Στη συνέχεια, ο Μ. Σασουά αναφέρθηκε στη σημασία της ένοπλης προπαγάνδας, που πηγάζει από την αναντιστοιχία ανάμεσα στις υπερώριμες αντικειμενικές συνθήκες και τις ανεπαρκείς υποκειμενικές συνθήκες, από την αντίφαση ανάμεσα στην απουσία επαναστατικής δραστηριότητας των μαζών και την ανάγκη της επαναστατικής σύγκρουσης, παράγοντες που πρέπει πάντοτε να σταθμίζουν οι επαναστάτες. Ορισε την ένοπλη προπαγάνδα ως τακτική που υπηρετεί το στόχο να συνειδητοποιήσουν οι καταπιεσμένοι τη δύναμή τους. Αναφέρθηκε στο παράδειγμα των Τουπαμάρος στην Ουρουγουάη και αργότερα της RAF στη Γερμανία και των Ερυθρών Ταξιαρχιών στην Ιταλία, ενώ όρισε ως οργάνωση δεύτερης γενιάς τη δική του οργάνωση, η οποία πραγματοποίησε 20 ενέργειες ένοπλης προπαγάνδας στο Βέλγιο ενάντια σε καπιταλιστικούς και ιμπεριαλιστικούς στόχους. Η ταύτιση των στόχων των ΜΚΠ με τους στόχους που επέλεγε ο ΕΑ δεν μου προκαλούν καμιά έκπληξη, είπε. Πρόκειται για τους βασικούς άξονες του αγώνα για την ανάπτυξη της επαναστατικής δυναμικής σε περίοδο κρίσης: το μεγάλο κεφάλαιο, ο ιμπεριαλισμός, οι διεθνείς καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές δομές.
Δεν κρύβω την ταυτότητά μου, επανέλαβε ο Μ. Σασουά. Είμαι επαναστάτης μαρξιστής-λενινιστής, που σημαίνει ότι έχω σημαντικές διαφορές με τους συντρόφους του ΕΑ. Τους ευχαριστώ που ξεπέρασαν αυτές τις διαφορές και με κάλεσαν για να εκφράσω και εδώ την αλληλεγγύη μου, αλλά και για να υπερασπιστώ την τιμή των κομμουνιστών. Το θέαμα των κατασταλτικών δυνάμεων του ΚΚΕ να προστατεύουν την αμερικάνικη πρεσβεία δεν είναι καινούργιο. Πρόκειται για δυνάμεις εκφυλισμένες, που έχουν εγκαταλείψει την επαναστατική προοπτική, που μιλούν συνέχεια για προβοκάτορες και πράκτορες, που έχουν εγκαταλείψει τον επαναστατικό μαρξισμό και κρατούν μόνο κάποια λόγια, που μιλούν για αβανγκαρντισμό γιατί οι ίδιοι έχουν επιλέξει το ρόλο της οπισθοφυλακής, που στρέφονται ενάντια στην ενότητα των καταπιεσμένων. Σήμερα είναι δύσκολο να μιλά κανείς ως κομμουνιστής, εξαιτίας των εξωνημένων ρεβιζιονιστών. Και ο Μ. Σασουά κατέληξε: Χαιρετίζω του αναρχικούς αγωνιστές του ΕΑ για το θάρρος, την επαναστατικότητα και τη στοχοπροσήλωσή τους. Τιμή στον νεκρό αγωνιστή Λάμπρο Φούντα. Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!
Ο Μιχάλης Τραϊκάπης αναφέρθηκε στην προσωπική του γνωριμία με τους «3» και στην κοινή διαδρομή τους στο αναρχικό κίνημα. Ιδιαίτερα με τον Κ. Γουρνά, που η γνωριμία τους ξεκινά το 2003, όταν ο μάρτυρας είχε προφυλακιστεί για τις συγκρούσεις που είχαν γίνει στη Θεσσαλονίκη, απ’ αφορμή τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ. Οταν το 2010 προφυλακίστηκε πάλι, για μια στημένη υπόθεση δήθεν συμμετοχής του σε ληστεία, είχε την ευκαιρία να βρεθεί κοντά με τους Μαζιώτη και Γουρνά, ν’ αναπτύξουν πολιτικές σχέσεις μέσα στη φυλακή και να δώσουν κοινούς αγώνες. Στη συνέχεια ο Μ. Τραϊκάπης αναφέρθηκε στο μεγάλο μέρος των θεματικών που περιλαμβάνει η δράση του ΕΛΑ και επέλεξε ν’ αναφερθεί επί μακρόν στη θεματική της καπιταλιστικής κρίσης και στη σημασία της δράσης του ΕΑ για την κοινωνία γενικά και για το αναρχικό κίνημα ειδικότερα. Απαντώντας σε ερώτηση για τα κίνητρα των μελών του ΕΑ, μίλησε για κίνητρα ανιδιοτελή, πέρα από κάθε προσωπικό συμφέρον. Αλλωστε, όποιος κάνει αυτή την επιλογή ξέρει ότι θ’ αντιμετωπίσει κυνηγητό, διώξεις, φυλακίσεις, ακόμη και το θάνατο. Η ματαιοδοξία και το κυνήγι του χρήματος ανήκουν στους ανθρώπους του αντίπαλου στρατόπεδου.
Ο Γιώργος Βούτσης ξεκαθάρισε από την αρχή ότι βρίσκεται στο δικαστήριο ως αναρχικός, ως αλληλέγγυος και ως πολιτικά συνένοχος με τον ΕΑ. Με τον Ν. Μαζιώτη και την Π. Ρούπα, είπε, γνωρίστηκα τώρα, σε κοινές δράσεις αλληλεγγύης, όμως με τον Κ. Γουρνά με συνδέη στενή σχέση από το 2002. Κοινοί αγώνες την περίοδο που προετοιμαζόταν ο πόλεμος στο Ιράκ, κατά τις συνόδους των εγκληματιών πολιτικών ηγετών της ΕΕ, όταν παρεμβήκαμε στα Σωληνουργεία Κορίνθου, όπου οι εγκληματίες καπιταλιστές έστειλαν έξι εργάτες στο θάνατο, για να μην κάνουν μια δαπάνη αξίας 1.000 ευρώ! Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο νόμο της σιωπής που έχει καλύψει αυτή τη δίκη. Δημοσιογράφοι ρωτούσαν αν θα καταθέσει ο Κουφοντίνας. Αυτός κατέθεσε, αυτοί όμως δεν ήταν εδώ. Αναφέρθηκε στη φασιστικοποίηση της κοινωνίας και στη φίμωση των πολιτικών κρατούμενων.
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στη συστημική βία ως στοχευμένη βία των μηχανισμών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μίλησε για τα ρατσιστικά εγκλήματα, για τους 34 δολοφονημένους απεργούς στη Νότια Αφρική, επειδή απήργησαν διαρρηγνύοντας τους δεσμούς τους με το πουλημένο κρατικό συνδικάτο, σημειώνοντας ότι αυτά που είδαμε είναι εικόνες από το μέλλον των ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Μίλησε για τη βία της αφαίρεσης των κοινωνικών δικαιωμάτων (υγεία, ασφάλιση, εργασία), για τα μπλε κελιά στα ψυχιατρεία των φυλακών που «φυτοποιούν» τους εγκλείστους τους, για την απομόνωση των πολιτικών κρατούμενων σε όλο τον κόσμο, για την εγκληματική δράση των ΜΑΤ ενάντια στους διαδηλωτές, με την επιβράβευση εκείνων που έβρισκαν στόχο στο κεφάλι του διαδηλωτή.
Ο ΕΑ, είπε, έκανε πράξη τη δυναμική αντεπίθεση χτυπώντας στην καρδιά του κτήνους, στο πλευρό όσων αγωνίζονται για την ελευθερία. Ορισε ως παρακαταθήκη του ΕΑ την αυταξία της συλλογικότητας, ενάντια στα κυρίαρχα δόγματα του ατομισμού και του φιλοτομαρισμού, το γεγονός ότι με τη δράση του έδειξε πως το σύστημα δεν είναι άτρωτο, με αποτέλεσμα να αναθαρρήσουν πολλές ομάδες και ν’ αναλάβουν δράση και την ψυχολογική ανάταση που πρόσφερε στους καταπιεσμένους, διατηρώντας ζωντανό το επαναστατικό όραμα. Ο ΕΑ ήταν οργάνωση-μέσο για την επαναστατική ανατροπή και όχι οργάνωση-αυτοσκοπός, σημείωσε. Προέβαλε, δε, ένα επαναστατικό πρόγραμμα για το πώς φαντάζεται την αυριανή κοινωνία. Οσο για την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, σημείωσε ότι μ’ αυτή τα μέλη του ΕΑ υπερασπίστηκαν το πολιτικό τους έργο, δεν το άφησαν ορφανό, ενώ τίμησαν το νεκρό σύντροφό τους Λάμπρο Φούντα, προστατύοντας από την κατευθυνόμενη βρομιά των ΜΜΕ. Τον ανέδειξαν σαν αντάρτη πόλης που έπεσε στη μάχη για την ελευθερία.
Τέλος, ο Γ. Βούτσης αναφέρθηκε στη σημασία του επαναστατικού αγώνα. Αλίμονο, είπε, αν οργανώσεις όπως το ΕΑΜ ή οι Μάυροι Πάνθηρες έμεναν μόνο στα συσσίτια και στην προστασία του λαού από την πείνα. Η κοινωνική αλληλεγγύη καταντά άχρηστη, αν δεν συνδυάζεται με τους δυναμικούς αγώνες.
Ο Χοσέ Ροδρίγες από τη Βαλένθια έκανε μια εκτενή αναφορά στην ιστορία του ένοπλου αγώνα στην Ισπανία, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη δικτατορία του Φράνκο. Ανέφερε πάμπολλα παραδείγματα αγωνιστών που έπεσαν στον αγώνα ή δολοφονήθηκαν από τις επίσημες και ανεπίσημες δυνάμεις καταστολής. Κοινό χαρακτηριστικό και γι’ αυτούς τους αγωνιστές ήταν ότι το κράτος προσπάθησε να τους στιγματίσει σαν τρομοκράτες και ληστές. 188 δολοφονίες διέπραξε το ισπανικό κράτος από το 1975 μέχρι το 1983. Ελάχιστοι τιμωρήθηκαν και όλοι σύντομοι αφέθηκαν ελεύθεροι.
Οι αναρχικοί ελευθεριακοί σύντροφοι της Ισπανίας, είπε, γνωρίζουν τη φιγούρα του Ν. Μαζιώτη από το 1990. Θεωρούμε έγκυρα τα κίνητρα του ΕΑ. Τον θεωρούμε κληρονόμο των αγώνων μας και της ιδέας του αγωνίζεσθαι με όλα τα μέσα. Γνώρισα του συντρόφους Νίκο, Πόλα και Κώστα και βέβαια δεν έχουν καμιά σχέση με το πρότυπο του εγκληματία που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ. Η αλληλεγγύη μας στους διωκόμενους σ’ αυτή τη δίκη αποτελεί τμήμα του αγώνα μας ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος. Ο εχθρός είναι ίδιος παντού, ίδια και η αντίσταση των λαών. Ζήτω ο επαναστατικός αγώνας. No pasaran!
Η Στέλλα Αντωνίου αναφέρθηκε κυρίως στη γνωριμία της με την Π. Ρούπα στις γυναικείες φυλακές, στα όσα τράβηξε αυτή και το παιδί της, αλλά και στους κοινούς αγώνες τους για τα δικαιώματα των κρατούμενων και για γενικότερα πολιτικά ζητήματα. Η Π. Ρούπα ήταν αυτή που κάλεσε την πρώτη ανοιχτή συνέλευση κρατουμένων. Ολες, δε, οι συγκρατούμενές της την εκτιμούσαν, γιατί ήταν ανιδιοτελής, γιατί τις αντιμετώπιζε ισότιμα, γιατί προωθούσε τη συλλογικότητα. Ο Μαζιώτης, η Ρούπα, ο Γουρνάς, όσο ήταν στη φυλακή παρενέβαιναν δημόσια με κείμενά τους, που εκδόθηκαν μετά σε βιβλίο. Αυτούς τους αγωνιστές χαρακτηρίζει το κατηγορητήριο εγκληματίες!
Η Μαρία Οικονόμου αναφέρθηκε στα δικά της βιώματα από την κοινή δράση με τους «3» μέσα στο αναρχικό κίνημα. Τέτοιοι αγωνιστές, είπε, φτάνουν στην επιλογή του ένοπλου αγώνα μέσα από τα βιώματά τους, μέσα από τους αγώνες που έχουν δώσει, με πολλή μελέτη και σκέψη. Ολες οι μορφές αγώνα κινούνται στην ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Οταν αποφυλακίστηκαν οι τρεις σύντροφοι, είπε, το ίδιο απόγευμα βρίσκονταν σε εκδήλωση στο Πολυτεχνείο για αλληλεγγύη σε πολιτικούς κρατούμενους. Και στο κίνημα ήταν πάντοτε πρώτοι στις πρακτικές δουλειές. Οι σύντροφοι του ΕΑ, κατέληξε, δεν είναι μόνοι τους. Η αμοιβαία σχέση αλληλεγγύης και αγώνα δε θα κοπεί κι αν ξανακλειστούν στη φυλακή. Θα δυναμώσει, μέχρι να φτάσουμε στην αταξική κοινωνία. Τέλος, αναφέρθηκε στη γνωριμία της με τον Λάμπρο Φούντα, έναν ευγενικό, αξιοπρεπή και ανιδιοτελή άνθρωπο, που μπορούσε να κάνει καριέρα, όμως επέλεξε τον αγώνα για την επανάσταση. Ο Λ. Φούντας θα ζει για πάντα στις καρδιές όσων έχουν επιλέξει ν’ αγωνίζονται για την ελευθερία, κατέληξε.
Ο Γιώργος Αγγελετάκης δήλωσε ότι ήρθε ως μάρτυρας με τη βαθιά πεποίθηση ότι οι ένοπλες οργανώσεις ήταν και θα είναι κομμάτι του κινήματος. Χαρακτήρισε πολιτική τη δράση του ΕΑ και πολιτική τη δίκη. Εκανε μια σχετικά εκτενή αναφορά στην ιστορία τηυς πολιτικής βίας, που χαρακτηρίζει όλες τις επαναστάσεις, αστικές και προλεταριακές, αλλά και ιστορικά τη δράση του εργατικού κινήματος σε όλο τον κόσμο. Αναφέρθηκε στο κίνημα των Τουπαμάρος, στους αγώνες για το Βιετνάμ, στην παλαιστινιακή επανάσταση, στους Μαύρους Πάνθηρες, κινήματα που ετοίμασαν το 1968, μετά από το οποίο ξεπήδησαν ένοπλες ομάδες σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες. Αναφέρθηκε, ακόμη, στην ιστορία του ένοπλου στην Ελλάδα, μέσα στη δικτατορία και μετά την πτώση της χούντας.
Στη συνέχεια, ο Γ. Αγγελετάκης καταπιάστηκε με το ζήτημα του αν το ένοπλο οδηγεί στην ισχυροποίηση της κρατικής καταστολής. Το κράτος είναι από μόνο του βίαιο, σημείωσε, δεν χρειάζεται την ένοπλη αντίσταση. Οταν οξύνεται η ταξική πάλη, ενισχύει την καταστολή. Εκτός αν ακολουθήσουμε το δόγμα της μη αντίστασης. Θύμισε ότι αντίστοιχες απόψεις ακούγονταν στην κατοχή, ενάντια στη δράση του ΕΛΑΣ, αλλά και στην περίοδο της χούντας, ενάντια στην αντίσταση, όπως το Πολυτεχνείο. Θύμισε και το αντίστροφο παράδειγμα. Στη Χιλή, αριστερές ομάδες ζητούσαν όπλα από την κυβέρνηση Αλιέντε, αυτή όμως αρνήθηκε να τους δώσει. Είναι γνωστή η τραγική κατάληξη με τους τόσες χιλιάδες νεκρούς. Τραγική και για τον ίδιο τον Αλιέντε.
Το επόμενο κεφάλαιο με το οποίο ασχολήθηκε ήταν αυτό της δράσης του ΕΑ. Κατέδειξε το κοινωνικά δίκαιο της δράσης του, αναφερόμενος σε διάφορες ενέργειες της οργάνωσης, όπως επίσης και την επικαιρότητα που είχαν οι διάφορες ενέργειες, γεγονός που αποδεικνύει πως η οργάνωση έδινε ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτό, στο να βρίσκονται δηλαδή οι ενέργειές της σε συνάρτηση με την πολιτική συγκυρία. Γι’ αυτό έπεσε πέπλο σιωπής στη δίκη, παρατήρησε. Γιατί κανένας δε θα μπορούσε να πείσει την κοινωνία ότι κινδυνεύει από την ΕΑ. Η κοινωνία κινδυνεύει από την τρόικα και τις κυβερνήσεις. Ο κόσμος τρομοκρατείται όταν ανοίγει ένα λογαριασμό της ΔΕΗ και όχι από κάποια ενέργεια του ΕΑ. Γι’ αυτό και φτιάχνουν συνεχώς έκτακτες νομοθεσίες, γι’ αυτό τρέχουν στο Ισραήλ για νέα μέσα καταστολής.
Ο ΕΑ, κατέληξε, είναι δικό μας κομμάτι. Προέρχεται από τα σπλάχνα του αναρχικού κινήματος. Γι’ αυτό και οι αγωνιστές του δεν θα είναι ποτέ μόνοι τους.
Τέλος, ο Γ. Αγγελετάκης αναφέρθηκε και στη μακρά (εικοσαετή) προσωπική του φιλία με τους Μαζιώτη-Ρούπα. Ξέρω, είπε, ότι αν ήταν εδώ η Πόλα και ο Νίκος δε θα μ’ άφηναν να τα πω. Πρόκειται για ανθρώπους αφοσιωμένους ολόψυχα στο κίνημα. Που βάζουν μπροστά το συλλογικό και μετά οτιδήποτε το ατομικό. Που ό,τι λένε το κάνουν. Δεν μου προκάλεσε καμιά έκπληξη, λοιπόν, που ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για την οργάνωσή τους. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουν κάτι άλλο. Η Πόλα θα μπορούσε, επικαλούμενη την αλληλεγγύη στο σύντροφό της και την εγκυμοσύνη της, να μην αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνει, γιατί θα ξεπερνούσε τον αξιακό της κώδικα. Εγώ τους φιλοξενούσα όταν βγήκαν από τη φυλακή και διαπίστωσα τη χωρίς όρια στράτευσή τους στο αναρχικό κίνημα. Το καθημερινό τους άγχος ήταν πώς θα προχωρήσει ο αγώνας. Αυτά τα «διευθυντικά στελέχη» ήταν πρώτα στις διφορες πρακτικές δουλειές. Αισθάνομαι πολύ τυχερός, γιατί δεν είναι μόνο σύντροφοι και φίλοι, είναι αδέλφια μου. Και θεωρώ τιμή μου που οι τρεις σύντροφοι με επέλεξαν για να τους υπερασπιστώ.
Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η ερώτηση που έκανε ο εισαγγελέας στον μάρτυρα: Είναι αλήθεια ότι το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο κ. Μαζιώτης ήταν δικό σας; Ναι, απάντησε ο Γ. Αγγελετάκης, χωρίς ο εισαγγελέας να δώσει άλλη συνέχεια! Ο κ. Λιόγας μας έδινε την εντύπωση ανθρώπου που δεν διακατέχεται από εμπαθή φανατισμό. Φαίνεται πως αυτό είναι μάσκα. Είναι τοις πάσι γνωστό, ότι ο Ν. Μαζιώτης οδηγούσε ένα ασημί Hyundai που ανήκε προηγουμένως στον Γ. Αγγελετάκη. Ο τελευταίος κλήθηκε από τον ανακριτή, έδωσε εξηγήσεις και ούτε η Αντιτρομοκρατική τόλμησε να κάνει οτιδήποτε σε βάρος του, πέρα από δημοσιεύματα που διοχέτευε στα γνωστά «παπαγαλάκια» της. Ο εισαγγελέας, κάνοντας μια ερώτηση καθαρά για δημιουργία εντυπώσεων, κατέβηκε στο ίδιο επίπεδο μ’ αυτά τα «παπαγαλάκια» και απέδειξε ότι διακατέχεται από εμπάθεια.
Η δίκη θα συνεχιστεί την Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη, με κατάθεση μαρτύρων υπεράσπισης του Χριστόφορου Κορτέση.