ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ

Στις 4 του Απρίλη στην πλατεία Συντάγματος, στο μέρος όπου γινόταν μερικούς μήνες πριν η λαϊκή συνέλευση, έβαλε τέλος στη ζωή του ο αγωνιστής Δημήτρης Χριστούλας. Τα τελευταία λόγια του, γραμμένα σε ένα σύντομο σημείωμα, δείχνουν ξεκάθαρα πως η επιλογή του ήταν μια πολιτική πράξη. Το μήνυμά του είχε ένα σαφές πολιτικό περιεχόμενο. Continue reading

ΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΣΥΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΣΕ ΜΑΧΗ ΜΕ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ Ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ

Η κατασταλτική επιχείρηση εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα είχε ως αφετηρία την ένοπλη συμπλοκή της Δάφνης στις 10/3/2010, κατά την οποία σκοτώθηκε σε μάχη με τους αστυνομικούς Χάσκη Ανδρέα και Κουμαράπη Θεόδωρο ο σύντροφός μας Λάμπρος Φούντας. Continue reading

ΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΕΛΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΕΛΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Η αναρχική Στέλλα Αντωνίου βρίσκεται προφυλακισμένη στις φυλακές Κορυδαλλού από τις 4 Δεκεμβρίου 2010 μαζί με τους Κώστα Σακκά, Αλέξανδρο Μητρούσια και Γιώργο Καραγιαννίδη. Η κατηγορία με βάση την οποία το κράτος την κρατά στην φυλακή είναι η συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση. Αρχικά και για ένα διάστημα η οργάνωση δεν είχε καν όνομα. Και επειδή για να σταθεί η συγκεκριμένη κατηγορία προϋποθέτει η οργάνωση να είναι υπαρκτή, η υπόθεση των συντρόφων ενσωματώθηκε στην Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς. Continue reading

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ-ΙΣΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Σύντροφοι-ισσες,
Η δίκη μας, η δίκη του Επαναστατικού Αγώνα η οποία έχει ξεκινήσει από τις 5 Οκτωβρίου είναι ένα πολιτικό βήμα υπεράσπισης της οργάνωσής μας και της δράσης της, είναι ένα πολιτικό βήμα υπεράσπισης του ένοπλου αγώνα ως αναπόσπαστου μέρους του αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους, του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση.
Με αυτήν την έννοια η στρατηγική μας στην δίκη είναι στο να επιτεθούμε με πολιτικά επιχειρήματα ενάντια στο υπάρχον εγκληματικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς, στο να μην αποδεχτούμε τον ρόλο του κατηγορούμενου αλλά αντιθέτως είμαστε εμείς οι κατήγοροι ενάντια σε ότι αντιπροσωπεύει και υπηρετεί αυτό το δικαστήριο.

Στις 5 Οκτωβρίου όταν παρουσιαστήκαμε για πρώτη φορά στο δικαστήριο ενώ ήμασταν ακόμη κρατούμενοι, η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα έκανε μια πολιτική δήλωση εκ μέρους μας στους δημοσιογράφους έξω από την αίθουσα του ειδικού δικαστηρίου στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου έλεγε ότι στην δίκη αυτή δεν δικάζεται ο Επαναστατικός Αγώνας αλλά οι διώκτες μας, το ίδιο το εγκληματικό καθεστώς που μας φυλάκισε. Στις 24 Οκτωβρίου, στην δεύτερη συνεδρίαση της δίκης, μετά την ανάγνωση του κατηγορητηρίου τοποθετηθήκαμε επί των κατηγοριών όταν μας ζητήθηκε από τους δικαστές, όπου κάναμε πολιτικές τοποθετήσεις. Είπαμε ότι αυτή η δίκη είναι μια πολιτική δίκη, ότι αυτό το δικαστήριο είναι ένα ειδικό δικαστήριο το οποίο συστήθηκε με βάση ειδικούς «αντιτρομοκρατικούς» νόμους με βάση τους οποίους δικάζονται πολιτικοί εχθροί του καθεστώτος, του κεφαλαίου και του κράτους. Ότι αυτό το δικαστήριο είναι εγκληματικό και υπηρετεί ένα εγκληματικό καθεστώς το οποίο εκμεταλλεύεται και καταπιέζει το λαό. Ότι στο εδώλιο του κατηγορούμενου πρέπει να καθίσουν και να απολογηθούν στελέχη της πολιτικής εξουσίας, μέλη της κυβέρνησης, ο πρωθυπουργός, υπουργοί και βουλευτές, μέλη της προηγούμενης κυβέρνησης, μέλη της οικονομικής ελίτ, επιχειρηματίες, καπιταλιστές, στελέχη των διεθνών χρηματοοικονομικών οργανισμών όπως οι διευθυντές του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής οι οποίοι έχουν επιβάλει στον λαό την δικτατορία της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ, καθώς και όσοι προστατεύουν αυτό το εγκληματικό καθεστώς, αστυνομικοί και οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους.

Στις επόμενες συνεδριάσεις της δίκης, την 1η Νοεμβρίου και 9η Νοεμβρίου, έγιναν ενστάσεις σχετικά με την αοριστία του βουλεύματος του κατηγορητηρίου, την υποβάθμιση της δημοσιότητας της δίκης γιατί ο νόμος περιορίζει την δημοσιογραφική κάλυψη της δίκης, την μεταφορά της δίκης από τις φυλακές σε κανονικό δικαστήριο στο εφετείο της Αθήνας, την αναρμοδιότητα του ειδικού αυτού δικαστηρίου στο να δικάσει πράξεις και ενέργειες με πολιτικά κίνητρα και πολιτικό περιεχόμενο καθώς σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ελλάδας τα πολιτικά «αδικήματα» πρέπει να δικάζονται από μικτά ορκωτά δικαστήρια που απαρτίζονται από ενόρκους πολίτες.

Αν και ήταν αναμενόμενο ότι αυτές οι ενστάσεις θα απορριφθούν από το δικαστήριο, ήταν μια παρά πολύ καλή αφορμή για μας να κάνουμε πολιτικές τοποθετήσεις, να αναδείξουμε την πολιτική φύση και δράση της οργάνωσης, τα πολιτικά κίνητρα των ενεργειών της οργάνωσης, την υποκρισία του κράτους και του καθεστώτος καθώς τόσο πίσω από την αοριστία του βουλεύματος του κατηγορητηρίου όπου χωρίς πραγματικά στοιχεία κατηγορούμαστε και αναμένεται να καταδικαστούμε για όλες τις ενέργειες της οργάνωσης με βάση το δόγμα της «συλλογικής ευθύνης» και με βάση τον αυθαίρετο ισχυρισμό του κατηγορητηρίου ότι υπάρχει ιεραρχική δομή στην οργάνωση, όσο και πίσω από την υποβάθμιση της δημοσιότητας της δίκης και το ότι δικαζόμαστε ως ποινικοί «εγκληματίες» κρύβονται πολιτικά κίνητρα από την πλευρά του κράτους που στοχεύει στο να παρουσιάσει τους επαναστάτες αγωνιστές και κυρίως τα μέλη των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων ως εγκληματίες, στο να αποπολιτικοποιήσει την δράση τους και να τους δικάζει μέσα στις φυλακές σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον ασφάλειας που υπονομεύει τον δημόσιο χαρακτήρα της δίκης.

Ακολούθως στις επόμενες συνεδριάσεις, στις 14 και 21 Νοεμβρίου, έγινε αίτημα εξαίρεσης του βασικού μάρτυρα κατηγορίας, του αστυνομικού επικεφαλή του τμήματος «εσωτερικής τρομοκρατίας» της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, αφού σύμφωνα με τον νόμο δεν μπορεί να καταθέσει ως μάρτυρας κάποιος που έχει ασκήσει προανακριτικά καθήκοντα, όπως έχει συμβεί με τον συγκεκριμένο μάρτυρα. Και το αίτημα αυτό ήταν μια ευκαιρία να αναδείξουμε την υποκρισία των κατασταλτικών μεθόδων του κράτους, αφού ολόκληρο το κατηγορητήριο βασίζεται κυρίως σε έναν και μοναδικό μάρτυρα αστυνομικό όπως είναι ο συγκεκριμένος -ο οποίος ήταν και ο οργανωτής της όλης αστυνομικής επιχείρησης που στήθηκε εναντίον μας- και στις εκτιμήσεις και αξιολογήσεις που καταθέτει.

Το ότι αυτή η δίκη βασίζεται κυρίως σε έναν αστυνομικό μάρτυρα που στα περισσότερα περιστατικά που παρουσιάζει είναι απών, αποτελεί μια καινοτομία για τα ελληνικά δεδομένα αφού από όλη την αστυνομική έρευνα που έγινε εναντίον μας δεν καλείται κανείς που να έχει λάβει προσωπικά μέρος στις έρευνες, που να παραθέτει κάποια στοιχεία εναντίον μας όσον αφορά τις ενέργειες της οργάνωσης αλλά και το ότι δεν υπάρχει ούτε ένας από τους 87 συνολικά μάρτυρες που έχει καλέσει ο εισαγγελέας να καταθέσουν (αστυνομικούς, υπευθύνους ασφαλείας, θύματα της οργάνωσης όπως κάποιοι αστυνομικοί, πολίτες αυτόπτες μάρτυρες) που να προσφέρει οποιοδήποτε στοιχείο εναντίον μας. Η αναμενόμενη καταδίκη μας θα βασιστεί στο δόγμα της «συλλογικής ευθύνης», στο ότι έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μας στην οργάνωση -πράγμα για το οποίο μας έχουν φορτώσει αυθαίρετα την επιπλέον κατηγορία της «διεύθυνσης» της οργάνωσης έτσι ώστε να μπορέσουν να μας καταδικάσουν για όλες τις ενέργειες της οργάνωσης όχι με βάση στοιχεία που να τεκμηριώνουν φυσική συμμετοχή μας σε αυτές αλλά με τον νόμο περί «ηθικής συναυτουργίας», δηλαδή ότι «διατάξαμε» να γίνουν οι ενέργειες της οργάνωσης Αυτές οι κατασταλτικές μέθοδοι είναι αποτέλεσμα των ειδικών αντιτρομοκρατικών διατάξεων που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία 10 χρόνια στην Ελλάδα και της νέας κατασταλτικής πολιτικής που έχει εισαχθεί μετά την κήρυξη του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Έτσι και αυτή η ένσταση παρόλο που ήταν αναμενόμενο ότι θα απορριφθεί όπως και έγινε, ήταν μια ευκαιρία για να κάνουμε πολιτικές παρεμβάσεις και τοποθετήσεις εναντίον των κατασταλτικών μεθόδων του κράτους.

Όσον αφορά στην στάση μας απέναντι στο κατηγορητήριο, πέρα από τις πολιτικές θέσεις που καταθέτουμε και τις παρεμβάσεις που κάνουμε, αυτή επικεντρώνεται όχι στη διεκδίκηση κάποιας ευνοϊκής από άποψη ποινών μεταχείρισης από το δικαστήριο παρά την πλήρη απουσία στοιχείων που να τεκμηριώνουν νομικά τις επικείμενες καταδίκες για τις ενέργειες της οργάνωσης, αλλά στην κατάδειξη του δικαστηρίου αυτού ως πολιτικού εργαλείου του συστήματος που έχει αναλάβει εντεταλμένη υπηρεσία να διεκπεραιώσει μια στημένη διαδικασία με προαποφασισμένες τις καταδίκες μας σε πολλά χρόνια φυλακή για πολιτικούς λόγους και μόνο.

Μια ακόμα καινοτομία που θα υπάρξει σε αυτή τη δίκη θα είναι οι καταδίκες με βάση το DNA ως βασικό στοιχείο ενοχής, τη στιγμή που κανένας από τους κατηγορουμένους δεν έχει δεχτεί να δώσει δείγμα, με αποτέλεσμα να έχουν μόνο δείγματα από τις έρευνες σε σπίτια που αποδίδονται έμμεσα στους κατηγορουμένους. Κάτι ανάλογο δεν έχει υπάρξει στην Ελλάδα.

Όλη η στρατηγική της παρουσίας μας στην δίκη αποσκοπεί στο να στηλιτεύουμε την εγκληματική φύση του καπιταλισμού, της οικονομίας της αγοράς και του Κράτους, να μετατρέπουμε τους διώκτες μας σε κατηγορούμενους, να αναδεικνύουμε το δίκαιο του ένοπλου αγώνα, το δίκαιο της ανατροπής και της Κοινωνικής Επανάστασης. Κι αυτό θα συνεχίσουμε να το κάνουμε συνέχεια καθ΄ όλη την διάρκεια της δίκης, παρεμβαίνοντας στις καταθέσεις των μαρτύρων που έχει καλέσει ο εισαγγελέας εναντίον μας, όπως αστυνομικών, του πρώην υπουργού Δημοσίας Τάξης ο οποίος αποτέλεσε και στόχο της οργάνωσης και άλλων.

Και σε αυτό θεωρούμε ότι θα συμβάλλουν και οι καταθέσεις των πολιτικών μαρτύρων υπεράσπισης συντρόφων-ισσων τους οποίους έχουμε καλέσει με το διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης που απευθύναμε για την δίκη μας είτε αυτοί-ες υπήρξαν μέλη ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων είτε σύντροφοι-ισσες που δραστηριοποιούνται σε άλλες μορφές αγώνα αλλά πάντα προς την ίδια κατεύθυνση, αυτή της ανατροπής και της Κοινωνικής Επανάστασης.

Τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα

Πόλα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς, Νίκος Μαζιώτης

ΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΟΝ FLASH

Η σύλληψη και η παραπομπή σε δίκη των 20 συντροφισσών-ων που προέβησαν στην κατάληψη του ραδιοφωνικού σταθμού FLASH στις 10 Γενάρη ως ενέργεια αλληλεγγύης τόσο σε μας, τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα όσο και στους συντρόφους-ισσες που κατηγορούνται για την ίδια υπόθεση, αποδεικνύει ότι το καθεστώς φοβάται την διάδοση του μηνύματος της ανατροπής και της Κοινωνικής Επανάστασης.
Σε μια εποχή που το καπιταλιστικό σύστημα αντιμετωπίζει μια δομική κρίση, σε μια εποχή όπου όχι μόνο έχει χάσει την συναίνεση της κοινωνικής πλειοψηφίας αλλά εισπράττει την οργή και την αγανάκτηση του λαού, σε μια εποχή γενικευμένης φτώχειας και εξαθλίωσης όπου κυριαρχεί ο νέος φασισμός του κεφαλαίου και του κράτους, το μήνυμα της ανατροπής και της Κοινωνικής Επανάστασης δικαίως μπορεί να θεωρείται επικίνδυνο.Η σύλληψη και η παραπομπή σε δίκη των συντροφισσών-ων με την κατηγορία του «εγκωμιασμού εγκληματικής πράξης» που βασίζεται στο γεγονός ότι, τόσο μέσα από την φυλακή όσο και στην δικαστική αίθουσα, υπερασπιζόμαστε πολιτικά με το λόγο μας την οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας και αυτός ο λόγος μεταδόθηκε μέσω του Ρ/Σ FLASH, είναι μια καινοτομία στην ποινικοποίηση της αλληλεγγύης. Continue reading

ΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΣΤΙΣ 12/12/2011

  Εμείς αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας. Συνειδητά δεν επιλέξαμε να τοποθετηθούμε σχετικά με την «ιστορία» που μας παρουσίασε εδώ ο μάρτυρας Παπαθανασάκης -την οποία φυσικά, του μετέφεραν-, τα γεγονότα που αφηγήθηκε και που η ΔΑΕΕΒ έκρινε ως στοιχεία ικανά για να προχωρήσει στις συλλήψεις. Επιλέξαμε συνειδητά να μην μπούμε στην διαδικασία να μιλήσουμε για τις συνομιλίες, τα τηλέφωνα, τα ραντεβού που παρουσιάζει η ΔΑΕΕΒ, να αποστασιοποιηθούμε από την έρευνα που γίνεται από τους συνηγόρους -και μόνο από αυτούς αφού μέχρι στιγμής τουλάχιστον η έδρα δεν έχει πραγματοποιήσει καμία ουσιαστική εξέταση του συγκεκριμένου μάρτυρα-, για το αν ήταν σοβαρά, πραγματικά, αξιόλογα, ικανά για να προχωρήσουν σε συλλήψεις και φυλακίσεις.

  Επιλέξαμε συνειδητά να μην μπούμε στη διαδικασία να προσβάλλουμε το ούτως ή άλλως γενικόλογο, σαθρό και ασαφές «κατηγορώ» του συγκεκριμένου μάρτυρα. Εξάλλου όπως ο ίδιος επανειλημμένως έχει πει, καθένα απ΄ αυτά τα γεγονότα που παρουσιάζει από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα.
  Και ούτε φυσικά, έχει να μας πει κάτι σχετικά με το ζητούμενο που είναι η ουσιαστική απόδειξη «ενοχής» του καθένα από τους δικαζόμενους και το κυριότερο, έχει ομολογήσει πως δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ούτε για ενέργειες ούτε για την κατηγορία της «διεύθυνσης» ούτε καν για την ίδια την οργάνωση και τη λειτουργία της.
  Πιστεύουμε ότι η κατάθεση αυτή δεν άλλαξε τίποτα απ΄ ό,τι υπήρχε μέχρι σήμερα. Όλες οι κατηγορίες εξακολουθούν να βρίσκονται στον αέρα και καμιά δεν έχει συνδεθεί με πραγματικά γεγονότα  που να τις τεκμηριώνουν όπως θα έπρεπε.
  Όμως το γεγονός ότι εμείς αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα δεν σημαίνει πως θα πρέπει να λαμβάνεται ως δεδομένη η όποια τοποθέτηση του Παπαθανασάκη αναφορικά με κάποιον από εμάς τους τρεις. Το ίδιο ισχύει και για τους συνηγόρους. Δηλαδή δεν μπορεί ενώ γίνεται σαφώς προσπάθεια αμφισβήτησης της μαρτυρίας του όσον αφορά κάποιον από τους κατηγορούμενους, παράλληλα να λαμβάνεται ως δεδομένη η ίδια μαρτυρία για κάποιον από εμάς που έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Δεν δεχόμαστε την νομιμοποίηση με οποιονδήποτε τρόπο της όποιας πληροφορίας της αντιτρομοκρατικής π.χ. για την παρουσία κάποιου από εμάς σε ένα ραντεβού, άσχετα αν εμείς δεν έχουμε αναφερθεί σε αυτό. Η σιωπή μας δεν σημαίνει και δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως αποδοχή των όποιων γεγονότων και αφηγήσεων.
  Το γεγονός ότι έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε το έργο της αντιτρομοκρατικής, τα στοιχεία και τα γεγονότα που παρουσιάζει και το κατηγορητήριο που μας προσάπτει.
  Ανάληψη πολιτικής ευθύνης δεν συνεπάγεται επ΄ ουδενί αποδοχή των κατηγοριών ή γεγονότων, στοιχείων και πληροφοριών των διωκτικών μηχανισμών.  Παρά το γεγονός ότι θεωρούσαμε αυτό αυτονόητο για τον καθένα, υποχρεωνόμαστε από την εξέλιξη της διαδικασίας να παρέμβουμε για να κάνουμε αυτές τις επισημάνσεις και ζητάμε να γίνει σεβαστή η θέση μας.

                                                        
                            Πόλα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς, Νίκος Μαζιώτης

ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ (5.10.2011)

«Είναι καταγεγραμμένο ιστορικά (έχει διατυπωθεί και σε ΜΜΕ) ότι η επίθεση του κράτους εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα και οι συλλήψεις μας έχουν συνδεθεί με την επιβολή στην ελληνική κοινωνία της χούντας της τρόικας και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, έχουν συνδεθεί με την πρώτη μνημονιακή σύμβαση υποτέλειας της χώρας στην υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ, που υπέγραψαν πραξικοπηματικά οι σοσιαλφασίστες της κυβέρνησης.

Εκτοτε, αυτός ο τόπος έχει μπει σε μια σκοτεινή περίοδο πρωτοφανούς σε σκληρότητα επίθεσης από το κεφάλαιο και την πολιτική εξουσία που επιχειρεί την ανελέητη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου, την πιο άγρια εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και του μόχθου των μη προνομιούχων. Εν μέσω της μεγαλύτερης συστημικής κρίσης που έχει πλήξει μέχρι σήμερα τον καπιταλισμό και την οικονομία της αγοράς, που έχει αποσαθρώσει τις πολιτικές και κοινωνικές βάσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και έχει υπονομεύσει ανεπανόρθωτα τα κοινωνικά της ερείσματα, η επιβίωση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος προϋποθέτει την ευθανασία μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού.

Αυτό το βιώνουν σήμερα όλοι οι άνθρωποι και όπως γράφαμε στην Πολιτική Επιστολή προς την Κοινωνία, με την οποία αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, πρόκειται για μια κατοχή που συναγωνίζεται σε βιαιότητα την κατοχή των ναζί στον β’ παγκόσμιο πόλεμο, γεγονός που έχει γίνει πλέον κοινή συνείδηση σ’ αυτήν την χώρα.
Σήμερα ενάμισυ χρόνο μετά, η δίκη αυτή, η δίκη εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα θα συνδεθεί ιστορικά με την επίσημη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Η εσωτερική στάση πληρωμών είναι ήδη γεγονός, η πορεία της πτώχευσης που βρίσκεται σε εξέλιξη θα ολοκληρωθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα και κατά την άποψή μας –άποψη που έχουμε καταθέσει σε προηγούμενο κείμενό μας– δεν θα είναι μέχρι τέλος ελεγχόμενη.

Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα, δράση επαναστατική με αυστηρά πολιτικά χαρακτηριστικά και με βαθιά κοινωνικά και ταξικά κριτήρια, σήμερα πλέον αντανακλά σε μεγάλο βαθμό μια πολιτική τάση που εξαπλώνεται κάθε μέρα και περισσότερο στην κοινωνία: της άμεσης και επιτακτικής ανάγκης για την οργάνωση της επίθεσης, ακόμα και ένοπλης, εναντίον της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.

Σήμερα η ανάγκη για ένοπλη προλεταριακή αντεπίθεση εναντίον του σάπιου συστήματος δεν βρίσκεται μόνο στα κείμενα του Επαναστατικού Αγώνα αλλά βρίσκεται στην σκέψη και τα χείλη όλο και περισσότερων ανθρώπων αφού αναγνωρίζεται πλέον ως ο μόνος τρόπος για να αποτινάξουμε από πάνω μας την σύγχρονη δικτατορία του κράτους και του κεφαλαίου, για να βγούμε οριστικά από την συστημική κρίση, για να μην αφανιστεί η ανθρωπότητα και ο πλανήτης από την στυγνή εκμετάλλευση της υπερεθνικής ελίτ.

Η δίκη αυτή για μας είναι μια ακόμη στιγμή του αγώνα μας, όπως εξάλλου ήταν και όλη η περίοδος της μέχρι τώρα αιχμαλωσίας μας στις φυλακές του καθεστώτος. Δεν σταματήσαμε ούτε στιγμή να μαχόμαστε ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, ενάντια στο σύστημα του καπιταλισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεν σταματήσαμε στιγμή να φωνάζουμε και μέσα από τα κελιά για την αναγκαιότητα της Κοινωνικής Επανάστασης.
Σ’ αυτή την δίκη δεν θα δικαστεί ο Επαναστατικός Αγώνας. Θα δικαστεί το σύστημα και τα ανδρείκελά του.

Θα αναδειχτεί η δράση της οργάνωσής μας και οι ενέργειές της ως μια αναγκαιότητα για να ανακοπεί η επίθεση που έχει εξαπολύσει το καθεστώς εναντίον των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, ως μια αναγκαιότητα για να προωθήσουμε την Κοινωνική Επανάσταση.

Σ’ αυτή την δίκη δεν θα δικαστεί ο Επαναστατικός Αγώνας ως τρομοκρατική οργάνωση.

Θα δικαστεί η σοσιαλφασιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η πολιτική εξουσία για την οργάνωση και πραγματοποίηση της πιο ωμής τρομοκρατικής επίθεσης εναντίον της κοινωνίας.

Θα δικαστεί η οικονομική ελίτ, η πιο στυγνή τρομοκρατική σπείρα που ζει από το αίμα των λαών και που πλουτίζει πραγματοποιώντας μαζικές δολοφονίες των πιο αδύναμων κοινωνικά στρωμάτων.
Θα δικαστεί το κράτος και οι εντολοδόχοι του.

Θα δικαστούν όσοι συνιστούν το υπηρετικό προσωπικό του υπερεθνικού κεφαλαίου.

Θα δικαστεί το οικονομικό και πολιτικό σύστημα για τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έχουν διαπραχτεί ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία.

Εμείς ενάμισυ χρόνο μετά τις συλλήψεις μας είμαστε εδώ όρθιοι, αμετανόητοι, υπερήφανοι για την οργάνωση και τις πολιτικές επιλογές αγώνα που έχουμε κάνει.

Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι ζωντανός και αποτελεί οργανικό κομμάτι όχι μόνο του ελληνικού αλλά και του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.

Δεν κατάφεραν να μας λυγίσουν, δεν θα καταφέρουν να μας λυγίσουν ποτέ.

Στο τέλος οι νικητές θα είμαστε εμείς.

Τιμή για πάντα στον σύντροφο μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρο Φούντα.
ΖΗΤΩ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης, Κώστας Γουρνάς

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ 3 ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ

Αυτό το κείμενο γράφτηκε τον Σεπτέμβριο από τους κρατούμενους του Επαναστατικού Αγώνα μετά από πρόσκληση του διεθνούς τμήματος της Κόκκινης Βοήθειας, μιας δομής αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, για μια εκδήλωση που διοργανώθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου στην Ζυρίχη με θέμα την επαναστατική προοπτική στην Ευρώπη. Αυτή η εκδήλωση διοργανώθηκε με αφορμή την δίωξη μιας συντρόφισσας-μέλους της Κόκκινης Βοήθειας η οποία κατηγορείται για εμπρηστικές επιθέσεις στην Ελβετία.
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ
Χαιρετίζουμε την εκδήλωση αυτή, η οποία πιστεύουμε πως μπορεί να σηματοδοτήσει την έναρξη μιας σειράς εκδηλώσεων και δράσεων σε πανευρωπαϊκό και, στο άμεσο μέλλον ελπίζουμε, σε διεθνές επίπεδο, που στόχο θα έχουν να προωθήσουν την κοινή υπόθεση της ανατροπής του οικονομικού και πολιτικού συστήματος για την Κοινωνική Επανάσταση σε κάθε χώρα στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη.Η διεθνής αλληλεγγύη μεταξύ των επαναστατών, όχι μόνο είναι επιθυμητή αλλά είναι και αναγκαία συνθήκη, είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη ενός πανευρωπαϊκού και διεθνούς επαναστατικού μετώπου, μετώπου που θα έχει ως στόχο όχι μόνο τη στήριξη των διωκόμενων και φυλακισμένων αγωνιστών αλλά τη ρήξη, τη σύγκρουση με το καθεστώς και με κάθε συστημική πολιτική τάση, θα έχει στόχο την Κοινωνική Επανάσταση.Η εποχή μας είναι μια εποχή μετάβασης που σηματοδοτείται από ιστορικής σημασίας αλλαγές σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο που θα επηρεάσουν άμεσα όχι μόνο τις ευρύτερες κοινωνικές συνθήκες αλλά θα καθορίσουν το ίδιο το επαναστατικό κίνημα και την εξέλιξή του.Την περίοδο που πραγματοποιείται αυτή η εκδήλωση, η Ευρώπη βυθίζεται στη βαθιά κρίση του χρέους που απειλεί την ίδια την ευρωπαϊκή δομή σε όλα τα επίπεδα και που αποτελεί μια εκδήλωση της μεγάλης κρίσης του συστήματος του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς. Η κρίση αυτή έχει τις αιτίες της στην ίδια την φύση του συστήματος που βασίζεται και προωθεί τις κοινωνικές ανισότητες και τους διαχωρισμούς ενώ οι ιστορικές της ρίζες βρίσκονται στη λεγόμενη «χρυσή εποχή» του καπιταλισμού τη δεκαετία του ΄60.Ήταν η εποχή που η ραγδαία μεταπολεμική καπιταλιστική ανάπτυξη βασιζόταν στον ταξικό συμβιβασμό μεταξύ κεφαλαίου-εργασίας, συμβιβασμό που διασφάλιζε μια λιγότερο άνιση κοινωνική ανακατανομή των κερδών και του παραγόμενου πλούτου στις χώρες του καπιταλιστικού κέντρου. Οι κοινωνικοί έλεγχοι πάνω στο κεφάλαιο και τις λειτουργίες του συστήματος και τα μειωμένα ποσοστά κέρδους που ήταν αποτέλεσμα των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, της πλήρους απασχόλησης κα των αυξήσεων στους μισθούς, υπήρξαν καθοριστικός παράγοντας για να αναζητήσουν τα «λιμνάζοντα» στους υπερεθνικούς τραπεζιτικούς ομίλους κέρδη των καπιταλιστών διέξοδο επενδυτική στην περιφέρεια.Οι επενδυτικές επιθέσεις του υπερεθνικού πλέον χρηματιστικού κεφάλαιου προς τις υπανάπτυκτες και αναπτυσσόμενες καπιταλιστικά χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, έγιναν με τη μορφή «αναπτυξιακών» δανείων, μέσω των οποίων καταστράφηκαν οικονομικά και κοινωνικά πολλές χώρες, όπως έχουμε αναλύσει στην προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα που δημοσιοποιήσαμε μετά την επίθεση στην τράπεζα Citibank της Ν. Ιωνίας και την απόπειρα εναντίον των κεντρικών γραφείων της ίδιας τράπεζας στην Ν. Κηφισιά.

Το συσσωρευμένο υπερεθνικό κεφάλαιο βρήκε μια πρόσκαιρη μεν ιδιαίτερα αποδοτική δε διέξοδο στο χρέος των χωρών της περιφέρειας των οποίων η οικονομική αφαίμαξη και η δεδομένη κατάρρευση σήμανε την αρχή του τέλους τόσο για την «χρυσή εποχή του καπιταλισμού», όσο και για την ταξική ειρήνη στο καπιταλιστικό κέντρο, αφού η αναζήτηση των νέων κερδών θα έκανε το κεφάλαιο να στραφεί προς τις αναπτυγμένες χώρες και η επίθεση εναντίον του συνδικαλιστικού εργατικού μετώπου που έβαζε ασφυκτικά όρια στα κέρδη των καπιταλιστών, θα γινόταν αναπόφευκτη.

Ο μονεταρισμός, η αυστηρή πειθαρχία στα ελλείμματα και η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική ήταν η πρώτη επίθεση στις κοινωνικές και εργατικές κατακτήσεις, επιβεβλημένη από τον αχαλίνωτο πληθωρισμό εκείνης της περιόδου που ροκάνιζε όχι μόνο τα κέρδη του κεφαλαίου αλλά και τα εισοδήματα και τους μισθούς των εργαζομένων. Ο μονεταρισμός ήταν τελικά ο πολιορκητικός κριός για την διάρρηξη του κοινωνικού και ταξικού μετώπου εναντίον του κεφαλαίου, αφού η αντιμετώπιση του πληθωρισμού και της μείωσης κερδών και μισθών μπήκε σε μία διαταξική διάσταση.

Ο στασιμοπληθωρισμός -δηλαδή, η παράλληλη μείωση των κερδών και της καπιταλιστικής ανάπτυξης και η ταυτόχρονη εκτίναξη του πληθωρισμού- αποτέλεσε την πρώτη σοβαρή εκδήλωση της κρίσης του συστήματος μεταπολεμικά, της οποίας την εξέλιξη βιώνουμε σήμερα.

Η αντιμετώπιση αυτής της κρίσης και η αναζήτηση της λύσης για την επιβίωση του συστήματος έγινε κοινή υπόθεση για το καθεστώς, τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα αριστερά καθεστωτικά πολιτικά κόμματα της εποχής που κατάφεραν να ανακόψουν την όποια ριζοσπαστική τάση στην κοινωνική βάση έβλεπε ως ευκαιρία την κρίση εκείνη για μια συνολική έφοδο εναντίον του κεφαλαίου και για την ανατροπή του καθεστώτος. Ο περιορισμός της ταξικής σύγκρουσης εκείνης της εποχής σε μια «μάχη χαρακωμάτων» για την διατήρηση κάποιων κεκτημένων και τη θυσία πολλών περισσοτέρων, προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιβίωση του συστήματος, υπήρξε καταστροφική για την έκβαση του ταξικού και κοινωνικού πολέμου και οι αρνητικές επιπτώσεις της φτάνουν ως τις μέρες μας.

Η κρίση του στασιμοπληθωρισμού έγινε η ταφόπλακα του, κατά πολλούς αριστερούς, «πετυχημένου» κεϋνσιανού οικονομικού μοντέλου και ο νεοφιλελευθερισμός υπήρξε η διέξοδος του υπό κρίση συστήματος.

Ήταν η ίδια η δυναμική του συστήματος του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς τελικά, που άνοιξε το δρόμο στο νεοφιλελευθερισμό, σε συνδυασμό βέβαια με σειρά πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων, και όχι κάποια πολιτική συνωμοσία στα χλιδάτα γραφεία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Δεν έγινε κάποιο πραξικόπημα, ούτε ο νεοφιλελευθερισμός ήρθε στο προσκήνιο της ιστορίας ως ένα ακραίο συστημικό τερατούργημα, δημιουργημένο μέσα σε πολιτικά εργαστήρια που επιβλήθηκε από κάποιους αδίστακτους κερδοσκόπους και εν αγνοία των «λογικών», «παραγωγικών» και «δίκαιων» πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων του συστήματος.

Ο κεϋνσιανισμός άφησε την τελευταία του πνοή την κρίσιμη δεκαετία του ΄70 και ο νεοφιλελευθερισμός υπήρξε η δυναμική απόπειρα υπέρβασης της συστημικής κρίσης, που τελικά, όχι μόνο δεν έδωσε λύση στο σύστημα αλλά, μέσω σύντομων διαλειμμάτων ανάπτυξης και άντλησης κερδών για το κεφάλαιο, μεγέθυνε το πρόβλημα της κρίσης, φέρνοντάς τη στη σημερινή ακραία και δύσκολα αντιμετωπίσιμη παγκόσμια και πολυδιάστατη μορφή. Η κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού πραγματοποιήθηκε δια πυρός και σιδήρου, σαρώνοντας τη μία μετά την άλλη κάθε εργασιακή και κοινωνική κατάκτηση, βυθίζοντας μεγάλα κοινωνικά στρώματα στη φτώχεια και την ανέχεια.

Παρά τη συνεχή συμπίεση του εργατικού κόστους τα κέρδη εξακολουθούσαν να μην είναι ικανοποιητικά για την ελίτ και για την διατήρηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης η οποία τελικά βασιζόταν όλο και περισσότερο στην αναζήτηση κερδών από το….μέλλον. Η διόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα, λόγω της όλο και μεγαλύτερης αναζήτησης «αποδοτικών επενδύσεων» σε κάθε είδους χρέος -ιδιωτικό ή δημόσιο-, ήρθε ως επακόλουθο της ανικανοποίητης δίψας των κεφαλαιοκρατών για κέρδη που αδυνατούσαν να αντλήσουν από την πραγματική οικονομία. Μία ατελείωτη γκάμα χρηματιστικών προϊόντων άρχισαν να παράγονται με τα οποία οι «γκουρού» των αγορών υπόσχονταν ασφαλείς τοποθετήσεις σε «σίγουρα» μελλοντικά κέρδη με ελαχιστοποιημένο ρίσκο για τα επενδυμένα κεφάλαια.

Η φούσκα της παγκόσμιας ανάπτυξης τη δεκαετία του ΄90 και της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα οφείλεται στην πρωτοφανή στην ιστορία του καπιταλισμού διόγκωση του πλασματικού κεφαλαίου, το οποίο μεγάλωνε όλο και περισσότερο όσο η κοινωνική βάση λύγιζε από το βάρος της όλο και πιο ωμής εκμετάλλευσης και αδυνατούσε να «απορροφήσει» την καπιταλιστική παραγωγή. Η φυγή από την πραγματική οικονομία του κεφαλαίου και η αναζήτηση διεξόδου στις χρηματιστηριακές αγορές δεν έλυσε το πρόβλημα. Οι κρίσεις στα χρηματιστήρια που διαδέχονται η μία την άλλη τις δεκαετίες του ΄80, του ΄90 και του 2000 και καταλήγουν στην κατάρρευση των χάρτινων αξιών, αναδεικνύουν την απουσία ουσιαστικής διεξόδου για το σύστημα από την βαθιά κρίση που το απειλούσε, γεγονός που αποκαλύφθηκε με την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.

Εν τω μεταξύ το πλασματικό κεφάλαιο που είχε διογκωθεί υπέρμετρα-μόνο τα παράγωγα του ΄08 αντιστοιχούσαν στο 976% του παγκόσμιου ΑΕΠ-, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να απαξιωθεί στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος του, γεγονός που θα σημάνει και την όξυνση των ενδοσυστημικών συγκρούσεων. Το αλληλοφάγωμα στο εσωτερικό της κυριαρχίας είναι ήδη σε εξέλιξη παρόλο που όσο και αν οξύνονται οι μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, ποτέ δεν διαρρηγνύεται το εξουσιαστικό μέτωπο εναντίον της κοινωνικής βάσης και των καταπιεσμένων. Όμως οι ενδοσυστημικές πολεμικές δεν είναι αμελητέος παράγοντας και δεν μπορούν παρά να απασχολούν τους επαναστάτες, στο βαθμό που αυτές μπορούν να αξιοποιηθούν για την υπονόμευση της συστημικής ισορροπίας και για την προώθηση της ανατροπής του οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος.

Η κρίση του χρέους στην Ευρώπη αλλά και ο τρόπος αντιμετώπισής του είναι ενδεικτικός αυτών των αντιθέσεων στο εσωτερικό του συστήματος.

Είναι γνωστό πλέον σε όλους πως η ραγδαία επιδείνωση της δημοσιονομικής κατάστασης των κρατών της Ευρώπης, όπως και των ΗΠΑ, ήρθε ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της προσπάθειας της οικονομικής και πολιτικής ελίτ να αποτρέψει την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του αιμοδότη του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς, όταν εκδηλώθηκε το ΄08 η χρηματοπιστωτική κρίση. Οι τεράστιες ποσότητες ρευστότητας που διοχετεύτηκαν στα μεγάλα τραπεζικά ιδρύματα αλλά και σε πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές βιομηχανίες στη συνέχεια, επιδείνωσαν επικίνδυνα τους ισολογισμούς όλων των χωρών της Ευρώπης, πολλές από τις οποίες ήταν ήδη βυθισμένες στα χρέη λόγω της θέσης τους στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας και του μακροχρόνιου ρόλου τους ως καταναλωτές των ευρωπαϊκών προϊόντων (π.χ. Ελλάδα).

Το αποτέλεσμα ήταν να γονατίσουν πρώτες οι οικονομίες αυτές που ήταν ήδη ελλειμματικές και είχαν ψηλά χρέη, όπως οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου, ενώ ακολουθούν και οι «εύρωστες» μέχρι πρότινος οικονομίες, ενώ και οι μηχανισμοί διάσωσης όπως το ΔΝΤ και το EFSF (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) δεν θα μπορούν να αντεπεξέλθει στην προσπάθεια διάσωσης των υπερχρεωμένων κρατών. Τις θέσεις αυτές τις είχαμε καταγράψει ήδη από τον Απρίλιο του 2010 στην πολιτική επιστολή προς την κοινωνία, με την οποία αναλαμβάναμε την ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα.

Η Ελλάδα ήταν η πρώτη που βρέθηκε σε αδιέξοδο λόγω του ανεξέλεγκτου και μη αντιμετωπίσιμου χρέους της, πράγμα που από την αρχή γνώριζαν οι πάντες στην οικονομική και πολιτική ελίτ. Το γεγονός ότι η Ελλάδα μπήκε υπό την εξουσία της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΕ ,ΕΚΤ) αφορούσε στην χρησιμοποίηση της χώρας και του λαού της ως πειραματόζωα από την ελίτ, καθώς θα γινόταν η πρώτη χώρα-παρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ δεν υπήρχε καμιά αυταπάτη για ουσιαστική δυνατότητα επίλυσης του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας, αφού ήταν από καιρό δεδομένο πως η ελληνική οικονομία θα κατέρρεε. Ζητούμενο ήταν μόνο η καθυστέρηση αυτής της εξέλιξης προκειμένου να διασωθούν όσοι είχαν επενδύσει στο ελληνικό χρέος.

Η πρωτοφανής σε αγριότητα επίθεση του υπερεθνικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, οι συντονισμένες κινήσεις από τις χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου (Γαλλία, Γερμανία κλπ) για την επιβολή «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» της χώρας και άλλων μελών της ευρωζώνης, όπως και η από καιρό σχεδιαζόμενη έξοδός της από το ευρώ και πρόσκαιρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να διασφαλιστεί η σταθερότητα της ευρωζώνης και του ενιαίου νομίσματος (θέση που έχουμε καταθέσει ξανά σε προηγούμενο κείμενό μας), ερμηνεύεται και ως εκδήλωση της κόντρας και των αντιθέσεων στο εσωτερικό της κυριαρχίας και της διαρκούς προσπάθειας των ισχυρότερων τμημάτων της ελίτ να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στους πιο αδύνατους του συστήματος.

Καθώς λόγω της κρίσης απειλείται η ίδια η συνοχή και η επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η «λύση» της δημιουργίας ενός σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα και μιας ευρωπαϊκής περιφέρειας που θα απαρτίζεται από χώρες-προτεκτοράτα, χωρίς καμιά αυτοδυναμία που θα έχουν εκχωρήσει πλήρως την εθνική τους κυριαρχία στα κράτη πιστωτές τους και στην υπερεθνική οικονομική ελίτ, είναι ένα πιθανό σενάριο για την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, δηλαδή για την δημιουργία ενός οικονομικού και πολιτικού οικοδομήματος με τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση εξουσίας.

Ο υπερσυγκεντρωτισμός οικονομικής και πολιτικής εξουσίας στα χέρια του ισχυρότερου τμήματος της υπερεθνικής ελίτ είναι εξάλλου το ζητούμενο και η «φυσική» συνέπεια της ίδιας της συστημικής κρίσης που μόνο μια γενικευμένη κοινωνική αντεπίθεση μπορεί να ανακόψει.

Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ 
ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΝΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Οι αντιπαραθέσεις και οι συγκρούσεις των ελίτ στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης μας αφορούν όπως είπαμε, μόνο στο βαθμό που μας βοηθούν να διεξάγουμε πιο καίρια και αποτελεσματικά χτυπήματα στο καθεστώς, όμως οφείλουμε να μην τις αφήνουμε να επηρεάζουν τις σχέσεις μεταξύ των καταπιεσμένων κάθε χώρας. Για παράδειγμα, η καλλιέργεια κλίματος εναντίον της Ελλάδας από μερίδα των ΜΜΕ στην Γερμανία που κατηγορούν τους Έλληνες ότι καταναλώνουν το παραγόμενο προϊόν του Γερμανού εργαζομένου, χωρίς να παράγουν οι ίδιοι (το μοντέλο του τεμπέλη Έλληνα), αφορά μια προπαγάνδα κατευθυνόμενη από την γερμανική ελίτ που πιέζει προς τη μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης με κάθε τρόπο της ελληνικής κοινωνικής βάσης αλλά και της ιδιοποίησης του πλούτου που κατέχει τμήμα της ελληνικής ελίτ. Αφορά δηλαδή και στην κόντρα στο εσωτερικό της Ε.Ε. και της ελίτ που βρίσκεται σε εξέλιξη και που αναμένεται να ενταθεί το επόμενο διάστημα.

Από την ελληνική μεριά, τμήμα των εδώ ΜΜΕ παρουσιάζουν τη Γερμανία ως Δ΄ Ράιχ, ανασύροντας μνήμες της κατοχής του Άξονα στην Ελλάδα. Στον βαθμό που οι αντιπαραθέσεις αυτές στο εσωτερικό του συστήματος βοηθούν την ανάπτυξη, την διεύρυνση και την ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα για την καθεστωτική ανατροπή και την κοινωνική απελευθέρωση τόσο στην Ελλάδα όσο και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, είναι θεμιτό και αναγκαίο να χρησιμοποιηθούν, προσέχοντας πάντα να μην καταλήξουν σε παγίδες της κυριαρχίας και σε διασπαστικά διλήμματα για τους προλετάριους και τους εξεγερμένους.

Ιδίως στο άμεσο μέλλον που αυτές οι αντιπαραθέσεις θα μετατραπούν σε ανελέητες συγκρούσεις, καθώς θα γίνεται όλο και πιο επιτακτική για την επιβίωση του συστήματος η μαζική καταστροφή κεφαλαίων, οι επαναστάτες σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και σε όλο τον πλανήτη οφείλουν να προωθήσουν ένα αγώνα ενωτικό και διεθνιστικό και να ενισχύσουν την διεθνή αλληλεγγύη των αντιστεκόμενων.

Εμείς από την μεριά μας ως επαναστάτες οφείλουμε να υπονομεύσουμε κάθε προσπάθεια διαφύλαξης των ισορροπιών στο σύστημα, να χτυπάμε στα πιο ευάλωτα σημεία του καθεστώτος, ν΄ αξιοποιούμε τις αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του και παράλληλα να πολεμάμε κάθε διασπαστική και πολωτική τάση που προωθεί η κυριαρχία μεταξύ των καταπιεσμένων στις ευρωπαϊκές χώρες.

Να πολεμήσουμε και να ματαιώσουμε την ανάπτυξη των ακροδεξιών πολιτικών και κοινωνικών τάσεων στην Ευρώπη οι οποίες βρίσκουν όλο και μεγαλύτερο έρεισμα σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες λόγω της κρίσης, λόγω των ιστορικών καταβολών της ακροδεξιάς και λόγω των ολοκληρωτικών χαρακτηριστικών που λαμβάνει το πολιτικό σύστημα. Από τον ρατσιστικό τρόπο αντιμετώπισης των μεταναστών (π.χ. διώξεις των Ρομά στην Γαλλία) έως την όξυνση της κρατικής καταστολής σε όλη την Ευρώπη, οι πολιτικές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων κάθε πολιτικής απόχρωσης αποκτούν όλο και πιο απροκάλυπτα φασιστικό χαρακτήρα.

Η καταστολή της εξέγερσης των αποκλεισμένων στην Αγγλία, η μετατροπή σε ιδιώνυμο της αναρχικής πολιτικής ταυτότητας στην ίδια χώρα, η υιοθέτηση όλο και πιο σκληρών «αντιτρομοκρατικών» νομοθεσιών σε όλες τις χώρες, όπως η Ελλάδα όπου στο άμεσο μέλλον θα διώκεται ως παρότρυνση σε «τρομοκρατική» δράση κάθε ριζοσπαστική θέση για το καθεστώς και κάθε ανατρεπτικό-επαναστατικό πρόταγμα, είναι στοιχεία του νέου ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού και του νεοφασιστικού κράτους που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια.

Σε αυτό το πεδίο του πολιτικού εκφασισμού που αναπτύσσεται εν μέσω της κρίσης και που επιχειρεί την διάχυσή του στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, η ανάδυση ακροδεξιών πολιτικών μορφωμάτων και η ισχυροποίησή τους, μόνο περίεργο και μη αναμενόμενο φαινόμενο δεν είναι. Είναι δηλαδή, το ίδιο το υπό κρίση σύστημα που χρειάζεται και καλλιεργεί αυτές τις τάσεις.

Χρέος δικό μας είναι να ανακόψουμε την ανάπτυξη αυτών των τάσεων στις κοινωνίες, γεγονός που προϋποθέτει τη διαμόρφωση αρχικά ενός επαναστατικού λόγου για την κρίση και το ξεπέρασμά της που δεν θα αφήνει περιθώρια σε οποιαδήποτε αντεπαναστατική ανάλυση και κριτική να κυριαρχήσει.

Εκτίμηση μας είναι πως οι περισσότερες ευκαιρίες συστημικής αποσταθεροποίησης θα δοθούν στο άμεσο μέλλον στις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Στην Ελλάδα πιστεύουμε, πως με την αναμενόμενη ανακοίνωση της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους μια μεγάλη κοινωνική έκρηξη είναι πολύ πιθανό να συμβεί. Η κοινωνική έκρηξη αυτή θα δώσει το έναυσμα για την επιδίωξη μιας επαναστατικής απόπειρας εναντίον του καθεστώτος, στο βαθμό φυσικά, που θα υπάρχει η βούληση και η ετοιμότητα από τους επαναστάτες και τους εξεγερμένους να την επιχειρήσουν.

Άποψή μας είναι εδώ και χρόνια -γεγονός που επισημαίνουμε σε κάθε ευκαιρία- πως η βαθιά και πολυδιάστατη συστημική κρίση που ζούμε αποτελεί μοναδική ευκαιρία για την επιδίωξη της ανατροπής και της Κοινωνικής Επανάστασης. Προϋπόθεση γι΄ αυτό, λέγαμε, είναι η δημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος που θα παίξει το ρόλο της πρωτοπορίας στις επικείμενες κοινωνικές αντιδράσεις. Αυτές οι κοινωνικές αντιδράσεις υπάρχουν και πληθαίνουν σε όλο τον κόσμο, όμως το επαναστατικό κίνημα δεν έχει, ακόμα τουλάχιστον, καταφέρει να συγκροτηθεί σε μια ισχυρή δύναμη πολιτική και κοινωνική, να γίνει το αντίπαλο δέος του καθεστώτος.

Παρά τις όποιες καθυστερήσεις, οφείλουμε να επιταχύνουμε από εδώ και στο εξής το βηματισμό μας, ώστε να καλύψουμε τα όποια κενά σε κινηματικό επίπεδο και να είμαστε όσο το δυνατό περισσότερο προετοιμασμένοι για τις επικείμενες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.

Αυτό που εμείς ως Επαναστατικός Αγώνας προπαγανδίζουμε εδώ και χρόνια είναι η απαλλοτρίωση του κοινωνικού πλούτου που κατέχει στα χέρια της η οικονομική ελίτ, η επίθεση στη μεγάλη ιδιοκτησία και το κράτος.

Πιστεύουμε πως όσο και αν οξυνθούν οι κοινωνικές αντιθέσεις, με όση σφοδρότητα και αν εκδηλωθεί η κοινωνική οργή, η Επανάσταση θα αρχίσει από την στιγμή που θα απαλλοτριωθούν οι περιουσίες των μεγάλων εταιριών, των τραπεζών και όλων των πολυεθνικών, το σύνολο της κρατικής και εκκλησιαστικής περιουσίας, που ειδικά εδώ στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Φυσικά τα μέσα παραγωγής, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, το σύνολο της γης που βρίσκεται στην κατοχή εταιριών, μεγαλοϊδιοκτητών, του κράτους και της εκκλησίας. Να απαλλοτριώσουμε τα πάντα.

Η προπαγάνδιση αυτής της προοπτικής για την νομιμοποίησ στις κοινωνικές συνειδήσεις μιας γενικευμένης κοινωνικής επίθεσης στην ιδιοκτησία -πρακτική που, όπως προαναφέραμε, θα διασφαλίσει το πέρασμα στην επαναστατική απόπειρα- είναι για εμάς επιβεβλημένη.

Εξάλλου το παράδειγμα της Παρισινής Κομμούνας όσο και της ισπανικής επανάστασης το ΄36, μας υπενθυμίζουν πως η ατολμία ή η αβλεψία στο ζήτημα της απαλλοτρίωσης του πλούτου των καπιταλιστών, και κυρίως των τραπεζών υπήρξε καθοριστική για την έκβαση των επαναστάσεων.

Ο πολύ πιθανός φόβος σε τμήμα των εξεγερμένων για τον κίνδυνο απονομιμοποίησης της επαναστατικής απόπειρας που υποτίθεται θα φέρει η επίθεση στην ιδιοκτησία, είναι στο χέρι των επαναστατών να διασκεδαστεί, καθώς αυτός ο φόβος θα κυριαρχήσει ως ζήτημα για την διατήρηση μιας αμφιβόλου προοπτικής κοινωνική συνοχή και θα γίνει καταλύτης για την οπισθοχώρηση και την ήττα. Εξάλλου, ό,τι έχουν οι καπιταλιστές μας ανήκει, ο πλούτος των πλουσίων είναι κλεμμένος πλούτος από την κοινωνία, τα χρυσά παλάτια είναι χτισμένα με το αίμα των προλεταρίων.

Σήμερα ειδικά και εν μέσω της συστημικής κρίσης που οι κοινωνικές πλειοψηφίες βιώνουν πλέον συνθήκες ευθανασίας, η συζήτηση γύρω από την νομιμοποίηση των εξεγερμένων να πάρουν πίσω ό,τι τους έχουν κλέψει, ό,τι τους ανήκει, οφείλουμε να προσπαθήσουμε να πάρει τη μορφή όχι μόνο αυτονόητου κοινωνικού δικαιώματος, αλλά και επιβεβλημένης συνθήκης για την επιβίωση της κοινωνίας και την έναρξη μιας νέας ζωής, μακριά από το κράτος και τον καπιταλισμό, μακριά από τις καταστροφικές για την ίδια την κοινωνία συστημικές κρίσεις.

Ένα επόμενο ζητούμενο για εμάς είναι η περιφρούρηση του αγώνα και των επαναστατικών εγχειρημάτων από πολιτικές που στοχεύουν στην ανάδυση νέων συγκεντρωτικών πολιτικών και οικονομικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης, νέων εξουσιαστικών δομών. Τέτοια μοντέλα οφείλουμε να τα απορρίπτουμε, αφού η εξουσιαστική και καταπιεστική τους φύση όχι μόνο είναι ηθικά καταδικαστέα από τους επαναστάτες αλλά και είναι αδιέξοδη όσον αφορά την ουσιαστική έξοδο από τις οικονομικές κρίσεις, τις οποίες δεν εξαλείφουν, αλλά απλώς τους αλλάζουν μορφή.

Για εμάς η μόνη εγγύηση ότι όχι μόνο μπορεί να επιχειρηθεί μια επαναστατική απόπειρα, αλλά και να γίνει με τρόπο βιώσιμο και διεξοδικό, είναι να υιοθετηθούν αμέσως οριζόντια σχήματα κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης. Η Κομμούνα, η Κοινότητα θα είναι ο πυρήνας της επαναστατημένης κοινωνίας και η σύσταση Συμβουλίων παντού, στους χώρους εργασίας, στα χωριά, στις πόλεις, στις γειτονιές, θα είναι τα συλλογικά όργανα λήψης αποφάσεων και οργάνωσης κάθε οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας.

Η πολύτιμη ιστορική εμπειρία των επαναστάσεων προσφέρει πλήθος παραδειγμάτων για μια σύγχρονη επαναστατική κοινωνική απόπειρα.

Αυτό που προέχει όμως για εμάς και που οφείλουμε να προωθήσουμε εδώ και τώρα είναι μια επαναστατική ανάλυση για την κρίση του συστήματος και μια επαναστατική προοπτική εξόδου από αυτήν που θα περιλαμβάνει και τις απαντήσεις στα φλέγοντα ζητήματα και ερωτήματα που απασχολούν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Στην Ελλάδα η δική μας απάντηση στα διλήμματα της εποχής είναι:

-Άμεση στάση πληρωμών για όλο το ελληνικό χρέος.

-Έξοδος από την ευρωζώνη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

-Άμεση κατάληψη των εταιριών κοινής ωφέλειας που είτε βρίσκονται στα χέρια του κράτους είτε έχουν ιδιωτικοποιηθεί.

-Άμεση κατάλυση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας. Η άμεση δημοκρατία είναι σήμερα εξάλλου καθολικό σχεδόν πρόταγμα σε κάθε χώρο αντίστασης στην Ελλάδα.

-Την οριστική έξοδο από την οικονομία της αγοράς και τον καπιταλισμό και την υιοθέτηση οριζόντιων μορφών οικονομικής οργάνωσης.

-Την κοινωνικοποίηση κάθε μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας, δημόσιας και ιδιωτικής.

Πιστεύουμε πως τόσο στην Ελλάδα και τις χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης όσο και σε όλο τον κόσμο, οι κοινωνικοί συνασπισμοί που θα στοχεύουν στην κατάργηση των υπερσυγκεντρωτικών δομών εξουσίας και των πολιτικών και οικονομικών μπλοκ όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι επιθυμητή και αναγκαία προϋπόθεση για την διάβρωση των ενδοσυστημικών συμμαχιών και την υπονόμευση της καθεστωτικής ισορροπίας. Τη συνέχεια όμως την δίνουν πάντα οι επαναστάτες, καθώς αυτή η στόχευση θα είναι μόνο η αρχή στη διαδικασία ανατροπής του συστήματος και προώθησης της Κοινωνικής Επανάστασης.

Μιας κοινωνικής Επανάστασης που θα προωθήσει και θα στηρίξει με κάθε κόστος και με κάθε μέσο τη δημιουργία οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών δομών, οι οποίες θα αποτρέπουν την οργάνωση ξανά οικονομικών και πολιτικών εξουσιών και θα αντιμετωπίζουν τις όποιες αυταρχικές τάσεις από τη γέννησή τους. Μιας Κοινωνικής Επανάστασης που θα αφήσει οριστικά πίσω της την αναζήτηση κέρδους στην παραγωγή και που θα καταργήσει τις σχέσεις εκμετάλλευσης του ανθρώπου και την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στην φύση. Που θα εγγυηθεί την επαναφορά σχέσεων ισορροπίας και αρμονίας του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον, που θα εγγυηθεί την επιβίωση του πλανήτη και της ανθρωπότητας πάνω σε αυτόν.

Μιας Κοινωνικής Επανάστασης που θα καταργήσει οριστικά κάθε ταξικό, κοινωνικό, εθνικό και φυλετικό διαχωρισμό, που θα εγγυηθεί την οικονομική ισότητα και την πολιτική ελευθερία για όλη την ανθρωπότητα.

Τα τρία φυλακισμένα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα

Πόλα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς, Νίκος Μαζιώτης