βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία, ως τον ένοπλο αγώνα. Κάποια παραδείγματα: Συμμετοχή στην κατάληψη του Πολυτεχνείου τον Γενάρη του 1990 από αναρχικούς και νεολαίους μετά την αθώωση του μπάτσου δολοφόνου Μελίστα, που δολοφόνησε τον Καλτεζά στις 17 Νοεμβρίου 1985· συμμετοχή στις συγκρούσεις χιλιάδων λαού, νεολαίων και αναρχικών με την αστυνομία και την κατάληψη του Πολυτεχνείου στις 10 και 11 Ιανουαρίου 1991 μετά τη δολοφονία από παρακρατικούς τής τότε κυβέρνησης της ΝΔ του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα σε απόπειρα να σπάσουν οι μαθητικές καταλήψεις· συμμετοχή στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ τον Αύγουστο του 1994 ως κίνηση αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους· συμμετοχή στην εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1995 ως κίνηση αλληλεγγύης σε κρατούμενους αναρχικούς και στους εξεγερμένους κρατούμενους των φυλακών Κορυδαλλού· συμμετοχή σε κινήσεις αλληλεγγύης στους κατοίκους χωριών της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής το 1997, που αγωνίζονταν ενάντια στην εγκατάσταση στον τόπο τους της καναδικής πολυεθνικής εταιρείας χρυσού TVX GOLD –στο πλαίσιο του οποίου αγώνα επιχείρησα τη βομβιστική επίθεση στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης τον Δεκέμβριο του 1997–, συμμετοχή σε διαδηλώσεις αλληλεγγύης το 2002 στους συλληφθέντες για τη 17Ν, συμμετοχή στις βίαιες διαδηλώσεις στην Αθήνα την άνοιξη του 2003, που έγιναν ως αντίδραση στην εισβολή στο Ιράκ στο πλαίσιο του πολέμου κατά της «τρομοκρατίας»· συμμετοχή στις συγκρούσεις χιλιάδων νεολαίων και αναρχικών τον Ιούνιο του 2003 ενάντια στη σύνοδο των ηγετών της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη.

Σε όλες τις διώξεις που έχω υποστεί τα προηγούμενα χρόνια ποτέ δεν αρνήθηκα τη συμμετοχή μου στα γεγονότα τα οποία υπήρξαν η αιτία των διώξεων αυτών, αντίθετα πάντα αναλάμβανα την ευθύνη της συμμετοχής μου. Ποτέ δεν απαρνήθηκα τη δράση μου μπροστά στον εχθρό, δηλαδή στα δικαστήρια, ποτέ δεν φοβήθηκα το τίμημα της φυλακής. Ως επαναστάτης και αγωνιστής ήμουν και είμαι πάντα συνεπής. Για σας και το εγκληματικό σύστημα που υπηρετείτε το να είμαι ένοχος είναι απόδοση τιμής. Έτσι, η κατηγορία της συμμετοχής μου στον Επαναστατικό Αγώνα είναι ο πλέον ύψιστος τίτλος τιμής για μένα.

Ως αναρχικός και ως πολιτικοποιημένος με πολλά χρόνια δράσης, η συμμετοχή μου στην ένοπλη επαναστατική οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας ήταν και συνεχίζει να είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής ωρίμανσης και μιας στράτευσης με υψηλότατο βαθμό πολιτικής υπευθυνότητας και συνέπειας. Ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα

από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μου, τον Απρίλιο του 2010, υπερασπίζομαι τη δράση της οργάνωσης στην οποία ανήκω, υπερασπίζομαι τη μνήμη και την τιμή του συντρόφου μας Λάμπρου Φούντα, μέλους της οργάνωσής μας, που έδωσε τη ζωή του για τον αγώνα και την επανάσταση. Στο δικαστήριό σας, μέχρι τη στιγμή που επέλεξα να περάσω στην παρανομία, υπεράσπισα όλες τις ενέργειες της οργάνωσης. Οποιαδήποτε άλλη στάση θα ήταν προδοσία και αποκήρυξη του αγώνα. Σε αυτό το δικαστήριο τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα δώσαμε μαθήματα πολιτικής, δώσαμε μαθήματα του τι σημαίνει πολιτική ευθύνη, τι σημαίνει υπεράσπιση της πολιτικής δράσης. Πολιτική ευθύνη σημαίνει αποδοχή της συμμετοχής στην οργάνωση στην οποία ανήκουμε, σημαίνει υπεράσπιση της πολιτικής οργάνωσης στην οποία ανήκουμε, πολιτική ευθύνη σημαίνει υπεράσπιση της πολιτικής δράσης της οργάνωσης στην οποία συμμετέχουμε. Οι επαναστάτες, οι ένοπλοι αγωνιστές πέρα από την πολιτική ευθύνη δεν δίνουν στον εχθρό καμία πληροφορία για το ποιοι συμμετείχαν ή όχι και σε ποιες ενέργειες της οργάνωσης αναλαμβάνοντας προσωπικές ποινικές ευθύνες. Οι επαναστάτες δεν μιλάνε στον εχθρό, ούτε στους μπάτσους, ούτε στους ανακριτές και στους εισαγγελείς, ούτε στους δικαστές γι’ αυτά τα πράγματα.

Από την αρχή της σύλληψής μας και καθ’ όλη τη διάρκεια της προφυλάκισής μας γνωρίζαμε ότι η στάση μας, η αυτονόητη επιλογή τού να αναλάβουμε την πολιτική ευθύνη έχει κόστος και συνέπειες. Ιδιαίτερα περισσότερο απ’ όλους η συντρόφισσα Ρούπα έδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας, μαχητικότητας, πολιτικής συνέπειας και υπευθυνότητας, αφού συνελήφθη έγκυος, γέννησε μέσα στη φυλακή, μεγάλωνε το παιδί μας μέσα στη φυλακή και υπεράσπισε και συνεχίζει να υπερασπίζει τη δράση της οργάνωσης, ενώ παράλληλα έδινε μάχες μέσα στη φυλακή για να βελτιώσει τις άθλιες συνθήκες για το γιο μας και τις υπόλοιπες κρατούμενες. Η στάση μας είναι κάτι που οφείλαμε εκτός από τον εαυτό μας στο σύντροφο Λάμπρο Φούντα, στο λαό, στους επαναστάτες, σ’ όλο τον κόσμο, το οφείλαμε ακόμα και στο ίδιο μας το παιδί, στο οποίο έχουμε δώσει και το όνομα του Λάμπρου Φούντα προς τιμήν του συντρόφου μας. Άλλωστε οι αγώνες γίνονται και για τα παιδιά, και για τις νέες γενιές, για να γνωρίσουν έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που εκπροσωπείτε εσείς.

Το δικαστήριό σας ήταν για μας ένα πολιτικό βήμα καταδίκης του καθεστώτος που εσείς ως δικαστές υπηρετείτε, του καπιταλισμού και του κράτους. Προς το παρόν δεν διαθέτουμε ούτε εμείς ούτε ο λαός τη δύναμη των όπλων να σας επιβάλουμε το

δίκαιο της ισότητας και της ελευθερίας, να σας καθαιρέσουμε από τις θέσεις σας ως υπηρέτες των πλουσίων, των καπιταλιστών, να ανατρέψουμε την εξουσία του κεφαλαίου και του κράτους. Αυτό μόνο μια ένοπλη κοινωνική επανάσταση μπορεί να το κάνει. Αυτό μόνο ο ένοπλος λαός μπορεί να το κάνει. Και τότε να είστε σίγουροι ότι θα δώσετε λόγο, θα αναγκαστείτε να απολογηθείτε και θα δώσετε εξηγήσεις γιατί επιλέξατε να είστε μισθοφόροι των καπιταλιστών και των πλουσίων.

Θα πω μερικά λόγια προς τιμήν του συντρόφου-μέλους της οργάνωσής μας Λάμπρου Φούντα, ο οποίος σκοτώθηκε σε ένοπλη συμπλοκή με τα σκυλιά του κράτους στη Δάφνη στις 10 Μαρτίου 2010 σε προπαρασκευαστική ενέργεια της οργάνωσής μας. Συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν και προειδοποιώντας για το μέλλον, θα μεταχειριστώ τα λόγια ενός επαναστάτη, του ισπανού αναρχικού αντάρτη Ραμόν Βίλα Καπντεβίλα, ο οποίος σκοτώθηκε σε ένοπλη συμπλοκή με την ισπανική χωροφυλακή το 1963 έπειτα από επιτυχημένο σαμποτάζ, ολοκληρώνοντας 35 χρόνια αδιάκοπου αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και στο κράτος, είτε με τη «δημοκρατική» κοινοβουλευτική του μορφή είτε με τη μορφή της δικτατορίας του Φράνκο:

«Σήμερα ή αύριο ξέρω ότι θα πέσω. Αγώνες σαν τους δικούς μας απαιτούν θυσίες. Δεν γίνεται να πιστεύεις ότι θα γλιτώσεις τη ζωή σου. Αν επιζήσεις είσαι τυχερός. Αν πεθάνεις, δεν είναι παρά ένα χρέος που πληρώνεται. Ως τώρα ο θάνατος με σεβάστηκε. Ας έρθει, εδώ ή εκεί, δεν με νοιάζει».

Αυτά τα λόγια ταιριάζουν σε όλους τους επαναστάτες και όλες τις επαναστάτριες που έπεσαν μαχόμενοι με το όπλο στο χέρι αγωνιζόμενοι για μια καλύτερη ανθρωπότητα. Ταιριάζουν σε όλους όσους έπεσαν στον αγώνα. Ταιριάζουν στον Χρήστο Κασίμη, μέλος της οργάνωσης 20 Οκτώβρη στη διάρκεια της χούντας και στη μεταπολίτευση του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα, ο οποίος σκοτώθηκε σε ένοπλη συμπλοκή στο Ρέντη το 1977 σε απόπειρα-ενέργεια αλληλεγγύης για τα δολοφονημένα μέλη της RAF στις φυλακές Σταμχάιμ εκείνη την περίοδο. Στον Χρήστο Τσουτσουβή, μέλος της Αντικρατικής Πάλης, που σκοτώθηκε σε ένοπλη συμπλοκή στο Γκύζη το 1985 παίρνοντας μαζί του στο θάνατο τρεις αστυνομικούς. Ταιριάζουν στον αναρχικό Χριστόφορο Μαρίνο, που σκοτώθηκε στο πλοίο Πήγασος στον Πειραιά το 1996 περικυκλωμένος από αστυνομικούς. Αυτά τα λόγια ταιριάζουν σε αυτούς που σε διαφορετικές εποχές και σε άλλες συνθήκες, όπως οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού, σκοτώθηκαν στη μάχη ή εκτελέστηκαν από

τους κατακτητές και τους εθνικόφρονες συνεργάτες τους, τους δοσίλογους και τους προδότες του λαού. Ταιριάζουν στους ισπανούς αναρχικούς μαχητές που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα ενάντια στη δικτατορία του Φράνκο, αλλά και εναντίον της «δημοκρατικής» παραλλαγής του καπιταλισμού. Ταιριάζουν σε όλους τους αναρχικούς σε όλο τον κόσμο που σκοτώθηκαν σε μάχες, εκτελέστηκαν ή ανέβηκαν στα ικριώματα των δημίων του κράτους, καταδιωκόμενοι από όλα τα κράτη και τα εξουσιαστικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο, αστικά, φασιστικά, σταλινικά, μοναρχικά ή δημοκρατικά. Ταιριάζουν στους επαναστάτες μέλη των οργανώσεων αντάρτικου Ερυθρές Ταξιαρχίες, RAF, 2 Ιούνη, Επαναστατικοί Πυρήνες, GRAPO, Τουπαμάρος που σκοτώθηκαν σε συμπλοκές με τα σκυλιά του κράτους ή δολοφονήθηκαν στις φυλακές ή πέθαναν σε απεργίες πείνας. Στις φυλακισμένες συντρόφισσες και τους συντρόφους της RAF που δολοφονήθηκαν στις φυλακές του Σταμχάιμ το 1977, στους συντρόφους ερυθροταξιαρχίτες όπως τη Μάρα Κάγκολ, τον Βάλτερ Αλάζια, τους ερυθροταξιαρχίτες της φάλαγγας της Γένοβας που σκοτώθηκαν σε μάχη με τους καραμπινιέρους το 1980. Στα μέλη των Τουπάκ Αμάρου που σκοτώθηκαν στην κατάληψη της γιαπωνέζικης πρεσβείας τον Δεκέμβρη του 1997, οι οποίοι ζητούσαν την απελευθέρωση των συντρόφων τους, για τα μέλη των επαναστατικών οργανώσεων στην Τουρκία που πέθαναν στην απεργία πείνας του 2000. Στην Ζολί Ομπρόν, μέλος της Action Directe, που έφυγε απ’ τη ζωή λίγο μετά την αποφυλάκισή της αφού έμεινε 17 χρόνια στις γαλλικές φυλακές για την επαναστατική της δράση. Σε όλους όσους πέθαναν στις φυλακές μετά από μακροχρόνιο εγκλεισμό παραμένοντας αμετανόητοι και αμετακίνητοι στις επιλογές τους και στη στράτευσή τους στον ένοπλο επαναστατικό αγώνα. Σε όλους όσους δεν απαρνήθηκαν, δεν αποκήρυξαν, δεν το έπαιξαν αθώοι και έμειναν πιστοί στον αγώνα μέχρι το θάνατο.

Για μας ο Λάμπρος Φούντας δεν είναι νεκρός. Ζει μέσα στους αγώνες, ζει στο αίμα μας, στον αέρα που αναπνέουμε. Ο Λάμπρος Φούντας θα μείνει στην ιστορία ως ένας αγωνιστής που έδωσε τη ζωή του στον αγώνα για την ελευθερία, που έδωσε τη ζωή του για να μην περάσει ο σύγχρονος φασισμός του κεφαλαίου και του κράτους, ο σύγχρονος φασισμός της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ, για να μην περάσουν τα μέτρα του μνημονίου του 2010. Έδωσε τη ζωή του για το λαό και την κοινωνική επανάσταση και απελευθέρωση. Ο Λάμπρος Φούντας θα μείνει στην ιστορία μαζί με όλους αυτούς τους επαναστάτες, μαζί με όλους όσους είναι αναρίθμητοι στο διάβα

των καιρών και δεν ξέρω να τους κατονομάσω, όλους τους μαχητές που αγωνίστηκαν για την ελευθερία. Γιατί όπως έχει πει ο κομμουνιστής συγγραφέας Παναίτ Ιστράτι, «Μαχητής είναι στα μάτια μου μόνο εκείνος που υποτάσσει τα ατομικά του συμφέροντα στα συμφέροντα μιας καλύτερης ανθρωπότητας που πρέπει να έρθει. Πιστεύω σ’ αυτή την ανθρωπότητα. Σήμερα υπάρχει όπως υπάρχει ο ήλιος στη διάρκεια της νύχτας».

Αυτό το δικαστήριο ή καλύτερα αυτοί που μας δικάζουν μέσω εσάς, μέσω αυτού του δικαστηρίου, είναι εγκληματίες, ληστές και φονιάδες, είναι προδότες του ελληνικού λαού, και εσείς ως δικαστές είστε συνεργοί αυτών των προδοτών, αυτών των σύγχρονων δοσίλογων. Το δικαστήριό σας μας δικάζει στο όνομα των εγκληματιών της ντόπιας και υπερεθνικής οικονομικής ελίτ, των τραπεζών, για λογαριασμό του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ, για λογαριασμό των σύγχρονων κουίσλιγκς, δηλαδή του ελληνικού κράτους και των κυβερνήσεων που υπακούνε στις εντολές της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ.

Η σύλληψή μας συνέπεσε χρονικά με την υπαγωγή του ελληνικού λαού υπό την εξουσία και την κατοχή της τρόικας του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ. Η τότε κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, που μεθόδευσε και υπόγραψε το μνημόνιο του Μαΐου του 2010, θα μείνει στην ιστορία ως μια κυβέρνηση δοσίλογων όπως του Τσολάκογλου και του Ράλλη στην κατοχή, όπως βέβαια και οι κατοπινές κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά θα μείνουν στην ιστορία ως προδότες του ελληνικού λαού, ως συνεχιστές στο ξεπούλημα του λαού στην υπερεθνική οικονομική ελίτ. Τότε κυβερνητικός αξιωματούχος σχολιάζοντας τις συλλήψεις μας είχε δηλώσει ότι «ένα μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα θα μπορούσε να τελειώσει την οικονομία», δίνοντας με αυτόν τον τρόπο τη μέγιστη πολιτική σημασία στις συλλήψεις μας και αποκαλύπτοντας στην πραγματικότητα την ουσία της πολιτικής δράσης του Επαναστατικού Αγώνα και τον κίνδυνο που αποτελούσε για το καθεστώς, αποκαλύπτοντας ότι είμαστε πολιτικοί εχθροί του υπάρχοντος καθεστώτος.

Πράγματι, αυτά ήταν τα σχέδιά μας ως επαναστατική οργάνωση, να παλέψουμε δυναμικά τα μέτρα του μνημονίου, να παλέψουμε τους σύγχρονους φασίστες της κυβέρνησης, να επιτεθούμε στους οικονομικά ισχυρούς, να δημιουργήσουμε συνθήκες πολιτικής ανασφάλειας και αστάθειας για την εφαρμογή του μνημονίου, δηλαδή να εμποδίσουμε όσο μπορούμε και να δυσκολέψουμε τη ληστεία και τη λεηλασία εις βάρος του ελληνικού λαού.

Η εξέλιξη της δίκης αυτής θα συμπέσει, όπως έχουμε ξαναπεί τον Οκτώβριο του 2011, όταν άρχισε η δίκη, με την αναμενόμενη σε λίγο καιρό χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, την πρώτη χρεοκοπία κράτους της ευρωζώνης. Οι ίδιες οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις έχουν επιβεβαιώσει όσα έχουμε πει, έχουν δικαιώσει τον Επαναστατικό Αγώνα και το ότι είναι πιο επιτακτική από ποτέ η προσφυγή του λαού στα όπλα για να ανατρέψει το σάπιο και απάνθρωπο καθεστώς που υπηρετείτε. Είναι πιο επιτακτική και πιο αναγκαία η ένοπλη κοινωνική επανάσταση. Σε αυτήν τη δίκη κατηγορούμενοι είστε εσείς, είναι η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, τα διευθύνοντα στελέχη μιας πραγματικής εγκληματικής οργάνωσης, ενώ εσείς οι δικαστές και τα σκυλιά του κράτους, οι αστυνομικοί, οι «πραιτοριανοί» του καθεστώτος είστε τα απλά εκτελεστικά όργανα και μέλη αυτής της εγκληματικής οργάνωσης.

Το δικαστήριό σας και εσείς δεν είστε παρά υπηρέτες των πλουσίων, η «δικαιοσύνη» σας είναι ταξική, γλείφετε τους πλούσιους και καταδικάζετε τους φτωχούς, το δικαστήριό σας υπηρετεί τους δανειστές του ελληνικού κράτους, αυτούς που εξουσιάζουν τον ελληνικό λαό μέσω της τρόικας. Και αυτοί οι δανειστές δεν είναι άλλοι από τις πολυεθνικές τράπεζες και τους κολοσσούς της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ οι οποίοι κατέχουν ένα μεγάλο κομμάτι του παγκόσμιου πλούτου. Γαλλικές τράπεζες όπως η BNP Paribas, η Société Générale, η Crédit Agricole, γερμανικές τράπεζες όπως η Deutsche Bank, η Deutsche Postbank, η Commerzbank, η Hypo Real Estate, βρετανικές τράπεζες όπως η Barclays, η HSBC, ολλανδικές όπως η Fortis, η ING, η Dexia, αμερικάνικες όπως η Citibank, η J.P.Morgan κατείχαν το 2010 το 80% του ελληνικού χρέους, ήταν κάτοχοι ελληνικών κρατικών ομολόγων, ενώ το υπόλοιπο 20% το είχαν οι ελληνικές τράπεζες, η Εθνική, η Alpha, η Eurobank, η Αγροτική, η Πειραιώς, η Marfin, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Για λογαριασμό αυτών υπογράφτηκε το μνημόνιο του 2010. Μας δικάζετε για λογαριασμό όλων αυτών των τοκογλύφων, των πλιατσικολόγων και των ληστών. Μας δικάζετε για λογαριασμό της ΕΚΤ, η οποία έχει εξαγοράσει τα ομόλογα που κατείχαν όλοι αυτοί οι ληστές της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ. Όλοι αυτοί αποτελούν τις σύγχρονες κατοχικές δυνάμεις, είναι οι σύγχρονοι κονκισταδόρες, οι σύγχρονοι φεουδάρχες και δουλοκτήτες, ενώ ο ελληνικός λαός είναι οι σύγχρονοι δουλοπάροικοι οι οποίοι με το μνημόνιο που υπογράφτηκε τον Μάιο του 2010 θα βρίσκονται επί πολλά χρόνια στο ζυγό πληρώνοντας με τον ιδρώτα τους, με τους μισθούς και τις συντάξεις τους,

πληρώνοντας με το ίδιο τους το αίμα και τη ζωή τους τα δάνεια-χρέη του ημεδαπού οικονομικοπολιτικού κατεστημένου, δηλαδή των ελληνικών κυβερνήσεων και της ημεδαπής άρχουσας τάξης, των τραπεζών, των μεγαλοεπιχειρηματιών και άλλων καρχαριών.

Η πραγματική εξουσία, τα πραγματικά αφεντικά δεν είναι οι εκάστοτε κυβερνήσεις του ελληνικού κράτους, ούτε η κυβέρνηση Παπανδρέου που υπόγραψε το μνημόνιο του 2010, ούτε η κατοπινή κυβέρνηση Παπαδήμου, του πρώην νούμερο 2 της ΕΚΤ, ούτε η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά. Η πραγματική εξουσία είναι οι εκάστοτε διευθυντές του ΔΝΤ όπως ο πρώην διευθυντής, ο Ντομινίκ Στρος Καν και η νυν Κριστίν Λαγκάρντ, ο Όλι Ρεν, ο πρώην διευθυντής της ΕΚΤ Ζαν Κλωντ Τρισέ, ο Ζαν Κλωντ Γιούνγκερ, ο σημερινός διευθυντής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι και οι τοποτηρητές αυτών στην Ελλάδα, ο Πολ Τόμσεν ως αντιπρόσωπος του ΔΝΤ, ο Σερβάζ Ντερούζ της ΕΚΤ και ο Ματίας Μορς της ΕΕ, ο μόνιμος αντιπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ελλάδα Μπομπ Τράα, ο Ράιχενμπαχ, επικεφαλής της ομάδας Task Force. Αυτοί είναι τα πραγματικά αφεντικά της χώρας, αυτά είναι τα αφεντικά σας, και οι εκάστοτε κυβερνήσεις υπακούνε στις διαταγές τους. Αυτό είναι το δημοκρατικό καθεστώς που υπερασπίζετε. Ο καπιταλισμός και το κράτος που εσείς υπηρετείτε ως δικαστές είναι οι πραγματικοί εγκληματίες, αυτοί που ληστεύουν και λεηλατούν το δημόσιο κοινωνικό πλούτο, αυτοί που ληστεύουν το λαό και τους εργαζόμενους, αυτοί που ληστεύουν τους μισθούς και τις συντάξεις, που φορολογούν το λαό ολοένα και περισσότερο, που του στερούν τα στοιχειώδη για να ζήσει, που του στερούν την υγεία, την εκπαίδευση, που όταν δεν του στερούν τη ζωή στα επονομαζόμενα «εργατικά ατυχήματα» και τις συνθήκες εργασίας, τις ελλείψεις στα δημόσια νοσοκομεία, τις αρρώστιες λόγω της μόλυνσης και του βιομηχανικού τρόπου ζωής, τον καταδικάζουν σε μαρασμό, στην εξαθλίωση και στην περιθωριοποίηση, σε μόνιμη ανεργία.

Το κράτος και οι κυβερνήσεις που υπηρετείτε είναι οι εγκληματίες, η δομημένη και οργανωμένη εγκληματική οργάνωση, ο μηχανισμός που υπηρετείτε είναι αυτός που τρομοκρατεί το λαό, που βιαιοπραγεί εναντίον του λαού με τα σύγχρονα τάγματα ασφαλείας, τα ΜΑΤ και την αστυνομία, τους πραιτοριανούς του καθεστώτος. Αυτοί είναι που φρουρούν τους πλούσιους και τα αφεντικά, τους επιχειρηματίες, τους τραπεζίτες, αυτοί είναι που φρουρούν τα καθάρματα της πολιτικής εξουσίας, τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς, τους βουλευτές, τη βουλή, τα υπουργεία και τα

κρατικά κτίρια, αυτοί είναι που φρουρούν τις περιουσίες των οικονομικά ισχυρών, την αμερικάνικη πρεσβεία το άντρο των υπερατλαντικών αφεντικών, τις πρεσβείες των κρατών δανειστών. Αυτοί είναι που ξυλοκοπούν διαδηλωτές, που τους εμποδίζουν να πάνε μέχρι το Μαξίμου, που πνίγουν τις λαϊκές διαδηλώσεις στα χημικά, που δολοφονούν νεολαίους όπως ο Γρηγορόπουλος, που βασανίζουν στα αστυνομικά τμήματα.

Δεκάδες άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί από την αστυνομία από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, διαδηλωτές, αγωνιστές, εργαζόμενοι, μαθητές, νεολαίοι, μετανάστες, ενώ εσείς ως δικαστές συμπληρώνετε το εγκληματικό έργο επιβραβεύοντας στην πλειονότητα των περιπτώσεων τους δολοφόνους της αστυνομίας. Εσείς και οι αστυνομικοί δεν είστε παρά προσκυνημένα ανδρείκελα της εξουσίας, υπηρέτες των πλουσίων και των οικονομικά ισχυρών, ενώ ταυτόχρονα στοιβάζετε στις φυλακές εξαθλιωμένους φτωχούς παραβάτες, τοξικοεξαρτημένους και μετανάστες. Σεις είστε που καταδικάζετε διαδηλωτές, ποινικοποιείτε απεργούς και καταληψίες μαθητές, καταδικάζετε αγωνιστές και επαναστάτες. Είστε συνεργοί των εγκλημάτων του κεφαλαίου. Η εγκληματική τρομοκρατική οργάνωση που υπηρετείτε δημιουργήθηκε με σκοπό τη ληστεία και τη λεηλασία των λαών προς χάριν των πλουσίων και οικονομικά ισχυρών. Το καπιταλιστικό καθεστώς που υπηρετείτε βιαιοπραγεί όχι μόνο με την ωμή κτηνώδη βία των πραιτοριανών της αστυνομίας, αλλά και με την οικονομική τρομοκρατία των αφεντικών τα οποία εκβιάζουν τους εργαζόμενους με το δίλημμα μειώσεις μισθών ή απολύσεις και με την εξαπάτηση των επαγγελματιών πολιτικών που ισχυρίζονται ότι όλα γίνονται προς «όφελος» του λαού και της «πατρίδας», αλλά και με την προπαγανδιστική τρομοκρατία των ΜΜΕ, τα οποία είναι ιδιοκτησία των αφεντικών.

Η οικονομική και πολιτική εξουσία αυτού του τόπου, όλοι αυτοί που ζουν μέσα στη χλιδή, την πολυτέλεια και τον πλούτο, αυτοί που ζούνε σε βίλες εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων, με σκάφη αναψυχής, κάτοχοι ακινήτων, σπιτιών, εξοχικών, εκτάσεων γης, κάτοχοι εταιρειών, ομίλων και μετοχών, όλοι αυτοί οι μεγαλοεπενδυτές και μεγαλομέτοχοι και η πολιτική ελίτ, που ζούνε ξοδεύοντας δεκάδες χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα, επιβάλλουν σε εκατομμύρια ανθρώπους να ζουν με 400 ευρώ σύνταξη ή με 500 ευρώ μισθό, επιβάλλουν σε εκατομμύρια ανθρώπους να δουλεύουν σχεδόν μέχρι να πεθάνουν ή να αργοπεθαίνουν χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή τους καταδικάζουν στο

περιθώριο χωρίς εισόδημα, σε μόνιμη ανεργία. Και όλα αυτά για να ξεπεραστεί το χρέος που δημιούργησε η ίδια η απληστία τους, στο όνομα της «εξυγίανσης» των δημοσιονομικών που οι ίδιοι επιβάρυναν, αφού αυτοί λυμαίνονται τον κοινωνικό πλούτο κλέβοντας το μόχθο των εργαζομένων, μη πληρώνοντας φόρους ή ασφαλιστικές εισφορές, ληστεύοντας τα ασφαλιστικά ταμεία, επωφελούμενοι από τις επιδοτήσεις της ΕΕ και τα δανεικά που έπαιρναν με την εγγύηση του κράτους. Αυτός είναι ο «καλύτερος κόσμος» που υπερασπίζετε δικάζοντάς μας.

Αν λοιπόν θέλουμε να βάλουμε τα πράγματα στις αληθινές τους διαστάσεις, εμείς μαζί με το λαό στον οποίο ανήκουμε είμαστε οι πραγματικοί κατήγοροι, και τα αφεντικά σας, οι πολιτικοί σας προϊστάμενοι, οι άνθρωποι που κατέχουν την πολιτική εξουσία μαζί με τους πλούσιους που υπηρετείτε θα πρέπει να απολογηθούν για τα εγκλήματά τους και σεις ως συνεργοί αυτών. Θα επικαλεστώ τα ίδια που είχαμε δηλώσει όταν μας είχε καλέσει ο ανακριτής για να μας βάλει πρόσθετες κατηγορίες 6 μήνες μετά τις συλλήψεις μας: «Είμαστε απαραίτητοι γιατί μπορούμε να συμβάλουμε καθοριστικά για να σπάσει η κοινωνία τα δεσμά της και να απελευθερωθεί από το σύγχρονο ολοκληρωτισμό του κράτους και του κεφαλαίου. Για να επιχειρήσουμε μαζί με τους προλετάριους της χώρας μας την επανάσταση και για να διαμορφώσουμε μαζί τους μια κοινωνία χωρίς κρίσεις, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, μια κοινωνία πραγματικά ελεύθερη».

Στην πραγματικότητα αυτοί που πρέπει να τιμωρηθούν είναι αυτοί που μας φυλάκισαν γιατί διέπραξαν μια αντικοινωνική και εγκληματική πράξη. Γιατί η δράση του Επαναστατικού Αγώνα ήταν προς όφελος του λαού, προς όφελος των εργαζόμενων και των φτωχών. Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μία επαναστατική οργάνωση ένοπλης προπαγάνδας, η οποία με τη δράση της και το λόγο που ανέπτυξε, και που συνεχίζουμε να εκφράζουμε, προτείνει στο λαό την ανατροπή του υπάρχοντος εγκληματικού καπιταλιστικού καθεστώτος και την καταστροφή του κράτους ως ενός εγκληματικού μηχανισμού που υπάρχει για να υπερασπίζεται το κεφάλαιο και τους πλούσιους, που καταπιέζει το λαό.

Ο Επαναστατικός Αγώνας προτείνει στο λαό την αντικατάσταση αυτού του καθεστώτος από μία αντιεξουσιαστική κομμουνιστική κοινωνία. Μία κοινωνία όπου δεν υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση, δεν υπάρχουν πεινασμένοι, άστεγοι και εξαθλιωμένοι, κανείς δεν πουλάει το σώμα, την εργατική και διανοητική δύναμή του για να επιβιώσει, δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, έχοντες και μη έχοντες, πλούσιοι

και φτωχοί, δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, δεν υπάρχει υπερσυσσώρευση του κοινωνικού πλούτου στα χέρια λίγων, δεν υπάρχουν οικονομικές κρίσεις. Δεν υπάρχει ιεραρχία και διαχωρισμός μεταξύ ανωτέρων- κατωτέρων, μεταξύ αυτών που κατέχουν την εξουσία και αυτών που εκτελούν διαταγές. Δεν επικρατεί η απληστία και το κυνήγι του ατομικού κέρδους, που είναι οι βασικές αρχές της καπιταλιστικής κοινωνίας της οποίας εσείς είστε εντεταλμένοι υπηρέτες. Και είναι αυτές ακριβώς οι αρχές οι οποίες γεννάνε την αδικία, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τους πολέμους, τον ιμπεριαλισμό, τις στρατιωτικές επιδρομές εναντίον των λαών, το ρατσισμό, τους πολέμους κατά της «τρομοκρατίας» με τους οποίους εσείς έχετε ευθυγραμμιστεί, τα Γκουαντανάμο και τα Αμπού Γκράιμπ, τις δολοφονίες που διαπράττουν τα σκυλιά του κράτους οι αστυνομικοί, τις αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες που εσείς εφαρμόζετε, τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα όπως αυτά που έγιναν στο τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα και της Ομόνοιας, τους σοδομισμούς μεταναστών στα Χανιά από λιμενικούς για τα οποία εσείς κάνετε τα στραβά μάτια και επιβραβεύετε τους βασανιστές. Είσαστε ένοχοι και συνένοχοι, ηθικοί αυτουργοί αυτών των εγκλημάτων. Γιατί όπως έχει πει ο Επαναστατικός Αγώνας, ο ολοκληρωτισμός των αγορών και ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, αποτελούν τον οικονομικό και πολιτικό αντίστοιχα χαρακτήρα της παγκοσμιοποίησης. Και όσο η παγκόσμια οικονομική κρίση προχωρά, αυτές οι καταστάσεις θα διογκώνονται, θα πολλαπλασιάζεται η εξαθλίωση, και η εξαχρείωση της ανθρώπινης κοινωνίας θα μεγιστοποιείται.

Απέναντι λοιπόν σε αυτό το εγκληματικό καθεστώς, ο Επαναστατικός Αγώνας προτείνει την ένοπλη κοινωνική επανάσταση για να επιβληθεί μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, όπου τα πάντα θα ανήκουν σε όλους, και όταν λέω σε όλους δεν εννοώ με την έννοια της ιδιοκτησίας, αλλά με την έννοια της κοινής και συλλογικής διαχείρισης, με την έννοια της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης και αυτοδιεύθυνσης, με την έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης.

«Από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Αυτό είναι ένα σύνθημα του επαναστατικού κινήματος από παλιά. Σε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, σε μια κοινωνία όπου επικρατεί η αυτοδιεύθυνση και η αλληλεγγύη, όλοι ανεξαρτήτως των ικανοτήτων και των δυνατοτήτων τους, ανεξαρτήτως αυτών που μπορούν να προσφέρουν, θα έχουν

εξασφαλισμένη πρόσβαση στα πάντα, στα στοιχειώδη και βασικά αγαθά, στην τροφή, τη στέγη, την εκπαίδευση, την υγεία και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και στην αυτοπρόσωπη και άμεση διαχείριση στα κέντρα λήψης αποφάσεων που αφορούν όλες τις κοινωνικές υποθέσεις. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει στην κοινωνία που εσείς υπερασπίζετε. Γιατί η πραγματική λαϊκή εξουσία, η άμεση δημοκρατία δεν είναι η παραίτηση και η εξουσιοδότηση ανά τέσσερα χρόνια της διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων στους επαγγελματίες πολιτικούς απατεώνες, όπως γίνεται στο συγκεντρωτικό κράτος και στο σύστημα του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτισμού, αλλά σε μια κοινωνία όπου τη διαχείριση την έχουν τα αποκεντρωμένα δίκτυα των λαϊκών Συνελεύσεων και Συμβουλίων, όπου ο καθένας αυτοπροσώπως, είτε στην εργασία και στα μέσα παραγωγής είτε στους χώρους εκπαίδευσης και υγείας είτε σε επίπεδο γειτονιάς, πόλης ή χωριού-κοινότητας, παρεμβαίνει, μιλά και συναποφασίζει για όλα τα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία και τη συλλογικότητα στην οποία συμμετέχει.

Όμως τώρα πια, ακόμη και το σύστημα του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτισμού, της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας των εκλεγμένων επαγγελματιών πολιτικών έχει καταργηθεί στην πράξη με το μνημόνιο του Μαΐου του 2010 από τα υπερεθνικά αφεντικά της τρόικας. Το σύστημα του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτισμού ανήκει πια στο παρελθόν. Ανήκει σε μια άλλη εποχή που το χρειαζόταν ο ίδιος ο καπιταλισμός. Ανέτειλε την εποχή της πρώτης βιομηχανικής συσσώρευσης, όταν η ανερχόμενη αστική τάξη διαμόρφωσε το έθνος-κράτος για να στηρίξει τα συμφέροντά της. Αυτό το μοντέλο εξουσίας όμως τώρα πια, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, είναι άχρηστο και ξεπερασμένο. Κάθε ψευτοδημοκρατικό πρόσχημα του καθεστώτος που υπηρετείτε έχει καταρρεύσει. Κάθε πρόσχημα λαϊκού ερείσματος του συστήματός σας έχει καταρρεύσει. Τα εθνικά κοινοβούλια είναι μαριονέτες που υπακούνε στις εντολές των αντιπροσώπων της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ, η εθνική κυριαρχία έχει καταργηθεί, το έθνος-κράτος έχει καταργηθεί, το Σύνταγμα έχει γίνει ένα κουρελόχαρτο, και όλα αυτά έχουν πεταχτεί οριστικά στα σκουπίδια της ιστορίας.

Αυτό που επικρατεί τώρα είναι ο ωμός ολοκληρωτισμός, ο κυνικός νεοφασισμός των πλουσίων, ο φασισμός του διεθνούς τραπεζιτικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου, ο φασισμός της διεθνούς οικονομικής ελίτ με τη συνεργασία των ντόπιων κυβερνήσεων «κουίσλιγκς» και προδοτών του λαού. Και οι πρωτεύουσες του

διεθνούς αυτού φασισμού είναι η Γουώλ Στρητ στη Νέα Υόρκη, η έδρα του ΔΝΤ στην Ουάσινγκτον, η έδρα της ΕΚΤ στη Φραγκφούρτη και της ΕΕ στις Βρυξέλλες, το Σίτυ του Λονδίνου.

Ο Επαναστατικός Αγώνας προτείνει μια παγκόσμια κοινωνική επανάσταση που θα σαρώσει την υπερεθνική οικονομική ελίτ, το διευθυντήριο των οργανισμών του ΔΝΤ, του ΠΟΕ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, που θα σαρώσει τον αμερικάνικο και δυτικό ιμπεριαλισμό και θα απελευθερώσει τους λαούς από τον καπιταλισμό, την οικονομία της αγοράς και την εξουσία του κράτους. Έχοντας μια διεθνή οπτική και ανάλυση για την εποχή μας, για την εποχή της παγκοσμιοποίησης, ο Επαναστατικός Αγώνας στο μέτρο του δυνατού έδρασε την περίοδο 2003-2010 σε μια χώρα της ημιπεριφέρειας του καπιταλισμού, όπως είναι η Ελλάδα, έχοντας να αντιμετωπίσει τις εγχώριες συνθήκες που δημιούργησε το διεθνές οικονομικό σύστημα της αγοράς για τον ελληνικό λαό.

Το 2003 ο Επαναστατικός Αγώνας ξεκίνησε τη δράση του μέσα σε ένα περιβάλλον όπου η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός προχωρούν ακάθεκτα, οι ιθύνοντες του συστήματος πανηγυρίζουν για το «τέλος της ιστορίας», όπου ο καπιταλισμός αυτοπροβάλλεται ως το τελικό βιώσιμο μοντέλο εξουσίας και οικονομίας. Όπου επικρατούσε διεθνώς μια ευφορία από τους μεγαλοκαρχαρίες και επενδυτές για το ότι το κυνήγι του κέρδους και η υπερσυσσώρευση θα συνεχιστεί απρόσκοπτα παρά τις περιφερειακές οικονομικές κρίσεις όπως του 1998 στη Νοτιοανατολική Ασία, που έκρουαν το καμπανάκι του κινδύνου. Μια ευφορία την οποία εγγυόταν η μονοκρατορία των ΗΠΑ και ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» που είχε κηρυχτεί από το 2001, μετά τις επιθέσεις που δέχτηκαν οι ΗΠΑ στο Π.Κ.Ε. και στο Πεντάγωνο. Στην Ελλάδα, επικρατούσε και εδώ η ευφορία της εγχώριας οικονομικής ελίτ ότι θα συνεχίσει και αυτή –δίνοντας βέβαια ανταλλάγματα και παίρνοντας την υποστήριξη της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ–, ότι θα συνεχίσει και αυτή απρόσκοπτα το κυνήγι του κέρδους και της υπερσυσσώρευσης, συνεχίζοντας την καταλήστευση του κοινωνικού πλούτου, την καταλήστευση των εργαζομένων, των ασφαλιστικών ταμείων, παίρνοντας επιδοτήσεις από την ΕΕ με την εγγύηση του ελληνικού κράτους για να επενδύσει τάχα σε παραγωγικές δομές, αλλά στην πραγματικότητα εγκαταλείποντας την παραγωγική βάση της χώρας και βγάζοντας τα κέρδη στο εξωτερικό ή τζογάροντας στο χρηματιστήριο, ενώ άλλες επιχειρήσεις μετανάστευαν σε άλλες χώρες με πιο φτηνό εργατικό δυναμικό. Παράλληλα, με τις

συλλήψεις και τις καταδίκες για τις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις 17Ν και ΕΛΑ, θριαμβολογούσαν για το τέλος του ένοπλου αγώνα στην Ελλάδα, για το ότι ένας μεγάλος εφιάλτης για το οικονομικοπολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης έλαβε τέλος.

Ήδη η ενσωμάτωση της χώρας στην οικονομική παγκοσμιοποίηση έγινε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επί πρωθυπουργίας Σημίτη. Το 1998 πάρθηκε η απόφαση για ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ από το 2002, το 1999 με τη μεγαλύτερη κοινωνική ληστεία που είχε συμβεί μέχρι τότε, τη ληστεία του χρηματιστηρίου όπου λεηλατήθηκε ένα μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού πλούτου, η ελληνική οικονομία πέρασε στα χέρια της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ, δηλαδή στα χέρια πολυεθνικών ομίλων και εταιρειών, που προεξάρχοντα ρόλο έχουν σε αυτούς οι τράπεζες και το χρηματιστικό κεφάλαιο. Οι ολυμπιακοί αγώνες που διοργανώθηκαν το 2004, οι οποίοι ήταν μια μεγάλη καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική επιχείρηση, βοήθησαν ακόμη περισσότερο στην ένταξη της χώρας στα γρανάζια του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Η διαδικασία του δημόσιου δανεισμού για την ενίσχυση του κεφαλαίου απογειώθηκε, διαδικασία η οποία ήταν επικερδής για την εγχώρια άρχουσα τάξη αλλά φυσικά και για το πολυεθνικό κεφάλαιο. Το κόστος των ολυμπιακών αγώνων ανήλθε στα 10 δισεκατομμύρια ευρώ, ανεβάζοντας το δημόσιο χρέος στο 117% του ΑΕΠ (204,56 δισ. ευρώ).

Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα μπορεί να χωριστεί σε δύο φάσεις. Η πρώτη, από το 2003 μέχρι το 2007, έθεσε ως ζητήματα αιχμής τον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας» με τις στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, σε χώρες της περιφέρειας όπως οι πόλεμοι σε Αφγανιστάν και Ιράκ οι οποίοι συνεχίζονται ακόμη, καθώς και με την αύξηση και την ένταση της κρατικής βίας και καταστολής και τρομοκρατίας στις χώρες του καπιταλιστικού κέντρου και της ημιπεριφέρειας, όπως είναι και η Ελλάδα, καθώς και τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που προωθούσε η κυβέρνηση Καραμανλή. Σε αυτό το διάστημα το ελληνικό κράτος ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας», συνέδραμε υλικά, πολιτικά και ηθικά τις ΗΠΑ στους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ με τη χρήση της βάσης της Σούδας, με νηοψίες πολεμικών πλοίων, με συμβολικές αποστολές μικρής στρατιωτικής δύναμης. Στο εσωτερικό υπήρχαν οι συλλήψεις και οι καταδίκες για τη 17Ν και τον ΕΛΑ. Παράλληλα ενισχύθηκε η αστυνομοκρατία και το τεχνολογικό οπλοστάσιο, όπως π.χ.

οι κάμερες στους δρόμους οι οποίες τοποθετήθηκαν με αφορμή την ασφάλεια των ολυμπιακών αγώνων. Αυξήθηκε η αστυνομική βία και τα βασανιστήρια εναντίον μεταναστών όπως έγινε με τους βασανισμούς στα Χανιά το 2003 από λιμενικούς και στο τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα το 2004 σε Αφγανούς λαθρομετανάστες οι οποίοι βασανίστηκαν με φάλαγγα, οι απαγωγές και οι βασανισμοί των Πακιστανών το καλοκαίρι του 2005 μετά τις επιθέσεις στο Λονδίνο, απαγωγές που έγιναν με τη συνεργασία των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών με την ΕΥΠ. Ενισχύθηκε περαιτέρω η αντιτρομοκρατική νομοθεσία με τον τρομονόμο Παπαληγούρα το 2004, ο οποίος συμπλήρωσε το νόμο Σταθόπουλου. Ψηφίστηκε ο νόμος για την καταγραφή των τηλεφωνικών κλήσεων τον Δεκέμβριο του 2005, έργο του πρώην υπουργού προστασίας του καθεστώτος Βουλγαράκη, ενώ υπήρξε και η υπόθεση των υποκλοπών εκατοντάδων πολιτών το 2004-5, οι οποίες ξεκίνησαν με αφορμή τους ολυμπιακούς αγώνες με την πίεση της αμερικανικής πρεσβείας στην κυβέρνηση Καραμανλή και τον Βουλγαράκη και με τη συνεργασία των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. Την ίδια περίοδο η κυβέρνηση Καραμανλή προωθούσε τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις συνεχίζοντας τις μεταρρυθμίσεις της προηγούμενης κυβέρνησης Σημίτη στο πλαίσιο μιας πολιτικής που στόχευε στην ενίσχυση της δικτατορίας του κεφαλαίου και την ενσωμάτωση της χώρας στη διεθνή αγορά. Μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνουν τη νομοθέτηση της ελαστικοποιημένης εργασίας, την κατάργηση του οχταώρου, την κατάργηση της υπερωριακής αμοιβής, την αύξηση του ορίου απολύσεων, τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών από τους επιχειρηματίες και την αύξηση των εισφορών των εργαζομένων, τη σταδιακή αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, τη μείωση των δαπανών για την παιδεία και την υγεία, το πάγωμα των μισθών και των συντάξεων.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο Επαναστατικός Αγώνας ξεκίνησε τη δράση του με την επίθεση στα δικαστήρια της Ευελπίδων τον Σεπτέμβριο του 2003, σε αστυνομικούς στόχους όπως το αστυνομικό τμήμα Καλλιθέας και σε αυτοκινητοπομπή των ΜΑΤ το 2004, στα υπουργεία Απασχόλησης και Οικονομίας το 2005, στον πρώην υπουργό Δημοσίας Τάξης Βουλγαράκη το 2006, στην αμερικανική πρεσβεία και στο αστυνομικό τμήμα Περισσού το 2007.

Με την έναρξη της δράσης του ο Επαναστατικός Αγώνας το 2003 διέψευδε και ακύρωνε τους πανηγυρισμούς του κράτους και της ντόπιας οικονομικής ελίτ ότι ο ένοπλος αγώνας, το αντάρτικο στην Ελλάδα έχει ηττηθεί μετά τις συλλήψεις για την

17Ν και τον ΕΛΑ. Ο Επαναστατικός Αγώνας διακήρυττε μέσω της έναρξης της δράσης του ότι ο ένοπλος επαναστατικός αγώνας συνεχίζεται, ότι το αντάρτικο στην Ελλάδα συνεχίζεται μέσα στις νέες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί, στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον όπου επιβαλλόταν η δικτατορία των αγορών και είχε κηρυχτεί ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας».

Στην τελευταία επίθεση της οργάνωσης της περιόδου 2003-2007, αυτή στο αστυνομικό τμήμα Περισσού, η οργάνωση είχε προγνώσει ότι η αύξηση και η ένταση της αστυνομικής βίας εκείνης της περιόδου θα κατέληγε σε νεκρούς και είχε προειδοποιήσει ότι θα απαντούσε σε μια δολοφονία από αστυνομικούς, πράγμα που επιβεβαιώθηκε ενάμιση χρόνο αργότερα, με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008. Ο Επαναστατικός Αγώνας, συνεπής στην προειδοποίησή του, ανταπάντησε με τις επιθέσεις εναντίον των ΜΑΤ έξω από το στρατόπεδό τους στο Γουδή και εναντίον ανδρών των ΜΑΤ στα Εξάρχεια τον Ιανουάριο του 2009. Οι επιθέσεις της οργάνωσης το 2009 έγιναν ως παρέμβαση στο ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης η οποία εκδηλώθηκε στις ΗΠΑ με το σκάσιμο της φούσκας των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων και αποτελούν τη δεύτερη φάση της δράσης της οργάνωσης.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση η οποία άρχιζε να πλήττει την Ελλάδα μέσα στο 2009 ήταν για μας μια πρόκληση να αναβαθμίσουμε τη δράση μας επιτιθέμενοι σε οικονομικούς στόχους-δομές, υπερεθνικούς και ημεδαπούς, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την κρίση, αλλά και να προωθήσουμε την ιδέα ότι στην Ελλάδα έχουν διαμορφωθεί οι αντικειμενικές συνθήκες για την κοινωνική επανάσταση, για την ανατροπή του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς. Κι αυτό γιατί με αφορμή την κρίση το σύστημα έχει αποκαλύψει ακόμα περισσότερο το απάνθρωπο πρόσωπό του επιβάλλοντας τη μεγαλύτερη κοινωνική ληστεία και λεηλασία στην ιστορία, έτσι ώστε πλειοψηφικά πια κομμάτια του λαού έχουν αποσύρει τη συναίνεση και την ανοχή τους απέναντι στους εγκληματίες του κεφαλαίου αλλά και στο σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι η μοναδική πολιτική επαναστατική οργάνωση που έχει δράσει με βάση τη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση με τις επιθέσεις του 2009. Έτσι, η οργάνωση αποπειράθηκε να ανατινάξει τα κεντρικά γραφεία της Citibank με 125 κιλά εκρηκτικά, έναν από τους καρχαρίες της διεθνούς οικονομικής ελίτ, χτύπησε το υποκατάστημα της Citibank στη Νέα Ιωνία, ανατίναξε το

υποκατάστημα της Eurobank στην Αργυρούπολη και επιτέθηκε στο χρηματιστήριο με 150 κιλά εκρηκτικά. Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής αυτών των χτυπημάτων, που σκοπό είχαν να πλήξουν στόχους της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που έχουν καθοριστικό ρόλο για τη διαμόρφωση των συνθηκών αυτού του ολοκληρωτισμού που επιβάλλονται στη χώρα, σκοτώθηκε ο σύντροφός μας Λάμπρος Φούντας σε ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς στη Δάφνη στις 10 Μαρτίου 2010.

Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι η μοναδική πολιτική οργάνωση που την εποχή τής με δανεικά επιφανειακής ευμάρειας που υπήρχε λίγα χρόνια πριν το ξέσπασμα της κρίσης, και σε αντίθεση με την κρατική προπαγάνδα περί «ισχυρής» οικονομίας και «ισχυρής» Ελλάδας, διέγνωσε ότι στην πιθανότητα ξεσπάσματος οικονομικής κρίσης η Ελλάδα θα έχει δραματικές συνέπειες. Στην προκήρυξη με την οποία η οργάνωσή μας είχε αναλάβει την επίθεση στο υπουργείο Απασχόλησης τον Ιούνιο του 2005 λέγαμε ότι: «Είναι αλήθεια πως η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση. Είναι αλήθεια πως το ελληνικό κράτος αναζητά συνεχώς τρόπους συγκέντρωσης χρημάτων για να πληρώνει τόκους προηγούμενων δανείων σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς χρηματοπιστωτικούς οίκους. Είναι αλήθεια πως μια ενδεχόμενη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας δεν βρίσκεται στη σφαίρα της φαντασίας».

Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι η μοναδική πολιτική οργάνωση που το 2005 έλεγε ποια είναι η πραγματική αιτία της δημιουργίας του ελληνικού χρέους. Στην ίδια προκήρυξη της ανάληψης της επίθεσης στο υπουργείο Απασχόλησης αναφερόταν το εξής: «Είναι αλήθεια επίσης πως το χρέος είναι αποτέλεσμα της συστηματικής ενίσχυσης του κεφαλαίου από το ελληνικό δημόσιο, όπως προαναφέραμε. Είναι αποτέλεσμα μιας ταξικής πολιτικής του ελληνικού κράτους που ευνοεί τους ισχυρούς και στρέφεται ενάντια στους ανίσχυρους, είναι μια ταξική αναδιανομή του πλούτου από κάτω προς τα πάνω, και στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται οι πολιτικές για τη μείωση του χρέους και για την επίλυση του οικονομικού προβλήματος».

Στην προκήρυξη με την οποία η οργάνωση αναλάμβανε την επίθεση στο υπουργείο Οικονομίας τον Δεκέμβριο του 2005 αναφερόταν: «Όσον αφορά την Ελλάδα, η ίδια η ιστορία έχει αναδείξει πόσο φαιδρά ήταν τα φληναφήματα της πολιτικής εξουσίας περί ισχυροποίησης της ελληνικής οικονομίας ύστερα από την είσοδο στην ΕΕ, στη ζώνη του ευρώ και το άνοιγμα στις διεθνείς αγορές. Τα τελευταία απομεινάρια μιας ήδη αποσαρθρωμένης παραγωγικής δομής σαρώνονται από τις ανταγωνιστικές δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, καμία προοπτική για τη δημιουργία νέων παραγωγικών δομών

δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα –εκτός κι αν καταφέρουμε να ανταγωνιστούμε την Κίνα σε μισθούς, όπως προτρέπουν οι ευρωπαίοι επιχειρηματίες–, η πλασματική ευημερία που για χρόνια βασίστηκε στην κατανάλωση με δανεικά λαμβάνει τέλος, και το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να χρεώνει τις επόμενες γενιές με το υπέρογκο δημόσιο χρέος που κάθε χρόνο αυξάνεται με αλματώδεις ρυθμούς λόγω των υψηλών επιτοκίων, τα οποία οι κυβερνήσεις προσφέρουν ως αντάλλαγμα για να συνεχίσουν να δανείζονται. Κατά την άποψή μας, η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή θέση, και δεν σεβόμαστε την άποψη που λέει πως η συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ καθιστά δεδομένη την αποφυγή σοβαρών κρίσεων. Τα δομικά προβλήματα της εθνικής οικονομίας σε συνδυασμό με την προαναφερόμενη εγγενή τάση του καπιταλιστικού συστήματος προς την ανισορροπία δημιουργούν έναν καλό συνδυασμό για μια επικείμενη οικονομική κρίση, για την οποία δεν μπορούμε να γνωρίζουμε από ποιους γεωγραφικούς παραλλήλους θα ξεκινήσει».

Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει ήδη δικαιωθεί από τις ίδιες τις εξελίξεις. Δύο χρόνια πριν την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ και τέσσερα πριν η παγκόσμια πλέον κρίση να αρχίσει να πλήττει την Ελλάδα, η οργάνωση μιλούσε για αυτά που θα ακολουθούσαν. Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα έχει δικαιωθεί. Απέναντι στην ταξική επίθεση του κεφαλαίου, που γίνεται ολοένα και πιο οξυμένη λόγω του μπλοκαρίσματος της καπιταλιστικής μηχανής, και απέναντι στις ανεδαφικές προτάσεις τμήματος της συστημικής αριστεράς που ζητά την επαναφορά στο προηγούμενο αναπτυξιακό μοντέλο του κεϋνσιανισμού, η μοναδική ρεαλιστική πρόταση για το ξεπέρασμα της σημερινής πολυδιάστατης κρίσης του καπιταλισμού είναι η ένοπλη κοινωνική επανάσταση. Αυτή είναι η πρόταση του Επαναστατικού Αγώνα.

Ο ελληνικός λαός με αφορμή την κρίση του χρέους βρίσκεται υπό κατοχή από τους δανειστές του υπερεθνικού κεφαλαίου. Κάθε πρόσχημα εθνικής κυριαρχίας έχει καταρρεύσει, η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει καταργηθεί αφού το κοινοβούλιο είναι μία μαριονέτα των δανειστών. Μισθοί, συντάξεις, επιδόματα κόβονται ή καλύτερα ληστεύονται για να πληρωθούν οι δανειστές. Νοσοκομεία κλείνουν, δημόσια κονδύλια κόβονται από την υγεία και την παιδεία του λαού, και χιλιάδες εργαζόμενοι απολύονται και πετάγονται στο δρόμο. Όπως στην ιταλογερμανική κατοχή οι κατοχικές κυβερνήσεις είχαν κατασχέσει την αγροτική σοδειά για λογαριασμό των στρατευμάτων κατοχής με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να πεθάνουν από την πείνα το χειμώνα του 1941-2, έτσι και οι σύγχρονοι Τσολάκογλου

και Ράλληδες, δηλαδή ο Παπανδρέου, ο Παπακωνσταντίνου, ο Βενιζέλος, ο Πάγκαλος, ο Λοβέρδος, ο Παπαδήμος, ο Σαμαράς, ο Κουβέλης, όλη αυτή η συμμορία των προδοτών του λαού, κατάσχουν ολοένα και περισσότερο μέρος των μισθών και των συντάξεων των εργαζομένων και του λαού, επιβάλλουν ολοένα και περισσότερους φόρους, ξεπουλάνε τα περιουσιακά στοιχεία του λαού, ξεπουλάνε την ίδια τη ζωή και το αίμα του λαού για να πληρωθούν οι βρικόλακες της διεθνούς οικονομικής ελίτ και οι ντόπιοι μεγαλοκαρχαρίες.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση ο Επαναστατικός Αγώνας προτείνει στον ελληνικό λαό και στους άλλους λαούς την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση ως τη μόνη ρεαλιστική απάντηση απέναντι στην οικονομική κρίση και στο καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο από τη φύση του γεννά τις οικονομικές κρίσεις. Και όταν λέμε κοινωνική επανάσταση εννοούμε τη βίαιη ανατροπή του υπάρχοντος κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος, τη βίαιη ανατροπή και καταστροφή του καπιταλισμού, της οικονομίας της αγοράς και του κράτους. Προτείνουμε την απαλλοτρίωση και τη δήμευση της περιουσίας των πλουσίων, την απαλλοτρίωση των πολυεθνικών και των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων, την απαλλοτρίωση του συνόλου της κρατικής και εκκλησιαστικής περιουσίας και την κοινωνικοποίησή τους από το λαό. Την άρνηση της πληρωμής του συνόλου του χρέους και την έξοδο όχι μόνο από την ΕΕ αλλά και από το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και του καπιταλισμού.

Οι κοινωνικές επαναστάσεις δεν μπορούν παρά να είναι βίαιες γιατί αυτοί που κατέχουν την οικονομική και πολιτική εξουσία, οι προνομιούχοι και οι πλούσιοι δεν πρόκειται ποτέ να παραιτηθούν οικειοθελώς από τα προνόμια και την εξουσία τους. Η βία των κοινωνικών επαναστάσεων είναι η φυσική απάντηση στην καθημερινή βία του καπιταλισμού και του κράτους πάνω στο λαό. Αν οι άνθρωποι λοιπόν θέλουν πραγματικά να είναι ελεύθεροι, αν οι λαοί θέλουν να είναι ελεύθεροι, τότε πρέπει να πάρουν τα όπλα και να τσακίσουν ό,τι τους καταπιέζει και τους εκμεταλλεύεται.

Ποτέ δεν υπήρξαν κοινωνικές αλλαγές προς το καλύτερο χωρίς βία ενάντια στην εξουσία, ποτέ δεν υπήρξαν λαϊκοί αγώνες χωρίς να είναι βίαιοι και αιματηροί. Ποτέ δεν υπήρξε κοινωνική επανάσταση χωρίς προσφυγή στα όπλα. Και η ιστορία του επαναστατικού κινήματος είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Η επανάσταση των εργατών του Παρισιού το 1848, η Κομμούνα του Παρισιού το1871, ο αγώνας των εργατών για το οχτάωρο στο Σικάγο το 1886, οι Ρώσικες επαναστάσεις του 1905 και

του 1917-21, η Μεξικάνικη επανάσταση του Ζαπάτα και του Βίγια, η επανάσταση των Σπαρτακιστών στη Γερμανία το 1918-9, το κίνημα των εργοστασιακών συμβουλίων στην Ιταλία το 1920, η Ισπανική επανάσταση του 1936-7, τα κινήματα Εθνικής Αντίστασης στον β ́ παγκόσμιο πόλεμο, η Ουγγρική επανάσταση του 1956, τα αντιαποικιακά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα και αντάρτικα στον Τρίτο Κόσμο, στην Κούβα, στην Αλγερία, στο Βιετνάμ, στην Αγκόλα, στη Μοζαμβίκη, η εξέγερση του 1968, τα αντικαπιταλιστικά και αντιιμπεριαλιστικά αντάρτικα στην Ευρώπη, η αντιφρανκική αντίσταση, η Οργισμένη Ταξιαρχία, οι Weatherman, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, η RAF, το Κίνημα 2 Ιούνη, οι Επαναστατικοί Πυρήνες, η GRAPO, η Action Directe, οι Μαχόμενοι Κομμουνιστικοί Πυρήνες, οι Τουπαμάρος, το MIR, ο Τσε Γκεβάρα, η παλαιστινιακή Αντίσταση, το FARC, τα κομμουνιστικά αντάρτικα στην Κολομβία, στην Ινδία, στις Φιλιππίνες, στην Τουρκία, οι Ζαπατίστας, οι απεργίες που ξεφεύγουν από τα όρια της νομιμότητας, οι εξεγέρσεις στις μητροπόλεις του καπιταλισμού όπως αυτή της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008, όλα είναι κομμάτια του διαχρονικού αγώνα ενάντια στην εξουσία, ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση και αποδείχνουν ότι οι κοινωνικές επαναστάσεις γίνονται με προσφυγή στα όπλα και οι αγώνες για την ελευθερία είναι βίαιοι και αιματηροί.

Όμως και σε αυτόν τον τόπο, την Ελλάδα, έχουμε μια πολύ ισχυρή παράδοση αγώνων ενάντια στην εξουσία, ξεκινώντας από τους –κατά τον προδότη Πάγκαλο– «αγράμματους και άξεστους χωριάτες που ελάχιστα μιλούσαν την ελληνική γλώσσα» οι οποίοι με το σπαθί και το καριοφίλι πολέμησαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το εργατικό κίνημα, τους μεταλλωρύχους του Λαυρίου το 1896 και της Σερίφου το 1916, τους εργάτες της Θεσσαλονίκης τον Μάιο του 1936, το ΕΑΜ και το αντάρτικο του ΕΛΑΣ το 1941-4 στην κατοχή καθώς και του Δημοκρατικού Στρατού, την εξέγερση του Πολυτεχνείου του ’73, τους αναρχικούς, το αντάρτικο πόλης που ξεκινά από τη δικτατορία, την 20ή Οκτώβρη, τη ΛΕΑ, την οργάνωση Μακρυγιάννης, και συνεχίζεται με τη μεταπολίτευση, τον ΕΛΑ και τη 17 Νοέμβρη και φτάνει μέχρι τις μέρες μας.

Ο αγώνας ενάντια στην εξουσία, ενάντια στην καταπίεση και στην εκμετάλλευση, ενάντια δηλαδή σε ό,τι αντιπροσωπεύετε ως δικαστήριο, δεν θα σταματήσει ποτέ μέχρι το καθεστώς που υπηρετείτε να καταστραφεί και να εξαφανιστείτε από το προσκήνιο της ιστορίας, μέχρι να πεταχτείτε στα σκουπίδια της ιστορίας. Ο ένοπλος αγώνας είναι κομμάτι του αγώνα για την ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση. Ο