Αυτή η κατηγορία είναι από μόνη της ομολογία ότι είμαστε πολιτικά υποκείμενα, ότι είχαμε πολιτικούς στόχους και ότι η δράση της ομάδας μας ήταν καθαρά πολιτική.
Δεν παραδέχεστε όμως, ότι είμαστε πολιτική οργάνωση, γιατί αυτό στην πραγματικότητα θα ήταν μια έμμεση ομολογία ότι υπάρχει ένα πολιτικό αντίπαλο δέος σε αυτό το σύστημα. Δηλαδή ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια πολιτική οργάνωση η οποία πρεσβεύει μια άλλου τύπου κοινωνία. Μια άλλου τύπου κοινωνική, πολιτική και οικονομική οργάνωση. Η αναγνώριση ότι έχετε απέναντί σας πολιτικούς αντιπάλους θα σήμαινε στην πραγματικότητα ότι αναγνωρίζετε πως στους κόλπους αυτής της κοινωνίας, αυτού του συστήματος που εσείς υπηρετείτε, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αγωνίζονται, βλέπουν, πρεσβεύουν, επιδιώκουν μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση.
Αυτό από μόνο του θα ήταν ένα πλήγμα στο ίδιο το καθεστώς σας. Το καθεστώς που εσείς υπηρετείτε. Εσείς όμως από την άλλη, θέλετε να προβάλλετε ως μονόδρομο αυτό το καθεστώς. Δηλαδή ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από αυτό το σύστημα. Ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από αυτή την κοινωνία. Θέλετε να πείσετε ότι είναι καταστροφική οποιαδήποτε προσπάθεια, οποιοσδήποτε αγώνας ν΄ απεγκλωβιστούμε από αυτή την κοινωνική κατάσταση. Θέλετε να πείσετε ότι είναι αδύνατη η ύπαρξη κοινωνίας χωρίς κράτος, χωρίς διευθυντές και διευθυνόμενους. Θέλετε να πείσετε ότι είναι αδύνατο να υπάρξει κοινωνία χωρίς αφέντες και δούλους. Θέλετε να πείσετε ότι είναι αδύνατο να υπάρξει κοινωνία χωρίς πλούσιους και φτωχούς. Όλα αυτά έχουν βέβαια ένα πολιτικό και θεωρητικό υπόβαθρο. Το γνωρίζουμε. Υπάρχουν θεωρητικοί όπως ο Μάλθους, ο Άνταμ Σμίθ, υπήρξαν πολλοί σε όλη την ιστορία του καπιταλιστικού συστήματος που εσείς υπηρετείτε, οι οποίοι θεωρητικοποιήσανε την ύπαρξη της φτώχειας, θεωρητικοποιήσανε το αδύνατο να υπάρξει κοινωνία έξω από τους κοινωνικούς διαχωρισμούς.
Αυτό το υπηρετείτε κι εσείς μέσα από αυτό το δικαστήριο. Όλη αυτή η θεωρία η οποία στην πραγματικότητα θέλει να πείσει ότι είναι η μοίρα του φτωχού να είναι φτωχός, είναι η μοίρα του καταπιεσμένου να είναι καταπιεσμένος και ότι όπως έλεγε ο Σμίθ για όσους τον γνωρίζουν, ότι το κυνήγι του κέρδους πάνω στο οποίο στην πραγματικότητα βασίζεται μια κοινωνία ανισοτήτων και αδικιών όπως η δική μας , είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθένα να βελτιώνει την οικονομική κατάστασή του, πατώντας πάνω στα κεφάλια των άλλων ανθρώπων. Αυτό το θεωρείτε εσείς αναφαίρετο δικαίωμα του καθένα. Είναι για εσάς αυτό που λέμε «οικονομική ελευθερία». Είναι αυτό που υπερασπίζεστε. Πρόκειται για μια προσπάθεια νομιμοποίησης της εγκληματικής φύσης του καθεστώτος. Αυτό το καθεστώς εμείς προσπαθούμε να το ανατρέψουμε ως οργάνωση. Αυτή την κοινωνία της ανισότητας θέλουμε να την ανατρέψουμε.
Θα αναφέρω τώρα ένα παράδειγμα σε σχέση με μια απόφαση του Αρείου Πάγου που αφορούσε την απάντησή του στην προσβολή της δικαστικής απόφασης για την 17Ν. Απαντώντας στο ζήτημα της «τρομοκρατικής» οργάνωσης και του πολιτικού «εγκλήματος» που αναφέρετε εσείς -σε εισαγωγικά για μένα όλα αυτά είχε πει ο Άρειος Πάγος επικαλούμενος την αντικειμενική θεωρία, ότι κάποιος που στρέφεται με την δράση του κατά της συντεταγμένης τάξης της χώρας και επιδιώκει την ανατροπή ή έστω την αλλοίωσή της, για να αναγνωριστεί ως πολιτική η δράση του, δεν αρκεί μόνο η πρόθεση -γιατί ως προς την πρόθεση υποτίθεται ότι αναγνωρίζετε πως είναι πολιτικά τα κίνητρα-, αλλά καθορίζεται από το αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής. Δηλαδή, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος ο Άρειος Πάγος λέει: εφόσον εσείς δεν καταφέρετε να ανατρέψετε το καθεστώς, δεν είσαστε πολιτικοί κρατούμενοι, δεν είναι πολιτική η φύση της υπόθεσής σας. Αυτό είναι μια άλλου τύπου ομολογία. Ποια; Ότι «εμείς πάμε με τον νικητή». Δηλαδή, «αν εσείς καταφέρνατε και νικούσατε, τότε θα σας αναγνωρίζαμε ως πολιτικά όντα. Δεν το καταφέρατε, άρα δεν είναι πολιτική η δράση σας. Έχετε μια μειοψηφική δράση».
Είναι λογικό μια οργάνωση όπως ο Επαναστατικός Αγώνας από μόνος του να μην μπορεί να φέρει την ανατροπή. Χρειάζονται ολόκληρες πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες για να το καταφέρει. Αλλά αν υποθέταμε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας κατάφερνε και ανέτρεπε το καθεστώς, αυτό τι θα σήμαινε; Ότι αυτομάτως θα μας αναγνωρίζατε ως πολιτικά υποκείμενα. Θα παύαμε να είμαστε τρομοκράτες γιατί θα είμαστε οι νικητές. Που σημαίνει τι; Ότι και αυτό το δικαστήριο όπως και όλη η κουλτούρα που υπάρχει μέσα σε αυτό το σύστημα λέει πως «πάμε με αυτόν που νικάει». Αυτό σημαίνει πως «δεν μας ενδιαφέρει η ποιότητα αυτού του συστήματος. Δεν μας ενδιαφέρει η ποιότητα αυτής της οργάνωσης. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ποιος είναι από πάνω». Ο νικητής είναι που ορίζει ποιος είναι ο πολιτικός κρατούμενος, ποια είναι η πολιτική δίκη, ποιο είναι το πολιτικό υποκείμενο και ποιος είναι ο εγκληματίας, ποιος είναι ο τρομοκράτης και ποιος είναι αυτός που μπορεί να διασύρεται ως ποινικός εγκληματίας.
Για μένα θεωρείται δεδομένο πως μέσα σε μια κοινωνία όπως η δική μας, όπως αυτή που υπάρχει σήμερα, μέσα σε μια κοινωνία που κυριαρχεί το κράτος σαν μηχανισμός εξουσίας είναι αναπόφευκτο ότι οι αξίες αυτής της κοινωνίας θα ορίζονται από το ποιος νικάει. Ποιος έχει την εξουσία στα χέρια του. Αυτός δίνει νόημα στα πράγματα. Αυτός που είναι από κάτω και αγωνίζεται, θα ορίζεται από αυτούς που τον εξουσιάζουν με τους όρους που αυτοί θέτουν.
Αυτό συμβαίνει και εδώ πέρα. Δηλαδή στην πραγματικότητα και σεις οι ίδιοι, αν τυχόν μια ομάδα κατάφερνε να καταλύσει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, αμέσως θα έπρεπε να αλλάξετε την στάση σας και να πείτε «ναι, είναι πολιτικά υποκείμενα».
Κατά ανάλογο τρόπο αν υποθέσουμε ότι γινόταν μια κοινωνική επανάσταση και καταφέρναμε να ανατρέψουμε αυτό το καθεστώς, αυτό το σύστημα. Σ΄ αυτή την περίπτωση μπορούμε να φανταστούμε για παράδειγμα τον Παπανδρέου να επιχειρεί να πολεμήσει αυτή την επανάσταση. Να οργανωθεί, να φέρει στρατό και να επιτεθεί ενάντια στην προσπάθειά μας την κοινωνική να ανατρέψουμε την καθεστωτική τάξη. Σ΄ αυτή την περίπτωση με βάση τη δικιά σας λογική αυτός που θα είναι ο ηττημένος, αυτός θα είναι ο τρομοκράτης, αυτός θα είναι ο εγκληματίας. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτός να είναι πολιτικό υποκείμενο πλέον, εφόσον είναι ηττημένος. Αυτά τα συζητάμε βέβαια θεωρητικά γιατί στην περίπτωση που εμείς είμαστε οι νικητές δεν θα υπήρχε καν θέμα κατηγοριών.
Τώρα θα ήθελα να τοποθετηθώ σε σχέση με ζητήματα που έθεσε και ο σύντροφος Μαζιώτης και αφορά στο ποιος είναι αυτός που μπορεί να μιλάει για τρομοκράτες από ποια θέση μιλάει, ποιους κατηγορεί ως τρομοκράτες.
Ο Επαναστατικός Αγώνας -όπως είχαμε αναφέρει και στη δήλωσή μας την πρώτη μέρα της δίκης- είναι στην πραγματικότητα μια καθαρά πολιτική οργάνωση, έχει βαθιά κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά, αγωνίζεται για την οικονομική ισότητα και την πολιτική ελευθερία όλων των ανθρώπων.
Είναι πραγματικά εξοργιστικό -ειδικά μέσα στις συνθήκες που ζούμε σήμερα- εμείς να κατηγορούμαστε ως τρομοκράτες, τη στιγμή που όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας συνιστούν ένα τεράστιο έγκλημα.
Αυτό που υπηρετεί αυτό το δικαστήριο είναι ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα που βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Μια κρίση που είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας διαδικασίας βαθιάς καταπίεσης και εκμετάλλευσης όλης της υφηλίου και της οποίας τα αποτελέσματα βιώνουν σήμερα όλοι οι άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι, οι «αξιότιμοι κύριοι» του συστήματος, οι επενδυτές, οι βιομήχανοι, οι κεφαλαιοκράτες, στην πραγματικότητα αδιαφορούν για τη ζωή του καθένα, στην πραγματικότητα το κέρδος είναι η μόνη αξία για αυτούς. Πηγαίνουν και επενδύουν στα χρηματιστήρια που στην πραγματικότητα είναι ο ναός του χρήματος και ο μηχανισμός που νομιμοποιεί την ευθανασία ολόκληρων τμημάτων του πληθυσμού παγκόσμια. Εμείς πήγαμε σαν οργάνωση και το χτυπήσαμε το χρηματιστήριο, δεν το κρύψαμε, το παραδεχτήκαμε και καλά κάναμε -φέρνω το παράδειγμα μιας ενέργειας για την οποία εσείς μας κατηγορείτε με βάση το ποινικό σας δίκαιο. Στα χρηματιστήρια πάει ο κάθε «ευυπόληπτος» καπιταλιστής με τις σαμσονάιτ και τις γραβάτες του και για να αυξήσει το δικό του κέρδος και την δικιά του περιουσία, επενδύει σε ανθρώπινες ζωές λες και είναι τα στραγάλια. Δεν έχει καμιά σημασία γι΄ αυτόν αν επενδύει σε φιστίκια, αν επενδύει στο χρέος χωρών, αν επενδύει στο θάνατο ανθρώπων. Γιατί όποιος έχει ασχοληθεί στοιχειωδώς με αυτά τα ζητήματα -δεν χρειάζεται να έχει κανείς πτυχίο της ΑΣΟΕΕ ή τέλος πάντων, κάποιου οικονομικού πανεπιστημίου- όποιος έχει στοιχειωδώς ασχοληθεί με το τι σημαίνει στην εποχή μας επένδυση στα χρηματιστήριο, στα χρηματιστήρια τροφίμων, στα χρηματιστήρια των παραγώγων που οι ίδιοι οι μεγαλο-επενδυτές χαρακτηρίζουν ως όπλα μαζικής καταστροφής, καταλαβαίνει ότι τέτοιου είδους επενδύσεις στην πραγματικότητα έχουν σαν αποτέλεσμα το θάνατο στην κυριολεξία εκατοντάδων, χιλιάδων ανθρώπων.
Η πρόσφατη κρίση των τροφίμων το 2008, όποιος τη θυμάται, είχε κατεβάσει εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους Πολλοί άνθρωποι πέθαναν. Περιθωριοποιήθηκαν παρά πολλοί. Τάξεις ολόκληρες εξαφανίστηκαν, πετάχτηκαν στο περιθώριο.
Με την κρίση που βιώνουμε σήμερα, θεωρούν οι ελίτ ότι αυτή η κοινωνική ευθανασία όπως εγώ την ονομάζω, είναι η μόνη λύση στην πραγματικότητα για να βγάλουν το σύστημα από την σαπίλα, για να του δώσουν μια ανάσα ζωής. Δηλαδή έχουν ως σκοπό να θανατώσουν, όχι μόνο να περιθωριοποιήσουν, να θανατώσουν ψυχρά ανθρώπους προκειμένου να επιβιώσουν. Το γιατί αυτό, θα το πω και στην απολογία μου. Είναι μια μεγάλη ιστορία και την ανάλυση πιστεύω πως ο Επαναστατικός Αγώνας την έχει, την έχει καταθέσει και θα την ζωντανέψουμε και εδώ μέσα.
Πιστεύω πως είναι γελοίο αυτό το σύστημα, εμάς που είμαστε αγωνιστές, που από την εφηβεία μας αγωνιζόμαστε, που οι περισσότεροι από μας έχουμε συλληφθεί, έχουν ξυλοκοπηθεί, έχουμε συρθεί στα δικαστήρια πόσες φορές για αγώνες, για καταλήψεις, για πορείες, για ένα σωρό δραστηριότητες που αφορούν τον κοινό αγώνα στους δρόμους, εμάς που αγωνιστήκαμε μέσα στα πλαίσια του Επαναστατικού Αγώνα που επαναλαμβάνω, είναι μια πολιτική και με βαθιά κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά οργάνωση, εμάς που στην πραγματικότητα σταθήκαμε με ουσιαστικό τρόπο κοντά στους προλετάριους, που σταθήκαμε με ουσιαστικό τρόπο πλάι στους φτωχούς, που σταθήκαμε απέναντι στο κεφάλαιο, απέναντι στην εξουσία, που σταθήκαμε απέναντι στους πραγματικούς εγκληματίες, να μας κατηγορεί ως «τρομοκράτες». Είναι γελοίο να είμαστε εμείς αυτοί που μπήκαμε φυλακή, να διακυβεύεται η ίδια μας η ζωή, να διακυβεύεται να ξαναμπούμε φυλακή για πάρα πολλά χρόνια.
Στην πραγματικότητα αυτό εδώ το δικαστήριο δεν πιστεύω πως είναι αμερόληπτο. Γίνεται μια ειδική δίκη, σε ένα ειδικό χώρο, κάτω από ειδικές συνθήκες, χωρίς ΜΜΕ τα οποία αποβάλλονται από τις διαδικασίες, χωρίς δυνατότητα να υπάρξουν πρακτικά τα οποία αφορούν την καταγραφή μιας ιστορικής διαδικασίας. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι υπάρχει μια προμελέτη σε σχέση με αυτή την δίκη. Πιστεύω ότι παρόλο που δεν έχετε τη δυνατότητα να μας καταδικάσετε για επιμέρους ενέργειες, γιατί όλοι γνωρίζουν τι στοιχεία υπάρχουν και για εμάς τους τρεις που μας κατηγορείτε ως «αρχηγούς» της οργάνωσης, εμένα το Μαζιώτη και τον Γουρνά, τελικά θα μας καταδικάσετε. Εμείς έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη, έχουμε πει ότι είμαστε περήφανοι για την συμμετοχή μας, θα το επαναλάβουμε ξανά και ξανά. Αλλά όσον αφορά τις ενέργειες στοιχεία δεν υπάρχουν.
Όσον αφορά το θέμα της αρχηγίας έχω να επισημάνω το εξής: Εμείς είμαστε αναρχικοί και ως αναρχικοί όχι μόνο δεν δεχόμαστε την ιεραρχία, αλλά την απεχθανόμαστε κιόλας. Βέβαια πιστεύω, πως κάθε επαναστατική οργάνωση που δρα στο πλαίσιο του επαναστατικού αντάρτικου πόλης, δεν έχει ιεραρχία.
Εμείς παλεύουμε για να μην υπάρχει ιεραρχία στην κοινωνία. Δεν θα υπήρχε περίπτωση να φτιάξουμε μια οργάνωση η οποία θα είχε στο εσωτερικό της τις κοινωνικές δομές που υποτίθεται, παλεύουμε να ανατρέψουμε. Πιστεύω ότι ο Επαναστατικός Αγώνας στην πραγματικότητα είναι μια μικρογραφία αυτού που θέλουμε να περάσουμε ως μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, δηλαδή μιας οργάνωσης οριζόντιας, χωρίς αρχηγούς, χωρίς εξουσιαστές, χωρίς εξουσιαζόμενους.
Παρόλο που ούτε για την κατηγορία της «αρχηγίας» υπάρχει στην πραγματικότητα δυνατότητα να μας καταδικάσετε, θα το κάνετε. Η απόφαση να μας προσάψετε αυτή την κατηγορία είναι πολιτική. Και όσον αφορά τον Γουρνά, αυτός προέκυψε στην πορεία ως αρχηγός, δεν ήταν από την αρχή. Που σημαίνει τι; Ότι ανέλαβε την πολιτική ευθύνη ο Γουρνάς, άρα συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς που είναι αρχηγοί γιατί σηκώνει έτσι το πολιτικό βάρος μιας οργάνωσης. Εγώ σας λέω ότι αν υπήρχαν άλλοι πέντε που αναλάμβαναν, και αυτούς αρχηγούς θα τους βάζατε. Και θα μιλούσαμε πλέον για τι; Για μια οριζόντια αρχηγική οργάνωση. Έτσι;
Ένα άλλο πράγμα που θέλω να επισημάνω είναι το εξής: Όπως γνωρίζει το πανελλήνιο, τον Μαζιώτη και μένα κατ΄ επέκταση, μας παρακολουθούσαν από το 2002 που είχε αποφυλακιστεί ο σύντροφός μου μέχρι προσφάτως. Έχουν γίνει πολλές εκπομπές στην τηλεόραση για το λόγο αυτό. Δηλαδή ότι υπήρξε μια μακροχρόνια παρακολούθηση αυτών των δύο, κυρίως του Μαζιώτη -αλλά ζούσαμε μαζί oπότε κατ΄ επέκταση και μένα-, και δεν είχε παρουσιαστεί κανένα στοιχείο ούτε για την οργάνωση μας ούτε για τίποτα. Θέλω να πω το εξής: Πιστεύω ότι τελικά θα καταδικαστούμε και για την αρχηγία και για τις ενέργειες. Πιστεύω ότι είναι πολιτική απόφαση αυτή γιατί δεν μπορείτε να πείτε ότι «βγαίνουν αυτοί οι κύριοι, αναλαμβάνουν, μιλάνε δημόσια για τις θέσεις τους, υπερασπίζονται ενέργειες τέτοιου είδους και θα αφήσουμε να φύγουν με μια απλή συμμετοχή»,
Έχετε εντολή πιστεύω για την καταδίκη. Και θέλω να επισημάνω το εξής: ότι αυτή η απόφαση που θα βγει, θα είναι καταδικαστική και θα μας ρίξετε εκατοντάδες χρόνια φυλακή, θα δημιουργήσει ένα πολιτικό προηγούμενο. Το πολιτικό αυτό προηγούμενο ποιο είναι; Ότι όλοι αυτοί οι «κύριοι», πρώην υπουργοί Δημοσίας Τάξης , πρώην και νυν διευθυντές και διοικητές μυστικών υπηρεσιών και της αντιτρομοκρατικής, διάφοροι πράκτορες της CIA που μας παρακολουθούσαν κατά διαστήματα -για πόσο χρονικό διάστημα δεν μπορώ να γνωρίζω κιόλας-, όλες τέλος πάντων μυστικές υπηρεσίες της Ελλάδας, κάποιες του εξωτερικού, πολιτικοί παράγοντες της Ελλάδας, πρώην υπουργοί, κατ΄ επέκταση και οι ίδιες οι κυβερνήσεις στην πραγματικότητα είναι ανίκανες τελείως όσον αφορά στο θέμα της ασφάλειας. Δηλαδή τι; Σου λέει «είχατε τους αρχηγούς από το 2003 που ξεκίνησε η οργάνωση, τους παρακολουθούσατε συνεχώς και τι κάνατε; Τίποτα! Αυτοί δρούσαν ανενόχλητοι όλα αυτά τα χρόνια». Δηλαδή, ως «αρχηγοί» πηγαίναμε, οργανώναμε, πραγματοποιούσαμε, γράφαμε, σηκώναμε όλο το βάρος μιας οργάνωσης και από πίσω μας υπήρχαν ορδές μυστικών πρακτόρων και αστυνομικών.
Αυτά όλα δεν είναι πράγματα τα οποία τα λέω από την εμπειρία μου. Είναι καταγεγραμμένα σε κανάλια, σε τηλεοπτικούς εκπομπές, σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Και ο Μαρκογιαννάκης που ήταν πρώην υπουργός Δημοσίας Τάξης είχε αναλάβει να σηκώσει όλο το βάρος, να υπερασπίσει τις μυστικές υπηρεσίες της Ελλάδας και την αντιτρομοκρατική σε όλο το χρονικό διάστημα που προηγείται των συλλήψεών μας όσον αφορά τις παρακολουθήσεις και να πει ότι δεν διεκόπη ούτε στιγμή η παρακολούθησή μας.
Εγώ θα κάνω την εξής πρόκληση και θα πω: Φέρτε τους εδώ. Να τους καλέσουμε. Να καλέσουμε εδώ τον Μαρκογιαννάκη, να καλέσουμε τον Κοραντή, να καλέσουμε τον Χωριανόπουλο-αναφέρεται ο Χωριανόπουλος μέσα στις συνεντεύξεις του Μαρκογιαννάκη-να καλεστούν όλοι αυτοί οι «κύριοι». Καλέστε τον πρώην πρέσβη που ήταν όταν χτυπήθηκε η αμερικάνικη πρεσβεία. Να καλεστούν πράκτορες της CIA που μας παρακολουθούσαν. Να καλεστούν όλοι αυτοί οι «κύριοι» εδώ πέρα και να πουν δημοσίως -εμένα θα ήταν μεγάλη μου χαρά, πραγματικά σας διαβεβαιώνω- ότι «εμείς κύριοι, τους παρακολουθούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, μας φεύγανε για μεγάλα διαστήματα» -γιατί για να οργανωθεί μια ενέργεια της οργάνωσης χρειάζεται χρόνος, δεν γίνεται μέσα σε μια στιγμή-, «μας έφευγαν, εξαφανίζονταν, γίνονταν χτυπήματα και μετά ξαναγυρνάγανε και εμείς απλώς δεν κάναμε τίποτα». Δηλαδή, τους κουρελιάσαμε τα μέτρα ασφαλείας τελείως, τους ξεφτιλίσαμε. Να έρθουν να το πουν δημοσίως και εγώ σας διαβεβαιώνω ότι για τις ενέργειες αυτές που θα το πούνε θα τις αποδεχτώ. Θα αποδεχτώ και το μέρος που αφορά τις ενέργειες αυτές καθ΄ αυτές. Φέρτε τους εδώ. Χαρά μου είναι ως επαναστάτρια να ξεφτιλιστεί δημόσια το καθεστώς και να πει ότι είχαμε τους συγκεκριμένους (πρόκειται για πρωτοφανές φαινόμενο στα χρονικά του επαναστατικού κινήματος παγκοσμίως), μας ξεφτιλίσανε όλους και πήγανε και τα κάνανε. Εγώ σας διαβεβαιώνω ότι θα αναλάβω και τις ενέργειες.
Πόλα Ρούπα