Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο Χριστόφορος Κορτέσης.pdf (application/pdf).

Όταν ξεκίνησε αυτή η διαδικασία στη δεύτερη συνεδρίαση στις 24 του Οκτώβρη (2011) με είχατε ρωτήσει αν έχω να κάνω κάποιο σχόλιο, να δηλώσω κάτι, μιας και ξεκίναγε η δίκη. Τότε σας είχα δηλώσει ότι «αρνούμαι το σύνολο των κατηγοριών, ότι η σύλληψη, η φυλάκιση και η παρουσία μου σε αυτό εδώ το ειδικό δικαστήριο οφείλεται στην πολιτική μου ταυτότητα, στην επιλογή μου ως αναρχικός να βρεθώ στο πλευρό όσων αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία και την καταπίεση σε έναν αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος». Είχα προσπαθήσει τότε να συμπυκνώσω σε τρεις γραμμές τα βασικά στοιχεία της εμπλοκής μου στην υπόθεση, τη θέση μου δηλαδή απέναντι στο κατηγορητήριο εννοώντας το στενό πλαίσιο της δικογραφίας, αλλά και τις πολιτικές αιτίες της δίωξής μου. Στη σημερινή μου τοποθέτηση θα ήθελα να μιλήσω αναλυτικά σε αυτά τα δύο κομβικά ζητήματα.

Καταρχήν να επαναλάβω για πολλοστή φορά ότι αρνούμαι τις κατηγορίες, ουδέποτε συμμετείχα στη συγκεκριμένη οργάνωση, ούτε σε καμία από τις ενέργειές της. Θέση την οποία την έχω διατυπώσει εδώ και τρία χρόνια –από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μου μέχρι σήμερα- προς κάθε κατεύθυνση. Είτε βρέθηκα απέναντι στα συμβούλια του 6μήνου και του 12μήνου, είτε βρέθηκα απέναντι στους ειδικούς εφέτες ανακριτές που χειρίστηκαν την υπόθεση, στις τρεις και πλέον αιτήσεις αποφυλάκισης που έκανα κατά το διάστημα που ήμουν προφυλακισμένος αλλά και στα δημόσια πολιτικά μου κείμενα και η οποία παραμένει μέχρι σήμερα ακλόνητη και σταθερή γιατί πολύ απλά είναι η αλήθεια. Ταυτόχρονα διατύπωσα την πεποίθησή μου ότι η δίωξή μου είναι πολιτική, οφείλεται στην πολιτική μου ταυτότητα ως αναρχικός, ως δηλωμένος δηλαδή αντίπαλος του καθεστώτος, ενός καθεστώτος το οποίο δεν διστάζει να θυσιάσει στο βωμό του κέρδους και των συμφερόντων χιλιάδες ζωές, να προκαλεί ανισότητες κάνοντας τους ανθρώπους δυστυχισμένους, φτάνοντάς τους ακόμα και στο σημείο της αυτοκτονίας γιατί δεν αντέχουν άλλο τις ζωές τους. Και την ίδια στιγμή το καθεστώς αυτό ονομάζει «δυνάμεις της ανομίας και του χάους» όλους εμάς, τους ανθρώπους του αγώνα –όχι μόνο τους αναρχικούς-, οι οποίοι αγωνιζόμαστε για έναν καλύτερο κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα όμως είναι και μία δίωξη η οποία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί με τον πιο χυδαίο τρόπο –θεωρώ εγώ- την πολύτιμη σχέση που είχα με το φίλο, σύντροφο και πάνω απ’ όλα υπέροχο άνθρωπο Λάμπρο Φούντα καθώς και σχέσεις που είχα με κάποιους συγκατηγορούμενούς μου, όμοιες με αυτές που έχω με εκατοντάδες άλλους αγωνιστές από το αναρχικό κίνημα και προσπαθεί να τις στρέψει σε στοιχεία με ποινικό ενδιαφέρον εναντίον μου.

Η απόφαση βέβαια του συμβουλίου του 12μήνου, που μας άκουσε τέλοσπάντων να πούμε κάποια πράγματα, αντιθέτως με το συμβούλιο του 6μήνου που θέλαμε να πούμε κάποια πράγματα και μας είπε «πηγαίνετε να τα πείτε στο δικαστήριο, τι τα λέτε σε μας», εννοώντας ότι η προφυλάκιση είναι δεδομένη, αλλά και η άμεση επέμβαση στην απόφαση του συμβουλίου που μας αποφυλάκισε του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ανέδειξε για μένα δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτον η απόφαση του συμβουλίου που μας αποφυλάκισε, διπλή μάλιστα κιόλας, έφερε την υπόθεση στις πραγματικές της διαστάσεις, αυτές δηλαδή της πλήρους ανυπαρξίας στοιχείων που να με συνδέουν με οποιονδήποτε τρόπο με το κατηγορητήριο. Βέβαια η επέμβαση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ανέδειξε τον πολιτικό χαρακτήρα της δίωξης, την προσπάθεια δηλαδή της πολιτικής και φυσικής εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος αλλά και την προσπάθεια δημιουργίας μιας νεκρής ζώνης πλήρους απομόνωσης και απαξίωσης γύρω από τους αγωνιστές που έκαναν την επιλογή του ένοπλου αγώνα. Βέβαια με τα τελευταία γεγονότα και το non paper που στάλθηκε από το υπουργείο δημοσίας τάξης προς τη δικαιοσύνη επιβεβαιώνεται με τον χειρότερο τρόπο το ποια ήταν η στόχευση αυτής της κίνησης που έκανε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου τότε, ότι είχε μόνο πολιτική στόχευση. Τώρα αν αυτή η κίνηση με το non paper βρει πρόσφορο έδαφος, μένει να απαντηθεί

Ήθελα να κάνω ένα σχόλιο για την αοριστία του κατηγορητηρίου, η οποία εφαρμόζεται στο παρόν κατηγορητήριο, για την οποία έχω κάνει προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για λόγους που είναι πολύ ουσιαστικοί και καθόλου τυπικοί. Το να μην ξέρω τρία χρονιά μετά από τη σύλληψή μου, επειδή προφανώς δεν μου έχει πει κανένας, τι είναι αυτό ακριβώς που με συνδέει εμένα προσωπικά με το συγκεκριμένο κατηγορητήριο, όπως καταλαβαίνετε μου είναι σχεδόν αδύνατο να υπερασπιστώ τον εαυτό μου απέναντι σε αυτό. Επειδή λοιπόν δεν ξέρω, δεν μου λένε για ποιο λόγο μου ασκούνται οι συγκεκριμένες κατηγορίες πρέπει εγώ να φανταστώ, να βγάλω από το μυαλό μου ένα φανταστικό σενάριο για το ποιο θα είναι αυτό που θα μπορούσε να με συνδέσει με το συγκεκριμένο κατηγορητήριο και να απαντήσω σε αυτό πραγματικά. Η αντιστροφή αυτού του κανόνα που αποτελούσε θεμέλιο για πάρα πολλά χρόνια του νομικού πολιτισμού, τώρα ποια είναι η γνώμη η δικιά μου ως αναρχικός γι’ αυτό το νομικό πολιτισμό θα σας πω πιο κάτω, άρχισε με την ψήφιση και την εφαρμογή του 1^ου τρομονόμου ο οποίο ψηφίστηκε αν θυμάμαι καλά το 2001, είναι ένας νόμος ο οποίος έχει καθαρά πολιτικά χαρακτηριστικά, περιλαμβάνεται σε αυτόν και η λογική της συλλογικής ευθύνης η οποία εφαρμόζεται και στο συγκεκριμένο κατηγορητήριο, και η εξέλιξη αυτού του τρομονόμου στις τρεις του εκδοχές μέχρι την τελευταία που ψηφίστηκε το προηγούμενο καλοκαίρι αποτυπώνει ακριβώς την σταθερή πορεία του καθεστώτος προς τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Μάλιστα στην τρίτη εκδοχή του κιόλας εφάπτεται και με την συνδικαλιστική δράση. Μέχρι και το πρωί δηλαδή είχαμε φτάσει στην επίταξη, τώρα από αύριο βλέπουμε.

Στην κατάθεσή του ο Παπαθανασάκης εδώ, σχετικά με αυτό, με την αοριστία του κατηγορητηρίου, πέρα από τη χρήση ενός αμαξιού, δεν περιέγραψε καμία άλλη αξιόποινη πράξη που να συνδέεται με το συγκεκριμένο κατηγορητήριο. Προσπάθησε να δημιουργήσει εντυπώσεις φτάνοντας στο σημείο να πει ότι ακόμα και η κανονική ζωή και οι συντροφικές σχέσεις μπορεί καμια φορά να είναι προκάλυμμα για το ο,τιδήποτε. Και πρέπει τώρα εγώ να αποδείξω εδώ πέρα ενώπιόν σας για ποιο λόγο η ζωή μου δεν είναι προκάλυμμα για το ο,τιδήποτε, γιατί έζησα έτσι όπως έζησα όλα αυτά τα χρόνια και δεν έζησα έτσι όπως λένε αυτοί, η αντιτρομοκρατική δηλαδή, η οποία παρακολούθησε μία ώρα από τη ζωή μου κι έβγαλε αυτό το συμπέρασμα, για ποιο λόγο επισκέπτομαι σπίτια φίλων και συντρόφων, γιατί ανταλλάσσω μαζί τους βιβλία, έντυπα, dvd χωρίς να φοράω γάντια και εντέλει γιατί δεν συνεργάζομαι με τις αστυνομικές αρχές. Όταν πήγα για συμπληρωματική κατάθεση στον ειδικό εφέτη ανακριτή στον Μπαλτά, το μόνο που είχε να με ρωτήσει από την υπόθεση είναι για ποιο λόγο δεν δίνω γενετικό υλικό και αυτό έχει ακουστεί και εδώ πέρα στο δικαστήριο. Η άρνησή μου δηλαδή που είναι ζήτημα αξιοπρέπειας και πολιτικής θέσης να μη συνεργαστώ με τις αρχές, να δώσω γενετικό υλικό, να δώσω δείγμα φωνής και γραφής, φωτογραφίες, αποτυπώματα, μάλλον αποτελεί και τεκμήριο ενοχής.

Στο δεύτερο σκέλος πάντως της τοποθέτησής μου θα σας μιλήσω για το ποιες ήταν οι πολιτικές μου επιλογές σχεδόν 15 χρόνια που δραστηριοποιούμαι στον αναρχικό χώρο, ποιες πράξεις σχεδίασα και συμμετείχα από κοινού με πάρα πολλούς συντρόφους, μέσα από τον οποίο αναρχικό χώρο γνωρίζω όλους σχεδόν τους συγκατηγορούμενούς μου άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο.

Τώρα θα ήθελα να ξεκινήσω, να κάνω κάποια σχόλια σε σχέση με τη δικογραφία, με τις καταθέσεις που έχει δώσει ο Παπαθανασάκης. Θα ξεκινήσω από το 10ήμερο που περιγράφει, το 10ήμερο πριν από τις συλλήψεις. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα 6ήμερο γιατί απουσιάζουν τέσσερις μέρες, δηλαδή στην περιγραφή αυτή λέει για τις 3 πρώτες μέρες, για τις δύο μέρες πριν από τις συλλήψεις και το ενδιάμεσο είναι κενό. Εγώ βασικά αρχίζω και παίζω στο έργο του Παπαθανασάκη, στην αφήγηση της αντιτρομοκρατικής, όχι του Παπαθανασάκη γιατι δεν είναι προσωπική η αφήγηση, την 8^η μέρα, ένα 24ωρο δηλαδή πριν από τη σύλληψη. Βέβαια αν δεν είχε γίνει μία αξιολόγηση αυτών των γεγονότων θα μπορούσα να είχα παίξει και τις προηγούμενες. Γιατί το λέω αυτό; Στις 4 του μηνός, (Απρίλιος 2010), η οποία ήταν η Κυριακή του Πάσχα, εγώ με τους γονείς μου φίλους και συντρόφους την πέρασα στο πατρικό μου στο Μαρκόπουλο. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν και ο συγκατηγορούμενος ο Βαγγέλης ο Σταθόπουλος. Αυτό σαν γεγονός βέβαια ο Παπαθανασάκης δεν το αναφέρει. Εγώ θεωρώ ότι δεν το αναφέρει για δύο λόγους: πρώτον είτε γιατί όπως παραδέχτηκε ο ίδιος εδώ δεν με γνώριζε πριν από την Πέμπτη, πριν πάω στο σπίτι του Βαγγέλη, ή γιατί όπως παραδέχτηκε και πάλι ο ίδιος έγινε μια αξιολόγηση αυτών των συναντήσεων και τις υπόλοιπες δεν τις θυμάται. Ο λόγος που εγώ το αναφέρω είναι πολύ σημαντικός και πολύ συγκεκριμένος. Με την αξιολόγηση αυτή που έκανε ο Παπαθανασάκης αυτό που έκανε ήταν να προσπαθήσει να απλώσει ένα πέπλο συνωμοτικότητας πάνω από τη ζωή μας. Εγώ το αναφέρω αυτό για να σπάσω αυτό το πέπλο συνωμοτικότητας που προσπαθεί να απλώσει πάνω από τη ζωή μου και τις σχέσεις μου η αντιτρομοκρατική και να δώσω σε αυτές τις αληθινές τους διαστάσεις. Δηλαδή ότι εγώ την Πέμπτη το βράδυ δεν πήγα στο σπίτι του Βαγγέλη για κάποιο σκοτεινό ή συνωμοτικό σκοπό, είμαστε φίλοι, σύντροφοι, είμαστε γείτονες, έχω πάει πάρα πολλές φορές στο σπίτι του κι αυτός έχει έρθει στο δικό μου, όπως σας είπα και πριν τρεις μέρες είχε έρθει στο πατρικό μου στο Μαρκόπουλο μαζί με τους γονείς μου και περάσαμε μαζί (Πάσχα). Για να συνεχίσω από εκεί που είχα μείνει, την Τετάρτη και την Πέμπτη εγώ δούλευα στο Μαρκόπουλο, όπου είναι η εργασία μου, δουλεύω ως ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων. Την Πέμπτη γυρνώντας από το Μαρκόπουλο, έκατσα να ξεκουραστώ και το βράδυ είχα κανονίσει να βγω με τη συγκάτοικό μου τη Φανή Δεδούση, η οποία κατέθεσε κι εδώ πέρα στο δικαστήριο. Πριν ξεκινήσουμε να πάμε στο κέντρο επειδή αργούσε, πετάχτηκα μέχρι το Βαγγέλη για να κάτσω λίγο και της είπα να περάσει από κει να με πάρει όπως και έγινε. Πήγα στο Βαγγέλη κατά τις 10.30 έντεκα παρά, και κατά τις δώδεκα παρά πέρασε η Φανή και με πήρε, έκατσα καμια ωρίτσα. Κατεβήκαμε στο κέντρο και κατά τις 3.30-4.00 όπως σας είπε και η ίδια γυρίσαμε στο σπίτι μας και πέσαμε για ύπνο. Την επόμενη μέρα το μεσημέρι προς απόγευμα πήγα να πάρω τη μηχανή που την είχα αφήσει στο σπίτι του Βαγγέλη από το προηγούμενο βράδυ, και κατέβηκα στο κέντρο να πιω ένα καφέ. Ξαναγύρισα στο σπίτι μου στη Φιλαδέλφεια και το ίδιο βράδυ κατέβηκα στο κέντρο να πιω μια μπυρίτσα, βρέθηκα με κάποιους φίλους και συντρόφους, ήπιαμε μια μπύρα στα Εξάρχεια και μετά πήγαμε σε ένα καφέ- μπαρ που πηγαίνουμε στα Κάτω Πατήσια, στην οδό Στρατηγού Καλάρη. Στο καφέ εκεί πέρα συναντήσαμε και τον Νίκο Μαζιώτη και την Πόλα Ρούπα. Καθήσαμε όλοι μαζί και κάποια στιγμή όταν ήταν να φύγουν τα παιδιά κατά τη μία, θα πηγαίναν απέναντι ακριβώς από την καφετέρια να πάρουν ένα σάντουιτς να φάνε, πήγα μαζί τους να πάρω κι εγώ, και θα ξαναγύρναγα πίσω στην παρέα μου. Βγαίνοντας από τα Everest μας πλησιάσανε κάτι ασφαλίτες, μας ζητήσανε ταυτότητες, τους τις δώσαμε και μας είπαν ελάτε μαζί μας για μία εξακρίβωση. Η εξακρίβωση βέβαια έγινε στη ΓΑΔΑ και η εξακρίβωση έγινε σύλληψη και φτάσαμε στο σημείο που έχουμε φτάσει τώρα, δηλαδή μου αποδόθηκαν όλες αυτές οι κατηγορίες.

Αυτά είναι τα γεγονότα έτσι όπως τα έζησα εγώ κι όπως σας τα περιέγραψε και η συγκάτοικός μου κάποια από αυτά, είναι το βίωμά μου, είναι η ζωή μου και δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που καταθέτει ο Παπαθανασάκης, ο οποίος δεν ήταν καν αυτόπτης, δεν μας είπε εδώ πέρα ποιοι ήταν οι αστυνομικοί που του τα μεταφέρανε, πόσοι ήταν αυτοί, πότε του τα μεταφέρανε και με ποιο τρόπο. Μας είπε εδώ ότι του τα μεταφέρανε και προφορικώς και γραπτώς, τις σημειώσεις τις έχει καταστρέψει, άρα δεν μπορεί να διαπιστωθεί αν ισχύουν όλα αυτά που λέει. Αυτά ήταν τα γεγονότα, και θέλω να κάνω κάποια σχόλια με βάση αυτά που έχω ζήσει πάνω στις καταθέσεις τις τρεις που έχει δώσει ο Παπαθανασάκης συν το ένα διαβιβαστικό που έχει υπογράψει ο διευθυντής της αντιτρομοκρατικής ο Τζοΐτης.

Στο συγκεκριμένο διαβιβαστικό που πηγαίνει στην ανακρίτρια ώστε να ασκηθούν οι κατηγορίες, δεν υπάρχει πουθενά το όνομά μου εκτός από μια κατ’ οίκον έρευνα στο Μαρκόπουλο. Η μοναδική φορά δηλαδή που αναφέρομαι μέσα σε αυτό το διαβιβαστικό, είναι εκεί. Ο Παπαθανασάκης έχει δώσει τρεις καταθέσεις, έχει δώσει μία στις 12 του μηνός, 12 Απριλίου δηλαδή δύο μέρες μετά τις συλλήψεις (2010), μία στις 23 Αυγούστου στον ειδικό εφέτη ανακριτή (2010) και άλλη εδώ στο δικαστήριο. Στις καταθέσεις αυτές δεν αναφέρει πουθενά πού παρκάρω τη μηχανή μου όταν πηγαίνω στον Βαγγέλη. Εγώ όταν πήγα στο Βαγγέλη όπως σας είπα στις 10.30 έντεκα παρά, την πάρκαρα τη μηχανή μου στο κάθετο στενό με τη Λυκούργου, δέκα μέτρα από το σπίτι του Βαγγέλη στη γωνία. Ήταν στο δεξί πεζοδρόμιο με τη μούρη προς τα μέσα με το πίσω μέρος προς τα έξω, το θυμάμαι πάρα πολύ καλά σαν να είναι τώρα. Εκεί που την πάρκαρα στις 11 παρά που πήγα στον Βαγγέλη μέχρι την επόμενη μέρα που πήγα και την πήρα η μηχανή μου δεν μετακινήθηκε από εκεί καθόλου, μόνο εγώ είχα κλειδιά, εγώ δεν τη μετακίνησα και δεν μετακινήθηκε η μηχανή μου.

Ο Παπαθανασάκης στην κατάθεσή του (στις 12-04-2010) λέει: «την 23.58 εξήλθαν από την οικεία οι Κορτέσης, Σταθόπουλος και επιβιβάστηκαν στην υπ’ αριθμόν ΧΡΒ 298 μοτοσυκλέτα του Κορτέση με οδηγό τον τελευταίο και κατέληξαν στο σπίτι του Σταθόπουλου, στην οδο Παιωνίου 18 όπου αποβιβάστηκε ο Σταθόπουλος ενώ ο Κορτέσης αποχώρησε προς άγνωστη κατεύθυνση». Στην κατάθεσή του εδώ στο δικαστήριο το συγκεκριμένο γεγονός το ανασκεύασε, δεν αναφέρθηκε ποτέ σε αυτό και άρα το διέψευσε για να μην το αναφέρει. Όταν τον ρωτάει ο εισαγγελέας να περιγράψει για το τι έγινε εκείνο το βράδυ ο Παπαθανασάκης αναφέρει ότι «ο Σταθόπουλος είχε μια μοτοσυκλέτα εκεί και με τη μοτοσυκλέτα αυτή πήγε στην οικεία της οδού Παιωνίου 18^α». Σε ερώτηση συνηγόρων αν η μοτοσυκλέτα ήταν ιδιοκτησίας του Βαγγέλη, το επιβεβαίωσε. Άρα το ότι μετακίνησα εγώ τη μηχανή μου δεν ισχύει, δεν αναφέρεται πουθενά σε αυτά που είπε εδώ πέρα. Και ισχύει αυτό που σας είπα τώρα ότι η μηχανή μου δεν μετακινήθηκε. Το τι περιγράφει πιο κάτω δεν μπορώ να γνωρίζω γιατί όπως σας είπα κατά τις 11.30 δώδεκα παρά έφυγα (ενν. από το σπίτι του Σταθόπουλου). Παρόλα αυτά και μετά τις συλλήψεις, όταν βρέθηκα με τον Βαγγέλη, δηλαδή είχα γνώση της δικογραφίας και συζήτησα και με τον Βαγγέλη να μου πει γι’ αυτό το γεγονός, θα τα πει και ο ίδιος μετά από λίγο έφυγε και αυτός και δεν συνέβη ποτέ το συγκεκριμένο περιστατικό το οποίο περιγράφει ο Παπαθανασάκης. Κι αν ήθελα να καλύψω κάτι σε σχέση με αυτά που καταθέτω θα μπορούσα να σας πω και εγώ και η συγκάτοικός μου που κατέθεσε εδώ, δεν θα σας έλεγα καταρχήν ότι γύρισα στις 4 θα μπορούσα να πω ότι γύρισα στις 6 για να μην αφήσω περιθώριο στον κύριο εισαγγελέα ούτε σε κανέναν να ρωτήσει αν εγώ ξαναγύρισα στις 5 το πρωί στον Βαγγέλη, κάτι το οποίο δεν έχει γίνει. Όπως σας λέω έπεσα κοιμήθηκα, μετά από την έξοδο, δεν μπορώ να το αποδείξω δεν μπορώ να φέρω πιστοποιητικό ύπνου εδώ πέρα, τώρα είναι στην κρίση σας αν το πιστεύετε ή όχι. Πάντως εγώ σας καταθέτω εδώ πέρα τη ζωή μου και τα βιώματά μου. Και ο λόγος που αναφέρομαι σε αυτό είναι επειδή ο Παπαθανασάκης είπε εδώ ότι εμπλέκομαι στη συγκεκριμένη υπόθεση επειδή είχα κάποια επαφή με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, κάτι το οποίο δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Εγώ ξέρω πολύ καλά ποιος είναι ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σας το είπα και στην αρχή ότι είναι η πολιτική μου ταυτότητα και οι συντροφικές μου σχέσεις το οποίο πιο κάτω μάλλον του ξεφεύγει του Παπαθανασάκη στην κατάθεσή του εδώ στο δικαστήριο και το παραδέχεται σε ερώτηση συνηγόρου. Θα σας το πω πιο κάτω όταν φτάσω στο σημείο αυτό.

Συνεχίζει την περιγραφή ο Παπαθανασάκης στην ίδια στην κατάθεσή του στις 12 του μηνός (Απρίλιος 2010) και λέει: «εξήλθε από την οικεία ο Μαζιώτης με τον Κορτέση, κρατώντας μία νάιλον τσάντα…». Στο σημείο αυτό δεν υπάρχει πουθενά περιγραφή τριών βασικών σημείων: το πότε ξαναγύρισα εγώ στην περιοχή της Νέας Ιωνίας, με τι γύρισα, με τη μηχανή μου, με αμάξι, με ταξί δεν το αναφέρει πουθενά και το αν μπήκα στο σπίτι και πότε μπήκα. Όταν ερωτήθηκε εδώ πέρα γιατί τα παραλείπει αυτά να τα αναφέρει, απαντάει ο Παπαθανασάκης ότι προφανώς είναι μια παράλειψη όλα αυτά γι’ αυτό δεν αναφέρονται. Πάντως τα έχει παραλείψει να τα αναφέρει αυτά και στις τρεις καταθέσεις που έχει δώσει και στις 12 Απριλίου και στις 23 Αυγούστου και στο δικαστήριο. Και εντάξει ο Παπαθανασάκης είναι ένας και δεν μπορεί να τα θυμάται όλα, οι 50, οι 100 , οι 200 που παρακολουθούσαν το σπίτι που μας είπε εδώ πέρα παραλείψανε και αυτοί να του τα μεταφέρουνε; Σαν πολλές δεν είναι οι παραλείψεις;

Καταθέτει πιο κάτω, συνεχίζει και λέει (ενν.12 Απριλίου) ότι μετά την αποχώρησή τους, εννοώντας με το αμάξι ότι βρέθηκε η μηχανή μου παρκαρισμένη στο πίσω μέρος. Εδώ πέρα έχει ξεχάσει να περιγράψει το μετά από πόση ώρα βρέθηκε η μηχανή μου εκεί και το πώς πήγε εκεί η μηχανή μου, μόνη της; Και δεν βρέθηκε όπως σας είπα, δεν ήταν παρκαρισμένη στο πίσω μέρος. Αυτό το λέει βέβαια ότι ήταν παρκαρισμένη στο πίσω μέρος για να μπορέσει να δημιουργήσει αυτό το πέπλο συνωμοτικότητας για το οποίο σας είπα και στην αρχή. Όπως σας είπα ήταν παρκαρισμένη στο κάθετο στενό στα 15 μέτρα από την είσοδο του σπιτιού του Βαγγέλη.

Τώρα το σχόλιο που κάνει παρακάτω για τις 5 το πρωί, εγώ σας είπα ότι έπεσα για ύπνο. Αλλά ο τρόπος που με τοποθετεί εκεί πέρα στο συγκεκριμένο γεγονός είναι εντελώς παράλογος, περιγράφει δηλαδή ένα παράλογο γεγονός. Ότι εγώ κάθομαι για μισή ώρα απ’έξω από το σπίτι του Βαγγέλη, το κοιτάω και κάποια στιγμή μου τη βαράει σηκώνομαι και φεύγω, χάνομαι στα στενά της περιοχής χωρίς καν να πάρω τη μηχανή μου. Εμένα μου φαίνεται εντελώς παράλογο όλο αυτό.

Τώρα στην κατάθεσή του εδώ στο δικαστήριο ο Παπαθανασάκης παραδέχτηκε δύο πολύ βασικά σημεία που εγώ θεωρώ ότι εξηγούν όλα τα λάθη και τις παραλείψεις που έχουν γίνει. Το πρώτο είναι ότι δεν με γνωρίζει φυσιογνωμικά ούτε αυτός ούτε κανένας αστυνομικός από την υπηρεσία του, άρα όλοι αυτοί που παρακολουθούν, το οποίο παραδέχτηκε εδώ πέρα το θυμάστε, και καταλαβαίνει ότι είμαι εγώ από τη μηχανή μου. Άρα γι’ αυτόν όπου είναι η μηχανή μου, είμαι κι εγώ. Όταν του γίνεται ερώτηση από συνηγόρους: εφόσον άλλος είναι ο αστυνομικός ο οποίος παρακολουθεί την πόρτα του σπιτιού, άλλος είναι ο αστυνομικός που παρακολουθεί το παρακείμενο στενό, άλλοι είναι οι αστυνομικοί που ήταν στην 11 το βράδυ και έκαναν την παρακολούθηση –όλα αυτά είναι παραδοχές του Παπαθανασάκη ότι άλλαζαν οι βάρδιες και ήταν άλλοι οι αστυνομικοί- και αφού κανένας από αυτούς δεν με γνωρίζει, πώς πάει και περιγράφει, δίνει μία περιγραφή σε έναν άνθρωπο ο οποίος και αυτός δεν με γνωρίζει, τις ταυτίζει αυτές τις περιγραφές στο μυαλό του και πάει και καταθέτει ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο, στην συγκεκριμένη περίπτωση για μένα; Άκυρο το επιχείρημα, δεν γίνεται να τεκμηριωθεί αυτό το πράγμα. Και απαντάει ο Παπαθανασάκης στην ερώτηση αυτή, «από τη φυσιογνωμία του». «Τι το ιδιαίτερο έχει η φυσιογνωμία του;», τον ρωτάνε οι δικηγόροι και απαντά: «κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό». Άρα η φυσιογνωμία μου δεν έχει κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που να μπορεί να αποτελέσει κοινό σημείο αναφοράς στις διάφορες περιγραφές που δίνουν άνθρωποι που δεν με γνωρίζουν, σε έναν άνθρωπο ο οποίος επίσης δεν με γνωρίζει και αυτός να βγάλει το συμπέρασμα ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Δεν γίνεται αυτό. Όταν του ξαναγίνεται ερώτηση πιο κάτω: «πώς είστε βέβαιοι ότι ένα πρόσωπο που το είδατε πρώτη φορά εκείνη τη νύχτα, είναι το ίδιο πρόσωπο που μετά από δύο ώρες ξαναβγήκε από το σπίτι και το ίδιο πρόσωπο που μπήκε στο αμάξι;», απαντάει ο Παπαθανασάκης ότι «κάναμε μία έρευνα, και βλέπουμε ότι το πρόσωπο αυτό είναι συνδυαστικά πάντα με τη μηχανή, όχι ότι δεν μπορεί να υπάρχει περιθώριο λάθους, περιθώριο λάθους υπάρχει» το οποίο το επανέλαβε και πιο κάτω. Μετά πιο κάτω όσο περνάει η κατάθεσή του βρίσκει άλλο επιχείρημα όχι αυτό της φυσιογνωμίας και το οποίο το αναιρεί μόνος του στην ίδια του την πρόταση, λέει «έχει να κάνει με τα ρούχα, όχι με τη φυσιογνωμία», που έλεγε πριν. «Δηλαδή;», τον ρωτάνε και αναιρεί αυτό που είπε πριν δύο δευτερόλεπτά, «μπορεί δύο διαφορετικά πρόσωπα να φοράνε τα ίδια ρούχα και αυτό μπορεί να γίνει». Επειδή ο Παπαθανασάκης δεν είναι ούτε τρελός ούτε χαζός για να αναιρεί τον εαυτό του στην ίδια του την πρόταση, προφανώς τα χάνει γιατί προσπαθεί να δικαιολογήσει το γιατί μπορεί να έχει κάνει λάθος. Πάντως και στις συγκεκριμένες περιγραφές του Παπαθανασάκη στις καταθέσεις του στις 12 στις 23 και στο δικαστήριο, ούτε αυτός ούτε οι 50,100, 200 δίνουν καμία περιγραφή σε ό,τι με αφορά σε σχέση με τη ρούχα και τη φυσιογνωμία.

Οι παραδοχές πάντως αυτές του Παπαθανασάκη που σας είπα πριν ότι δεν με γνωρίζει φυσιογνωμικά και καταλαβαίνει ότι είμαι εγώ από τη μηχανή μου, εξηγούν τα λάθη και τις παραλείψεις που μπορεί να έχουν γίνει όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος εδώ στο δικαστήριο. Στην κατάθεσή του στις 12 Απριλίου η ύπαρξη της μηχανής περιγράφεται τρεις φορές. Και λέω τρεις και όχι τέσσερις γιατί στην κατάθεσή του εδώ στο δικαστήριο τη μία φορά αυτή στις 12ώρα αυτή που πήγα τον Βαγγέλη στην Παιωνίου τη διέψευσε άρα γι’ αυτό δεν την αναφέρω. Αυτές οι τρεις φορές είναι: η μία στις 11παρά που πηγαίνω στον Βαγγέλη, όταν την εντοπίζουν στο πίσω μέρος που λένε και μία το επόμενο μεσημέρι που πάω και την παίρνω. Στην πρώτη και στην τρίτη αναφορά –δηλαδή στις 11 παρά και το επόμενο μεσημέρι- αυτοί που παρακολουθούν περιγράφουν επαφή ατόμου με όχημα και από κει του δίνουν ταυτότητα εφόσον δεν το γνωρίζουν φυσιογνωμικά. Στη δεύτερη αναφορά, αυτοί που ισχυρίζονται ότι βγαίνουν από το σπίτι δεν έχουν σχέση με κάποιο όχημα. Άρα πώς τεκμηριώνεται, εφόσον δεν υπάρχει φυσιογνωμική αναγνώριση και επαφή με όχημα, ότι πρόκειται για κάποιον, στη συγκεκριμένη περίπτωση για μένα; Και γι’ αυτό το λόγο ήταν και λογικά αδύνατο να τεκμηριωθεί και από τον ίδιο τον Παπαθανασάκη εδώ στην κατάθεσή του.

Νομίζω ότι σας εξήγησα με βάση όχι αυτά που λέω εγώ, αλλά με τις παραλείψεις και αυτά που έχει πει ο ίδιος ο Παπαθανασάκης για ποιο λόγο έχει κάνει λάθος και με τοποθετεί εκεί πέρα, μόνο και μόνο από την ύπαρξη της μηχανής μου.

Τώρα ήθελα να κάνω κάποια σχόλια σε σχέση με κάποιο τηλέφωνο που υποτίθεται ότι μου αποδίδει η αντιτρομοκρατική, αυτό το 099 το τηλέφωνο φάντασμα, το οποίο δεν έχει βρεθεί πουθενά και το οποίο δεν είναι σε καμία περίπτωση δικό μου. Δεν έχει βρεθεί ούτε το ίδιο ούτε ο,τιδήποτε να συνδέεται με το συγκεκριμένο τηλέφωνο. Σε ό,τι με αφορά έγιναν δύο κατ’ οίκον έρευνες, μία στο πατρικό μου στο Μαρκόπουλο και μία στο σπίτι μου στη Φιλαδέλφεια, η σωματική μου έρευνα και η μηχανή μου. Πουθενά δεν βρέθηκε το συγκεκριμένο κινητό. Ο τρόπος που προσπαθεί να μου το αποδώσει ετεροχρονισμένα κιόλας μετά από πέντε μήνες, γιατί δεν έχει προκύψει τίποτα όλο αυτό το διάστημα για το συγκεκριμένο τηλέφωνο, είναι εντελώς αυθαίρετος. Το κάνει με βάση κάτι σημειώσεις που έχουν βρεθεί σε ένα χαρτάκι, μία ένδειξη με το χρ, το οποίο όπως παραδέχτηκε και εδώ πέρα στο δικαστήριο, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο. Ο Παπαθανασάκης στην κατάθεσή του εδώ στο δικαστήριο προσπάθησε και στη συγκεκριμένη περίπτωση να δημιουργήσει εντυπώσεις, και όταν τον ρώτησαν οι δικηγόροι αν έχει βρεθεί το συγκεκριμένο τηλέφωνο, απάντησε ότι δεν θυμάται πού έχει βρεθεί, ενώ στη διάρκεια της κατάθεσής του ανέφερε αναλυτικά και θυμόταν πάρα πολύ καλά πού είχαν βρεθεί τα υπόλοιπα τηλέφωνα που σχετίζονται με την υπόθεση. Σε ερώτηση αν γνώριζαν ως υπηρεσία την ύπαρξη του συγκεκριμένου κινητού, απαντάει ο Παπαθανασάκης ότι «ναι, αλλά δεν ξέραμε εκείνη την περίοδο σε ποιον ανήκε». Το μόνο που προέκυψε μετά από τις συλλήψεις είναι οι συγκεκριμένες σημειώσεις.

Ο Παπαθανασάκης στην κατάθεσή του στις 12-04 μιλάει για άγνωστο κινητό και για άγνωστο χρήστη. Από τη στιγμή που έχει στα χέρια του τις σημειώσεις, έχουν γίνει οι συλλήψεις, τις σημειώσεις τις έχει, αρχικά δεν με συνδέει με το συγκεκριμένο τηλέφωνο. Την ίδια ημερομηνία στις 12-04 συντάσσεται ένα διαβιβαστικό, το οποίο αναφέρει αναλυτικά όλες τις άρσεις απορρήτου που γίνανε και αφορούν τα κινητά και τις τηλεκάρτες, τις εισαγγελικές παραγγελίες που αναφέρονται σε αυτές και τα αποτελέσματα που προέκυψαν από τη διαδικασία όλη αυτή, και τις συνδέσεις που έχουν γίνει. Στο συγκεκριμένο διαβιβαστικό δεν υπάρχει καμία αναφορά για το συγκεκριμένο τηλέφωνο, για το 099, πόσο μάλλον να υπάρχει σύνδεση του συγκεκριμένου με εμένα.

Τώρα έρχεται πέντε μήνες μετά, όπως σας είπα εντελώς ετεροχρονισμένα, κι ενώ δεν έχει προκύψει τίποτα όλο αυτό το διάστημα κανένα έγγραφο καμία αναφορά, πάει και δίνει κατάθεση εκ νέου στον ειδικό εφέτη ανακριτή και το αποδίδει σε μένα εξαιτίας της ένδειξης χρ. Και λέει στην κατάθεσή του αυτή: «το τηλέφωνο αυτό τέθηκε σε επισύνδεση και on line εντοπισμό, την εν λόγω σύνδεση τη χρησιμοποιούσε άνδρας ηλικίας έως 30 ετών, που όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων επρόκειτο για τον κατηγορούμενο Χριστόφορο Κορτέση. Σημειώνεται ότι το τηλέφωνο αυτό, βρέθηκε σε αυτό το χαρτάκι με την ένδειξη χρ, που παραπέμπει προφανώς στον Χριστόφορο Κορτέση». Ας πάρουμε ένα ένα αυτά που λέει σε αυτό εδώ το σημείο για να δούμε αν όλα αυτά που αναφέρει εδώ πέρα μπορούν να συνδέσουν το συγκεκριμένο τηλέφωνο με μένα.

Λέει: «το τηλέφωνο τίθεται σε επισύνδεση και on line εντοπισμό». Σας είπα πριν ότι υπάρχει ένα διαβιβαστικό, είναι το μοναδικό έγγραφο στη δικογραφία που περιγράφει όλη αυτή τη διαδικασία. Αναγράφονται αναλυτικά όλα τα αποτελέσματα που έχουν προκύψει κατά την διάρκεια των παρακολουθήσεων, αναφέρονται τα πάντα εκτός από το 099 στο συγκεκριμένο διαβιβαστικό. Και στην κατάθεσή του ο Παπαθανασάκης εξήγησε εδώ πέρα αρκετά αναλυτικά και αρκετές φορές το πώς λειτούργησε η συγκεκριμένη διαδικασία και τι αποτελέσματα έβγαλε. Ούτε ο ίδιος κάνει καμία αναφορά στο 099. Αντιθέτως δίνει άλλα παραδείγματα και λέει: «από τον εντοπισμό των κινητών τηλεφώνων είδαμε ότι ο μεν ένας χρήστης διαμένει στην οδό…(τάδε)», «από την επισύνδεση και τις κεραίες που εξέπεμπε το κινητό εντοπίσαμε το κινητό αυτό το… (τάδε)», «βρήκαμε από πού εκπέμπει το κινητό αυτό, στην οδό…(τάδε)», δεν κάνει καμία αναφορά στο 099. Και δεν υπάρχει και κανένα άλλο έγγραφο πέραν του διαβιβαστικού μέσα στη δικογραφία που να περιγράφει οποιαδήποτε διαδικασία που να συνδέει τηλέφωνα με χρήστες. Είναι το μοναδικό έγγραφο. Άρα αυτή η διαδικασία της επισύνδεσης και του on line εντοπισμού ή δεν έγινε για το συγκεκριμένο τηλέφωνο –το οποίο μου φαίνεται αδιανόητο να έχει γίνει για όλα τα υπόλοιπα και να μην έχει γίνει μόνο γι’ αυτό- ή έγινε κι έβγαλε αποτελέσματα που δεν αφορούν εμένα. Άρα αυτή η διαδικασία που είπε ο Παπαθανασάκης ότι το τηλέφωνο τίθεται σε επισύνδεση και on line εντοπισμό δεν οδηγεί σε μένα.

Λέει πιο κάτω: «ανήκει σε άνδρα ηλικίας έως 30 ετών». Αυτό το συμπέρασμα μπορείς να το βγάλεις από δύο στοιχεία. Είτε από τη φωνή στο περίπου ακούγοντας ότι αυτός που μιλάει είναι άνδρας που μπορεί να είναι από 25 μέχρι 40 είτε αν τον έχεις δει. Τη φωνή την ακούν κατά τη διάρκεια των παρακολουθήσεων όταν γίνεται η σύλληψη και κρατούμαι στη ΓΑΔΑ, δεν μου το αποδίδουν εξαρχής. Στις 12-04-2010 ο Παπαθανασάκης (στην κατάθεσή του) μιλάει για άγνωστο χρήστη και όχι χια άνδρα ηλικίας έως 30 ετών. Κι αν είχαν δει κάποιον να μιλάει, όταν γίναν οι συλλήψεις θα λέγανε να αυτός εδώ είναι ο χρήστης του τάδε κινητού και έτσι θα μου το χρεώνανε. Άρα ούτε αυτό τους οδηγεί σε μένα.

Λέει παρακάτω: «όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων». Αυτό απαντά σε όλα όσα είπα παραπάνω και επιβεβαιώνει αυτό που λέω ότι το μοναδικό που προέκυψε εκ των υστέρων είναι οι σημειώσεις με αυτήν την ένδειξη χρ.

Και κλείνοντας ο Παπαθανασάκης λέει ότι «το χρ παραπέμπει προφανώς στον Χριστόφορο Κορτέση». Για να τεκμηριώσει κάποιος αυτό το «προφανώς» κι όχι επειδή έχουμε Χριστόφορο κατηγορούμενο άρα σε αυτόν θα το χρεώσουμε γιατί πρέπει κάπου να το αποδώσουμε, πρέπει είτε να έχει βρεθεί το κινητό αυτό στην κατοχή κάποιου το οποίο δεν έχει γίνει, είτε να βγάλει έναν κανόνα για το τι είναι αυτές οι ενδείξεις και να πει ότι είναι μικρά ονόματα άρα το χρ είναι αυτό. Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Στην κατάθεσή του ο Παπαθανασάκης εδώ, όταν ρωτήθηκε ποια είναι η ερμηνεία των ενδείξεων αυτών, έχει πει ότι πέρα από ένα τηλέφωνο το οποίο έχει βρεθεί πάνω σε συγκατηγορούμενο και περιέχεται στις σημειώσεις για όλα τα υπόλοιπα δεν μπορεί να κάνει κάποια ερμηνεία. Άρα είναι εντελώς αυθαίρετο το συμπέρασμα που βγάζει ότι το χρ είναι Χριστόφορος και άρα μου το αποδίδει. Γιατί μέσα στις συγκεκριμένες ενδείξεις υπάρχει και η ένδειξη «κ». Γιατί το «κ» να μην είναι Κορτέσης; Κορτέσης δεν είμαι; Προφανώς γιατί το συγκεκριμένο τηλέφωνο θέλει κάπου να το αποδώσει, δεν βρίσκει 5 μήνες πού να το αποδώσει και πάει καταθέτει ότι το αποδίδει λόγω του χρι.

Τελικά πώς μου αποδίδουν το συγκεκριμένο κινητό, τον ρωτάνε οι δικηγόροι. Και απαντάει ο Παπαθανασάκης «από το χαρτάκι από τη φωνή και από το χώρο, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο, απόλυτο δεν είναι, απόλυτο δεν είναι» το οποίο το επανέλαβε κι άλλη μία φορά πιο κάτω. Την φωνή την ήξεραν από πριν, δεν το συνδέουν, το χώρο ο on line εντοπισμός ή δεν δίνει τίποτα ή δίνει αποτελέσματα που δεν με αφορούν, τι μένει; Οι σημειώσεις αυτές που και πάλι δεν είναι απόλυτο.

Αν κατάλαβα δηλαδή καλά, εγώ κινδυνεύω τώρα –εκτός από τον ένα χρόνο που έχω κάτσει άδικα στη φυλακή- να καταδικαστώ για ένα περιστατικό που περιγράφεται και μπορεί να είναι λάθος και για ένα κινητό το οποίο δεν είναι απόλυτο ότι μου ανήκει. Από έναν άνθρωπο ο οποίος δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας σε αυτά που περιγράφει. Αντιθέτως εγώ σας λέω αυτά που έζησα και εγώ και η συγκάτοικός μου, και για ένα κινητό το οποίο δεν υπάρχει πουθενά. Πάντως εγώ σας είπα, ξέρω πολύ καλά για ποιο λόγο βρίσκομαι εδώ. Και έναν από αυτούς τους λόγους τον παραδέχτηκε και ο Παπαθανασάκης.

Όταν ρωτήθηκε από συνήγορο ποια είναι τα στοιχεία εκείνα εκτός από το αποτύπωμα, εννοεί το αποτύπωμα που είχα στο φυλλάδιο στο σπίτι του Λάμπρου του Φούντα, ώστε να στείλει το διαβιβαστικό και να μου ασκήσει τις συγκεκριμένες κατηγορίες, απαντά ο Παπαθανασάκης ότι «ναι, νομίζω σας έχω απαντήσει και προηγουμένως, αναφέρομαι στις συναντήσεις, αναφέρομαι ότι βρέθηκε ο Κορτέσης μαζί με το Μαζιώτη και τη Ρούπα, οδηγήθηκαν σε μας προληπτικά, έγινε η σύλληψή τους». Σε αυτό το σημείο εδώ αναφέρει ακριβώς αυτό που σας λέω εγώ, ότι προσπαθούν συντροφικές σχέσεις που έχω με συντρόφους όμοιες με αυτές που έχω με πάρα πολλούς ανθρώπους που κινούμαστε στον αναρχικό χώρο, να τις μετατρέψουν σε ποινικά στοιχεία εναντίον μου. Αυτό κάνει.

Εγώ πάντως είχα ένα τηλέφωνο τα τρία τελευταία χρόνια αν θυμάμαι καλά πριν από τη σύλληψη, το οποίο και αναγράφεται στις αποδείξεις από αγορές ηλεκτρικών συσκευών τις οποίες έχω καταθέσει εδώ στο δικαστήριο. Μία συσκευή που είχα το προηγούμενο διάστημα βρέθηκε στο σπίτι μου στη Φιλαδέλφεια, το οποίο περιέχει και μηνύματα μέσα μέχρι το Φλεβάρη του ’10, δηλαδή δύο μήνες πριν τη σύλληψή μου, που άλλαξα τη συγκεκριμένη συσκευή. Και το συγκεκριμένο τηλέφωνο το είχα στο πατρικό μου στο Μαρκόπουλο μαζί με τα τηλέφωνα του πατέρα μου, της μάνας μου και του αδερφού μου, και στα οποία η Αντιτρομοκρατική δεν έδωσε καμία σημασία, δεν τα πήρε για εξέταση.

Και για να απαντήσω στις ερωτήσεις για ποιο λόγο δεν δίνω δείγμα φωνής είναι ακριβώς ο ίδιος λόγος που σας απάντησα όταν κατέθετε εδώ πέρα ο Καθάριος για το DNA. Και είναι πολιτικός ο λόγος, είναι ζήτημα αξιοπρέπειας. Δεν μετατρέπω τον εαυτό μου σε αποδεικτικό μέσο και πόσο μάλλον δεν συνεργάζομαι με τις αστυνομικές αρχές. Δεν συνεργάζομαι ώστε να φτιαχτούν τράπεζες πληροφοριών, τράπεζες φακελώματος από μηχανισμούς ολοκληρωτισμού όπως είναι η αστυνομία. Και δεν είναι δικιά μου θέση μόνο. Είναι πάγια θέση του πολιτικού χώρου, στον οποίο ανήκω. Κανένα σύντροφος όχι μόνο στη συγκεκριμένη υπόθεση, για οποιαδήποτε υπόθεση, δεν συνεργάζεται με τις αρχές. Δεν μιλάει στην αστυνομία, δεν δίνει αποτυπώματα, δεν δίνει φωτογραφίες, δεν δίνει DNA, εκτός από τις περιπτώσεις που τους έχουν βάλει κάτω 15 άτομα τους κρατάνε και τους ανοίγουν το στόμα με το ζόρι για να τους πάρουν DNA. Μόνο αυτές τις περιπτώσεις έχουνε πάρει, σε καμία άλλη περίπτωση, σε ό,τι αφορά ανθρώπους που είναι αναρχικοί. Και για το συγκεκριμένο ζήτημα έχω τοποθετηθεί και δημόσια με πολιτικό κείμενο στην εφημερίδα «Το Ποντίκι», μαζί με πάρα πολλούς συντρόφους που το προηγούμενο διάστημα βρεθήκαμε φυλακισμένοι για διάφορες υποθέσεις και λέμε ακριβώς τους λόγους γιατί δεν δίνουμε DNA και τι είναι αυτό το μέσο, που προσπαθεί η αστυνομία να το μετατρέψει ως το νέο υπερόπλο της, ως το σούπερ αποδεικτικό μέσο, είναι ακριβώς η ίδια διαδικασία που κάνανε και με τα αποτυπώματα πριν 60 χρόνια, όταν πρωτοβγήκανε. Και σε αυτό το ζήτημα της άρνησης νομίζω ότι μπορείτε να τοποθετηθείτε, να μου πείτε κάτι ότι διαφωνούμε πολιτικά αλλά όχι να εκλαμβάνεται ως ψέμα ή ως υπεκφυγή για το ο,τιδήποτε.

Τώρα σε σχέση με το DNA ήθελα να κάνω κάποια σχόλια, αλλά δεν είμαι ειδικός έτσι κι αλλιώς. Νομίζω ότι οι επιστήμονες που συνέταξαν την τεχνική έκθεση την οποία σας έχω καταθέσει και την οποία πιστεύω να έχετε διαβάσει αλλά και η κατάθεση που έδωσε μία από τους επιστήμονες που συνέταξαν την έκθεση, εδώ στο δικαστήριο, νομίζω ότι κατέδειξε με τον καλύτερο τρόπο τις λάθος ερμηνείες και τα ψευδή συμπεράσματα που αποτυπώνονται στις τεχνικές εκθέσεις των εγκληματολογικών. Και σας βοήθησαν, νομίζω, να έχετε μια συνολικότερη και πιο ορθή άποψη για το τι είναι η συγκεκριμένη μέθοδος και πώς έχουν βγει αυτά τα συμπεράσματα. Πάντως η συγκεκριμένη μέθοδος σε κάποιες περιπτώσεις έχει απαντηθεί από συναδέλφους σας. Δηλαδή περιπτώσεις το προηγούμενο διάστημα που σύντροφοι αναρχικοί είχαν φυλακιστεί, είχαν διωχθεί, ένας από αυτούς είχε επικηρυχθεί κιόλας από την αστυνομία με μοναδικό στοιχείο το γενετικό υλικό, πήγαν στα δικαστήρια και αθωώθηκαν πανηγυρικά. Γιατί τα ίδια λάθη και τις ίδιες παραλείψεις, εσκεμμένες παραλείψεις και λάθος ερμηνείες είχαν κάνει και σε αυτές τις περιπτώσεις τα εγκληματολογικά εργαστήρια. Λοιπόν σε ό,τι αφορά αυτό το δείγμα 86 που φαίνεται ότι κάπως προσπαθούν να το συνδέσουν με μένα, δεν το λένε ευθέως αλλά το υπονοούν και αυτό είναι που σας είπα και πριν για την αοριστία του κατηγορητηρίου ότι πρέπει εγώ να φανταστώ τι είναι αυτό και γι’ αυτό το λόγο σας το αναφέρω τώρα. Έχει βρεθεί μία φορά στη Ν. Φιλαδέλφεια, δεν έχει βρεθεί ούτε μία φορά στο πατρικό μου, δεν έχει βρεθεί ούτε μία φορά στη μηχανή μου, δεν έχει βρεθεί ούτε στη σωματική μου έρευνα, στα αντικείμενα που είχα πάνω μου. Το συγκεκριμένο αυτό δείγμα το χρησιμοποιούν πιο κάτω, κάποιο όμοιο με αυτό, το οποίο δεν ταυτίζεται πλήρως λείπουν αρκετοί τόποι από αυτό, λείπει ακόμα και ο τόπος που καθορίζει το φύλο και τα εγκληματολογικά κάνουν το άλμα να πουν, εφόσον δεν έχει προσδιοριστεί το φύλο, να πουν ότι ανήκει στο ίδιο άρρεν άτομο. Από αυτό φαίνεται πάντως πόσο ουδέτεροι και πόσο αξιόπιστοι είναι και πώς θέλουν να βγάζουν συμπεράσματα. Πάντως δεν μπορεί αυτό με τίποτα να ταυτιστεί σε κάτι, να με ταυτίσουν με ένα δείγμα το οποίο κατά 50% μπορεί να είναι και γυναίκα, δεν είμαι ομοφοβικός δεν το αναφέρω γι’ αυτό το λόγο. Ο Καθάριος εδώ πέρα στην κατάθεσή του είπε 25 φορές ψέμματα για το ότι τα μείγματα που αναφέρονται στις τεχνικές εκθέσεις εμπεριέχουν πλήρως γενετικούς τύπους. Με την κατάθεση εδώ πέρα της επιστήμονος, σας έκανε τα παραδείγματα αυτά με τα πινακάκια και σας έδειξε ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις αναφέρουν και μείγματα τα οποία δεν εμπεριέχουν πλήρως γενετικούς τύπους. Αυτό δεν το είπε τυχαία ο Καθάριος, ούτε ότι δεν το γνώριζε. Αναφέρουν μέσα στις τεχνικές τους εκθέσεις κι ένα μείγμα το οποίο εμπεριέχεται σε αυτό στο δεκαπλάσιο, με μαθηματικό τύπου που χρησιμοποιούν και οι ίδιοι, ότι χωράει στο δεκαπλάσιο ο πληθυσμός της γης. Άρα δεν μπορώ να καταλάβω πώς βγάζουν συμπέρασμα για ένα τέτοιο μείγμα, ώστε να είναι αξιοποιήσιμο. Για να κλείσω τα σχόλια που είχα να κάνω σχετικά με το DNA, γιατί αυτά κατάλαβα, απ’ ότι ακούστηκε εδώ και αυτά λέω, για τους κανόνες ασφαλείας που μας είπε εδώ ότι παίρνονται κατά τη συλλογή των δειγμάτων, νομίζω ότι και οι φωτογραφίες που σας δείξαμε και εμπεριέχονται και στη δικογραφία με τα μαυρισμένα γάντια που με το ίδιο γάντι το μαυρισμένο να κρατάνε όλα τα αντικείμενα, να τα τοποθετούν στο πάτωμα, να τα βγάζουν φωτογραφίες και μετά να τα βάζουν όλα μαζί σε σακκούλες, το οποίο το επιβεβαίωσαν όχι μόνο οι φωτογραφίες αλλά και μάρτυρες που κατέθεσαν εδώ. Και ο πατέρας μου σας είπε ότι πήγαν στο σπίτι στο πατρικό μου στο Μαρκόπουλο για να κάνουν την έρευνα, και δεν είχαν ούτε καν στολή ούτε καν με γάντια, έπαιρναν αντικείμενα τα βάζανε στην κούτα μέσα. Αλλά το σημαντικότερο απ’ όλα είναι αυτό που παραδέχτηκαν οι ίδιοι εδώ των εγκληματολογικών και το παραδέχτηκαν και στις εκθέσεις ότι έχουν γίνει επιμολύνσεις από τους ίδιους τους αστυνομικούς. Άρα για ποιους κανόνες ασφαλείας μιλάμε;

Τώρα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο σε σχέση με κάτι που προέκυψε εδώ στη διαδικασία, με αφορμή την κατάθεση ενός μάρτυρά μου υπεράσπισης, για μια αναφορά που έκανε ο κύριος εισαγγελέας σε ένα αλλοιωτή φωνής, βρέθηκε στο σπίτι μου στη Φιλαδέλφεια, το οποίο απ’ ότι είδατε στις φωτογραφίες που εντελώς τυχαία είχαμε εκείνη τη μέρα τις φωτογραφίες, πάλι καλά, και είδατε ότι πρόκειται για παιχνίδι. Μέσα στις εκθέσεις των εγκληματολογικών δεν αναφέρεται καν το τι κάνει αυτός ο αλλοιωτής, ότι δηλαδή κάνει φωνές καρτούν, του ντόναλντ ντακ, του μίκι μάους, πιθήκων, ελεφάντων και διάφορων ζώων. Πάλι καλά που το είπε ο κύριος εισαγγελέας για να ξέρω ποιες είναι οι ενδείξεις εναντίον μου, αυτό για άλλη μία φορά είναι σε αυτό που λέω με την αοριστία του κατηγορητηρίου, ότι πρέπει εγώ να φανταστώ. Δηλαδή αν δεν το ανέφερε ο κύριος εισαγγελέας εγώ δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να αναφέρω , να προσπαθήσω να δικαιολογήσω για ποιο λόγο είχα αυτό το πράγμα. Είναι ένα παιχνίδι το είχα για πλάκα. Πάντως με αφορμή την παρέμβαση αυτή του κύριου εισαγγελέα κοίταξα τις καταθέσεις που έχουν δώσει και οι τηλεφωνητές που κατέθεσαν και εδώ στο δικαστήριο και στις καταθέσεις που είχαν δώσει σε παλιότερες υποθέσεις και δεν υπάρχει πουθενά αναφορά κανενός από αυτούς ότι έχει συνομιλία με κάποιον που έχει παραμορφωμένη φωνή, πόσο μαλλον να συνομιλεί με τον ντόναλντ ντακ, τον μίκι μάους ή με κανένα πίθηκο.

Τώρα για τα αποτυπώματα τα οποία ο Παπαθανασάκης είπε εδώ ότι δεν σημαίνουν και κάτι αυτά τα αποτυπώματα –βέβαια ο κύριος Πρόεδρος είχε άλλη άποψη εννοείται- και μιλάω για τα συγκεκριμένα αποτυπώματα που είχα εγώ στο σπίτι του Λάμπρου σ’ ένα φυλλάδιο κινητό αντικείμενο, σ’ ένα dvd τα αποτυπώματα του Βαγγέλη σε ένα dvd στο σπίτι μου, που παρεμπιπτόντως το συγκεκριμένο dvd δεν είναι ούτε καν στην έκθεση κατάσχεσης, πώς έχει βγει η πραγματογνωμοσύνη ότι έχει αποτυπώματα επάνω δεν μπορώ να καταλάβω. Γιατί αν το κοιτάξετε στην έκθεση κατάσχεσης του σπιτιού μου δεν υπάρχει το συγκεκριμένο dvd. Αυτά τα δύο αποτυπώματα ήταν ο μοναδικός λόγος που με κρατήσαν ένα χρόνο στη φυλακή. Το διάστημα που ήμουν στη φυλακή όπως σας είπα έκανα τρεις αιτήσεις αποφυλάκισης. Σε αυτές τις τρεις αιτήσεις αποφυλάκισης η αιτιολογία για ποιο λόγο εγώ πρέπει να συνεχίσω να είμαι στη φυλακή ήταν αυτά τα δύο αποτυπώματα. Δεν ήταν ούτε το γενετικό υλικό, ούτε η εμπλοκή μου με οποιοδήποτε αμάξι που περιγράφεται στην δικογραφία. Και τα αποτυπώματα αυτά είναι λογικό να βρεθούνε. Και ο Λάμπρος και ο Βαγγέλης είναι φίλοι μου και σύντροφοί μου και δεν έχουμε αποστειρωμένες σχέσεις, με όλους τους συντρόφους. Δηλαδή δεν θα μπω εγώ στη λογική τώρα για να μην με τραβήξουν να φοράω γάντια όποια φορά δίνω ένα βιβλίο σε έναν φίλο μου ή σε έναν σύντροφό μου. Είναι ο ίδιος λόγος, τα αποτυπώματα, που κάλεσε ο ειδικός εφέτης ανακριτής 50 συντρόφους για καταθέσεις, που κάποιους από αυτούς τους έχει και κατηγορούμενους.

Για τη σύλληψη η οποία δεν αναγράφεται στη δικογραφία, ούτε ο Παπαθανασάκης θυμόταν πού έγινε η σύλληψή μου, όπως σας είπα έγινε στα everest στην οδό Αχαρνών και Στρατηγού Καλάρη, την Παρασκευή το βράδυ κατά τη μία. Από την Παρασκευή το βράδυ στη μία μέχρι τη Δευτέρα το μεσημέρι που πήγα να περάσω ανακριτή δεν είχα επαφή με δικηγόρο και δεν ήξερα για ποιο λόγο με κρατάνε. Όταν έμαθα ότι με κατηγορούν για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, η αλήθεια είναι ότι την πρώτη στιγμή μου ήρθε ταμπλάς, έτσι απλά. Όλο αυτό το διάστημα ζήτησα αρκετές φορές να δω δικηγόρο, να έρθω σε επαφή με δικηγόρο, μου το αρνήθηκαν και ο Παπαθανασάκης σε αυτό είπε ψέμματα, δεν ισχύει ότι με ρωτήσανε αν θέλω δικηγόρο κι εγώ αρνήθηκα. Οι δικηγόροι όπως σας το είπαν και οι ίδιοι ήταν απ’ έξω περιμένανε και δεν τους αφήναν να μπουν μέσα. Και ο λόγος που με κρατάγανε, μου έλεγαν ότι δεν έχεις δικαίωμα να έρθεις σε επαφή με δικηγόρο επειδή είναι προσαγωγή, δεν μου έλεγαν ότι ήταν σύλληψη ούτε για ποιο λόγο με κρατάνε. Για το συγκεκριμένο ζήτημα πάντως της κράτησης, έχω ήδη δικαιωθεί από την προσφυγή που είχα κάνει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Παρεμπιπτόντως η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου η οποία βγήκε τον Ιούνιο που μας πέρασε είναι η μοναδική απόφαση που δεν έχει μεταφραστεί από το Συμβούλιο του Κράτους, έχουν μεταφραστεί όλες οι αποφάσεις μέχρι τον Οκτώβρη και η μοναδική που δεν έχει μεταφραστεί είναι αυτή. Ο λόγος πάντως που εγώ θεωρώ ότι έγινε αυτό να μην έρθω σε επαφή με δικηγόρο και να μην ξέρω για ποιο λόγο με κρατάνε, είναι ότι να έχει το χρόνο η ασφάλεια να μαγειρέψει τα στοιχεία σε συνεργασία με τα μίντια να στρώσει το έδαφος, αυτά που θα παρουσιάσουν σαν αφήγηση της αντιτρομοκρατικής και τη Δευτέρα να πάω εγώ έτοιμος για το προφυλάκιση με το κλίμα που θα είχε δημιουργηθεί.

Τώρα για τις συνθήκες εκεί πέρα, δεν έχω να πω πολλά πράγματα, ούτε σημασία μου δώσανε. Και εν συγκρίσει με τους άλλους συγκατηγορούμενούς μου με τον Κώστα και τον Βαγγέλη οι οποίοι έφαγαν πολύ ξύλο εγώ τη γλίτωσα με κανένα δύο χαστούκια και δύο φορές που με βγάλανε με πήγαν μέχρι το ασανσέρ για να με πάνε στον Υμηττό να με εκτελέσουν. Πταίσματα σε σχέση με τις τελευταίες φωτογραφίες που τους κάνανε φώτοσοπ για να μπορούν να τους αναγνωρίσουν. Γιατί η αστυνομία δεν είναι ούτε κανένας ουδέτερος ούτε κανένας αξιόπιστος μηχανισμός, και δεν μπορεί να είναι άλλωστε, αυτός είναι ο ρόλος τους. Πόσο μάλλον σε μια περίοδο που το 50% αυτών που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας είναι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, είναι νεοναζί δηλαδή οι άνθρωποι, είμαστε πολιτικοί αντίπαλοι και ως πολιτικούς αντιπάλους μας συμπεριφέρονται. Και δεν είναι τα μοναδικά περιστατικά δηλαδή αυτά με τους βασανισμούς , με ότι στήνουν υποθέσεις και δικογραφίες, δεν είναι η μοναδική περίπτωση αυτή εδώ πέρα, υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα. Και με τους βασανισμούς τα δύο παραδείγματα των συντρόφων που ανέφερα των τελευταίων συλληφθέντων, πριν τρεις μήνες πάλι υπήρχαν καταγγελίες για τους βασανισμούς στην ασφάλεια των 15 αντιφασιστών που συνελήφθησαν σε μια μοτοπορεία και τους βασάνιζαν με ηλεκτροσόκ βγήκαν φωτογραφίες, πήρε έκταση το θέμα από τα ξένα ειδησεογραφικά μέσα γιατί εδώ οι δικοί μας τι να πούνε. Βέβαια η πολιτική ηγεσία της αστυνομίας, ο υπουργός δημόσιας τάξης και τότε όπως και τώρα με τα πρόσφατα παραδείγματα πήγε να καλύψει τους βασανισμούς αυτούς λέγοντας ότι στη δημοκρατία δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, απείλησε ότι θα κάνει μηνύσεις για τα ψευδή δημοσιεύματα, βέβαια όταν βγήκαν οι ιατροδικαστικές γνωματεύσεις, έχουν περάσει 3 μήνες και δεν έχει κάνει καμία μήνυση. Για να δούμε με αυτές εδώ , δεν απείλησε με μηνύσεις.

Πάντως πέρα από τα βασανιστήρια, το πώς στήνει υποθέσεις δεν συμβαίνει μόνο σε αυτή τη δίκη. Ήρθαν μάρτυρες εδώ από υποθέσεις του παρελθόντος που τους είχαν διώξει για τη συμμετοχή τους σε ένοπλες οργανώσεις, καταθέσαν ως μάρτυρες υπεράσπισης για τα δικά τους βιώματα. Για το πώς δηλαδή τους μπλέξαν σε υποθέσεις οργανώσεως και οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση και μετά βέβαια καθήσανε κάποια χρόνια στη φυλακή αποδείχτηκε ότι οι άνθρωποι δεν είχαν κάνει αυτήν την επιλογή. Βέβαια η κατασταλτική επιχείρηση που στήνεται σε τέτοιου είδους υποθέσεις των ένοπλων οργανώσεων δεν είναι οι μοναδικές. Είναι λογική της αστυνομίας σε οποιαδήποτε αστυνομική επιχείρηση πραγματώνει, ακόμα και στις διαδηλώσεις υπάρχουν αρκετά παραδείγματα που φορτώνουν τσάντες με μολότωφ στους διαδηλωτές. Δηλαδή υπάρχει παράδειγμα θυμάμαι τώρα του Σάιμον Τσάπμαν, του διαδηλωτή στη σύνοδο της Θεσσαλονίκης του οποίου του φορτώσανε μία τσάντα με μολότωφ ευτυχώς υπήρχε κάποιος ρεπόρτερ που τράβηξε καρέ καρέ όλη τη διαδικασία της σύλληψης και φαινόταν ξεκάθαρα ότι άνδρας των ματ πηγαίνει και του αφήνει μία τσάντα με μολότωφ η οποία δεν του ανήκε. Βέβαια προφυλακίστηκε έκατσε ένα χρόνο στη φυλακή ή εξάμηνο δεν θυμάμαι καλά, αναγκάστηκε να κάνει απεργία πείνας για να τον αποφυλακίσουν και δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Πριν δύο χρόνια πάλι τρία αν θυμάμαι καλά, ένα περιστατικό στη Θεσσαλονίκη, όπου κατεβαίνει ένας φοιτητής με πιτζάμες και παντόφλες από το σπίτι του να πετάξει σκουπίδια, υπήρχε διαδήλωση αυτήν την ώρα γινόντουσαν συμπλοκές, είχε πιάσει μια διαδηλώτρια η αστυνομία τη βαράγανε και πήγε να τη βοηθήσει. Αυτό υπάρχει και σε βίντεο έτσι δεν τα βγάζω από το μυαλό μου αυτά μπορείτε να τα βρείτε. Τον πιάνουν οι αστυνομικοί του φορτώνουν μία τσάντα με μολότωφ, κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα. Και πάρα πολλά παραδείγματα μέχρι τα πιο πρόσφατα στις διαδηλώσεις για το μεσοπρόθεσμο, που υπάρχουν βίντεο με δυνάμεις των δέλτα που έχουν τσάντες με μολότωφ στα μηχανάκια τους και με το που κάνουν μία σύλληψη πάνε και τις αφήνουν στους διαδηλωτές για να τους χρεώσουνε κακουργήματα, δύο βίντεο στις τελευταίες διαδηλώσεις. Βέβαια αυτά βγαίνουν συνήθως από φωτορεπόρτερ που είναι στις διαδηλώσεις, που είναι από τη μεριά των διαδηλωτών δηλαδή. Τα μίντια είναι γνωστός ο ρόλος τους με ποιανού το μέρος είναι, ότι είναι φορέας εξουσίας. Έτσι λοιπόν λειτούργησαν και στη συγκεκριμένη υπόθεση, όπως σας είπα πριν αναπαρήγαγαν πολύ όμορφα την αφήγηση, το έργο που είχε στήσει η αντιτρομοκρατική, λέγοντας ανακρίβειες και πάρα πολλά ψέμματα ώστε να στρώσουν το έδαφος να με προφυλακίσουν. Παραδείγματος χάρη σε ό,τι με αφορά, στη σύλληψή μου. Παρουσιάζαν από την πρώτη μέρα το σπίτι στη Φιλαδέλφεια ως γιάφκα, ότι είχε νοικιαστεί με ψεύτικα στοιχεία. Αυτά είναι 100% σίγουρο ότι όλα τα κανάλια για να έχουν κοινή γραμμή και για να βγάζουν κοινές ειδήσεις δεν είναι δικιά τους επιλογή, είναι εντολές από την αντιτρομοκρατική ώστε να δημιουργήσουν κλίμα στην κοινωνία. Παρουσιάζαν ως γιάφκα και για να έχει ένα σασπένς όλο το σενάριο που παρουσιάζαν και για να κρατάει τους τηλεθεατές καρφωμένους στην οθόνη την πρώτη μέρα βγάζανε έκτακτο ότι στη γιάφκα της Ν.Φιλαδέλφειας βρεθήκανε όπλα, τη δεύτερη μέρα βγάζανε έκτακτο ότι στη γιάφκα της Ν.Φιλαδέλφειας βρεθήκανε εκρηκτικά, την τρίτη μέρα στη γιάφκα της Ν.Φιλαδέλφειας βρεθήκανε χειρόγραφες προκηρύξεις του Επαναστατικού Αγώνα, ότι βρεθήκανε διαρρηκτικά εργαλεία, υλικά μεταμφίεσης, κάτι το οποίο όπως έχετε διαπιστώσει κι εσείς δεν έχει βρεθεί τίποτα από όλα αυτά. Και τα οποία δημοσιεύματα όχι μόνο το κάνανε την πρώτη περίοδο των συλλήψεων για να δημιουργήσουν κλίμα, μέχρι τον περασμένο αν θυμάμαι καλά Νοέμβριο κι ενώ είχε ξεκινήσει αυτή εδώ η διαδικασία, είχε ξεκινήσει η δίκη, βγάζανε δημοσιεύματα που αφορά ένοπλες οργανώσεις και με παρουσιάζανε πάλι ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα έχει βγει δηλαδή η ετυμηγορία από πριν, από την αντιτρομοκρατική και τα μίντια, ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα το οποίο είχα νοικιάσει με ψεύτικα στοιχεία τη γιάφκα της Ν.Φιλαδέλφειας, και εκεί μέσα βρεθήκανε διαρρηκτικά εργαλεία, υλικά μεταμφίεσης και διάφορα άλλα. Αναγκάστηκα κι έστειλα κείμενο δημόσιο στις δύο εφημερίδες στις οποίες γράφουν δύο δημοσιογράφοι οι οποίοι είναι φερέφωνα της αντιτρομοκρατικής χρόνια τώρα και απείλησα ότι αν συνεχιστεί αυτό το βιολί θα αναγκαστώ να κάνω μηνύσεις. Μετά από αυτό δεν ξαναγράψανε. Γράψανε βέβαια όταν αποφυλακιστήκαμε, ενώ ένα χρόνο μετά τις συλλήψεις κι ενώ όλη τη διαδικασία δεν έχουν κάνει καμία αναφορά, σιγή απόλυτη, όταν αποφυλακιστήκαμε πρωτοσέλιδα σε διάφορες εφημερίδες γράφανε «έξω ο μισός Επαναστατικός Αγώνας», όταν αποφυλακιστήκαμε από το συμβούλιο εγώ, ο Βαγγέλης και ο Σαράντος. Η ετυμηγορία δηλαδή έχει βγει ήδη από τις εφημερίδες και την αντιτρομοκρατική και απ’ ότι φαίνεται και από το υπουργείο δημοσίας τάξης με το non paper, λέγοντας να μας προσέχετε επειδή είμαστε ιδιαίτερα επικίνδυνοι «τρομοκράτες». Ακόμα και από την αρχή που μας κατέσχεσε τα περιουσιακά στοιχεία, ότι είμαστε επικίνδυνοι και ότι έχουμε τελέσει αυτά τα φοβερά και τρομερά «αδικήματα» και γι’ αυτό το λόγο μας δεσμεύει πράγματα.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα το πώς χειρίστηκαν τα μίντια την σύλληψη αυτή. Σε ό,τι με αφορά έγινα δύο κατ’ οίκον έρευνες, μία στο πατρικό μου στο Μακρόπουλο και μία στη Φιλαδέλφεια. Στο πατρικό μου στο Μακρόπουλο έχουμε ολόκληρη αποθήκη η οποία έχει μέσα εργαλεία για την εργασία μας γιατί κάνω την ίδια δουλειά με τον πατέρα μου. Ίδια εργαλεία βρεθήκανε στο σπίτι μου στη Φιλαδέλφεια. Τα πήραν αυτά τα εργαλεία, που είναι όμοια με οποιαδήποτε εργαλεία χρησιμοποιεί κάποιος που κάνει το επάγγελμά μου, τα πήγαν στα εγκληματολογικά για γενετικό υλικό και για να δουν αν έχει προκύψει τίποτα, αν εμπλέκονται σε κάποια από τις υποθέσεις του Επαναστατικού Αγώνα, φυσικά και δεν προέκυψε τίποτα. Αλλά ο λόγος που έγινε αυτό, που πήραν από κει πέρα τα συγκεκριμένα αντικείμενα και μετά τα μίντια τα παρουσιάσανε ως διαρρηκτικά εργαλεία, ήταν ότι αυτό εξυπηρετούσε την αφήγηση της αντιτρομοκρατικής. Ότι το σπίτι στη Σαραντόγλου μπορούσαν να το παρουσιάσουν ως γιάφκα ως ύποπτο γιατί εγώ είμαι αναρχικός, ανήκω σε έναν πολιτικό χώρο ο οποίος δεν καταδικάζει καμία μορφή δράσης, ούτε το ένοπλο, και γι’ αυτό έχω τις «πολιτικές προϋποθέσεις» να είμαι μέλος μιας ένοπλης οργάνωσης, όχι ο πατέρας μου. Πάντως το πώς χειρίστηκαν όλη αυτήν την ιστορία τα μίντια και για μένα προσωπικά αλλά και για την οικογένειά μου δεν έχει καθόλου πλάκα. Δεν έχει καθόλου πλάκα να κάθονται επί μία εβδομάδα, δέκα ημέρες από τη στιγμή των συλλήψεων, απ’ έξω από το σπίτι σαν τα κοράκια και να γυρνάνε γύρω γύρω τη γειτονιά να χτυπάνε πόρτα πόρτα ώστε να πάρουν πληροφορίες, την ίδια στιγμή που οι συνάδελφοί τους της αντιτρομοκρατικής κάνανε ακριβώς την ίδια διαδικασία δηλαδή στην περιοχή της Ν. Φιλαδέλφειας χτυπάγανε πόρτα πόρτα δείχνοντας τη φωτογραφία μου για να πάρουν πληροφορίες από τους κατοίκους εκεί. Βέβαια και στις δύο περιπτώσεις και οι γείτονες στο Μαρκόπουλο οι οποίοι ποτέ δεν πίστεψαν τα ψέμματα των δημοσιογράφων τους έδιωξάν και οι σύντροφοι στη Φιλαδέλφεια κάνανε μία μεγαλειώδη διαδήλωση για να σπάσουν όλο αυτό το κλίμα τρομοϋστερία που είχε εγκατασταθεί εκείνη την περίοδο στην περιοχή της Ν. Φιλαδέλφειας, που θύμιζε περισσότερο τα μπλόκα που στήνουν οι στρατιώτες στο ισραήλ και οι άγγλοι στρατιώτες στην ιρλανδία παρά τη Φιλαδέλφεια. Βέβαια αυτό που ονομάστηκε τότε ως «πείραμα της Φιλαδέλφειας» στη συνέχεια εφαρμόστηκε και σε άλλες περιπτώσεις όχι σε υποθέσεις ένοπλων οργανώσεων, εφαρμόστηκε άλλη μία φορά για να φτιάξουν υγειονομική ζώνη, να δείχνεις ταυτότητα ακόμα και για να μπεις στο σπίτι σου όταν κάνανε τις κινητοποιήσεις οι αγρότες αν θυμάμαι καλά στις Σέρρες και άλλη μία όταν θέλανε να κλείσουν ένα κοινωνικό κέντρο, μία κατάληψη στα Εξάρχεια που και πάλι επί μία μέρα ήταν υγειονομική ζώνη όλη η περιοχή και ακόμα και κάτοικοι που μέναν απέναντι έπρεπε να δείξουν ταυτότητα για να μπορούν να μπουν στο σπίτι τους.

Αν και έχει απορριφθεί από το δικαστήριό σας ο πολιτικός χαρακτήρας της δίκης, αν και έχει ακουστεί εδώ μέσα ότι δεν δικάζουμε ιδέες, δεν δικάζουμε την ένταξη στον αναρχικό χώρο, ούτε τις πράξεις αυτού, αλλά έχουμε συγκεκριμένες πράξεις τις οποίες δικάζουμε, για μένα μόνο πολιτικά ερμηνεύονται αυτές οι διώξεις. Μόνο αν τις βάλει κανείς στο πολιτικό τους κάδρο, το οποίο αφορά δύο δηλωμένους πολιτικούς αντιπάλους, που από τη μία μεριά είναι το κράτος με τη μορφή της αντιτρομοκρατικής, της δικαστικής εξουσίας και των μίντια και απέναντί τους βρίσκονται άνθρωποι, αγωνιστές, που αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία με όποια μέσα έχει επιλέξει ο καθένας. Μόνο τότε μπορούν εξηγηθούν με κάποια ψήγματα λογικής που και πάλι στο νομικό σκέλος συνεχίζει να τίθεται το ερώτημα και πρέπει να απαντηθεί για ποιο λόγο δεν είμαι ελέφαντας.

Οι συλλήψεις μας οι οποίες γίνανε τον Απρίλιο του 2010 συνέπεσαν χρονικά με την επιλογή της τότε κυβέρνησης να μπει στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Με την επιλογή αυτή που έκανε η τότε κυβέρνηση, το καθεστώς ήξερε πολύ καλά το τι θα επακολουθήσει, δηλαδή τι μέτρα θα πρέπει να παρθούν για να αποπληρωθούν αυτά τα χρέη, αυτά τα δάνεια. Ήξερε πολύ καλά επίσης ότι αυτά τα μέτρα θα κάνουν αβίωτη τη ζωή μεγάλου κομματιού της κοινωνίας και ότι αυτά τα μέτρα ήταν ικανά όχι μόνο να διαρρήξουν την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική «ειρήνη», αλλά να δημιουργήσουν απρόβλεπτες και εχθρικές για το καθεστώς κοινωνικές εκρήξεις. Σε αυτήν την κοινωνική κατάσταση που μπαίναμε με την προσφυγή στο ΔΝΤ, η θέση και ο ρόλος των αναρχικών σε ότι αφορά το βάθεμα οποιοδήποτε ρήγματος δημιουργείτο στην κοινωνία με προοπτική την εξέγερση και την κοινωνική επανάσταση, είναι δεδομένος και άρα επικίνδυνος. Και γι’ αυτό το λόγο εκείνη την περίοδο τον Απρίλιο του 2010 έγινε πιο έντονη μία κατασταλτική επιχείρηση, μία αντιεξεγερτική πολιτική η οποία είχε αρχίσει να εφαρμόζεται κάποιους μήνες πριν, από την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08, η οποία συνεχίζεται βέβαια μέχρι τις μέρες μας, το βλέπουμε ότι κάθε μέρα όσο βαθαίνει η κρίση αυτό το πράγμα χειροτερεύει, το κράτος δείχνει όλο και μεγαλύτερη πυγμή, χτυπάει τους πάντες, όσους σηκώνουν κεφάλι. Αυτή η ολομέτωπη επίθεση, όπως σας είπα, εκφράστηκε, μεταφράστηκε σε δεκάδες φυλακίσεις αγωνιστών το επόμενο διάστημα, σε μία ιδιότυπη ομηρία μέσω περιοριστικών όρων δεκάδων άλλων αγωνιστών οι οποίοι είχαν συλλήψεις το επόμενο διάστημα, στην οικονομική αφαίμαξή μας μέσω εγγυήσεων, σε εισβολές σε αναρχικά στέκια και καταλήψεις, με πιο πρόσφατα γεγονότα όπως αυτά της Βίλα Αμαλίας, της κατάληψης Σκαραμαγκά, της κατάληψης Λέλας Καραγιάννη και του αναρχικού στεκιού της ΑΣΟΕΕ και της κατάληψης Δέλτα στη Θεσσαλονίκη, που όλο αυτό το διάστημα, σε ένα διάστημα δηλαδή 10 ημερών που διήρκεσε αυτή η επιχείρηση, στήθηκε μία ολόκληρη βιομηχανία διώξεων, μέσα σε δέκα μέρες συνελήφθησαν 108 άνθρωποι οι περισσότεροι με κακουργηματικού χαρακτήρα διώξεις. Αυτή η ολομέτωπη επίθεση μεταφράζεται και σε προληπτικές προσαγωγές ατόμων πριν από μεγάλα κοινωνικά γεγονότα αλλά και ολόκληρων κοινωνικών χώρων, λαϊκών συνελεύσεων, πολιτικών ομάδων. Εμένα δηλαδή δύο φορές- τρεις έχουν έρθει πριν από τις μεγάλες διαδηλώσεις να με πάρουν κάτω από το σπίτι. Δεν έχω βγει βέβαια και μία φορά μάλιστα είχαμε και δικαστήριο, δηλαδή δεν παίζει και συνεννόηση με τη δικαστική εξουσία και την αστυνομία σε αυτό, και ήρθε η δικηγόρος τους λέει «ρε παιδιά έχουμε δικαστήριο» και το παίζαν και σφυρίζαν αδιάφορα ότι δεν είναι αστυνομικοί, ότι δεν περιμένουν για κάτι επειδή ήταν η μέρα που θα ερχόταν η Μέρκελ στην Ελλάδα, είχαμε δικαστήριο, το θυμάστε εδώ.

Γελάτε ε;

Και με μία άνευ προηγούμενου επίθεση από τα μίντια στον πολιτικό μας χώρο. Αυτό το κάδρο βέβαια που σας είπα πριν, απεικονίζει ξεκάθαρα πλέον ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, το οποίο εδώ και καιρό βρίσκεται σε τροχιά ολοκληρωτισμού, την οποία τροχιά την ονομάζει «πορεία της χώρας προς την ανάπτυξη», και «έξοδο από την κρίση». Είναι ξεκάθαρο πλέον όμως το τι μεταχείριση επιφυλάσσει το καθεστώς για οποιονδήποτε άνθρωπο σηκώσει κεφάλι, και αγωνίζεται ενάντια στις προσταγές της εξουσίας.

Τώρα σε ό,τι αφορά τους φίλους και τους συντρόφους οι οποίοι βρέθηκαν εδώ στο δικαστήριο στο πλάι μου ως μάρτυρες υπεράσπισης, εκφράζοντας με αυτόν τρόπο την αλληλεγγύη τους, της στήριξή τους αλλά και την πεποίθησή τους σε ό,τι αφορά την αλήθεια μου απέναντι στο κατηγορητήριο, νομίζω ότι ανέδειξαν στοιχεία του χαρακτήρα μου, έδωσαν στοιχεία της καθημερινότητάς μου σε σχέση με την εργασία μου αλλά και το κυριότερο ανέφεραν για τις πολιτικές μου επιλογές και δραστηριότητες για όλο αυτό το διάστημα που δραστηριοποιούμαι στον αναρχικό χώρο και είναι σχεδόν 15 χρόνια όπως σας είπα. Για να σας περιγράψω τώρα εγώ ποιες ήταν αυτές οι επιλογές, πολιτικές επιλογές που έκανα όλα αυτά τα χρόνια και οι οποίες όρισαν τη δράση μου, η οποία ταυτίζεται με τις συλλογικές διεργασίες, τα συλλογικά εγχειρήματα και τις εκδηλώσεις του αναρχικού χώρου και συναντιέται με άλλους ανθρώπους με άλλους αγωνιστές στα ανοιχτά πεδία των κοινωνικών αγώνων και των κοινωνικών συγκρούσεων, θα ήθελα να πω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου αν και μου είναι ιδιαίτερα άβολο να μιλάω για τον εαυτό μου, παρόλ’ αυτά δεν έχω σκοπό να μιλήσω για την ιστορία της ζωής μου. Απλώς να θίξω κάποια ζητήματα τα οποία θεωρώ ότι εξηγούν γιατί η δίωξή μου είναι πολιτική, γιατί οφείλεται στην πολιτική μου ταυτότητα και δράση, στις συντροφικές μου σχέσεις και εντέλει στην εξόντωση του εσωτερικού εχθρού.

Όπως σας είπα και πριν δραστηριοποιούμαι σχεδόν 15 χρόνια στον αναρχικό χώρο, δηλαδή από την εφηβική μου ηλικία, από την ηλικία των 17-18 χρονών. Εκείνη την εποχή προσέγγισα όπως και οι περισσότεροι νέοι της ηλικίας μου τον αναρχικό χώρο, αφορμή ήταν ο αυθορμητισμός της ηλικίας, αλλά αυτό που έπαιξε σημαντικό ρόλο ως φορέας βιωματικής συνειδητοποίησης ήταν η εργασία, Επειδή δεν προέρχομαι από πλούσια οικογένεια αναγκαζόμουν από νεαρή ηλικία, από τα μαθητικά μου χρόνια, τα καλοκαίρια τις περιόδους των διακοπών να εργάζομαι μαζί με τον πατέρα μου, όπως σας είπα και πριν είμαι ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων εργαζόμαστε στις οικοδομές. Σε ένα εργασιακό πεδίο όπως είναι η οικοδομή το οποίο είναι αρκετά δύσκολη δουλεία, αντιλαμβάνεσαι πολύ έντονα δύο πράγματα, το πρώτο είναι η μεγάλη αναντιστοιχία που υπάρχει ανάμεσα στην σωματική κούραση και στην αμοιβή, που βέβαια στις μέρες μας είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση, δηλαδή πληρωνόμαστε πολύ λιγότερα αν είμαστε τυχεροί κι έχουμε δουλειά. Και το δεύτερο είναι ότι σε ένα εργασιακό πεδίο δύσκολο όπως σας είπα, που είναι χειρονακτική δουλειά, απασχολούνται κυρίως άνθρωποι φτωχοί από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και πολλοί μετανάστες. Άρα αν έχεις μια καθημερινότητα σε ένα τέτοιο πεδίο και συναναστρέφεσαι με αυτούς τους ανθρώπους βιώνεις καθημερινά την ανισότητα, την εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία. Εγώ προσωπικά τα τρία αυτά πράγματα δεν τα διάβασα σε κάποιο βιβλίο κοινωνιολογίας, ούτε σε κάποιο βιβλίο νομικής, ούτε τα άκουσα σε κάποια εκπομπή ως κοινωνικό φαινόμενο. Τα βίωνα καθημερινά. Εκείνη την περίοδο στα μέσα της δεκαετίας του ’90, και πιο πριν, γινόντουσαν ανάλογες επιχειρήσεις με αυτές που γίνονται τώρα του «Ξένιου Δία», δηλαδή τις επιχειρήσεις ενάντια στους μετανάστες. Γινόντουσαν οι περίφημες τότε επιχειρήσεις σκούπα. Στις περιοχές που μένω εγώ, στα Μεσόγεια, Μαρκόπουλο , Κορωπί, εκείνη την περίοδο είχαν έρθει πολλοί μετανάστες κυρίως από τα Βαλκάνια, οι οποίοι απασχολούνταν σε αυτές τις εργασίες, κυρίως στα χωράφια και στις οικοδομές. Εγώ τότε ως νεαρός δεν είχα πολιτική συνείδηση, ήμουν πολύ μικρός, σας λέω από την ηλικία του Γυμνασίου, έβλεπα καθημερινά να βαράνε τους μετανάστες οι αστυνομικοί, να τους φορτώνουν στις κλούβες για να τους γυρίσουν πίσω. Γιατί έκαναν το έγκλημα να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έμεναν στα χωράφια, μέσα στο κρύο και στη βροχή, μόνο και μόνο επειδή στη χώρα τους υπήρχε πρόβλημα κι έπρεπε κάπου αλλού να πάνε για να ζήσουν πιο αξιοπρεπώς. Γι’ αυτό σας λέω ότι η δουλειά έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο ως φορέας βιωματικής συνειδητοποίησης. Ζώντας αυτήν την κατάσταση καθημερινά, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να κάνω κάτι ώστε να αλλάξω αυτήν την κατάσταση της εκμετάλλευσης, της κοινωνικής ανισότητας και της αδικίας. Γι’ αυτό το λόγο αργότερα προσέγγισα τον αναρχικό χώρο. Δεν προσέγγισα κάποιο αριστερό κόμμα, κάποια παράταξη της καθεστωτικής αριστεράς, για το λόγο ότι οι αναρχικοί είχαν μία αδιάλλακτη και δυναμική παρουσία και μία καθαρότητα μπορώ να πω μετά από τόσα χρόνια που συναναστρέφομαι με αυτούς τους ανθρώπους, τους συντρόφους μου, και συμμετέχω στις διαδικασίες, σε σχέση με όλους τους κοινωνικούς αγώνες στους οποίους συμμετέχουμε. Δηλαδή δεν συμμετέχουμε σε αυτούς για να έχουμε κάποιο όφελος, αντιθέτως. Αυτή η ενστικτώδης προσέγγιση που έγινε στην εφηβική ηλικία, αργότερα όταν ήρθα σε επαφή με τους συντρόφους με τις πολιτικές διαδικασίες του χώρου έγινε για μένα δέσμευση ζωής. Επειδή εκείνη την περίοδο και μέχρι πρόσφατα δηλαδή πριν τα γεγονότα της Κερατέας δεν υπήρχαν πολιτικές διαδικασίες στις περιοχές αυτές στα Μεσόγεια, πηγαινοερχόμουν Μαρκόπουλο Αθήνα σχεδόν καθημερινά για να μπορώ να συμμετέχω στις πολιτικές διαδικασίες του αναρχικού χώρου. Έχοντας όλα αυτά τα χρόνια ζήσει μικρές και μεγάλες στιγμές αυτού του χώρου, αυτού του κινήματος μπορώ να πω τώρα 15 χρόνια μετά ότι για μένα αναρχία δεν είναι μια πολιτική ιδεολογία που το όραμά της αναφέρεται σε μια διαφορετική αλλά μελλοντική μορφή κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, δεν είναι μόνο αυτό δηλαδή. Για μένα αναρχία είναι οι αξίες της, τα προτάγματά της όπως αυτά της ισότητας, της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης τα οποία διατρέχουν κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μου είτε πρόκειται για τη συμμετοχή στις πολιτικές διαδικασίες του πολιτικού μου χώρου, είτε στην παρέμβασή μου στα κοινωνικά επίδικα και ακόμα περισσότερο στην καθημερινότητά μου, την ίδια μου τη ζωή. Για μένα αναρχία είναι ένας αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ενάντια στην λογική της εξατομίκευσης και της ιδιοτέλειας, ενάντια στη λογική του κέρδους του όποιους κέρδους οικονομικού ή άλλου το οποίο καθορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, για μένα αναρχία είναι ένα αγώνας ενάντια στην εξουσία. Είναι δηλαδή ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι την κοινωνική πραγματικότητα. Και σίγουρα για μένα οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις, οι διαδηλώσεις δεν είναι συνώνυμα με το κυκλοφοριακό χάος, με την παρακώλυση συγκοινωνιών με τις σπασμένες βιτρίνες όπως συνήθως παρουσιάζονται από τον κυρίαρχο λόγο. Πόσο μάλλον να είναι παράνομες και καταχρηστικές και να φτάνουν μέχρι την επίταξη. Για τη σημερινή κοινωνική κατάσταση, όχι μόνο στην Ελλάδα, παγκοσμίως, γιατί η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, είναι συστημική και είναι παγκόσμια, για τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τους άστεγους, τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν να φάνε, για τις χιλιάδες αυτοκτονίες οι μόνοι που δεν φταίνε σίγουρα είναι οι αναρχικοί, είναι οι αγωνιστές, είναι οι μετανάστες. Αυτοί που φταίνε είναι αυτοί που υπηρετούν τον καπιταλισμό και σε λιγότερο βαθμό αυτοί που τους ανέχονται. Όλοι οι κοινωνικοί αγώνες που πραγματοποιούνται καθημερινά από τον αγώνα που κάνουν αυτή τη στιγμή οι κάτοικοι στις Σκουριές της Χαλκιδικής οι οποίοι εναντιώνονται στην εγκατάσταση μεταλλείων χρυσού στη περιοχή, δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν με τον αγώνα που έκαναν οι κάτοικοι στην Κερατέα το προηγούμενο διάστημα, δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν με τον αγώνα που έκαναν οι απεργοί στη Χαλυβουργία, με οποιοδήποτε αγώνα που κάνουν οι φοιτητές, οι μαθητές, εργαζόμενοι για εργασιακές διεκδικήσεις για οποιαδήποτε τελοσπάντων κοινωνικό αγώνα που διεξάγεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Όλους αυτούς τους αγώνες, τους κοινωνικούς αγώνες τους ενώνει μια χοντρή γραμμή περί δικαίου, περί υπεράσπισης των ίδιων μας των ζωών. Και γι’ αυτό το λόγο και εγώ προσωπικά και σύντροφοι από τον αναρχικό χώρο –δεν μιλάω εκ ονόματος αυτών απλώς επειδή σε όλα τα γεγονότα συμμετέχω με πάρα πολλούς συντρόφους γι’ αυτό το αναφέρω- συμμετέχουμε σε αυτούς τους αγώνες εκφράζοντας την αλληλεγγύη μας στους αγώνες αυτούς καθαυτούς, για να δείξουμε ότι η αλληλεγγύη είναι απαραίτητο για όλους τους κοινωνικούς αγώνες κι έτσι πρέπει να συνδέονται μεταξύ τους και ότι η αλληλεγγύη είναι ένα από τα βασικά προτάγματα και αξίες της κοινωνίας που οραματιζόμαστε να δημιουργήσουμε. Βέβαια εκτός από αυτούς τους λόγους, επειδή οι περισσότεροι αγώνες από αυτούς έχουν μερικά και όχι καθολικά αιτήματα, η παρέμβασή μας εκεί σε μια διαλεκτική πάντα με τους αγώνες αυτούς, προσπαθεί να προωθήσει τη συνολική ρήξη και τη σύγκρουση με το υπάρχον.

Στον αναρχικό χώρο δεν είμαστε κόμμα καταρχήν, δεν έχουμε γραφεία, δεν έχουμε τοπικές, δεν έχουμε καταλόγους με μέλη που να τους θυμάσαι και να σε θυμούνται κάθε τετραετία για να εξαργυρώσεις αυτό το αλυσιβερίσι που συμβαίνει με τα κόμματα, ρουσφετιού- ψήφου, δεν έχουμε μισθούς, δεν πληρωνόμαστε γι’ αυτό που κάνουμε, δεν έχουμε αρχηγούς, δεν έχουμε ηγεσίες, δεν έχουμε γενικές γραμματείες που να καθορίζουν το πώς θα συμμετέχουμε σε μια διαδήλωση, τι θα λέει το κάθε κείμενο, ποιο θα είναι το περιεχόμενο της κάθε αφίσας, πού πότε και με τι θεματολογία θα γίνει οποιαδήποτε εκδήλωση. Και αφού δεν είμαστε κόμμα δεν έχουμε τη λογική της ανάθεσης. Όλα αυτά που σας περιέγραψα τώρα, οι διαδηλώσεις, οι αφίσσες, οι εκδηλώσεις, είναι αποτέλεσμα πολύωρων πολυήμερων και ενίοτε κουραστικών συζητήσεων οι οποίες προκύπτουν από εμάς τους ίδιους, γιατί αυτά είναι τα προτάγματά μας, έτσι λειτουργούμε κι έτσι σχετιζόμαστε αυτοοργανωμένα, αντιιεραρχικά, συλλογικά, αλληλέγγυα. Ο καθένας συμμετέχει σε όλα αυτά σύμφωνα με τις επιθυμίες και ανάλογα με τις ανάγκες του.

Αντίθετα μπορεί να μην έχουμε τοπικές και γραφεία, έχουμε αναρχικά στέκια, έχουμε καταλήψεις, τα οποία είναι απελευθερωμένοι χώροι, είναι έξω από τη λογική του καπιταλισμού, και λειτουργούν με βάση τα προτάγματά μας αυτά που σας είπα και πριν, στους οποίους απελευθερωμένους χώρους γίνονται πάρα πολλές εκδηλώσεις, από συλλογικές κουζίνες όχι μόνο για έλληνες αλλά για όλους τους ανθρώπους, παρουσιάσεις βιβλίων, προβολές ταινιών, συζητήσεις και διάφορα άλλα δρώμενα με μεγάλη γκάμα θεμάτων που αφορούν βέβαια τα κοινωνικά προβλήματα από το μεταναστευτικό, τις έμφυλες διακρίσεις, τα προβλήματα του περιβάλλοντος, της υγείας, τον εκφασισμό της κοινωνίας, την αυτοοργάνωση στους χώρους εργασίες, τις φυλακές και πολλά άλλα θέματα. Αυτά τα στέκια λειτουργούν έξω από τη λογική του καπιταλισμού όπως σας είπα πριν άρα ο,τιδήποτε συμβαίνει σε αυτά δεν έχει αντίτιμο. Είναι ανοιχτά σε όλη την κοινωνία, οι εκδηλώσεις αυτές είναι ανοιχτές, και γι’ αυτό το λόγο επειδή είναι ανοιχτές και επειδή οι γείτονες, οι άνθρωποι που είναι γύρω από αυτές τις περιοχές που δραστηριοποιούνται οι σύντροφοι που συμμετέχουν στα στέκια και στις καταλήψεις έχουν πολύ βαθύ ρίζωμα. Κι αυτό το βαθύ ρίζωμα που έχει στην κοινωνία προσπαθούν να το χτυπήσουν με διάφορους τρόπους. Πρώτον το χτυπάνε με τις παρακρατικές επιθέσεις, με επιθέσεις φασιστών δηλαδή της χρυσής αυγής με την κάλυψη βέβαια των αστυνομικών πάντα, έχουν γίνει πολλές φορές τέτοιες επιθέσεις, και αρκετές φορές να έχουν προκύψει και ζημιές να έχουν καεί ολόκληρες καταλήψεις. Παρόλα αυτά από το χρόνο μας και από το υστέρημά μας τα έχουμε ξαναφτιάξει γιατί είναι πολύ σημαντικά για μας και για τις αξίες που προωθούμε. Βέβαια σε άλλες περιπτώσεις δέχονται άλλου τύπου επιθέσεις, πιο συγκροτημένες, όπως τις πιο πρόσφατες επιθέσεις του υπουργείου δημοσίας τάξης, που θέλησε να βάλει τέλος στις «εστίες ανομίας» όπως τις αποκαλεί. Παρόλα αυτά τέτοιου είδους επεμβάσεις και επιχειρήσεις δεν μένουν αναπάντητες. Όπως δεν έμεινε αναπάντητη η επέμβαση και το άδειασμα της Βίλας Αμαλίας. Στο επόμενο διάστημα οι σύντροφοι πήραν την επιλογή την ξαναπήρανε πίσω, για λίγες ώρες βέβαια γιατί άμα έχεις απέναντί σου έναν ολόκληρο μηχανισμό κατά πόσο μπορείς να αντέξεις είναι ζήτημα, όμως η πράξη μετράει. Και μετά τις συλλήψεις δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμιο, για αλληλεγγύη σε αυτούς τους κατειλημμένους χώρους και στα αναρχικά στέκια, που εκφράστηκε με πάρα πολλές μορφές και είχε αποκορύφωμα μία πορεία αλληλεγγύης που συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες αλληλέγγυοι στην Αθήνα μόνο, γιατί και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας πάλι έγιναν πολύ μεγάλες κινητοποιήσεις. Βέβαια τα μίντια όπως και σε κάθε επιχείρηση έτσι και σε αυτές, επειδή είναι φορέας εξουσίας το χειρίστηκαν αναλόγως, τις βάφτισαν εστίες ανομίας, παρουσίαζαν όπως και στις δικές μας περιπτώσεις τα άδεια μπουκάλια με 50 γραμμάρια πετρελαίου θέρμανσης μπορούσαν να φτιάξουν 5000 μολότωφ. Πώς γίνεται αυτό τώρα; Είναι μάλλον σαν την ιστορία του χριστού με τα δύο ψάρια που τάισε 5000 ανθρώπους, ίδια ακριβώς. Αυτό το είπε ένας σύντροφος και μου άρεσε και το πήρα.

Τα μίντια όπως σας είπα ως φορέας εξουσίας αυτό που κάνουν, προσπαθούν να υπερτονίσουν την καταστροφή και να αποκρύψουν τη δημιουργία όπως κάνουν σε κάθε περίσταση. Παραδείγματος χάρη στις απεργιακές κινητοποιήσεις, στις διαδηλώσεις μας παρουσιάζουν ως ανθρώπους που βγαίνουμε από τους υπονόμους όπου ζούμε μαζί με τα ποντίκια, δεν υπάρχουμε πουθενά, δεν είμαστε εργαζόμενοι, δεν είμαστε να το πω έτσι τα καλά παιδιά και βγαίνουμε μόνο για να σπάσουμε, να κάψουμε και να ξαναγυρίσουμε πίσω στους υπονόμους. Αυτό έχει συγκεκριμένο λόγο που γίνεται. Είναι μία τακτική η οποία δεν είναι ούτε καν ευφυής ούτε καν πρωτότυπη και εφαρμόζεται σε κάθε επιχείρηση, αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να μας απογυμνώσουν από τα πολιτικά μας περιεχόμενα, να μας παρουσιάσουν στην κοινωνία ως αντικοινωνικά στοιχεία με κουκούλες, ως όντα που έχουμε μια φυσική ροπή προς την καταστροφή αποκρύπτοντας τα πολιτικά περιεχόμενα πίσω από την οποιαδήποτε κίνηση. Και με αυτόν τον τρόπο σε καθιστούν ευάλωτο στις επιθέσεις που κάνει κάθε φορά η αστυνομία. Γι’ αυτό το λόγο και όταν οποιοσδήποτε σύντροφος συλληφθεί για οποιαδήποτε πράξη είναι εκ προοιμίου ένοχος ασχέτως και το τι λέει ο ίδιος, τι ισχυρίζεται, τον παρουσιάζουν ως ένοχο και ως τέτοιο τον αντιμετωπίζουν.

Όπως σας είπα και πριν τα στέκια και οι καταλήψεις είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος, αλλά δεν είναι το μοναδικό. Υπάρχουν πάρα πολλές πολιτικές ομάδες, πάρα πολλές πολιτικές συλλογικότητες και πολλοί σύντροφοι ,εκατοντάδες σύντροφοι οι οποίοι με συνέπεια συμμετέχουν σε αυτόν ως μεμονωμένα άτομα. Κάπως έτσι έχω επιλέξει κι εγώ να πορευτώ όλη αυτά τα 15 χρόνια και να συμμετέχω στον αναρχικό χώρο. Σε όλη αυτή τη διαδρομή πάντως έχω συναντήσει πάρα πολλούς αξιόλογους συντρόφους, έχω έρθει σε επαφή μαζί τους, έχουμε υπερασπιστεί τις καταλήψεις μας από τις επιθέσεις των ακροδεξιών και των αστυνομικών, έχουμε κρατήσει την ίδια αλυσίδα στις πορείες, έχουμε υπερασπιστεί τις πορείες μας, έχουμε διοργανώσει από κοινού εκδηλώσεις έχουμε βγάλει από κοινού αφίσες και με τους περισσότερους από αυτούς μπορεί να μην σχετίζομαι καν με τη στενή έννοια της φιλίας. Με κάποιους από αυτούς μπορεί να έχουμε και επιμέρους διαφωνίες, αλλά όπως σας είπα δεν είμαστε κόμμα για να έχουμε κοινή γραμμή, ίσα ίσα πιστεύουμε ότι ακόμα και στις διαφωνίες αν υπάρχει μία διαλεκτική αυτό πάντα πάει τα πράγματα μπροστά.

Ένας από αυτούς τους αξιόλογους συντρόφους και πραγματικά νιώθω πολύ τυχερός που τον γνώρισα μέσα από τις γραμμές του αναρχικού κινήματος και υπήρξα και φίλος του είναι ο Λάμπρος ο Φούντας. Πραγματικά πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος είναι υπόδειγμα ήθους και αγωνιστικότητας και νιώθω πάρα πολύ τυχερός που βρέθηκα και συμπορεύτηκα όλα αυτά τα χρόνια μαζί του.

Αυτές οι σχέσεις λοιπόν δομούνται πάνω στην ισότητα, στην αλληλεγγύη, στην εμπιστοσύνη και δεν έχουν καμία σχέση με τις σχέσεις που δομούνται πάνω στα πρότυπα του καπιταλισμού, δηλαδή στην εξατομίκευση, στην ιδιοτέλεια, στο πατάω στο πτώμα σου για να έχω όφελος και γι’ αυτό το λόγο είναι πάρα πολύ δυνατές. Γι’ αυτό το λόγο όμως όταν το κράτος θέλει να κάνει μία αστυνομική επιχείρηση σε πολλές περιπτώσεις τις εκμεταλλεύεται αυτές τις συντροφικές σχέσεις. Θέλοντας να κάνει κάτι, να χτυπήσει μία συγκεκριμένη ένοπλη επαναστατική οργάνωση, κάποια κατάληψη, μία πορεία κάνει συλλήψεις στο σωρό ώστε να αποσύρει όσους περισσότερους αγωνιστές μπορεί από την κυκλοφορία. Αυτή είναι μία πρόταση που την είχε πει ο Χρυσοχοΐδης όταν ανέλαβε το υπουργείο δημοσίας τάξης, ότι «θα προσπαθήσουμε να αποσύρουμε όσους περισσότερους μπορούμε από την κυκλοφορία». Είναι μία τακτική την οποία εφαρμόζει πάρα πολλά χρόνια σε πάρα πολλές περιπτώσεις, όπως σας είπα και στην αρχή της τοποθέτησής μου, ότι ήρθαν άνθρωποι εδώ και κατέθεσαν οι οποίοι έχουν διωχθεί στο παρελθόν για συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση, όπως το έβαλε και ο Κώστας ο Γουρνάς στην τοποθέτησή του την προηγούμενη εβδομάδα είναι παράπλευρες απώλειες. Αυτή η λογική όπως σας είπα δεν εφαρμόζεται μόνο στις περιπτώσεις των ένοπλων οργανώσεων, αλλά παντού, στις πορείες, στις διαδηλώσεις η αστυνομία κάνει συλλήψεις στο σωρό. Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα, να σας πω ένα παράδειγμα για το ποια είναι η λογική της αστυνομίας για να εξηγήσω και την ίδια λογική με εδώ πέρα. Θυμάμαι μία κινητοποίηση που αφορούσε τις φοιτητικές κινητοποιήσεις το διάστημα 2006-07 που ήταν οι κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο της Γιαννάκου. Στη διαδήλωση στις 8 Μάρτη συνελήφθησαν 65 άτομα, 65 διαδηλωτές. Σε όλους, στους περισσότερους αν θυμάμαι καλά ασκήθηκα διώξεις κακουργηματικού χαρακτήρα. Ένας από τους συλληφθέντες, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν ήταν φοιτητής, ήταν οικοδόμος και είχε κατέβει στο δρόμο για να εκφράσει την αλληλεγγύη του στους φοιτητές, στους αγώνες που έκαναν οι φοιτητές, στην ίδια κινητοποιήσει για τους ίδιους λόγους ήμουν κι εγώ παρών ο οποίος δεν ήμουν φοιτητής, όπως σας είπα είμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες. Ο συγκεκριμένος σύντροφος στη σύλληψή του δήλωσε και την πολιτική του ταυτότητα, εξήγησε τους λόγους για τους οποίους κατέβηκε στη διαδήλωση για να εκφράσει την αλληλεγγύη του απέναντι στον αγώνα αυτόν, με την επιλογή του αυτή να εκφράσει την πολιτική του ταυτότητα ήταν ο μοναδικός άνθρωπος από τους συλληφθέντες ο οποίος προφυλακίστηκε. Έκατσε αν θυμάμαι καλά για έξι μήνες; Ή ένα χρόνο στη φυλακή. Η δίκη αυτή τελείωσε τώρα πριν κάποιους μήνες, από το 2007 όλο αυτό το διάστημα βρισκόντουσαν οι άνθρωποι σε μία ιδιότυπη ομηρία με περιοριστικούς όρους, παρουσίας στα τμήματα, και όταν έφτασαν στο δικαστήριο έξι χρόνια μετά δεν υπήρχε κανένα στοιχείο και αθωώθηκαν πανηγυρικά κιόλας, όλοι τους και οι 65.

Πολλοί από αυτούς τους συντρόφους με τους οποίους έχω πορευτεί όλα αυτά τα χρόνια ήρθαν κι εδώ στο δικαστήριο, κατέθεσαν για το πού έχουμε συναντηθεί, την κοινή μας διαδρομή, ανέφεραν κάποιους κοινωνικούς αγώνες όχι εν είδη απαρίθμησης αλλά για να αναδείξουν ποιες ήταν οι πολιτικές μου επιλογές όλα αυτά τα χρόνια που δραστηριοποιούμαι στον αναρχικό χώρο. Και νομίζω ότι όλη αυτή η διαδρομή, έχει μια σταθερότητα και μια συνέπεια , θέλω να πιστεύω οτι το θεωρούν και οι περισσότεροι σύντροφοι. Όλα αυτά τα χρόνια επέλεξα να πορευτώ μέσα από τις γραμμές του αναρχικού κινήματος σε μικρά και σε μεγάλα γεγονότα. Σε μικρές στιγμές και σε μεγάλες, σε γεγονότα που είναι κοινός τόπος πλέον σε μεγάλες κινητοποιήσεις αλλά και σε μικρότερες εκδηλώσεις που αφορούν το εσωτερικό του πολιτικού μου χώρου. Πάντως όλες αυτές οι στιγμές είναι εξίσου σημαντικές. Θα ήθελα χαρακτηριστικά να αναφέρω κάποιες από αυτές, τα αντιπολεμικά του ’99 ενάντια στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, τα αντιπολεμικά του ’01 στον πόλεμο στο Αφγανιστάν, το ’03 με την επέμβαση στο Ιράκ, το ’06 την επίθεση του Ισραήλ στο Λίβανο και το ‘09 την επίθεση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Την Ολυμπιάδα του 2004 που κινηθήκαμε συλλογικά ως πολιτικός χώρος, θέλαμε να το αναδείξουμε ως πολιτικό ζήτημα, εμείς τότε διακρίναμε και βλέπαμε ότι πρόκειται για μια διαδικασία μίζας, εκμετάλλευσης, εργατικών ατυχημάτων και ενός δόγματος ασφάλειας να το πω έτσι, κάποιοι άλλοι βλέπανε τη χρυσή εποχή της οικονομίας και της ανάπτυξης. Βέβαια 8 χρόνια μετά είναι κοινός τόπος το έχουν πει όλοι, το έχουν παραδεχτεί ότι πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα. Τις κινητοποιήσεις που κάναμε ενάντια στα λευκά κελιά το 2001 ώστε να σταθούμε αλληλέγγυοι στον αγώνα που κάνανε οι τούρκοι πολιτικοί κρατούμενοι, όπου βρισκόντουσαν σε απεργία πείνας. Βέβαια το επόμενο διάστημα με τις συλλήψεις της 17Ν και του ΕΛΑ δημιουργήθηκαν και εδώ στην Ελλάδα λευκά κελιά, κάναμε κινήσεις ώστε να μπλοκαριστεί αυτό, τελικά δεν τα καταφέραμε. Σε όλο αυτό το διάστημα και με τις συλλήψεις της 17Ν και του ΕΛΑ και με αφορμή τη δημιουργία των λευκών κελιών κάναμε δύο μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις μία στην Αθήνα ως ένδειξη αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της 17Ν και μία μεγαλειώδη κινητοποίηση στην περιοχή της Λάρισας στη φυλακή εκεί που τότε λέγανε ότι θα δημιουργηθούν τα λευκά κελιά. Όλο αυτό το διάστημα έχουμε κάνει μικρότερες και μεγαλύτερες κινητοποιήσεις ενάντια στους φασίστες, στους νεοναζί της χρυσής αυγής. Βέβαια τα δελτία ειδήσεων και οι ευαίσθητοι δημοκράτες τους ανακαλύψανε το 2012 μετά τις εκλογές. Εμείς τους είχαμε «ανακαλύψει» πολλά χρόνια πριν, άμα ξέρεις λίγο ιστορία, άμα ξέρεις ποιος είναι ο ρόλος αυτών των ομάδων, ότι πραγματικά αποτελούν τις εφεδρείες του κράτους σε καιρό κρίσης, μπορείς να κινηθείς και ανάλογα πολιτικά. Όλο αυτό το διάστημα κάναμε μικρότερες κινητοποιήσεις αντιφασιστικές στις γειτονιές της Αθήνας, και σε περιοχές που υπάρχει πρόβλημα με τους φασίστες όπως είναι ο Άγιος Παντελεήμονας, αλλά και μια μεγαλειώδη κινητοποίηση το 2005 αν θυμάμαι καλά που πορευτήκαμε στους δρόμους της Αθήνας 3000 αντιφασίστες. Υπάρχουν και άλλα γεγονότα για να μην κουράζω όπως τα γεγονότα η σύνοδος κορυφής του 2003 και όλο το εξάμηνο που είχε την προεδρεία η Ελλάδα, γινόντουσαν κινητοποιήσεις, οι δύο μεγαλύτερες από αυτές ήταν το Μάρτη στην Αθήνα που είχαν έρθει οι αρχηγοί των ευρωπαϊκών κρατών και άλλη μία τον Ιούνιο στη Θεσσαλονίκη, που εκεί επιλέξαμε ως πολιτικός χώρος να κατέβουμε αυτόνομα στο δρόμο, να συγκρουστούμε με τις αστυνομικές δυνάμεις ώστε να σπάσουμε τον κλοιό και να εμποδίσουμε το συνέδριο που γινόταν τότε. Αυτή βέβαια η κίνηση είχε και κάποιες απώλειες, κάποιες συλλήψεις, συνελήφθησαν 7 σύντροφοι, οι οποίοι οδηγήθηκαν στις φυλακές. Το επόμενο διάστημα αναπτύχθηκε ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης στους συλληφθέντες αυτούς, η αποκορύφωσή του ήταν την περίοδο που έκαναν οι αγωνιστές απεργία πείνας ταυτόχρονα καταλάβαμε την πρυτανεία στην Αθήνα, κάναμε διάφορες κινήσεις αλληλεγγύης, ασκήσαμε θεωρώ εγώ κάποια πίεση και οι αγωνιστές αφέθηκαν ελεύθεροι. Τώρα για τα πιο πρόσφατα γεγονότα και με το μεσοπρόθεσμο και αυτά με το που βγήκα από τη φυλακή, συνέχισα να συμμετέχω στις κινητοποιήσεις όπως συμμετείχα όλα αυτά τα χρόνια. Αυτά τα λέω για να αποτυπώσω τον τρόπο που εγώ επέλεξα να αγωνιστώ όλα αυτά τα χρόνια, και είναι τα ανοιχτά πεδία των κοινωνικών αγώνων, των κοινωνικών συγκρούσεων.

Κορυφαία στιγμή πάντως στη δικιά μου πολιτική διαδρομή είναι η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08, που έχει για μένα ξεχωριστή και κομβική σημασία, όχι ως μία ανάμνηση, αλλά ως αυτό που αποτυπώθηκε τότε το Δεκέμβρη, σε ένα σύνθημα, ότι «ο Δεκέμβρης είναι εικόνα από το μέλλον». Εκείνη την περίοδο του ενός σχεδόν μήνα, καταλάβαμε σχολές την ΑΣΟΕΕ, το Πολυτεχνείο, τη Νομική για λιγότερο διάστημα τη ΓΣΕΕ και τις μετατρέψαμε σε κέντρα αγώνα, όπως αντίστοιχες κινήσεις γίνανε σε όλο τον Ελλαδικό χώρο. Εκείνη την περίοδο μαζί με πάρα πολλούς συντρόφους εγκατασταθήκαμε στις καταλήψεις αυτές, στα κέντρα αγώνα, ζώντας καθημερινά από το πρωί μέχρι το βράδυ, συλλογικά, αλληλέγγυα ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, ακόμα και για το φαγητό. Γιατί πολλοί από μας, πάρα πολλοί σύντροφοι εγκαταλείψανε την καθημερινότητά τους, για να βρεθούν εκεί, εγκαταλείψανε τα σπίτια τους, εγκαταλείψανε τις δουλειές τους και ζούσανε μέσα στις καταλήψεις. Όταν καταλάγιασε η οργή, εκείνο το διάστημα του Δεκέμβρη το οποίο διάστημα το κράτος βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο. Αργότερα αναδιπλώθηκε, έκανε τις ερμηνείες που είχε να κάνει για το Δεκέμβρη και ξεκίνησε μια κατασταλτική πολιτική μια αντιεξεγερτική πολιτική η οποία όπως σας είπα εφαρμόζεται μέχρι τις μέρες μας και όσο προχωράει και βαθαίνει η κρίση θα γίνεται ακόμα εντονότερη και πιο δυνατή. Όλο αυτό το διάστημα οι υλικές καταστροφές, οι συνεχείς επιθέσεις όντως ήταν πολλές, παρόλα αυτά εγώ προσωπικά δεν θεωρώ ότι ήταν το μοναδικό πράγμα ώστε να φοβίσει το κράτος και να ξεκινήσει αυτή την κατασταλτική επιχείρηση που περιέγραψα. Για μένα αυτό που πραγματικά φόβισε το καθεστώς είναι ότι είδε τι δυνάμεις απελευθερώθηκαν από αυτήν την εξέγερση, όχι μόνο στον ελλαδικό χώρο αλλά είχε και μεγάλη απήχηση παγκοσμίως, οι εμπειρίες αντίστασης που αποκόμισε πάρα πολύς κόσμος ο οποίος εκείνο το διάστημα κατέβηκε στις διαδηλώσεις, κατέβηκε στο δρόμο, ήρθε σε επαφή μαζί μας και κυρίως τα κομμάτια της νεολαίας οι μαθητές, ότι ερχόμενοι σε επαφή μαζί μας μέσα στις καταλήψεις εκεί στα κέντρα αγώνα που είχαμε δημιουργήσει ήρθαν σε επαφή με μία άλλη μορφή οργάνωσης από αυτή που έχουν συνηθίσει, και βέβαια η διάχυση όλο αυτό το διάστημα του ριζοσπαστικού λόγου και πράξης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η περίοδος αυτή της εξέγερσης του Δεκέμβρη ονομάστηκε από το καθεστώς ως «μαύρος Δεκέμβρης».

Ξεκινώντας αυτήν την κατασταλτική επιχείρηση το σίγουρο είναι ότι ο αναρχικός χώρος βρέθηκε στο επίκεντρο της επίθεσης αυτής. Και με την επιχείρηση αυτή το πώς μας χτυπάνε ως πολιτικό χώρο, όχι μόνο με τις συλλήψεις των ένοπλων οργανώσεων αλλά και με τις εισβολές όπως είπα πριν στα κατειλημμένα κτίρια στα αναρχικά μας στέκια, στις προληπτικές προσαγωγές, στη διαπόμπευση του πολιτικού μας χώρου από τα μίντια θυμίζει σε πολλούς το γνωστό ιδιώνυμο και όχι άδικα. Μόνο που το φρόνημα και η αντίληψη η δικιά μας, των αναρχικών έχει άμεση και έμπρακτη εφαρμογή στο εδώ και στο τώρα. Δεν είμαστε άνθρωποι του καναπέ, δεν είμαστε άνθρωποι που τριγυρνάμε τα τηλεοπτικά πάνελ, δεν είμαστε άνθρωποι που πάμε στα αμφιθέατρα συζητάμε, αναλύουμε, και μετά γυρνάμε ήσυχοι στο σπίτι μας, δεν είμαστε άνθρωποι που περιμένουμε να ωριμάσουν οι κοινωνικές συνθήκες ώστε να γίνει μία επανάσταση που δεν θα ματώσει ρουθούνι δεν θα ραγίσει βιτρίνα. Αυτή είναι αντίληψη της καθεστωτικής αριστεράς και για την οποία έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι δεν έχει γίνει καμία φορά. Εμείς προσπαθούμε να οικοδομήσουμε την κοινωνία που οραματιζόμαστε στο εδώ και στο τώρα, δημιουργούμε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, λειτουργούμε στις διαδικασίες μας αντιιεραρχικά, αποφασίζουμε συλλογικά αλλά και ατομικά, πάντα όμως ελεύθερα, χωρίς οι συλλογικές αποφάσεις να πνίγουν τις ατομικές πρωτοβουλίες, καταθέτουμε την αλληλεγγύη μας σε οποίον αγωνιζόμενο την χρειάζεται ασχέτως αν είναι αναρχικός ή όχι, αρνούμαστε τις σχέσεις που καθορίζονται από την εκμετάλλευση, αντιστεκόμαστε στη λογική του κέρδους που θέλει τους ανθρώπους υποτελείς, επιτιθόμαστε στα σύμβολα της εξουσίας με όποιον τρόπο επιλέγει ο καθένας.

Όλο αυτό που σας περιέγραψα είναι προφανές ότι είναι εχθρικά προς το υπάρχον, είναι εχθρικά προς την κυριαρχία, προς τον καπιταλισμό, προς την έννοια της εξουσίας γενικότερα, είναι εχθρικά προς τη σημερινή μορφή κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης. Και γι’ αυτό το λόγο μας αντιμετωπίζουν ως τον εσωτερικό εχθρό. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό σήμερα απλώς εθελοτυφλεί.

Σε μία κοινωνική περίοδο όπως η σημερινή όπου το καθεστώς επιλέγει την εξαθλίωση για μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού αυτό σίγουρα αυξάνει την αποδοχή προς τα απελευθερωτικά προτάγματα. Σε μια εποχή που το καθεστώς επιλέγει να κάνει αβίωτη τη ζωή μεγάλου κομματιού της κοινωνίας αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνεται η αμφισβήτηση απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Και όσο πιο ευάλωτο και ασταθές μέσα σε αυτήν την κοινωνική κατάσταση νιώθει το καθεστώς τόσο πιο λυσσαλαία και μανιασμένα χτυπάει τους πολιτικούς του αντιπάλους, προσπαθώντας να διαγράψει την προοπτική των απελευθερωτικών και ταξικών προταγμάτων από τα μυαλά των ανθρώπων. Και γι’ αυτό το λόγο επιστρατεύει όλα του τα μέσα, από το δόγμα της μηδενικής ανοχής, από την αστυνομική καταστολή, από τα μίντια, από τους φασίστες της χρυσής αυγής από το δόγμα της τάξης και της ασφάλειας και βέβαια θωρακίζει το νομικό του οπλοστάσιο για να αντεπεξέλθει σε αυτήν την κατάσταση. Στην παρούσα βέβαια κοινωνική κατάσταση εσωτερικός εχθρός δεν είμαστε μόνο εμείς οι αναρχικοί, υπάρχουν πάρα πολλά κοινωνικά κομμάτια που αγωνίζονται μαζί μας, κατεβαίνουν στους δρόμους, διεκδικούν. Όλους αυτούς βέβαια το καθεστώς προσπαθεί να τους λοιδορήσει. Έτσι τους απεργούς τους χαρακτηρίζει ως «εχθρούς της δημοκρατίας, οι οποίοι υποκινούνται από συντεχνιακά συμφέροντα», τους μαθητές και τους φοιτητές οι οποίοι καταλαμβάνουν τα σχολεία και τις σχολές τους, τους χαρακτηρίζει ως «ταραχοποιά στοιχεία», τους διαδηλωτές και τους απεργούς που απαντούν στις δολοφονικές επιθέσεις των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις τους χαρακτηρίζει ως «κουκουλοφόρους, μπαχαλάκηδες, χούλιγκανς», όλους τους ανθρώπους οι οποίοι αγωνίζονται για την ανατροπή αυτού του καθεστώτος τους χαρακτηρίζει ως «αιμοδιψείς τρομοκράτες». Και δεν σταματάει εκεί. Διώκει ανθρώπους οι οποίοι επειδή μπορεί να μην το επιτρέπει και η οικονομική τους κατάσταση δεν πληρώνουν διόδια, να μην πληρώνουν λογαριασμούς, να καταλαμβάνουν κυβερνητικά κτίρια, όλους αυτούς πλέον τους διώκει, το ίδιο αντιμετωπίζει και τους μετανάστες. Είναι άνθρωποι οι οποίοι έρχονται στη χώρα μας ψάχνοντας ένα καλύτερο μέλλον επειδή ο δυτικός πολιτισμός οι δυτικές χώρες μέσα σε αυτές και η Ελλάδα για δικά τους συμφέροντα έχουν μεταφέρει τον πόλεμο στις δικές τους χώρες και αυτοί οι άνθρωποι τι να κάνουν, αναγκάζονται να ψάξουν ένα καλύτερο μέλλον σε άλλες χώρες, στο δυτικό πολιτισμό δηλαδή. Και αυτούς τους ανθρώπους τώρα, τους οποίους έχει διώξει ο δυτικός πολιτισμός από τις χώρες τους, τους στοιβάζει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ναζιστικού τύπου τα οποία το καθεστώς τα ονομάζει «χώρους φιλοξενίας». Πάντως όλα αυτά που σας περιέγραψα είναι «εστίες ανομίας» που δημιουργούνται καθημερινά και δημιουργούνται λόγω της οικονομικής κρίσης. Όλες αυτές τις «εστίες ανομίας» για να παταχθούν θέλει την ευθυγράμμιση όλων των μηχανισμών το καθεστώς και γι’ αυτό το λόγο θέλει ευθυγράμμιση της αστυνομίας, μερίδα του τύπου και μερίδα της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό το λόγο δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι δικαστικοί λειτουργοί είναι αυτού που κρίνουν παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες, είναι αυτοί που απορρίπτουν τις προσφυγές που έχουν γίνει από πολίτες και από φορείς ενάντια στα μνημόνια, κάποιοι δικαστικοί λειτουργοί είναι αυτοί οι οποίοι δημοσιεύουν της φωτογραφίες, δίνουν εντολή μάλλον να δημοσιευτούν φωτογραφίες διαδηλωτών, οροθετικών γυναικών, «αιμοδιψών τρομοκρατών» να το πω έτσι και σε μερικές περιπτώσεις κάνουν και φώτοσοπ για να μπορούν να αναγνωριστούν από τους πολίτες από το ξύλο που έχουν φάει. Κάποιοι δικαστικοί λειτουργοί είναι αυτοί που άσκησαν δίωξη ακόμα και στον πάτερ παστίτσιο μία δίωξη που περιέχει πολύ σκοταδισμό, αν αναλογιστεί κανείς ότι έχει γίνει το 2012, κάποιοι δικαστικοί λειτουργοί είναι αυτοί που δίνουν εντολή να μπουν οι αστυνομικοί στα σχολεία να ζητήσουν καταλόγους με τους μαθητές που συμμετέχουν στις καταλήψεις ώστε να ασκήσουν διώξεις στους γονείς τους για παραμέληση ανηλίκου.

Σε όλα αυτά που σας περιέγραψα παραπάνω εγώ εντοπίζω τρία κοινά σημεία, το ότι όλες αυτές οι πράξεις είναι πολιτικές, δεν ανήκουν σε αυτό που λέμε αντικοινωνικό έγκλημα, οι «δράστες» είναι άνθρωποι από τα κατώτερα και μεσαία κοινωνικά στρώματα, είναι άνθρωποι που έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση και το τρίτο και σημαντικότερο ότι οι κινήσεις αυτές, οι δράσεις αυτές αμφισβητούν τις εντολές της εξουσίας, αντιδρούν δηλαδή στις αποφάσεις που έχει πάρει η εξουσία γι’ αυτούς χωρίς αυτούς. Αντίληψή μου είναι ότι η απονομή δικαιοσύνης έχει ταξικό προσανατολισμό και πολιτικό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι διώκονται για όλα τα παραπάνω την ίδια στιγμή βλέπουν να απολαμβάνουν ασυλία οι βουλευτές και οι οικογένειές τους, μεγαλοεργολάβοι, καναλάρχες, τραπεζίτες, φασίστες και αστυνομικοί. Το ότι η απονομή δικαιοσύνης θεωρώ ότι έχει ταξικό πρόσημο νομίζω ότι το θέτει και με τον καλύτερο τρόπο μάλιστα, δεν το λέω εγώ, το λέει ο εισαγγελέας του Άρειου Πάγου, ο Ιωάννης Τέντες ο οποίος άσκησε και αναίρεση στην δικιά μας αποφυλάκιση. Έκανε μία δήλωση σχετικά με τη δημοσίευση των ονομάτων της λίστας Λαγκάρντ, να σας διαβάσω τι ακριβώς δήλωσε στο σημείο αυτό: «Με αυτόν τον τρόπο συνεχίζεται η προσβολή βασικών κανόνων που διέπουν την ποινική προδικασία. Η παραβίαση της μυστικότητας της ανάκρισης αφενός παρακωλύει την αποτελεσματικότητα του ανακριτικού έργου της δικαιοσύνης για το λόγο αυτό θίγει σοβαρά το δημόσιο συμφέρον και αφετέρου οδηγεί στην ηθική μείωση των ελεγχομένων, η οποία είναι απαράδεκτη και επικίνδυνη για την πολιτική ομαλότητα» και εδώ πέρα είναι το σημείο, «όταν πρόκειται για πρόσωπα με τις ανωτέρω ιδιότητες». Τα πρόσωπα με τις ανωτέρω ιδιότητες που εμπεριέχονται στη λίστα Λαγκάρντ είναι αυτοί που σας περιέγραψα πριν, είναι οι βουλευτές και οι οικογένειές τους, είναι καναλάρχες, είναι μεγαλοεργολάβοι.

Όπως σας είπα και πριν μπορεί από το δικαστήριο να έχει απορριφθεί ο πολιτικός χαρακτήρας της δίκης όμως αυτό εδώ το δικαστήριο, αυτή η δίκη είναι σε κάθε της κομμάτι πολιτική. Μόνο πολιτική ερμηνεία έχει η λογική της συλλογικής ευθύνης η οποία εφαρμόζεται στο κατηγορητήριο, μόνο πολιτική ερμηνεία έχει το ότι ενώ υπήρχαν νόμοι για κάποια «αδικήματα» φτιαχτήκαν άλλοι ειδικοί όπως είναι ο 187^Α ο οποίος έχει πολιτικές προεκτάσεις. Μόνο πολιτική ερμηνεία έχει το ότι η σύνθεση του δικαστηρίου όπως για αντίστοιχα άλλα «αδικήματα» δεν περιλαμβάνει ενόρκους και πολιτική ερμηνεία έχει το ότι αυτή η δίκη διεξάγεται στις φυλακές Κορυδαλλού, για να δείξουν προς τα έξω ότι πόσο φοβεροί και τρομεροί είναι αυτοί που δικάζονται και ότι πρέπει η διαδικασία να γίνεται στις φυλακές και όχι στο εφετείο. Και ένα άλλο σημείο που γίνεται η δίκη στον Κορυδαλλό είναι για να κρατάνε στην είσοδο τα στοιχεία και να φακελώνει η αντιτρομοκρατική τους ανθρώπους που έρχονται να παρακολουθήσουν, τους συντρόφους που έρχονται να παρακολουθήσουν τη δίκη. Βέβαια αυτό το διαχωρισμό τον οποίον δεν τον αναγνώρισε το δικαστήριο, τον κάνει και το non paper που εστάλη από το υπουργείο δημοσίας τάξης διαχωρίζει τις υποθέσεις που περιγράφει σε ποινικές και πολιτικές. Πάντως σε κάθε ιστορική στιγμή το τι νομική μεταχείριση επιφυλάσσει το καθεστώς στους πολιτικούς του αντιπάλους είναι δεδομένο.

Προσπάθησα διεξοδικά να σας εξηγήσω νομίζω δηλαδή το ποιες ήταν οι δικές μου πολιτικές επιλογές που όρισαν τη δράση μου όλο αυτό το διάστημα, ποια είναι τα προτάγματα του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκω, γιατί αυτά τα προτάγματα είναι επικίνδυνα για το καθεστώς ώστε να τον καταστήσουν εσωτερικό εχθρό, η δήλωση του πρωθυπουργού την πρωτοχρονιά στο μήνυμα που έστειλε, ουσιαστικά ήταν σαν να έλεγε ότι η κεντρική επιλογή αυτή τη στιγμή της κυβέρνησης είναι να καταστείλει τον εσωτερικό εχθρό. Γιατί η δίωξή μου είναι πολιτική, πώς προσπαθεί η αστυνομία να στρέψει σε στοιχεία με ποινικό ενδιαφέρον εναντίον μου τις συντροφικές σχέσεις που είχα τόσο με το Λάμπρο Φούντα όσο και με κάποιους από τους συγκατηγορούμενούς μου και γιατί με διώκει εντέλει ως κομμάτι του εσωτερικού εχθρού πολύ περισσότερο από συγκεκριμένο πρόσωπο, ως Χριστόφορο Κορτέση.

Δεν υπάρχει και απ’ ότι φαίνεται δεν χρειάζεται να υπάρχει κάποιο στοιχείο ώστε να μου ασκηθούν οι συγκεκριμένες κατηγορίες. Στη σημερινή κατάσταση αρκούν νομίζω τα 15 χρόνια πολιτικής μου δράσης που συμμετείχα στις γραμμές του αναρχικού κινήματος.

Η αλήθεια πάντως είναι ότι η σύλληψη και το τι επακολούθησε μετά από αυτή, η φυλάκισή μου δηλαδή ένα χρόνο και η παρουσία μου σε αυτό εδώ το ειδικό δικαστήριο, είναι μία συνθήκη αρκετά δύσκολη για επιλογές που δεν έχω κάνει. Παρόλα αυτά αν μου δινόταν η δυνατότητα να αλλάξω τη συγκεκριμένη δίωξη με τη πιο μικρή στιγμή που έχω περάσει σε όλη αυτή τη διαδρομή μου των 15 χρόνων, δεν θα την αντάλλαζα με τίποτα. Και παρόλη την ομηρία που βρίσκομαι τα τρία τελευταία χρόνια, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι στο μέτρο των δυνατοτήτων μου γι’ αυτά που πάντα αγωνιζόμουνα για την ελευθερία, την ισότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη, για την αναρχία.