Μετά τον «εγώ ειμί η αλήθεια» Παπαθανασάκη, τον τέως τμηματάρχη και νυν υποδιοικητή της ΔΑΕΕΒ (Αντιτρομοκρατικής), σήμερα απολαύσαμε τον… τοπογράφο της ίδιας υπηρεσίας, καθώς και τον χημικό της Ασφάλειας, άλλη παρεξηγημένη αυθεντία. Πριν, όμως, φτάσουμε σ’ αυτούς, η παρουσία των οποίων κάλυψε το τελευταίο δίωρο της συνεδρίασης, προηγήθηκαν άλλα. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.Στην αρχή της συνεδρίασης έγινε ο σχολιασμός της διήμερης κατάθεσης Παπαθανασάκη από την υπεράσπιση Κάτσενου. Ο Π. Ρουμελιώτης αναφέρθηκε λεπτομερειακά σε όλα τα γεγονότα που κατέθεσε ο Παπαθανασάκης, από τα οποία δεν προκύπτουν για τον Κ. Κάτσενο ούτε καν ενδείξεις. Και πώς προσπάθησε ο Παπαθανασάκης να καλύψει την απουσία και της παραμικρής ένδειξης; Λέγοντας ψευδώς, ότι ο Κάτσενος αρνήθηκε να δώσει αποτυπώματα. Οταν, όμως, ακολούθησαν οι ερωτήσεις, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ο Κάτσενος έδωσε αποτυπώματα, αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα σε δυο δάχτυλά του, για το οποίο δεν ευθύνεται ο ίδιος. Ο συνήγορος αποκάλυψε ότι το πρόβλημα ήταν μια δερματίτιδα από την οποία έπασχε ο Κάτσενος, για την οποία η μητέρα του έφερε και το σχετικό ιατρικό πιστοποιητικό. Ο Παπαθανασάκης, σημείωσε ο συνήγορος, επικαλέστηκε έναν έωλο ισχυρισμό για να δικαιολογήσει την απόδοση κατηγορίας στον Κάτσενο. Σε κάποια καθεστώτα, κατέληξε ο Π. Ρουμελιώτης, αρκούσε μια ιδιότητα για να σε καταστήσει ένοχο. Στη ναζιστική Γερμανία, αν ήσουν εβραίος. Στη ρατσιστική Νότια Αφρική, αν ήσουν μαύρος. Στη μακαρθική Αμερική, αλλά και στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, αν ήσουν κομμουνιστής. Μη φτάσουμε στην εξίσωση της ιδιότητας του αντιεξουσιαστή με ενδείξεις για συμμετοχή σε οργανώσεις σαν τον Επαναστατικό Αγώνα. Εκλεισε το σχολιασμό του, διαβάζοντας αποσπάσματα από δημοσίευμα της «Καθημερινής» με τίτλο «Ανατροπή στη δίκη του ΕΑ» και άρθρο της «Ελευθεροτυπίας», που επίσης έκαναν την ίδια προσέγγιση για την κατάθεση Παπαθανασάκη.Ο Χ. Λαδής συνέχισε από το σημείο που σταμάτησε ο συνάδελφός του, σχολιάζοντας την κατάθεση Παπαθανασάκη από άλλη σκοπιά. Μετά απ’ αυτή την κατάθεση, είπε, φοβήθηκα μήπως ο Κάτσενος μας απευθύνει μομφή για την ένσταση εξαίρεσης του Παπαθανασάκη, με την οποία υπερασπιστήκαμε το κύρος της Δικαιοσύνης και όχι το ιδιαίτερο συμφέρον του εντολέα μας, για τον οποίο ο Παπαθανασάκης υπήρξε απαλλακτικός. Χαρακτήρισε τον Παπαθανασάκη ωρολογιακή δικονομική βόμβα, η οποία έσκασε στο δικαστήριο και τα θραύσματά της έπληξαν πολλούς και πολλά. Παραδέχτηκε ευθέως ότι υπήρξε ανακριτικός υπάλληλος και αυτή η παραδοχή έπληξε το κύρος του δικαστήριου. Επί δυο μέρες διέπραττε συνεχώς το αδίκημα της ψευδορκίας εκθέτοντας έτσι το δικαστήριο που τον ανέχτηκε. Εξέθεσε και την υπηρεσία του λέγοντας ότι δεν πήρε ούτε ένα έγγραφο από τους προκατόχους του για τον ΕΑ. Η κατάθεση Παπαθανασάκη πρέπει να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων ή να του ασκηθεί δίωξη για ψευδορκία, όπως προβλέπεται για όποιον καταφανώς αρνείται να καταθέσει για τους πληροφοριοδότες του. Ποτέ, όμως, ο Παπαθανασάκης δεν πιέστηκε ν’ αναφέρει τα προφανή. Εμάς ως υπεράσπιση Κάτσενου, κατέληξε ο Χ. Λαδής, μας εξυπηρετεί η κατάθεση Παπαθανασάκη, γιατί απάλλαξε τον εντολέα μας, όμως για λόγους δικονομικής ορθότητας δεν πρέπει στην απόφαση του δικαστήριου να υπάρξει καμιά αναφορά στο όνομα Παπαθανασάκης. Ας θεωρηθεί μια κηλίδα στη διαδικασία.

Ο Φρ. Βέργαδος σχολίασε ότι η κατάθεση Παπαθανασάκη δεν πρέπει να ληφθεί υπόψη, διότι επικαλούνταν πληροφορίες χωρίς ν’ αποκαλύψει τις πηγές τους, ενώ κατά τα άλλα ακούσαμε απίθανα πράγματα ως προσωπικές του εκτιμήσεις. Π.χ. ότι οι κατηγορούμενοι τηρούσαν κανόνες συνωμοτικότητας. Και ποιοι ήταν αυτοί; Οτι συμπεριφέρονταν φυσιολογικά!

Ο Βαγγέλης Σταθόπουλος διάβασε τη δική του γραπτή αξιολόγηση, με τη μορφή δήλωσης, την οποία κατέθεσε στα πρακτικά. Δεν είναι η πρώτη φορά που σέρνονται αγωνιστές στα δικαστήρια, είπε. Πάντα η εξουσία επεδίωκε την εξόντωση των πολιτικών της αντιπάλων. Στη χούντα έφτανε ένα ψέμα ενός αστυνομικού για να σε στείλει εξορία. Στη δημοκρατία αρκεί ένα ή περισσότερα «δεν θυμάμαι» για να σε στείλει στη φυλακή. Ο Παπαθανασάκης, συνέχισε, με γνώριζε καλά από την περίοδο που ήταν διοικητής του ΑΤ Νίκαιας, όπως γνώριζε και όλη την οικογένειά μου. Μετά το θάνατο του Πακιστανού μετανάστη μαζί με ένα φίλο μου δεχτήκαμε απειλές να σταματήσουμε να κινητοποιούμαστε για την υπόθεση, γιατί θα μας τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί. Σκοπίμως προσπάθησε να παρουσιάσει το σπίτι μου σαν περίεργο, ενώ ήταν ένα σπίτι ανοιχτό σε πολύ κόσμο. Με τον ίδιο τρόπο η ατζέντα μου μετατράπηκε σε χαρτάκι επιμελώς κρυμμένο και το αυτοκίνητό μου πάει στο βουνό, ενώ εγώ είμαι κρατούμενος. Η δίωξή μου είναι αυστηρά πολιτική, λόγω της συμμετοχής μου στον αναρχικό χώρο και τους κοινωνικούς αγώνες. Επειδή αρνούμαι να καταδικάσω οποιαδήποτε μορφή αγώνα και επειδή έχω φιλικές σχέσεις τις οποίες δεν αποκηρύσσω.

Σχολιασμό έκανε και η Πόλα Ρούπα, ανοίγοντας παράλληλα ένα άλλο μεγάλο θέμα. Δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό από την κατάθεση Παπαθανασάκη, είπε. Δεν περίμενα να πει τίποτα σοβαρό, όμως αποδείχτηκε ότι το πρόβλημα είναι πιο βαθύ. Ενώ έλεγε συνειδητά χοντρά ψέματα, από την έδρα δεν έγινε τίποτα. Είπε, ότι τάχα η υπηρεσία του δεν παρακολουθεί τους αναρχικούς, ενώ υπάρχει επίσημα ειδικό Τμήμα γι’ αυτή τη δουλειά. Ξέροντας οι άνθρωποι ότι παρακολουθούνται, είναι λογικό να παίρνουν κάποια μέτρα προστασίας κι αυτό για τον Παπαθανασάκη είναι ύποπτο. Οι πάντες στον ευρύτερο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο είναι γι’ αυτόν ύποπτοι. Από τα αποτυπώματα που βρέθηκαν στο σπίτι του συντρόφου μας Λάμπρου Φούντα ξεκίνησε μια βιομηχανία ερευνών, ανακρίσεων, κλητεύσεων. Επειδή δεν είχαν τίποτα για την οργάνωση (αν εμείς δεν είχαμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη, δεν θα υπήρχε απολύτως τίποτα), άνοιξαν ένα κύκλο ερευνών, καλώντας για ανάκριση περίπου 50 συντρόφους από τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, αλλά και πάλι δεν βρήκαν τίποτα. Επιχείρησαν την πολιτική απομόνωση εμάς των τριών, επιχείρησαν να κάμψουν τη βούληση γι’ αλληλεγγύη.Μιλάμε για μια υπόθεση που είναι εντελώς στον αέρα. Το μόνο που έκαναν ήταν να προσπαθήσουν να πλήξουν τον αναρχικό χώρο. Κατέληξαν για λόγους εκδίκησης να φέρουν κατηγορούμενη και τη Μαρί Μπεραχά, για να πλήξουν τον Κώστα Γουρνά.

Δεν γνωρίζετε και δεν πρόκειται να μάθετε ποτέ αν στον ΕΑ ήταν 10, 20, 50, πόσοι ήταν. Δεν γνωρίζετε και δεν πρόκειται να μάθετε ποτέ τίποτα για τις ενέργειες της οργάνωσης. Μόνο εικασίες και εκτιμήσεις θα κάνετε για το πόσοι συμμετείχαν σε κάποιες ενέργειες, χωρίς να ξέρετε ποιοι. Για τον ΕΑ είσαστε στο μηδέν. Για μένα τι είπε ο Παπαθανασάκης; Αν εγώ δεν είχαν αναλάβει την πολιτική ευθύνη, τι θα έλεγε για μένα; Εγώ επέλεξα για πολιτικούς λόγους ν’ αναλάβω την πολιτική ευθύνη, γιατί αυτό θεώρησα χρέος μου προς την οργάνωση και προς το νεκρό σύντροφό μας.

Επιπρόσθετα, αποδείχτηκε η πλήρης σύμφυση αστυνομίας και δικαστικών αρχών. Στα πιο χοντρά ψέματα του Παπαθανασάκη και στα συνεχή «δεν θυμάμαι» δεν είπατε τίποτα. Αυτός, όμως, που τάχα δεν θυμόταν ούτε ενός υφισταμένου του το όνομα, θυμήθηκε να πει, όταν ρωτήθηκε για τη Δερβενίων, ότι εκεί κατοικεί ένας σύντροφος, ο Αγγελετάκης, που δεν έχει καμιά σχέση με την υπόθεση. Γιατί θυμόταν; Γιατί τον παρακολουθούν. Είναι λογικό να λέει ψέματα ο Παπαθανασάκης, αλλά δεν είναι λογικό να τον καλύπτετε έτσι. Αυτό αποδεικνύει ότι λειτουργείτε με πολιτική εντολή και υπάρχει περίπτωση να καταδικαστούν άνθρωποι που δεν έχουν καμιά σχέση κι εμείς να βρεθούμε με εκατοντάδες χρόνια φυλακή στην πλάτη.

Είπε ακόμα ο Παπαθανασάκης ότι εμείς δεν παρακολουθούμασταν. Οχι μόνο παρακολουθούμασταν συνεχώς, αλλά κόντευαν και να μας σκοτώσουν. Η Π. Ρούπα διάβασε καταγγελίες του Ν. Μαζιώτη, που είχαν δημοσιευτεί πριν από χρόνια στον Τύπο, όπως τότε που τον έριξαν από τη μηχανή. Σας ξαναλέω, συνέχισε, αυτή ήταν η ζωή μας από το 2001 που αποφυλακίστηκε ο σύντροφος Μαζιώτης. Για να τεκμηριωθεί, όμως, η κατηγορία της αρχηγίας, θα πρέπει να παραδεχτούν ότι έλεγαν μπούρδες για την παρακολούθηση. Υπάρχει μια συνέντευξη του Μαρκογιαννάκη στον Real FM που λέει ότι ο Μαζιώτης ποτέ δεν έπαψε να παρακολουθείται, ότι υπάρχει ένας ογκωδέστατος φάκελος με χιλιάδες σελίδες κι ότι αν η υπόθεση πάει σε εφέτη ανακριτή, αυτός θα πάει να του τα πει. «Πήγε, κα Ρούπα, στον ανακριτή;», παρενέβη ο εισαγγελέας, χωρίς ν’ αναρωτηθεί γιατί δεν τον κάλεσε ο ανακριτής, αφού ο Μαρκογιαννάκης τα ‘λεγε συνεχώς τότε αυτά. «Εμείς τον καλούμε εδώ, να ‘ρθει στο δικαστήριο», απάντησε με ετοιμότητα η Π. Ρούπα, υποβάλλοντας το αίτημα να προβληθούν στο δικαστήριο αυτή η ραδιοφωνική συνέντευξη του Μαρκογιαννάκη και μια τηλεοπτική συνέντευξή του στον ΣΚΑΙ, για να μην αμφισβητεί κανένας αυτό το γεγονός. «Δεν το αμφισβητεί κανένας», σχολίασε ο πρόεδρος, σε μια προσπάθεια ν’ αποφύγει το αίτημα.

Να προβληθεί το βίντεο, επέμεινε η Π. Ρούπα, για να ξεκαθαριστεί εδώ πως ή αυτοί επί οχτώ χρόνια δεν έκαναν τίποτα ή εμείς τους κουρελιάσαμε τα μέτρα παρακολούθησης. Και επί ΠΑΣΟΚ και επί ΝΔ εμάς μας παρακολουθούσαν συνεχώς. Αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη και πάλι δεν έχουν τίποτα, δεν ξέρουν ούτε πόσοι ήταν στην οργάνωση.

Στη συνέχεια έγινε ένας εκτενής διάλογος ανάμεσα στην Π. Ρούπα και τους συνηγόρους Δ. Βαγιανού και Σπ. Φυτράκη, από τη μια, τον πρόεδρο και τον εισαγγελέα, από την άλλη. Τα επιχειρήματα Ρούπα-Βαγιανού-Φυτράκη ήταν σαφή και συγκεκριμένα. Σ’ αυτή τη φάση της διαδικασίας πρέπει να εξεταστεί ο Μαρκογιαννάκης και όχι μετά, όταν θα έχουν παρελάσει όλοι οι άσχετοι μάρτυρες που δεν έχουν να πουν τίποτα. Ο Παπαθανασάκης, γνωρίζοντας ότι οι αναρχικοί δεν εφαρμόζουν ένα ιεραρχικό μοντέλο αλλά οριζόντιες διαδικασίες, μίλησε για «κεντρικό ρόλο». Για να ερευνήσουμε, λοιπόν, αυτόν τον «κεντρικό ρόλο», θα πρέπει να κοιτάξουμε το παρελθόν. Να κοιτάξουμε αυτόν τον ογκωδέστατο φάκελο. Ο Μαρκογιαννάκης λέει ότι δεν πιστεύει πως είχε κεντρικό ρόλο ο Μαζιώτης. Οχι να ψάχνετε να μας προσάψετε την αρχηγία κι από εκεί την ηθική αυτουργία για όλες τις ενέργειες, σημείωσε με έμφαση η Π. Ρούπα.

Ο πρόεδρος στην αρχή ήταν αμήχανος, χωρίς να μπορεί να βρει ένα αντεπιχείρημα. Εφτασε στο σημνείο να πει, ότι ο ίδιος δεν αμφισβητεί αυτά που λέγονται για τον Μαρκογιαννάκη, διότι και ο ίδιος ιδιωτικά τον έχει ακούσει. Πρότεινε, λοιπόν, να θεωρηθούν δεδομένα, αλλά να μην ακουστούν οι συνεντεύξεις του! Ο εισαγγελέας τού πρότεινε τη λύση: να απομαγνητοφωνηθούν οι συνεντεύξεις Μαρκογιαννάκη, να μην προβληθούν όμως τα βίντεο, για να μη γίνει θέατρο η δίκη. Εύστοχα η Π. Ρούπα του ανταπάντησε, ότι στη δίκη της Συνωμοσιίας Πυρήνων της Φωτιάς, παρά την αντίθεση των συνηγόρων, έπαιζαν βίντεο και έδειχναν φωτογραφίες από προσωπικές στιγμές των κατηγορούμενων, που δεν είχαν καμιά σχέση με την υπόθεση.

Ο μόνος λόγος απόρριψης του αιτήματος, σημείωσε ο Ν. Μαζιώτης, είναι για να μη καταδειχτεί η ξεφτίλα του κρατικού μηχανισμού. Η ΔΑΕΕΒ έκανε καταστολή και μέσω ρουφιάνων δημοσιογράφων που έγραφαν διάφορα και ανέφεραν και το όνομά μου. Εγώ επί Βουλγαράκη-Μαρκογιαννάκη υποδεικνυόμουν ως μέλος του ΕΑ. Τιμή μας και καμάρι μας οι 16 ενέργειες της οργάνωσης, όμως εσείς πρέπει ν’ αποδείξετε αν ήμασταν σ’ αυτές. Πρακτικά, αν δεχτούμε αυτά που λέει ο Μαρκογιαννάκης, έκλεισε τη συζήτηση η Π. Ρούπα, η κατηγορία θα είναι μόνο συμμετοχή. Εψαξαν, έψαξαν, γι’ αυτό τελείωσε και το 18μηνο, αλλά δεν βρήκαν τίποτα.

Μετά από διακοπή, το δικαστήριο ανακοίνωσε μια ακόμα παρελκυστική απόφαση: επιφυλάσσεται για την κλήτευση του Μαρκογιαννάκη, αλλά μπορούν οι κατηγορούμενοι να φέρουν απομαγνητοφωνημένες τις συνεντεύξεις του.

Μετά την απόφαση για τον Μαρκογιαννάκη, η υπεράσπιση Κάτσενου υπέβαλε ένα σημαντικό αίτημα. Ζήτησε ν’ αποφασίσει το δικαστήριο την άρση της κράτησης του Κ. Κάτσενου και την αντικατάστασή της με περιοριστικούς όρους. Το αίτημα έχει δυο πλευρές. Μια τυπική, που αφορά το γράμμα του νόμου, και μια ουσιαστική, που αφορά το πνεύμα του νόμου. Το πνεύμα του νόμου λέει, ότι η συγκεκριμένη σύνθεση μπορεί καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη να κρίνει το αίτημα για άρση της κράτησης του Κάτσενου, γιατί γνωρίζει τη δικογραφία, έχει δει τον Κάτσενο επί δυόμιση σχεδόν μήνες και επομένως τον γνωρίζει και προσωπικά, ενώ πλέον έχει και την κατάθεση Παπαθανασάκη που έχει εξαλείψει κάθε ιδέα ένδειξης σε βάρος του Κάτσενου. Ενα συμβούλιο εφετών είναι ένα ομοιόβαθμο όργανο, το οποίο όμως δεν έχει όλα τα παραπάνω πλεονεκτήματα. Εκτός αυτών, έτσι διευκολύνεται και η οικονομία της δίκης, διότι δεν θα χρειαστεί να φύγει η ογκωδέστατη δικογραφία για το συμβούλιο και να διακοπεί στο μεταξύ η δίκη μέχρι να επανέλθει η δικογραφία. Γιατί –όπως σημείωσαν οι Π. Ρουμελιώτης και Χ. Λαδής– δεν μπορούν να διανοηθούν ότι στο συμβούλιο δεν θα πάει το σύνολο της δικογραφίας, αλλά θα πάει μόνο το βούλευμα και το διαβιβαστικό της Ασφάλειας.Σε ό,τι αφορά το γράμμα του νόμου, οι συνήγοροι προσέφεραν νομική βάση στο δικαστήριο, να εφαρμόσει κατ’ αναλογίαν το άρθρο 291 παρ. 1 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, το οποίο προβλέπει ότι το δικαστήριο μπορεί να διατάξει την άρση της κράτησης σε περίπτωση αναβολής της δίκης. Σκεφτείτε το πνεύμα του νομοθέτη και αποφασίστε αυτό να εφαρμοστεί και για τη διακοπή, διότι περιπτώσεις σαν αυτές του Κάτσενου είναι σπανιότατες και γι’ αυτό δεν υπάρχει αναφορά και σε διακοπή, υποστήριξαν οι συνήγοροι. Παρατήρησαν, δε, απαντώντας και σε σχετική ερώτηση του προέδρου, ότι δεν υπάρχει καμιά νομολογία γι’ αυτό το θέμα. Ούτε θετική ούτε αρνητική.

Ο εισαγγελέας, ξεφυλλίζοντας πρόχειρα τον Κώδικα πάνω στην έδρα, την ώρα που επιχειρηματολογούσαν οι συνήγοροι, τους οποίους μάλλον δεν άκουγε, πρότεινε αμέσως και εντελώς τηλεγραφικά να απορριφθεί το αίτημα, επικαλούμενος το γράμμα του νόμου με την πιο στενή έννοια που μπορεί να υπάρξει. Ο Κώδικας, είπε, δεν μιλάει για περιπτώσεις διακοπής της δίκης. Γι’ αυτές τις υποθέσεις αρμόδιο είναι πάντοτε το συμβούλιο, γι’ αυτό και το δικαστήριο πρέπει να δηλώσει αναρμόδιο και να μη μπει στην ουσία του αιτήματος.

Δευτερολογώντας οι συνήγοροι ζήτησαν από το δικαστήριο να δει τη ratio, την αιτιολογική βάση του νόμου, αυτό που εμείς ονομάσαμε πνεύμα του νόμου. Ο εισαγγελέας παρουσίασε μια απλή γραμματική επανάληψη της δικονομικής διάταξης, αγνοώντας την αιτιολογική της βάση. Και επιτέλους, το δικαστήριο πρέπει να έχει το θάρρος να νομολογήσει και όχι να πει «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο».

Το συγκεκριμένο δικαστήριο, όμως, ευθυνόφοβο, υπερσυντηρητικό, γνωρίζοντας ότι δίνει εξετάσεις στους ισχυρούς, ενήργησε κατά την… ευαγγελική ρήση. Πέταξε το μπαλάκι στο συμβούλιο, κηρύσσοντας τον εαυτό του αναρμόδιο. Ο πρόεδρος ευχήθηκε καλή επιτυχία στο συμβούλιο, παραδεχόμενος έτσι εμμέσως ότι πραγματικά δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να δικαιολογεί την προφυλάκιση του Κ. Κάτσενου. Πρακτικά, όμως, αυτός θα παραμείνει στη φυλακή άγνωστο για πόσο ακόμα, ενώ άδηλες είναι οι «βουλές» του συμβούλιου.

Η παραπέρα κράτηση του Κάτσενου είναι καθαρό βασανιστήριο, αυτό το ξέρει πολύ καλά το δικαστήριο, όμως προτίμησε να οχυρωθεί πίσω από μια στενή γραμματολογική ερμηνεία του νόμου. Αυτό, πέρα από τη σημασία που έχει για τον Κ. Κάτσενο, για μας είναι ένα ακόμη δείγμα των προθέσεων του συγκεκριμένου δικαστήριου.

Στη συνέχεια απολαύσαμε τον… τοπογράφο της Αντιτρομοκρατικής, κατά κόσμον υπαρχιφύλακα Κωνσταντίνο Γκελντή. Αυτός, λέει, πήρε ένα χειρόγραφο σχεδιάγραμμα που βρέθηκε στο σπίτι των Μαζιώτη-Ρούπα στα Καλύβια με εντολή να βρει τι ακριβώς απεικονίζει. Βρήκε, λοιπόν, το τσακάλι, ότι απεικονίζει ένα τετράγωνο πίσω από το κτίριο της ΓΑΔΑ, με φάτσα στην Πανόρμου, και μάλιστα έχει κάτι σημάδια πάνω που δείχνουν ότι υπήρχε σχέδιο να γίνει ενέργεια κατά πεζών και εποχούμενων αστυνομικών που σταθμεύουν σ’ ένα σημείο και κάνουν ελέγχους. Και πώς το βρήκε ο τσάκαλος ασφαλίτης; Επειδή τυχαίνει να περνάει κάθε μέρα από εκεί και ξέρει το μέρος. Αφού το εντόπισε, πήρε τη μεζούρα, μέτρησε και κατάλαβε ότι προετοιμαζόταν ενέργεια, με βάση δυο ομόκεντρους κύκλους κι ένα ορθογώνιο τρίγωνο που ήταν στο σχεδιάγραμμα! Είναι πολύ δυνατός στα μαθηματικά, ξέρει και το Πυθαγόρειο θεώρημα, αλλά δεν ξέρει ότι ένα ορθογώνιο τρίγωνο δεν έχει… διαγώνιο, αλλά υποτείνουσα!Φυσικά, όλ’ αυτά τα ‘κανε μόνος του και μετά απλά πήγε και έδωσε μια κατάθεση στους συναδέλφους του. Ούτε έκθεση συνέταξε ούτε δεύτερο υπάλληλο πήρε μαζί, για να ‘χουν τουλάχιστον μια τυπικότητα όλ’ αυτά.

Και γιατί μέσα από πάμπολλα βιβλία, με εκατοντάδες σημειώματα (stickers), που βρέθηκαν στο σπίτι των Μαζιώτη-Ρούπη (ο Σπ. Φυτράκης διάβασε αρκετούς τίτλους από τα κατασχεμένα βιβλία), επιλέχτηκε μόνο αυτό το σημείωμα, ενώ τα υπόλοιπα δεν ερευνήθηκαν καν; Κάγκελο ο ασφαλίτης. Και αφού στο ίδιο σημείωμα υπήρχε και δεύτερο σκαρίφημα με δρόμους της Πλάκας και σημειωμένα αρκετά σημεία πάνω σ’ αυτούς, γιατί δεν βρέθηκε τίποτα στην Πλάκα που να δίνει υποψία σχεδιασμού ενέργειας του ΕΑ; Πάλι κάγκελο ο ασφαλίτης.

Εμείς αναρωτιόμαστε κάτι άλλο. Γιατί, αν το σημείωμα αυτό αφορούσε προετοιμασία ενέργειας του ΕΑ, να παιδεύονται με πρόχειρα σκαριφήματα οι άνθρωποι και να μη μπουν στο Ιντερνετ να τα υπολογίσουν όλα με ακρίβεια (έχει ακούσει κανείς τους για το Google maps;) ή να πάρουν έναν κανονικό χάρτη και μ’ ένα κλιμακόμετρο να βρουν με απόλυτη ακρίβεια όποια απόσταση απ’ όποιο σημείο ήθελαν; Ασκήσεις… τριγωνομετρίας ήθελαν να κάνουν;

Εχει και η γελοιότητα κάποια όρια, αλλά στην Αντιτρομοκρατική τα αγνοούν, ειδικά όταν είναι σίγουροι ότι θα σερβίρουν στα παπαγαλάκια των ΜΜΕ διάφορα μυθεύματα κι αυτά θα τα αναπαράγουν χωρίς να θέσουν το παραμικρό ερώτημα. Οταν έπιασαν τους Μαζιώτη-Ρούπα, έπρεπε να δημιουργήσουν κι ένα περιβάλλον… αποδείξεων, οπότε χρησιμοποίησαν ό,τι φαινόταν βολικό. Επρεπε να συλλάβουν και τους υπόλοιπους, οπότε –όπως κατέθεσε ο Παπαθανασάκης– χρειάζονταν μια «επικείμενη ενέργεια» και αυτή θα γινόταν στην Πανόρμου!

Η σημερινή διαδικασία έκλεισε με τον Παπαθανασάκη Νο 2 ή Παπαθανασάκη της Χημείας. Αν ο Παπαθανασάκης ήρθε στο δικαστήριο με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ο χημικός της Ασφάλειας Δημήτρης Καθάριος ήρθε με ύφος χιλίων διδακτόρων. Είναι ο υπεύθυνος για τους ελέγχους DNA και επίσης δεν σήκωνε αντιρρήσεις σε ό,τι έλεγε. Ενας χτεσινός, με σπουδές χημικού κι ένα μεταπτυχιακό (στην Αγγλία!) στη βιολογία των τροφίμων, με καθόλου έως ελάχιστη πείρα, προσλήφθηκε ως πολιτικός υπάλληλος στην Ασφάλεια και συμπεριφέρεται χειρότερα κι από ασφαλίτη. Υπερασπίζεται το μαγαζάκι του φανατικότερα απ’ ό,τι υπερασπίζονται οι μπάτσοι τα δικά τους.Οταν ολοκληρώσει την κατάθεσή του (θα συνεχιστεί στην επόμενη συνεδρίαση) θα πούμε πολλά. Προς το παρόν περιοριζόμαστε σε ορισμένες επισημάνσεις, βάσει των όσων είπε απαντώντας στους Σπ. Φυτράκη, Αν. Παπαρρούσου και Δ. Βαγιανού.

– Ενώ υπάρχει διεθνής επιστημονική αμφισβήτηση της μεθόδου DNA, ακόμη και από αστυνομικές εκθέσεις, ο Κάθάριος δεν είπε λέξη γι’ αυτό, αλλά παρουσίασε τη μέθοδο σαν μη επιδεχόμενη αμφισβήτησης, σαν απόλυτη μέθοδο ταυτοποίησης.

– Το εργαστήριο της Ασφάλειας δεν έχει πιστοποιηθεί ούτε από το εντελώς ξεφτιλισμένο ΕΣΥΔ (Εθνικό Σύστημα Διαπίστευσης), που μοιράζει αβέρτα τις πιστοποιήσεις ακόμα και στα ιδιωτικά εργαστήρια. Ενα μαγαζάκι είναι, με το οποίο η Ασφάλεια κάνει τη δουλειά της, χωρίς ν’ απευθύνεται ούτε στο εργαστήριο της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας ούτε –πολύ περισσότερο– στα πανεπιστημιακά εργαστήρια. Λένε πως αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει, κι αυτό επιβεβαίωσε ο Καθάριος. Πόση σχέση με την επιστήμη όμως μπορεί να έχει ένας νεαρός, μ’ ένα αγγλικό μεταπτυχιακό στα τρόφιμα, που λέει τόσο χοντροκομμένα ψέματα για ένα εργαστήριο, το οποίο –επαναλαμβάνουμε– βρίσκεται εδώ και χρόνια «σε διαδικασία διαπίστευσης» ακόμα και από το αφερέγγυο ΕΣΥΔ; Γιατί μονοπωλεί όλες τις έρευνες εγκληματολογικού ενδιαφέροντος αυτό το εργαστήριο και όχι άλλα κρατικά και πανεπιστημιακά εργαστήρια;

– Ενώ ο τύπος αυτός είναι ένας απλός υπάλληλος (χημικός) εμφανίστηκε να καταθέτει σαν τμηματάρχης της υπηρεσίας. Εμφανίστηκε, δηλαδή, να διαβεβαιώνει ότι η όλη διαδικασία, από τη λήψη των δειγμάτων μέχρι τον έλεγχο, γίνεται με τον ενδεδειγμένο τρόπο και δεν υπάρχει καμιά περίπτωση λάθους! Πώς, όμως, το ξέρει αυτό; Οταν συλλέγεται ένα πειστήριο, αυτός δεν είναι εκεί. Πώς διαβεβαιώνει για λογαριασμό των ασφαλιτών της Αντιτρομοκρατικής; Αν σεβόταν στο ελάχιστο την επιστημονική του ιδιότητα, αν αισθανόταν επιστήμονας και όχι ασφαλίτης, θα έλεγε: Εγώ έχω ευθύνη για μια εργαστηριακή έρευνα. Μου φέρνουν κάτι και το ελέγχω στο εργαστήριο. Τι έγινε πριν απ’ αυτό, δεν ξέρω, ρωτήστε τη ΔΑΕΕΒ. Αυτός, όμως, επέλεξε να εμφανιστεί σαν ασφαλίτης και όχι ως επιστήμονας. Στηρίζει το μαγαζί από το οποίο εξασφαλίζει το ψωμί του (ή μήπως το παντεσπάνι του;).

Είναι χαρακτηριστικό το πώς έμεινε άγαλμα όταν, ενώ έλεγε όλες αυτές τις παπαριές για τον επαγγελματικό τρόπο με τον οποίο (υποτίθεται ότι) συλλέγονται τα δείγματα από τα πειστήρια, η Δ. Βαγιανού του έδειξε φωτογραφίες, στις οποίες φαινόταν μια ρουκέτα να είναι πεταμένη πάνω σ’ ένα στρώμα και μια σειρά όπλα πεταμένα πάνω σε χαρτόνια. «Αυτές είναι φωτογραφίες των εφημερίδων», ψέλλισε. Αυτές, όμως, είναι φωτογραφίες που η Αντιτρομοκρατική έδωσε στις εφημερίδες και απεικονίζουν καθαρά πως καμιά μέριμνα δεν παίρνουν για να προστατεύσουν τα πειστήρια. Για παράδειγμα, αν το στρώμα ήταν ένα παλιό στρώμα της οικογένειας Γουρνά, γιατί να μην υπάρχει π.χ. πιτυρίτιδα από τα μαλλιά της συζύγου του; Το επεσήμανε σωστά η Δ. Βαγιανού και ο χημικός-ασφαλίτης κατάπιε τη γλώσσα του.

Και κάτι ακόμη, που το ρωτάμε εμείς. Παίρνουν τα πειστήρια, είπε ο Καθάριος, και τα σκουπίζουν με μια αποστειρωμένη μπατονέτα για να βρουν δείγματα βιολογικού υλικού. Ετσι, όμως, δεν εξαφανίζουν ή καταστρέφουν τα δακτυλικά αποτυπώματα; Δεν τους ενδιαφέρουν αυτά;

Ολη η ιστορία με το DNΑ γίνεται για τη Μαρί Μπεραχά (για κανέναν άλλον από τους κατηγορούμενους). Υποτίθεται πως βρέθηκε γενετικό υλικό στη σκανδάλη ενός πιστολιού ZASTAVA, το οποίο ταυτίστηκε με γενετικό υλικό που βρέθηκε στο σπίτι του πατέρα της Μαρί, Μανώλη Μπεραχά, και όταν συγκρίθηκε με άλλο γενετικό υλικό που βρέθηκε στο ίδιο σπίτι διαπιστώθηκε κληρονομική συμβατότητα. Δεν είπαν, δηλαδή, το όνομα της Μαρί Μπεραχά, αλλά είπαν… «τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια»!

Εμείς, πέρα από τη γενική επιστημονική αμφισβήτηση της μεθόδου DNA, στην οποία θα επανέλθουμε, υποστηρίζουμε ευθέως και κάτι ακόμη. Χρόνια τώρα η Ασφάλεια κατασκευάζει αποτυπώματα, μεταφέροντάς τα όπου γουστάρει. Είναι πολύ πιο εύκολο να μεταφέρει βιολογικό υλικό. Οταν αυτή η σκοτεινή και βρομερή υπηρεσία που λέγεται Αντιτρομοκρατική κρατάει και το πεπόνι και το μαχαίρι, μπορεί εύκολα να μεταφέρει βιολογικό υλικό (αφθονεί στα σπίτια εκείνων που συλλαμβάνει, τα οποία είναι γεμάτα από πετσέτες, εσώρουχα, μαξιλάρια, σεντόνια κ.λπ.) όπου θέλει. Αν ανοίξει αυτή η φάμπρικα, τότε θα ζήσουμε στο μέλλον έναν εφιάλτη χειρότερο απ’ αυτόν που έχουμε ζήσει με τα αποτυπώματα.