Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο: ekdilwsi_9_martiou_2012.doc (application/msword)

Με αφορμή κείμενο του Ν.Μ., που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο indymedia, σχετικά με την κατάθεση συντρόφισσας και φίλης ως μάρτυρα υπεράσπισής μου στο δικαστήριο για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα και αναγνωρίζοντας την εντελώς άστοχη –αν μη τι άλλο και από πολλές απόψεις- χρονική στιγμή, αναγκάζομαι για τελευταία φορά να επαναλάβω τις ήδη κατατεθειμένες δημόσια θέσεις μου, όπως αυτές προκύπτουν από την πολιτική μου ταυτότητα και δράση ως αναρχικός.

Από τη σύλληψή μου, στη διάρκειά της προφυλάκισής μου, και μέχρι σήμερα που η δίκη βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, έχω τοποθετηθεί ξεκάθαρα όσον αφορά ζητήματα όπως η πολυμορφία του αγώνα, η αλληλεγγύη και το πώς αντιλαμβάνομαι τη δίωξή μου στο πλαίσιο της συγκεκριμένης υπόθεσης.

Σε κείμενο σχετικά με τις διώξεις για τον Ε.Α. που είχα γράψει από τη φυλακή, έλεγα μεταξύ άλλων: «Ως αναρχικός δεν καταδικάζω καμία μορφή πάλης –κινήσεις αντιπληροφόρησης, καταλήψεις, πορείες, δυναμικές ενέργειες, απαλλοτριώσεις, αντάρτικο πόλης- που ιστορικά έχουν επιλέξει και χρησιμοποιήσει οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι (αναρχικοί, κομμουνιστές, ευρύτερα αντιστεκόμενα κομμάτια της κοινωνίας) και θα συνεχίσω να στέκομαι αλληλέγγυος σε εκείνους που αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη των επιλογών τους και σε όλους όσους αντιστέκονται με αξιοπρέπεια». Τα παραπάνω δεν ανακαλύφθηκαν και δεν χρησιμοποιήθηκαν ούτε ως «βασικό επιχείρημα», ούτε ως «υπερασπιστική γραμμή». Αποτελούν εδώ και χρόνια αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτική μου αντίληψης και πράξης, στο πλαίσιο της οποίας συμπορεύτηκα και συμπορεύομαι με πλήθος αναρχικών συντρόφων, πολύ πριν βρεθώ στη θέση του κατηγορούμενου, μέσα από διαδικασίες και κινήσεις αλληλεγγύης είτε σε φυλακισμένους αγωνιστές είτε ευρύτερα σε αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Σε όλες αυτές τις διαδικασίες (με πιο πρόσφατη τη συνέλευση αλληλεγγύης στους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές, στην οποία συμμετείχα από τη στιγμή που αποφυλακίστηκα) ουδέποτε μπήκα στη λογική των διαχωρισμών είτε «αθώων-ενόχων», είτε πολύ περισσότερο μεταξύ υποθέσεων. Στάση που τήρησα και όταν ήμουν εντός των τειχών, με τη συμμετοχή μου σε κάθε κινητοποίηση αλληλεγγύης σε άλλους φυλακισμένους συντρόφους.

Ούτε εγώ, ούτε η Νατάσα Ανανιάδου, ούτε κανένας από τους μάρτυρες υπεράσπισής μου –αλλά και όλων των συντρόφων συγκατηγορούμενων πιστεύω-ούτε κάποιος από τους συντρόφους που στάθηκαν αλληλέγγυοι έκαναν διαχωρισμούς προωθώντας την πολιτική απομόνωση κανενός. Είναι πολιτικά άστοχο, εντελώς αστήριχτο και εντέλει απορίας άξιο το πώς τέτοιες μεθοδεύσεις αντί να εντοπίζονται και να αναδεικνύονται εκεί απ’ όπου πραγματικά πηγάζουν, από το κράτος, τους κατασταλτικούς και δικαστικούς μηχανισμούς και τους ρουφιάνους των μμε, καταλογίζονται με τέτοια ευκολία σε κομμάτια του α/α χώρου.

Προφανώς και η ένοπλη δράση αποτελεί ιστορικά κομμάτι του επαναστατικού και του αναρχικού κινήματος, όπως κομμάτι τους αποτελεί και μια πληθώρα άλλων επιλογών. Προφανώς και αδυνατώ να αντιληφθώ διαχωρισμούς, να τους ανεχτώ ή να συναινέσω σε αυτούς. Πολύ περισσότερο, όμως, αδυνατώ να αντιληφθώ το πώς ένα τόσο κομβικό θέμα όπως το τι είναι και τι δεν είναι κίνημα, τι είναι και τι δεν είναι αγώνας, προσεγγίζεται και ξεπέφτει σε μια κουβέντα περί «μέσων».

Η στάση μου στο δικαστήριο αλλά και γενικότερα, το γεγονός ότι θεωρώ τη δίωξή μου άμεσα συνδεδεμένη με την πολιτική μου ταυτότητα και δράση ως αναρχικός και προσπάθεια ποινικοποίησης των συντροφικών σχέσεων είναι η δική μου αλήθεια, πηγάζει από την πολιτική μου ανάλυση και δεν έχει ανάγκη από κανενός είδους «άλλοθι». Στο αν «κύριο μέλημά μου είναι να σώσω τον κώλο μου, επιδεικνύοντας φιλοτομαρισμό και αντισυντροφικότητα», έχει ήδη απαντήσει –θέλω να πιστεύω- η σταθερή και συνεπής πριν και μετά τη σύλληψη παρουσία μου, εκεί που πάντα όριζαν οι επιλογές μου, στις διαδικασίες του α/α χώρου και στο πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων.

Οι «αποκηρύσαντες», οι «δηλωσίες», οι ανανήψαντες, οι μιζέριες, είναι χαρακτηρισμοί που έχουν επινοηθεί και χρησιμοποιηθεί από  «επαναστατικά» μορφώματα, τα οποία κατέληξαν να προστατεύουν το κοινοβούλιο και των οποίων δεν θα με ενδιέφερε ποτέ να αποτελέσω κομμάτι της ιστορίας τους.

Χριστόφορος Κορτέσης

ΥΓ1: Όσον αφορά τον σύντροφο και φίλο Λάμπρο Φούντα, αρνούμαι να μεταβάλλω τη ζωή και το θάνατό του σε πεδίο αντιπαραθέσεων

ΥΓ2: «…όταν είχαμε κάνει μια προειδοποίηση μέσω ενός κειμένου όταν ήμασταν ακόμα προφυλακισμένοι για το δεν πρέπει να ειπωθεί σε ένα δικαστήριο όπως αυτό του Επαναστατικού Αγώνα…». Ως αναρχικός δεν αντιλαμβάνομαι καμία έννοια «προειδοποίησης» τώρα, «κοινοποίησης» τότε, από κανένα επαναστατικό ιερατείο. Δεν αντιλαμβάνομαι τη διαδικασία της επιβολής-υπακοής «για το τι δεν πρέπει να ειπωθεί». Ως αναρχικός αντιλαμβάνομαι μόνο διαδικασίες συνδιαμόρφωσης και συναίνεσης.

Επισυνάπτεται η τοποθέτησή μου, τη δεύτερη μέρα του διημέρου «Μέρες μνήμης και αγώνα», στις 8-9 Μαρτίου 2012 στο Πολυτεχνείο

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1437967