7η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ, ΔΕΥΤΕΡΑ 28.11.11

Μάπα το πεπόνι κι ας ήταν και… βαρύ. Για τον υποδιοικητή της Αντιτρομοκρατικής Κ. Παπαθανασάκη, προαχθέντα σ’ αυτό το πόστο λόγω της «εξάρθρωσης του Επαναστατικού Αγώνα», ο λόγος, που υπό την ιδιότητα του τμηματάρχη του «Τμήματος Εσωτερικής Τρομοκρατίας» άρχισε να καταθέτει σήμερα στο τρομοδικείο του Κορυδαλλού. Ο κύριος αυτός απάντησε στο 80% των ερωτήσεων που του τέθηκαν «δεν θυμάμαι» ή «δεν γνωρίζω», όταν αντιλήφθηκε ότι το «δεν απαντώ», που το δοκίμασε στην αρχή, δεν μπορεί να σταθεί. Ενα άλλο δικαστήριο, που θα δίκαζε μια συνήθη ποινική υπόθεση, θα τον είχε αποπέμψει μ’ ένα περιφρονητικό «πηγαίνετε, κύριε». Ομως, το τρομοδικείο τον δέχτηκε ως βασικό μάρτυρα, κουρελιάζοντας θεμελιώδεις δικονομικές αρχές που διασφαλίζουν τα δικαιώματα του κατηγορούμενου. Επιβεβαίωσε έτσι, για μια ακόμη φορά, τον ειδικό χαρακτήρα του ως πολιτικό δικαστήριο εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων.
Πριν αρχίσει η κατάθεση του Παπαθανασάκη, υπήρξαν δυο άλλες παρεμβάσεις.

Η πρώτη ήταν αίτημα των συνηγόρων του Σ. Νικητόπουλου να υπογράψει το δικαστήριο έγγραφη βεβαίωση, σύμφωνα με την οποία ο Νικητόπουλος δεν έχει καταδικαστεί για αδικήματα «τρομοκρατίας». Διότι, η περιβόητη «Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες και της Χρηματοδότησης της Τρομοκρατίας και Ελέγχου των Δηλώσεων Περιουσιακής Κατάστασης» και δη η Β’ Μονάδα της, με προϊστάμενο αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ενέγραψε και τον Νικητόπουλο (και τους υπόλοιπους κατηγορούμενους) στον κατάλογο των «τρομοκρατών», λέγοντας ότι «ετέλεσε πράξεις σχετιζόμενες με τροκρατία». Οπως αναλυτικότερα έχουμε γράψει στο φύλλο μας της 8ης Οκτώβρη («Τρομοκρατικός εφιάλτης»), πρόκειται για μια υπηρεσία που θυμίζει τη Γκεστάπο, που δεν δίνει λογαριασμό πουθενά, που δεν ελέγχεται από πουθενά, έναντι της οποίας δεν υπάρχει κανένα απόρρητο και η οποία είναι αρμόδια «για τον προσδιορισμό των φυσικών και νομικών προσώπων ή οντοτήτων που σχετίζονται με την τρομοκρατία και τη δέσμευση των περιουσιακών τους στοιχείων».

Για προκλητική κατάργηση του τεκμήριου αθωότητας, ενόσω η δίκη βρίσκεται σε εξέλιξη, έκανε λόγο η συνήγορος Α. Παπαρρούσου. Για νοσηρή κατάσταση, στο πλαίσιο της οποίας δεσμεύονται ακόμη και συντάξεις, μίλησε η Δ. Βαγιανού.

Με ποιο δικαίωμα μια Αρχή λέει στο δικαστήριο ποιοι είναι ένοχοι, αναρωτήθηκε ο Κ. Νταϊλιάνας. Η Αρχή αυτή φακελώνει και προκαταλαμβάνει χονδροειδέστατα το δικαστήριο είπε ο Σ. Φυτράκης. Τι παιδευόμαστε εμείς εδώ, αναρωτήθηκε, αφού μια ανώτερη Αρχή, με αρεοπαγίτη επικεφαλής, λέει ότι οι κατηγορούμενοι τέλεσαν τα αδικήματα; Τεκμήριο αθωότητας δεν υπάρχει, τεκμήριο ενοχής έχεις. Σε γράφουν στη λίστα και τελείωσες. ‘Η θα τα τελειώσουμε αυτά ή θα κάνουμε δίκες εικονικές, κατέληξε, επαναλαμβάνοντας ότι η υπεράσπιση ζητά έγγραφο υπογεγραμμένο από τον πρόεδρο, μετά από πρόταση του εισαγγελέα, ότι η δίκη βρίσκεται σε εξέλιξη και καμιά καταδίκη δεν υπάρχει.

Ο Σ. Νικητόπουλος σημείωσε ότι του επιδόθηκε απόφαση με την οποία εντάσσεται σε λίστα ατόμων σχετιζόμενων με την «τρομοκρατία», από την οποία απουσιάζουν οι αστοί πολιτικοί και οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες. Οπως έχω ξαναπεί, τόνισε, το άρθρο 187Α ξεφτιλίζει πλήρως το τεκμήριο αθωότητας, που θεωρείται κατάκτηση του λεγόμενου νομικού πολιτισμού. Ως αναρχικός, κατέληξε, δεν τρέφω αυταπάτες, ούτε επιλέγω τη θυματοποίηση, θεωρώ όμως ότι η υποκρισία πρέπει να καταγγέλλεται.

Το δικαστήριο επιφυλάχτηκε και στο τέλος της διαδικασίας ο πρόεδρος ανακοίνωσε ότι θα δουν το αίτημα από θετική κατεύθυνση και ζήτησε από τους συνηγόρους την Παρασκευή να παραλάβουν από τη γραμματέα το σχετικό έγγραφο.

Η δεύτερη παρέμβαση έγινε από την Π. Ρούπα, η οποία αναφέρθηκε στο αίτημα εξαίρεσης του Παπαθανασάκη, που απορρίφθηκε από το δικαστήριο, απόφαση την οποία χαρακτήρισε αναμενόμενη. Καταδεικνύει, είπε, ότι εδώ έχουμε μια πολιτική δίκη και αποδεικνύει τη σύμφυση του δικαστικού σώματος με τον κατασταλτικό μηχανισμό. Αποστολή αυτών των ειδικών δικαστηρίων είναι να διεξάγουν πολιτικές δίκες και να ρίχνουν πολύχρονες καταδίκες χωρίς στοιχεία. Ακόμα και το τυπικό μέρος που αφορά «ενοχή» ή αθωότητα εγκαταλείπεται. Το δικαστήριο αδιαφορεί για το νόμο και ανακοινώνει ότι χρησιμοποιεί έναν μάρτυρα που ήρθε με πολιτική απόφαση για να στηρίξει ένα κατηγορητήριο εναντίον των αγωνιστών του ΕΑ και εναντίον των ανθρώπων που το κράτος θεωρεί ότι είχαν σχέση. Αυτή η εξέλιξη αποτελεί και μια ομολογία. Ο Παπαθανασάκης θα έρθει να μεταφέρει –γιατί ο ίδιος δεν ήταν παρών– αυτά που θέλει και έτσι η διαδικασία της έρευνας και της απόδειξης μέσω του νόμου καταργείται. Ομολογείτε ότι εδώ δεν βρίσκεστε ως νομικοί, αλλά ως πολιτικά πρόσωπα που ήρθατε για να ρίξετε μεγάλες ποινές με πολιτική απόφαση.

Ποια είναι η ΔΑΕΕΒ; συνέχισε η Π. Ρούπα, για να αναφερθεί στη συνέχεια στο ρόλο αυτής της υπηρεσίας, που τρέφει μανία ενάντια σ’ ολόκληρο τον ανατρεπτικό χώρο. Χαρακτήρισε τον Παπαθανασάκη δολοφόνο και βασανιστή. Ηταν ο διοικητής του ΑΤ Νίκαιας και κατηγορήθηκε για τη δολοφονία Πακιστανού μετανάστη, ο οποίος χτυπήθηκε ανηλεώς, του έγινε ηλεκτροσόκ, σύρθηκε στις σκάλες σαν τσουβάλι με το κεφάλι του να χτυπά στα σκαλιά και μετά από μερικές μέρες πέθανε. Είναι αυτός που βασάνισε τον Κώστα Γουρνά, όταν τον συνέλαβαν. Κι έρχεται αυτός ο άνθρωπος, μ’ αυτό το ποιόν, να κατηγορήσει εμάς; κατέληξε.

Εφτασε, λοιπόν, η ώρα του Παπαθανασάκη. Δεν είναι δυνατόν στο πλαίσιο αυτού του ρεπορτάζ να ανασυντεθεί ολόκληρη η πρώτη μέρα της κατάθεσής του, γιατί θα απαιτούνταν τεράστιος χώρος. Μένουμε, λοιπόν, στα βασικά της σημεία. Οπως σημειώσαμε στον πρόλογο, ο Παπαθανασάκης θα έπρεπε να έχει το όνομα «ο κύριος δεν θυμάμαι – δεν γνωρίζω». Ετσι απαντούσε στις ερωτήσεις που είχαν συγκεκριμένο περιεχόμενο και αμφισβητούσαν το σενάριο. Ο ίδιος ούτε το σενάριο ήταν σε θέση να παρουσιάσει με ολοκληρωμένο τρόπο (πολύ λίγος ακόμη και γι’ αυτό). Ενώ ήταν ο συντονιστής που μάζευε τις αναφορές από τους υφισταμένους του, υποστήριξε ότι δεν υπήρχαν έγγραφες αναφορές, αλλά μόνο προφορικές, στη διάρκεια των οποίων κρατούσε σημειώσεις, τις οποίες όμως… κατέστρεψε μετά τις συλλήψεις! Οσο για το ποιος υφιστάμενός του ήταν στη μία ή την άλλη παρακολούθηση, ποιος του έδωσε τη μια ή την άλλη πληροφορία… δεν θυμόταν, γιατί στις παρακολουθήσεις έπαιρνε μέρος σχεδόν όλη η δύναμη της Αντιτρομοκρατικής, 100-200 άτομα! Ο ίδιος τοποθετήθηκε ξανά στην Αντιτρομοκρατική από το ΠΑΣΟΚ, μόλις άλλαξε η κυβέρνηση, αλλά από τους προηγούμενους δεν παρέλαβε τίποτα σχετικά με τον ΕΑ ή για παρακολούθηση του Μαζιώτη ή άλλων! Ετσι, δεν υπάρχει καμιά υπηρεσιακή πηγή, έγγραφο ή άτομο, για να καταθέσει συγκεκριμένα. Υπάρχει μόνον αυτός, η απόλυτη αυταρχική αυθεντία, που ό,τι λέει πρέπει να θεωρηθεί θέσφατο!

Η εξέτασή του από την έδρα ήταν εξοργιστικά διεκπεραιωτική. Μερικές τυπικές ερωτήσεις από τον πρόεδρο, χωρίς καμιά αμφισβήτηση της αυθεντίας (ακόμη και εκεί που οφθαλμοφανώς «μπάζει» το σενάριο). Μερικές ερωτήσεις ακόμη από τον εισαγγελέα, κάπως πιο διεισδυτικές σε ένα-δυο σημεία, και αυτό ήταν όλο. Ουδεμία και ουδείς από τους τακτικούς και αναπληρωματικούς δικαστές και τον αναπλωρωτή εισαγγελέα υπέβαλε ερώτηση! Το ακόμα πιο προκλητικό είναι πως, ενώ ο Παπαθανασάκης μιλούσε συνεχώς σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο (κάναμε, βρήκαμε, δείξαμε, εκτιμήσαμε κ.λπ.), ούτε ο πρόεδρος ούτε ο εισαγγελέας τον ρώτησαν από πού γνωρίζει έστω τα πραγματικά περιστατικά που επικαλείται, χωρίς ο ίδιος να είναι παρών. Το σημειώνουμε γιατί δικονομικά, όταν ένας μάρτυρας καταθέτει γεγονότα που υπέπεσαν στην αντίληψή του από πληροφορίες, οφείλει να κατονομάσει την πηγή των πληροφοριών που επικαλείται, αλλιώς αυτές δεν έχουν καμιά αποδεικτική αξία. Από τη στιγμή, όμως, που δέχτηκαν να καταθέσει ο Παπαθανασάκης, ήξεραν πολύ καλά ότι δεν θα τους πει τίποτα πέρα από το σενάριο της Αντιτρομοκρατικής. Οπως σημειώναμε σε προηγούμενο ρεπορτάζ, έκαναν και αυτό το «άλμα», κουρελιάζοντας μια βασική αρχή του ισχύοντος δικονομικού συστήματος, που ισχύει και πριν από το 1950! Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, όταν κάποια στιγμή η Μ. Δαλιάνη στρίμωξε άγρια τον Παπαθανασάκη κι αυτός «παραμιλούσε», πέταξε ένα «καρφί» στον πρόεδρο («αυτά θα έπρεπε να τα ελέγξετε και εσείς, κ. πρόεδρε»), ο πρόεδρος απάντησε αμήχανα και σχεδόν ενοχικά: «Δεν το σκέφτηκα, αλλά είναι αξιόλογα»!).

Αντίθετα με την έδρα, οι συνήγοροι υπεράσπισης τον «ξετίναξαν» με τις ερωτήσεις τους και στο τέλος της διαδικασίας, με τις ερωτήσεις του Γ. Ραχιώτη, ο Παπαθανασάκης είχε αποδειχτεί ένας παντελώς αναξιόπιστος μάρτυρας. Παραθέτουμε στη συνέχεια τα κομβικά κεφάλαια της κατάθεσής του.

Οι συναντήσεις στην Καισαριανή
Κατά τον Παπαθανασάκη, από παρακολούθηση επικοινωνίας μεταξύ Μαζιώτη-Γουρνά κατάλαβαν ότι κάτι ετοίμαζαν και δεν πήγαινε καλά. Γι’ αυτό, όταν έγιναν οι συναντήσεις στην καφετέρια στο άλσος της Καισαριανής, όσοι συμμετείχαν σ’ αυτές θεωρήθηκαν μέλη του ΕΑ! Αλλιώς, δεν θα ήταν παράξενο να συναντιούνται κάποιοι φίλοι. Για να το «δέσει» αυτό, υποστήριξε ότι ο Μαζιώτης άφηνε το αυτοκίνητό του πιο μακριά και παράλλαζε τα χαρακτηριστικά του. Και ποια ήταν η παραλλαγή; Φορούσε… γυαλιά ηλίου!

Τι αποδείχτηκε; Οτι οι συναντήσεις στην Καισαριανή έγιναν μέρα μεσημέρι (11 το πρωί), ότι ο Σταθόπουλος άφησε το αυτοκίνητό του στο πάρκινγκ κι ότι όταν τελείωσε ο καφές οι Σταθόπουλος, Νικητόπουλος και Κορτέσης στάθηκαν στο πάρκινγκ, συνέχισαν για κάμποση ώρα την κουβέντα όρθιοι και μετά έφυγαν ο πρώτος με το αυτοκίνητό του και οι άλλοι δύο με τις μηχανές τους. Από τις απαντήσεις που αναγκάστηκε να δώσει ο Παπαθανασάκης στις λεπτομερειακές ερωτήσεις των συνηγόρων αποδείχτηκαν όλ’ αυτά, που βέβαια καμιά σχέση δεν έχουν με συνωμοτική συνάντηση, αλλά παραπέμπουν σε συνάντηση φιλικής παρέας.

Τα καρτοκινητά

Βασικό στοιχείο του σενάριου του Παπαθανασάκη ήταν πως δυο καρτοκινητά, οι αριθμοί των οποίων αναφέρονταν σε σημείωμα που βρέθηκε στον Σταθόπουλο, ανήκαν στον Νικητόπουλο και τον Κορτέση και ήταν καρτοκινητά που δέχονταν κλήσεις μόνο από καρτοτηλέφωνα (με τηλεκάρτες), άρα ήταν… ύποπτα, δηλαδή χρησιμοποιούνταν με συνωμοτικό τρόπο για τη δράση του ΕΑ. Μάλιστα, για να κάνει πιστευτό το σενάριό του, ο Παπαθανασάκης κατέθεσε ότι ο Σταθόπουλος είχε πολύ καλά κρυμμένο το σημείωμα (χωρίς να πει πού) και ότι είχε τα ονόματα γραμμένα με κωδικούς.
Και τι αποδείχτηκε; Οτι το ένα καρτοκινητό βρέθηκε όντως στην κατοχή του Νικητόπουλου, το δε… κρυπτογραφικό σημείωμα του Σταθόπουλου έγραφε πριν τον αριθμό «ΣΑΡ». Σαράντος, δηλαδή, που είναι το μικρό όνομα του Νικητόπουλου. Τέτοιος συνωμοτισμός, τέτοια κρυπτογράφηση! Αυτό το καρτοκινητό, δε, δεν έχει δεχτεί καθόλου κλήσεις!

Το άλλο καρτοκινητό δεν βρέθηκε στην κατοχή του Κορτέση. «Είναι σίγουροι» ότι ανήκει σ’ αυτόν, επειδή στο σημείωμα του Σταθόπουλου έγραφε «ΧΡΙ». Χριστόφορος είναι το μικρό του Κορτέση, αλλά το «ΧΡΙ» θα μπορούσε ν’ αναφέρεται σε Χρίστο, Χριστόδουλο, Χριστίνα. Χριστιάνα και πάει λέγοντας, συν πολλαπλάσια επώνυμα που αρχίζουν από «ΧΡΙ». Αλλους πέντε αριθμούς κινητών γράφει το σημείωμα του Σταθόπουλου, αλλά αυτοί «αποκωδικοποίησαν» και «ταυτοποίησαν» μόνο τα δύο, που… όλως τυχαίως το ένα ανήκει στον Νικητόπουλο, ενώ το άλλο –λόγω «ΧΡΙ»– μπορούσαν να το αποδώσουν στον Κορτέση.

Τι άλλο αποδείχτηκε; Από τους αύξοντες αριθμούς των υποκλοπών φαίνεται πως αυτό το καρτοκινητό έχει κάνει 149 συνομιλίες. Στη δικογραφία, όμως, υπάρχουν μόνο 15 απομαγνητοφωνήσεις, που αφορούν συνομιλίες που έγιναν μεταξύ αυτού του καρτοκινητού και καρτοτηλέφωνων. Αν οι υπόλοιπες συνομιλίες είχαν γίνει με άλλα κινητά ή σταθερά, τότε η θεωρία του «ειδικού» καρτοκινητού που μιλούσε μόνο με καρτοτηλέφωνα θα κατέρρεε εν ριπή οφθαλμού. Σ’ αυτό το σημείο ο Παπαθανασάκης πραγματικά «βόγγηξε». Δεν μπορούσε να βρει καμιά δικαιολογία και απαντούσε «δεν θυμάμαι», «δεν τις αξιολογήσαμε», «δεν γνωρίζω πως παίρνει αύξοντα αριθμό από το σύστημα μια επικοινωνία», «μπορεί να είναι SMS» (κι ας αναφέρονταν όλοι οι αύξοντες αριθμοί σε επικοινωνία και όχι μήνυμα) κ.λπ. «Μπορείτε να μας πείτε ότι και οι υπόλοιπες συνομιλίες έγιναν όλες από τηλεκάρτες;», ήταν η καταληκτική ερώτηση του Γ. Ραχιώτη. Μούγκα ο Παπαθανασάκης.

Κοντολογής, απέδωσαν στον Κορτέση ένα καρτοκινητό που ουδέποτε βρέθηκε στην κατοχή του (όταν συνελήφθη είχε το κινητό του), ούτε ποτέ κατασχέθηκε (δεν υπάρχει έκθεση κατάσχεσης στη δικογραφία), ενώ προσέδωσαν σ’ αυτό το καρτοκινητό συνωμοτική λειτουργία, παρουσιάζοντας απομαγνητοφωνημένες μόνο τις 15 από τις 149 συνομιλίες που είχαν γίνει μ’ αυτό. Οσο για το φυσικό πρόσωπο (αστυνομικό) που άκουγε απευθείας, σε ζωντανό χρόνο, τις συνομιλίες (όχι αυτόν που έκανε την απομαγνητοφώνηση), ο Παπαθανασάκης… δεν θυμόταν ποιος ήταν, όπως «δεν θυμόταν» ποιος έκανε την τάδε παρακολούθηση, ποιος ανέφερε το ένα, ποιος είδε το άλλο κ.λπ. Αρνήθηκε να κατονομάσει έστω και έναν υφιστάμενό του, λες και αυτή η υπηρεσία αποτελείται μόνο από ένα άτομο, τον Παπαθανασάκη. Εφεραν να καταθέσει αυτόν που γνωρίζει μόνο από δεύτερο χέρι και όχι εκείνους που τον πληροφόρησαν γι’ αυτά που ισχυρίζεται. Και πώς θα καταλάβουμε αν αυτός λέει αλήθεια, αφού δεν μπορούμε να ελέγξουμε κανέναν από τους ισχυρισμούς του; Αρκεί που το λέει αυτός! Εχει το τεκμήριο της αλήθειας! Κάνουν, δηλαδή, δίκη με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο τους ισχυρισμούς ενός ασφαλίτη!


Το… πεδίο βολής

Σύμφωνα με την αρχική κατάθεση του Παπαθανασάκη, ο Σταθόπουλος εθεάθη στις 5 Απρίλη στον Υμηττό να αφήνει το αμάξι του και να πηγαίνει σε ερημική τοποθεσία. Μετά, οι ασφαλίτες που έκαναν την παρακολούθηση άκουσαν πυροβολισμούς και όταν έφυγε ο Σταθόπουλος, έκαναν έρευνα και βρήκαν κάλυκες, οπότε συμπέραναν ότι ο Σταθόπουλος πήγε και έκανε… σκοποβολή (το αυτονόητο ερώτημα, «γιατί τότε δεν τον πιάσατε με το όπλο στο χέρι, όταν έφευγε;», δεν τέθηκε από την έδρα).

Τι αποδείχτηκε; Οτι στη δικογραφία υπάρχει έγγραφο της ΔΑΕΕΒ που αναφέρει ότι το συγκεκριμένο περιστατικό έγινε στις 11 Απρίλη, όταν ο Σταθόπουλος ήταν ήδη κρατούμενος από τις 9 Απρίλη! Αναφέρει το έγγραφο της έκθεσης αυτοψίας, ότι πρόσωπο που ήταν υπό παρακολούθηση μετέβη στον Υμηττό, άκουσαν πυροβολισμούς και μετά πήγαν και βρήκαν τους κάλυκες. Οταν η Μ. Δαλιάνη αποκάλυψε αυτό το αδιάσειστό στοιχείο, ο Παπαθανασάκης έπαθε… κλακάζ. Ακριβώς το ίδιο περιστατικό που ο ίδιος πρωσοποποιεί στον Σταθόπουλο για τις 5 Απρίλη, περιγράφεται στην έκθεση αυτοψίας ότι συνέβη στις 11 Απρίλη, με τον Σταθόπουλο ήδη κρατούμενο! Παρά τη βοήθεια που προσπάθησε να του προσφέρει ο πρόεδρος, ο Παπαθανασάκης αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι πρώτη φορά διαπιστώνει ότι έχει γραφτεί έτσι η έκθεση αυτοψίας. Ετσι και ο πρόεδρος αναγκάστηκε να πει ότι επισημαίνει αυτή την αντίφαση.


Η κατοικία που βαφτίστηκε γιάφκα

Στην αρχική του τοποθέτηση, ο Παπαθανασάκης υπαινίχτηκε ότι το σπίτι του Σταθόπουλου στην οδό Λυκούργου 2 ήταν κάτι σαν γιάφκα. Ο ίδιος δεν έμενε εκεί, είπε, αλλά στην οδό Παιονίου. Και τι αποδείχτηκε; Οτι το σπίτι αυτό το είχε νοικιάσει ο Σταθόπουλος στ’ όνομά του, ότι ήταν μια κανονική κατοικία, ενώ στην Παιονίου κατοικούσε η σύντροφός του. «Δεν είπα ότι υπάρχει τίποτα περίεργο», την έκανε γυριστή ο Παπαθανασάκης, όταν αποκαλύφτηκαν τα πραγματικά δεδομένα. Γιατί, όμως, αυτό δεν φρόντισε να το πει ο ίδιος από την αρχή; Γιατί άφηνε υπόνοιες για γιάφκα, στην οποία γίνονταν συναντήσεις των… μελών της οργάνωσης;

Ο Παπαθανασάκης αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ο Σταθόπουλος είναι παλιός «γνώριμός» του. Οτι είναι παιδικός φίλος του Μαζιώτη, ότι όταν παλιότερα είχε συλληφθεί ο Μαζιώτης είχαν προσαγάγει και τον Σταθόπουλο και τον πατέρα του. Μέχρι και το όνομα του αδελφού του γνώριζε!


Ο… Φαντομάς και το σκοτάδι

Επρεπε να βαφτίσουν «ύποπτο» το σπίτι της οδού Λυκούργου, γιατί με επίσκεψη σ’ αυτό το σπίτι «δένουν» τον Κορτέση και τον Κάτσενο. Εγινε, λένε, μια συνάντηση, όπου ο Κάτσενος πήγε μόνο για ένα τέταρτο και έφυγε. Λίγο μετά έφυγε ο Κορτέσης, ο οποίος πήρε με τη μηχανή του τον Σταθόπουλο, τον άφησε στο σπίτι της φίλης του και «αναχώρησε για άγνωστη κατεύθυνση». Μερικές ώρες αργότερα πήγε στο σπίτι ο Μαζιώτης, ο οποίος αργότερα έφυγε με τον Κορτέση και μπήκαν σ’ ένα Renault Megan, το οποίο όμως έφερε πινακίδες από Audi, ενώ αργότερα (αφότου είχαν συλληφθεί οι κατηγορούμενοι) βρέθηκε καμένο στο Γαλάτσι και διαπιστώθηκε ότι είχε κλαπεί από τη Θεσσαλονίκη.

Το σενάριο, όμως, σ’ αυτό το σημείο έχει μια θεόρατη τρύπα. Ο Κορτέσης φέρεται ν’ αναχωρεί με τη μηχανή του, κουβαλώντας και τον Σταθόπουλο, και φέρεται ν’ αναχωρεί ξανά, ώρες μετά, παρέα με τον Μαζιώτη, χωρίς να έχει επιστρέψει στο σπίτι! Δηλαδή, τον εμφανίζουν να βγαίνει δυο φορές από το σπίτι, αλλά να μπαίνει μόνο μία! Νέο «κλακάζ» για τον Παπαθανασάκη. Οταν συνήλθε, προσπάθησε να καλύψει την… τρύπα με δικαιολογίες σαν κι αυτές που λένε τα παιδάκια όταν η μαμά τους τα πιάνει να έχουν φάει το γλυκό από τη γυάλα: «Μπορεί να μην αναφέρθηκε ότι γύρισε ο Κορτέσης», «Αφού βγήκε πρέπει να ξαναμπήκε», «Μπορεί να ήταν παράλειψη», «Είναι παράλειψη», «Δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο εκτός από παράλειψη»! Ενώ καταγράφουν με ακρίβεια λεπτού όλες τις κινήσεις από και προς το σπίτι, «παραλείπουν» να καταγράψουν την επιστροφή του Κορτέση! Ετσι, έχουμε έναν Κορτέση… Φαντομά, που μπαίνει μια φορά σ’ ένα σπίτι και βγαίνει δύο. Κι αν οι ασφαλίτες έκαναν λάθος και ήταν άλλο το άτομο που βγήκε τη δεύτερη φορά; Στριμωγμένος άσχημα ο Παπαθανασάκης, αναγκάστηκε να παραδεχτεί: «Υπάρχει και περιθώριο λάθους μες στη νύχτα και στο σκοτάδι – Πιστεύω ότι δεν έχει γίνει λάθος – Λέμε ότι ήταν ο Κορτέσης – Μου το είπαν δυο αστυνομικοί, αλλά… δεν θυμάμαι τα ονόματά τους – Εγώ λέω ότι ήταν ο Κορτέσης, με περιθώριο ενός πολύ μικρού λάθους»!

Εχουμε, όμως, και άλλο περιστατικό. Ο Μαζιώτης, λένε, έκανε συνάντηση στη Νέα Φιλαδέλφεια με τέσσερις άλλους. Ποιοι ήταν αυτοί οι τέσσερις; Δεν μπόρεσαν να τους δουν μες στο σκοτάδι. Και πώς είδαν τον Μαζιώτη; Τον αναγνώρισαν! Φαίνεται πως ο Μαζιώτης στεκόταν κάτω από το γλόμπο του Δήμου, ενώ οι άλλοι στο σκοτάδι! Επρεπε να ρίξουν και λίγο… μυστήριο ακόμα. Ο Μαζιώτης και τέσσερις άλλοι, δηλαδή οι… Γουρνάς, Σταθόπουλος, Νικητόπουλος και Κορτέσης! Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει…

ΥΓ1: Μαζιώτης και Κορτέσης, όπως σημείωσαν οι συνήγοροι, διαψεύδουν ότι έφυγαν ποτέ από το σπίτι της Λυκούργου με το συγκεκριμένο Renault. Οταν αυτό το αυτοκίνητο κάηκε, όλοι οι σημερινοί κατηγορούμενοι ήταν κρατούμενοι.

ΥΓ2: Ο Παπαθανασάκης ισχυρίστηκε ότι συγκεκριμένο καρτοκινητό εξέπεμπε από κεραία κινητής τηλεφωνίας στη Νέα Φιλαδέλφεια. Οταν αποδείχτηκε ότι στο δικογραφία δεν υπάρχει σχετικό έγγραφο, το μόνο που βρήκε ν’ απαντήσει ήταν «προκύπτει»!

ΥΓ3: Ο Γ. Ραχιώτης απεκάλυψε ότι στην απολογία του Κορτέση αυτός φέρεται να αρνείται να κάνει χρήση των δικαιωμάτων του (παρουσία συνηγόρου το σπουδαιότερο) και την ίδια ώρα να αρνείται να υπογράψει το έγγραφο, ενώ ο συνήγορος ήταν επί ένα διήμερο στο ισόγειο της ΓΑΔΑ και ζητούσε να τον δει. Ο Παπαθανασάκης περιορίστηκε να πει ότι ο ίδιος δεν το γνώριζε! Δηλαδή, ένας συνήγορος ζητά να δει τον πελάτη του και ο φρουρός στην πόρτα δεν ενημερώνει την αρμόδια υπηρεσία! Και πώς συνέβη μετά, αμέσως μόλις επιτράπηκε η επαφή με συνήγορο, ο Κορτέσης να κάνει του κόσμου τις νομικές ενέργειες με τον συνήγορό του (μέχρι στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο προσέφυγε), τη βοήθεια του οποίου φέρεται να μην επιθυμεί; «Του αναγνώστηκαν τα δικαιώματά του, όπως γράφει η έκθεση», απάντησε ο Παπαθανασάκης.

Η δίκη θα συνεχιστεί τη Δευτέρα 12 Δεκέμβρη (λόγω κωλύματος συνηγόρων), με εξέταση του Παπαθανασάκη από τους υπόλοιπους συνηγόρους (αν δεν κάνουμε λάθος, μένουν έξι συνήγοροι).
αναδημοσίευση από eksegersi.gr

6η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ (21.11.11)

Η έκτη συνεδρίαση της δίκης της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα ξεκίνησε στις 21.11.11 με την τοποθέτηση του εισαγγελέα επί της ένστασης που είχε τεθεί από τους συνηγόρους όσον αφορά την μη εγκυρότητα της κατάθεσης του μάρτυρα Κ. Παπαθανασακη, αφού ο ίδιος έχει εκτελέσει προανακριτικά καθήκοντα.

Συγκεκριμένα ο εισαγγελέας ανέφερε ότι ο Κ.Παπαθανασάκης δεν κατέγραψε τις συνομιλίες, δεν ήταν αυτός ο οποίος διέταξε άρση του τηλεφωνικού απορρήτου, αλλά ο εισαγγελέας, ούτε και υπέγραψε τις ανακριτικές πράξεις που υπάρχουν στην δικογραφία. Η υποβολή απλά προανακριτικού υλικού από τρίτον, η παρακολούθηση του δράστη, η λήψη αποτυπωμάτων δεν αποτελεί ανακριτική πράξη. « Εξάλλου αν δεν καταθέσει ο Κ.Παπαθανασάκης ο οποίος συντόνισε τις έρευνες, ποιος είναι αυτός που θα καταθέσει ως μάρτυρας σε αυτή την δίκη», τόνισε καταλήγοντας ο εισαγγελέας.

Η συνήγορος Μ. Δαλιανη μίλησε για περίπτωση χονδροειδούς σφάλματος και αντιοικονομικής επιλογής να σταλεί υπάλληλος που όχι απλά έχει βοηθητικά καθήκοντα αλλά συντόνισε και κατεύθυνε όλες τις πράξεις. Ο συγκεκριμένος μάρτυρας τόνισε η Μ. Δαλιανη πρέπει να εξαιρεθεί γιατί α) είναι τμηματάρχης και εφόσον αυτεπάγγελτα η προανάκριση έφτασε στην εγκληματολογική υπηρεσία, αναγκαστικά αυτό θα το αναλάμβανε ο ανώτερος στην ιεραρχία, β)από την έκβαση της δίκης εξαρτάται η υπηρεσιακή του εξέλιξη, γ) την άρση απορρήτου μπορεί να την διατάσσει ο εισαγγελέας, η αρμόδια όμως προανακριτική αρχή είναι εκείνη η οποία κάνει αίτημα στον εισαγγελέα και ζητά να προβούν σε άρση απορρήτου και εργαστηριακές εξετάσεις οι υφιστάμενοί του, δ)τέλος ο μάρτυρας δεν καταθέτει πραγματικά περιστατικά που έχουν υποπέσει στην αντίληψη του. Απλά σχολιάζει τα αποτελέσματα της προανάκρισης. Κάνει δηλαδή αυτό που απαγορεύεται να κάνει προανακριτικός υπάλληλος.

Στην συνέχεια η Α. Παπαρουσου απευθυνόμενη στην έδρα ρώτησε: «Χρειάζεται τελικά η δικογραφία αυτή αφηγητή ή έχει όλα τα επαρκή στοιχεία για να οδηγηθείτε στην αλήθεια;» Ο συγκεκριμένος μάρτυρας εμφανίστηκε με μετάθεση από άλλη υπηρεσία με σκοπό να εξαρθρώσει τον ΕΑ. Είναι λοιπόν εύλογο ότι θα ενεργήσει με προκατάληψη στην προσπάθεια να στηρίξει το έργο του.

Ο Π. Ρουμελιώτης υποστήριξε ότι ο εισαγγελέας μετέθεσε το ζήτημα από τις ανακριτικές πράξεις και ανέφερε ότι ο Κ.Παπαθανασάκης δεν έχει υπογράψει καμία έκθεση. Εδώ όμως υπάρχει μια παρανόηση. Σύμφωνα με τον νόμο οι εκθέσεις επί των ανακριτικών πράξεων δεν αποτελούν μοναδικές ανακριτικές πράξεις. Άρα δεν αίρεται η δυνατότητα να εκτελεί ο Κ.Παπαθανασάκης ανακριτικές πράξεις. Γιατί ο νομοθέτης είπε ότι δεν πρέπει να ασχολείται ο προανακρίνων; Δεν είναι η θέση και οι υλικές αμοιβές που τον οδηγούν στην προκατάληψη;
Η λειτουργική ιδιότητα ενός τμηματάρχη αποτελεί αναμφισβήτητα ανακριτική πράξη, προσέθεσε η Δ. Βαγιανού. Η αποδοχή του συγκεκριμένου ως μάρτυρα εγκαθιδρύει την κατάλυση κάθε δικαιώματος και ελευθερίας, αφού αυτός ο ίδιος προέβει σε καταγραφή δραστηριοτήτων και συσχέτιση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.

Ο Δ. Κατσαρής μίλησε για την προστασία της σωστής λειτουργιάς της δίκαιης δίκης. Τόνισε ότι οι δικαστές πρέπει να κρίνουν μόνο με βάση νόμιμα στοιχεία και να μην επηρεάζονται από άτομα που έχουν συμφέρον. Αν πιστεύουν ότι ο μάρτυρας είναι αρμόδιος να καταθέσει, τότε θα πρέπει να καλέσουν και όλους αυτούς που συμμετέχουν στην προανακριτική διαδικασία.

« Ποια είναι η προανακριτική πράξη αν όχι η διενέργεια προανάκρισης», ήταν το ερώτημα που έθεσε ο συνήγορος Χ. Λαδής στην έδρα και συνέχισε «Μοναδικές προανακριτικές πράξεις αποτελούν μόνο οι συλλήψεις των κατηγορούμενων και οι κατασχέσεις των προσωπικών τους αντικειμένων;»

Ο Σ. Φυτράκης τέλος έδωσε ιδιαίτερη έμφαση το γεγονός ότι κανένα στέλεχος της ΔΑΕΕΒ δεν κατέθεσε στις δίκες της 17 Νοεμβρη και του ΕΛΑ, παρά μόνο πραγματικοί μάρτυρες. Το δικαστήριο είπε πραγματοποιεί μια “ μοντέρνα” δίκη. Με αυτή την λογική, τόνισε ειρωνικά ο Σ. Φυτράκης, δεν είναι απαραίτητο να καταθέσουν όλοι αυτοί οι μάρτυρες του κατηγορητηρίου, αρκεί να καταθέσουν 2 ή 3 αξιωματούχοι της αντιτρομοκρατικής που έχουν κάνει όλες τις έρευνες και διαθέτουν όλα τα στοιχεία. « Γιατί καλείτε αυτόν που ζήτησε την άδεια για άρση τηλεφωνικού απορρήτου και δεν καλείτε αυτόν που άκουγε τους διαλόγους των συνδιαλέξεων;» ρώτησε τους δικαστές της έδρας.

Μετά από διακοπή μισής ώρας ο εισαγγελέας απέρριψε την ένσταση λέγοντας ότι οι ενέργειες του Κ.Παπαθανασάκη δεν αποτελούν ανακριτικές πράξεις, αλλά υπάγονται στα καθήκοντα του, οπότε μπορεί να εξεταστεί σαν μάρτυρας.

Επειδή ο Κ.Παπαθανασάκης απουσίαζε λογω ασθένειας, ο πρόεδρος πρότεινε την συνέχιση της διαδικασίας με τους επόμενους μάρτυρες, κάτι το οποίο όμως δεν έγινε δεκτό από τους συνηγόρους.

Έτσι η δίκη διακόπηκε και θα συνεχιστεί στις 28.11.11 στις 09:00, όπου αναμένεται να καταθέσει ως πρώτος μάρτυρας ο Κ.Παπαθανασάκης.

5η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ (14.11.11)

Η πέμπτη συνεδρίαση της δίκης της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα ξεκίνησε στις 14.11.2011 με το αίτημα της Δ. Βαγιανού για διακοπή της δίκης λόγω ασθένειας του Σ. Φυτράκη. Στην συνέχεια οι συνήγοροι υπεράσπισης άσκησαν ένσταση επί της εξέτασης του μάρτυρα Κ. Παπαθανασάκη, Τμηματάρχη της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, υποστηρίζοντας ότι υπάλληλος που έχει εκτελέσει προανακριτικά καθήκοντα, δεν μπορεί να είναι μάρτυρας.

Συγκεκριμένα η Μ. Δαλιάνη ανέφερε ότι μετά τον θάνατο του Λ. Φούντα, ο Κ. Παπαθανασάκης ήταν αυτός ο οποίος ξεκίνησε την προανάκριση για την συγκεκριμένη υπόθεση. Ήταν αυτός που ζήτησε την άρση απορρήτου κάποιων τηλεφωνικών γραμμών, έδωσε την εντολή να διερευνηθούν κάποια πειστήρια, έγραψε το σύνολο των καταλόγων αξιολογώντας το αποδεικτικό υλικό. Στην προανακριτική κατάθεση δεν ανάφερε κανένα πραγματικό περιστατικό, προέβη όμως σε αξιολόγηση των αποδεικτικών στοιχείων. Η Μ. Δαλιάνη σημείωσε ότι προανακριτικός υπάλληλος είναι αυτός ο οποίος έχει εκτελέσει οποιαδήποτε ενέργεια στα πλαίσια της προανάκρισης για να συλλέγουν τα αποδεικτικά στοιχεία, δεν έχει όμως το δικαίωμα να αξιολογεί τα στοιχεία αυτά ή να εμφανιστεί μάρτυρας σε δίκη γιατί μπορεί οι πράξεις του να υποκινούνται από προκατάληψη ή υπηρεσιακά συμφέροντα.

Όμοια η Α. Παπαρούσου μίλησε για ενδεχόμενη προκατάληψη του Κ. Παπαθανασάκη, αφού είναι αυτός που έχει εκτελέσει όλη την προανακριτική διαδικασία. Ήταν αυτός ο οποίος αξιολόγησε συγκεκριμένες ενέργειες και εξέθεσε έτοιμα συμπεράσματα, νοηματοδοτώντας εξ’ ολοκλήρου την διαδικασία.

Η Δ. Βαγιανού τόνισε ότι ο συγκεκριμένος μάρτυρας ήταν αυτός ο οποίος πρωταγωνίστησε στην διαδικασία υποβάλλοντας διευθυντική κατεύθυνση στο ανακριτικό έργο. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι αδιανόητο να καταθέσει γιατί απλά θα προσπαθήσει να πραγματώσει το έργο στο οποίο πρωταγωνίστησε.

Στην συνέχεια Π. Ρουμελιώτης υποστηριξε ότι ο Κ. Παπαθανασάκης δεν συλλέγει απλά στοιχεία, αλλά κάνει συνειρμούς και βγάζει συμπεράσματα χωρίς αποδείξεις. Προφανώς λοιπόν επιδιώκει επαγγελματικά ή οικονομικά οφέλη από την συγκεκριμένη υπόθεση.

Ο Χ. Λαδής σημείωσε ότι ο Κ. Παπαθανασάκης δεν έχει υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας πουθενά, αλλά έρχεται να μεταμορφώσει το διαβιβαστικό σε κατάθεση κάνοντας απλά συνειρμούς και βγάζοντας αποδείξεις. Σύμφωνα με τον ΠΚΔ αποκλείεται από μάρτυρας οποιοσδήποτε συμμετέχει στην προανακριτική διαδικασία, γιατί μπορεί να προκύψει προκατάληψη σε βάρος του κατηγορουμένου.

Τέλος ο Κ. Νταϊλιάνας εν συντομία δήλωσε ότι ο μάρτυρας αποτελεί προανακριτικός υπάλληλος χωρίς να φέρει αποδεικτικά στοιχεία για την υπόθεση.

Το δικαστήριο διέκοψε για την Δευτέρα 21.11.11 στις 09:00 για να αγορεύσει και Σ. Φυτράκης.

ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

Σε σχέση με την ένσταση για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου καταρχήν, θέλω να επισημάνω κάτι. Αρχικά εμείς δεν θέλαμε να κάνουμε αυτή την ένσταση για τον εξής λόγο: δεν πιστεύαμε και δεν πιστεύουμε ότι θα έπρεπε εμείς να δικαζόμαστε. Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει ουσιαστικά κανένα δικαστήριο για να μας δικάσει, γιατί πολύ απλά δεν θα έπρεπε να είμαστε εμείς κατηγορούμενοι.
Η άποψή μας ήτανε και είναι -το έχουμε γράψει σε κείμενα που έχουμε στείλει σε δικαστικές αρχές οι οποίες μας ζητούσαν με κλητεύσεις να παραστούμε είτε για συμβούλια είτε για ανακριτικές διαδικασίες κ.λ.π.- ότι κανονικά εμείς θα έπρεπε να είμαστε έξω από την φυλακή, θα έπρεπε να είμαστε ελεύθεροι να δρούμε για την κοινωνική απελευθέρωση, να δρούμε για την επανάσταση, να δρούμε ενάντια στην κρίση και ενάντια σε όλα αυτά τα καθάρματα που υπάρχουν εκεί έξω και δημιουργούν αυτή την ζοφερή κατάσταση για την κοινωνία. Κανονικά εμείς θα έπρεπε να είμαστε ελεύθεροι, γιατί συνεισφέρουμε στο κοινό συμφέρον, γιατί μπορούμε να συμβάλλουμε στην ταξική και κοινωνική απελευθέρωση. Αυτοί που θα έπρεπε να τιμωρηθούν είναι οι διάφοροι Μπάφετ και Σόρρος οι οποίοι κερδοσκοπούν και δημιουργούν αυτές τις κρίσεις που ζούμε σήμερα. Θα έπρεπε να τιμωρούνται όλα αυτά τα καθάρματα που κερδοσκοπούν επενδύοντας στα χρηματιστήρια, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή, θανατώνοντας στην πραγματικότητα μεγάλους πληθυσμούς. Θα έπρεπε να τιμωρηθεί όλη αυτή η πολιτική ελίτ που απαρτίζει σήμερα τους διεθνείς οργανισμούς, οικονομικούς και πολιτικούς, οι διάφοροι Τρισέ και Μπαρόζο, οι Λαγκάρντ, όλοι αυτοί που αποτελούν την υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ, η οποίοι έχουν φέρει την ανθρωπότητα σε αυτό το αδιέξοδο. Θα έπρεπε να τιμωρηθεί η ελληνική πολιτική ελίτ, οι Έλληνες εγκληματίες της οικονομικής ελίτ, οι Βαρδινογιάννηδες και οι Λάτσηδες. Όλοι αυτοί θα έπρεπε να τιμωρηθούν. Και αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή καταφέρναμε ένα μεγάλο λαϊκό δικαστήριο με όλους αυτούς κατηγορούμενους, τότε να ξέρετε ότι η τιμωρία τους θα ήταν παρά πολύ σκληρή.Πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα έπρεπε να δικαζόμαστε. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που τους αρμόζει το εδώλιο του κατηγορούμενου, αλλά αυτοί που προανέφερα.

Όσον αφορά το ζήτημα του μικτού ορκωτού που ζητάνε με την ένστασή τους οι συνήγοροί μας, υπάρχει μια πολιτική συνάφεια μεταξύ της κατάργησής του και της ευρύτερης πολιτικής συνθήκης μέσα στην οποία αυτή έγινε. Πρόκειται για την γενικότερη επίθεση του συστήματος σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο απέναντι σε κάθε κοινωνικό έλεγχο, όπου κι αν αυτός εκφράζεται, είτε αφορά εργασιακά ζητήματα είτε αφορά οικονομικά είτε αφορά την οικονομική λειτουργία μιας χώρας είτε αφορά και την ίδια την λειτουργία της αστικής δικαιοσύνης. Πρόκειται για την ανασφάλεια που έχει το κράτος απέναντι σε οποιονδήποτε πολίτη καλείται ως ένορκος να παρέμβει σε μια δικαστική απόφαση.

Η κατάργηση των μικτών ορκωτών δικαστηρίων έρχεται παράλληλα με την νεοφιλελεύθερη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου μέσα στην δεκαετία του 2000 όπου οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι διαδέχονται ο ένας μετά τον άλλον, σκληραίνει το νομικό πλαίσιο και μπαίνει μια διαδικασία σκληρής αντιμετώπισης των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Όσον αφορά το ζήτημα των πολιτικών διώξεων πιστεύω ότι υπάρχει -όπως ειπώθηκε από τους συνηγόρους και από τον σύντροφό μου Νίκο Μαζιώτη- διάχυτος ο φόβος από μεριάς του καθεστώτος να αφεθεί στα χέρια ανθρώπων οι οποίοι δεν είναι δικαστικοί και δεν ελέγχονται. Στην πραγματικότητα ούτε η ίδια η συνείδηση των πολιτών και ούτε οι αποφάσεις τους ελέγχονται σ΄ αυτό το βαθμό που ελέγχεται ένας υπάλληλος της κρατικής μηχανής, όπως είναι ο καθένας σας που συμμετέχει σε αυτό το δικαστήριο.

Από κει και πέρα η απόφαση η δική μας να προχωρήσουμε σε αυτή την ένσταση σχετικά με την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου βασίστηκε στο γεγονός ότι ήταν για μας μια ακόμη καλή ευκαιρία, μια καλή αφορμή για να κάνουμε τις τοποθετήσεις μας σε σχέση με την πολιτική φύση της οργάνωσης, να πούμε την άποψή μας, να εκφραστούνε και οι ίδιοι οι συνήγοροί μας γι΄ αυτό το ζήτημα και να προσφέρουμε στην διαλεκτική της πολιτικής σύγκρουσης που διεξάγεται μέσα σ΄ αυτή την αίθουσα.

Θέλω να αναφέρω ένα ζήτημα που έχει προκύψει και σε δικές σας αποφάσεις, αποφάσεις δικαστηρίων, σε σχέση με το κίνητρο μιας ενέργειας και με βάση το οποίο κίνητρο βγαίνει είτε έμμεσα είτε άμεσα το συμπέρασμα για το αν πρόκειται για πολιτική δίωξη. Αυτό έχει συμβεί σε παλιότερη δικαστική υπόθεση -αναφέρομαι στην υπόθεση του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη το ΄98- όπου το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι «τα ελατήρια της δράσης του δεν ήταν ταπεινά», δηλαδή ότι έχει κίνητρα που δεν ήταν ιδιοτελή.

Αυτό το στοιχείο μπαίνει ανά καιρούς σε διάφορες υποθέσεις. Δεν μπορώ να τις θυμηθώ γιατί δεν είναι και της αρμοδιότητάς μου να θυμάμαι δικαστικές αποφάσεις. Η απόφαση εκείνη στο δικαστήριο του συντρόφου ήταν μια ομολογία του δικαστηρίου ότι η δράση του ήταν πολιτική, ότι η φύση εκείνης της ενέργειας που ήταν η τοποθέτηση βόμβας στο υπουργείο Ανάπτυξης σε ένδειξη αλληλεγγύης στους κατοίκους του Στρυμονικού Κόλπου οι οποίοι είχαν εξεγερθεί ενάντια στην εγκατάσταση εργοστασίου χρυσού από την πολυεθνική TVX GOLD, ήταν πολιτική.

Άμα αναφερθούμε στο κίνητρο ως προϋπόθεση για να κρίνουμε αν είναι πολιτική η φύση μιας ενέργειας, μιας δράσης, τότε δεν πιστεύω ότι υπάρχει τίποτε πιο πολιτικό από την δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Αν ο Επαναστατικός Αγώνας δεν είναι πολιτική οργάνωση, αν η δράση του Επαναστατικού Αγώνα δεν είναι πολιτική, τότε δεν είναι πολιτικό τίποτα. Και θα γίνω πιο συγκεκριμένη.

Τα κίνητρα των ανθρώπων οι οποίοι κυβερνούν όχι μόνο δεν είναι ταπεινά, είναι παντελώς ιδιοτελή. Είναι παντελώς υστερόβουλοι. Βασικά αυτοί φτιάχνουν, στήνουν συντηρούν και επιβάλλουν στην κοινωνία με την βία ένα σύστημα οικονομικό και πολιτικό το οποίο εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα, την αύξηση της περιουσίας τους. Κλέβουν τον κοινωνικό πλούτο, αρπάζουν το ψωμί του κόσμου από το στόμα του, πίνουν το αίμα των ανθρώπων στην κυριολεξία. Και όλα αυτά γίνονται για το δικό τους όφελος, για να φτιάξουν μια περιουσία, για να αυξήσουν την ήδη υπάρχουσα, για να αποκτήσουν ισχύ κοινωνική. Γιατί είναι και αυτό ένα μεγάλο ζητούμενο: η απόκτηση κοινωνικής και πολιτικής δύναμης. Αυτό είναι το ζητούμενο των ανθρώπων που απαρτίζουν το σύστημα.

Εμείς από την μεριά μας, όχι μόνο δεν έχουμε τέτοιο κίνητρο, αντιθέτως, τα δικά μας τα συμφέροντα είναι στην πραγματικότητα μόνο τα ευρύτερα κοινωνικά συμφέροντα. Το δικό μας συμφέρον ταυτίζεται με το κοινωνικό συμφέρον, ταυτίζεται με το συμφέρον της τάξης μας γιατί όλοι προερχόμαστε από τους λεγόμενους προλετάριους της κοινωνίας. Τα δικά μας τα συμφέροντα δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό που λέμε προσωπικό κέρδος, με αυτό που λέμε ατομικό συμφέρον. Ίσα-ίσα διακυβευόταν και διακυβεύεται συνέχεια η ζωή μας και η ελευθερία μας. Έχουμε χάσει έναν σύντροφο σ΄ αυτό τον αγώνα. Έχει πεθάνει ένας πολύτιμος σύντροφος σε μια προπαρασκευαστική ενέργεια του Επαναστατικού Αγώνα, σε μια πολιτική ενέργεια και αυτό καθόρισε, καθορίζει και θα καθορίζει για πάντα τη ζωή μας.

Εμείς μπήκαμε στη φυλακή για τις πολιτικές μας επιλογές. Δεν βάλαμε μπροστά κανένα ατομικό συμφέρον για να απεγκλωβιστούμε απ΄ αυτή την διαδικασία. Αναφέρομαι σε εμάς τους τρεις. Αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη, βάζοντας πίσω κάθε προσωπικό μας συμφέρον. Δεν μπορούσαμε να ξεχάσουμε τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα και έπρεπε να μιλήσουμε γι΄ αυτόν. Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από εμάς, θα είναι για εσάς ένα ενοχοποιητικό στοιχείο. Θα το χρησιμοποιήσετε εσείς σαν ενοχοποιητικό στοιχείο για να μας καταδικάσετε. Είπα σε μία προηγούμενη τοποθέτησή μου για τον σύντροφο Γουρνά που εκ των υστέρων μπήκε στη «διεύθυνση» επειδή ανέλαβε την πολιτική ευθύνη. Είναι φανερό ότι η κατηγορία της αρχηγίας βασίζεται σε ένα πολιτικό σκεπτικό.

Τα δικά μας κίνητρα είναι όχι μόνο μη ταπεινά, είναι τα πλέον κοινωνικά κίνητρα, τα πλέον ταξικά κίνητρα. Εμείς εκεί αναφερόμαστε. Έχουμε ταυτίσει τη ζωή μας με την Επανάσταση και γνωρίζουμε πως διακυβεύεται η ζωή και η ελευθερία μας κάθε στιγμή.

Από κει ύστερα αυτοί οι οποίοι μας κατηγορούν εμάς ως τρομοκράτες, που βάζουν τα νομικά πλαίσια, στήνουν ειδικά δικαστήρια για να δικάσουν εμάς ως «τρομοκράτες» προσπαθώντας να μας αποπολιτικοποιήσουν, να αφαιρέσουν το πολιτικό νόημα από τη δράση μας, από την οργάνωσή μας και από μας τους ίδιους ως πολιτικά όντα, ποιοι είναι στην πραγματικότητα; Να πάρουμε όλους τους επαγγελματίες πολιτικούς. Να πάρουμε για παράδειγμα από την Ν.Δ. την οικογένεια Καραμανλή που έχει μακρά ιστορία στο καθεστωτικό πολιτικό γίγνεσθαι και που συστηματικά επί δεκαετίες αφαιρεί τον κοινωνικό πλούτο, φτιάχνει περιουσίες και επιβάλλει με βάση το δικό της το συμφέρον, για τη διατήρηση των προνομίων της την κρατική βία πάνω στην ελληνική κοινωνία. Και το ατομικό τους συμφέρον προβάλλουν ως συμφέρον της ίδιας της κοινωνίας.

Σε ποιόν να πρωτοαναφερθούμε; Στην οικογένεια Μητσοτάκη μια άλλη δυναστεία όπου έγινε το ίδιο; Να αναφερθούμε στην οικογένεια Παπανδρέου, που από τον παππού του και τον πατέρα του μέχρι σήμερα έχει κάνει αμύθητη περιουσία και η οποία δεν δικαιολογείται με τίποτα; Να αναφερθούμε σε αυτούς τους επαγγελματίες πολιτικούς οι οποίοι ο ένας μετά τον άλλον έχουν «πνιγεί» μέσα στα σκάνδαλα; Να αναφερθούμε στον Ρουσόπουλο, να αναφερθούμε στον Δούκα όπου μόνο με την υπόθεση του Βατοπεδίου έχουν εξασφαλίσει πλούτο για τη ζωή όχι μόνο των παιδιών αλλά και των εγγονών τους; Και αν τελικά αποπέμπονται από την πολιτική σκηνή δεν τους ενδιαφέρει, γιατί στην πραγματικότητα έχουν «πιαστεί» όλοι. Ποιόν να πρωτοθυμηθούμε;

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι τους οποίους τους κυνηγάει ο κόσμος έξω, κρύβονται, δεν μπορούν να εμφανιστούν δημόσια, τους προπηλακίζουν καθημερινά, όλοι αυτοί θα πούνε ότι αυτοί είναι πολιτικά όντα και εμείς είμαστε τρομοκράτες; Εμείς είμαστε εγκληματικά στοιχεία; Ότι εμείς δεν έχουμε πολιτικά κίνητρα και ότι δεν είναι πολιτική η υπόσταση και η δράση μας; Θα έπρεπε να ντρέπονται γι΄ αυτό. Και αυτό το δικαστήριο πραγματικά, θα έπρεπε να ντρέπεται που συστήθηκε. Επαναλαμβάνω πως ειδικά υπό τις σημερινές συνθήκες αν πούμε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας δεν είναι πολιτική οργάνωση, αν πούμε ότι εμείς δεν είμαστε πολιτικά όντα, αν πούμε ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα δεν είναι πολιτική, τότε δεν υπάρχει πολιτική. Τότε πολιτικό δεν είναι τίποτα.

Υπήρξε βέβαια, στο παρελθόν -τη δεκαετία του ʼ70- μια δικαστική απόφαση που αξίζει να την αναφέρουμε και η οποία βγήκε από ένα πενταμελές συμβούλιο εφετών που είχε κληθεί να αποφασίσει για την έκδοση του Ρόλφ Πόλε. Τον Πόλε τον κατηγορούσαν για συμμετοχή στη RAF. Συνελήφθη το ΄76 και έπρεπε να εκδοθεί στην Δ. Γερμανία. Το συμβούλιο που έπρεπε να βγάλει αυτή την απόφαση αποφάνθηκε ότι η δράση του είχε πολιτικό χαρακτήρα και είπε ότι για το λόγο αυτό δεν έπρεπε να εκδοθεί ο Πόλε. Έλεγε τότε η απόφαση ότι ο Πόλε «ήτο κατά το 1971 μέλος μιας επαναστατικής εξτρεμιστικής οργάνωσης, ήτις είχε πολιτικούς σκοπούς και απέβλεπεν εις ενεργόν δράσιν προς ανατροπήν του κρατούντος εις την Δυτικήν Γερμανίαν πολιτικού καθεστώτος και εις αγώνα από κοινού μετά των καταπιεζομένων εις όλον τον κόσμον κατά του Ιμπεριαλισμού και του μονοπωλιακού Καπιταλισμού και εστρέφετο εν γένει κατά του πολιτικού κατεστημένου της Δυτικής Κοινωνίας». Τότε η πλειοψηφία του δικαστηρίου, τρεις στους πέντε, έκρινε ότι τα «εγκλήματα» για τα οποία είχε καταδικαστεί ο Πόλε στην Γερμανία συνάπτονται ευθέως με τους πολιτικούς σκοπούς της οργάνωσης. Κατά συνέπεια η έκδοση δεν έπρεπε να γίνει. Ήταν πολιτικός κρατούμενος.

Στελέχη του ΠΑΣΟΚ τότε όπως ο Χαραλαμπόπουλος και ο Παπανδρέου, καθώς και ο Μαγκάκης που τότε ήταν βουλευτής της ΕΔΗΚ είχανε πει «μπράβο στο γενναίο συμβούλιο των εφετών το οποίο πήρε αυτή την απόφαση και σήκωσε ανάστημα απέναντι στις απαιτήσεις της Δ. Γερμανίας» η οποία ως ισχυρή ευρωπαϊκή δύναμη ήθελε να επιβάλει την άποψή της στο ελληνικό κράτος. Όποιος θυμάται, μέρος του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου τότε, και πολύ περισσότερο αργότερα με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, προσπαθούσε να κρατήσει κάποιες πολιτικές και στρατηγικές ισορροπίες μεταξύ ανατολικού και δυτικού μπλοκ. Είχε πει συγκεκριμένα ο Μαγκάκης: «Tο θέμα είναι καθαρά νομικό. Οι πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε στη Γερμανία έγκυρα έχουν αποδοθεί από την απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου. Η απόφαση αυτή διαπίστωσε πολιτικό κίνητρο στον Πόλε. Αυτό σημαίνει ότι οι πράξεις του συνιστούσαν μεικτό πολιτικό αδίκημα. Τα μεικτά πολιτικά αδικήματα υπάγονται στην απαγόρευση εκδόσεως. Πρέπει να κατανοηθεί ότι η απόφαση περί μη εκδόσεως του Πόλε δεν σημαίνει πολιτική ταύτιση μαζί του, αλλά σεβασμό στις δικονομικές αρχές του κράτους δικαίου».

O Χαραλαμπόπουλος από το ΠΑΣΟΚ ήταν πιο κατηγορηματικός: «Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα αδικήματα του Πόλε είναι πολιτικά. Ο Πόλε αγωνίστηκε και αγωνίζεται για την επικράτηση των ιδεών του. H απόφαση του εφετείου δεν επιδέχεται παρερμηνείες ως προς το σημείο αυτό. Kαι ήταν μια απόφαση που τιμά τους Έλληνες δικαστές που την εξέδωσαν. Καμιά σκοπιμότητα δεν δικαιολογεί την έκδοση του Πόλε».

Ο Παπανδρέου προειδοποιούσε: «Aναμένεται από ολόκληρο τον ελληνικό λαό να αποδείξει η ελληνική δικαιοσύνη την ανεξαρτησία της τόσο απέναντι στην εκτελεστική εξουσία όσο και απέναντι στις αφόρητες και απαράδεκτες επεμβάσεις της γερμανικής κυβέρνησης. Ο λαός αναμένει και θα κρίνει».

Ο Άρειος Πάγος στη συνέχεια με τον τότε πρόεδρο Ευστάθιο Μπλέτσα «εξαφάνισε» την απόφαση του συμβουλίου για τη μη έκδοση του Πόλε και αποφάσισε ότι πρέπει να εκδοθεί, ότι τα κίνητρά του δεν είναι πολιτικά, ότι είναι τρομοκράτης. Ο Άρειος Πάγος ήθελε επίσης, να ασκηθεί πειθαρχική δίωξη εις βάρος των τριών εφετών που είχανε ψηφίσει για τη μη έκδοση του Πόλε.

Τελικά ο Πόλε εκδόθηκε. Αναφέρεται τότε ότι υπήρξε μια κινητοποίηση ενάντια στην πειθαρχική δίωξη του δικαστηρίου που είχε βγάλει αυτή την απόφαση και θεωρήθηκε από το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κατεστημένου τότε ότι αυτή η κίνηση στρεφόταν ευθέως κατά της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης ενώ ο Παπανδρέου είχε συγκρίνει την υπόθεση αυτή με την επέμβαση Κόλλια στην υπόθεση Λαμπράκη. Ήταν μείζονος σημασίας η μη παραπομπή σε πειθαρχικές διώξεις των συγκεκριμένων δικαστών.

Το ζήτημα τώρα ποιο είναι; Γιατί συμβαίνουν αυτά τότε; Τι έγινε μετά; Μεταλλάχτηκε το ΠΑΣΟΚ όταν ήρθε στην εξουσία;

Μετά από ολιγόλεπτη διακοπή που ζήτησε ο εισαγγελέας επαναλήφθηκε η συνεδρίαση και η συντρόφισσα συνέχισε την τοποθέτησή της.

Ήθελα να πω πως, τόσο εγώ σαν Ρούπα όσο και σαν Επαναστατικός Αγώνας, οι προσεγγίσεις που κάνουμε στα γεγονότα είναι πολιτικές. Δηλαδή, κάθε γεγονός θεωρούμε ότι είναι αδιαχώριστο από το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργείται και προσπαθούμε να βρούμε πάντα την πολιτική σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα σε φαινόμενα και γεγονότα που μπορεί με μια πρώτη ματιά να φαίνονται ασύνδετα με την πολιτική ή πολύ περισσότερο με την οικονομική πραγματικότητα.

Η έκδοση του Πόλε και όλη αυτή ιστορία που προανέφερα, αφορούσε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Ποια ήταν αυτή η περίοδος; Δεν θα ξεκινήσω από εκεί. Θα περάσω όμως δια μέσου αυτής της περιόδου, για να αναφερθώ στην εξέλιξη την πολιτική και οικονομική που υπήρξε και καταλήξαμε σήμερα τέτοια φαινόμενα να αποκλείονται τελείως -δηλαδή να βγαίνουν δικαστικές αποφάσεις για τη μη έκδοση πολιτικών κρατουμένων και να αναγνωρίζεται η πολιτική τους δράση- όχι μόνο από τις αποφάσεις των δικαστηρίων, αλλά και από την σκέψη ακόμα ανθρώπων οι οποίοι καλούνται να δικάσουν σήμερα τέτοιες υποθέσεις.

Την αρχή εγώ την βρίσκω πάλι σε αυτό που λέμε καπιταλιστική κρίση. Αυτή πότε ξεκίνησε; Τα έχουμε καταγράψει σε προκηρύξεις αυτά που θα πω.

Όταν μεταπολεμικά άρχισε η καπιταλιστική συσσώρευση -θα αναφερθώ λίγο σύντομα σε σχέση μ΄ αυτά- μέσα από την απόσπαση της εργατικής υπεραξίας, παράλληλα είχαμε εκείνη την εποχή ισχυρά κινήματα εχθρικά προς το καθεστώς. Είχαμε ταξικούς αγώνες, είχαμε κοινωνικούς αγώνες και πολιτικούς αγώνες. Η μεταπολεμική συσσώρευση κεφαλαίων έφερε την εκρηκτική ανάπτυξη των πολυεθνικών και τη διαμόρφωση μιας νέας υπέρ-τάξης, της υπερεθνικής ελίτ. Εκείνη την περίοδο αναπτύχθηκε μια μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στα χαμηλά ταξικά στρώματα της κοινωνίας και τα στρώματα τα ταξικά τα οποία ηγούνται της κοινωνίας, καταπίεζαν και εκμεταλλεύονταν τους προλετάριους. Αυτή η σύγκρουση έφερε ένα αδιέξοδο. Το αδιέξοδο αυτό αφορούσε τα κέρδη του κεφαλαίου που λόγω των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, οι καπιταλιστές ήταν υποχρεωμένοι να τα μοιράζονται με τους εργαζόμενους. Αυτά συνέβαιναν την δεκαετία του ʽ60. Το κεφάλαιο άρχισε να ερευνά νέους τρόπους συσσώρευσης στην περιφέρεια του καπιταλιστικού κόσμου. Άρχισαν να οργανώνονται από το υπερεθνικό κεφάλαιο και να γίνονται οι πρώτες «επιθέσεις» άντλησης κέρδους με τα δάνεια, η εκμετάλλευση χωρών με τη χρήση των δανείων που είχε σαν αποτέλεσμα να καταστραφούν πολλές χώρες.

Είχαμε το ΔΝΤ τότε να επιβάλλει μέτρα νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης των οικονομιών που στην πραγματικότητα ήταν μέτρα καταστροφής των παραγωγικών δομών που υπήρχαν στις χώρες της περιφέρειας. Αρχικά είχαμε χώρες της Αφρικής που είχαν καταστραφεί, είχαμε νεκρούς εκεί, είχαμε αποκλεισμένους, είχαμε ολόκληρους λαούς να πετιούνται στο περιθώριο. Τα ίδια φαινόμενα είχαμε και στη Λατινική Αμερική.

Στο κέντρο τώρα άρχισε να αναπτύσσεται μια έντονη ταξική διαπάλη. Και αυτό αφορούσε τα κέρδη του κεφαλαίου. Αφορούσε το πώς θα διανεμηθούν αυτά τα κέρδη. Οι προλετάριοι της Ευρώπης έχοντας ισχυρά συνδικαλιστικά και πολιτικά κινήματα, κατάφερναν να αποσπούν μέρος των κερδών αυτών, να αυξάνουν τους μισθούς και αυτό άρχισε να μειώνει την κερδοφορία των καπιταλιστών. Αυτή η σύγκρουση έφτασε κάποια στιγμή σε οριακό σημείο. Εκείνη την περίοδο άρχισαν να αναπτύσσονται και τα αντάρτικα στην Ευρώπη, όπως η RAF -που κατηγορήθηκε ο Rolf Pole που προανέφερα ότι συμμετείχε-, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, όπως οι Επαναστατικοί Πυρήνες. Υπήρχαν πολλές οργανώσεις οι οποίες απέβλεπαν σε αυτό που λέμε μετωπική σύγκρουση με πολιτικοστρατιωτικά μέσα με το καθεστώς της Ευρώπης και ανατροπή του καθεστώτος και του συστήματος.

Αυτή η σύγκρουση μεταξύ κοινωνικής βάσης και κεφαλαίου τελικά κατέληξε σε αδιέξοδο και ήρθε η κρίση της δεκαετίας του ʽ70. Εκεί είναι η αφετηρία της σημερινής κρίσης για εμάς, για τον Επαναστατικό Αγώνα. Μια κρίση την οποία στην πραγματικότητα προσπάθησαν οι κυρίαρχοι να την ξεπεράσουν με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Δηλαδή το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο ήταν η απόπειρα του συστήματος να επιτεθεί καταρχήν σε όλες τις κατακτήσεις τις κοινωνικές και ταξικές που έκαναν οι προλετάριοι , να χτυπήσει τα συνδικάτα, να χτυπήσει τις οργανώσεις και να ισοπεδώσει οποιαδήποτε κοινωνική και ταξική κατάκτηση, έτσι ώστε να καταφέρει να επανέλθει μετά και να επιβληθεί με άλλους όρους πλέον στο ευρωπαϊκό προλεταριάτο και από κει και πέρα να καταφέρει να διασφαλίσει την συνέχιση της συσσώρευσης με άλλους όρους. Γιατί πλέον η περίοδος της σοσιαλδημοκρατίας που είχαμε μεταπολεμικά δεν το εξυπηρετούσε αφού είχε φέρει ακριβώς αυτό το αδιέξοδο. Το αδιέξοδο που είχε τότε χαρακτηριστεί ως στασιμοπληθωρισμός με όρους οικονομικούς. Όμως στην πραγματικότητα δεν είναι οικονομικοί όροι με τη στενή έννοια, αφού η οικονομική και η πολιτική σφαίρα για εμάς ως Επαναστατικός Αγώνας είναι ταυτισμένη και μέσα από αυτό πρίσμα βλέπουμε όλα τα γεγονότα.

Η Ελλάδα τότε ήταν σε μια ιδιάζουσα θέση. Βασικά το ΠΑΣΟΚ είχε έναν τυχοδιωκτικό χαρακτήρα. Η δράση του και η στάση του καθοριζόταν από το κύριο ζητούμενο που ήταν η κατάκτηση της εξουσίας. Και επειδή στην Ελλάδα υπήρχε ούτως ή άλλως έντονος κοινωνικός αναβρασμός μετά την χούντα των συνταγματαρχών, γίνονταν συγκρούσεις στους δρόμους καθώς εργαζόμενοι και χαμηλά κοινωνικά στρώματα προχωρούσαν δυναμικά σε σειρά πολιτικών και ταξικών διεκδικήσεων. Μέσα σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο ήταν λογικό ένα μέρος του ίδιου του πολιτικού συστήματος να αποσκοπεί στο να βρει ερείσματα σε αυτά τα στρώματα. Αυτό το ρόλο έπαιξε το ΠΑΣΟΚ προσπαθώντας να διεκδικήσει και την ίδια την εξουσία.

Παράλληλα είχαμε και το ανατολικό μπλοκ τότε, έτσι; Δεν υπήρχε η λεγόμενη μονοκρατορία του καπιταλισμού τότε. Και όπως είπα και πριν το ΠΑΣΟΚ αργότερα που πήρε την εξουσία «αλληθώριζε» προς άλλα μοντέλα οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης όπως αυτά της Σοβιετικής Ένωσης και αυτά των αραβικών χωρών. Στην πραγματικότητα η στάση του ήταν τυχοδιωκτική. Αλλά αυτό αποδείχτηκε στην συνέχεια. Ένα μέρος του κόσμου τότε το ΠΑΣΟΚ το πήρε μαζί του και ανέβηκε στην εξουσία. Η μεταστροφή βέβαια δεν έγινε μόνο λόγω του ότι πήραν την εξουσία, αλλά μεταστράφηκε συνολικά η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και άρχισε να βιώνει και η Ελλάδα την ίδια διεθνή κρίση σε πολύ έντονο βαθμό. Φτάσαμε στο σημείο αργότερα -από την δεκαετία του ʽ90 και μετά- με την έντονη και γρήγορη νεοφιλελεύθερη επίθεση που έγινε από την ΝΔ να έχουμε τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις εκείνη την περίοδο. Τελικά, η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση σε εκείνη τη φάση δεν τους βγήκε. Το ΠΑΣΟΚ ξανανέβηκε στην εξουσία μέσα σε μια προσπάθεια του καθεστώτος να δώσει ένα διέξοδο προς την κατεύθυνση της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είχαμε την μεταστροφή και σε αυτό το πολιτικό επίπεδο που είχε να κάνει με την αντιμετώπιση των ένοπλων οργανώσεων από την ίδια την εξουσία. Αργότερα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ στην υπόθεση για παράδειγμα του Χαμντάν, στην οποία ο Μητσοτάκης είχε αρνηθεί την έκδοση του, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, -ήταν ο Σημίτης πρωθυπουργός- τον εξέδωσε. Αργότερα εξέδωσε και τον Οτσαλάν. Το έκανε με τρόπο ώστε να μην μπορεί να πει κάποιος ότι τον εξέδωσε η ελληνική κυβέρνηση. Διεκπεραίωσε ουσιαστικά την έκδοσή του, συνεργάστηκαν ο Πάγκαλος και ο Σημίτης με μυστικές υπηρεσίες του εξωτερικού ώστε να τον προωθήσουν σε μια άλλη χώρα, να τον συλλάβουν οι ντόπιες μυστικές υπηρεσίες και να έχουμε την εξέλιξη που είχαμε.

Αύτη η μεταστροφή του ελληνικού πολιτικού συστήματος συνδέεται με μια επίσης γενικότερη παγκόσμια μεταστροφή που είχε να κάνει με τον ρόλο του ΝΑΤΟ σε σχέση με την καταστολή και τον έλεγχο των λαών παγκοσμίως. Μην έχοντας ανατολικό μπλοκ πλέον, το ΝΑΤΟ λεγόταν πως «έχασε την αποστολή του». Όχι, δεν την έχασε στην πραγματικότητα. Μετεξελίχθηκε σε αυτό που λέμε στρατό ενάντια στους λαούς. Μετεξελίχτηκε σε μια παγκόσμια κατασταλτική δύναμη και πέρασε το δόγμα του «αντιτρομοκρατικού» πολέμου που στην πραγματικότητα ξεκίνησε από την δεκαετία του ʽ90 και κορυφώθηκε αυτή η πολιτική τάση στις αρχές του 2000 με την επίθεση στο Ιράκ το Αφγανιστάν κλπ. Μέσα σε αυτό το πολιτικό, επαναλαμβάνω, πλαίσιο άρχισαν να ψηφίζονται ο ένας μετά τον άλλοι οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι που στην πραγματικότητα αφορούσαν το μέλημα του συστήματος να αντιμετωπίσει στην ρίζα του το φαινόμενο της πολιτικής δράσης και αμφισβήτησής του. Γιατί πλέον, δεν άφηνε κανένα περιθώριο όχι μόνο για ριζοσπαστικούς αγώνες που απέβλεπαν σε μια άλλη κοινωνία και σε ένα άλλο πολιτικό σύστημα, αλλά ακόμα και για την αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος.

Οι πρώτοι αντιτρομοκρατικοί νόμοι εμπεριείχαν μια, θα μπορούσαμε να πούμε, ενοχή μέσα τους. Δεν ομολογούσαν ότι ήταν πολιτική η δράση των συγκεκριμένων που διώκονταν. Μιλούσαν για οργανωμένο έγκλημα. Ο νόμος του Σταθόπουλου του 2001 είχε αυτή την αναφορά. Αργότερα άρχισαν να το ξεπερνάνε αυτό. Στην πορεία είχαμε το ζήτημα που ανέφερα και στην προηγούμενη τοποθέτησή μου σε σχέση με τα θεωρήματα περί αντικειμενικής και υποκειμενικής θεωρίας αλλά στην πορεία, όπως είπε και η συνήγορος Δαλιάνη στην προηγούμενη τοποθέτησή της, δεν το είχαν ανάγκη. Το αναίρεσαν. Το διαγράψανε. Πλέον μιλάνε, μιλάτε, μιλάει το ίδιο το σύστημα για τρομοκρατία, αναγνωρίζοντας στην πραγματικότητα χωρίς να ομολογείται, ότι όταν λέμε τρομοκρατία εννοούμε πολιτική δράση. Λέτε δηλαδή, ότι «τα κίνητρά σας είναι πολιτικά, είναι πολιτική η δράση σας αλλά δεν είναι πολιτικές οι πράξεις σας». Αυτό όπως είπε η συνήγορος Δαλιάνη, είναι άτοπο.

Γιατί γίνεται αυτό τώρα; Γιατί στην πραγματικότητα το σύστημα τώρα δεν έχει καμία διάθεση να φτιάξει κάποιο περιτύλιγμα της νομικής φόρμας με την οποία διώκει τους δεδηλωμένους εχθρούς της. Δεν έχει κανένα μέλημα και καμία διάθεση να δικαιολογηθεί για την επίθεση που θα κάνει σε όλους όσους αντιστέκονται. Αλλά οι τρομοκρατικοί νόμοι δεν έχουν σταματήσει εδώ και το ξέρουμε αυτό πάρα πολύ καλά. Έπεται να κατηγορηθεί ως τρομοκρατική δράση, κάθε δράση η οποία θα αμφισβητεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων ακόμα και αν δεν είναι ένοπλη. Όπως επίσης, έπεται να ψηφιστεί ως νόμος αντιτρομοκρατικός και η δίωξη ακόμα και του φρονήματος. Με ποια έννοια θα γίνει αυτό; Ότι θα μιλάει απλώς κάποιος για ανατροπή και αυτό από μόνο του θα χρησιμοποιείται ως πρόκληση σε «τρομοκρατική δράση». Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα στην Αγγλία ήδη, όπου οι αναρχικοί εκεί διώκονται ως τρομοκράτες. Λέει το καθεστώς εκεί, «τι είναι αυτό που πρεσβεύετε;», «η ανατροπή του κράτους;» τρομοκρατία! Τι είναι αυτό που πρεσβεύετε; η ανατροπή του συστήματος; τρομοκρατία!». Αλλά έχουμε περάσει πλέον – και αυτό θέλω να το επισημάνω- στην περίοδο της βαθιάς πολιτικής και οικονομικής κρίσης του συστήματος. Οι κυρίαρχοι είναι ανασφαλείς σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και εκφράσεις, ακόμα και λέξεις πιστεύουν ότι μπορούν να τους βλάψουν. Με βάση αυτό το φόβο ερμηνεύεται η σκλήρυνση των αντιτρομοκρατικών νόμων και η αντιμετώπιση και από αυτό το δικαστήριο εμάς με αυτό το νομοθετικό πλαίσιο. Και πιστεύω πως οι αποφάσεις που θα πάρετε, επαναλαμβάνω, θα είναι καταδικαστικές για όλους μας, ασχέτως αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν στοιχεία – που δεν υπάρχουν δηλαδή. Ένα προηγούμενο υπάρχει ήδη. Με βάση τον καινούργιο νόμο έτσι όπως εκφράζεται από τους συνηγόρους καλύτερα γιατί εγώ νομικός δεν είμαι, έχει γίνει ήδη μια δίκη εδώ σε αυτή την αίθουσα, στην οποία καταδικάστηκαν άνθρωποι για ενέργειες ένοπλης οργάνωσης χωρίς να υπάρχει κανένα στοιχείο, μόνο με βάση εκτιμήσεις. Στην πραγματικότητα δηλαδή, ούτε καν σκεπτικό δεν υπήρχε και μιλάω για την πρώτη δίκη που αφορούσε την Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς και που τέλειωσε πριν λίγο καιρό. Αγωνιστές καταδικάστηκαν όπως η Καρακατσάνη, όπως ο Μασούρας ο Καραγιαννίδης, ο Μητρούσιας για συμμετοχή στην οργάνωση και για συνέργια σε ενέργειες χωρίς κανένα στοιχείο. Αυτή η ίδια φόρμουλα θα μεταφερθεί και εδώ. Γιατί σήμερα τα ειδικά δικαστήρια που στήνετε δεν χρειάζονται στοιχεία για να εκδώσουν καταδικαστικές αποφάσεις. Λέτε εσείς: «Είναι δεδηλωμένοι εχθροί μας, έτσι τους χαρακτηρίζουμε εμείς άσχετα αν αυτοί λένε ότι συμμετείχαν ή δεν συμμετείχαν. Είναι δεδηλωμένοι εχθροί του συστήματος, οπότε πρέπει να καταδικαστούν όπως και να έχει». Αυτό είναι το πλαίσιο που υπάρχει, το πολιτικό και το κοινωνικό, γύρω από αυτά τα ζητήματα. Και πιστεύω ότι αυτή η δίκη θα καταλήξει με ακόμα πιο σκληρές καταδικαστικές αποφάσεις.

Τώρα θέλω να επαναλάβω -για να είναι αυτό το τελευταίο που θα πω- ότι ο Επαναστατικός Αγώνας, όπως είπα και πριν, όχι μόνο είναι μια πολιτική οργάνωση, αλλά αν δεν είναι ο Επαναστατικός Αγώνας πολιτική οργάνωση τότε δεν υπάρχει πολιτική οργάνωση στην πραγματικότητα. Αν δεν είμαστε εμείς πολιτικά όντα, τότε ποια είναι; Αν δεν είναι πολιτική η δράση μας τότε ποια δράση είναι πολιτική; Αν πάρουμε μια προς μια τις ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα, δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι πολιτικό ούτε στην επιλογή, ούτε μέσα στον λόγο, ούτε μέσα στην δράση της οργάνωσης. Ναι, ο Επαναστατικός Αγώνας σήκωσε τα όπλα ενάντια στο σύστημα: αυτό ήταν μια πολιτική επιλογή. Στραφήκαμε ενάντια σε θεσμούς όπως το υπουργείο οικονομικών που χτυπήσαμε και μάλιστα υπό συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες. Η επίθεση ενάντια στο υπουργείο οικονομικών έγινε με αιχμή ένα προϋπολογισμό που ψηφιζόταν εκείνη την περίοδο στην βουλή και που στην πραγματικότητα περνούσε ένα σχέδιο οικονομικό λιτότητας για την επόμενη χρονιά, ένα σχέδιο οικονομικής επίθεσης στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα Κάναμε την πολιτική επιλογή για το υπουργείο απασχόλησης έχοντας ως πολιτική ανάγκη να απαντήσουμε σε ένα νομοσχέδιο που στρεφόταν ενάντια στα εργασιακά κεκτημένα και προωθούσε την νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση στα εργασιακά. Να πάμε στην αμερικάνικη πρεσβεία. Ποιος στόχος είναι πιο πολιτικός από εκείνον; Να χτυπηθεί η αμερικάνικη πρεσβεία που είναι το άντρο των διεθνών τρομοκρατών, το άντρο του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Να πάρουμε το χρηματιστήριο αργότερα. Αν δεν είναι πολιτική επιλογή να χτυπάς το χρηματιστήριο, τότε τι είναι; Χτυπήσαμε την Citibank. Αν δεν είναι πολιτική επιλογή να χτυπάς την Citibank τότε τι είναι; Όλες αυτές οι επιλογές αγώνα ήταν πολιτικές. Δεν περίμενα βέβαια ότι θα υπάρξει αναγνώριση από το δικαστήριο της πολιτικής μας δράσης. Πάντως στην ιστορία ως τέτοια έχει καταγραφεί. Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει καταγραφεί και έτσι θα μείνει στην ιστορία ως μια πολιτική οργάνωση, με βαθιά κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά και με ερείσματα μέσα στην κοινωνία. Αυτή την στιγμή ο Επαναστατικός Αγώνας ακόμα και αν εσείς δεν το αναγνωρίζετε, έχει ερείσματα μέσα στην κοινωνία. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι βλέπουν όχι κατ’ ανάγκη εμάς αλλά βλέπουν ότι η μόνη λύση για να ανατρέψουν αυτό το σύστημα είναι να πάρουν τα όπλα και να στραφούν ενάντια στο καθεστώς. Το βλέπουν αυτό. Βλέπουν ότι το σύστημα αυτό το πολιτικό έχει τελειώσει. Είναι σάπιο από την ρίζα του. Αυτό το αναγνωρίζει όλος ο κόσμος. Γιʼ αυτό κρύβονται όλοι οι πολιτικοί . Το λέω ξανά: ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ! Προπηλακίζονται συνέχεια. H μόνη διέξοδος στην πραγματικότητα για να λυτρωθεί η ίδια η κοινωνία, για να πετάξει αυτό το ζυγό από πάνω της ο οποίος την έχει φέρει σε αδιέξοδο είναι η ένοπλη προλεταριακή αντεπίθεση για την Κοινωνική Επανάσταση. Μιλάμε για ζήτημα επιβίωσης της κοινωνίας και επιβίωσης του ίδιου του πλανήτη. Αυτό έκανε ο Επαναστατικός Αγώνας και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε εμείς ως πολιτικά όντα, ως επαναστάτες.

4η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ (09.11.11)

Η τέταρτη συνεδρίαση της δίκης της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα ξεκίνησε στις 09.11.2011 με την έδρα να απορρίπτει και τις δυο ενστάσεις της προηγούμενης συνεδρίασης (μεταφορά της δίκης στο Εφετείο της Λουκάρεως καθώς και φωνοληψία και απομαγνητοφώνηση). Την 1η με την αιτιολόγηση ότι ”δεν διατίθεται κατάλληλη αίθουσα” και τη δεύτερη διότι ”προϋποθέτει τεχνική υποδομή”, που δεν υπάρχει. Ωστόσο θα υπάρξει ”διακριτική ανοχή” μαγνητοφώνησης από τους παριστάμενους.

Παρέμβαση Δ. Βαγιανού (συνηγόρου Μαζιώτη – Ρούπα – Γουρνά – Σταθόπουλου – Μπεραχά)
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ”ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ” ΟΡΓΑΝΩΣΗ Ο Ε.Α.
– Αναφορά στη δράση του Ε.Α
– Αναγνώριση της πολιτικής οντότητας και του αγώνα του Ε.Α: επικήρυξη 800.000$ από τις ΗΠΑ και από τη δήλωση Έλληνα αξιωματούχου ότι: ”με επικείμενο χτύπημα θα κατέρρεε το
οικονομικό σύστημα
– Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για απόδοση ευθυνών για τις ενέργειες
– Η ανάληψη ”πολιτικής ευθύνης’‘ έγινε για να υπάρξει πολιτική συνέχεια και μέσα στις φυλακές. Η δράση του Ε.Α είναι ”πολιτική” και όχι ”εγκληματική” (σύμφωνα με το κατηγορητήριο).
– Υπάρχει αξιοσημείωτη θεωρητική συνεισφορά της οργάνωσης στο θέμα της κρίσης, πράγμα που αποδεικνύει τον πολιτικό χαρακτήρα της.
– Σχετικά με την ”πολιτική βία”: ναι η οργάνωση υιοθετεί την ένοπλη δράση όχι όμως από φετιχισμό ή ναρκισσιστική επιβεβαίωση. Διαχρονική θέση πάλης για κοινωνική επανάσταση, δηλ ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους μέσα από το πολύμορφο κοινωνικό και ταξικό κίνημα. Το δόγμα της ”τρομοκρατίας” αποπολιτικοποιεί κάθε ανατρεπτική δράση (όπως το κάνει ο ”αντί-τρομοκρατικός” νόμος 187Α).
– Ο Ν.3251 (2004) μιλάει για ”αποσταθεροποίηση των κοινωνικών & πολιτικών δομών”, άρα αναφέρεται σε ”πολιτικό υπόβαθρο”.
– Ιστορική αναδρομή στην αποδοχή της αντιμετώπισης του ”πολιτικού εγκλήματος” από την εξουσία: η θεώρηση αυτή εξηγείται από την κοινωνική ”ρευστότητα” της εποχής των αστικών επαναστάσεων. ΤΩΡΑ, η πολιτική συνδέεται με ταξικούς ανταγωνισμούς και η νομολογία είναι πλήρως υποταγμένη στην πολιτική εξουσία.

– Υπάρχουν δύο θεωρίες:
• η ”στενή” νομολογιακή αντίληψη, που εστιάζει στην απειλή κατά του κράτους και
• η ”υποκειμενική” (σύμφωνα με τη Γαλλική Επανάσταση) που αποδέχεται κίνητρα και πολιτικές πράξεις για την ανατροπή του συστήματος.

– Παράδειγμα για τα παραπάνω (εφαρμογή της ”στενής” αντίληψης): περίοδος 1949 – 1974
• Διαρκής, πολιτικός αποκλεισμός της Κομμουνιστικής Αριστεράς, για την υπεράσπιση του πολιτειακού καθεστώτος
• * Εισαγωγή του Αναγκαστικού Νόμου 509: αποκλεισμός από την πολιτική ζωή, τη νόμιμη δράση και την απόλαυση θεμελιωδών δικαιωμάτων των αντιπάλων του καθεστώτος, με ακραία έκφανση τη δικτατορία του ’67 – ’74. Με τον 509 επιχειρείται παρέμβαση του Κράτους για τις πολιτικές ”αποκλίνουσες συμπεριφορές”, μέσα από φακελώματα, κα.
– Οι ”αντιτρομοκρατικοί” νόμοι είναι ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ”ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ” του καθεστώτος εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του: 1978, 1990, 2001, (Ν.2829, που αναφερόταν σε ”εγκληματική οργάνωση”), 2004 (Ν. 3251, από τις γενικές ρυθμίσεις του 2829 σε ”ορισμό” της ”τρομοκρατίας”).

– Πιο ειδικά διατυπώνεται:
• η διακρατική συνεργασία
• η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης
• το δόγμα της ”συλλογικής ευθύνης” (πχ παραπέμποντας τρεις ανθρώπους για ενέργειες αδιάκριτα)
• η ”διευθυντική” ιδιότητα, που σημαίνει ηθική αυτουργία και συγκεκριμένα
• * η ”συλλογική ευθύνη” ενοχοποιεί όλους για όλα, μετατοπίζοντας την ουσία του ποινικού δικαίου (όπου ο ”δράστης” πρέπει να συνδέεται με υλικούς δεσμούς με τις ενέργειες)
• αυξάνονται εξοντωτικά τα όρια των ποινών: πχ κάθειρξη 10 χρόνια, πλημμέλημα τουλάχιστον 3 χρόνια
• * δυνατότητα έκδοσης αλλοδαπών και ημεδαπών με ”ευρώ-ένταλμα” (ας σημειωθεί ότι σε ορισμένες χώρες ζητάνε έκδοση ανώτεροι αξιωματικοί της αστυνομίας).
ΕΝΣΤΑΣΗ: Παραπομπή της δίκης σε Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο (ΜΟΔ)
Το παράδειγμα του ”υδραυλικού’‘ (σαν ένορκου): ο ”υδραυλικός’‘ δεν είναι έγκλειστος σε νομικές & πολιτικές επιλογές. Η παρουσία του είναι σημαντική σε κατάσταση κοινωνικής κρίσης.
Σημείωση: το Κράτος, σήμερα, αποκηρύσσει την ένοπλη βία (των αντιπάλων του), όταν όμως αναδυόταν η δική του εξουσία χρησιμοποίησε τη βία (Ροβεσπιέρος).

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Π. ΡΟΥΠΑ:
α. Σχετικά με την αλλαγή Αίθουσας
Όχι στην ένσταση γιατί δεν υπάρχει δικαστήριο που θα πρέπει να μας δικάσει.
Εμείς πρέπει να είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, σε καιρό κρίσης, ΜΕΣΑ οι κερδοσκόποι, χρηματιστές, πολιτική ελίτ διεθνών οργανισμών, ελληνική πολιτική ελίτ, εφοπλιστές – βιομήχανοι, ….
β. Σχετικά με το ΜΟΔ
Η τάση κατάργησης τους έχει σχέση με την ανασφάλεια του κράτους σχετικά με την παρέμβαση οποιουδήποτε πολίτη, που δεν ελέγχεται.
γ. Κίνητρα ενέργειας
– Περίπτωση Μαζιώτη (1998): είχαν αναγνωριστεί ‘‘ελατήρια μη ταπεινά” στην υπόθεση της βόμβας για τα χρυσωρυχεία της TVX GOLD στο Στρυμονικό.
– Υστεροβουλία υπάρχει στους κυρίαρχους για τα δικά τους συμφέροντα (εξουσία και περιουσία). Εμείς, αντίθετα, δεν έχουμε τέτοια κίνητρα: ταυτιζόμαστε με τα κοινωνικά – προλεταριακά κριτήρια, δηλ καμία σχέση με κέρδη.
Χάσαμε. Αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη. Άρα δεν υπάρχει προσωπικό συμφέρον. Η ανάληψη ήταν ενοχοποιητικό στοιχείο (περίπτωση Κ. Γουρνά). Η ζωή μας ταυτίζεται με την

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Αλήθεια ποιοί είναι αυτοί οι Μητσοτάκηδες, Παπανδρέου, Καραμανλήδες που μας κατηγορούν ;
Η δράση μας ήταν με βάση το ”κοινό συμφέρον”.
– Περίπτωση έκδοσης Ρ. Πόλε της RAF (δεκαετία ’70)
• το 5μελές αναφέρεται στον πολιτικό χαρακτήρα της δράσης του και λέει όχι στην έκδοση του στη Γερμανία (3 όχι στα 5).
• Δηλώσεις Μαγκάκη & Παπανδρέου Α. τότε: ”Μπράβο στο Συμβούλιο Εφετών”.
• Δήλωση Χαραλαμπόπουλου (ΠΑΣΟΚ): ”πολιτικά τα κίνητρα
• Δήλωση Παπανδρέου Α. (2ο βαθμό): να αποδείξει η Δικαιοσύνη απέναντι στην εκτελεστική εξουσία .
• Στο τέλος βέβαια παρά το ισχυρό κίνημα αλληλεγγύης ο Πόλε εκδόθηκε
– Ερώτημα: σε ποιά χρονική περίοδο διαδραματίστηκαν αυτά και πως εξηγείται η κατοπινή μετεξέλιξη; Όλα, οφείλονται, στην καπιταλιστική κρίση (ακολουθεί ιστορική αναδρομή από το β’ παγκόσμιο πόλεμο.
– Σήμερα αν μιλάς για ανατροπή (ακόμη και με μη ένοπλες ενέργειες) χαρακτηρίζεσαι ”τρομοκράτης’‘. Πρόκειται για ανασφάλεια του συστήματος. Ήδη έχει γίνει δίκη (Πυρήνες) με καταδίκες για ενέργειες χωρίς στοιχεία. Ίδια φόρμουλα: ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΣΤΟΙΧΕΙΑ. Θα καταδικαστούν οι εχθροί του συστήματος όπως και να έχει.

Δήλωση Κ. ΓΟΥΡΝΑ (λόγω απουσίας του τη διάβασε ο Ν. Μαζιώτης)
• Ενέργειες και παρεμβάσεις του Ε.Α βαθύτατα πολιτικές και ενάντιες στο καθεστώς
• Συνεισφορά στη ριζοσπαστικοποίηση της Ελληνικής κοινωνίας. Να διώξουμε το άδικο καθεστώς. Να δημιουργήσουμε έναν ελεύθερο κόσμο, ένα κόσμο που η παραγωγική διαδικασία και η κοινωνική οργάνωση να φτιαχτεί από τους από κάτω μέσα από συμβούλια & συνελεύσεις, χωρίς αφεντικά & διευθυντές.
• * Ο αγώνας μας ήταν πολιτικός. Το καθεστώς κατατάσσει τις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις σαν τρομοκρατικές γιατί δεν θέλουν να ακούγονται ανατρεπτικές φωνές.
• Ότι και να κάνει το κράτος δεν θα πετύχει να πείσει κανέναν ότι είχαμε ιδιοτελείς σκοπούς. Για μάς, τους επαναστάτες, ηθική σημαίνει να αγωνίζεσαι χωρίς ιδιωτικό όφελος, κάτι που το αντίθετο είναι νόμος γι΄αυτούς.
• Τέλος, ανεξάρτητα αν μας αναγνωρίζει σαν πολιτικούς αντιπάλους του, σημασία έχει το ότι η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας μας αναγνωρίζει σαν σύμμαχο κομμάτι της.

Εισαγγελέας:
-Πολιτικό έγκλημα είναι α) η Εσχάτη Προδοσία και β) οι προπαρασκευαστικές πράξεις με ”πρόσφορα μέσα”.
-Η επίθεση εναντίον 10-15 αστυνομικών δεν ανατρέπουν το σύστημα αλλά απεναντίας μπορούν να το ενισχύσουν (”και καταλαβαίνουν οι κατηγορούμενοι τι εννοώ”)

Ν. Μαζιώτης:
– Παραλληλισμός της σημερινής κατάστασης με εκείνη της εποχής της συμφωνίας της Βάρκιζας το 1944: Παρ όλο που φαίνεται ότι συμφωνήθηκε αμνηστία στους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος όλοι οι τότε αγωνιστές ( με ενέργειες ανατίναξης γεφυρών, εκτέλεσης χιτών κτλ ) θεωρήθηκαν ως ποινικοί εγκληματίες.
-Δημοσκόπηση το 2009 στη Ζούγκλα με 24.091 ερωτηθέντες έδωσε 34% δικαιολόγηση της ένοπλης βίας, όπως και στα πολιτικά κίνητρα μιας ένοπλης οργάνωσης πάνω από 30%.
Το δικαστήριο σας είναι παράνομο γιατί δεν έχει τη συναίνεση της ελληνικής κοινωνίας”

Σπ. Φυτράκης (συνήγορος Π. Ρούπα, Ν. Μαζιώτη, Σ. Νικητόπουλου)
– Θα είναι πρόοδος για το δικαστήριο σας να παραπέμψει την υπόθεση σε ΜΟΔ (όπως έγινε με τον Ρ. Πόλε).
– Σχετικά με τα ”πρόσφορα μέσα”: οι ένοπλες οργανώσεις παλεύουν με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτουν και όχι με τα μέσα που διαθέτει το καθεστώς, προς την ελευθερία και όχι προς τη δικτατορία.
– Εκτενής αναφορά σε συντηρητικό νομικό προ 14ο, που αναφερόταν στην αποδοχή του ”πολιτικού εγκλήματος’‘ και στο ”απόλυτο ορκωτό δικαστήριο” (δηλ. με 1 μονάχα δικαστή).

Δ. Βαγιανού: Ο εισαγγελέας στην αγόρευση του εφάρμοσε τη ”στενή δικονομική θεωρία

Μ. Δαλιάνη: Το Βούλευμα λέει ότι ήταν ”πρόσφορες” οι ενέργειες, σε αντίθεση με την άποψη του εισαγγελέα.

Π. Ρούπα: – Σύμπλευση με την καθεστωτική Αριστερά η άποψη του εισαγγελέα σχετικά με την κατασταλτική σκλήρυνση του συστήματος, εξαιτίας της δράσης του Ε.Α. Εξάλλου 8 ημέρες μετά τις συλλήψεις (18 Παρόλη) σύμφωνα με δήλωση κρατικού αξιωματούχου, με δεδομένη την κακή οικονομική κατάσταση (αστάθεια)μια ενέργεια θα μπορούσε να προκαλέσει την κατάρρευση του καθεστώτος.
– αν υπήρχαν κι άλλες Επαναστατικές οργανώσεις οι διάφορες τροπολογίες και τα μνημόνια δεν θα περνούσαν.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ: ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ η ένσταση. Τα ”εγκλήματα είναι κοινού ποινικού δικαίου”

ΕΝΣΤΑΣΗ: (Άνυ Παπαρούσου, συνήγορος του Σ. Νικητόπουλου)
Αντισυνταγματικός ο 187Α

Σ. Νικητόπουλος: – Αιχμή του δόρατος ο 187Α, στην ”αντιτρομοκρατική ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ
– Δεν έχει εφαρμοστεί ούτε εναντίον των πρωταίτιων της SIEMENS, για τις Υποκλοπές, για τους Πακιστανούς, …..

Εισαγγελέας: Σαφής η περιγραφή των αδικημάτων στο Νόμο, όπως και η επαύξηση των ποινών. Δεν είναι βέβαια από τις πιο σαφείς διατάξεις του Π.Κ., αλλά όχι και αντισυνταγματικός. Απορριπτική εισήγηση.

Α. ΠΑΠΑΡΟΥΣΟΥ: – Ποιός ορίζει τα όρια της ερμηνείας του 187Α;
Ο 187Α διευκολύνει την ένταξη του καθένα για να κατηγορηθεί. Ο Νικητόπουλος είναι εδώ χωρίς ενδείξεις και βρίσκεται μπλεγμένος για συγκρότηση τρομοκρατικής οργάνωσης, ενέργειες κ.λ.π
Σκάρτο το άρθρο”.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ: ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ
Το δικαστήριο θα αξιολογήσει, κατά την διαδικασία, αν θα πάνε με 187Α ή με διατάξεις του κοινού ποινικού κώδικα.

Ν.Μαζιώτης:
– Κλήτευση επιπλέον μαρτύρων & δήλωση
– Πράγματι δουλεύαμε για την αποτροπή της έλευσης του ΔΝΤ-Τρόικας κι ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα
– Εξήγηση γιατί έγιναν οι ενέργειες
Η Τρομοκρατία εκπορεύεται από το Κράτος ( Υπουργεία, Χρηματιστήριο, Πραιτοριανοί,…)
Είναι αυτά κοινή ωφέλεια;
-Καλούμε τους Παναγιωτόπουλο, Αλογοσκούφη, πρέσβη ΗΠΑ,Κάπραλο(Χρηματ.),…

Εισαγγελέας: Ο κατηγορούμενος έχει δικαίωμα να καλέσει 2 μάρτυρες με διεύθυνση και θέμα. Οι προαναφερόμενοι μάρτυρες δεν γνωρίζουν συγκεκριμένα περιστατικά.

Π.Ρούπα:
Όλοι αυτοί γνωρίζουν γιατί είναι πολιτικοί “προϊστάμενοι” των στόχων που χτυπήθηκαν.
-Ο Παναγιωτόπουλος (μετά την επίθεση)και σχετικά με τους αντεργατικούς νόμους δηλώνει ότι κατανοεί τη δυσαρέσκεια αλλά να μη φτάνουμε σε ακραίες μορφές δράσης.
-Κάπραλος (Χρηματιστήριο): “διακυβεύεται η ισορροπία της αγοράς και πρέπει να κλείσουμε το μαγαζί”
-Πρεσβεία ΗΠΑ : να έρθουν να πουν ότι είναι πολιτική ενέργεια η επίθεση (εξάλλου υπάρχει άνθρωπός τους μέσα στην αίθουσα)

Μετά τις καταθέσεις των παραπάνω ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΟΙΝΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

Σ.ΦΥΤΡΑΚΗΣ: Πρωτότυπο το αίτημα. Αντί για μάρτυρες σπασμένων τζαμιών να έρθουν οι αρμόδιοι υπουργοί σε κάθε ενέργεια, όπως κι ο αμερικάνος πρέσβης. Οι αμερικάνοι δεν είναι αυτοί που τους επικήρυξαν;

Σ.ΒΑΓΙΑΝΟΥ: Δεν υπήρξε κίνδυνος για ανθρώπους από τις ενέργειες του Ε.Α. ,διότι ο Ε.Α. μερίμνησε για την προστασία των πολιτών.

Π.ΡΟΥΠΑ: Υπάρχει μία μεγάλη αντίφαση: Ποια ενέργεια του ποινικού δικαίου μπορεί να αποσταθεροποιήσει το σύστημα ;
Δεν θέλετε να αποδεχθείτε την πολιτική διάσταση.

Ν.ΜΑΖΙΩΤΗΣ: Δεν έχει σχέση ο Υπουργός σαν πολιτικός προϊστάμενος του Υπουργείου; Μας κοροϊδεύετε;

ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
Επιφυλάσσεται να αποφασίσει για τις κλητεύσεις στη διάρκεια της διαδικασίας.

Ν.ΜΑΖΙΩΤΗΣ: Κλήτευση μαρτύρων λόγω ανεπάρκειας απόδοσης ευθυνών για τις ενέργειες
– Οι επαναστάτες δεν δίνουν στοιχεία. Αυτή είναι δική σας δουλειά.
– Ο Μαρκογιαννάκης δήλωνε ότι ήταν “συνεχής η παρακολούθηση, χωρίς ενδείξεις“. Τα ίδια έλεγαν ΕΥΠ , Αμερικάνοι, Κοραντής, CIA. Αν υπήρχαν στοιχεία θα μας είχατε συλλάβει νωρίτερα. Δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο στο βούλευμα. Θα καταδικαστούμε, χωρίς κανένα στοιχείο, με βάση τη “συλλογική ευθύνη“.
-Να καλεστούν Κοραντής, Παπαγεωργίου, κα.

ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Μάρτυρες είναι όσοι υπάρχουν στο κατηγορητήριο. Οι άλλοι είναι άσχετοι.

Ν.ΜΑΖΙΩΤΗΣ: – Yπάρχει μόνο ένας μάρτυρας από τη ΔΑΕΒ (για 8 άτομα…)
-Ο Μαρκογιαννάκης είπε ότι τους παρακολουθούσαμε και δεν…
Να έρθουν όλοι αυτοί.

Π.ΡΟΥΠΑ: Όλα είναι χωρίς στοιχεία. Και μόνο η υπόνοια ότι επέκειτο κτύπημα που θα τελείωνε την οικονομία μέσα σε ώρες , τους οδήγησε σε σειρά συλλήψεων. Να προβληθούν στο δικαστήριο εκπομπές που λένε ότι από το 2003 τους παρακολουθούσανε τα καλύτερα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών χωρίς αποτέλεσμα, όπως εξάλλου έχουν δηλώσει οι Μαρκογιαννάκης και Παυλόπουλος. Φέρτε εδώ τον Κοραντή πού δηλώνει ότι δεν διακόπηκε ποτέ η παρακολούθηση.

Σ.ΦΥΤΡΑΚΗΣ: -Αναφορά στις δικαστικές αποφάσεις για την υπόθεση του ΕΛΑ όπου οι κατηγορούμενοι δεν καταδικάστηκαν για τις ενέργειες επειδή δεν υπήρχαν στοιχεία για αυτές.
– Ένδειξη “αθωότητας” είναι το γεγονός ότι κάποιος καλεί τους διώκτες του.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ: Θα αποφανθεί για τις κλητεύσεις στη διάρκεια της διαδικασίας.

Ν.ΜΑΖΙΩΤΗΣ: Στημένο το βούλευμα του εισαγγελέα Μακρόπουλου (με τους 87 μάρτυρες). Προωθεί την άποψη – για τυφλά χτυπήματα(κατά ανθρώπων) και – δεν καλεί ουσιώδεις μάρτυρες ΣΚΟΠΙΜΑ.

Π.ΡΟΥΠΑ: Εκτός από επιθέσεις σε μπάτσους και Βουλγαράκη, δεν υπήρχε κίνδυνος για απλό κόσμο
– Σύμφωνα με το wikileaks, οι Αμερικάνοι εκτιμούσαν ότι ο Ε.Α. “θα μπορούσε να αναβάλλει ενέργειες αν υπήρχε κίνδυνος” κι ότι “θα δίσταζε να προχωρήσει σε τυφλά χτυπήματα“.
Δυστυχώς, Αστυνομία, ΜΜΕ και Δικαστές τηρούν απαράκλητα τη γραμμή : “τρομοκρατία” = κοινωνική απειλή.

Παραδείγματα:
– Υπ .Οικονομίας(12.12.05): 2 τηλεφωνήματα και 35′ χρόνος πριν την έκρηξη. Οι μικροτραυματισμοί ήταν αποτέλεσμα της εγκληματικής αμέλειας της Αστυνομίας να μην εντοπίσει το μηχανισμό.
– Υπ. Απασχ.: κάποιος μετέφερε το μηχανισμό στα σκουπίδια μετά από εντολή αστυνομικού-φύλακα
– Βουλγαράκης: Ψέματα ότι ήταν ωρολογιακός μηχανισμός. Ήταν εκρηκτικός με τηλεχειρισμό. Στόχος ο Βουλγαράκης και όχι ο κόσμος. Την 1η φορά μάλιστα η ενέργεια ακυρώθηκε.
– Πρεσβεία-City Bank-Φωκίδα: γιατί δεν καλέστηκαν μάρτυρες.

Θράσος μεγάλο να κατηγορούν αυτοί που είναι υπεύθυνοι για δολοφονίες ,τραυματισμούς, βασανιστήρια, έλλειμμα στην Υγεία, κα.
– Να καλεστούν από :
Υπουργείο Οικ. : Χατζησπύρου (αστυν.), συνοδός, τηλεφωνήτρια Α.Δ., ειδικός φρουρός
Χρηματιστήριο : υπεύθυνος ασφαλείας , καθαρίστρια , υπεύθυνος ασφάλειας ALLIANZ.
Υπ. Απασχ. : οδηγός περιπολικού , συνοδός
Βουλγαράκης : αστυνομικοί συνοδείας , ΔΑΕΒ
Αμερ. Πρεσβεία : υπεύθυνος ασφάλειας
Τράπεζες : υπεύθυνοι ασφάλειας

(σημείωση: ο κατάλογος δεν είναι πλήρης)

Σ.ΦΥΤΡΑΚΗΣ: Όλοι οι προηγούμενοι έχουν δώσει ένορκες καταθέσεις , άρα πρέπει να καλεστούν.

ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Το Δικαστήριο μπορεί να καλέσει όποιον θέλει ,όποτε το κρίνει αναγκαίο. Αν το δικαστήριο, στην πορεία, δεν βγάλει άκρη θα το πράξει. Εξάλλου δεν έχει ξεκινήσει ακόμα η υπόθεση.

Π.ΡΟΥΠΑ: Το σκεπτικό είναι ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ, με τον 1ο μάρτυρα της ΔΑΕΒ. Λείπουν μάρτυρες για συγκεκριμένες υποθέσεις (πχ Πρεσβεία ΗΠΑ). Λείπουν Δ/ντές Τραπεζών παρά τις αναφορές στο τι έγινε. Επίσης, επίτηδες παρουσιάζονται πολλά σπασμένα στόρια & τζάμια για αποπροσανατολισμό.
Με τους ΜΑΡΤΥΡΕΣ θα διαρραγεί ο τρόπος που στήθηκε το ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟ.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ: “Επιφυλασσόμαστε να το εξετάσουμε στην πορεία”.

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ : ΔΕΥΤΕΡΑ 14 ΝΟΕΜΒΡΗ,9.00

3η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ (01.11.11)

Η τρίτη συνεδρίαση της δίκης της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα ξεκίνησε στις 01.11.2011 με τον Π. Ρουμελιώτη (υπεράσπιση του Κ.Κάτσενου), ο οποίος μίλησε για ακυρότητα της κλήσης και του βουλεύματος. Απευθυνόμενος στην έδρα, ρώτησε εάν υπάρχει ακριβής καθορισμός των πράξεων του Κ.Κάτσενου και ποιά είναι εκείνα τα στοιχεία που τυποποιούν την αξιόποινη συμπεριφορά του. Πρέπει να ορίζονται οι περιστάσεις και το υποκείμενο της αξιόποινης συμπεριφοράς, έτσι ώστε να ξέρει ο κατηγορούμενος για τι ακριβώς κατηγορείται.

Ο Εισαγγελέας με την σειρά του υποστήριξε ότι δεν διακρίνει κάποια ασάφεια στο βούλευμα. Η περιγραφή είναι άκρως αναλυτική, αφού αναφέρεται επακριβώς όχι μόνο ο αριθμός των φυσιγγίων αλλά και τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά όπως πχ διάμετρος κτλ!!! Δήλωσε ότι οι πράξεις είχαν εκτελεστεί κατά συναυτουργία και αυτό αρκεί, καθώς και ότι μέσα από την διαδικασία θα αποφασιστεί το βάσιμο της συγκεκριμένης κατηγορίας.

Μετά την τοποθέτηση του Εισαγγελέα η Π. Ρούπα πήρε πρώτη τον λόγο όπου αρχικά μίλησε για ένα βούλευμα που απλά δημιουργεί εντυπώσεις και απευθυνόμενη στην έδρα ρώτησε πως γίνεται κατά την επίθεση στην κλούβα των ΜΑΤ στο Γουδή, ενώ οι πυροβολισμοί ήταν περίπου 5 με 6, οι απόπειρες ανθρωποκτονίας για τις οποίες κατηγορούνται είναι 17. Στην συνέχεια επιτέθηκε στην έδρα για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους κατηγορούμενους, αναφερόμενη στην φράση που είχε πει ο πρόεδρος στην προηγούμενη συνεδρίαση ”Αν αποδειχθεί η αθωότητά σας, τότε εμείς θα βγούμε να το φωνάξουμε”. Συγκεκριμένα δήλωσε ότι με την φράση αυτή υπονοείται ότι όλοι είναι εξαρχής ένοχοι και καλούνται να αποδείξουν ότι είναι αθώοι.

Η συγκεκριμένη φράση πυροδότησε στην συνέχεια μία έντονη αντιπαράθεση μεταξύ του προέδρου Ν. Δαύρου και των Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτη, οι οποίοι ήταν καταιγιστικοί στις δηλώσεις τους σε όλη την διάρκεια της διαδικασίας.

Επί του συγκεκριμένου θέματος ο Σ. Φυτράκης υποστήριξε ότι στο δυτικό ποινικό σύστημα το τεκμήριο αθωότητας έχει καταργηθεί και αυθόρμητα ισχύει πάντα το τεκμήριο ενοχής. Η ουσία στον γραφειοκρατικό μηχανισμό τόνισε ότι πρέπει να είναι το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο.

Ο Ν. Μαζιώτης τέλος υποστήριξε ότι για κάθε ενέργεια που έκανε η οργάνωση, αισθάνονται πολύ υπερήφανοι. Καταδίκασε το γεγονός ότι οι δικαστές δεν μπορούν να τους αποδώσουν συγκεκριμένες κατηγορίες, γι’ αυτό και βασίζονται στο δόγμα της συλλογικής ευθύνης. Αυτό αποτελεί ποινική κουλτούρα κατά της τρομοκρατίας που έχει εισαχθεί από το εξωτερικό. Συλλογικές όμως ευθύνες δεν μπορούν να αποδοθούν, τόνισε ο Ν. Μαζιώτης, γιατί η οργάνωση επί 7 χρόνια δεν είχε αφήσει κανένα στοιχείο και καταλήγει με την δήλωση ”ένοχοι είμαστε γιατί είμαστε αντίπαλοί σας και εχθροί σας.”

Μετά από μικρή διακοπή ο πρόεδρος ανακοίνωσε ότι απορρίπτει κατ’ ουσίαν την ένσταση.
Στην συνέχεια υποβλήθηκαν από τους συνηγόρους 2 αιτήματα. Το πρώτο αίτημα αφορούσε την δημόσια κάλυψη της δίκης από ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Ο Σ. Φυτράκης υποστήριξε ότι είναι απαραίτητη η δημοσιοποίηση μιας δίκης όταν συντρέχει δημόσιο συμφέρον, ενώ η Μ. Δαλιάνη (υπεράσπιση των Κ. Γουρνά – Μ. Μπεραχά, Β. Σταθόπουλου) δήλωσε ότι η δημοσιότητα μιας ποινικής δίκης μπορεί να ασκεί τον απαιτούμενο κοινωνικό έλεγχο.

Ο Νίκος Μαζιώτης ανέφερε ότι τα ΜΜΕ απουσιάζουν, γιατί το κράτος και οι δικαστές δεν θέλουν να γίνει το δικαστήριο πεδίο πολιτικής προπαγάνδας. Οι ειδικές συνθήκες υποβαθμίζουν την δημοσιότητα και θέτουν τους κατηγορούμενους ως εγκληματίες. Εγκληματική όμως είναι η ίδια η φύση του καθεστώτος.

Σχετικά με την δημοσιότητα τοποθετήθηκε και η Π. Ρούπα, η οποία είπε ότι αν ο λόγος τους συνέφερε το καθεστώς τότε θα πλημμύριζε η αίθουσα με ΜΜΕ. Το καθεστώς τρέμει την ανοιχτή δίκη και την αναμετάδοσή της, τρέμει τη διάχυση του πολιτικού λόγου του Ε.Α.
Ο εισαγγελέας απέρριψε το αίτημα λέγοντας ότι η παρουσία κάμερας δεν θεωρεί ότι εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, ενώ παράλληλα τον αποπροσανατολίζει από την εκτέλεση των καθηκόντων του.

Το δεύτερο αίτημα αφορούσε την μεταφορά της δίκης στο Εφετείο. Η Μ. Δαλιάνη τόνισε ότι όλοι οι κατηγορούμενοι δεν είναι πλέον κρατούμενοι πλην του Κ. Κάτσενου, του οποίου η μεταγωγή είναι εύκολη. Η διεξαγωγή της δίκης στον Κορυδαλλό κάμπτει την δημοσιότητα.

Επί της μεταφοράς της δίκης τοποθετήθηκε και ο Χ. Λαδής (υπεράσπιση του Κ. Κάτσενου), ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ο αριθμός των κατηγορουμένων και των συνηγόρων είναι μικρός, οπότε είναι εφικτή η εκδίκαση της υπόθεσης στο εφετείο. Μίλησε επίσης για έλλογη κατανομή πόρων και ανέξοδη μεταφορά των δικαστών στο Εφετείο.

Στα ίδια επίπεδα κινήθηκε και ο Γ. Ραχιώτης (υπεράσπιση του Χ. Κορτέση), ο οποίος μίλησε για τρομαχτική σπατάλη πόρων και για διαθεσιμότητα αιθουσών στο Εφετείο.
Ο Εισαγγελέας απαντώντας στο αίτημα δήλωσε ότι τα μέτρα ασφαλείας που έχουν παρθεί αφορούν αυτή την αίθουσα και όποια μεταφορά είναι διακινδυνευμένη.

Ο Χ. Λαδής στην συνέχεια υποστήριξε ότι η διακινδύνευση αυτή θεωρείται αβάσιμη, αφού όλοι οι κατηγορούμενοι επιθυμούν δημόσια δίκη, ενώ η Α. Παπαρούσου (υπεράσπιση Σ. Νικητόπουλου) επέδειξε την αντίφαση που προκύπτει. Αφ’ ενός ο εισαγγελέας ισχυρίστηκε ότι η δίκη αυτή δεν εξυπηρετεί κάποιο δημόσιο συμφέρον, αφετέρου εμπεριέχει σοβαρή διακινδύνευση. Όταν προβάλλεις κριτήριο διακινδύνευσης, πλήττεται το τεκμήριο αθωότητας των κατηγορουμένων.

Η Μ. Δαλιάνη μίλησε για αόριστη διατύπωση και οξύμωρο σχήμα, αφού άνθρωποι ελεύθεροι δεν μπορούν να προκαλέσουν κίνδυνο.

Μετά από ολιγόλεπτη διακοπή, ο πρόεδρος ανακοίνωσε ότι το αίτημα θα εξεταστεί και θα απαντηθεί στην επομένη συνεδρίαση, ενώ η Μ. Δαλιάνη ζήτησε από την έδρα μαγνητοφώνηση και απομαγνητοφώνηση των πρακτικών και υλικοτεχνική υποδομή για την κάλυψη της δίκης.

Στην τελευταία ένσταση που ακολούθησε ο Σ. Φυτράκης υπερασπίστηκε την λειτουργία των ΜΟΔ (ΜΙΚΤΩΝ ΟΡΚΩΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ) και τόνισε την καθοριστικής σημασίας συμβολή των ενόρκων στην λήψη αποφάσεων στα Μικτά Ορκωτά Δικαστήρια.

Η Μ. Δαλιάνη επισήμανε ότι τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οργάνωσης θα αναδειχθούν μέσα από την δίκη άσχετα αν η έδρα ισχυρίζεται ότι δεν είναι πολιτικά. Αναφέρθηκε επίσης στην αντικατάσταση της έννοιας του ”οργανωμένου εγκλήματος” από την έννοια της ”τρομοκρατίας” με τον τελευταίο τρομονόμο του 2004. Παράλληλα κατηγόρησε το δικαστήριο ότι δεν αναγνωρίζει τον πολιτικό χαρακτήρα των πράξεων, αφού τις εντάσσει στην έννοια της ”τρομοκρατίας”.

Ο Ν. Μαζιώτης πήρε τον λόγο στην συνέχεια και δήλωσε κατηγορηματικά ότι δεν θεωρεί ότι έχει διαπράξει πολιτικό ”έγκλημα”. Υποστήριξε ότι οι υποθέσεις πολιτικού χαρακτήρα έφυγαν από τα ΜΟΔ, όχι γιατί υπάρχει κίνδυνος μήπως τρομοκρατηθούν οι ένορκοι, αλλά γιατί οι δικαστές είναι υπάλληλοι του καθεστώτος και δεν εμπιστεύονται τους πολίτες. Ο αντιτρομοκρατικός νόμος του 2004 στοχεύει ξεκάθαρα στην μεγιστοποίηση των ποινών.
Συνεχίζοντας τον ανατρεπτικό του λόγο, ο Ν. Μαζιώτης ρώτησε το δικαστήριο ποιά πράξη του Ε.Α θεωρεί έγκλημα; Απαριθμώντας μερικές από τις επιθέσεις της οργάνωσης σε πολιτικούς και οικονομικούς στόχους κατέστησε σαφές ότι ο λαός και οι εργαζόμενοι δεν τρομοκρατούνται από τις επιθέσεις του Ε.Α, αλλά από το κράτος και τις υπερεθνικές ελίτ.

Μπορεί βέβαια κάποιοι να πουν ότι η βία δεν αποτελεί πολιτική πράξη. Τι γίνεται όμως με την βία που το κράτος , ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, οι αστυνομικές δυνάμεις μας ασκούν καθημερινά; Τελειώνοντας την τοποθέτηση του δήλωσε:
”Κατηγορείστε μας ως πολιτικούς αντιπάλους και όχι ως τρομοκράτες”.

Η συνεδρίαση διακόπηκε για την Τετάρτη 9 Νοέμβρη 09:00 πμ, όπου και θα ανακοινωθούν οι αποφάσεις του δικαστηρίου επί των ενστάσεων.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ

Η τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη στην ένσταση για το πολιτικό αδίκημα   
Θέλω να πω ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικό εγκληματία ή αδικηματία, ούτε μ’ αυτή την έννοια. Δεν θεωρώ ότι έχω κάνει κανένα έγκλημα αποδεχόμενος ότι ήμουνα μέλος μιας οργάνωσης η οποία έβαλε βόμβες, έχει πυροβολήσει τους μπάτσους και τα λοιπά ή έχει αποπειραθεί να εκτελέσει τον πρώην υπουργό Δημοσίας Τάξης τον Βουλγαράκη. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικό εγκληματία ούτε αδικηματία.
Καταρχήν θέλω να αναφέρω γιατί θα απορρίψετε την ένσταση αυτή. Για τους εξής λόγους. Κι αυτή είναι μια πολιτική απόφαση όπως και οι υπόλοιπες που θα τις απορρίψετε, είτε για τη δημοσιότητα είτε για την αλλαγή της αίθουσας. Γιατί έγιναν οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι; Πρώτος του Σταθόπουλου το 2001, όταν ήταν υπουργός ο Σταθόπουλος, κι ο δεύτερος «αντιτρομοκρατικός» του Παπαληγούρα, επί Νέας Δημοκρατίας το 2004. Είπε και κάποια πράγματα ο κύριος Φυτράκης για το Μικτό Ορκωτό. Τι σημαίνει αυτό; Οτι εσείς που είστε επαγγελματίες δικαστές, που πληρώνεστε για να βάζετε τον κόσμο φυλακή, αυτή είναι η δουλειά σας, δεν εμπιστεύεστε τους πολίτες. Δεν θεωρείτε ότι ένας πολίτης, ο οποίος δεν θα είναι δικαστής, κάτι άλλο θα κάνει, όπως υδραυλικός, ότι θα μπορούσε να κρίνει επαρκώς πολιτικά ζητήματα. Τότε όμως, η κρατική προπαγάνδα (δεν ακούγονται κάποιες λέξεις) ότι δε μπορούμε ν’ αφήσουμε για τέτοια ζητήματα τους πολίτες ενόρκους. Γιατί μπορεί να εκφοβίζονται, γιατί μπορεί να τρομοκρατούνται, μπορεί να δέχονται απειλές, για παράδειγμα. Αυτό ήτανε ψέμα. Κανείς ποτέ στην Ελλάδα δεν έχει εκφοβιστεί ή δεν έχει απειληθεί, ένορκος σε δίκη παλιού Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου που δίκαζε υποθέσεις μελών ένοπλης επαναστατικής δράσης.
Ο μόνος λόγος για τον οποίο οι υποθέσεις αυτές φύγανε από τα Μικτά Ορκωτά και πήγανε σε δικαστήρια όπως τα δικά σας, που είσαστε επαγγελματίες δικαστές, ήταν γιατί δεν εμπιστεύεστε τους ενόρκους πολίτες, οι οποίοι μπορεί να κρίνουν πολύ διαφορετικά από σας γιατί εσείς είσαστε υπάλληλοι του κρατικού μηχανισμού και ο ρόλος σας είναι εμφανής, ενώ ένας πολίτης ένορκος μπορεί να πει ναι, θεωρώ ότι η δράση αυτού του συγκεκριμένου ανθρώπου είναι πολιτική κι ακόμη και στο ποινικό σκέλος μπορεί να ρίξει πιο χαμηλές ποινές.
Στην προηγούμενη τοποθέτησή μου στις 24 του Οκτώβρη είχα πει κάποια πράγματα για το ρόλο σας, για το ρόλο σας ως δικαστηρίου, ότι είστε ένα ειδικό δικαστήριο. Ο «αντιτρομοκρατικός» νόμος κατασκεύασε την κατηγορία της «σύστασης τρομοκρατικής οργάνωσης» ή «εγκληματικής οργάνωσης» ή όπως αλλιώς, για τον απλούστατο λόγο ότι θέλει να μεγιστοποιήσει τις ποινές οι οποίες επιβάλλονται σε αυτές τις υποθέσεις. Παντού έχει γίνει αυτό το πράγμα. Τώρα έχετε βγάλει νόμο με τον οποίο κάποιος καταδικάζεται μέχρι δέκα χρόνια μόνο και μόνο ως μέλος οργάνωσης, χωρίς να καταδικάζεται για τίποτα άλλο, για πράξη ή ενέργεια. Και με την κατηγορία της «διεύθυνσης», είναι ακόμα περισσότερο, είναι μεγαλύτερη η ποινή που ρίχνεται σ’ αυτή την περίπτωση. Εμείς δηλαδή ως «διευθυντές», υποτιθέμενοι, η κατηγορία είναι από δέκα έως είκοσι χρόνια. Δηλαδή ο μόνος λόγος που φτιάξατε αυτούς τους νόμους, είναι απλά για να μας ρίξετε παραπάνω χρόνια και ποινές.
Εχω ξαναδικαστεί το 1999 για παρόμοια πράξη, απόπειρα βομβιστικής επίθεσης στο Υπουργείο Ανάπτυξης το 1997. Η πράξη εκείνη είχε γίνει ως πράξη αλληλεγγύης στον αγώνα κάποιων χωριών του Στρυμωνικού Κόλπου για να μην εγκατασταθεί πολυεθνική εταιρία χρυσού τότε. Τότε είχα δικαστεί από Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, το οποίο δικαστήριο με είχε καταδικάσει σε 15 χρόνια την ποινή. Υπήρχε όμως και μια καινοτόμος περίπτωση τότε. Μου είχανε βάλει το ελαφρυντικό των μη ταπεινών ελατηρίων. Εγώ δεν ξέρω αν ήταν αυτό ομόφωνο, δε θυμάμαι τουλάχιστον. Πάντως αυτό έγινε για μία και τελευταία φορά, δεν πρόκειται να ξαναγίνει ποτέ. (Παρέμβαση Π. Ρούπα: η απόφαση ήταν ομόφωνη). Η συντρόφισσα μου λέει ότι όλοι το είχαν δεχτεί αυτό το πράγμα.
Τι σήμαινε αυτό το πράγμα τότε δηλαδή; Οτι ναι μεν θα σε καταδικάσω 15 χρόνια, έκανες ας πούμε ένα έγκλημα, αλλά τα κίνητρά σου δεν ήταν ταπεινά. Δηλαδή, δεν ήταν και τόσο έγκλημα, ας πούμε, στην πραγματικότητα. Σε τέτοια πράγματα δε θα μπορούσε (δεν ακούγονται μερικές λέξεις) ποτέ. Και ούτε το έκανε κανένα δικαστήριο μετέπειτα. Αυτό που δίκασε τη 17 Νοέμβρη και τον ΕΛΑ, δε θα μπορούσε ποτέ να πεί εσύ ισόβια, εσύ κι εσύ 25 χρόνια φυλάκιση, αλλά υπάρχουν αυτά τα αίτια. Γιατί αυτό στην πραγματικότητα είναι έμμεσος τρόπος, ότι τότε θα αναγνωρίζοταν ότι ναι, έχω πολιτικά κίνητρα!
Τι λέει τώρα το κατηγορητήριο σε μας και τι λέει γενικά; Οτι κατηγορούμαστε για πράξεις και ενέργειες οι οποίες σε τέτοιο βαθμό είχαν σκοπό να βλάψουν, λέει, θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μιας χώρας ή ενός οργανισμού. Παρ’ όλο που επίσημα ποτέ δεν πρόκειται να μας αναγνωρίσετε ως πολιτικά υποκείμενα, τα οποία έχουν πολιτική δράση, αυτή και μόνο η φράση μες στο κατηγορητήριο –δικά σας είναι αυτά που λέω του εισαγγελέα του κυρίου Μακρόπουλου– λέει ότι ναι, μάγκες, εσείς θέλετε να ανατρέψετε το Σύνταγμα, θέλετε να ανατρέψετε τις πολιτικές και οικονομικές δομές ενός κράτους, στην πραγματικότητα της Ελλάδας. Αυτό, είναι απόδειξη ότι η δράση μας είναι πολιτική.
Οταν συλληφθήκαμε τον Απρίλιο του 2010, υπήρξε μια άλλη δήλωση, τότε διέρευσε, που στην πραγματικότητα αποδείκνυε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια πολιτική οργάνωση. Είχανε πει τότε, στο «Βήμα» το αναφέρανε, 18/4/2010. Η δήλωση έλεγε τα εξής, κυβερνητικοί παράγοντες που δεν κατονομάζονται: «Είναι πιθανόν να μην αντέξουμε ένα μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα που θα πλήξει την εικόνα της Ελλάδας ανεπανόρθωτα. Θα τελείωνε την οικονομία μέσα σε ώρες». Μπορώ να πω, και το έχουμε πει δηλαδή σε κάποια κείμενα μας, πως αυτό κρύβει μια αλήθεια. Εμείς αυτό θέλαμε να κάνουμε. Αυτός είν’ ο σκοπός μας. Και αν δε συλλαμβανόμασταν, αυτό θα κάναμε. Αυτή όμως η φράση αποδεικνύει ότι εμάς μας θεωρούσαν πολιτική απειλή για την οικονομία της χώρας.
Ολες οι ενέργειες που έχει κάνει ο Επαναστατικός Αγώνας, η επίθεση στα δικαστήρια, τα υπουργεία Απασχόλησης και Οικονομίας, που έχει αποπειραθεί να εκτελέσει τον Βουλγαράκη, η επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία, που χτύπησε τράπεζες όπως τη Citibank, τη Eurobank, το χρηματιστήριο και τους αστυνομικούς, ήταν όλες πολιτικές πράξεις. Τι θεωρείτε, έγιναν πράξεις για ιδιοτελείς σκοπούς; Θεωρείτε δηλαδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ότι αυτές οι πράξεις έγιναν για ιδιοτελείς σκοπούς; Θα κερδίζαμε κάτι εμείς δηλαδή; Δεν λέει κάτι το βούλευμα όσον αφορά αυτό. Τι θεωρείτε έγκλημα, ποινικό, ποιον βλάψαμε, βλάψαμε το λαό; Σαφώς και βλάψαμε κάποιους, αλλά όχι το λαό, όχι τους πολίτες. Βλάψαμε το σύστημά σας, βλάψαμε το καθεστώς που εσείς ως επαγγελματίες δικαστές υπηρετείτε. Αυτό από μόνο του είναι πολιτική δράση.
Μας μέμφονται ότι η πολιτική δράση δεν είναι η βία. Πολιτική δράση δεν είναι η βία, ότι υπάρχουν άλλα μέσα, μη βίαια, ειρηνικά, με τα οποία μπορείς να διεξάγεις πολιτική δραστηριότητα. Δηλαδή, μόνο το κράτος θα μπορούσε να εξασκήσει βία πολιτική και όχι μια οργάνωση όπως εμείς. Εγώ θα παραφράσω, μάλλον θα χρησιμοποιήσω μια φράση, που είχε πει ο Κλαούζεβιτς, ότι ο πόλεμος που διεξάγουν τα κράτη είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Καταρχήν, εγώ πιστεύω ότι είναι κατεξοχήν πολιτική δράση η βία που διεξάγουν τα κράτη, που διεξάγει ας πούμε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός.

Θεωρώ ότι και η ένοπλη επαναστατική δράση, με τον τρόπο που την διεξάγαμε εμείς, είναι και αυτή μια πολιτική κατεξοχήν δράση. Ολοι οι στόχοι που εμείς επιλέξαμε να χτυπήσουμε αναλογούν στο κατηγορητήριο που λέει ότι θέλαμε να χτυπήσουμε πολιτικές δομές και οικονομικές δομές του κράτους.

Για παράδειγμα, μπορώ να αναφέρω το εξής: ότι η επίθεση στο υπουργείο Απασχόλησης έγινε ως αντίποινα για το σχεδιαζόμενο νομοσχέδιο του τότε υπουργού Απασχόλησης, Πάνου Παναγιωτόπουλου, το οποίο προέβλεπε την ουσιαστική κατάργηση του οκταώρου με την ελαστικοποίηση του ωραρίου, την κατάργηση της υπερωριακής αμοιβής, τη θεσμοθέτηση του διευθυντικού δικαιώματος για αύξηση του ορίων απολύσεων. Αντίστοιχα, η επίθεση που έγινε έξι μήνες μετά στο υπουργείο Οικονομίας έγινε ως απάντηση στην πολιτική του συγκεκριμένου υπουργείου να εφαρμόσει έναν προϋπολογισμό λιτότητας, που έκοβε τις δημόσιες δαπάνες ακολουθώντας ένα οικονομικό πρόγραμμα που ήταν αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρωτικών αλλαγών που εφάρμοζε η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Αν αυτά δεν είναι πολιτικά, τότε τι είναι;
Οι επιθέσεις του 2009, όταν στην πραγματικότητα η οικονομική κρίση χτυπούσε την Ελλάδα, τότε είχαν γίνει. Απόπειρα ανατίναξης των κεντρικών γραφείων της Citibank στη Κηφισιά (ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία της οργάνωσης). Το χτύπημα στο υποκατάστημα της Citibank στη Νέα Ιωνία, η ανατίναξη του υποκαταστήματος της Eurobank στην Αργυρούπολη, η επίθεση στο Χρηματιστήριο –ήταν η τελευταία– αποτελούσαν μέρος μιας στρατηγικής της οργάνωσης την περίοδο εκείνη να επιτεθεί σε δομές του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου που θεωρούνταν υπεύθυνες για την οικονομική κρίση και τροφοδοτούνταν από αυτήν. Για παράδειγμα, η Citibank και η Eurobank είναι και οι δυο κάτοχοι ελληνικών ομολόγων, είναι δηλαδή δανειστές του ελληνικού κράτους και έχουν σωθεί και οι δυο με τα λεφτά των πολιτών που διέθεσαν, που λήστεψαν στην πραγματικότητα τα κράτη, το αμερικάνικο και το ελληνικό, για να τις διασώσουν αντιστοίχως.
Αλήθεια, ο λαός και οι εργαζόμενοι πιστεύετε ότι τρομοκρατήθηκαν από τις επιθέσεις μας αυτές; Εγώ πιστεύω, ότι ο λαός και οι εργαζόμενοι πιστεύουν στην πραγματικότητα, ότι αυτούς που χτυπήσαμε αυτοί αποτελούν εγκέφαλους της τρομοκρατίας. Δηλαδή οι τράπεζες, οι επενδυτές του χρηματιστηρίου, οι υπουργοί, τα υπουργεία τα οποία εφαρμόζουν τις πολιτικές αυτές, καταλήστευσης του λαού. Ούτε φυσικά πιστεύω ότι ο λαός θεωρεί ότι τρομοκρατήθηκε επειδή η οργάνωση έχε χτυπήσει επίλεκτα τμήματα από τους περιβόητους αστυνομικούς. Αν τώρα κατέβει κάποιος σε κάποια απεργία θα διαπιστώσει με τι λύσσα μιλάει ο λαός για τους αστυνομικούς. Γιατί αυτοί βιαιοπραγούν εναντίον του. Στην πραγματικότητα τι είναι οι αστυνομικοί; Ούτε εσείς έχετε σχέση με τη δικαιοσύνη ούτε η αστυνομία έχει σχέση με τη δικαιοσύνη. Στην πραγματικότητα υπάλληλοι είστε ενός μηχανισμού. Και αυτός ο μηχανισμός δεν έχει άλλη αποστολή απ’ το να προστατεύει τα συμφέροντα των πλουσίων, όχι των φτωχών, ούτε του λαού, Αυτό είστε στη πραγματικότητα. Είστε μισθοφόροι, γρανάζια αυτού του μηχανισμού.
Δεν πιστεύω λοιπόν ότι ο λαός, τουλάχιστον σημαντική μερίδα του λαού πιστεύει ότι αυτό που κάναμε εμείς είναι τρομοκρατία. Ουτε καν μπορεί να το λέει.
Η επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία είναι μια ενέργεια που μιλάει από μόνη της. Λένε οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, υπάρχει ένα τηλεγράφημα του WikiLeaks της γνωστής ιστοσελίδας. Λένε οι Αμερικάνοι μετά την επίθεση που έγινε το 2007: Στην Ελλάδα η δίδυμη απειλή του εξτρεμισμού και της βίας πηγάζει περισσότερο από αντιαμερικανικά, αντινατοϊκά και κατά της παγκοσμιοποίησης αισθήματα, τα οποία έχουν βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία. Αυτό από μόνοι τους μας λένε οι Αμερικάνοι, οι οποίοι μας είχαν επικηρύξει –όχι σαν πρόσωπα, γιατί δεν μας ξέρανε τότε, ως μέλη της οργάνωσης– με ένα εκατομμύριο δολάρια γι’ αυτή την επίθεση. Ουσιαστικά τι λένε εδώ; Οτι έχουμε τη συμπαράσταση μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, η οποία έχει και ιστορική μνήμη για το τι ρόλο έχουν παίξει οι Ηνωμένες Πολιτείες ως το μεγαλύτερο κράτος τρομοκράτης στην ιστορία και αυτού του τόπου. Επέμβαση στον εμφύλιο, ρόλο στο πραξικόπημα του 1967, και τι ρόλο έχουν παίξει σε ένα σωρό επεμβάσεις στρατιωτικές, πραξικοπήματα σε όλο τον κόσμο. Στη Λατινική Αμερική, στην Τουρκία, στο Ιράκ, τη Γουατεμάλα, στην Ουρουγουάη, στην Αργεντινή, στη Χιλή, στις Φιλιππίνες και αλλού.
Σοβαρά, πιστεύει κανένας από τον ελληνικό λαό ότι τρομοκρατήθηκε από την επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία; Πείτε τουλάχιστον, ότι ναι κάποιοι τρομοκρατήθηκαν, αλλά όχι ο λαός, ούτε οι πολίτες. Τρομοκρατήθηκε το καθεστώς σας. Ναι, τρομοκρατήσαμε, τρομοκρατήσαμε τους τρομοκράτες. Δεν είμαστε εμείς τρομοκράτες, ούτε εγκληματίες. Να έχετε ειλικρινά την πρόθεση να μας αναγνωρίσετε τουλάχιστον, ναι θα σας καταδικάσουμε κύριοι γι’ αυτό που είστε, για αυτό που είμαστε ως πολιτικοί αντίπαλοι. Οχι να μιλάτε, να λέτε υποκρισίες για κίνδυνο κατά πολιτών, για τυφλή τρομοκρατία ή τυφλά χτυπήματα. Αυτά ήθελα να πω.