ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΡΤΥΡΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Έχουμε συνηθίσει αντί να μας απαντάνε με πολιτικά επιχειρήματα να ρίχνουν λάσπη εναντίον μας, αφορισμούς και να λένε ψέματα. Το γεγονός ότι ο Λάμπρος Φούντας ήταν παράλληλα και μέλος του Επαναστατικού Αγώνα και συμμετείχε στις διεργασίες του α/α χώρου, πράγμα που διέψευδε τον βασικό ισχυρισμό της συγκεκριμένης μάρτυρα υπεράσπισης ότι κάποιος δεν μπορεί να είναι στο «κίνημα» και στο αντάρτικο παράλληλα, είναι κάτι που δεν απαντήθηκε από την ίδια ούτε φυσικά περιμένουμε να απαντηθεί. Και φυσικά αυτό δεν είναι μια προσωπική άποψη αλλά μια αντικειμενική αλήθεια. Δεύτερον, πουθενά στο γράμμα μου δεν υπάρχει η άποψη ότι τα «RPG τοποθετούνται (και ο ένοπλος αγώνας γενικά) αυτοδικαίως σε μια ανώτερη κλίμακα επαναστατικότητας από μια ταπεινή μολότωφ». Αυτό δεν είναι απλώς μία σκόπιμη διαστρέβλωση, είναι ψέμα. Όσον αφορά τον υποτιθέμενο διαχωρισμό που προωθήσαμε «εγκαλώντας συντρόφους για τα συνθήματα “ο Λάμπρος ζει μέσα στις φωτιές” και “ο Λάμπρος ήταν ένας από εμάς”», αναφερόμενη προφανώς στην διοργάνωση της πορείας στην Δάφνη τον Μάρτιο του 2011 και εδώ αποδεικνύεται πόσο διαστρεβλωμένη παρουσιάζεται η πραγματικότητα. Η διαφωνία μας με το προτεινόμενο πολιτικό πλαίσιο τότε της πορείας, τώρα παρουσιάζεται ως «διαχωρισμός». Τότε ενώ αρχικά δεν μας ενημέρωσαν καν για το πολιτικό πλαίσιο της πορείας, πράγμα που όφειλαν να κάνουν, διαπιστώσαμε στην συνέχεια ότι από το πολιτικό περιεχόμενο σκόπιμα –αποσιωπήθηκε -έλειπε ο λόγος και το πολιτικό πλαίσιο της ένοπλης συμπλοκής της Δάφνης όπου σκοτώθηκε ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας, δηλαδή ότι ο Λάμπρος σκοτώθηκε ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα σε προπαρασκευαστική ενέργεια της οργάνωσης, ενώ στο τέλος κατέληξε να υιοθετηθεί ένα πολιτικό πλαίσιο-σούπα, ο Λάμπρος ήταν αναρχικός, συμμετείχε στις συνελεύσεις, στις πορείες κλπ, αλλά ήταν παρεπιμπτόντως και μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, πράγμα που ουσιαστικά συνέχιζε να βγάζει την υπόθεση από τις πραγματικές της διαστάσεις, δηλαδή υποβάθμιζε το γιατί σκοτώθηκε στην Δάφνη, κάτω από ποιο πολιτικό πλαίσιο και συνθήκες έγινε η ένοπλη συμπλοκή στην Δάφνη. Η υπόθεση της ένοπλης συμπλοκής στην Δάφνη μπήκε στα πραγματικά πολιτικά πλαίσια της όταν είχαμε αποφυλακιστεί και μαζί με άλλους συντρόφους-ισσες μέσα από κινηματικές διαδικασίες διοργανώσαμε την πορεία Μνήμης και Αγώνα για τα δύο χρόνια από τον θάνατο του Λάμπρου Φούντα, πορεία η οποία έγινε στο κέντρο της Αθήνας στις 10 Μάρτη 2012 όπως θα άρμοζε από την αρχή -και όχι στην Δάφνη- στην οποία συμμετείχαν γύρω στους 2000 συντρόφους-ισσες. Και ήταν αρκετοί αυτοί οι σύντροφοι-ισσες που συμμετείχαν στην πορεία οι οποίοι ήταν και στην Δάφνη το 2011 και δεν φάνηκαν να έχουν πέσει «θύμα» διαχωρισμού από μας.
Όσον αφορά την επίκληση των ιστορικών παραδειγμάτων βάσει του οποίου αυτοί που συμμετέχουν στο αντάρτικο, νομοτελειακά είτε πρέπει να είναι στην παρανομία, είτε δεν μπορούν να συμμετέχουν σε «κινηματικές» διεργασίες, εδώ συνεχίζεται η επίδειξη της ιστορικής παραχάραξης. Για τους Επαναστατικούς Πυρήνες θα αναφέρω την φράση του Αντρέας Φόγκελ, πρώην μέλους της ένοπλης οργάνωσης Κίνημα 2 Ιούνη και μετά της RAF (μετά το 1980 η 2 Ιούνη συγχωνεύτηκε με την RAF), ο οποίος συμμετέχοντας στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Συνέλευση για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα στις 7 Ιουνίου 2012 στο Πάντειο με θέμα «Ένοπλα κινήματα στην Ευρώπη», αναφερόμενος στο αντάρτικο στην Γερμανία είπε: «Με τους Επαναστατικούς Πυρήνες είχαμε κάποιες διαφορές, κάτι που εκδηλωνόταν στην τακτική, τις μεθόδους και τις ενέργειες. Θα αναφέρω δύο διαφορές. Η πρώτη είναι για το ερώτημα της επικέντρωσης σε μια στρατηγική επίθεση ή την προσπάθεια για διάχυση του ένοπλου αγώνα σε πολλές εστίες της κοινωνικής αντιπαράθεσης. Η δεύτερη διαφορά ήταν ότι το ερώτημα της οργάνωσης στην παρανομία ως σημείο για την επίθεση στο σύστημα απαντιόταν διαφορετικά». Αυτή η δήλωση αποδείκνυε τον ισχυρισμό μου ότι δεν υπήρχε ενιαία αντιμετώπιση στο θέμα της οργάνωσης στην παρανομία και υπήρχαν διαφορές ακόμα και σε οργανώσεις αντάρτικου που δρούσαν στην ίδια χώρα. Και οι Επαναστατικοί Πυρήνες είχαν διαφορετική άποψη με την RAF από την αρχή και όχι από την δεκαετία του ’80. Το γεγονός ότι ένα τμήμα των Επαναστατικών Πυρήνων έδρασε με την ομάδα Κάρλος σε διάφορες χώρες δεν αναιρεί την πραγματικότητα αυτή. Η κύρια δράση των Επαναστατικών Πυρήνων από το 1973 που έγινε η πρώτη τους ενέργεια, αφορούσε την δυτικογερμανική επικράτεια.
Εκεί όμως που η ιστορική παρερμηνεία προκαλεί τα γέλια είναι η αναφορά στις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες παρουσιάζονται την πρώτη περίοδο της ύπαρξής τους-πριν αρχίσουν τις εκτελέσεις-, ως μια μη «κλασική» οργάνωση αντάρτικου με «μινιμαρισμένης βίας» ενέργειες-απαγωγές «ολιγόωρης» διάρκειας. Δηλαδή η (πολυήμερη!) απαγωγή του δικαστή Σόσι το 1974, η κορυφαία ενέργεια της πρώτης γενιάς της οργάνωσης ήταν μια ενέργεια «μινιμαρισμένης» βίας; Μια τέτοιου είδους ενέργεια απαιτούσε υψηλό βαθμό οργάνωσης και επιχειρησιακής ικανότητας. Μια τέτοιου είδους απαγωγή είναι πιο δύσκολη σε οργανωτικό και επιχειρησιακό επίπεδο από μία ενέδρα και μία εκτέλεση στον δρόμο. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες πράγματι αλλάξανε στρατηγική από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και περάσανε από την παρέμβαση στους εργατικούς αγώνες στην επίθεση στην «καρδιά του κράτους». Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκοπήκανε από το κίνημα ευρύτερα και όταν μιλάμε για κίνημα δεν εννοείται μόνο η εργατική τάξη. Η Walter Alazia αποσχίστηκε κατηγορώντας ότι η οργάνωση είχε απομακρυνθεί από τους εργατικούς χώρους δηλαδή από τις αρχικές της ρίζες, όμως κίνημα δεν είναι μόνο τα εργοστάσια. Το επαναστατικό κίνημα στην Ιταλία δεν αφορούσε μόνο τα εργοστάσια και την εργατική τάξη αλλά και τα πανεπιστήμια και το μητροπολιτικό προλεταριάτο. Από την αρχή η δομή των Ερυθρών Ταξιαρχιών ήταν τέτοια που απαιτούσε υψηλό βαθμό οργάνωσης, επιχειρησιακής ικανότητας, πολιτικής στράτευσης και πολιτικής υπευθυνότητας και η παράνομη δομή τους δεν τους εμπόδιζε να έχουν σχέση με τα εργοστάσια και την εργατική τάξη ούτε με το κίνημα ευρύτερα. Άλλωστε και από κει στρατολογούσε μέλη όπως έγινε μετά την ένοπλη εξέγερση του ’77 και την υπόθεση Μόρο το ’78. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ήταν μέρος του επαναστατικού κινήματος στην Ιταλία και κανείς δεν μπορεί να ξαναγράψει την ιστορία επειδή έτσι τον-την βολεύει.
Επίσης για το ελληνικό αντάρτικο πόλης: Ο Χρήστος Τσιγαρίδας, μέλος του ΕΛΑ που έχει πάρει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής του στον ΕΛΑ και πολιτικός μάρτυρας υπεράσπισης στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, στις 7 Ιουνίου 2012 στο Πάντειο συμμετέχοντας στην εκδήλωση της Συνέλευσης για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα με θέμα: «Ένοπλα κινήματα στην Ευρώπη», αναφερόμενος στην πολιτική πρακτική του ΕΛΑ παρουσίασε 4 άξονες μεταξύ των οποίων, ο1ος έλεγε: «Προπαγάνδα-Αντιπληροφόρηση. Προπαγάνδα πολύπλευρη και πολύμορφη που δεν θα γίνεται για αυτοδιαφήμιση και αυτοπροβολή αλλά για να αποκαλύπτει όσα οι μηχανισμοί και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του καθεστώτος κρύβουν, διαστρεβλώνουν, συσκοτίζουν». Ο 2ος άξονας ήταν: «Συμμετοχή στο μαζικό κίνημα. Συμβολή στην δυναμική αντιμετώπιση των εργασιακών διεκδικήσεων, οργάνωση και ανάπτυξη των συγκρουσιακών με το καθεστώς δυνάμεων». Αυτό και μόνο αποδεικνύει πόσο «αποκομμένος» από τους εργασιακούς χώρους και το κίνημα ήταν ο ΕΛΑ όπως υποστηρίζει η μάρτυρας υπεράσπισης. Ο ίδιος ο Τσιγαρίδας συμμετείχε στην έκδοση του περιοδικού Αντιπληροφόρηση. Αλλά προφανώς η μάρτυρας υπεράσπισης γνωρίζει καλύτερα επιβεβαιώνοντας αυτό που λέει ο λαός: «Έλα παππού μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου»!
Όσον αφορά την απάντηση του αθώου συγκατηγορούμενου στην υπόθεσή μας, δεν απαντάει στην τοποθέτησή μου για τον ισχυρισμό της μάρτυρός του, ισχυρισμός που είναι και βασική πολιτική υπερασπιστική γραμμή δική του, πως δηλαδή γίνεται να μην μπορεί κανείς να συμμετέχει και στο «κίνημα» και στο αντάρτικο όταν ο φίλος του και σύντροφος του Λάμπρος Φούντας ήταν μέλος του Επαναστατικού Αγώνα αλλά ταυτόχρονα ήταν και στις διεργασίες του α/α χώρου. Και εδώ να επισημάνω κάτι που το έχω πει δημοσίως σε εκδηλώσεις, ότι άλλο πράγμα το κίνημα και άλλο πράγμα ο α/α χώρος στην κατάσταση που βρίσκεται. Επίσης δεν αναφέρεται καν και δεν απαντάει στο επίμαχο σημείο όπου ο δικηγόρος του επιχειρεί τον διαχωρισμό-την διαχωριστική γραμμή όπως ο ίδιος αναφέρει-, μεταξύ του «συγκρουσιακού αλλά μη ένοπλου κομματιού της αναρχίας» και του «ένοπλου αναρχικού τμήματος» βάσει της οποίας θα πρέπει το δικαστήριο να τον απαλλάξει από τις κατηγορίες. Δηλαδή το δικαστήριο δεν θα έπρεπε να τον απαλλάξει μόνο λόγω ανύπαρκτων στοιχείων αλλά λόγω του ότι υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο κίνημα και τον ένοπλο αγώνα, δηλαδή απαλλαγή με πολιτικούς όρους!! Αν αυτό δεν είναι διαχωρισμός και έμμεση αποκήρυξη του ένοπλου αγώνα τότε τι είναι; Αυτά είναι επιχειρήματα του ίδιου του δικηγόρου του και ο δικηγόρος είναι ο αντιπρόσωπος του. Ότι λέει τον αντιπροσωπεύει. Άρα ο διαχωρισμός και η αποκήρυξη γίνεται από τον ίδιο τον κατηγορούμενο. Ας μην κάνουν κάποιοι ότι δεν καταλαβαίνουν. Αν ήθελε να είναι συνεπής με αυτά που υποτίθεται ότι πιστεύει, τότε καλό θα ήταν να είχε παρέμβει και να είχε διορθώσει τα πράγματα. Και το ίδιο έπρεπε να κάνει και η μάρτυρας υπεράσπισης και όχι απλά να λέει «ότι αυτά δεν αφορούν το δικαστήριο» ενώ πριν έλεγε στους δικαστές ότι δεν μπορεί να είναι κανείς στο «κίνημα» και στο αντάρτικο. Η μόνη καθαρή απάντηση από την μάρτυρα θα ήταν να απαντήσει ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές αν ήθελε να είναι συνεπής με την θέση ότι ο ένοπλος αγώνας είναι μέρος του κινήματος, του «πολύμορφου». Η πολιτική υπερασπιστική γραμμή, από την μία, κανείς δεν μπορεί να είναι και στο «κίνημα» και στο αντάρτικο και από την άλλη ότι κάποιος θα πρέπει να απαλλαγεί από τις κατηγορίες για ένταξη σε ένοπλη οργάνωση επειδή συμμετείχε στο «κίνημα» και στις «κινηματικές διαδικασίες» και όχι απλώς και μόνο λόγω ανυπαρξίας στοιχείων, μόνο τυχαία δεν είναι. Και αυτά καταγράφονται στην ιστορία και κρίνονται. Οι επιβεβαιώσεις από την μεριά τους ότι ο ένοπλος αγώνας είναι κομμάτι του κινήματος μετά από αυτά δεν μπορεί παρά είναι σκέτη υποκρισία.
Το γράμμα μου όμως προκάλεσε και το παραλήρημα κάποιου, o οποίος κάνει λόγο για ζαχαριαδικούς, Πλουμπίδηδες, Βελουχιώτηδες και αμετροέπεια. Όμως για το επίμαχο δεν υπάρχει κανένα αντεπιχείρημα. Ποιός άραγε είναι ο αντίστοιχος Βελουχιώτης ή ο Πλουμπίδης στην περίπτωση μας; Πέρα από την αναντιστοιχία των καιρών, των προσώπων και των συνθηκών που δεν επιτρέπουν τέτοιου είδους συγκρίσεις, τι πραγματικά θέλει να πει; Ο Ζαχαριάδης και ο Βελουχιώτης ήταν στο ίδιο κόμμα. Αν εγώ συγκρίνομαι με τον Ζαχαριάδη που κατηγορώ άδικα τον συγκατηγορούμενο μου (ως άλλο Βελουχιώτη!!) ως δηλωσία, σημαίνει ότι ο συγκατηγορούμενος και εγώ ήμασταν στην ίδια οργάνωση-«κόμμα»; Ήταν ο συγκατηγορούμενος στον Επαναστατικό Αγώνα και δεν το ήξερα; Πώς μπορεί κάποιος να απαιτεί «κομματική πειθαρχία» -όπως επικαλείται-, από κάποιον εκτός του «κόμματός» του; Ποιος όμως είναι τελικά αμετροεπής και καιροσκόπος παράλληλα; Είναι αυτός που έχει εμφανιστεί στην αγωνιστική του καριέρα ως σκληροπυρηνικός μηδενιστής και νετσαγιεφικός και εκδότης βιβλίων για τον Νετσάγιεφ, τους ναρότνικους, τους ιλλεγκαλιστές και την κοινωνική ληστεία και καταλήγει να «στήνει» εκλογικό περίπτερο για τον ΣΥΡΙΖΑ, και απευθύνεται στον ΣΥΡΙΖΑ για να σωθεί από σύλληψη.
Νοέμβριος 2012
Νίκος Μαζιώτης
πηγή : https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1440748