Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο Vaggelis Stathopoulos.pdf (application/pdf).

Καταρχάς για να ξεκινήσω. Δεν αποδέχομαι τις κατηγορίες που μου αποδίδονται. Θεωρώ ότι η δίωξή μου είναι καθαρά πολιτική και φρονηματική. Δεν ήμουν ποτέ μέλος του E.A.

Από τότε που συνειδητοποίησα το τι γίνεται σε αυτή τη κοινωνία, κάτι που έγινε σε μικρή ηλικία, πήρα σαφή θέση συμμετέχοντας ευρύτερα σε εγχειρήματα του αντιεξουσιαστικού – αναρχικού χώρου. Συμμετείχα σε πολιτική κατάληψη στέγης το 1994. Συμμετείχα στο Πολυτεχνείο το 1995 όπου και συλλήφθηκα , όπως και και σε όλες τις καταλήψεις του πολυτεχνείου μέχρι και το 2001. Πήρα μέρος σε όλα τα Αντιπολεμικά συλλαλητήρια από το 1996-2001. Από το 1994 μέχρι σήμερα έχω σταθεί αλληλέγγυος σε πολλούς συντρόφους που έχουν συλληφθεί για διάφορα γεγονότα. Όντας και ο ίδιος εργάτης έχω στηρίξει και έχω συμμετάσχει σε πολλές κινητοποιήσεις που αφορούν τις εργασιακές συνθήκες γιατί ούτως η άλλως και εγώ δουλεύω από μικρός σε διάφορες δουλειές όπως οικοδομή και κουριερ. Μάλιστα όπως γνωρίζετε έχω πάθει εργατικό ατύχημα πηγαίνοντας στη δουλεία μου. Παρόλα αυτά όμως προσπάθησα ακόμα και από τη θέση που βρισκόμουν να συμμετάσχω με το δικό μου τρόπο σε όποια κινητοποίηση μπορούσα να σταθώ. Στα μέσα του 2007 ανέκαμψε η κατάσταση της υγείας μου και ήμουν στην εξέγερση του 2008 για τη δολοφονία του έφηβου Γρηγορόπουλου. Όπως ήμουν και στις κινητοποιήσεις για το θανάσιμο τραυματισμό της εργάτριας Κούνεβα.

Ακόμα και σήμερα και μετά τη φυλάκιση μου, συμμετέχω ευρύτερα στον αγώνα του λαού ενάντια στο καθεστώς του σήμερα και αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Εξάλλου δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς γιατί έχω σαφή συνείδηση της ταξικής μου θέσης και αυτό είναι κάτι που έχω μάθει από μικρός.

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που κάθομαι στο εδώλιο του κατηγορούμενου με βασικά στοιχεία της δίωξης μου τις ψευδομαρτυρίες αστυνομικών και φτιαγμένα στοιχεία.

Ήμουν 7 χρόνια υπόδικος με περιοριστικούς όρους για μία υπόθεση για την οποία τελικά αθωώθηκα. Μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία, στο δικαστήριο, που όπως αποδείχτηκε από την διαδικασία αυτά που ισχυρίστηκαν στην αρχή οι αστυνομικοί για μένα ήταν ψέματα, και δεν μπόρεσαν να τα στηρίξουν στο δικαστήριο με αποτέλεσμα να πουν την αλήθεια. Δηλαδή πως δεν με ήξεραν καθόλου και πως τους είχαν υποδείξει οι ανώτεροι το τι να καταθέσουν.

Στην ερώτηση του εισαγγελέα, τότε και ποιος σας έδινε αυτές τις εντολές, δεν πήραμε ποτέ απάντηση.

Και όλα αυτά για μία συναυλία που δεν ήμουν καν εκεί , βρέθηκα υπόδικος όπως είπα για 7 χρόνια με την κατηγορία ότι δήθεν συμμετείχα σε κάτι επεισόδια που είχαν λάβει χώρα στην εν λόγω συναυλία.

Σε ένα καθεστώς πίεσης και παρακολούθησης βρέθηκα για τόσα χρόνια , βάσει ψευδών καταθέσεων που έδωσαν αστυνομικοί.

Σε άλλες περιπτώσεις όμως ανάλογες με αυτήν που μόλις περιέγραψα, σύντροφοι έχουν καταδικαστεί.

Εκτός από αυτό όμως, παράλληλα για πολλά χρόνια είχα σοβαρά προβλήματα με την υγεία μου λόγω του ατυχήματος που είχα το 2001 και σας περιέγραψαν εδώ κάποιοι μάρτυρες, το οποίο ήταν πολύ σοβαρό και μου άφησε αρκετά προβλήματα ,τα οποία για πολλά χρόνια περιόριζαν αρκετά τις κινήσεις μου. Μέχρι και αν έβγαινα εκτός σπιτιού και για μία απλή βόλτα έπρεπε να το σκεφτώ και να είμαι προσεκτικός.

Δεν αρνούμαι ότι συμμετέχω χρόνια σε αντιεξουσιαστικά εγχειρήματα και σε κοινωνικά γεγονότα και αγώνες από μικρή ηλικία. Δεν έχω πρόβλημα να παραδεχτώ την συμμετοχή μου σε κάθε τι που έχω κάνει. Αυτό είναι κάτι που με τιμά και το έχω κάνει στο πολυτεχνείο του 95’ που συμμετείχα στην κατάληψη που είχε γίνει για την εξέγερση των κρατούμενων στις φυλακές του Κορυδαλλού, όπως και την απεργία πείνας δύο συντρόφων.

Όπως και ότι πήρα ενεργό μέρος στην εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 με αφορμή τη δολοφονία του έφηβου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ένστολο δολοφόνο Κορκονέα καθώς επίσης ότι συμμετείχα στην κατάληψη του πολυτεχνείου κάποιες από τις μέρες της εξέγερσης.

Για να ξεκινήσω θα ήθελα τώρα να αναφερθώ στην ουσία όσων αφορά την επιλογή της δίωξης μου για αυτή την υπόθεση.

Επί της ουσίας ένα από τα βασικά στοιχεία της δίωξης μου είναι η πολυετής και συνεχής συμμετοχή μου στους κοινωνικούς αγώνες και τις διαδικασίες του ευρύτερου ανατρεπτικού κινήματος. Επειδή ακριβώς έχω πάρει θέση ξεκάθαρη σε ένα πόλεμο μεταξύ αυτών που ασκούν την εξουσία, άρα και την καταπίεση και αυτών που την αρνούνται.

Καθώς επίσης το γεγονός ότι αρνούμαι από την αρχή της δίωξης μου να καταδικάσω οποιαδήποτε μορφή πάλης. Δεν αποτέλεσα ποτέ μέρος κανενός μηχανισμού, δεν υπήρξα και ούτε θα υπάρξω ποτέ μέλος κανενός κόμματος. Η στάση στη ζωή μου δεν είναι στάση υποτέλειας και δεν προσκυνώ κανένα θεό είτε χρηματικό είτε θρησκευτικό.

Θέλω αρχικά να διευκρινίσω ότι οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους ή στηρίζονται στην διαμεσολαβητή επικοινωνία ή δεν υπάρχουν. Κάνετε λάθος αν ταυτίζετε τους αγωνιστές με αυτό που το σύστημα έχει επιβάλλει στην κοινωνία, ο σύγχρονος τρόπος ζωής και οι σχέσεις που τον διέπουν μπορεί να μας επηρεάζουν αλλά σίγουρα δεν μας καθορίζουν. Άρα υπερασπίζοντας την πολιτική μου ταυτότητα σαν αναρχικός, υπερασπίζομαι ταυτόχρονα και τα βιώματα που την συνθέτουν.

Το να αρνηθώ τις συντροφικές μου σχέσεις είναι σαν να αρνούμαι κομμάτια της ίδιας μου της ζωής, μέσα στους κοινωνικούς αγώνες που πορεύτηκα, μέσα σε εκατοντάδες αντιξοότητες γνώρισα ανθρώπους και συνδέθηκα συντροφικά μαζί τους.

Αρνούμαι να αποκηρύξω την πολιτική μου ταυτότητα ως αναρχικός. Συμμετέχω ενεργά σε μία ευρύτερη κίνηση που διεξάγεται μέσα στην ιστορία, μέσα στην κοινωνία ως μία συνθήκη αγώνα που αντιτίθεται στην κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου και κάθε εξουσίας που ρημάζει τις ζωές των ανθρώπων. Έναν ευρύτερο αγώνα που σαν στόχο έχει να γκρεμίσει αυτό το βάρβαρο οικοδόμημα του πολιτικό- οικονομικού καθεστώτος που δεν έχει απλώσει τα τείχη του απλά ασφυκτικά αλλά τα περνά από πάνω μας. Σε έναν αγώνα που έχει σαν όραμα να δημιουργήσει ένα διαφορετικό κόσμο, ένα κόσμο δικαιοσύνης, ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Πάντα είχα ζήτημα με αυτούς που εμφανίζονται ως ιδιοκτήτες του κινήματος ή ιδιοκτήτες ιδεών, πόσο μάλλον με αυτούς που εμφανίζονται ως ιδιοκτήτες ολόκληρου του κόσμου.

Ο αγώνας είναι πολύμορφος έστω και αν ο καθένας μέσα σε αυτόν επιλέγει μία συγκεκριμένη θέση. Κάθε μορφή αγώνα είτε αυτή αφορά συνελεύσεις αφισοκολλήσεις, έντυπο υλικό, κινήσεις αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης, καταλήψεις, διαδηλώσεις, ακόμη και πιο δυναμικές ενέργειες όπως συγκρούσεις, σαμποτάζ, απαλλοτριώσεις, αντάρτικο πόλης, είναι διαδρομές μέσα στην ιστορία που καταγράφηκαν από αγώνες και οι άνθρωποι εκφράστηκαν μέσα από αυτές.

Μορφές που κατατίθενται μέσα από μία ιστορική διαδρομή των ανθρώπων για την απελευθέρωσή τους και συνεχίζουν να δοκιμάζονται μέσα στον δρόμο και κρίνονται από αυτόν.

Δεν κρίνονται από τα δικαστήρια, δικάζονται από αυτά και καταστέλλονται για να τους καταπνίξουν. Άρα η στάση μου να μη καταδικάσω καμία μορφή πάλης θέλω να είναι ξεκάθαρο μπροστά σας ότι αυτό που αρνούμαι και θεωρώ εχθρικό δεν είναι το σύνολο του αγώνα αλλά το σύνολο της κυριαρχίας.

Ένα από τα στοιχεία που παρουσιάζονται εδώ πέρα είναι και οι συντροφικές μου σχέσεις. Στην οποιαδήποτε ερώτηση που αφορά σύντροφο επιλέγω την υπεράσπιση του ευρύτερου και συνολικότερου αγώνα, σε εκείνες που στόχο έχουν να εκθέσουν ανθρώπους επιλέγω να μην απαντώ.

Η στάση μου καθορίζεται από τις επιλογές μου, άρα δεν διατίθεμαι να παρατήσω τις προσωπικές μου σχέσεις και την κοινωνική μου ζωή έρμαιο στην αστυνομία, τους δημοσιογράφους και τα δικαστήρια. Κάνω την πολιτική επιλογή να παίρνω τις προσωπικές μου σχέσεις στα σοβαρά, όταν δεν θες η προσωπική σου ζωή να είναι εκτεθειμένη στα μανιασμένα σκυλιά των αφεντικών δεν είναι δυνατόν να μιλάς για άλλους, πόσο μάλλον για συντρόφους. Δεν είναι δική μου δουλειά η αστυνόμευση, η καταστολή, ο έλεγχος. Και για να ξεκαθαρίσω αυτό που υπερασπίζομαι εδώ πέρα δεν είναι μόνο ο εαυτός μου αλλά μια άποψη του ευρύτερου αναρχικού κινήματος το οποίο συγκαταλέγει όλες τις μορφές δράσης. Εδώ δικάζετε τον Επαναστατικό Αγώνα, αλλά εκτός από αυτό δικάζεται όλο το αναρχικό κίνημα. Το παράδειγμα του Δεκέμβρη του ’08 και η συμβολή των αναρχικών μέσα σε αυτόν αποτέλεσε μία εμπειρία που έδειξε δυναμικές, δεν πέρασε απαρατήρητο, όταν μάλιστα μπορεί να αποτελέσει προπομπό στις δύσκολες μέρες που έχουμε. Στο πλαίσιο αυτό ο έλεγχος και η καταστολή όχι μόνο διευρύνονται αλλά γίνονται αδυσώπητοι. Η ποινικοποίηση και εγκληματοποίηση των αγώνων δεν είναι κάτι καινούριο, ωστόσο η περίοδος που διαβαίνουμε επιβάλει και ορίζει την πιο αυστηρή εκδοχή που έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα. Οι σχέσεις μας περνάνε μέσα από μικροσκόπιο, δεκάδες σύντροφοι αγωνιστές είχαν κλιθεί προανακριτικά για την υπόθεση αυτή και θέλοντας να εκδικηθείτε συντρόφους και στάσεις αγώνα ή την ίδια την αλληλεγγύη η δικαιοσύνη δεν δίστασε να μετατρέψετε συγγενής και συντρόφους σε κατηγορούμενους.

Το μήνυμα είναι σαφές. Η απομόνωση των αγωνιστών ή η απομόνωση των αντιστάσεων από την κοινωνία αποσκοπεί να χτυπήσει τις ίδιες τις σχέσεις. Πολιτικές, συντροφικές, φιλικές ή ακόμα και συγγενικές που μπορούν να αποτελέσουν μια αφετηρία αγώνα ή ακόμα να μεταφέρουν το μήνυμα της αλληλεγγύης.

Φυσικά ακούμε πως οι διώξεις αυτές δεν είναι φρονηματικές και δεν είναι μέρος ενός ευρύτερου κατασταλτικού σχεδίου, ότι οι φιλικές και συντροφικές σχέσεις δεν διώκονται και δεν ποινικοποιούνται. Σαφώς βέβαια σε κάθε κλίση που ερχόταν για αυτή την υπόθεση στους συντρόφους/ισες και συγγενείς στο κάτω μέρος αναγράφονταν σε περίπτωση που δεν παρευρεθείτε θα ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίων σας, ή θα υπάρξει βίαιη προσαγωγή. Προφανώς αποτελεί μια φιλική φάρσα και δεν απειλεί κανέναν . Είναι απλά ένα καλαμπούρι επομένως και η δίωξη μου και των άλλων συντρόφων αποτελεί ένα χοντροκομμένο αστείο που παρατράβηξε.

Όταν οι σχέσεις δεν υπάρχουν κατασκευάζονται όπως έγινε στην περίπτωση του συντρόφου Χρήστου Πολίτη που χωρίς κανένα στοιχείο κατηγορήθηκε για συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση, ή ακόμα του συντρόφου Δημήτρη Μιχαήλ που κατηγορήθηκε ως μέλος οργάνωσης με αφορμή μία παιδική φιλία, ή ακόμα και τη Στέλλα Αντωνίου που διώκεται με βαρύτατες κατηγορίες επειδή υπερασπίστηκε τις συντροφικές της σχέσεις.

Και μιας που ανέφερα πιο πριν τις πολιτικές και συντροφικές σχέσεις, θα ήθελα να πω με δύο λόγια ακριβώς τι εννοώ τουλάχιστον από μέρος μου και για να το εξηγήσω καλύτερα, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα τρόπο ζωής που είναι ίσως διαφορετικός από αυτόν που η εξουσία θέλει να μας επιβάλει. Εμένα προσωπικά το σπίτι μου είναι ανοιχτό σε όλους τους φίλους, συντρόφους και συγγενείς, και αυτό γιατί ενάντια στο μικροαστικό τρόπο ζωής , το δικό μου σπίτι επιθυμώ να είναι χώρος ανοιχτός στη συνεύρεση και την επικοινωνία. Αντίθετα, σκοπίμως τα μ.μ.ε και η αστυνομία ήθελαν να το παρουσιάσουν σαν ένα σπίτι σκοτεινό και ύποπτο κάτι που στην πραγματικότητα , τόσο για μένα, αλλά και για όσους έχουν περάσει από κει είναι εξαιρετικά γελοίο.

Στην ουσία ούτε από κανέναν κρυβόμουν, ούτε είχα λόγο να κρυφτώ από κανέναν. Στο σπίτι μου ερχόταν ένα σορό κόσμος φίλοι, συγγενείς, σύντροφοι από τον αντιεξουσιαστικό χώρο και παρότι σε γενικές γραμμές είμαι ακατάστατος και δεν προσέχω πολύ τα πράγματα μου, αυτό αν και ήταν θέμα για πλάκα στην ουσία δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν. Το σπίτι μου ήταν πάντα ανοιχτό και συχνά μαζευόμασταν κόσμος είτε για να κάνουμε παρέα, να φάμε και να πιούμε, είτε για να συζητήσουμε, για παράδειγμα, διάφορες αφισοκολλήσεις που έχουν ξεκινήσει από εκεί για κοινωνικά γεγονότα ή και μοιράσματα κειμένων που έχουν γίνει στους σταθμούς των περιοχών.

Με λίγα λόγια, αυτό που θέλω να πω είναι πως πέρα από τον φιλικό μου κύκλο που είναι μεγάλος, είμαι ανοιχτός γενικά στους συντρόφους που μας συνδέουν τα κοινά οράματα για την κοινωνία. Δηλαδή δεν κάνω φιλική παρέα με όλο τον αναρχικό χώρο, αλλά θα μπορούσα με όλο τον αναρχικό χώρο να ανταλλάσσω βιβλία, κείμενα, DVD, απόψεις, να έρθουν σπίτι μου , να πάω στο δικό τους, να φάμε μαζί να καλαμπουρίσουμε, να μιλάμε από το τηλέφωνο. Ναι κείμενα και βιβλία και μπροσούρες με τα αποτυπώματά μου ή ακόμα και εμένα τον ίδιο μπορείτε να βρείτε σε οποιουδήποτε αναρχικού το σπίτι όπως και το αντίθετο.

Δεν ζω φορεμένος σε αποστειρωμένη σακούλα φοβούμενος να αγγίξω τον οποιοδήποτε μήπως μπλέξω, αυτό προσπαθεί εδώ και αιώνες η εξουσία να μας επιβάλλει, αντιθέτως εμείς προβάλουμε ένα τρόπο ζωής, ανθρωπιάς και αλληλεγγύης αντίθετο από αυτό που αποκαλείται αποστειρωμένος τρόπος ζωής.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω κάτω από ποιες συνθήκες στήθηκε αυτή η υπόθεση στην οποία θα ήθελα να δώσω ένα τίτλο, λέγοντας ότι τρομοκρατία είναι ο τρόπος που μας αναγκάζουν καθημερινά να ζούμε.

Σε μία χρονική περίοδο η οποία κατακλύζονταν από έντονα κοινωνικά φαινόμενα, η κρίση γενικότερα του συστήματος οδηγεί στην πλήρη διάλυση, ενώ ταυτόχρονα επιβάλει την αναδιάρθρωσή του. Εκείνο τον καιρό που ήταν προ των πυλών τα νέα μέτρα με την κυβέρνηση Παπανδρέου η οποία μόλις είχε οδηγήσει τη χώρα στο Δ.Ν.Τ. Ίσως η παρομοίωση που θέλει την κοινωνία να είναι ένα καζάνι που βράζει να αποτελεί σήμερα την πλέον σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα που εγκυμονεί τους κινδύνους μίας γενικευμένης σύγκρουσης, πράγμα που εμείς οι αναρχικοί επιδιώκουμε ούτως ή άλλως και θα επιδιώκουμε όσο υπάρχει αδικία.

Ωστόσο συνεχίζοντας την περιγραφή εκείνου του καιρού, που δεν διαφέρει πολύ από το σήμερα, τα πάντα έχουν γίνει ρευστά και συνάμα οι μηχανισμοί της εξουσίας χάνουν την ευελιξία τους επιλέγοντας μία πιο σκληρή στάση (η εξουσία έχει πάψει να κρύβει το αληθινό της πρόσωπο πίσω από την μάσκα της δήθεν δημοκρατίας).

Εδώ και τρία χρόνια η κυριαρχία διεξάγει μία ολοκληρωτική επίθεση στο σύνολο της κοινωνίας θεσπίζοντας διαρκώς σκληρότερα μέτρα για το λαό.

Τα νέα μέτρα που εφαρμόζονται κάνουν την πραγματικότητα ακόμα πιο σκληρή. Η κοινωνική πρόνοια όπως παλιότερα λεγόταν είναι πλέον ένα ανέκδοτο με το οποίο δε γελάει κανείς, οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, οι επιπλέον φόροι, το ειδικό καθεστώς που θέτει ομήρους τους συμβασιούχους και οι χιλιάδες απολύσεις στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι μόνο λίγα από αυτά που μπορούν να ειπωθούν. Παράλληλα η στυγνή καταστολή παραδίδει την σκυτάλη στον διευρυμένο κοινωνικό έλεγχο και την άγρια καταστολή.

Τα παραδείγματα περισσεύουν από τότε έως και σήμερα. Θυμάμαι ήταν τότε ο στρατός κατοχής στην Κερατέα, η απαγόρευση συναθροίσεων των αγροτών στις Σέρρες, η κήρυξη πολλών απεργιών σε παράνομες και καταχρηστικές από την καταστολή της απεργίας των χαλυβουργών με τα ματ ως την πρόσφατη επίταξη των απεργών του Αττικό Μετρό και την εισβολή στο αμαξοστάσιο της μονάδας των εκαμ και συνεχίζεται και σήμερα με την κατάργηση του ασύλου, τα νομοθετήματα για τις διαδηλώσεις, τα καθημερινά πογκρόμ κατά των μεταναστών, ο τοίχος που χτίζεται στον Έβρο, ακόμα τα βασανιστήρια αγωνιστών μέσα στη Γ.Α.Δ.Α. ηπρόσφατη εισβολή σε κατειλημμένους χώρους είναι μερικά από αυτά. Παράλληλα οι μητροπόλεις έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα όπου η αστυνομοκρατία είναι βασικό στοιχείο της καθημερινότητας, οι φρουροί της αστικής δημοκρατίας παραμονεύουν σε κάθε γωνιά της πόλης που η ζωή όλο και πιο πολύ δηλώνεται ως απούσα.

Πλέον χωρίς κανένα πρόσχημα εφορμούν σε συγκεντρωμένα πλήθη (παραδείγματα Καυκάς, γυναίκα-δίας (Αγγελική Κουτσουμπού) και 2 θάνατοι του Κ.Κ.Ε. από δακρυγόνα με δεκάδες τραυματισμούς ακόμα και θανάτους από επιθέσεις των Μ.Α.Τ.) ενώ πλέον απροκάλυπτα η εξουσία δεν διστάζει να χρησιμοποιεί τους φασίστες ως εφεδρική ή ακόμα και ως τύπου αστυνομική δύναμη για να εξυπηρετήσει τα σχέδια του καθεστώτος και να σημειώσω πως ακόμα και στην αστυνομία τα σώματα ασφαλείας αποτελούνται κατά κύριο λόγο από φασίστες πολλές φορές οργανωμένους στη Χ.Α.

Σε τούτη την περίοδο που μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας οδηγούνται στην εξαθλίωση και την ανέχεια όπου ο φόβος της ανεργίας είναι διαρκής απειλή και χρησιμοποιείται για να καθυποτάξει τους εργαζόμενους ώστε να μην τολμάνε να σηκώσουν το κεφάλι στους εξουσιαστές τους.

Η ίδια η ζωή βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας. Χωρίς κανένα δισταγμό πλέον το καθεστώς είναι αναγκασμένο να διεξάγει ένα πόλεμο χτυπώντας όποιον αντιστέκεται στη λογική της κυριαρχίας ή οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει αφετηρία δυναμικού αγώνα. Έτσι το κράτος στοχεύει να εξοντώσει τον λεγόμενο «εσωτερικό εχθρό» πετώντας του λάσπη μέσα από την κυρίαρχη προπαγάνδα και το θέαμα και κατασκευάζοντας βαριές κατηγορίες που επιφέρουν πολλά χρόνια φυλάκιση.

Δεν διστάζει να προχωρήσει ακόμα και στη φυσική του εξόντωση χρησιμοποιώντας τους ένστολους φονιάδες όταν το κρίνει αναγκαίο (παραδείγματα Κουμής, Κανελοπούλου, Καλτεζάς, Τεμπονέρας, Μαρίνος, Γρηγορόπουλος και ο Φούντας, που είναι ο πρώτος νεκρός της δικιάς μας γενιάς ).

Κάτω από αυτές τις συνθήκες με συνέλαβαν ένα βράδυ ενώ πήγαινα όπως σχεδόν κάθε μέρα στο σπίτι της κοπέλας μου της Άννας.

Βρέθηκα στη Γ.Α.Δ.Α. όπου βασανίστηκα σωματικά. Με χτυπούσαν με γκλομπ στο κεφάλι ενώ ήμουνα δεμένος με χειροπέδες σε μία καρέκλα, με τις παραδοσιακές μεθόδους που κρατάνε από παλιά, δηλαδή γκλοπ τυλιγμένα σε εφημερίδες , αλλά παράλληλα και απειλές όπως: πες μας τι ξέρεις γιατί θα σε πάμε σε απόμερο μέρος και θα σε πυροβολήσουμε. Βέβαια τα ψυχολογικά βασανιστήρια δεν τελείωσαν εκεί. Με απειλούσαν λέγοντας μου χαρακτηριστικά πως «τώρα που θα βγεις θα γίνουμε η σκιά σου». Γιατί ακόμη και τότε, και αυτοί που με είχαν δεμένο, δεν πίστευαν ότι με αυτά τα στοιχεία μπορούσα να πάω φυλακή.

Στον ανακριτή είναι προφανές όμως πως είχε φτάσει το διαβιβαστικό από ακόμα πιο ψηλά για να μπούμε στη φυλακή ακόμα και χωρίς στοιχεία. Φυσικά αφού η κυβέρνηση έπρεπε να παρουσιάσει έργο στους δανειστές της , μιας και πλέον είχε χάσει την όποια ανεξαρτησία της και έγινε ρητά υποτελής σε αυτούς.

Και ενώ ήμουν κρατούμενος στη γ.α.δ.α. για μία εβδομάδα χωρίς να γνωρίζω τι γινόταν πίσω από την πλάτη μου, ανακάλυψα αργότερα από ένα αρχείο δημοσιευμάτων που φέραν οι συγγενείς μου στη φυλακή, ότι στο όλο σκηνικό του στησίματος της υπόθεσης έπαιξαν σημαντικό ρόλο τα Μ.Μ.Ε. που λέγοντας συνεχώς ψέματα φρόντισαν να φτιάξουν ένα κλίμα ιδανικό ώστε να με φυλακίσουν. Επειδή για αυτό δεν είχαν τίποτα, φρόντισαν να χτίσουν το προφίλ του τρομοκράτη. Με παρουσίασαν σαν τέρας λέγοντας διάφορες ανακρίβειες για το άτομο μου, δείχνοντας παράλληλα τη φωτογραφία που με έβγαλαν στα κρυφά στη γενική ασφάλεια ενώ ήμουν χτυπημένος και ταλαιπωρημένος και λέγοντας διαρκώς για την καλαμωτή στο σπίτι μου ότι αυτό είναι το αδιάψευστο στοιχείο της ενοχής μου.

Έφτασαν ακόμα να διαπομπεύσουν και τη μητέρα μου, κατασυκοφαντώντας την σαν πορνοστάρ, η μάνα μου που μια ζωή είχε καφενείο στη Νίκαια. Πράγμα για το οποίο έχει γίνει μήνυση από την πλευρά μας και βγήκε καταδικαστική απόφαση για τους υπεύθυνους και πρέπει να της αποδώσουν αποζημίωση. Τέλος με πήγαν στα Τρίκαλα όπου φυλακίστηκα για ένα χρόνο, μακριά από την οικογένεια μου και τους συντρόφους μου σε ένα καθεστώς ειδικής κράτησης και μεταχείρισης. (αναφέρομαι για το καθεστώς της φυλακής.)

Αν και μου ήταν τρομερά στενάχωρα όλα αυτά, δεν μου έκαναν τρομερή εντύπωση γιατί το ίδιο σκηνικό το έχω ξαναδεί σε πολλές υποθέσεις δίωξης αγωνιστών, μέσα στα χρόνια που συμμετέχω στο αναρχικό κίνημα. Αγωνιζόμενος σήμερα για την ελευθερία είναι πιθανό να βρεθείς στη φυλακή και αυτό δεν είναι κάτι καινούριο για κάποιον που αγωνίζεται. Σχεδόν κάθε φορά που κατηγορούν αναρχικούς για διάφορους, πολλές φορές τρελούς λόγους, τα Μ.Μ.Ε. φροντίζουν να στήνουν στον τοίχο και να τους διαπομπεύουν με τον χειρότερο τρόπο. Αυτό έγινε με τον Σειρινήδη, με τον Κόσιβα-Τραϊκάπη, τον Σεϊσίδη, αυτό έγινε με τις περιπτώσεις που ανέφερα πιο πριν και που η τελική κατάληξη σε όλες τις περιπτώσεις στο δικαστήριο δεν είχε καμία σχέση με όλο το σκηνικό που είχε στηθεί από τα Μ.Μ.Ε.

Αυτό όμως δεν γίνεται τυχαία. Τα Μ.Μ.Ε. είναι ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια της εξουσίας, το δεξί της χέρι στην προκειμένη περίπτωση. Χρησιμοποιείται είτε για να προετοιμάσει και να επηρεάσει την κοινωνία για αυτά που θα έρθουν, είτε για να πουν ψέματα, όπως κάνουν τόσα χρόνια, ώστε η εξουσία να μπορέσει να προχωρήσει στην οποιαδήποτε κίνηση την εξυπηρετεί κάθε φορά. Με λίγα λόγια τα Μ.Μ.Ε. είναι το φερέφωνο της εξουσίας που παρουσιάζουν τις εκάστοτε επιταγές της ως τη μόνη δυνατή λύση.

Το καθεστώς αποσκοπεί να ανακόψει και να απομονώσει με οποιοδήποτε τρόπο το ριζοσπαστικό αναρχικό κίνημα, στοχεύοντας ιδιαίτερα στα πιο συγκρουσιακά του στοιχεία και συνθέτει ένα πλέγμα της κατασταλτικής μεθόδευσης. Δεκάδες αγωνιστές βρίσκονται στη φυλακή, ενώ άνθρωποι που κατηγορούνται για ένοπλες οργανώσεις βρίσκονται σε ειδικές συνθήκες κράτησης, σε πτέρυγες προστασίας. Στην προσπάθεια εξάρθρωσης των ένοπλων οργανώσεων, η εξουσία χτυπάει τον κοινωνικό τους περίγυρο με σκοπό να τις απομονώσει και να τις κάνει ευάλωτες, πρακτική που έχει σαν αποτέλεσμα την ποινικοποίηση των πολιτικών και προσωπικών σχέσεων. Αυτό το δικαστήριο στήθηκε για να δικάσει τον Ε.Α. , αλλά μέσα από αυτό η εξουσία κοιτάζει να αποκομίσει ότι καλύτερο μπορεί. Δηλαδή το χέρι της καταστολής να προχωρήσει βαθύτερα στο αντικαθεστωτικό κίνημα και να διαλύσει οποιαδήποτε εστία αντίστασης. Από την απλή χαρτογράφηση του αναρχικού χώρου – για αυτό το λόγο και όλες αυτές οι κλίσεις σε ένα σορό κόσμο στα γραφεία του Μπαλντά και του Μόκκα, την επιδίωξη να τρομοκρατήσουν η ακόμα κατηγορήσουν και να βάλουν στη φυλακή όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο, μέχρι και την εγκληματοποίηση των ευρύτερων πρακτικών του αναρχικού κινήματος όπως την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα και την πολιτική υπεράσπιση τους (η άμεση επέμβαση της αστυνομίας στην παρέμβαση που έκαναν σύντροφοι στον flash fm για την υπόθεση του Ε.Α. χωρίς προηγούμενη μήνυση από το σταθμό, οι οποίοι κατηγορούνται σύμφωνα με ένα νόμο που ανασύρθηκε από τα χρόνια της Χούντας περί εγκωμιασμού εγκληματικών πράξεων).

Να ξαναγυρίσω στη δική μου ιστορία.

Σαν αναρχικός συμμετέχω ενεργά σε κινηματικές διαδικασίες του χώρου γενικότερα, δεν περιορίζομαι βέβαια σε κάποια συγκεκριμένη περιοχή, όμως πάντα ξεκινούσα και κατέληγα στην περιοχή στην οποία μεγάλωσα και μένω ακόμα και τώρα, στη Νίκαια που ούτως ή άλλως όπου και αν έμενα πάντα ερχόμουν μέσα στη βδομάδα το λιγότερο τρεις φορές είτε για να βοηθήσω τη μητέρα μου με το καφέ που είχε ή για να αράξω στην περιοχή να δω τους φίλους και συντρόφους που δεν συνηθίζουν να κατεβαίνουν στο κέντρο.

Μάλιστα από ότι διάβασα στη δικογραφία, σε ένα δελτίο της αστυνομίας λέει ότι σύχναζα στην καφετέρια «Άντζελα». Ε! λοιπόν σας γνωστοποιώ ότι αυτό ήταν το καφενείο της μητέρας μου, που τώρα δεν υπάρχει πια γιατί το έκλεισε η κρίση. Η Νίκαια είναι μία περιοχή, δεν ξέρω αν γνωρίζετε, που έχει ιστορία από τον Β. Παγκόσμιο πόλεμο μέχρι και τώρα. Παλιότερα ήταν οι ναζί που εκτελούσαν ανθρώπους σαν αντίποινα στον αγώνα του Ε.Λ.Α.Σ., του Δημοκρατικού Στρατού και των ανεξάρτητων ανταρτών, τώρα είναι τα φασιστοειδή της Χ.Α. και οι ομοϊδεάτες τους οι αστυνομικοί που τους στηρίζουν οι οποίοι μαχαιρώνουν μετανάστες και ξυλοκοπούν αγωνιστές .

Όπως είπα πριν έπαιρνα μέρος στα κοινωνικά δρώμενα της περιοχής γιατί ήταν και θα παραμείνει η γειτονιά μου.

Στο τμήμα της Νίκαιας έδινα παρόν για 7 χρόνια από τα οποία τα 5 ήταν διοικητής ο ίδιος ο Παπαθανασάκης. Στο τμήμα κάθε φορά που έδινα παρόν αλλά και στο σπίτι οι αστυνομικοί μου είχαν κάνει τη ζωή δύσκολη. Είχα συνέχεια ασφαλίτες κάτω από το σπίτι μου, εξάλλου σας το είπε και ο ίδιος ο Παπαθ. «ήταν πάντοτε σε εποπτεία και δεν έκανε ποτέ τίποτα» Και όχι μόνο αυτό , για να καταλάβετε ακόμα και όταν είχα το σοβαρό ατύχημα και ήμουν κλινήρης, ενώ τους είχε προσκομίσει τα χαρτιά του νοσοκομείου η μητέρα μου, με έπαιρναν τηλέφωνο από το τμήμα να μου πουν πως αν δεν πάω ο ίδιος τα χαρτιά θα με πάνε στον εισαγγελέα, γιατί παραβιάζω τους όρους. Μάλιστα με είχαν φτάσει στο σημείο να κάνω διαμαρτυρία στο τμήμα με τον δικηγόρο μου.

Όπως είπα όμως το πρόβλημα δεν το είχα μόνο εγώ αλλά όλοι οι αναρχικοί που είχαν συμμετοχή στα κοινωνικά δρώμενα της περιοχής. Ενδεικτικά να αναφέρω συγκεκριμένα ένα από τα πολλά παραδείγματα παρενόχλησης που είχα από ασφαλίτες της περιοχής. Μετά από μία κινητοποίηση στο Δημαρχείο της Νίκαιας για διαμαρτυρία για την δολοφονία ενός μετανάστη από βασανιστήρια στο τμήμα της Νίκαιας, τότε ακόμα ήταν διοικητής ο ίδιος ο Παπαθανασάκης, μαζί με δύο φίλους μου πηγαίναμε στα σπίτια μας. Τότε μας πλησίασαν γνωστοί ασφαλίτες από το τμήμα και μας είπαν το εξής «ότι τους είχε πει ο διοικητής τους, ο Παπαθανασάκης να καθίσουμε καλά γιατί θα μας τυλίξουν σε μία κόλλα χαρτί» από ότι φαίνεται είναι συνήθης πρακτική του ίδιου και των συναδέλφων του να παρενοχλούν και να τυλίγουν κόσμο σε μία κόλλα χαρτί. Απ’ ότι άκουσα εδώ μέσα από κάποιο μάρτυρα, είναι ο ίδιος άνθρωπος (στον Παπαθανασάκη αναφέρομαι) που είχε βασανίσει παλιότερα σύντροφο στη Γ.Α.Δ.Α. κάνοντάς του Φάλαγγα στα πόδια.

Αυτός ο άνθρωπος ήρθε να μας πει και να προσπαθήσει να περιγράψει την καθημερινότητα μου, για την οποία προσπαθεί να αποδώσει ένα χαρακτήρα συνωμοτικό. Επειδή αυτό είναι αδύνατον φτάνει στα έσχατα του παραλογισμού, να μας πει ότι και η φυσιολογική ζωή καμιά φορά ερμηνεύεται ως συνωμοτική.

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν ισχυρίζεται πως γνωρίζει τον πατέρα μου και τον αδερφό μου, λέει ότι έδινα 7 χρόνια παρόν στο τμήμα και από τα δικά του τα λεγόμενα φάνηκε ότι ήξερε μία χαρά πως ήμουν σε εποπτεία και λογικό είναι αφού αυτός έδινε τις διαταγές. Και επειδή δεν έχει τίποτα να πει για μένα, λέει ότι η φυσιολογική καθημερινότητα μου είναι συνωμοτική.

Δεν πιστεύω, ούτε πίστεψα ποτέ ότι κρύβεται κάτι προσωπικό μεταξύ αυτού και εμένα. Όπως έχω πει από την αρχή θεωρώ πως η δίωξη μου είναι πολιτική. Τέτοιους Παπαθανασάκηδες έχει πολλούς φαντάζομαι η αστυνομία, αυτός όπως και οι υπόλοιποι είναι οι εντολοδόχοι του καθεστώτος και τους χρησιμοποιεί για να πολεμάει τους πολιτικούς του αντιπάλους με πρακτικές που ξεκινάνε από παλαιότερα χρόνια και οι οποίες δεν έχουν αλλάξει μέχρι σήμερα. Μόνο που σήμερα είναι ακόμα πιο οργανωμένες.

Ένας καινούριος αντιτρομοκρατικός νόμος που θα λέει ότι πρέπει ο καθένας που αντιστέκεται στο καθεστώς να έχει έναν μπάτσο από δίπλα του για να του κάνει επόπτευση. Φαντάζομαι πως είναι το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Τέλος θέλω να καταλήξω στο εξής: αυτός ο άνθρωπος λέει ψέματα σε αρκετά σημεία προκειμένου να φτιάξει εντυπώσεις για το προφίλ των κατηγορούμενων εδώ μέσα. Παίρνει αληθινές καθημερινές καταστάσεις και τις φορτώνει με ψέματα με σκοπό να μπορέσει να στήσει αυτή την υπόθεση και άρα να δείξει ότι παράγει έργο.

Ψέματα είναι τα πέρα δώθε που λέει ότι έκανα το βράδυ μία μέρα πριν από τη σύλληψη μου. Ψέματα είναι και αυτή η ακατανόητη ιστορία με τον Υμηττό και θα εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ.

Να δούμε τελικά τι μου καταλογίζουν;

Όταν με πιάσανε γράφανε οι εφημερίδες ότι «αυτοκίνητο συλληφθέντος εντοπίστηκε σε κάποιο σημείο του Υμηττού»

Κατ’ αρχήν να πιάσουμε τα πράγματα ένα ένα. Αρχίζοντας να ξεκαθαρίσουμε την ιστορία με τον Υμηττό.

Δεν έχω πάει ποτέ στον Υμηττό. Αυτό που ισχυρίζεται ο Παπαθανασάκης δεν έχει γίνει ποτέ. Δεν καταλαβαίνω καν τι λεεί ο Παπαθανασάκης. Ισχυρίζεται ότι κάποιος που δεν θυμάται καν το όνομα του, είδε το αυτοκίνητο μου ένα πρωί σε κάποιο σημείο του Υμηττού, που είναι αδύνατον να προσδιορίσει, ώστε να καταλάβω τι εννοεί.

Αν αυτή η περιγραφή του Παπαθανασάκη δεν είναι τελείως ψεύτικη, το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι μπέρδεψαν κάποια απ τις διαδρομές που έκανα είτε εξυπηρετώντας τον αδερφό μου, είτε το πατέρα μου τον οποίο πήγαινα στο Σούνιο και ήταν χειρουργημένος όπως και ο ίδιος σας είπε.

Προσπαθώ και εγώ να θυμηθώ τι διαδρομές έκανα εκείνο τον καιρό εκτός από τις «κλασικές» σπίτι- μαγαζί- σπίτι της Άννας. Εκείνο το διάστημα, όπως κατέθεσαν ο πατέρας μου και οι φίλοι μου, ήμουν όλη μέρα στο αυτοκίνητο, ήμουν ο ταξιτζής της οικογένειας.

Για το αν η αστυνομία λέει την αλήθεια ή όχι. Πρέπει πρώτα να δείτε τι ακριβώς λέει η αστυνομία για να καταλήξετε. Όμως πως μπορούμε να καταλήξουμε σε λογικά συμπεράσματα όταν το σενάριο είναι τόσο μπερδεμένο.

Π.χ. Η αστυνομία λέει την αλήθεια ότι βρήκε κάλυκες

Σε κάποιο σημείο στον Υμηττό, πιθανόν να υπάρχουν διάφοροι κάλυκες σε διάφορα σημεία του Υμηττού.

Ένα χαρτί στη δικογραφία λέει πως όλο αυτό το περιστατικό έγινε μετά τη σύλληψη μου.

Αν λέει την αλήθεια ότι κάποιος, πήγε κάπου στον Υμηττό στις 11/4, τότε δεν θα μπορούσα να είμαι εγώ γιατί είχα συλληφθεί από τις 9/11 και απ την ίδια μέρα κρατείται και το αμάξι μου στην ασφάλεια, επομένως κανείς δεν μπορούσε να πάρει το αμάξι μου και να πάει στον Υμηττό για οποιονδήποτε λόγο πέρα απ την ίδια την αστυνομία.

Υποτίθεται πως είδαν ένα αυτοκίνητο να ανεβαίνει στον Υμηττό και τώρα στη δίκη πρόσθεσε ότι άκουσαν πυροβολισμούς. Είναι δυνατόν η αστυνομία να βλέπει κάποιον να πηγαίνει σε ένα βουνό, μετά να ακούει και πυροβολισμούς και να μην τον σταματάει; Και καλά δεν τον σταματάει, δεν τον ακολουθεί να δει που θα πάει; Είναι λογικά πράγματα αυτά? Θα απαντήσω εγώ λέγοντας πως πολύ απλά επειδή δεν έχουν συμβεί ποτέ. Και εν τέλει ποιος τα λέει όλα αυτά? Κανείς δεν ξέρει . Απ ότι άκουσα, Ο Παπαθανασάκης λέει πως δεν θυμάται ποιος του το είπε καν, οπότε δεν έχω να πω κάτι άλλο.

Ποιος με κατηγορεί ότι έκανα τι;!

Μετά είπανε για τις κάρτες.

Αυτές τις κάρτες εγώ πρώτη φορά τις είδα στη δικογραφία. Ειλικρινά. Και για να είμαι ειλικρινής έχω σπάσει το κεφάλι μου να καταλάβω τι έχει συμβεί με αυτές τις κάρτες, από τότε που το διάβασα στη δικογραφία. Η αλήθεια είναι ότι το σπίτι μου ήταν πάντα γεμάτο πράγματα. Τα μισά εκ των οποίων δεν είναι δικά μου. Ποτέ δεν αναρωτήθηκα ποιανού είναι τι; γιατί το σπίτι μου ήταν πάντα ανοικτό σε κόσμο. Απλά, όταν έβρισκα πράγματα που δεν αναγνώριζα τα έβαζα στην άκρη μέχρι κάποιος να μου τα ζητούσε. Αυτές τις κάρτες δεν τις θυμάμαι καν. Πιθανόν να μην τις προσέξει ποτέ. Πάντως, αυτό που λένε ότι ήταν επιμελώς κρυμμένες είναι τουλάχιστον αστείο. Στην συγκεκριμένη ντουλάπα, που λένε ότι της βρήκαν ήταν ένα σωρό πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχω πάει ποτέ στην Αιγίνης, το διαμέρισμα το οποίο αναφέρει η δικογραφία

Ένα χρόνο μετά, λίγο πριν πάω στο συμβούλιο για την παράταση της κράτησης μου, ήρθαν οι εκθέσεις για τα κλειδιά μου, αυτά που είχα πάνω μου και αυτά που είχα σπίτι μου. Και ενώ η πρώτη λέει ότι τα κλειδιά μου δεν έχουν καμία σχέση με την υπόθεση, που είναι και η αλήθεια, ήρθε μια δεύτερη που λέει ότι ένα κλειδί από αυτά που βρέθηκαν λέει σπίτι μου, μοιάζει με ένα άλλο, και αυτά λέει, κάπως συμπέραναν ότι ανοίγουν μια χαλασμένη κλειδαριά σε ένα διαμέρισμα που μέχρι σήμερα δεν ξέρω ούτε πού είναι.

Για να ξεκαθαρίσω τι εννοώ. Δεν έχω πάει ποτέ σε αυτό το διαμέρισμα που λέει η δικογραφία στη Μηδείας και δεν γνωρίζω καν που είναι. Και να πω και κάτι άλλο;

Έχω πολλά ερωτήματα να θέσω.

Τι σημαίνει ότι τα κλειδιά μοιάζουν φωτογραφικά μεταξύ τους. Σύμφωνα με κλειδαρά που ρώτησα, πολλά κλειδιά της ίδιας μάρκας μοιάζουν μεταξύ τους. Όπως και τα κλειδιά που έχω τώρα πάνω μου, μοιάζουν οπτικά μεταξύ τους, μήπως ανοίγουν και αυτά την Μηδείας;

Και άλλα κλειδιά τυχαίνει να ανοίγουν διαφορετικές κλειδαριές.

Και τελικά αναρωτιέμαι:

Πως θα έμπαινα σε ένα διαμέρισμα, που από την δικογραφία λέει ότι χρειάζονταν τρία κλειδιά. Και μάλιστα η μια από τις κλειδαριές είναι χαλασμένη.

Τι θα έκανα; Θα χτυπούσα στους γείτονες το κουδούνι;

Για να καταλήξω. Εγώ είχα κλειδιά για το μαγαζί, για το σπίτι μου στην Νίκαια, για το σπίτι της Άννας και του πατέρα μου. Το συγκεκριμένο που μου αποδίδεται είναι μάλλον από ένα λουκέτο στην είσοδο του μαγαζιού, το οποίο τ’ αλλάζουμε κάθε τόσο γιατί πολύ συχνά γίνονται διαρρήξεις. Και το λέω γιατί στο κομοδίνο που λένε ότι το βρήκανε, είχα διάφορα κλειδιά του μαγαζιού.

Μπορείτε να θεωρήσετε τυχαία την στιγμή εμφάνισης του συγκεκριμένου κατασκευασμένου στοιχείου; Ήρθε λίγο πριν το δωδεκάμηνο.

Και τελικά καταλήγουμε σε αυτό που κυριάρχησε στη δίκη. Στις φιλικές μου σχέσεις. Για τον τρόπο που μιλάω στο τηλέφωνο, που έχει γίνει πολύς λόγος εδώ μέσα.

Τώρα θα ήθελα να αναφέρω κάποια πράγματα για τα τηλέφωνα. Κατ’ αρχάς και το τηλέφωνο που είχα πάνω μου όταν με πιάσανε είναι δικό μου. Αριθμό δεν θυμάμαι απ’ εξω. Ούτε τώρα το θυμάμαι και συγκεκριμένα εγώ προσωπικά δεν κοίταζα τις συνομιλίες που είχε η δικογραφία και θα σας εξηγήσω και για αυτό. Ωστόσο για να ακριβολογούμε και το 073 όπως το αποκαλείτε είναι δικό μου.

Και για να σας εξηγήσω αυτό που λέτε ότι μιλάω ελλειπτικά και κορακίστικα, εγώ έτσι μιλάω. Αυτό είναι το λεξιλόγιο μου, αυτός είναι ο τρόπος μου. Στο τηλέφωνο μου δεχόμουνα ένα σωρό κλήσεις και από φίλους και από συγγενείς και από τα τηλέφωνα τους με παίρνανε και από παντού. Αλλά, αυτό είναι κάτι που επιμελώς κρύβετε προκειμένου να παρουσιαστεί ένα κλίμα συνωμοτικότητας. Και όπως είπα και από τηλεκάρτες δεχόμουν κλήσεις και από παντού. Και εγώ όταν δεν έχω μονάδες τηλεφωνώ από τηλεκάρτα. Είναι πιο φθηνά, όπως γνωρίζετε,και για αυτό έχω πάντα μια τηλεκάρτα πάνω μου. Για να τελειώσω με αυτό το θέμα.

Η επικοινωνία μου με τους φίλους μου δεν έχει τίποτα το περίεργο, όπως δεν έχουν τίποτα το περίεργο και οι συναντήσεις μου με τους φίλους μου.

Και μιας και μιλάμε περί ραντεβού και συναντήσεων θέλω να αναφέρω κάποια πράγματα σε σχέση με αυτές τις περιβόητες συναντήσεις που έχουν γίνει τόσο θέμα. Όπως προανέφερα για μένα απλές καθημερινές συναντήσεις, τις έχουν μετατρέψει σε συναντήσεις συνωμοτικότητας. Και να πάρουμε τα πράγματα ένα ένα.

Πρώτον: Στη Καισαριανή βρεθήκαμε να συζητήσουμε 4 σύντροφοι για διάφορα προσωπικά και πολιτικά πράγματα. Τίποτα διαφορετικό, περίεργο ή συνωμοτικό υπήρχε πίσω από αυτές τις συναντήσεις. Εξάλλου να σας ρωτήσω κάτι; Αν αυτές οι συναντήσεις ήταν κάτι άλλο από σας είπα θα πήγαινα με το δικό μου αυτοκίνητο;

Και γιατί δεν αναφέρουν τι έκανα μετά; Η παρακολούθηση σταματάει στην Καισαριανή; Γιατί δεν λένε ότι φεύγοντας από την καφετέρια πήγα το Κώστα και στο Σαράντο στις δουλειές τους και εγώ στο μαγαζί; Γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε καμία δόση συνωμοτικότητας πουθενά. Αλλά αυτό τους βολεύει να παρουσιάσουν.

Όπως και με τον Κάτσενο που βρεθήκαμε στην Βικτώρια, όπως κάναμε πολλές φορές άλλωστε επειδή ήταν κοντά στη δουλειά του και μένα κοντά στης Άννας.

Και για να τελειώνω με αυτές τις συναντήσεις, θέλω να πω και δυό λόγια για την ημέρα πριν από τη σύλληψη μου και συγκεκριμένα για το βράδυ της Πέμπτης. Εκείνο το βράδυ πέρασε από το σπίτι μου ο Χριστόφορος και ο Κώστας.

Ο Χριστόφορος πέρασε από μένα χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο, αλλά επειδή μεταξύ έμενα και του Χριστόφορου υπήρχε μια σχέση γειτονική, φιλική, συντροφική. Δηλαδή όπως εκείνος αλλά και εγώ περνάγαμε συχνά πυκνά ο ένας από το σπίτι του άλλου, διότι ήμασταν και γείτονες αλλά και επειδή εκείνο το καιρό κάναμε αρκετή παρέα μεταξύ μας. Γιατί δεν λένε ότι εγώ ήμουν στο σπίτι του Χριστόφορου την Κυριακή του Πάσχα και τρώγαμε και πίναμε; Ή όλες τις άλλες φόρες που είχαμε βρεθεί εκείνο το καιρό που υποτίθεται με παρακολουθούσαν;

Και για να ξεκαθαρίσω ότι εκείνο το βράδυ ούτε ο Νίκος ήταν σπίτι μου, ούτε κανένας άλλος πέρα από τον Χριστόφορο ο όποιος πέρασε για κάποια ώρα και μετά πέρασε η Φανή, συγκάτοικος του ,και τον πήρε. Και ο Κώστας πέρασε για λίγο.

Όσον αφορά εμένα, ούτε μέσα, ούτε έξω πήγαινα, ούτε πέρα, ούτε δώθε. Πήγα σπίτι για κάποια ώρα, ήρθαν τα παιδιά που είπα πριν και αφού έφυγαν, μετά από κάποια ώρα πήγα στο σπίτι της Άννας που ήταν άρρωστη και έκατσα εκεί όλο το βράδυ. Αλλά είναι αυτό που είπα πιο πριν για τον Παπαθανασάκη και τους συναδέλφους του. Ότι παίρνει αληθινές καταστάσεις της καθημερινότητας, της παρουσιάζει ως συνωμοτικές, τις φορτώνει με ψέματα με σκοπό να μπορέσει να παρουσιάσει τους ισχυρισμούς του σε αυτή την υπόθεση ως αληθοφανή, για να παρουσιάσει έργο.

Κατά τη γνώμη μου δεν παρουσιάζεται έτσι έργο.

Κατ αρχάς αυτό το δικαστήριο πρέπει να αποφασίσει πως θα δικάσει πολιτικά ή νομικά; Διότι δύο χρόνια πριν, στο 12μηνο συμβούλιο εφετών στο οποίο παρευρέθηκα αποφάσισε να εξετάσει νομικά και μόνο αυτή την υπόθεση και για αυτό το λόγο μας άφησε ελεύθερους.

Όμως αυτό δεν άρεσε σε κάποιους. Εδώ θέλω να αναφέρω ότι η εκδικητικότητα των μηχανισμών έχει πρόσωπο και δεν μένει μόνο στο νομικό προσωπείο, αλλά προχωράει σε παράνομες ενέργειες κατά το δικό σας νομικό καθεστώς.

Ο τότε εισαγγελέας του Άρειου Πάγου Τέντες, μετά από ερώτηση της Μπακογιάννη στη Βουλή σχετικά με την αποφυλάκιση μας, πρόσβαλε την προηγούμενη απόφασηκαι ζήτησε να αναιρεθεί η απόφαση της αποφυλάκισης μας. Πράγμα που εκείνο τον καιρό έμαθα πως παραβίαζε το σύνταγμα, μάλιστα η πράξη αυτή είχε χαρακτηριστεί σαν δικαστικό πραξικόπημα. Πιο συγκεκριμένα στη διαταγή του έγραφε ένα σορό δικονομικές- πολιτικές, κατά το δικό μου χαρακτηρισμό μπούρδες, καταχράζοντας όπως λέτε και εσείς το τεκμήριο της αθωότητας. Βιώσαμε λοιπόν την εκδικητικότητα των μηχανισμών στο πετσί μας που λένε, και βρεθήκαμε για περίπου ένα μήνα σε ένα περίεργο καθεστώς ομηρίας και έντονου ψυχολογικού πόλεμου. Πριν προλάβουμε να χαρούμε καλά-καλά από τη δικαίωση που νιώσαμε με την αποφυλάκιση μας και την χαρά της όποιας ελευθερίας, ήρθε αυτό σαν κεραμίδα από το πουθενά ….

Σαφώς βέβαια ούτε ο Τέντες είχε προσωπικά μαζί μας. Η διαταγή που έδωσε ήταν αποτέλεσμα μίας πολιτικής απόφασης που ήρθε και αυτή από τα πάνω και που τελικά πάλι καλά δεν μπόρεσε να βρει νομικό αντίκρισμα. Πάλι τα Μ.Μ.Ε. έπαιξαν το ρόλο τους σαν πιστά παπαγαλάκια του συστήματος και προετοίμασαν το έδαφος για αυτή την κίνηση του Τέντε με δημοσιεύματα στις εφημερίδες και τίτλους στα πρωτοσέλιδα «Έξω ο μισός Ε.Α.». Πριν ακόμα δικαστούμε.

Η εκδικητικότητα όμως των μηχανισμών δεν σταμάτησε εκεί αλλά συνεχίστηκε με τον εμπρησμό του αυτοκινήτου της μητέρας μου και το μηχανάκι ενός παιδικού φίλου και συντρόφου μου από αστυνομικούς της αντιτρομοκρατικής κατά τη δική μου γνώμη. Θα σας εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ.

Δύο μέρες πριν περάσουμε το δεύτερο συμβούλιο εφετών και ενώ με παρακολουθούμαι από πολλούς άντρες της αντιτρομοκρατικής, από τότε που βγήκα ακόμα και τώρα που έχω έρθει εδώ πέρα, αυτές είναι οι λεγόμενες εποπτεύσεις χώρων που λένε οι Παπαθανασάκηδες. Συνεχίζοντας λοιπόν, εκείνο τον καιρό κυκλοφορούσα με το αυτοκίνητο της μητέρας μου μιας και το δικό μου δεν μου έχει αποδοθεί ακόμα. Δάνεισα λοιπόν το αυτοκίνητο στο φίλο μου το Γιώργο γιατί το χρειάζονταν για κάποια δουλειά δική του, όπως είναι λογικό , για το βράδυ το πάρκαρε έξω από το σπίτι του, το οποίο σπίτι του σημειώνω είναι ακριβώς 30 μέτρα από το πολυδύναμο Νίκαιας. Ε! το βράδυ με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος και μου είπε το εξής:

Ε! λοιπόν είπα ότι έτσι όπως έχω καταλάβει πως λειτουργεί το σύστημα, μάλλον δεν θα πάμε φυλακή ξανά γιατί πολύ απλά την εκδικητική τους μανία τη βγάλανε μάλλον με αυτό τον τρόπο. Δεν ξέρω τι σχέση μπορεί να υπάρχει μεταξύ αστυνομίας-δικαστικών, αλλά κατά τη γνώμη μου υπάρχει και μάλιστα άμεση και αυτό έχει αποδειχτεί πολλές φορές στο παρελθόν. Είτε σε δικαστικές αίθουσες είτε σε ανακριτικά γραφεία , και στην υπόθεση τη δικιά μας πολλές φορές , οι δικαστικοί κάνουν ότι τους λένε . Αστυνομία και Μ.Μ.Ε.

Όπως έγινε στις 14 Απρίλη 2010 από την ανακρίτρια που περάσαμε τότε, η οποία χωρίς στοιχεία μας προφυλάκισε εκτελώντας διαταγές. Προφανώς υπήρχε πίεση. Είτε εντός της Ελλάδας, είτε εκτός για συλλήψεις που αφορούσαν την οργάνωση του Ε.Α και την εξάρθρωση της. Όπως αποδείχτηκε περίτρανα , όποιον η αστυνομία συσχέτιζε με αυτή την υπόθεση, θα τον έβαζε αυτομάτως φυλακή.

Αλλά αυτό ακριβώς καλείστε εσείς να κάνετε εδώ πέρα και τι εννοώ: Σαφώς θα πρέπει να αποδείξετε αυτό που λέω πιο πάνω ή όχι , ή ακόμα όπως είπα στην αρχή να αποδείξετε πώς θέλετε να δικάσετε. Γιατί στην τελική τι είδαμε εδώ πέρα 91 μάρτυρες κατηγορίας, οι οποίοι δεν είπαν τίποτε και έναν μάρτυρα, τον Παπαθανασάκη που χωρίς στοιχεία και με μισόλογα ήρθε εδώ για να δώσει τη γραμμή της αντιτρομοκρατικής για το πώς πρέπει να πάει αυτή η δίκη και έναν αστυνόμο-επιστήμονα που έκανε ακριβώς αυτό που τον έβαλαν οι εντολείς του να κάνει. Ο οποίος αντέφασκε συνεχώς σε διάφορα σημεία και φρόντισε να τα πει έτσι ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Στην ουσία μας είπε πως αφού δεν καταλαβαίνετε τίποτα δεν πειράζει ,αλλά αφού έτσι το λέει η αντιτρομοκρατική, έτσι είναι.

Τώρα δική σας δουλειά είναι το πως θα δικάσετε. Όπως είπα πριν, ή θα δικάσετε βάσει νόμων ή θα δικάσετε τον τρόπο ζωής μου και την πολιτική μου ταυτότητα. Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να εξηγήσω τι ακριβώς είναι αναρχία και αναρχικός όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ και αυτό θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα πω πριν κλείσω την τοποθέτηση μου.

Για μένα αναρχία είναι τρόπος ζωής, ισότητας και Ελευθερίας. Αλληλοσεβασμού στον συνάνθρωπο μας , ίσων ευκαιριών για όλους στη δουλειά , αλλά και στον τρόπο αντίληψης των προβλημάτων που απασχολούν τον άνθρωπο από τότε που υπάρχει. Ισότητας και επιστήμης που θα είναι στο πλευρό του ανθρώπου και όχι στο πλευρό της εξουσίας. Ένας τρόπος αντίληψης των πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μας και που στόχο έχει την ελευθερία και όχι τον εξαναγκασμό. Ο αναρχικός έχει στόχο προκειμένου να πετύχει τα παραπάνω που ανέφερα μέσα από πολύμορφους αγώνες , να στέκεται δίπλα σε όλους αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν αυτό το βάρβαρο καθεστώς και αγωνίζονται για την ελευθερία όχι μόνο του λαού αλλά και για το ίδιο το άτομο. Για μένα δεν μπορείς να λέγεσαι αναρχικός αν δεν ζεις έστω και στο ελάχιστο τον τρόπο που θες να προτείνεις. Δηλαδή δεν μπορείς να προτείνεις την αλληλεγγύη αν δεν είσαι αλληλέγγυος στους ίδιους σου τους συντρόφους ή φίλους, δεν μπορείς να μιλάς για συντροφικότητα αν δεν στέκεσαι συντροφικά δίπλα τους, δεν μπορείς να μιλάς για ισότητα αν επιβάλλεσαι με το ζόρι στους άλλους. Δεν μπορείς να μιλάς για αλληλοσεβασμό αν δεν μοιράζεσαι τα αγαθά με τον άλλο που δεν έχει τίποτα ή και ακόμα όταν λέει μία άποψη να μην την λαμβάνεις υπ όψιν.

Για μένα ο αναρχικός πολεμά για μία κοινωνία όπως περιέγραψα πριν, στέκεται δίπλα στους εργάτες, τους εξεγερμένους, τους φοιτητές, τους μαθητές και σε όσους αντιστέκονται. Είναι εκείνος που βάζει το πρόταγμα ελευθερίας καθολικά. Ακόμα και σε μερικές διεκδικήσεις.

Πολεμά αυτούς που είναι εχθροί της ελευθερίας, τους φασίστες, το κράτος, τον καπιταλισμό, τους μπάτσους, τους εξουσιαστές, τα αφεντικά και γενικότερα αντιλήψεις που επισκιάζουν την ελευθερία του ατόμου και της κοινωνίας.

Και ναι σαν στόχο έχουμε την καταστροφή του υπάρχοντος καθεστώτος για μία κοινωνία χωρίς σύνορα, χωρίς εκβιασμούς της ζωής, χωρίς κράτη και χωρίς να υπάρχει η αντίληψη της εξουσίας όποια μορφή και αν έχει είτε αυτό γίνεται απέναντι σε ανθρώπους είτε σε όλα τα όντα σε αυτό τον πλανήτη.

Δεν είμαστε ούτε αθώοι ούτε ένοχοι, είμαστε αναρχικοί απέναντι στην φασιστικοποίηση της κοινωνίας . Κατά τη γνώμη μου η εξουσία και οι εντολοδόχοι της είναι όλοι ένοχοι για την κατάντια της κοινωνίας , όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη τη γη γενικότερα.

Και για αυτούς τους λόγους που ανέφερα πιο πριν είμαστε εδώ πέρα. Αυτό τον καιρό ακόμα περισσότερο , αυτά που λέμε εδώ και δεκάδες χρόνια βρίσκουν έδαφος και σαφώς και τα συμμερίζεται όλο και περισσότερος κόσμος.

Μέσα από την κατάσταση του ίδιου του πολιτικό- οικονομικού καθεστώτος, υπάρχει επίθεση σε όλα τα μέτωπα αντίστασης από την πλευρά της εξουσίας με σαφείς επιθέσεις σε κοινωνικά κέντρα, καταλήψεις, πλατείες, στέκια, και χώρους όπου στεγάζονται μετανάστες.

Όπως είπα πριν τις απόψεις μας τις συμμερίζονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι με αποτέλεσμα τις κινήσεις μας ή τα συνθήματα που λέγαμε εδώ και δεκάδες χρόνια να τα υιοθετούν και να στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλο απέναντι στην εξουσία. Και αυτό το καταλαβαίνει η εξουσία και διεξάγει ένα πόλεμο σε όλα τα μέτωπα.

Δηλαδή δεν κάνουν πλέον μόνο οι αναρχικοί Καταλήψεις. Πλέον στις πορείες δεν συγκρούονται μόνο αναρχικοί. Καλά, αυτό στην ουσία ποτέ δεν γίνονταν, απλά έτσι το παρουσίαζε η εξουσία. Πλέον τις ανάγκες της αλληλεγγύης και της ισότητας δεν είναι κάτι που λένε και κάνουν μόνο οι αναρχικοί, αλλά μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Για αυτούς τους λόγους η εξουσία διεξάγει ένα πόλεμο σε όλο το λαό αστυνομοκρατώντας τον και καταστέλλοντας τον. Με αφετηρία το δικό μας κίνημα αλλά και αυτά που προτείνουμε εδώ και δεκάδες χρόνια και με πρόσχημα αυτά που είπα πιο πριν, ακούσαμε τον Υπ. Προ. Πο. να λέει επί λέξη ότι το αναρχικό κίνημα φταίει και πως είναι η μήτρα της τρομοκρατίας. Εγώ θα ήθελα να πω ότι η μήτρα της τρομοκρατίας όπως αποκάλεσε ο Δένδιας είναι ο ίδιος και αυτοί που κάθονται στα έδρανα της βουλής.

Το μόνο που κάνει είναι να δίνει δημόσια πολιτικές διαταγές προκειμένου να καταδικάσουν εμάς, αλλά και όποιον άλλον αναρχο-αντιεξουσιαστή βρεθεί η βρίσκεται σε ανάλογο δικαστήριο, η τυχόν πιαστεί σε οποιαδήποτε δημόσια κινητοποίηση.

Η εξουσία εξοπλίζεται με διάφορα νομικά όπλα προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτό που έρχεται.

Ο λεγόμενος αντιτρομοκρατικός νόμος δεν αφορά μόνο τους αναρχικούς αλλά γενικότερα όποιον αντιστέκεται δηλαδή τον ίδιο το λαό. Γιατί είναι τόσο ελαστικός που δεν καταδικάζει πράξεις αλλά την αλληλεγγύη , το λόγο και οι συντροφικές σχέσεις και απόψεις.

Όμως όταν ξεσηκωθεί ο κόσμος δεν θα τον ενδιαφέρει κανένα κόστος και θα τιμωρήσει όλους αυτούς που όλα αυτά τα χρόνια του κλέβουν τη ζωή και τα κεκτημένα του.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δουλεύω και αγωνίζομαι. Σε αυτούς τους αγώνες έχω συναντηθεί με εξαιρετικούς ανθρώπους που πάντα θα τιμώ και θα σέβομαι. Εδώ και 15 χρόνια είμαι φίλος με το Νίκο Μαζιώτη, στάθηκα αλληλέγγυος στην προηγούμενη δίκη του, τότε ως μάρτυρας, αργότερα γνώρισα την Πόλα και μέσα στη φυλακή έζησα για πάνω από έξι μήνες στο ίδιο κελί με τον Κώστα. Τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να υπάρχουν στο αναρχικό κίνημα και είμαι περήφανος που είναι φίλοι και σύντροφοι μου.