Η πέμπτη συνεδρίαση της δίκης της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα ξεκίνησε στις 14.11.2011 με το αίτημα της Δ. Βαγιανού για διακοπή της δίκης λόγω ασθένειας του Σ. Φυτράκη. Στην συνέχεια οι συνήγοροι υπεράσπισης άσκησαν ένσταση επί της εξέτασης του μάρτυρα Κ. Παπαθανασάκη, Τμηματάρχη της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, υποστηρίζοντας ότι υπάλληλος που έχει εκτελέσει προανακριτικά καθήκοντα, δεν μπορεί να είναι μάρτυρας.

Συγκεκριμένα η Μ. Δαλιάνη ανέφερε ότι μετά τον θάνατο του Λ. Φούντα, ο Κ. Παπαθανασάκης ήταν αυτός ο οποίος ξεκίνησε την προανάκριση για την συγκεκριμένη υπόθεση. Ήταν αυτός που ζήτησε την άρση απορρήτου κάποιων τηλεφωνικών γραμμών, έδωσε την εντολή να διερευνηθούν κάποια πειστήρια, έγραψε το σύνολο των καταλόγων αξιολογώντας το αποδεικτικό υλικό. Στην προανακριτική κατάθεση δεν ανάφερε κανένα πραγματικό περιστατικό, προέβη όμως σε αξιολόγηση των αποδεικτικών στοιχείων. Η Μ. Δαλιάνη σημείωσε ότι προανακριτικός υπάλληλος είναι αυτός ο οποίος έχει εκτελέσει οποιαδήποτε ενέργεια στα πλαίσια της προανάκρισης για να συλλέγουν τα αποδεικτικά στοιχεία, δεν έχει όμως το δικαίωμα να αξιολογεί τα στοιχεία αυτά ή να εμφανιστεί μάρτυρας σε δίκη γιατί μπορεί οι πράξεις του να υποκινούνται από προκατάληψη ή υπηρεσιακά συμφέροντα.

Όμοια η Α. Παπαρούσου μίλησε για ενδεχόμενη προκατάληψη του Κ. Παπαθανασάκη, αφού είναι αυτός που έχει εκτελέσει όλη την προανακριτική διαδικασία. Ήταν αυτός ο οποίος αξιολόγησε συγκεκριμένες ενέργειες και εξέθεσε έτοιμα συμπεράσματα, νοηματοδοτώντας εξ’ ολοκλήρου την διαδικασία.

Η Δ. Βαγιανού τόνισε ότι ο συγκεκριμένος μάρτυρας ήταν αυτός ο οποίος πρωταγωνίστησε στην διαδικασία υποβάλλοντας διευθυντική κατεύθυνση στο ανακριτικό έργο. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι αδιανόητο να καταθέσει γιατί απλά θα προσπαθήσει να πραγματώσει το έργο στο οποίο πρωταγωνίστησε.

Στην συνέχεια Π. Ρουμελιώτης υποστηριξε ότι ο Κ. Παπαθανασάκης δεν συλλέγει απλά στοιχεία, αλλά κάνει συνειρμούς και βγάζει συμπεράσματα χωρίς αποδείξεις. Προφανώς λοιπόν επιδιώκει επαγγελματικά ή οικονομικά οφέλη από την συγκεκριμένη υπόθεση.

Ο Χ. Λαδής σημείωσε ότι ο Κ. Παπαθανασάκης δεν έχει υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας πουθενά, αλλά έρχεται να μεταμορφώσει το διαβιβαστικό σε κατάθεση κάνοντας απλά συνειρμούς και βγάζοντας αποδείξεις. Σύμφωνα με τον ΠΚΔ αποκλείεται από μάρτυρας οποιοσδήποτε συμμετέχει στην προανακριτική διαδικασία, γιατί μπορεί να προκύψει προκατάληψη σε βάρος του κατηγορουμένου.

Τέλος ο Κ. Νταϊλιάνας εν συντομία δήλωσε ότι ο μάρτυρας αποτελεί προανακριτικός υπάλληλος χωρίς να φέρει αποδεικτικά στοιχεία για την υπόθεση.

Το δικαστήριο διέκοψε για την Δευτέρα 21.11.11 στις 09:00 για να αγορεύσει και Σ. Φυτράκης.

Σε σχέση με την ένσταση για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου καταρχήν, θέλω να επισημάνω κάτι. Αρχικά εμείς δεν θέλαμε να κάνουμε αυτή την ένσταση για τον εξής λόγο: δεν πιστεύαμε και δεν πιστεύουμε ότι θα έπρεπε εμείς να δικαζόμαστε. Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει ουσιαστικά κανένα δικαστήριο για να μας δικάσει, γιατί πολύ απλά δεν θα έπρεπε να είμαστε εμείς κατηγορούμενοι.
Η άποψή μας ήτανε και είναι -το έχουμε γράψει σε κείμενα που έχουμε στείλει σε δικαστικές αρχές οι οποίες μας ζητούσαν με κλητεύσεις να παραστούμε είτε για συμβούλια είτε για ανακριτικές διαδικασίες κ.λ.π.- ότι κανονικά εμείς θα έπρεπε να είμαστε έξω από την φυλακή, θα έπρεπε να είμαστε ελεύθεροι να δρούμε για την κοινωνική απελευθέρωση, να δρούμε για την επανάσταση, να δρούμε ενάντια στην κρίση και ενάντια σε όλα αυτά τα καθάρματα που υπάρχουν εκεί έξω και δημιουργούν αυτή την ζοφερή κατάσταση για την κοινωνία. Κανονικά εμείς θα έπρεπε να είμαστε ελεύθεροι, γιατί συνεισφέρουμε στο κοινό συμφέρον, γιατί μπορούμε να συμβάλλουμε στην ταξική και κοινωνική απελευθέρωση. Αυτοί που θα έπρεπε να τιμωρηθούν είναι οι διάφοροι Μπάφετ και Σόρρος οι οποίοι κερδοσκοπούν και δημιουργούν αυτές τις κρίσεις που ζούμε σήμερα. Θα έπρεπε να τιμωρούνται όλα αυτά τα καθάρματα που κερδοσκοπούν επενδύοντας στα χρηματιστήρια, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή, θανατώνοντας στην πραγματικότητα μεγάλους πληθυσμούς. Θα έπρεπε να τιμωρηθεί όλη αυτή η πολιτική ελίτ που απαρτίζει σήμερα τους διεθνείς οργανισμούς, οικονομικούς και πολιτικούς, οι διάφοροι Τρισέ και Μπαρόζο, οι Λαγκάρντ, όλοι αυτοί που αποτελούν την υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ, η οποίοι έχουν φέρει την ανθρωπότητα σε αυτό το αδιέξοδο. Θα έπρεπε να τιμωρηθεί η ελληνική πολιτική ελίτ, οι Έλληνες εγκληματίες της οικονομικής ελίτ, οι Βαρδινογιάννηδες και οι Λάτσηδες. Όλοι αυτοί θα έπρεπε να τιμωρηθούν. Και αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή καταφέρναμε ένα μεγάλο λαϊκό δικαστήριο με όλους αυτούς κατηγορούμενους, τότε να ξέρετε ότι η τιμωρία τους θα ήταν παρά πολύ σκληρή.Πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα έπρεπε να δικαζόμαστε. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που τους αρμόζει το εδώλιο του κατηγορούμενου, αλλά αυτοί που προανέφερα.

Όσον αφορά το ζήτημα του μικτού ορκωτού που ζητάνε με την ένστασή τους οι συνήγοροί μας, υπάρχει μια πολιτική συνάφεια μεταξύ της κατάργησής του και της ευρύτερης πολιτικής συνθήκης μέσα στην οποία αυτή έγινε. Πρόκειται για την γενικότερη επίθεση του συστήματος σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο απέναντι σε κάθε κοινωνικό έλεγχο, όπου κι αν αυτός εκφράζεται, είτε αφορά εργασιακά ζητήματα είτε αφορά οικονομικά είτε αφορά την οικονομική λειτουργία μιας χώρας είτε αφορά και την ίδια την λειτουργία της αστικής δικαιοσύνης. Πρόκειται για την ανασφάλεια που έχει το κράτος απέναντι σε οποιονδήποτε πολίτη καλείται ως ένορκος να παρέμβει σε μια δικαστική απόφαση.

Η κατάργηση των μικτών ορκωτών δικαστηρίων έρχεται παράλληλα με την νεοφιλελεύθερη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου μέσα στην δεκαετία του 2000 όπου οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι διαδέχονται ο ένας μετά τον άλλον, σκληραίνει το νομικό πλαίσιο και μπαίνει μια διαδικασία σκληρής αντιμετώπισης των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Όσον αφορά το ζήτημα των πολιτικών διώξεων πιστεύω ότι υπάρχει -όπως ειπώθηκε από τους συνηγόρους και από τον σύντροφό μου Νίκο Μαζιώτη- διάχυτος ο φόβος από μεριάς του καθεστώτος να αφεθεί στα χέρια ανθρώπων οι οποίοι δεν είναι δικαστικοί και δεν ελέγχονται. Στην πραγματικότητα ούτε η ίδια η συνείδηση των πολιτών και ούτε οι αποφάσεις τους ελέγχονται σ΄ αυτό το βαθμό που ελέγχεται ένας υπάλληλος της κρατικής μηχανής, όπως είναι ο καθένας σας που συμμετέχει σε αυτό το δικαστήριο.

Από κει και πέρα η απόφαση η δική μας να προχωρήσουμε σε αυτή την ένσταση σχετικά με την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου βασίστηκε στο γεγονός ότι ήταν για μας μια ακόμη καλή ευκαιρία, μια καλή αφορμή για να κάνουμε τις τοποθετήσεις μας σε σχέση με την πολιτική φύση της οργάνωσης, να πούμε την άποψή μας, να εκφραστούνε και οι ίδιοι οι συνήγοροί μας γι΄ αυτό το ζήτημα και να προσφέρουμε στην διαλεκτική της πολιτικής σύγκρουσης που διεξάγεται μέσα σ΄ αυτή την αίθουσα.

Θέλω να αναφέρω ένα ζήτημα που έχει προκύψει και σε δικές σας αποφάσεις, αποφάσεις δικαστηρίων, σε σχέση με το κίνητρο μιας ενέργειας και με βάση το οποίο κίνητρο βγαίνει είτε έμμεσα είτε άμεσα το συμπέρασμα για το αν πρόκειται για πολιτική δίωξη. Αυτό έχει συμβεί σε παλιότερη δικαστική υπόθεση -αναφέρομαι στην υπόθεση του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη το ΄98- όπου το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι «τα ελατήρια της δράσης του δεν ήταν ταπεινά», δηλαδή ότι έχει κίνητρα που δεν ήταν ιδιοτελή.

Αυτό το στοιχείο μπαίνει ανά καιρούς σε διάφορες υποθέσεις. Δεν μπορώ να τις θυμηθώ γιατί δεν είναι και της αρμοδιότητάς μου να θυμάμαι δικαστικές αποφάσεις. Η απόφαση εκείνη στο δικαστήριο του συντρόφου ήταν μια ομολογία του δικαστηρίου ότι η δράση του ήταν πολιτική, ότι η φύση εκείνης της ενέργειας που ήταν η τοποθέτηση βόμβας στο υπουργείο Ανάπτυξης σε ένδειξη αλληλεγγύης στους κατοίκους του Στρυμονικού Κόλπου οι οποίοι είχαν εξεγερθεί ενάντια στην εγκατάσταση εργοστασίου χρυσού από την πολυεθνική TVX GOLD, ήταν πολιτική.

Άμα αναφερθούμε στο κίνητρο ως προϋπόθεση για να κρίνουμε αν είναι πολιτική η φύση μιας ενέργειας, μιας δράσης, τότε δεν πιστεύω ότι υπάρχει τίποτε πιο πολιτικό από την δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Αν ο Επαναστατικός Αγώνας δεν είναι πολιτική οργάνωση, αν η δράση του Επαναστατικού Αγώνα δεν είναι πολιτική, τότε δεν είναι πολιτικό τίποτα. Και θα γίνω πιο συγκεκριμένη.

Τα κίνητρα των ανθρώπων οι οποίοι κυβερνούν όχι μόνο δεν είναι ταπεινά, είναι παντελώς ιδιοτελή. Είναι παντελώς υστερόβουλοι. Βασικά αυτοί φτιάχνουν, στήνουν συντηρούν και επιβάλλουν στην κοινωνία με την βία ένα σύστημα οικονομικό και πολιτικό το οποίο εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα, την αύξηση της περιουσίας τους. Κλέβουν τον κοινωνικό πλούτο, αρπάζουν το ψωμί του κόσμου από το στόμα του, πίνουν το αίμα των ανθρώπων στην κυριολεξία. Και όλα αυτά γίνονται για το δικό τους όφελος, για να φτιάξουν μια περιουσία, για να αυξήσουν την ήδη υπάρχουσα, για να αποκτήσουν ισχύ κοινωνική. Γιατί είναι και αυτό ένα μεγάλο ζητούμενο: η απόκτηση κοινωνικής και πολιτικής δύναμης. Αυτό είναι το ζητούμενο των ανθρώπων που απαρτίζουν το σύστημα.

Εμείς από την μεριά μας, όχι μόνο δεν έχουμε τέτοιο κίνητρο, αντιθέτως, τα δικά μας τα συμφέροντα είναι στην πραγματικότητα μόνο τα ευρύτερα κοινωνικά συμφέροντα. Το δικό μας συμφέρον ταυτίζεται με το κοινωνικό συμφέρον, ταυτίζεται με το συμφέρον της τάξης μας γιατί όλοι προερχόμαστε από τους λεγόμενους προλετάριους της κοινωνίας. Τα δικά μας τα συμφέροντα δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό που λέμε προσωπικό κέρδος, με αυτό που λέμε ατομικό συμφέρον. Ίσα-ίσα διακυβευόταν και διακυβεύεται συνέχεια η ζωή μας και η ελευθερία μας. Έχουμε χάσει έναν σύντροφο σ΄ αυτό τον αγώνα. Έχει πεθάνει ένας πολύτιμος σύντροφος σε μια προπαρασκευαστική ενέργεια του Επαναστατικού Αγώνα, σε μια πολιτική ενέργεια και αυτό καθόρισε, καθορίζει και θα καθορίζει για πάντα τη ζωή μας.

Εμείς μπήκαμε στη φυλακή για τις πολιτικές μας επιλογές. Δεν βάλαμε μπροστά κανένα ατομικό συμφέρον για να απεγκλωβιστούμε απ΄ αυτή την διαδικασία. Αναφέρομαι σε εμάς τους τρεις. Αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη, βάζοντας πίσω κάθε προσωπικό μας συμφέρον. Δεν μπορούσαμε να ξεχάσουμε τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα και έπρεπε να μιλήσουμε γι΄ αυτόν. Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από εμάς, θα είναι για εσάς ένα ενοχοποιητικό στοιχείο. Θα το χρησιμοποιήσετε εσείς σαν ενοχοποιητικό στοιχείο για να μας καταδικάσετε. Είπα σε μία προηγούμενη τοποθέτησή μου για τον σύντροφο Γουρνά που εκ των υστέρων μπήκε στη «διεύθυνση» επειδή ανέλαβε την πολιτική ευθύνη. Είναι φανερό ότι η κατηγορία της αρχηγίας βασίζεται σε ένα πολιτικό σκεπτικό.

Τα δικά μας κίνητρα είναι όχι μόνο μη ταπεινά, είναι τα πλέον κοινωνικά κίνητρα, τα πλέον ταξικά κίνητρα. Εμείς εκεί αναφερόμαστε. Έχουμε ταυτίσει τη ζωή μας με την Επανάσταση και γνωρίζουμε πως διακυβεύεται η ζωή και η ελευθερία μας κάθε στιγμή.

Από κει ύστερα αυτοί οι οποίοι μας κατηγορούν εμάς ως τρομοκράτες, που βάζουν τα νομικά πλαίσια, στήνουν ειδικά δικαστήρια για να δικάσουν εμάς ως «τρομοκράτες» προσπαθώντας να μας αποπολιτικοποιήσουν, να αφαιρέσουν το πολιτικό νόημα από τη δράση μας, από την οργάνωσή μας και από μας τους ίδιους ως πολιτικά όντα, ποιοι είναι στην πραγματικότητα; Να πάρουμε όλους τους επαγγελματίες πολιτικούς. Να πάρουμε για παράδειγμα από την Ν.Δ. την οικογένεια Καραμανλή που έχει μακρά ιστορία στο καθεστωτικό πολιτικό γίγνεσθαι και που συστηματικά επί δεκαετίες αφαιρεί τον κοινωνικό πλούτο, φτιάχνει περιουσίες και επιβάλλει με βάση το δικό της το συμφέρον, για τη διατήρηση των προνομίων της την κρατική βία πάνω στην ελληνική κοινωνία. Και το ατομικό τους συμφέρον προβάλλουν ως συμφέρον της ίδιας της κοινωνίας.

Σε ποιόν να πρωτοαναφερθούμε; Στην οικογένεια Μητσοτάκη μια άλλη δυναστεία όπου έγινε το ίδιο; Να αναφερθούμε στην οικογένεια Παπανδρέου, που από τον παππού του και τον πατέρα του μέχρι σήμερα έχει κάνει αμύθητη περιουσία και η οποία δεν δικαιολογείται με τίποτα; Να αναφερθούμε σε αυτούς τους επαγγελματίες πολιτικούς οι οποίοι ο ένας μετά τον άλλον έχουν «πνιγεί» μέσα στα σκάνδαλα; Να αναφερθούμε στον Ρουσόπουλο, να αναφερθούμε στον Δούκα όπου μόνο με την υπόθεση του Βατοπεδίου έχουν εξασφαλίσει πλούτο για τη ζωή όχι μόνο των παιδιών αλλά και των εγγονών τους; Και αν τελικά αποπέμπονται από την πολιτική σκηνή δεν τους ενδιαφέρει, γιατί στην πραγματικότητα έχουν «πιαστεί» όλοι. Ποιόν να πρωτοθυμηθούμε;

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι τους οποίους τους κυνηγάει ο κόσμος έξω, κρύβονται, δεν μπορούν να εμφανιστούν δημόσια, τους προπηλακίζουν καθημερινά, όλοι αυτοί θα πούνε ότι αυτοί είναι πολιτικά όντα και εμείς είμαστε τρομοκράτες; Εμείς είμαστε εγκληματικά στοιχεία; Ότι εμείς δεν έχουμε πολιτικά κίνητρα και ότι δεν είναι πολιτική η υπόσταση και η δράση μας; Θα έπρεπε να ντρέπονται γι΄ αυτό. Και αυτό το δικαστήριο πραγματικά, θα έπρεπε να ντρέπεται που συστήθηκε. Επαναλαμβάνω πως ειδικά υπό τις σημερινές συνθήκες αν πούμε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας δεν είναι πολιτική οργάνωση, αν πούμε ότι εμείς δεν είμαστε πολιτικά όντα, αν πούμε ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα δεν είναι πολιτική, τότε δεν υπάρχει πολιτική. Τότε πολιτικό δεν είναι τίποτα.

Υπήρξε βέβαια, στο παρελθόν -τη δεκαετία του ʼ70- μια δικαστική απόφαση που αξίζει να την αναφέρουμε και η οποία βγήκε από ένα πενταμελές συμβούλιο εφετών που είχε κληθεί να αποφασίσει για την έκδοση του Ρόλφ Πόλε. Τον Πόλε τον κατηγορούσαν για συμμετοχή στη RAF. Συνελήφθη το ΄76 και έπρεπε να εκδοθεί στην Δ. Γερμανία. Το συμβούλιο που έπρεπε να βγάλει αυτή την απόφαση αποφάνθηκε ότι η δράση του είχε πολιτικό χαρακτήρα και είπε ότι για το λόγο αυτό δεν έπρεπε να εκδοθεί ο Πόλε. Έλεγε τότε η απόφαση ότι ο Πόλε «ήτο κατά το 1971 μέλος μιας επαναστατικής εξτρεμιστικής οργάνωσης, ήτις είχε πολιτικούς σκοπούς και απέβλεπεν εις ενεργόν δράσιν προς ανατροπήν του κρατούντος εις την Δυτικήν Γερμανίαν πολιτικού καθεστώτος και εις αγώνα από κοινού μετά των καταπιεζομένων εις όλον τον κόσμον κατά του Ιμπεριαλισμού και του μονοπωλιακού Καπιταλισμού και εστρέφετο εν γένει κατά του πολιτικού κατεστημένου της Δυτικής Κοινωνίας». Τότε η πλειοψηφία του δικαστηρίου, τρεις στους πέντε, έκρινε ότι τα «εγκλήματα» για τα οποία είχε καταδικαστεί ο Πόλε στην Γερμανία συνάπτονται ευθέως με τους πολιτικούς σκοπούς της οργάνωσης. Κατά συνέπεια η έκδοση δεν έπρεπε να γίνει. Ήταν πολιτικός κρατούμενος.

Στελέχη του ΠΑΣΟΚ τότε όπως ο Χαραλαμπόπουλος και ο Παπανδρέου, καθώς και ο Μαγκάκης που τότε ήταν βουλευτής της ΕΔΗΚ είχανε πει «μπράβο στο γενναίο συμβούλιο των εφετών το οποίο πήρε αυτή την απόφαση και σήκωσε ανάστημα απέναντι στις απαιτήσεις της Δ. Γερμανίας» η οποία ως ισχυρή ευρωπαϊκή δύναμη ήθελε να επιβάλει την άποψή της στο ελληνικό κράτος. Όποιος θυμάται, μέρος του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου τότε, και πολύ περισσότερο αργότερα με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, προσπαθούσε να κρατήσει κάποιες πολιτικές και στρατηγικές ισορροπίες μεταξύ ανατολικού και δυτικού μπλοκ. Είχε πει συγκεκριμένα ο Μαγκάκης: «Tο θέμα είναι καθαρά νομικό. Οι πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε στη Γερμανία έγκυρα έχουν αποδοθεί από την απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου. Η απόφαση αυτή διαπίστωσε πολιτικό κίνητρο στον Πόλε. Αυτό σημαίνει ότι οι πράξεις του συνιστούσαν μεικτό πολιτικό αδίκημα. Τα μεικτά πολιτικά αδικήματα υπάγονται στην απαγόρευση εκδόσεως. Πρέπει να κατανοηθεί ότι η απόφαση περί μη εκδόσεως του Πόλε δεν σημαίνει πολιτική ταύτιση μαζί του, αλλά σεβασμό στις δικονομικές αρχές του κράτους δικαίου».

O Χαραλαμπόπουλος από το ΠΑΣΟΚ ήταν πιο κατηγορηματικός: «Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα αδικήματα του Πόλε είναι πολιτικά. Ο Πόλε αγωνίστηκε και αγωνίζεται για την επικράτηση των ιδεών του. H απόφαση του εφετείου δεν επιδέχεται παρερμηνείες ως προς το σημείο αυτό. Kαι ήταν μια απόφαση που τιμά τους Έλληνες δικαστές που την εξέδωσαν. Καμιά σκοπιμότητα δεν δικαιολογεί την έκδοση του Πόλε».

Ο Παπανδρέου προειδοποιούσε: «Aναμένεται από ολόκληρο τον ελληνικό λαό να αποδείξει η ελληνική δικαιοσύνη την ανεξαρτησία της τόσο απέναντι στην εκτελεστική εξουσία όσο και απέναντι στις αφόρητες και απαράδεκτες επεμβάσεις της γερμανικής κυβέρνησης. Ο λαός αναμένει και θα κρίνει».

Ο Άρειος Πάγος στη συνέχεια με τον τότε πρόεδρο Ευστάθιο Μπλέτσα «εξαφάνισε» την απόφαση του συμβουλίου για τη μη έκδοση του Πόλε και αποφάσισε ότι πρέπει να εκδοθεί, ότι τα κίνητρά του δεν είναι πολιτικά, ότι είναι τρομοκράτης. Ο Άρειος Πάγος ήθελε επίσης, να ασκηθεί πειθαρχική δίωξη εις βάρος των τριών εφετών που είχανε ψηφίσει για τη μη έκδοση του Πόλε.

Τελικά ο Πόλε εκδόθηκε. Αναφέρεται τότε ότι υπήρξε μια κινητοποίηση ενάντια στην πειθαρχική δίωξη του δικαστηρίου που είχε βγάλει αυτή την απόφαση και θεωρήθηκε από το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κατεστημένου τότε ότι αυτή η κίνηση στρεφόταν ευθέως κατά της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης ενώ ο Παπανδρέου είχε συγκρίνει την υπόθεση αυτή με την επέμβαση Κόλλια στην υπόθεση Λαμπράκη. Ήταν μείζονος σημασίας η μη παραπομπή σε πειθαρχικές διώξεις των συγκεκριμένων δικαστών.

Το ζήτημα τώρα ποιο είναι; Γιατί συμβαίνουν αυτά τότε; Τι έγινε μετά; Μεταλλάχτηκε το ΠΑΣΟΚ όταν ήρθε στην εξουσία;

Μετά από ολιγόλεπτη διακοπή που ζήτησε ο εισαγγελέας επαναλήφθηκε η συνεδρίαση και η συντρόφισσα συνέχισε την τοποθέτησή της.

Ήθελα να πω πως, τόσο εγώ σαν Ρούπα όσο και σαν Επαναστατικός Αγώνας, οι προσεγγίσεις που κάνουμε στα γεγονότα είναι πολιτικές. Δηλαδή, κάθε γεγονός θεωρούμε ότι είναι αδιαχώριστο από το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργείται και προσπαθούμε να βρούμε πάντα την πολιτική σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα σε φαινόμενα και γεγονότα που μπορεί με μια πρώτη ματιά να φαίνονται ασύνδετα με την πολιτική ή πολύ περισσότερο με την οικονομική πραγματικότητα.

Η έκδοση του Πόλε και όλη αυτή ιστορία που προανέφερα, αφορούσε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Ποια ήταν αυτή η περίοδος; Δεν θα ξεκινήσω από εκεί. Θα περάσω όμως δια μέσου αυτής της περιόδου, για να αναφερθώ στην εξέλιξη την πολιτική και οικονομική που υπήρξε και καταλήξαμε σήμερα τέτοια φαινόμενα να αποκλείονται τελείως -δηλαδή να βγαίνουν δικαστικές αποφάσεις για τη μη έκδοση πολιτικών κρατουμένων και να αναγνωρίζεται η πολιτική τους δράση- όχι μόνο από τις αποφάσεις των δικαστηρίων, αλλά και από την σκέψη ακόμα ανθρώπων οι οποίοι καλούνται να δικάσουν σήμερα τέτοιες υποθέσεις.

Την αρχή εγώ την βρίσκω πάλι σε αυτό που λέμε καπιταλιστική κρίση. Αυτή πότε ξεκίνησε; Τα έχουμε καταγράψει σε προκηρύξεις αυτά που θα πω.

Όταν μεταπολεμικά άρχισε η καπιταλιστική συσσώρευση -θα αναφερθώ λίγο σύντομα σε σχέση μ΄ αυτά- μέσα από την απόσπαση της εργατικής υπεραξίας, παράλληλα είχαμε εκείνη την εποχή ισχυρά κινήματα εχθρικά προς το καθεστώς. Είχαμε ταξικούς αγώνες, είχαμε κοινωνικούς αγώνες και πολιτικούς αγώνες. Η μεταπολεμική συσσώρευση κεφαλαίων έφερε την εκρηκτική ανάπτυξη των πολυεθνικών και τη διαμόρφωση μιας νέας υπέρ-τάξης, της υπερεθνικής ελίτ. Εκείνη την περίοδο αναπτύχθηκε μια μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στα χαμηλά ταξικά στρώματα της κοινωνίας και τα στρώματα τα ταξικά τα οποία ηγούνται της κοινωνίας, καταπίεζαν και εκμεταλλεύονταν τους προλετάριους. Αυτή η σύγκρουση έφερε ένα αδιέξοδο. Το αδιέξοδο αυτό αφορούσε τα κέρδη του κεφαλαίου που λόγω των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, οι καπιταλιστές ήταν υποχρεωμένοι να τα μοιράζονται με τους εργαζόμενους. Αυτά συνέβαιναν την δεκαετία του ʽ60. Το κεφάλαιο άρχισε να ερευνά νέους τρόπους συσσώρευσης στην περιφέρεια του καπιταλιστικού κόσμου. Άρχισαν να οργανώνονται από το υπερεθνικό κεφάλαιο και να γίνονται οι πρώτες «επιθέσεις» άντλησης κέρδους με τα δάνεια, η εκμετάλλευση χωρών με τη χρήση των δανείων που είχε σαν αποτέλεσμα να καταστραφούν πολλές χώρες.

Είχαμε το ΔΝΤ τότε να επιβάλλει μέτρα νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης των οικονομιών που στην πραγματικότητα ήταν μέτρα καταστροφής των παραγωγικών δομών που υπήρχαν στις χώρες της περιφέρειας. Αρχικά είχαμε χώρες της Αφρικής που είχαν καταστραφεί, είχαμε νεκρούς εκεί, είχαμε αποκλεισμένους, είχαμε ολόκληρους λαούς να πετιούνται στο περιθώριο. Τα ίδια φαινόμενα είχαμε και στη Λατινική Αμερική.

Στο κέντρο τώρα άρχισε να αναπτύσσεται μια έντονη ταξική διαπάλη. Και αυτό αφορούσε τα κέρδη του κεφαλαίου. Αφορούσε το πώς θα διανεμηθούν αυτά τα κέρδη. Οι προλετάριοι της Ευρώπης έχοντας ισχυρά συνδικαλιστικά και πολιτικά κινήματα, κατάφερναν να αποσπούν μέρος των κερδών αυτών, να αυξάνουν τους μισθούς και αυτό άρχισε να μειώνει την κερδοφορία των καπιταλιστών. Αυτή η σύγκρουση έφτασε κάποια στιγμή σε οριακό σημείο. Εκείνη την περίοδο άρχισαν να αναπτύσσονται και τα αντάρτικα στην Ευρώπη, όπως η RAF -που κατηγορήθηκε ο Rolf Pole που προανέφερα ότι συμμετείχε-, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, όπως οι Επαναστατικοί Πυρήνες. Υπήρχαν πολλές οργανώσεις οι οποίες απέβλεπαν σε αυτό που λέμε μετωπική σύγκρουση με πολιτικοστρατιωτικά μέσα με το καθεστώς της Ευρώπης και ανατροπή του καθεστώτος και του συστήματος.

Αυτή η σύγκρουση μεταξύ κοινωνικής βάσης και κεφαλαίου τελικά κατέληξε σε αδιέξοδο και ήρθε η κρίση της δεκαετίας του ʽ70. Εκεί είναι η αφετηρία της σημερινής κρίσης για εμάς, για τον Επαναστατικό Αγώνα. Μια κρίση την οποία στην πραγματικότητα προσπάθησαν οι κυρίαρχοι να την ξεπεράσουν με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Δηλαδή το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο ήταν η απόπειρα του συστήματος να επιτεθεί καταρχήν σε όλες τις κατακτήσεις τις κοινωνικές και ταξικές που έκαναν οι προλετάριοι , να χτυπήσει τα συνδικάτα, να χτυπήσει τις οργανώσεις και να ισοπεδώσει οποιαδήποτε κοινωνική και ταξική κατάκτηση, έτσι ώστε να καταφέρει να επανέλθει μετά και να επιβληθεί με άλλους όρους πλέον στο ευρωπαϊκό προλεταριάτο και από κει και πέρα να καταφέρει να διασφαλίσει την συνέχιση της συσσώρευσης με άλλους όρους. Γιατί πλέον η περίοδος της σοσιαλδημοκρατίας που είχαμε μεταπολεμικά δεν το εξυπηρετούσε αφού είχε φέρει ακριβώς αυτό το αδιέξοδο. Το αδιέξοδο που είχε τότε χαρακτηριστεί ως στασιμοπληθωρισμός με όρους οικονομικούς. Όμως στην πραγματικότητα δεν είναι οικονομικοί όροι με τη στενή έννοια, αφού η οικονομική και η πολιτική σφαίρα για εμάς ως Επαναστατικός Αγώνας είναι ταυτισμένη και μέσα από αυτό πρίσμα βλέπουμε όλα τα γεγονότα.

Η Ελλάδα τότε ήταν σε μια ιδιάζουσα θέση. Βασικά το ΠΑΣΟΚ είχε έναν τυχοδιωκτικό χαρακτήρα. Η δράση του και η στάση του καθοριζόταν από το κύριο ζητούμενο που ήταν η κατάκτηση της εξουσίας. Και επειδή στην Ελλάδα υπήρχε ούτως ή άλλως έντονος κοινωνικός αναβρασμός μετά την χούντα των συνταγματαρχών, γίνονταν συγκρούσεις στους δρόμους καθώς εργαζόμενοι και χαμηλά κοινωνικά στρώματα προχωρούσαν δυναμικά σε σειρά πολιτικών και ταξικών διεκδικήσεων. Μέσα σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο ήταν λογικό ένα μέρος του ίδιου του πολιτικού συστήματος να αποσκοπεί στο να βρει ερείσματα σε αυτά τα στρώματα. Αυτό το ρόλο έπαιξε το ΠΑΣΟΚ προσπαθώντας να διεκδικήσει και την ίδια την εξουσία.

Παράλληλα είχαμε και το ανατολικό μπλοκ τότε, έτσι; Δεν υπήρχε η λεγόμενη μονοκρατορία του καπιταλισμού τότε. Και όπως είπα και πριν το ΠΑΣΟΚ αργότερα που πήρε την εξουσία «αλληθώριζε» προς άλλα μοντέλα οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης όπως αυτά της Σοβιετικής Ένωσης και αυτά των αραβικών χωρών. Στην πραγματικότητα η στάση του ήταν τυχοδιωκτική. Αλλά αυτό αποδείχτηκε στην συνέχεια. Ένα μέρος του κόσμου τότε το ΠΑΣΟΚ το πήρε μαζί του και ανέβηκε στην εξουσία. Η μεταστροφή βέβαια δεν έγινε μόνο λόγω του ότι πήραν την εξουσία, αλλά μεταστράφηκε συνολικά η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και άρχισε να βιώνει και η Ελλάδα την ίδια διεθνή κρίση σε πολύ έντονο βαθμό. Φτάσαμε στο σημείο αργότερα -από την δεκαετία του ʽ90 και μετά- με την έντονη και γρήγορη νεοφιλελεύθερη επίθεση που έγινε από την ΝΔ να έχουμε τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις εκείνη την περίοδο. Τελικά, η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση σε εκείνη τη φάση δεν τους βγήκε. Το ΠΑΣΟΚ ξανανέβηκε στην εξουσία μέσα σε μια προσπάθεια του καθεστώτος να δώσει ένα διέξοδο προς την κατεύθυνση της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είχαμε την μεταστροφή και σε αυτό το πολιτικό επίπεδο που είχε να κάνει με την αντιμετώπιση των ένοπλων οργανώσεων από την ίδια την εξουσία. Αργότερα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ στην υπόθεση για παράδειγμα του Χαμντάν, στην οποία ο Μητσοτάκης είχε αρνηθεί την έκδοση του, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, -ήταν ο Σημίτης πρωθυπουργός- τον εξέδωσε. Αργότερα εξέδωσε και τον Οτσαλάν. Το έκανε με τρόπο ώστε να μην μπορεί να πει κάποιος ότι τον εξέδωσε η ελληνική κυβέρνηση. Διεκπεραίωσε ουσιαστικά την έκδοσή του, συνεργάστηκαν ο Πάγκαλος και ο Σημίτης με μυστικές υπηρεσίες του εξωτερικού ώστε να τον προωθήσουν σε μια άλλη χώρα, να τον συλλάβουν οι ντόπιες μυστικές υπηρεσίες και να έχουμε την εξέλιξη που είχαμε.

Αύτη η μεταστροφή του ελληνικού πολιτικού συστήματος συνδέεται με μια επίσης γενικότερη παγκόσμια μεταστροφή που είχε να κάνει με τον ρόλο του ΝΑΤΟ σε σχέση με την καταστολή και τον έλεγχο των λαών παγκοσμίως. Μην έχοντας ανατολικό μπλοκ πλέον, το ΝΑΤΟ λεγόταν πως «έχασε την αποστολή του». Όχι, δεν την έχασε στην πραγματικότητα. Μετεξελίχθηκε σε αυτό που λέμε στρατό ενάντια στους λαούς. Μετεξελίχτηκε σε μια παγκόσμια κατασταλτική δύναμη και πέρασε το δόγμα του «αντιτρομοκρατικού» πολέμου που στην πραγματικότητα ξεκίνησε από την δεκαετία του ʽ90 και κορυφώθηκε αυτή η πολιτική τάση στις αρχές του 2000 με την επίθεση στο Ιράκ το Αφγανιστάν κλπ. Μέσα σε αυτό το πολιτικό, επαναλαμβάνω, πλαίσιο άρχισαν να ψηφίζονται ο ένας μετά τον άλλοι οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι που στην πραγματικότητα αφορούσαν το μέλημα του συστήματος να αντιμετωπίσει στην ρίζα του το φαινόμενο της πολιτικής δράσης και αμφισβήτησής του. Γιατί πλέον, δεν άφηνε κανένα περιθώριο όχι μόνο για ριζοσπαστικούς αγώνες που απέβλεπαν σε μια άλλη κοινωνία και σε ένα άλλο πολιτικό σύστημα, αλλά ακόμα και για την αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος.

Οι πρώτοι αντιτρομοκρατικοί νόμοι εμπεριείχαν μια, θα μπορούσαμε να πούμε, ενοχή μέσα τους. Δεν ομολογούσαν ότι ήταν πολιτική η δράση των συγκεκριμένων που διώκονταν. Μιλούσαν για οργανωμένο έγκλημα. Ο νόμος του Σταθόπουλου του 2001 είχε αυτή την αναφορά. Αργότερα άρχισαν να το ξεπερνάνε αυτό. Στην πορεία είχαμε το ζήτημα που ανέφερα και στην προηγούμενη τοποθέτησή μου σε σχέση με τα θεωρήματα περί αντικειμενικής και υποκειμενικής θεωρίας αλλά στην πορεία, όπως είπε και η συνήγορος Δαλιάνη στην προηγούμενη τοποθέτησή της, δεν το είχαν ανάγκη. Το αναίρεσαν. Το διαγράψανε. Πλέον μιλάνε, μιλάτε, μιλάει το ίδιο το σύστημα για τρομοκρατία, αναγνωρίζοντας στην πραγματικότητα χωρίς να ομολογείται, ότι όταν λέμε τρομοκρατία εννοούμε πολιτική δράση. Λέτε δηλαδή, ότι «τα κίνητρά σας είναι πολιτικά, είναι πολιτική η δράση σας αλλά δεν είναι πολιτικές οι πράξεις σας». Αυτό όπως είπε η συνήγορος Δαλιάνη, είναι άτοπο.

Γιατί γίνεται αυτό τώρα; Γιατί στην πραγματικότητα το σύστημα τώρα δεν έχει καμία διάθεση να φτιάξει κάποιο περιτύλιγμα της νομικής φόρμας με την οποία διώκει τους δεδηλωμένους εχθρούς της. Δεν έχει κανένα μέλημα και καμία διάθεση να δικαιολογηθεί για την επίθεση που θα κάνει σε όλους όσους αντιστέκονται. Αλλά οι τρομοκρατικοί νόμοι δεν έχουν σταματήσει εδώ και το ξέρουμε αυτό πάρα πολύ καλά. Έπεται να κατηγορηθεί ως τρομοκρατική δράση, κάθε δράση η οποία θα αμφισβητεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων ακόμα και αν δεν είναι ένοπλη. Όπως επίσης, έπεται να ψηφιστεί ως νόμος αντιτρομοκρατικός και η δίωξη ακόμα και του φρονήματος. Με ποια έννοια θα γίνει αυτό; Ότι θα μιλάει απλώς κάποιος για ανατροπή και αυτό από μόνο του θα χρησιμοποιείται ως πρόκληση σε «τρομοκρατική δράση». Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα στην Αγγλία ήδη, όπου οι αναρχικοί εκεί διώκονται ως τρομοκράτες. Λέει το καθεστώς εκεί, «τι είναι αυτό που πρεσβεύετε;», «η ανατροπή του κράτους;» τρομοκρατία! Τι είναι αυτό που πρεσβεύετε; η ανατροπή του συστήματος; τρομοκρατία!». Αλλά έχουμε περάσει πλέον – και αυτό θέλω να το επισημάνω- στην περίοδο της βαθιάς πολιτικής και οικονομικής κρίσης του συστήματος. Οι κυρίαρχοι είναι ανασφαλείς σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και εκφράσεις, ακόμα και λέξεις πιστεύουν ότι μπορούν να τους βλάψουν. Με βάση αυτό το φόβο ερμηνεύεται η σκλήρυνση των αντιτρομοκρατικών νόμων και η αντιμετώπιση και από αυτό το δικαστήριο εμάς με αυτό το νομοθετικό πλαίσιο. Και πιστεύω πως οι αποφάσεις που θα πάρετε, επαναλαμβάνω, θα είναι καταδικαστικές για όλους μας, ασχέτως αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν στοιχεία – που δεν υπάρχουν δηλαδή. Ένα προηγούμενο υπάρχει ήδη. Με βάση τον καινούργιο νόμο έτσι όπως εκφράζεται από τους συνηγόρους καλύτερα γιατί εγώ νομικός δεν είμαι, έχει γίνει ήδη μια δίκη εδώ σε αυτή την αίθουσα, στην οποία καταδικάστηκαν άνθρωποι για ενέργειες ένοπλης οργάνωσης χωρίς να υπάρχει κανένα στοιχείο, μόνο με βάση εκτιμήσεις. Στην πραγματικότητα δηλαδή, ούτε καν σκεπτικό δεν υπήρχε και μιλάω για την πρώτη δίκη που αφορούσε την Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς και που τέλειωσε πριν λίγο καιρό. Αγωνιστές καταδικάστηκαν όπως η Καρακατσάνη, όπως ο Μασούρας ο Καραγιαννίδης, ο Μητρούσιας για συμμετοχή στην οργάνωση και για συνέργια σε ενέργειες χωρίς κανένα στοιχείο. Αυτή η ίδια φόρμουλα θα μεταφερθεί και εδώ. Γιατί σήμερα τα ειδικά δικαστήρια που στήνετε δεν χρειάζονται στοιχεία για να εκδώσουν καταδικαστικές αποφάσεις. Λέτε εσείς: «Είναι δεδηλωμένοι εχθροί μας, έτσι τους χαρακτηρίζουμε εμείς άσχετα αν αυτοί λένε ότι συμμετείχαν ή δεν συμμετείχαν. Είναι δεδηλωμένοι εχθροί του συστήματος, οπότε πρέπει να καταδικαστούν όπως και να έχει». Αυτό είναι το πλαίσιο που υπάρχει, το πολιτικό και το κοινωνικό, γύρω από αυτά τα ζητήματα. Και πιστεύω ότι αυτή η δίκη θα καταλήξει με ακόμα πιο σκληρές καταδικαστικές αποφάσεις.

Τώρα θέλω να επαναλάβω -για να είναι αυτό το τελευταίο που θα πω- ότι ο Επαναστατικός Αγώνας, όπως είπα και πριν, όχι μόνο είναι μια πολιτική οργάνωση, αλλά αν δεν είναι ο Επαναστατικός Αγώνας πολιτική οργάνωση τότε δεν υπάρχει πολιτική οργάνωση στην πραγματικότητα. Αν δεν είμαστε εμείς πολιτικά όντα, τότε ποια είναι; Αν δεν είναι πολιτική η δράση μας τότε ποια δράση είναι πολιτική; Αν πάρουμε μια προς μια τις ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα, δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι πολιτικό ούτε στην επιλογή, ούτε μέσα στον λόγο, ούτε μέσα στην δράση της οργάνωσης. Ναι, ο Επαναστατικός Αγώνας σήκωσε τα όπλα ενάντια στο σύστημα: αυτό ήταν μια πολιτική επιλογή. Στραφήκαμε ενάντια σε θεσμούς όπως το υπουργείο οικονομικών που χτυπήσαμε και μάλιστα υπό συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες. Η επίθεση ενάντια στο υπουργείο οικονομικών έγινε με αιχμή ένα προϋπολογισμό που ψηφιζόταν εκείνη την περίοδο στην βουλή και που στην πραγματικότητα περνούσε ένα σχέδιο οικονομικό λιτότητας για την επόμενη χρονιά, ένα σχέδιο οικονομικής επίθεσης στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα Κάναμε την πολιτική επιλογή για το υπουργείο απασχόλησης έχοντας ως πολιτική ανάγκη να απαντήσουμε σε ένα νομοσχέδιο που στρεφόταν ενάντια στα εργασιακά κεκτημένα και προωθούσε την νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση στα εργασιακά. Να πάμε στην αμερικάνικη πρεσβεία. Ποιος στόχος είναι πιο πολιτικός από εκείνον; Να χτυπηθεί η αμερικάνικη πρεσβεία που είναι το άντρο των διεθνών τρομοκρατών, το άντρο του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Να πάρουμε το χρηματιστήριο αργότερα. Αν δεν είναι πολιτική επιλογή να χτυπάς το χρηματιστήριο, τότε τι είναι; Χτυπήσαμε την Citibank. Αν δεν είναι πολιτική επιλογή να χτυπάς την Citibank τότε τι είναι; Όλες αυτές οι επιλογές αγώνα ήταν πολιτικές. Δεν περίμενα βέβαια ότι θα υπάρξει αναγνώριση από το δικαστήριο της πολιτικής μας δράσης. Πάντως στην ιστορία ως τέτοια έχει καταγραφεί. Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει καταγραφεί και έτσι θα μείνει στην ιστορία ως μια πολιτική οργάνωση, με βαθιά κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά και με ερείσματα μέσα στην κοινωνία. Αυτή την στιγμή ο Επαναστατικός Αγώνας ακόμα και αν εσείς δεν το αναγνωρίζετε, έχει ερείσματα μέσα στην κοινωνία. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι βλέπουν όχι κατ’ ανάγκη εμάς αλλά βλέπουν ότι η μόνη λύση για να ανατρέψουν αυτό το σύστημα είναι να πάρουν τα όπλα και να στραφούν ενάντια στο καθεστώς. Το βλέπουν αυτό. Βλέπουν ότι το σύστημα αυτό το πολιτικό έχει τελειώσει. Είναι σάπιο από την ρίζα του. Αυτό το αναγνωρίζει όλος ο κόσμος. Γιʼ αυτό κρύβονται όλοι οι πολιτικοί . Το λέω ξανά: ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ! Προπηλακίζονται συνέχεια. H μόνη διέξοδος στην πραγματικότητα για να λυτρωθεί η ίδια η κοινωνία, για να πετάξει αυτό το ζυγό από πάνω της ο οποίος την έχει φέρει σε αδιέξοδο είναι η ένοπλη προλεταριακή αντεπίθεση για την Κοινωνική Επανάσταση. Μιλάμε για ζήτημα επιβίωσης της κοινωνίας και επιβίωσης του ίδιου του πλανήτη. Αυτό έκανε ο Επαναστατικός Αγώνας και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε εμείς ως πολιτικά όντα, ως επαναστάτες.

Η τέταρτη συνεδρίαση της δίκης της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα ξεκίνησε στις 09.11.2011 με την έδρα να απορρίπτει και τις δυο ενστάσεις της προηγούμενης συνεδρίασης (μεταφορά της δίκης στο Εφετείο της Λουκάρεως καθώς και φωνοληψία και απομαγνητοφώνηση). Την 1η με την αιτιολόγηση ότι ”δεν διατίθεται κατάλληλη αίθουσα” και τη δεύτερη διότι ”προϋποθέτει τεχνική υποδομή”, που δεν υπάρχει. Ωστόσο θα υπάρξει ”διακριτική ανοχή” μαγνητοφώνησης από τους παριστάμενους.

Παρέμβαση Δ. Βαγιανού (συνηγόρου Μαζιώτη – Ρούπα – Γουρνά – Σταθόπουλου – Μπεραχά)
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ”ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ” ΟΡΓΑΝΩΣΗ Ο Ε.Α.
– Αναφορά στη δράση του Ε.Α
– Αναγνώριση της πολιτικής οντότητας και του αγώνα του Ε.Α: επικήρυξη 800.000$ από τις ΗΠΑ και από τη δήλωση Έλληνα αξιωματούχου ότι: ”με επικείμενο χτύπημα θα κατέρρεε το
οικονομικό σύστημα”
– Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για απόδοση ευθυνών για τις ενέργειες
– Η ανάληψη ”πολιτικής ευθύνης’‘ έγινε για να υπάρξει πολιτική συνέχεια και μέσα στις φυλακές. Η δράση του Ε.Α είναι ”πολιτική” και όχι ”εγκληματική” (σύμφωνα με το κατηγορητήριο).
– Υπάρχει αξιοσημείωτη θεωρητική συνεισφορά της οργάνωσης στο θέμα της κρίσης, πράγμα που αποδεικνύει τον πολιτικό χαρακτήρα της.
– Σχετικά με την ”πολιτική βία”: ναι η οργάνωση υιοθετεί την ένοπλη δράση όχι όμως από φετιχισμό ή ναρκισσιστική επιβεβαίωση. Διαχρονική θέση πάλης για κοινωνική επανάσταση, δηλ ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους μέσα από το πολύμορφο κοινωνικό και ταξικό κίνημα. Το δόγμα της ”τρομοκρατίας” αποπολιτικοποιεί κάθε ανατρεπτική δράση (όπως το κάνει ο ”αντί-τρομοκρατικός” νόμος 187Α).
– Ο Ν.3251 (2004) μιλάει για ”αποσταθεροποίηση των κοινωνικών & πολιτικών δομών”, άρα αναφέρεται σε ”πολιτικό υπόβαθρο”.
– Ιστορική αναδρομή στην αποδοχή της αντιμετώπισης του ”πολιτικού εγκλήματος” από την εξουσία: η θεώρηση αυτή εξηγείται από την κοινωνική ”ρευστότητα” της εποχής των αστικών επαναστάσεων. ΤΩΡΑ, η πολιτική συνδέεται με ταξικούς ανταγωνισμούς και η νομολογία είναι πλήρως υποταγμένη στην πολιτική εξουσία.

– Υπάρχουν δύο θεωρίες:
• η ”στενή” νομολογιακή αντίληψη, που εστιάζει στην απειλή κατά του κράτους και
• η ”υποκειμενική” (σύμφωνα με τη Γαλλική Επανάσταση) που αποδέχεται κίνητρα και πολιτικές πράξεις για την ανατροπή του συστήματος.

– Παράδειγμα για τα παραπάνω (εφαρμογή της ”στενής” αντίληψης): περίοδος 1949 – 1974
• Διαρκής, πολιτικός αποκλεισμός της Κομμουνιστικής Αριστεράς, για την υπεράσπιση του πολιτειακού καθεστώτος
• * Εισαγωγή του Αναγκαστικού Νόμου 509: αποκλεισμός από την πολιτική ζωή, τη νόμιμη δράση και την απόλαυση θεμελιωδών δικαιωμάτων των αντιπάλων του καθεστώτος, με ακραία έκφανση τη δικτατορία του ’67 – ’74. Με τον 509 επιχειρείται παρέμβαση του Κράτους για τις πολιτικές ”αποκλίνουσες συμπεριφορές”, μέσα από φακελώματα, κα.
– Οι ”αντιτρομοκρατικοί” νόμοι είναι ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ”ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ” του καθεστώτος εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του: 1978, 1990, 2001, (Ν.2829, που αναφερόταν σε ”εγκληματική οργάνωση”), 2004 (Ν. 3251, από τις γενικές ρυθμίσεις του 2829 σε ”ορισμό” της ”τρομοκρατίας”).

– Πιο ειδικά διατυπώνεται:
• η διακρατική συνεργασία
• η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης
• το δόγμα της ”συλλογικής ευθύνης” (πχ παραπέμποντας τρεις ανθρώπους για ενέργειες αδιάκριτα)
• η ”διευθυντική” ιδιότητα, που σημαίνει ηθική αυτουργία και συγκεκριμένα
• * η ”συλλογική ευθύνη” ενοχοποιεί όλους για όλα, μετατοπίζοντας την ουσία του ποινικού δικαίου (όπου ο ”δράστης” πρέπει να συνδέεται με υλικούς δεσμούς με τις ενέργειες)
• αυξάνονται εξοντωτικά τα όρια των ποινών: πχ κάθειρξη 10 χρόνια, πλημμέλημα τουλάχιστον 3 χρόνια
• * δυνατότητα έκδοσης αλλοδαπών και ημεδαπών με ”ευρώ-ένταλμα” (ας σημειωθεί ότι σε ορισμένες χώρες ζητάνε έκδοση ανώτεροι αξιωματικοί της αστυνομίας).
ΕΝΣΤΑΣΗ: Παραπομπή της δίκης σε Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο (ΜΟΔ)
Το παράδειγμα του ”υδραυλικού’‘ (σαν ένορκου): ο ”υδραυλικός’‘ δεν είναι έγκλειστος σε νομικές & πολιτικές επιλογές. Η παρουσία του είναι σημαντική σε κατάσταση κοινωνικής κρίσης.
Σημείωση: το Κράτος, σήμερα, αποκηρύσσει την ένοπλη βία (των αντιπάλων του), όταν όμως αναδυόταν η δική του εξουσία χρησιμοποίησε τη βία (Ροβεσπιέρος).

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Π. ΡΟΥΠΑ:
α. Σχετικά με την αλλαγή Αίθουσας
Όχι στην ένσταση γιατί δεν υπάρχει δικαστήριο που θα πρέπει να μας δικάσει.
Εμείς πρέπει να είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, σε καιρό κρίσης, ΜΕΣΑ οι κερδοσκόποι, χρηματιστές, πολιτική ελίτ διεθνών οργανισμών, ελληνική πολιτική ελίτ, εφοπλιστές – βιομήχανοι, ….
β. Σχετικά με το ΜΟΔ
Η τάση κατάργησης τους έχει σχέση με την ανασφάλεια του κράτους σχετικά με την παρέμβαση οποιουδήποτε πολίτη, που δεν ελέγχεται.
γ. Κίνητρα ενέργειας
– Περίπτωση Μαζιώτη (1998): είχαν αναγνωριστεί ‘‘ελατήρια μη ταπεινά” στην υπόθεση της βόμβας για τα χρυσωρυχεία της TVX GOLD στο Στρυμονικό.
– Υστεροβουλία υπάρχει στους κυρίαρχους για τα δικά τους συμφέροντα (εξουσία και περιουσία). Εμείς, αντίθετα, δεν έχουμε τέτοια κίνητρα: ταυτιζόμαστε με τα κοινωνικά – προλεταριακά κριτήρια, δηλ καμία σχέση με κέρδη.
Χάσαμε. Αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη. Άρα δεν υπάρχει προσωπικό συμφέρον. Η ανάληψη ήταν ενοχοποιητικό στοιχείο (περίπτωση Κ. Γουρνά). Η ζωή μας ταυτίζεται με την

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Αλήθεια ποιοί είναι αυτοί οι Μητσοτάκηδες, Παπανδρέου, Καραμανλήδες που μας κατηγορούν ;
Η δράση μας ήταν με βάση το ”κοινό συμφέρον”.
– Περίπτωση έκδοσης Ρ. Πόλε της RAF (δεκαετία ’70)
• το 5μελές αναφέρεται στον πολιτικό χαρακτήρα της δράσης του και λέει όχι στην έκδοση του στη Γερμανία (3 όχι στα 5).
• Δηλώσεις Μαγκάκη & Παπανδρέου Α. τότε: ”Μπράβο στο Συμβούλιο Εφετών”.
• Δήλωση Χαραλαμπόπουλου (ΠΑΣΟΚ): ”πολιτικά τα κίνητρα”
• Δήλωση Παπανδρέου Α. (2ο βαθμό): να αποδείξει η Δικαιοσύνη απέναντι στην εκτελεστική εξουσία .
• Στο τέλος βέβαια παρά το ισχυρό κίνημα αλληλεγγύης ο Πόλε εκδόθηκε
– Ερώτημα: σε ποιά χρονική περίοδο διαδραματίστηκαν αυτά και πως εξηγείται η κατοπινή μετεξέλιξη; Όλα, οφείλονται, στην καπιταλιστική κρίση (ακολουθεί ιστορική αναδρομή από το β’ παγκόσμιο πόλεμο.
– Σήμερα αν μιλάς για ανατροπή (ακόμη και με μη ένοπλες ενέργειες) χαρακτηρίζεσαι ”τρομοκράτης’‘. Πρόκειται για ανασφάλεια του συστήματος. Ήδη έχει γίνει δίκη (Πυρήνες) με καταδίκες για ενέργειες χωρίς στοιχεία. Ίδια φόρμουλα: ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΣΤΟΙΧΕΙΑ. Θα καταδικαστούν οι εχθροί του συστήματος όπως και να έχει.

Δήλωση Κ. ΓΟΥΡΝΑ (λόγω απουσίας του τη διάβασε ο Ν. Μαζιώτης)
• Ενέργειες και παρεμβάσεις του Ε.Α βαθύτατα πολιτικές και ενάντιες στο καθεστώς
• Συνεισφορά στη ριζοσπαστικοποίηση της Ελληνικής κοινωνίας. Να διώξουμε το άδικο καθεστώς. Να δημιουργήσουμε έναν ελεύθερο κόσμο, ένα κόσμο που η παραγωγική διαδικασία και η κοινωνική οργάνωση να φτιαχτεί από τους από κάτω μέσα από συμβούλια & συνελεύσεις, χωρίς αφεντικά & διευθυντές.
• * Ο αγώνας μας ήταν πολιτικός. Το καθεστώς κατατάσσει τις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις σαν τρομοκρατικές γιατί δεν θέλουν να ακούγονται ανατρεπτικές φωνές.
• Ότι και να κάνει το κράτος δεν θα πετύχει να πείσει κανέναν ότι είχαμε ιδιοτελείς σκοπούς. Για μάς, τους επαναστάτες, ηθική σημαίνει να αγωνίζεσαι χωρίς ιδιωτικό όφελος, κάτι που το αντίθετο είναι νόμος γι΄αυτούς.
• Τέλος, ανεξάρτητα αν μας αναγνωρίζει σαν πολιτικούς αντιπάλους του, σημασία έχει το ότι η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας μας αναγνωρίζει σαν σύμμαχο κομμάτι της.

Εισαγγελέας:
-Πολιτικό έγκλημα είναι α) η Εσχάτη Προδοσία και β) οι προπαρασκευαστικές πράξεις με ”πρόσφορα μέσα”.
-Η επίθεση εναντίον 10-15 αστυνομικών δεν ανατρέπουν το σύστημα αλλά απεναντίας μπορούν να το ενισχύσουν (”και καταλαβαίνουν οι κατηγορούμενοι τι εννοώ”)

Ν. Μαζιώτης:
– Παραλληλισμός της σημερινής κατάστασης με εκείνη της εποχής της συμφωνίας της Βάρκιζας το 1944: Παρ όλο που φαίνεται ότι συμφωνήθηκε αμνηστία στους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος όλοι οι τότε αγωνιστές ( με ενέργειες ανατίναξης γεφυρών, εκτέλεσης χιτών κτλ ) θεωρήθηκαν ως ποινικοί εγκληματίες.
-Δημοσκόπηση το 2009 στη Ζούγκλα με 24.091 ερωτηθέντες έδωσε 34% δικαιολόγηση της ένοπλης βίας, όπως και στα πολιτικά κίνητρα μιας ένοπλης οργάνωσης πάνω από 30%.
”Το δικαστήριο σας είναι παράνομο γιατί δεν έχει τη συναίνεση της ελληνικής κοινωνίας”

Σπ. Φυτράκης (συνήγορος Π. Ρούπα, Ν. Μαζιώτη, Σ. Νικητόπουλου)
– Θα είναι πρόοδος για το δικαστήριο σας να παραπέμψει την υπόθεση σε ΜΟΔ (όπως έγινε με τον Ρ. Πόλε).
– Σχετικά με τα ”πρόσφορα μέσα”: οι ένοπλες οργανώσεις παλεύουν με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτουν και όχι με τα μέσα που διαθέτει το καθεστώς, προς την ελευθερία και όχι προς τη δικτατορία.
– Εκτενής αναφορά σε συντηρητικό νομικό προ 14ο, που αναφερόταν στην αποδοχή του ”πολιτικού εγκλήματος’‘ και στο ”απόλυτο ορκωτό δικαστήριο” (δηλ. με 1 μονάχα δικαστή).

Δ. Βαγιανού: Ο εισαγγελέας στην αγόρευση του εφάρμοσε τη ”στενή δικονομική θεωρία”

Μ. Δαλιάνη: Το Βούλευμα λέει ότι ήταν ”πρόσφορες” οι ενέργειες, σε αντίθεση με την άποψη του εισαγγελέα.

Π. Ρούπα: – Σύμπλευση με την καθεστωτική Αριστερά η άποψη του εισαγγελέα σχετικά με την κατασταλτική σκλήρυνση του συστήματος, εξαιτίας της δράσης του Ε.Α. Εξάλλου 8 ημέρες μετά τις συλλήψεις (18 Παρόλη) σύμφωνα με δήλωση κρατικού αξιωματούχου, με δεδομένη την κακή οικονομική κατάσταση (αστάθεια)μια ενέργεια θα μπορούσε να προκαλέσει την κατάρρευση του καθεστώτος.
– αν υπήρχαν κι άλλες Επαναστατικές οργανώσεις οι διάφορες τροπολογίες και τα μνημόνια δεν θα περνούσαν.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ: ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ η ένσταση. Τα ”εγκλήματα είναι κοινού ποινικού δικαίου”

ΕΝΣΤΑΣΗ: (Άνυ Παπαρούσου, συνήγορος του Σ. Νικητόπουλου)
Αντισυνταγματικός ο 187Α

Σ. Νικητόπουλος: – Αιχμή του δόρατος ο 187Α, στην ”αντιτρομοκρατική ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ”
– Δεν έχει εφαρμοστεί ούτε εναντίον των πρωταίτιων της SIEMENS, για τις Υποκλοπές, για τους Πακιστανούς, …..

Εισαγγελέας: Σαφής η περιγραφή των αδικημάτων στο Νόμο, όπως και η επαύξηση των ποινών. Δεν είναι βέβαια από τις πιο σαφείς διατάξεις του Π.Κ., αλλά όχι και αντισυνταγματικός. Απορριπτική εισήγηση.

Α. ΠΑΠΑΡΟΥΣΟΥ: – Ποιός ορίζει τα όρια της ερμηνείας του 187Α;
Ο 187Α διευκολύνει την ένταξη του καθένα για να κατηγορηθεί. Ο Νικητόπουλος είναι εδώ χωρίς ενδείξεις και βρίσκεται μπλεγμένος για συγκρότηση τρομοκρατικής οργάνωσης, ενέργειες κ.λ.π
Σκάρτο το άρθρο”.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ: ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ
Το δικαστήριο θα αξιολογήσει, κατά την διαδικασία, αν θα πάνε με 187Α ή με διατάξεις του κοινού ποινικού κώδικα.

Ν.Μαζιώτης:
– Κλήτευση επιπλέον μαρτύρων & δήλωση
– Πράγματι δουλεύαμε για την αποτροπή της έλευσης του ΔΝΤ-Τρόικας κι ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα
– Εξήγηση γιατί έγιναν οι ενέργειες
Η Τρομοκρατία εκπορεύεται από το Κράτος ( Υπουργεία, Χρηματιστήριο, Πραιτοριανοί,…)
Είναι αυτά κοινή ωφέλεια;
-Καλούμε τους Παναγιωτόπουλο, Αλογοσκούφη, πρέσβη ΗΠΑ,Κάπραλο(Χρηματ.),…

Εισαγγελέας: Ο κατηγορούμενος έχει δικαίωμα να καλέσει 2 μάρτυρες με διεύθυνση και θέμα. Οι προαναφερόμενοι μάρτυρες δεν γνωρίζουν συγκεκριμένα περιστατικά.

Π.Ρούπα:
Όλοι αυτοί γνωρίζουν γιατί είναι πολιτικοί “προϊστάμενοι” των στόχων που χτυπήθηκαν.
-Ο Παναγιωτόπουλος (μετά την επίθεση)και σχετικά με τους αντεργατικούς νόμους δηλώνει ότι κατανοεί τη δυσαρέσκεια αλλά να μη φτάνουμε σε ακραίες μορφές δράσης.
-Κάπραλος (Χρηματιστήριο): “διακυβεύεται η ισορροπία της αγοράς και πρέπει να κλείσουμε το μαγαζί”
-Πρεσβεία ΗΠΑ : να έρθουν να πουν ότι είναι πολιτική ενέργεια η επίθεση (εξάλλου υπάρχει άνθρωπός τους μέσα στην αίθουσα)

Μετά τις καταθέσεις των παραπάνω ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΟΙΝΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

Σ.ΦΥΤΡΑΚΗΣ: Πρωτότυπο το αίτημα. Αντί για μάρτυρες σπασμένων τζαμιών να έρθουν οι αρμόδιοι υπουργοί σε κάθε ενέργεια, όπως κι ο αμερικάνος πρέσβης. Οι αμερικάνοι δεν είναι αυτοί που τους επικήρυξαν;

Σ.ΒΑΓΙΑΝΟΥ: Δεν υπήρξε κίνδυνος για ανθρώπους από τις ενέργειες του Ε.Α. ,διότι ο Ε.Α. μερίμνησε για την προστασία των πολιτών.

Π.ΡΟΥΠΑ: Υπάρχει μία μεγάλη αντίφαση: Ποια ενέργεια του ποινικού δικαίου μπορεί να αποσταθεροποιήσει το σύστημα ;
Δεν θέλετε να αποδεχθείτε την πολιτική διάσταση.

Ν.ΜΑΖΙΩΤΗΣ: Δεν έχει σχέση ο Υπουργός σαν πολιτικός προϊστάμενος του Υπουργείου; Μας κοροϊδεύετε;

ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
Επιφυλάσσεται να αποφασίσει για τις κλητεύσεις στη διάρκεια της διαδικασίας.

Ν.ΜΑΖΙΩΤΗΣ: Κλήτευση μαρτύρων λόγω ανεπάρκειας απόδοσης ευθυνών για τις ενέργειες
– Οι επαναστάτες δεν δίνουν στοιχεία. Αυτή είναι δική σας δουλειά.
– Ο Μαρκογιαννάκης δήλωνε ότι ήταν “συνεχής η παρακολούθηση, χωρίς ενδείξεις“. Τα ίδια έλεγαν ΕΥΠ , Αμερικάνοι, Κοραντής, CIA. Αν υπήρχαν στοιχεία θα μας είχατε συλλάβει νωρίτερα. Δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο στο βούλευμα. Θα καταδικαστούμε, χωρίς κανένα στοιχείο, με βάση τη “συλλογική ευθύνη“.
-Να καλεστούν Κοραντής, Παπαγεωργίου, κα.

ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Μάρτυρες είναι όσοι υπάρχουν στο κατηγορητήριο. Οι άλλοι είναι άσχετοι.

Ν.ΜΑΖΙΩΤΗΣ: – Yπάρχει μόνο ένας μάρτυρας από τη ΔΑΕΒ (για 8 άτομα…)
-Ο Μαρκογιαννάκης είπε ότι τους παρακολουθούσαμε και δεν…
Να έρθουν όλοι αυτοί.

Π.ΡΟΥΠΑ: Όλα είναι χωρίς στοιχεία. Και μόνο η υπόνοια ότι επέκειτο κτύπημα που θα τελείωνε την οικονομία μέσα σε ώρες , τους οδήγησε σε σειρά συλλήψεων. Να προβληθούν στο δικαστήριο εκπομπές που λένε ότι από το 2003 τους παρακολουθούσανε τα καλύτερα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών χωρίς αποτέλεσμα, όπως εξάλλου έχουν δηλώσει οι Μαρκογιαννάκης και Παυλόπουλος. Φέρτε εδώ τον Κοραντή πού δηλώνει ότι δεν διακόπηκε ποτέ η παρακολούθηση.

Σ.ΦΥΤΡΑΚΗΣ: -Αναφορά στις δικαστικές αποφάσεις για την υπόθεση του ΕΛΑ όπου οι κατηγορούμενοι δεν καταδικάστηκαν για τις ενέργειες επειδή δεν υπήρχαν στοιχεία για αυτές.
– Ένδειξη “αθωότητας” είναι το γεγονός ότι κάποιος καλεί τους διώκτες του.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ: Θα αποφανθεί για τις κλητεύσεις στη διάρκεια της διαδικασίας.

Ν.ΜΑΖΙΩΤΗΣ: Στημένο το βούλευμα του εισαγγελέα Μακρόπουλου (με τους 87 μάρτυρες). Προωθεί την άποψη – για τυφλά χτυπήματα(κατά ανθρώπων) και – δεν καλεί ουσιώδεις μάρτυρες ΣΚΟΠΙΜΑ.

Π.ΡΟΥΠΑ: Εκτός από επιθέσεις σε μπάτσους και Βουλγαράκη, δεν υπήρχε κίνδυνος για απλό κόσμο
– Σύμφωνα με το wikileaks, οι Αμερικάνοι εκτιμούσαν ότι ο Ε.Α. “θα μπορούσε να αναβάλλει ενέργειες αν υπήρχε κίνδυνος” κι ότι “θα δίσταζε να προχωρήσει σε τυφλά χτυπήματα“.
Δυστυχώς, Αστυνομία, ΜΜΕ και Δικαστές τηρούν απαράκλητα τη γραμμή : “τρομοκρατία” = κοινωνική απειλή.

Παραδείγματα:
– Υπ .Οικονομίας(12.12.05): 2 τηλεφωνήματα και 35′ χρόνος πριν την έκρηξη. Οι μικροτραυματισμοί ήταν αποτέλεσμα της εγκληματικής αμέλειας της Αστυνομίας να μην εντοπίσει το μηχανισμό.
– Υπ. Απασχ.: κάποιος μετέφερε το μηχανισμό στα σκουπίδια μετά από εντολή αστυνομικού-φύλακα
– Βουλγαράκης: Ψέματα ότι ήταν ωρολογιακός μηχανισμός. Ήταν εκρηκτικός με τηλεχειρισμό. Στόχος ο Βουλγαράκης και όχι ο κόσμος. Την 1η φορά μάλιστα η ενέργεια ακυρώθηκε.
– Πρεσβεία-City Bank-Φωκίδα: γιατί δεν καλέστηκαν μάρτυρες.

Θράσος μεγάλο να κατηγορούν αυτοί που είναι υπεύθυνοι για δολοφονίες ,τραυματισμούς, βασανιστήρια, έλλειμμα στην Υγεία, κα.
– Να καλεστούν από :
Υπουργείο Οικ. : Χατζησπύρου (αστυν.), συνοδός, τηλεφωνήτρια Α.Δ., ειδικός φρουρός
Χρηματιστήριο : υπεύθυνος ασφαλείας , καθαρίστρια , υπεύθυνος ασφάλειας ALLIANZ.
Υπ. Απασχ. : οδηγός περιπολικού , συνοδός
Βουλγαράκης : αστυνομικοί συνοδείας , ΔΑΕΒ
Αμερ. Πρεσβεία : υπεύθυνος ασφάλειας
Τράπεζες : υπεύθυνοι ασφάλειας

(σημείωση: ο κατάλογος δεν είναι πλήρης)

Σ.ΦΥΤΡΑΚΗΣ: Όλοι οι προηγούμενοι έχουν δώσει ένορκες καταθέσεις , άρα πρέπει να καλεστούν.

ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Το Δικαστήριο μπορεί να καλέσει όποιον θέλει ,όποτε το κρίνει αναγκαίο. Αν το δικαστήριο, στην πορεία, δεν βγάλει άκρη θα το πράξει. Εξάλλου δεν έχει ξεκινήσει ακόμα η υπόθεση.

Π.ΡΟΥΠΑ: Το σκεπτικό είναι ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ, με τον 1ο μάρτυρα της ΔΑΕΒ. Λείπουν μάρτυρες για συγκεκριμένες υποθέσεις (πχ Πρεσβεία ΗΠΑ). Λείπουν Δ/ντές Τραπεζών παρά τις αναφορές στο τι έγινε. Επίσης, επίτηδες παρουσιάζονται πολλά σπασμένα στόρια & τζάμια για αποπροσανατολισμό.
Με τους ΜΑΡΤΥΡΕΣ θα διαρραγεί ο τρόπος που στήθηκε το ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟ.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ: “Επιφυλασσόμαστε να το εξετάσουμε στην πορεία”.

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ : ΔΕΥΤΕΡΑ 14 ΝΟΕΜΒΡΗ,9.00

Η τρίτη συνεδρίαση της δίκης της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα ξεκίνησε στις 01.11.2011 με τον Π. Ρουμελιώτη (υπεράσπιση του Κ.Κάτσενου), ο οποίος μίλησε για ακυρότητα της κλήσης και του βουλεύματος. Απευθυνόμενος στην έδρα, ρώτησε εάν υπάρχει ακριβής καθορισμός των πράξεων του Κ.Κάτσενου και ποιά είναι εκείνα τα στοιχεία που τυποποιούν την αξιόποινη συμπεριφορά του. Πρέπει να ορίζονται οι περιστάσεις και το υποκείμενο της αξιόποινης συμπεριφοράς, έτσι ώστε να ξέρει ο κατηγορούμενος για τι ακριβώς κατηγορείται.

Ο Εισαγγελέας με την σειρά του υποστήριξε ότι δεν διακρίνει κάποια ασάφεια στο βούλευμα. Η περιγραφή είναι άκρως αναλυτική, αφού αναφέρεται επακριβώς όχι μόνο ο αριθμός των φυσιγγίων αλλά και τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά όπως πχ διάμετρος κτλ!!! Δήλωσε ότι οι πράξεις είχαν εκτελεστεί κατά συναυτουργία και αυτό αρκεί, καθώς και ότι μέσα από την διαδικασία θα αποφασιστεί το βάσιμο της συγκεκριμένης κατηγορίας.

Μετά την τοποθέτηση του Εισαγγελέα η Π. Ρούπα πήρε πρώτη τον λόγο όπου αρχικά μίλησε για ένα βούλευμα που απλά δημιουργεί εντυπώσεις και απευθυνόμενη στην έδρα ρώτησε πως γίνεται κατά την επίθεση στην κλούβα των ΜΑΤ στο Γουδή, ενώ οι πυροβολισμοί ήταν περίπου 5 με 6, οι απόπειρες ανθρωποκτονίας για τις οποίες κατηγορούνται είναι 17. Στην συνέχεια επιτέθηκε στην έδρα για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους κατηγορούμενους, αναφερόμενη στην φράση που είχε πει ο πρόεδρος στην προηγούμενη συνεδρίαση ”Αν αποδειχθεί η αθωότητά σας, τότε εμείς θα βγούμε να το φωνάξουμε”. Συγκεκριμένα δήλωσε ότι με την φράση αυτή υπονοείται ότι όλοι είναι εξαρχής ένοχοι και καλούνται να αποδείξουν ότι είναι αθώοι.

Η συγκεκριμένη φράση πυροδότησε στην συνέχεια μία έντονη αντιπαράθεση μεταξύ του προέδρου Ν. Δαύρου και των Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτη, οι οποίοι ήταν καταιγιστικοί στις δηλώσεις τους σε όλη την διάρκεια της διαδικασίας.

Επί του συγκεκριμένου θέματος ο Σ. Φυτράκης υποστήριξε ότι στο δυτικό ποινικό σύστημα το τεκμήριο αθωότητας έχει καταργηθεί και αυθόρμητα ισχύει πάντα το τεκμήριο ενοχής. Η ουσία στον γραφειοκρατικό μηχανισμό τόνισε ότι πρέπει να είναι το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο.

Ο Ν. Μαζιώτης τέλος υποστήριξε ότι για κάθε ενέργεια που έκανε η οργάνωση, αισθάνονται πολύ υπερήφανοι. Καταδίκασε το γεγονός ότι οι δικαστές δεν μπορούν να τους αποδώσουν συγκεκριμένες κατηγορίες, γι’ αυτό και βασίζονται στο δόγμα της συλλογικής ευθύνης. Αυτό αποτελεί ποινική κουλτούρα κατά της τρομοκρατίας που έχει εισαχθεί από το εξωτερικό. Συλλογικές όμως ευθύνες δεν μπορούν να αποδοθούν, τόνισε ο Ν. Μαζιώτης, γιατί η οργάνωση επί 7 χρόνια δεν είχε αφήσει κανένα στοιχείο και καταλήγει με την δήλωση ”ένοχοι είμαστε γιατί είμαστε αντίπαλοί σας και εχθροί σας.”

Μετά από μικρή διακοπή ο πρόεδρος ανακοίνωσε ότι απορρίπτει κατ’ ουσίαν την ένσταση.
Στην συνέχεια υποβλήθηκαν από τους συνηγόρους 2 αιτήματα. Το πρώτο αίτημα αφορούσε την δημόσια κάλυψη της δίκης από ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Ο Σ. Φυτράκης υποστήριξε ότι είναι απαραίτητη η δημοσιοποίηση μιας δίκης όταν συντρέχει δημόσιο συμφέρον, ενώ η Μ. Δαλιάνη (υπεράσπιση των Κ. Γουρνά – Μ. Μπεραχά, Β. Σταθόπουλου) δήλωσε ότι η δημοσιότητα μιας ποινικής δίκης μπορεί να ασκεί τον απαιτούμενο κοινωνικό έλεγχο.

Ο Νίκος Μαζιώτης ανέφερε ότι τα ΜΜΕ απουσιάζουν, γιατί το κράτος και οι δικαστές δεν θέλουν να γίνει το δικαστήριο πεδίο πολιτικής προπαγάνδας. Οι ειδικές συνθήκες υποβαθμίζουν την δημοσιότητα και θέτουν τους κατηγορούμενους ως εγκληματίες. Εγκληματική όμως είναι η ίδια η φύση του καθεστώτος.

Σχετικά με την δημοσιότητα τοποθετήθηκε και η Π. Ρούπα, η οποία είπε ότι αν ο λόγος τους συνέφερε το καθεστώς τότε θα πλημμύριζε η αίθουσα με ΜΜΕ. Το καθεστώς τρέμει την ανοιχτή δίκη και την αναμετάδοσή της, τρέμει τη διάχυση του πολιτικού λόγου του Ε.Α.
Ο εισαγγελέας απέρριψε το αίτημα λέγοντας ότι η παρουσία κάμερας δεν θεωρεί ότι εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, ενώ παράλληλα τον αποπροσανατολίζει από την εκτέλεση των καθηκόντων του.

Το δεύτερο αίτημα αφορούσε την μεταφορά της δίκης στο Εφετείο. Η Μ. Δαλιάνη τόνισε ότι όλοι οι κατηγορούμενοι δεν είναι πλέον κρατούμενοι πλην του Κ. Κάτσενου, του οποίου η μεταγωγή είναι εύκολη. Η διεξαγωγή της δίκης στον Κορυδαλλό κάμπτει την δημοσιότητα.

Επί της μεταφοράς της δίκης τοποθετήθηκε και ο Χ. Λαδής (υπεράσπιση του Κ. Κάτσενου), ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ο αριθμός των κατηγορουμένων και των συνηγόρων είναι μικρός, οπότε είναι εφικτή η εκδίκαση της υπόθεσης στο εφετείο. Μίλησε επίσης για έλλογη κατανομή πόρων και ανέξοδη μεταφορά των δικαστών στο Εφετείο.

Στα ίδια επίπεδα κινήθηκε και ο Γ. Ραχιώτης (υπεράσπιση του Χ. Κορτέση), ο οποίος μίλησε για τρομαχτική σπατάλη πόρων και για διαθεσιμότητα αιθουσών στο Εφετείο.
Ο Εισαγγελέας απαντώντας στο αίτημα δήλωσε ότι τα μέτρα ασφαλείας που έχουν παρθεί αφορούν αυτή την αίθουσα και όποια μεταφορά είναι διακινδυνευμένη.

Ο Χ. Λαδής στην συνέχεια υποστήριξε ότι η διακινδύνευση αυτή θεωρείται αβάσιμη, αφού όλοι οι κατηγορούμενοι επιθυμούν δημόσια δίκη, ενώ η Α. Παπαρούσου (υπεράσπιση Σ. Νικητόπουλου) επέδειξε την αντίφαση που προκύπτει. Αφ’ ενός ο εισαγγελέας ισχυρίστηκε ότι η δίκη αυτή δεν εξυπηρετεί κάποιο δημόσιο συμφέρον, αφετέρου εμπεριέχει σοβαρή διακινδύνευση. Όταν προβάλλεις κριτήριο διακινδύνευσης, πλήττεται το τεκμήριο αθωότητας των κατηγορουμένων.

Η Μ. Δαλιάνη μίλησε για αόριστη διατύπωση και οξύμωρο σχήμα, αφού άνθρωποι ελεύθεροι δεν μπορούν να προκαλέσουν κίνδυνο.

Μετά από ολιγόλεπτη διακοπή, ο πρόεδρος ανακοίνωσε ότι το αίτημα θα εξεταστεί και θα απαντηθεί στην επομένη συνεδρίαση, ενώ η Μ. Δαλιάνη ζήτησε από την έδρα μαγνητοφώνηση και απομαγνητοφώνηση των πρακτικών και υλικοτεχνική υποδομή για την κάλυψη της δίκης.

Στην τελευταία ένσταση που ακολούθησε ο Σ. Φυτράκης υπερασπίστηκε την λειτουργία των ΜΟΔ (ΜΙΚΤΩΝ ΟΡΚΩΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ) και τόνισε την καθοριστικής σημασίας συμβολή των ενόρκων στην λήψη αποφάσεων στα Μικτά Ορκωτά Δικαστήρια.

Η Μ. Δαλιάνη επισήμανε ότι τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οργάνωσης θα αναδειχθούν μέσα από την δίκη άσχετα αν η έδρα ισχυρίζεται ότι δεν είναι πολιτικά. Αναφέρθηκε επίσης στην αντικατάσταση της έννοιας του ”οργανωμένου εγκλήματος” από την έννοια της ”τρομοκρατίας” με τον τελευταίο τρομονόμο του 2004. Παράλληλα κατηγόρησε το δικαστήριο ότι δεν αναγνωρίζει τον πολιτικό χαρακτήρα των πράξεων, αφού τις εντάσσει στην έννοια της ”τρομοκρατίας”.

Ο Ν. Μαζιώτης πήρε τον λόγο στην συνέχεια και δήλωσε κατηγορηματικά ότι δεν θεωρεί ότι έχει διαπράξει πολιτικό ”έγκλημα”. Υποστήριξε ότι οι υποθέσεις πολιτικού χαρακτήρα έφυγαν από τα ΜΟΔ, όχι γιατί υπάρχει κίνδυνος μήπως τρομοκρατηθούν οι ένορκοι, αλλά γιατί οι δικαστές είναι υπάλληλοι του καθεστώτος και δεν εμπιστεύονται τους πολίτες. Ο αντιτρομοκρατικός νόμος του 2004 στοχεύει ξεκάθαρα στην μεγιστοποίηση των ποινών.
Συνεχίζοντας τον ανατρεπτικό του λόγο, ο Ν. Μαζιώτης ρώτησε το δικαστήριο ποιά πράξη του Ε.Α θεωρεί έγκλημα; Απαριθμώντας μερικές από τις επιθέσεις της οργάνωσης σε πολιτικούς και οικονομικούς στόχους κατέστησε σαφές ότι ο λαός και οι εργαζόμενοι δεν τρομοκρατούνται από τις επιθέσεις του Ε.Α, αλλά από το κράτος και τις υπερεθνικές ελίτ.

Μπορεί βέβαια κάποιοι να πουν ότι η βία δεν αποτελεί πολιτική πράξη. Τι γίνεται όμως με την βία που το κράτος , ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, οι αστυνομικές δυνάμεις μας ασκούν καθημερινά; Τελειώνοντας την τοποθέτηση του δήλωσε:
”Κατηγορείστε μας ως πολιτικούς αντιπάλους και όχι ως τρομοκράτες”.

Η συνεδρίαση διακόπηκε για την Τετάρτη 9 Νοέμβρη 09:00 πμ, όπου και θα ανακοινωθούν οι αποφάσεις του δικαστηρίου επί των ενστάσεων.

Η τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη στην ένσταση για το πολιτικό αδίκημα   

Solidarity demonstration in Brussels with the comrades of “Revolutionary Struggle”‏

The trial of the eight alleged members of anarchist “Revolutionary Struggle”, finally began yesterday before the Special Criminal Court of Appeal set up within the walls of Korydallos prison near Athens. Originally due to begin October 5, the trial was postponed to allow one of the accused, Katsenos Costas, who handed himself in to the authorities at the beginning of the month, to prepare his appearance.

Costas Katsenos is the only one of the eight accused currently in custody, the three main defendants (those who claim membership of “Revolutionary Struggle”) – Nikos Maziotis, his wife Panayota Roupa, and Konstantinos Gournas, having been recently released in conditional liberty upon the expiry of 18 months of their period of detention. All the accused have refused to testify before the special court of three judges. Nikos Maziotis read a text before the court, which noted that the trial was political and should be judging the politicians, bankers and capital, which are the origin of social robbery. “Revolutionary Struggle” is a political organization more relevant than ever, hurled Nikos Maziotis.

The defendants face heavy penalties of up to life imprisonment. The trial will resume on November 1 and should last at least until the end of December.

Fifteen people gathered on Tuesday afternoon at the Greek Embassy in Brussels to show their solidarity with the defendants of “Revolutionary Struggle”.
ΠΗΓΗ:

http://www.secoursrouge.org/Grece-Debut-du-proces-contre-Lutte

  Αυτή η δίκη είναι μια πολιτική δίκη στην οποία δικάζονται επαναστάτες οι οποίοι επέλεξαν τον ένοπλο αγώνα για να αγωνιστούν για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους, για την ανατροπή του εγκληματικού καθεστώτος που εσείς ως δικαστές υπερασπίζετε.
Το δικαστήριο σας είναι ένα ειδικό δικαστήριο που συστάθηκε με τις εντολές των αμερικανών και των Βρετανών ιμπεριαλιστών και κηδεμόνων του ελληνικού κράτους οι οποίοι επέβαλλαν την νομοθέτηση ειδικών «αντιτρομοκρατικών» διατάξεων που προσθέτουν κατηγορίες και μεγιστοποιούν τις ποινές, επέβαλλαν την σύσταση ειδικών δικαστηρίων που συνεδριάζουν μέσα στις φυλακές μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον ασφαλείας που υποβαθμίζουν την δημοσιότητα της δίκης για να μην μαθαίνει ο λαός τις πολιτικές απόψεις των επαναστατών, επέβαλλαν την εφαρμογή ενίοτε ειδικών συνθηκών κράτησης και όλα αυτά με σκοπό την αυστηροποίηση της καταστολής της ένοπλης αντίστασης και της δράσης των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων στην Ελλάδα.
  Κι αυτό γιατί το προηγούμενο κατασταλτικό καθεστώς, όπου δεν υπήρχε ειδική διάταξη για «σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης» και όπου υπήρχαν τα μικτά ορκωτά δικαστήρια με τους πολίτες ενόρκους, κρίθηκε ανεπαρκές και αναποτελεσματικό. Αποδείχνετε ότι με αυτό τον τρόπο, αν και δεν αναγνωρίζετε πολιτικούς αντιπάλους και πολιτικούς κρατούμενους, στην πράξη εφαρμόζοντας εναντίον μας ειδικούς νόμους και ειδικές διατάξεις, δικάζοντας μας σε ειδικό δικαστήριο, μας αναγνωρίζετε έμμεσα ως πολιτικούς εχθρούς και επικίνδυνους για το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς που υπηρετείτε, σε αντίθεση με την αντιμετώπιση όλων όσων η εξουσία σας θεωρεί «κοινούς ποινικούς εγκληματίες».
  Αποδείχνετε μ΄ αυτό τον τρόπο το διαχρονικό μένος της εξουσίας απέναντι στους πολιτικούς εχθρούς της.
Άλλωστε ποια εξουσία αναγνώρισε ποτέ επίσημα πολιτικούς αντιπάλους  και πολιτικούς κρατούμενους;
Οι αντάρτες του ΕΛΑΣ στην κατοχή και του Δημοκρατικού Στρατού στον εμφύλιο λοιδορήθηκαν και καταδιώχτηκαν ως «συμμορίτες» από το δοσιλογικό και το μεταπολεμικό μοναρχοφασιστικό καθεστώς και δικάζονταν από έκτακτα στρατοδικεία.
Τα μέλη των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων καταδιώκονται ως «τρομοκράτες» και δικάζονται από ειδικά δικαστήρια όπως το δικό σας. Τον χαρακτηρισμό του «τρομοκράτη» τον αποδίδουν στους επαναστάτες αγωνιστές όλες οι εξουσίες όποια μορφή κι αν έχουν αυτές, είτε στρατιωτικά καθεστώτα και δικτατορίες όπως αυτή του 1967-74, είτε η μεταπολιτευτική κοινοβουλευτική ολιγαρχία που κατ΄ ευφημισμό ονομάστηκε «δημοκρατία», είτε η σημερινή χούντα των δοσιλόγων και κουίσλιγκ της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που παρέδωσε τον λαό με την συνθήκη του Μνημονίου στην εξουσία της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας.
  Με την κατηγορία του «τρομοκράτη» καταδιώχτηκαν όλοι οι αγωνιστές της ελευθερίας και οι ένοπλοι μαχητές σ΄ όλο τον κόσμο, οι Ερυθροταξιαρχίτες στην Ιταλία, τα μέλη της RAF, του Κινήματος 2 Ιούνη και των Επαναστατικών Πυρήνων στην Δ.Γερμανία, τα μέλη των Μαχόμενων Κομμουνιστικών Πυρήνων στο Βέλγιο, της Action Direct και των GARI στην Γαλλία, η 1η Μάη, οι αναρχικοί, οι αυτόνομοι αγωνιστές και τα μέλη του ΜΙL στην φρανκική Ισπανία και τα μέλη των GRAPO στο μεταφρανκικό καθεστώς, οι αγωνιστές των Τουπαμάρος στην Ουρουγουάη, ο Τσε Γκεβάρα, τα μέλη των FARC στην Κολομβία, του μετώπου Φαραμπούντο Μαρτί στο Σαλβαδόρ, του Sendero Luminoso  και του Τουπάκ Αμάρου στο Περού, οι αγωνιστές των επαναστατικών οργανώσεων στην Τουρκία, τα μέλη του PKK, του ΙRA και της ΕΤΑ και φυσικά και εδώ στην Ελλάδα οι αγωνιστές της 17Ν και του ΕΛΑ.
  Όσον αφορά τις κατηγορίες:  Αυτοί που θα έπρεπε να κάτσουν σήμερα στο εδώλιο για να απολογηθούν, είναι αυτοί που διαπράττουν εγκλήματα κατά του λαού, αυτοί που διαπράττουν την μεγαλύτερη κοινωνική ληστεία στην ιστορία, είναι τα μέλη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου, ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Ε.Βενιζέλος και ο πρώην υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Γ.Παπακωνσταντίνου, οι υπουργοί Λοβέρδος, Κουτρουμάνης, Πάγκαλος, Χρυσοχοϊδης, Παπουτσής, Διαμαντοπούλου, είναι όλοι οι υπουργοί, οι υφυπουργοί και τα μέλη των κομμάτων που νομοθετούν για την καταλήστευση του λαού, αυτοί που του στερούν τα στοιχειώδη βασικά αγαθά, την τροφή, την στέγη, την εργασία, την υγεία, την παιδεία, την αξιοπρέπεια, αυτοί που του στερούν την ίδια ζωή, αυτοί που υπέγραψαν το Μνημόνιο υποτέλειας με την τρόικα του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ, αυτοί που υπέγραψαν το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και συμφώνησαν για την τελευταία δανειακή σύμβαση, ξευτιλίζοντας τον λαό και μετατρέποντας τον σε δουλοπάροικο της υπερεθνικής και ντόπιας οικονομικής αριστοκρατίας.
  Όλοι αυτοί αποτελούν τους σύγχρονους Τσολάκογλου και Ράλληδες, όλοι αυτοί είναι προδότες του λαού. Αυτοί που θα έπρεπε επίσης να κάτσουν σήμερα στο εδώλιο και να απολογηθούν είναι τα μέλη της προηγούμενης κυβέρνησης της Ν.Δ., ο πρώην πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής, οι πρώην υπουργοί Οικονομίας και Οικονομικών Γ.Αλογοσκούφης, Π.Δούκας, Ι.Παπαθανασίου, οι υπουργοί Π.Παναγιωτόπουλος, Γ.Βουλγαράκης, Β.Πολύδωρας, Σ.Τσιτουρίδης, Φ.Π.Πετραλιά.
Όλοι αυτοί θα πρέπει να απολογηθούν για ληστεία εις βάρος του λαού, για ληστεία εις βάρος των δημοσίων ασφαλιστικών ταμείων όπως έγινε με την υπόθεση των λεγόμενων δομημένων ομολόγων που αγόρασαν και ζημιώθηκαν κάποια ασφαλιστικά ταμεία, για ληστεία εις βάρος της δημόσιας περιουσίας όπως είναι η υπόθεση της ανταλλαγής εκτάσεων του δημοσίου με την μονή Βατοπεδίου, για εγκλήματα κατά του ελευθεριών του λαού όπως είναι η υπόθεση των υποκλοπών εναντίον εκατοντάδων πολιτών το 2004-5, οι οποίες έγιναν με τις εντολές της αμερικάνικης πρεσβείας στην Αθήνα για την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων και συνεχίστηκαν για 1 χρόνο μετά, υπόθεση η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο-τώρα μιλούν για δολοφονία-ενός υπαλλήλου της Vodaphone, για τις απαγωγές και τους ξυλοδαρμούς των πακιστανών το 2005 που έγιναν με εντολή των βρετανών, για βασανισμούς μεταναστών όπως αυτοί που έγιναν στο αστυνομικό τμήμα του Αγ. Παντελεήμονα το 2005, για στέρηση κοινωνικής ασφάλισης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε χιλιάδες εργαζόμενους με τον ασφαλιστικό νόμο Πετραλιά το 2008, για βιαιοπραγίες εναντίον διαδηλωτών όπως στις φοιτητικές διαδηλώσεις το 2007, για ξυλοδαρμούς και δολοφονίες μεταναστών έξω από το Μεταγωγών της Π. Ράλλη, για την δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου.
  Αυτοί που θα έπρεπε να κάτσουν στο εδώλιο και να απολογηθούν είναι τα μέλη της άρχουσας τάξης, οι αρχιεγκληματίες της διεθνούς και ντόπιας οικονομικής ελίτ, μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλομέτοχοι, στελέχη επιχειρήσεων πολυεθνικών και πολυκλαδικών ομίλων, hedge funds και τζογαδόροι των χρηματιστηρίων, τραπεζίτες και διευθυντές κεντρικών τραπεζών, εφοπλιστές και βιομήχανοι, Βαρδινογιάννηδες και Λάτσηδες, Κωστόπουλος, Λαυρεντιάδης, Μυτιληναίος, Μπόμπολας, Βγενόπουλος, έλληνες και ξένοι κάτοχοι ομολόγων του ελληνικού χρέους, διευθυντές διεθνών χρηματοοικονομικών οργανισμών, όπως ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν, η νυν διευθύντρια Κριστίν Λαγκάρντ, ο διευθυντής της ΕΚΤ Ζαν Κλωντ Τρισέ, ο πρόεδρος της Ε. Επιτροπής Μ. Μπαρόζο και ο Όλι Ρεν-όλοι αυτοί είναι τα πραγματικά αφεντικά αυτής της χώρας-όλοι αυτοί που καταδικάζουν τους λαούς στην εξαθλίωση, την φτώχεια, την πείνα και τον θάνατο, που όταν δεν σκοτώνουν με τις ιμπεριαλιστικές επιδρομές και τους πολέμους, σκοτώνουν με την βίαιη επιβολή των προγραμμάτων των διεθνών χρηματοοικονομικών οργανισμών όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα.
Αυτοί που θα έπρεπε να κάτσουν στο εδώλιο και να απολογηθούν είστε εσείς οι επαγγελματίες δικαστές, γιατί είστε συνεργοί και υπηρέτες όλων αυτών των καθαρμάτων και εγκληματιών, είναι οι προστάτες του καθεστώτος, τα ένοπλα σκυλιά της εξουσίας, οι σύγχρονοι χίτες και ταγματασφαλίτες, η αστυνομία και οι διάφορες μονάδες ασφαλείας, ΥΑΤ, ΥΜΕΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ, ειδικοί φρουροί, αυτοί που φρουρούν και που προστατεύουν τους πλούσιους και τα αφεντικά, τους πολιτικούς, αυτοί που βιαιοπραγούν εις βάρος του λαού στις διαδηλώσεις και στις απεργίες, αυτοί που σκοτώνουν νεολαίους, μετανάστες και αγωνιστές, αυτοί που βασανίζουν στα αστυνομικά τμήματα.
  Όλοι εσείς είστε μέλη μιας δομημένης και εξαιρετικά οργανωμένης εγκληματικής και τρομοκρατικής οργάνωσης που λέγεται κράτος, του οποίου αποστολή είναι να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των πλουσίων.
Αποστολή σας είναι να υπερασπίζετε το εγκληματικό καθεστώς που λέγεται καπιταλισμός. Όλοι αυτοί που υπηρετείτε θα πρέπει να λογοδοτήσουν για ληστεία και αρπαγή εις βάρος του λαού, εις βάρος του εισοδήματος του λαού, εις βάρος των μισθών, των συντάξεων, της δημόσιας περιουσίας και των δημοσίων ασφαλιστικών ταμείων.
Όλοι αυτοί που υπηρετείτε θα πρέπει να λογοδοτήσουν για όλους όσους δεν έχουν να φάνε και ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή, για όλους όσους πεθαίνουν ή εκτίθεται η ζωή και η υγεία τους σε κίνδυνο από τις ελλείψεις στα νοσοκομεία και την υποβάθμιση του συστήματος υγείας, για όλους όσους χάνουν την ζωή τους στα επονομαζόμενα «εργατικά» ατυχήματα, για όλους όσους χάνουν την εργασία τους και καταδικάζονται στην φτώχεια και την ανέχεια, για όλους όσους χάνουν τα σπίτια τους και είναι άστεγοι, για όλους όσους αυτοκτονούν λόγω χρεών ενώ την ίδια στιγμή αυτοί οι εγκληματίες ζουν πλουσιοπάροχα.
Θα μας δικάσετε για λογαριασμό όλων αυτών των καθαρμάτων και εγκληματιών τους οποίους ο λαός θα ήθελε να τους δει κρεμασμένους στην πλατεία Συντάγματος. Η δίκη αυτή είναι ένα έγκλημα. Γιατί η δίωξη και η φυλάκιση μας είναι μία εγκληματική και αντικοινωνική πράξη.
  Γιατί εσείς ως δικαστές και εισαγγελείς είστε συνεργοί σε ένα εγκληματικό καθεστώς που καθημερινά τρομοκρατεί τον λαό και την κοινωνική πλειοψηφία.
Γιατί εμείς είμαστε απαραίτητοι με την δράση μας για ν΄ απελευθερωθεί ο λαός από τον ολοκληρωτισμό του καπιταλισμού και του κράτους.
Γιατί ο λαός όχι μόνο δεν τρομοκρατήθηκε από την δράση του Επαναστατικού Αγώνα, αλλά πολλοί είναι αυτοί που επιδοκίμασαν τις ενέργειες της οργάνωσης αφού στρέφονταν εναντίον της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, εναντίον του καθεστώτος που καθημερινά τους καταπιέζει και τους εκμεταλλεύεται.
Γιατί τρομοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο από την ληστεία και το πλιάτσικο που διαπράττει το κράτος, η κυβέρνηση και η οικονομική ελίτ εις βάρος του λαού. Τρομοκρατία είναι η καταδίκη του λαού στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Τρομοκρατία είναι η βία των πραιτωριανών της αστυνομίας απέναντι στις διαμαρτυρίες του λαού.
Εμείς ως επαναστάτες, ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα δεν έχουμε λόγους ν΄ απολογηθούμε για τίποτα. Λόγους για ν΄ απολογηθούν έχετε εσείς και τα μέλη του καθεστώτος που έχετε αποστολή να υπερασπίζετε.
Αντίθετα έχουμε λόγους να είμαστε υπερήφανοι για την συμμετοχή μας στον Επαναστατικό Αγώνα. Είμαστε υπερήφανοι γιατί απέναντι στην αδικία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση είναι πάντα δίκαιο το να παίρνει κανείς το όπλα.
Ο ένοπλος αγώνας για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους είναι πιο επίκαιρος και πιο αναγκαίος από ποτέ.
Είμαστε εδώ για να διακηρύξουμε ότι μόνο η Κοινωνική Επανάσταση που θα ανατρέψει το εγκληματικό καθεστώς σας είναι δίκαιη. 

Κατ΄ αρχήν σε σχέση με την κεντρική κατηγορία που μας έχετε προσάψει ότι έχουμε συστήσει «τρομοκρατική οργάνωση», με την οποία «στοχεύαμε κατά της συντεταγμένης τάξης της χώρας και επιδιώκαμε την ανατροπή ή έστω την αλλοίωσή της». Θέλω να μείνω σε αυτό το σημείο. Αυτή η κατηγορία από μόνη της είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι πρόκειται για μια πολιτική δίκη. Δεν υπάρχει καλύτερη ομολογία ότι πρόκειται για μια ομάδα ένοπλη η οποία στρέφεται ενάντια στο καθεστώς, ενάντια στην καθεστωτική τάξη.
Αυτή η κατηγορία είναι από μόνη της ομολογία ότι είμαστε πολιτικά υποκείμενα, ότι είχαμε πολιτικούς στόχους και ότι η δράση της ομάδας μας ήταν καθαρά πολιτική.

Δεν παραδέχεστε όμως, ότι είμαστε πολιτική οργάνωση, γιατί αυτό στην πραγματικότητα θα ήταν μια έμμεση ομολογία ότι υπάρχει ένα πολιτικό αντίπαλο δέος σε αυτό το σύστημα. Δηλαδή ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια πολιτική οργάνωση η οποία πρεσβεύει μια άλλου τύπου κοινωνία. Μια άλλου τύπου κοινωνική, πολιτική και οικονομική οργάνωση. Η αναγνώριση ότι έχετε απέναντί σας πολιτικούς αντιπάλους θα σήμαινε στην πραγματικότητα ότι αναγνωρίζετε πως στους κόλπους αυτής της κοινωνίας, αυτού του συστήματος που εσείς υπηρετείτε, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αγωνίζονται, βλέπουν, πρεσβεύουν, επιδιώκουν μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση.

Αυτό από μόνο του θα ήταν ένα πλήγμα στο ίδιο το καθεστώς σας. Το καθεστώς που εσείς υπηρετείτε. Εσείς όμως από την άλλη, θέλετε να προβάλλετε ως μονόδρομο αυτό το καθεστώς. Δηλαδή ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από αυτό το σύστημα. Ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από αυτή την κοινωνία. Θέλετε να πείσετε ότι είναι καταστροφική οποιαδήποτε προσπάθεια, οποιοσδήποτε αγώνας ν΄ απεγκλωβιστούμε από αυτή την κοινωνική κατάσταση. Θέλετε να πείσετε ότι είναι αδύνατη η ύπαρξη κοινωνίας χωρίς κράτος, χωρίς διευθυντές και διευθυνόμενους. Θέλετε να πείσετε ότι είναι αδύνατο να υπάρξει κοινωνία χωρίς αφέντες και δούλους. Θέλετε να πείσετε ότι είναι αδύνατο να υπάρξει κοινωνία χωρίς πλούσιους και φτωχούς. Όλα αυτά έχουν βέβαια ένα πολιτικό και θεωρητικό υπόβαθρο. Το γνωρίζουμε. Υπάρχουν θεωρητικοί όπως ο Μάλθους, ο Άνταμ Σμίθ, υπήρξαν πολλοί σε όλη την ιστορία του καπιταλιστικού συστήματος που εσείς υπηρετείτε, οι οποίοι θεωρητικοποιήσανε την ύπαρξη της φτώχειας, θεωρητικοποιήσανε το αδύνατο να υπάρξει κοινωνία έξω από τους κοινωνικούς διαχωρισμούς.

Αυτό το υπηρετείτε κι εσείς μέσα από αυτό το δικαστήριο. Όλη αυτή η θεωρία η οποία στην πραγματικότητα θέλει να πείσει ότι είναι η μοίρα του φτωχού να είναι φτωχός, είναι η μοίρα του καταπιεσμένου να είναι καταπιεσμένος και ότι όπως έλεγε ο Σμίθ για όσους τον γνωρίζουν, ότι το κυνήγι του κέρδους πάνω στο οποίο στην πραγματικότητα βασίζεται μια κοινωνία ανισοτήτων και αδικιών όπως η δική μας , είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθένα να βελτιώνει την οικονομική κατάστασή του, πατώντας πάνω στα κεφάλια των άλλων ανθρώπων. Αυτό το θεωρείτε εσείς αναφαίρετο δικαίωμα του καθένα. Είναι για εσάς αυτό που λέμε «οικονομική ελευθερία». Είναι αυτό που υπερασπίζεστε. Πρόκειται για μια προσπάθεια νομιμοποίησης της εγκληματικής φύσης του καθεστώτος. Αυτό το καθεστώς εμείς προσπαθούμε να το ανατρέψουμε ως οργάνωση. Αυτή την κοινωνία της ανισότητας θέλουμε να την ανατρέψουμε.

Θα αναφέρω τώρα ένα παράδειγμα σε σχέση με μια απόφαση του Αρείου Πάγου που αφορούσε την απάντησή του στην προσβολή της δικαστικής απόφασης για την 17Ν. Απαντώντας στο ζήτημα της «τρομοκρατικής» οργάνωσης και του πολιτικού «εγκλήματος» που αναφέρετε εσείς -σε εισαγωγικά για μένα όλα αυτά είχε πει ο Άρειος Πάγος επικαλούμενος την αντικειμενική θεωρία, ότι κάποιος που στρέφεται με την δράση του κατά της συντεταγμένης τάξης της χώρας και επιδιώκει την ανατροπή ή έστω την αλλοίωσή της, για να αναγνωριστεί ως πολιτική η δράση του, δεν αρκεί μόνο η πρόθεση -γιατί ως προς την πρόθεση υποτίθεται ότι αναγνωρίζετε πως είναι πολιτικά τα κίνητρα-, αλλά καθορίζεται από το αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής. Δηλαδή, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος ο Άρειος Πάγος λέει: εφόσον εσείς δεν καταφέρετε να ανατρέψετε το καθεστώς, δεν είσαστε πολιτικοί κρατούμενοι, δεν είναι πολιτική η φύση της υπόθεσής σας. Αυτό είναι μια άλλου τύπου ομολογία. Ποια; Ότι «εμείς πάμε με τον νικητή». Δηλαδή, «αν εσείς καταφέρνατε και νικούσατε, τότε θα σας αναγνωρίζαμε ως πολιτικά όντα. Δεν το καταφέρατε, άρα δεν είναι πολιτική η δράση σας. Έχετε μια μειοψηφική δράση».

Είναι λογικό μια οργάνωση όπως ο Επαναστατικός Αγώνας από μόνος του να μην μπορεί να φέρει την ανατροπή. Χρειάζονται ολόκληρες πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες για να το καταφέρει. Αλλά αν υποθέταμε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας κατάφερνε και ανέτρεπε το καθεστώς, αυτό τι θα σήμαινε; Ότι αυτομάτως θα μας αναγνωρίζατε ως πολιτικά υποκείμενα. Θα παύαμε να είμαστε τρομοκράτες γιατί θα είμαστε οι νικητές. Που σημαίνει τι; Ότι και αυτό το δικαστήριο όπως και όλη η κουλτούρα που υπάρχει μέσα σε αυτό το σύστημα λέει πως «πάμε με αυτόν που νικάει». Αυτό σημαίνει πως «δεν μας ενδιαφέρει η ποιότητα αυτού του συστήματος. Δεν μας ενδιαφέρει η ποιότητα αυτής της οργάνωσης. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ποιος είναι από πάνω». Ο νικητής είναι που ορίζει ποιος είναι ο πολιτικός κρατούμενος, ποια είναι η πολιτική δίκη, ποιο είναι το πολιτικό υποκείμενο και ποιος είναι ο εγκληματίας, ποιος είναι ο τρομοκράτης και ποιος είναι αυτός που μπορεί να διασύρεται ως ποινικός εγκληματίας.

Για μένα θεωρείται δεδομένο πως μέσα σε μια κοινωνία όπως η δική μας, όπως αυτή που υπάρχει σήμερα, μέσα σε μια κοινωνία που κυριαρχεί το κράτος σαν μηχανισμός εξουσίας είναι αναπόφευκτο ότι οι αξίες αυτής της κοινωνίας θα ορίζονται από το ποιος νικάει. Ποιος έχει την εξουσία στα χέρια του. Αυτός δίνει νόημα στα πράγματα. Αυτός που είναι από κάτω και αγωνίζεται, θα ορίζεται από αυτούς που τον εξουσιάζουν με τους όρους που αυτοί θέτουν.

Αυτό συμβαίνει και εδώ πέρα. Δηλαδή στην πραγματικότητα και σεις οι ίδιοι, αν τυχόν μια ομάδα κατάφερνε να καταλύσει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, αμέσως θα έπρεπε να αλλάξετε την στάση σας και να πείτε «ναι, είναι πολιτικά υποκείμενα».

Κατά ανάλογο τρόπο αν υποθέσουμε ότι γινόταν μια κοινωνική επανάσταση και καταφέρναμε να ανατρέψουμε αυτό το καθεστώς, αυτό το σύστημα. Σ΄ αυτή την περίπτωση μπορούμε να φανταστούμε για παράδειγμα τον Παπανδρέου να επιχειρεί να πολεμήσει αυτή την επανάσταση. Να οργανωθεί, να φέρει στρατό και να επιτεθεί ενάντια στην προσπάθειά μας την κοινωνική να ανατρέψουμε την καθεστωτική τάξη. Σ΄ αυτή την περίπτωση με βάση τη δικιά σας λογική αυτός που θα είναι ο ηττημένος, αυτός θα είναι ο τρομοκράτης, αυτός θα είναι ο εγκληματίας. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτός να είναι πολιτικό υποκείμενο πλέον, εφόσον είναι ηττημένος. Αυτά τα συζητάμε βέβαια θεωρητικά γιατί στην περίπτωση που εμείς είμαστε οι νικητές δεν θα υπήρχε καν θέμα κατηγοριών.

Τώρα θα ήθελα να τοποθετηθώ σε σχέση με ζητήματα που έθεσε και ο σύντροφος Μαζιώτης και αφορά στο ποιος είναι αυτός που μπορεί να μιλάει για τρομοκράτες από ποια θέση μιλάει, ποιους κατηγορεί ως τρομοκράτες.

Ο Επαναστατικός Αγώνας -όπως είχαμε αναφέρει και στη δήλωσή μας την πρώτη μέρα της δίκης- είναι στην πραγματικότητα μια καθαρά πολιτική οργάνωση, έχει βαθιά κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά, αγωνίζεται για την οικονομική ισότητα και την πολιτική ελευθερία όλων των ανθρώπων.

Είναι πραγματικά εξοργιστικό -ειδικά μέσα στις συνθήκες που ζούμε σήμερα- εμείς να κατηγορούμαστε ως τρομοκράτες, τη στιγμή που όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας συνιστούν ένα τεράστιο έγκλημα.

Αυτό που υπηρετεί αυτό το δικαστήριο είναι ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα που βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Μια κρίση που είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας διαδικασίας βαθιάς καταπίεσης και εκμετάλλευσης όλης της υφηλίου και της οποίας τα αποτελέσματα βιώνουν σήμερα όλοι οι άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι, οι «αξιότιμοι κύριοι» του συστήματος, οι επενδυτές, οι βιομήχανοι, οι κεφαλαιοκράτες, στην πραγματικότητα αδιαφορούν για τη ζωή του καθένα, στην πραγματικότητα το κέρδος είναι η μόνη αξία για αυτούς. Πηγαίνουν και επενδύουν στα χρηματιστήρια που στην πραγματικότητα είναι ο ναός του χρήματος και ο μηχανισμός που νομιμοποιεί την ευθανασία ολόκληρων τμημάτων του πληθυσμού παγκόσμια. Εμείς πήγαμε σαν οργάνωση και το χτυπήσαμε το χρηματιστήριο, δεν το κρύψαμε, το παραδεχτήκαμε και καλά κάναμε -φέρνω το παράδειγμα μιας ενέργειας για την οποία εσείς μας κατηγορείτε με βάση το ποινικό σας δίκαιο. Στα χρηματιστήρια πάει ο κάθε «ευυπόληπτος» καπιταλιστής με τις σαμσονάιτ και τις γραβάτες του και για να αυξήσει το δικό του κέρδος και την δικιά του περιουσία, επενδύει σε ανθρώπινες ζωές λες και είναι τα στραγάλια. Δεν έχει καμιά σημασία γι΄ αυτόν αν επενδύει σε φιστίκια, αν επενδύει στο χρέος χωρών, αν επενδύει στο θάνατο ανθρώπων. Γιατί όποιος έχει ασχοληθεί στοιχειωδώς με αυτά τα ζητήματα -δεν χρειάζεται να έχει κανείς πτυχίο της ΑΣΟΕΕ ή τέλος πάντων, κάποιου οικονομικού πανεπιστημίου- όποιος έχει στοιχειωδώς ασχοληθεί με το τι σημαίνει στην εποχή μας επένδυση στα χρηματιστήριο, στα χρηματιστήρια τροφίμων, στα χρηματιστήρια των παραγώγων που οι ίδιοι οι μεγαλο-επενδυτές χαρακτηρίζουν ως όπλα μαζικής καταστροφής, καταλαβαίνει ότι τέτοιου είδους επενδύσεις στην πραγματικότητα έχουν σαν αποτέλεσμα το θάνατο στην κυριολεξία εκατοντάδων, χιλιάδων ανθρώπων.

Η πρόσφατη κρίση των τροφίμων το 2008, όποιος τη θυμάται, είχε κατεβάσει εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους Πολλοί άνθρωποι πέθαναν. Περιθωριοποιήθηκαν παρά πολλοί. Τάξεις ολόκληρες εξαφανίστηκαν, πετάχτηκαν στο περιθώριο.

Με την κρίση που βιώνουμε σήμερα, θεωρούν οι ελίτ ότι αυτή η κοινωνική ευθανασία όπως εγώ την ονομάζω, είναι η μόνη λύση στην πραγματικότητα για να βγάλουν το σύστημα από την σαπίλα, για να του δώσουν μια ανάσα ζωής. Δηλαδή έχουν ως σκοπό να θανατώσουν, όχι μόνο να περιθωριοποιήσουν, να θανατώσουν ψυχρά ανθρώπους προκειμένου να επιβιώσουν. Το γιατί αυτό, θα το πω και στην απολογία μου. Είναι μια μεγάλη ιστορία και την ανάλυση πιστεύω πως ο Επαναστατικός Αγώνας την έχει, την έχει καταθέσει και θα την ζωντανέψουμε και εδώ μέσα.

Πιστεύω πως είναι γελοίο αυτό το σύστημα, εμάς που είμαστε αγωνιστές, που από την εφηβεία μας αγωνιζόμαστε, που οι περισσότεροι από μας έχουμε συλληφθεί, έχουν ξυλοκοπηθεί, έχουμε συρθεί στα δικαστήρια πόσες φορές για αγώνες, για καταλήψεις, για πορείες, για ένα σωρό δραστηριότητες που αφορούν τον κοινό αγώνα στους δρόμους, εμάς που αγωνιστήκαμε μέσα στα πλαίσια του Επαναστατικού Αγώνα που επαναλαμβάνω, είναι μια πολιτική και με βαθιά κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά οργάνωση, εμάς που στην πραγματικότητα σταθήκαμε με ουσιαστικό τρόπο κοντά στους προλετάριους, που σταθήκαμε με ουσιαστικό τρόπο πλάι στους φτωχούς, που σταθήκαμε απέναντι στο κεφάλαιο, απέναντι στην εξουσία, που σταθήκαμε απέναντι στους πραγματικούς εγκληματίες, να μας κατηγορεί ως «τρομοκράτες». Είναι γελοίο να είμαστε εμείς αυτοί που μπήκαμε φυλακή, να διακυβεύεται η ίδια μας η ζωή, να διακυβεύεται να ξαναμπούμε φυλακή για πάρα πολλά χρόνια.

Στην πραγματικότητα αυτό εδώ το δικαστήριο δεν πιστεύω πως είναι αμερόληπτο. Γίνεται μια ειδική δίκη, σε ένα ειδικό χώρο, κάτω από ειδικές συνθήκες, χωρίς ΜΜΕ τα οποία αποβάλλονται από τις διαδικασίες, χωρίς δυνατότητα να υπάρξουν πρακτικά τα οποία αφορούν την καταγραφή μιας ιστορικής διαδικασίας. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι υπάρχει μια προμελέτη σε σχέση με αυτή την δίκη. Πιστεύω ότι παρόλο που δεν έχετε τη δυνατότητα να μας καταδικάσετε για επιμέρους ενέργειες, γιατί όλοι γνωρίζουν τι στοιχεία υπάρχουν και για εμάς τους τρεις που μας κατηγορείτε ως «αρχηγούς» της οργάνωσης, εμένα το Μαζιώτη και τον Γουρνά, τελικά θα μας καταδικάσετε. Εμείς έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη, έχουμε πει ότι είμαστε περήφανοι για την συμμετοχή μας, θα το επαναλάβουμε ξανά και ξανά. Αλλά όσον αφορά τις ενέργειες στοιχεία δεν υπάρχουν.

Όσον αφορά το θέμα της αρχηγίας έχω να επισημάνω το εξής: Εμείς είμαστε αναρχικοί και ως αναρχικοί όχι μόνο δεν δεχόμαστε την ιεραρχία, αλλά την απεχθανόμαστε κιόλας. Βέβαια πιστεύω, πως κάθε επαναστατική οργάνωση που δρα στο πλαίσιο του επαναστατικού αντάρτικου πόλης, δεν έχει ιεραρχία.

Εμείς παλεύουμε για να μην υπάρχει ιεραρχία στην κοινωνία. Δεν θα υπήρχε περίπτωση να φτιάξουμε μια οργάνωση η οποία θα είχε στο εσωτερικό της τις κοινωνικές δομές που υποτίθεται, παλεύουμε να ανατρέψουμε. Πιστεύω ότι ο Επαναστατικός Αγώνας στην πραγματικότητα είναι μια μικρογραφία αυτού που θέλουμε να περάσουμε ως μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, δηλαδή μιας οργάνωσης οριζόντιας, χωρίς αρχηγούς, χωρίς εξουσιαστές, χωρίς εξουσιαζόμενους.

Παρόλο που ούτε για την κατηγορία της «αρχηγίας» υπάρχει στην πραγματικότητα δυνατότητα να μας καταδικάσετε, θα το κάνετε. Η απόφαση να μας προσάψετε αυτή την κατηγορία είναι πολιτική. Και όσον αφορά τον Γουρνά, αυτός προέκυψε στην πορεία ως αρχηγός, δεν ήταν από την αρχή. Που σημαίνει τι; Ότι ανέλαβε την πολιτική ευθύνη ο Γουρνάς, άρα συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς που είναι αρχηγοί γιατί σηκώνει έτσι το πολιτικό βάρος μιας οργάνωσης. Εγώ σας λέω ότι αν υπήρχαν άλλοι πέντε που αναλάμβαναν, και αυτούς αρχηγούς θα τους βάζατε. Και θα μιλούσαμε πλέον για τι; Για μια οριζόντια αρχηγική οργάνωση. Έτσι;

Ένα άλλο πράγμα που θέλω να επισημάνω είναι το εξής: Όπως γνωρίζει το πανελλήνιο, τον Μαζιώτη και μένα κατ΄ επέκταση, μας παρακολουθούσαν από το 2002 που είχε αποφυλακιστεί ο σύντροφός μου μέχρι προσφάτως. Έχουν γίνει πολλές εκπομπές στην τηλεόραση για το λόγο αυτό. Δηλαδή ότι υπήρξε μια μακροχρόνια παρακολούθηση αυτών των δύο, κυρίως του Μαζιώτη -αλλά ζούσαμε μαζί oπότε κατ΄ επέκταση και μένα-, και δεν είχε παρουσιαστεί κανένα στοιχείο ούτε για την οργάνωση μας ούτε για τίποτα. Θέλω να πω το εξής: Πιστεύω ότι τελικά θα καταδικαστούμε και για την αρχηγία και για τις ενέργειες. Πιστεύω ότι είναι πολιτική απόφαση αυτή γιατί δεν μπορείτε να πείτε ότι «βγαίνουν αυτοί οι κύριοι, αναλαμβάνουν, μιλάνε δημόσια για τις θέσεις τους, υπερασπίζονται ενέργειες τέτοιου είδους και θα αφήσουμε να φύγουν με μια απλή συμμετοχή»,

Έχετε εντολή πιστεύω για την καταδίκη. Και θέλω να επισημάνω το εξής: ότι αυτή η απόφαση που θα βγει, θα είναι καταδικαστική και θα μας ρίξετε εκατοντάδες χρόνια φυλακή, θα δημιουργήσει ένα πολιτικό προηγούμενο. Το πολιτικό αυτό προηγούμενο ποιο είναι; Ότι όλοι αυτοί οι «κύριοι», πρώην υπουργοί Δημοσίας Τάξης , πρώην και νυν διευθυντές και διοικητές μυστικών υπηρεσιών και της αντιτρομοκρατικής, διάφοροι πράκτορες της CIA που μας παρακολουθούσαν κατά διαστήματα -για πόσο χρονικό διάστημα δεν μπορώ να γνωρίζω κιόλας-, όλες τέλος πάντων μυστικές υπηρεσίες της Ελλάδας, κάποιες του εξωτερικού, πολιτικοί παράγοντες της Ελλάδας, πρώην υπουργοί, κατ΄ επέκταση και οι ίδιες οι κυβερνήσεις στην πραγματικότητα είναι ανίκανες τελείως όσον αφορά στο θέμα της ασφάλειας. Δηλαδή τι; Σου λέει «είχατε τους αρχηγούς από το 2003 που ξεκίνησε η οργάνωση, τους παρακολουθούσατε συνεχώς και τι κάνατε; Τίποτα! Αυτοί δρούσαν ανενόχλητοι όλα αυτά τα χρόνια». Δηλαδή, ως «αρχηγοί» πηγαίναμε, οργανώναμε, πραγματοποιούσαμε, γράφαμε, σηκώναμε όλο το βάρος μιας οργάνωσης και από πίσω μας υπήρχαν ορδές μυστικών πρακτόρων και αστυνομικών.

Αυτά όλα δεν είναι πράγματα τα οποία τα λέω από την εμπειρία μου. Είναι καταγεγραμμένα σε κανάλια, σε τηλεοπτικούς εκπομπές, σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Και ο Μαρκογιαννάκης που ήταν πρώην υπουργός Δημοσίας Τάξης είχε αναλάβει να σηκώσει όλο το βάρος, να υπερασπίσει τις μυστικές υπηρεσίες της Ελλάδας και την αντιτρομοκρατική σε όλο το χρονικό διάστημα που προηγείται των συλλήψεών μας όσον αφορά τις παρακολουθήσεις και να πει ότι δεν διεκόπη ούτε στιγμή η παρακολούθησή μας.

Εγώ θα κάνω την εξής πρόκληση και θα πω: Φέρτε τους εδώ. Να τους καλέσουμε. Να καλέσουμε εδώ τον Μαρκογιαννάκη, να καλέσουμε τον Κοραντή, να καλέσουμε τον Χωριανόπουλο-αναφέρεται ο Χωριανόπουλος μέσα στις συνεντεύξεις του Μαρκογιαννάκη-να καλεστούν όλοι αυτοί οι «κύριοι». Καλέστε τον πρώην πρέσβη που ήταν όταν χτυπήθηκε η αμερικάνικη πρεσβεία. Να καλεστούν πράκτορες της CIA που μας παρακολουθούσαν. Να καλεστούν όλοι αυτοί οι «κύριοι» εδώ πέρα και να πουν δημοσίως -εμένα θα ήταν μεγάλη μου χαρά, πραγματικά σας διαβεβαιώνω- ότι «εμείς κύριοι, τους παρακολουθούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, μας φεύγανε για μεγάλα διαστήματα» -γιατί για να οργανωθεί μια ενέργεια της οργάνωσης χρειάζεται χρόνος, δεν γίνεται μέσα σε μια στιγμή-, «μας έφευγαν, εξαφανίζονταν, γίνονταν χτυπήματα και μετά ξαναγυρνάγανε και εμείς απλώς δεν κάναμε τίποτα». Δηλαδή, τους κουρελιάσαμε τα μέτρα ασφαλείας τελείως, τους ξεφτιλίσαμε. Να έρθουν να το πουν δημοσίως και εγώ σας διαβεβαιώνω ότι για τις ενέργειες αυτές που θα το πούνε θα τις αποδεχτώ. Θα αποδεχτώ και το μέρος που αφορά τις ενέργειες αυτές καθ΄ αυτές. Φέρτε τους εδώ. Χαρά μου είναι ως επαναστάτρια να ξεφτιλιστεί δημόσια το καθεστώς και να πει ότι είχαμε τους συγκεκριμένους (πρόκειται για πρωτοφανές φαινόμενο στα χρονικά του επαναστατικού κινήματος παγκοσμίως), μας ξεφτιλίσανε όλους και πήγανε και τα κάνανε. Εγώ σας διαβεβαιώνω ότι θα αναλάβω και τις ενέργειες.

Πόλα Ρούπα

Τον Απρίλη του 2010 σε κοινή επιστολή με τους συντρόφους μου Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη, αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή μας στον Επαναστατικό Αγώνα. Δηλώσαμε περήφανοι για την οργάνωση και για τον συναγωνιστή μας Λάμπρο Φούντα που σκοτώθηκε από μπάτσους στην ένοπλη συμπλοκή της Δάφνης.
Σήμερα βρίσκομαι απέναντί σας σ’ αυτό το ειδικό δικαστήριο αντιμέτωπος με βαρύτατες κατηγορίες που επισύρουν πολλά χρόνια φυλάκισης. Όλο αυτό το διάστημα έγινε εις βάρος μου συστηματική προσπάθεια, απ’ την πλευρά του κράτους, για να καμφθεί η βούλησή μου για αγώνα. Από τα βασανιστήρια και τους ξυλοδαρμούς στη ΓΑΔΑ, τη φυλάκισή μου μακριά από τον τόπο κατοικίας των παιδιών μου, μέχρι και την παραπομπή σε δίκη της συζύγου μου Μαρίας Μπεραχά που βρίσκεται εδώ ως συγκατηγορούμενή μου. Παρ’ όλα αυτά όμως, στέκομαι εδώ απέναντί σας και δηλώνω περήφανος για τον αγώνα μου, για τους συντρόφους μου, για την ιστορία του Επαναστατικού Αγώνα.

Η παρουσία μου εδώ δεν αποσκοπεί σε καμία περίπτωση στο να ελαφρύνω τη θέση μου, καθώς δεν αποδέχομαι οποιαδήποτε κατηγορία μου προσάπτει το αστικό καθεστώς. Δεν είμαι εγώ ο εγκληματίας ή ο τρομοκράτης, ούτε θεωρώ ότι οι ενέργειες της οργάνωσης ήταν καθ’ οποιονδήποτε τρόπο επιβλαβείς για την κοινωνία. Οι ενέργειες και οι παρεμβάσεις της οργάνωσης ήταν βαθύτατα πολιτικές και ωφέλιμες για την κοινωνία, καθώς στρέφονταν αποκλειστικά ενάντια στο καθεστώς, τους αξιωματούχους και τους λακέδες τους. Στρέφονταν ενάντια σε δομές και πρόσωπα του καπιταλιστικού συστήματος που καταπιέζει και καταδυναστεύει τους κοινωνικά αδύνατους.

Δεν είμαστε εμείς, λοιπόν, αυτοί που θα πρέπει να δικαστούν εδώ ως επικίνδυνοι για την κοινωνία. Επικίνδυνοι για την κοινωνία είναι αυτοί που εδώ και τόσα χρόνια κυβερνούν και ληστεύουν το λαό. Είναι αυτοί που υπηρετούν πιστά τα σχέδια της Τρόικας και του υπερεθνικού κεφαλαίου με στόχο να αφαιμάξουν και να εξαθλιώσουν τον ελληνικό λαό. Είναι αυτοί που επιβάλλουν δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα για να σώσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα υπερκέρδη του. Είναι αυτοί που καλύπτουν όλους όσοι έχουν καταχραστεί τον πλούτο και την εργασία του λαού και δεν έχουν ποτέ δικάσει κανέναν. Είναι αυτοί που εξαπολύουν τους φονιάδες τους για να καταστείλουν κάθε κοινωνική αντίδραση.

Εμείς ως αγωνιστές του Επαναστατικού Αγώνα, δράσαμε και δρούμε για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους, για έναν ελεύθερο κόσμο όπου θα επιτευχθεί η πλήρης ισότητα των ανθρώπων σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Η οργάνωση γεννήθηκε μέσα στα προλεταριακά στρώματα της κοινωνίας και πάντα πάλευε για τα συμφέροντά της. Κάθε ενέργειά της, κάθε προκήρυξή της ήταν μια αχτίδα φωτός για την κοινωνία, μια κραυγή ανακούφισης για τους καταπιεσμένους, μια ελπίδα ότι μπορεί να ανατραπεί αυτό το άδικο καθεστώς. Οι καταπιεσμένοι, οι αδύνατοι, οι προλετάριοι, οι άνεργοι, οι ταξικοί σύμμαχοί μας είναι αυτοί που πρέπει να μας κρίνουν και όχι εσείς. Στο δρόμο, τις πλατείες, τις συνελεύσεις… Εκεί που έχουν καταδικάσει όλους εσάς.

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω, λοιπόν, ότι τόσο αυτό το ειδικό δικαστήριο, όσο και οποιοδήποτε άλλο δικαστήριο του αστικού καθεστώτος, δε μπορεί να δικάσει ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις. Αυτό για τον πολύ απλό λόγο ότι τα συμφέροντα τα οποία εξυπηρετείτε και η τάξη στην οποία ανήκετε βρίσκονται a priori απέναντί μας. Το δικαστήριο αυτό είναι ταξικό και δικάζει με το «δίκαιο» του ισχυρού απέναντι στο επαναστατικό δίκαιο, το δίκαιο μιας χούφτας αγωνιστών που παλεύουν για την κοινωνική απελευθέρωση. Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα δε μπορεί να κριθεί από εσάς, γιατί πολύ απλά η δράση αυτή στρέφεται εναντίον σας, του καπιταλιστικού συστήματος και της ταξικής δικαιοσύνης που πιστά υπηρετείτε. Είμαστε δυο εμπόλεμες δυνάμεις. Εσείς θωρακίζεστε πίσω από ειδικά διαμορφωμένους χώρους εντός των φυλακών, πίσω από ειδικές νομοθεσίες και σκοπεύετε πριν μας καταδικάσετε, να μας λοιδορήσετε και να αποπολιτικοποιήσετε τη δράση μας. Η δικιά μας παρουσία εδώ αποσκοπεί στο να αντιστρέψουμε τις εις βάρος μας κατηγορίες εναντίον σας, στο σύστημα που υπηρετείτε και να καταδείξουμε ότι οι δικές σας πράξεις είναι εγκληματικές και επικίνδυνες για την κοινωνία. Η πολιτική μάχη που θα δοθεί σ’ αυτό το δικαστήριο αποτελεί για εμάς το βήμα για να αναδειχθεί το δίκιο του αγώνα μας. Σε αυτήν τη μάχη δεν είμαστε μόνοι μας. Έχουμε πλάι μας ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που έχει απαξιώσει το πολιτικο-οικονομικό σύστημα και απαιτεί δυναμικά να φύγουν όλοι οι παράγοντές του απ’ τον τόπο. Το γεγονός αυτό αποτελεί δικαίωση των επιλογών μας. Ο ένοπλος αγώνας ενάντια στο καθεστώς είναι σήμερα πιο επίκαιρος και πιο επιτακτικός από ποτέ. Γιατί δεν υπάρχει, για εμάς τους προλετάριους, άλλος τρόπος για να ξεπεράσουμε επιτυχώς την κρίση παρά να κάνουμε επανάσταση. Στην ταξική σύγκρουση που θα ακολουθήσει το επόμενο διάστημα τόσο εντός όσο και εκτός αυτής της αίθουσας, στο δρόμο, εμείς θα νικήσουμε.

Κώστας Γουρνάς