ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΣΤΑΣΗ ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ (24.10.2011)

Posted on by
Reply
Θέλω να πω ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικό εγκληματία ή αδικηματία, ούτε μ’ αυτή την έννοια. Δεν θεωρώ ότι έχω κάνει κανένα έγκλημα αποδεχόμενος ότι ήμουνα μέλος μιας οργάνωσης η οποία έβαλε βόμβες, έχει πυροβολήσει τους μπάτσους και τα λοιπά ή έχει αποπειραθεί να εκτελέσει τον πρώην υπουργό Δημοσίας Τάξης τον Βουλγαράκη. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικό εγκληματία ούτε αδικηματία.

Καταρχήν θέλω να αναφέρω γιατί θα απορρίψετε την ένσταση αυτή. Για τους εξής λόγους. Κι αυτή είναι μια πολιτική απόφαση όπως και οι υπόλοιπες που θα τις απορρίψετε, είτε για τη δημοσιότητα είτε για την αλλαγή της αίθουσας. Γιατί έγιναν οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι; Πρώτος του Σταθόπουλου το 2001, όταν ήταν υπουργός ο Σταθόπουλος, κι ο δεύτερος «αντιτρομοκρατικός» του Παπαληγούρα, επί Νέας Δημοκρατίας το 2004. Είπε και κάποια πράγματα ο κύριος Φυτράκης για το Μικτό Ορκωτό. Τι σημαίνει αυτό; Οτι εσείς που είστε επαγγελματίες δικαστές, που πληρώνεστε για να βάζετε τον κόσμο φυλακή, αυτή είναι η δουλειά σας, δεν εμπιστεύεστε τους πολίτες. Δεν θεωρείτε ότι ένας πολίτης, ο οποίος δεν θα είναι δικαστής, κάτι άλλο θα κάνει, όπως υδραυλικός, ότι θα μπορούσε να κρίνει επαρκώς πολιτικά ζητήματα. Τότε όμως, η κρατική προπαγάνδα (δεν ακούγονται κάποιες λέξεις) ότι δε μπορούμε ν’ αφήσουμε για τέτοια ζητήματα τους πολίτες ενόρκους. Γιατί μπορεί να εκφοβίζονται, γιατί μπορεί να τρομοκρατούνται, μπορεί να δέχονται απειλές, για παράδειγμα. Αυτό ήτανε ψέμα. Κανείς ποτέ στην Ελλάδα δεν έχει εκφοβιστεί ή δεν έχει απειληθεί, ένορκος σε δίκη παλιού Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου που δίκαζε υποθέσεις μελών ένοπλης επαναστατικής δράσης.

Ο μόνος λόγος για τον οποίο οι υποθέσεις αυτές φύγανε από τα Μικτά Ορκωτά και πήγανε σε δικαστήρια όπως τα δικά σας, που είσαστε επαγγελματίες δικαστές, ήταν γιατί δεν εμπιστεύεστε τους ενόρκους πολίτες, οι οποίοι μπορεί να κρίνουν πολύ διαφορετικά από σας γιατί εσείς είσαστε υπάλληλοι του κρατικού μηχανισμού και ο ρόλος σας είναι εμφανής, ενώ ένας πολίτης ένορκος μπορεί να πει ναι, θεωρώ ότι η δράση αυτού του συγκεκριμένου ανθρώπου είναι πολιτική κι ακόμη και στο ποινικό σκέλος μπορεί να ρίξει πιο χαμηλές ποινές.

Στην προηγούμενη τοποθέτησή μου στις 24 του Οκτώβρη είχα πει κάποια πράγματα για το ρόλο σας, για το ρόλο σας ως δικαστηρίου, ότι είστε ένα ειδικό δικαστήριο. Ο «αντιτρομοκρατικός» νόμος κατασκεύασε την κατηγορία της «σύστασης τρομοκρατικής οργάνωσης» ή «εγκληματικής οργάνωσης» ή όπως αλλιώς, για τον απλούστατο λόγο ότι θέλει να μεγιστοποιήσει τις ποινές οι οποίες επιβάλλονται σε αυτές τις υποθέσεις. Παντού έχει γίνει αυτό το πράγμα. Τώρα έχετε βγάλει νόμο με τον οποίο κάποιος καταδικάζεται μέχρι δέκα χρόνια μόνο και μόνο ως μέλος οργάνωσης, χωρίς να καταδικάζεται για τίποτα άλλο, για πράξη ή ενέργεια. Και με την κατηγορία της «διεύθυνσης», είναι ακόμα περισσότερο, είναι μεγαλύτερη η ποινή που ρίχνεται σ’ αυτή την περίπτωση. Εμείς δηλαδή ως «διευθυντές», υποτιθέμενοι, η κατηγορία είναι από δέκα έως είκοσι χρόνια. Δηλαδή ο μόνος λόγος που φτιάξατε αυτούς τους νόμους, είναι απλά για να μας ρίξετε παραπάνω χρόνια και ποινές.

Εχω ξαναδικαστεί το 1999 για παρόμοια πράξη, απόπειρα βομβιστικής επίθεσης στο Υπουργείο Ανάπτυξης το 1997. Η πράξη εκείνη είχε γίνει ως πράξη αλληλεγγύης στον αγώνα κάποιων χωριών του Στρυμωνικού Κόλπου για να μην εγκατασταθεί πολυεθνική εταιρία χρυσού τότε. Τότε είχα δικαστεί από Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, το οποίο δικαστήριο με είχε καταδικάσει σε 15 χρόνια την ποινή. Υπήρχε όμως και μια καινοτόμος περίπτωση τότε. Μου είχανε βάλει το ελαφρυντικό των μη ταπεινών ελατηρίων. Εγώ δεν ξέρω αν ήταν αυτό ομόφωνο, δε θυμάμαι τουλάχιστον. Πάντως αυτό έγινε για μία και τελευταία φορά, δεν πρόκειται να ξαναγίνει ποτέ. (Παρέμβαση Π. Ρούπα: η απόφαση ήταν ομόφωνη). Η συντρόφισσα μου λέει ότι όλοι το είχαν δεχτεί αυτό το πράγμα.

Τι σήμαινε αυτό το πράγμα τότε δηλαδή; Οτι ναι μεν θα σε καταδικάσω 15 χρόνια, έκανες ας πούμε ένα έγκλημα, αλλά τα κίνητρά σου δεν ήταν ταπεινά. Δηλαδή, δεν ήταν και τόσο έγκλημα, ας πούμε, στην πραγματικότητα. Σε τέτοια πράγματα δε θα μπορούσε (δεν ακούγονται μερικές λέξεις) ποτέ. Και ούτε το έκανε κανένα δικαστήριο μετέπειτα. Αυτό που δίκασε τη 17 Νοέμβρη και τον ΕΛΑ, δε θα μπορούσε ποτέ να πεί εσύ ισόβια, εσύ κι εσύ 25 χρόνια φυλάκιση, αλλά υπάρχουν αυτά τα αίτια. Γιατί αυτό στην πραγματικότητα είναι έμμεσος τρόπος, ότι τότε θα αναγνωρίζοταν ότι ναι, έχω πολιτικά κίνητρα!
Τι λέει τώρα το κατηγορητήριο σε μας και τι λέει γενικά; Οτι κατηγορούμαστε για πράξεις και ενέργειες οι οποίες σε τέτοιο βαθμό είχαν σκοπό να βλάψουν, λέει, θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μιας χώρας ή ενός οργανισμού. Παρ’ όλο που επίσημα ποτέ δεν πρόκειται να μας αναγνωρίσετε ως πολιτικά υποκείμενα, τα οποία έχουν πολιτική δράση, αυτή και μόνο η φράση μες στο κατηγορητήριο –δικά σας είναι αυτά που λέω του εισαγγελέα του κυρίου Μακρόπουλου– λέει ότι ναι, μάγκες, εσείς θέλετε να ανατρέψετε το Σύνταγμα, θέλετε να ανατρέψετε τις πολιτικές και οικονομικές δομές ενός κράτους, στην πραγματικότητα της Ελλάδας. Αυτό, είναι απόδειξη ότι η δράση μας είναι πολιτική.

Οταν συλληφθήκαμε τον Απρίλιο του 2010, υπήρξε μια άλλη δήλωση, τότε διέρευσε, που στην πραγματικότητα αποδείκνυε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια πολιτική οργάνωση. Είχανε πει τότε, στο «Βήμα» το αναφέρανε, 18/4/2010. Η δήλωση έλεγε τα εξής, κυβερνητικοί παράγοντες που δεν κατονομάζονται: «Είναι πιθανόν να μην αντέξουμε ένα μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα που θα πλήξει την εικόνα της Ελλάδας ανεπανόρθωτα. Θα τελείωνε την οικονομία μέσα σε ώρες». Μπορώ να πω, και το έχουμε πει δηλαδή σε κάποια κείμενα μας, πως αυτό κρύβει μια αλήθεια. Εμείς αυτό θέλαμε να κάνουμε. Αυτός είν’ ο σκοπός μας. Και αν δε συλλαμβανόμασταν, αυτό θα κάναμε. Αυτή όμως η φράση αποδεικνύει ότι εμάς μας θεωρούσαν πολιτική απειλή για την οικονομία της χώρας.

Ολες οι ενέργειες που έχει κάνει ο Επαναστατικός Αγώνας, η επίθεση στα δικαστήρια, τα υπουργεία Απασχόλησης και Οικονομίας, που έχει αποπειραθεί να εκτελέσει τον Βουλγαράκη, η επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία, που χτύπησε τράπεζες όπως τη Citibank, τη Eurobank, το χρηματιστήριο και τους αστυνομικούς, ήταν όλες πολιτικές πράξεις. Τι θεωρείτε, έγιναν πράξεις για ιδιοτελείς σκοπούς; Θεωρείτε δηλαδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ότι αυτές οι πράξεις έγιναν για ιδιοτελείς σκοπούς; Θα κερδίζαμε κάτι εμείς δηλαδή; Δεν λέει κάτι το βούλευμα όσον αφορά αυτό. Τι θεωρείτε έγκλημα, ποινικό, ποιον βλάψαμε, βλάψαμε το λαό; Σαφώς και βλάψαμε κάποιους, αλλά όχι το λαό, όχι τους πολίτες. Βλάψαμε το σύστημά σας, βλάψαμε το καθεστώς που εσείς ως επαγγελματίες δικαστές υπηρετείτε. Αυτό από μόνο του είναι πολιτική δράση.

Μας μέμφονται ότι η πολιτική δράση δεν είναι η βία. Πολιτική δράση δεν είναι η βία, ότι υπάρχουν άλλα μέσα, μη βίαια, ειρηνικά, με τα οποία μπορείς να διεξάγεις πολιτική δραστηριότητα. Δηλαδή, μόνο το κράτος θα μπορούσε να εξασκήσει βία πολιτική και όχι μια οργάνωση όπως εμείς. Εγώ θα παραφράσω, μάλλον θα χρησιμοποιήσω μια φράση, που είχε πει ο Κλαούζεβιτς, ότι ο πόλεμος που διεξάγουν τα κράτη είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Καταρχήν, εγώ πιστεύω ότι είναι κατεξοχήν πολιτική δράση η βία που διεξάγουν τα κράτη, που διεξάγει ας πούμε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός.

Θεωρώ ότι και η ένοπλη επαναστατική δράση, με τον τρόπο που την διεξάγαμε εμείς, είναι και αυτή μια πολιτική κατεξοχήν δράση. Ολοι οι στόχοι που εμείς επιλέξαμε να χτυπήσουμε αναλογούν στο κατηγορητήριο που λέει ότι θέλαμε να χτυπήσουμε πολιτικές δομές και οικονομικές δομές του κράτους.

Για παράδειγμα, μπορώ να αναφέρω το εξής: ότι η επίθεση στο υπουργείο Απασχόλησης έγινε ως αντίποινα για το σχεδιαζόμενο νομοσχέδιο του τότε υπουργού Απασχόλησης, Πάνου Παναγιωτόπουλου, το οποίο προέβλεπε την ουσιαστική κατάργηση του οκταώρου με την ελαστικοποίηση του ωραρίου, την κατάργηση της υπερωριακής αμοιβής, τη θεσμοθέτηση του διευθυντικού δικαιώματος για αύξηση του ορίων απολύσεων. Αντίστοιχα, η επίθεση που έγινε έξι μήνες μετά στο υπουργείο Οικονομίας έγινε ως απάντηση στην πολιτική του συγκεκριμένου υπουργείου να εφαρμόσει έναν προϋπολογισμό λιτότητας, που έκοβε τις δημόσιες δαπάνες ακολουθώντας ένα οικονομικό πρόγραμμα που ήταν αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρωτικών αλλαγών που εφάρμοζε η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Αν αυτά δεν είναι πολιτικά, τότε τι είναι;

Οι επιθέσεις του 2009, όταν στην πραγματικότητα η οικονομική κρίση χτυπούσε την Ελλάδα, τότε είχαν γίνει. Απόπειρα ανατίναξης των κεντρικών γραφείων της Citibank στη Κηφισιά (ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία της οργάνωσης). Το χτύπημα στο υποκατάστημα της Citibank στη Νέα Ιωνία, η ανατίναξη του υποκαταστήματος της Eurobank στην Αργυρούπολη, η επίθεση στο Χρηματιστήριο –ήταν η τελευταία– αποτελούσαν μέρος μιας στρατηγικής της οργάνωσης την περίοδο εκείνη να επιτεθεί σε δομές του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου που θεωρούνταν υπεύθυνες για την οικονομική κρίση και τροφοδοτούνταν από αυτήν. Για παράδειγμα, η Citibank και η Eurobank είναι και οι δυο κάτοχοι ελληνικών ομολόγων, είναι δηλαδή δανειστές του ελληνικού κράτους και έχουν σωθεί και οι δυο με τα λεφτά των πολιτών που διέθεσαν, που λήστεψαν στην πραγματικότητα τα κράτη, το αμερικάνικο και το ελληνικό, για να τις διασώσουν αντιστοίχως.

Αλήθεια, ο λαός και οι εργαζόμενοι πιστεύετε ότι τρομοκρατήθηκαν από τις επιθέσεις μας αυτές; Εγώ πιστεύω, ότι ο λαός και οι εργαζόμενοι πιστεύουν στην πραγματικότητα, ότι αυτούς που χτυπήσαμε αυτοί αποτελούν εγκέφαλους της τρομοκρατίας. Δηλαδή οι τράπεζες, οι επενδυτές του χρηματιστηρίου, οι υπουργοί, τα υπουργεία τα οποία εφαρμόζουν τις πολιτικές αυτές, καταλήστευσης του λαού. Ούτε φυσικά πιστεύω ότι ο λαός θεωρεί ότι τρομοκρατήθηκε επειδή η οργάνωση έχε χτυπήσει επίλεκτα τμήματα από τους περιβόητους αστυνομικούς. Αν τώρα κατέβει κάποιος σε κάποια απεργία θα διαπιστώσει με τι λύσσα μιλάει ο λαός για τους αστυνομικούς. Γιατί αυτοί βιαιοπραγούν εναντίον του. Στην πραγματικότητα τι είναι οι αστυνομικοί; Ούτε εσείς έχετε σχέση με τη δικαιοσύνη ούτε η αστυνομία έχει σχέση με τη δικαιοσύνη. Στην πραγματικότητα υπάλληλοι είστε ενός μηχανισμού. Και αυτός ο μηχανισμός δεν έχει άλλη αποστολή απ’ το να προστατεύει τα συμφέροντα των πλουσίων, όχι των φτωχών, ούτε του λαού, Αυτό είστε στη πραγματικότητα. Είστε μισθοφόροι, γρανάζια αυτού του μηχανισμού.

Δεν πιστεύω λοιπόν ότι ο λαός, τουλάχιστον σημαντική μερίδα του λαού πιστεύει ότι αυτό που κάναμε εμείς είναι τρομοκρατία. Ουτε καν μπορεί να το λέει.

Η επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία είναι μια ενέργεια που μιλάει από μόνη της. Λένε οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, υπάρχει ένα τηλεγράφημα του WikiLeaks της γνωστής ιστοσελίδας. Λένε οι Αμερικάνοι μετά την επίθεση που έγινε το 2007: Στην Ελλάδα η δίδυμη απειλή του εξτρεμισμού και της βίας πηγάζει περισσότερο από αντιαμερικανικά, αντινατοϊκά και κατά της παγκοσμιοποίησης αισθήματα, τα οποία έχουν βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία. Αυτό από μόνοι τους μας λένε οι Αμερικάνοι, οι οποίοι μας είχαν επικηρύξει –όχι σαν πρόσωπα, γιατί δεν μας ξέρανε τότε, ως μέλη της οργάνωσης– με ένα εκατομμύριο δολάρια γι’ αυτή την επίθεση. Ουσιαστικά τι λένε εδώ; Οτι έχουμε τη συμπαράσταση μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, η οποία έχει και ιστορική μνήμη για το τι ρόλο έχουν παίξει οι Ηνωμένες Πολιτείες ως το μεγαλύτερο κράτος τρομοκράτης στην ιστορία και αυτού του τόπου. Επέμβαση στον εμφύλιο, ρόλο στο πραξικόπημα του 1967, και τι ρόλο έχουν παίξει σε ένα σωρό επεμβάσεις στρατιωτικές, πραξικοπήματα σε όλο τον κόσμο. Στη Λατινική Αμερική, στην Τουρκία, στο Ιράκ, τη Γουατεμάλα, στην Ουρουγουάη, στην Αργεντινή, στη Χιλή, στις Φιλιππίνες και αλλού.

Σοβαρά, πιστεύει κανένας από τον ελληνικό λαό ότι τρομοκρατήθηκε από την επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία; Πείτε τουλάχιστον, ότι ναι κάποιοι τρομοκρατήθηκαν, αλλά όχι ο λαός, ούτε οι πολίτες. Τρομοκρατήθηκε το καθεστώς σας. Ναι, τρομοκρατήσαμε, τρομοκρατήσαμε τους τρομοκράτες. Δεν είμαστε εμείς τρομοκράτες, ούτε εγκληματίες. Να έχετε ειλικρινά την πρόθεση να μας αναγνωρίσετε τουλάχιστον, ναι θα σας καταδικάσουμε κύριοι γι’ αυτό που είστε, για αυτό που είμαστε ως πολιτικοί αντίπαλοι. Οχι να μιλάτε, να λέτε υποκρισίες για κίνδυνο κατά πολιτών, για τυφλή τρομοκρατία ή τυφλά χτυπήματα. Αυτά ήθελα να πω.

Νίκος Μαζιώτης

ΠΗΓΗ:

2η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ (24.10.11)

Posted on by
Reply
Η δεύτερη συνεδρίαση της δίκης του Ε.Α. ξεκίνησε στις 24.10.2011 με τον εισαγγελέα Α. Λιόγα να αποδίδει επιγραμματικά τις κατηγορίες.

Στην συνέχεια ο πρόεδρος της έδρας Ν. Δαύρος έδωσε το βήμα στους 8 κατηγορούμενους για την υπόθεση, για να τοποθετηθούν εάν θέλουν συνοπτικά για τις κατηγορίες που τους απαγγέλλονται.

Αρχικά τοποθετήθηκαν ο Νίκος Μαζιώτης, η Πόλα Ρούπα και ο Κώστας Γουρνάς, όπου υποστήριξαν ότι οι ενέργειες και οι δράσεις της οργάνωσης είναι καθαρά πολιτικές, αφού στρέφονται ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, ενάντια σε δομές που καταπιέζουν και εξαθλιώνουν τον λαό. Δήλωσαν επίσης ότι αντιστρέφουν τις κατηγορίες περί ΄΄τρομοκρατικής΄΄ οργάνωσης και ότι στο ειδώλιο θα έπρεπε να βρίσκονται αυτοί που διαπράττουν εγκλήματα κατά των λαών, ενώ παράλληλα επιτέθηκαν και κατά της αστικής δικαιοσύνης, κατηγορώντας την για νομιμοποίηση της εγκληματικής φύσης του καθεστώτος. Στην κατηγορία που τους αποδίδεται για διεύθυνση ’’ τρομοκρατικής’’ οργάνωσης, απάντησαν ότι ως αναρχικοί αποστρέφονται την ιεραρχία, καθώς οραματίζονται μια κοινωνία χωρίς αυτήν.

Οι Χ. Κορτέσης, Β. Σταθόπουλος και Σ. Νικητόπουλος δήλωσαν εν συντομία ότι αρνούνται τις κατηγορίες για συμμετοχή στην οργάνωση και θεωρούν τις διώξεις τους πολιτικές. Ο Κ.Κάτσενος όμοια δήλωσε ότι αρνείται το σύνολο των κατηγοριών, ενώ η Μ.Μπεραχά αρνήθηκε ότι είναι μέλος του Ε.Α. και θεωρεί ότι η δίωξη της είναι καθαρά εκδικητικής φύσεως επειδή είναι σύζυγος του Κ.Γουρνά.

Μετά το τέλος των τοποθετήσεων ο πρόεδρος ανάγνωσε την λίστα των μαρτύρων του κατηγορητηρίου.

Στην συνέχεια ο συνήγορος Σ.Φυτράκης ζήτησε από την έδρα να αναγνωστεί το παραπεμπτικό βούλευμα για να πάρουν θέση οι κατηγορούμενοι και οι συνήγοροι επί του βουλεύματος. Μετά την πολύωρη ανάγνωση του κατηγορητηρίου (περίπου 2,5 ώρες), οι συνήγοροι Σ. Φυτράκης, Δ. Βαγιανού, Γ. Ραχιώτης, Α. Παπαρούσου, Β. Γιαννακοπούλου και Κ. Νταϊλιάνας άσκησαν ένσταση επί του βουλεύματος, μιλώντας για ένα κατηγορητήριο αόριστο και άκρως γενικευμένο.

Συγκεκριμένα ανέφεραν:’’ Πώς γίνεται όλοι να είναι υπεύθυνοι για όλα;’’ Οι πράξεις για να αποδοθούν κατ’ ιδίαν, πρέπει να αναφερθεί τι συγκεκριμένες ενέργειες έχει κάνει ο καθένας. Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης δεν αποτελεί τυποποίηση αδικήματος. Η πράξη είναι αυτή που πρέπει να τυποποιείται σε αδίκημα.

Η συνεδρίαση διακόπηκε για την Τρίτη 01.11.11 στις 09:00 πμ., όπου και θα ανακοινωθεί η απόφαση του δικαστηρίου επί της ένστασης.

1η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 5.10.11

Posted on by
Reply
Εκτός δικαστικής αίθουσας βρισκόταν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην πρώτη συνεδρίαση του έκτακτου τρομοδικείου που άρχισε να εκδικάζει στην αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα. Αναφερόμαστε στην πολιτική δήλωση που διάβασε εκ μέρους των τριών μελών του Επαναστατικού Αγώνα η Πόλα Ρούπα, την οποία παραθέτουμε ολόκληρη παρακάτω. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.

Το σκηνικό έξω από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού έμοιαζε κάπως σουρεαλιστικό. Δεκάδες άνθρωποι περίμεναν τη σειρά τους για να μπουν στο χώρο της δικαστικής αίθουσας, όπου σε λίγο θα ξεκινούσε μια σημαντική πολιτική δίκη, ενώ μερικές δεκάδες μέτρα πιο πάνω, ακριβώς έξω από την πύλη των ανδρικών φυλακών, ήταν συγκεντρωμένοι με πανό και φωνάζοντας συνθήματα οι εξωτερικοί φύλακες. Προς στιγμήν νομίσαμε ότι ήταν διαδήλωση αλληλεγγύης!

Τα αστυνομικά μέτρα ήταν πιο σκληρά και από τη δίκη της 17Ν, κυρίως με τη διασπορά ένοπλων (κουκουλοφόρων και μη) στο χώρο έξω από τη δικαστική αίθουσα.

Με την έναρξη της διαδικασίας από τον πρόεδρο του τρομοδικείου Νικόλαο Δαύρο, οι κατηγορούμενοι ανακοίνωσαν τους συνηγόρους υπεράσπισής τους που είναι: για τους Νίκο Μαζιώτη και Πόλα Ρούπα, ο Σπύρος Φυτράκης και η Δάφνη Βαγιανού. Για τον Κώστα Γουρνά, τη Μαρία Μπεραχά και τον Βαγγέλη Σταθόπουλο, η Μαρίνα Δαλιάνη και η Δάφνη Βαγιανού. Για τον Χριστόφορο Κορτέση ο Γιάννης Ραχιώτης και η Παρασκευή Γιαννακοπούλου. Για τον Σαράντο Νικητόπουλο, ο Σπύρος Φυτράκης, η Αννυ Παπαρρούσου και ο Δημήτρης Κατσαρής. Για τον Κώστα Κάτσενο, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, ο Χάρης Λαδής και ο Φρειδερίκος Βέργαμος.

Αμέσως μετά, ο Σπύρος Φυτράκης δήλωσε εκ μέρους όλων των συνηγόρων υπεράσπισης, ότι συμμετέχουν στην αποχή που κήρυξε η ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας και πως παρίστανται μόνο για να μπορέσουν οι συνάδελφοί τους που υπερασπίζονται τον Κώστα Κάτσενο, ο οποίος διωκόταν και παραδόθηκε πριν μερικές μέρες ενόψει της δίκης, να ζητήσουν διακοπή για να μελετήσουν τη δικογραφία. Δήλωσε ακόμη, ότι όλοι οι κατηγορούμενοι επιθυμούν να είναι η δίκη ανοιχτή σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και ζήτησε από το δικαστήριο να επιτραπεί στα τηλεοπτικά συνεργεία να προσέλθουν στο χώρο του δικαστηρίου, προκειμένου οι κατηγορούμενοι να κάνουν πολιτικές δηλώσεις, να παρουσιάσουν την πολιτική τους άποψη. Η Πόλα Ρούπα διευκρίνισε στον πρόεδρο του δικαστήριου, που απαντώντας στον συνήγορο είχε πει ότι οι κάμερες δεν μπορούν να μπουν στη δίκη, ότι δεν τους ενδιαφέρει να είναι οι κάμερες στη δίκη, αλλά εκτός διαδικασίας να μπορούν να κάνουν δηλώσεις σε όλα τα ΜΜΕ. Μετά από το διάλογο με την Π. Ρούπα, ο πρόεδρος δήλωσε ότι οι κατηγορούμενοι «θα διευκολυνθούν, αλλά να μην γίνεται κατάχρηση»!

Οι Π. Ρουμελιώτης και Χ. Λαδής ζήτησαν να διακοπή η δίκη για 30 μέρες (το ανώτατο που επιτρέπει ο νόμος), προκειμένου να μελετήσουν την ογκωδέστατη δικογραφία, που αφορά 50-55 αδικήματα, δεδομένου ότι ορίστηκαν συνήγοροι του Κάτσενου πριν ελάχιστες μέρες και δεν έχουν καμιά γνώση της δικογραφίας. Ο εισαγγελέας Αντώνιος Λιόγας πρότεινε η διακοπή να είναι 15 μέρες, χρόνο που ο ίδιος κρίνει ως επαρκή, δεδομένου ότι «τα στοιχεία είναι συγκεκριμένα»! Προφανώς, θεωρεί ότι πρέπει και οι συνήγοροι να συμφωνήσουν εκ των προτέρων με τη δική του άποψη περί «στοιχείων» και όχι να μελετήσουν τη δικογραφία, όπως οφείλουν. Σε ό,τι αφορά το αίτημα για τις δηλώσεις των κατηγορούμενων στα ΜΜΕ, είπε πως ο ίδιος δεν έχει αντίρρηση να δίνουν συνεντεύξεις οι κατηγορούμενοι, αλλά αυτό δεν είναι θέμα του δικαστήριου. Στη συνέχεια ο πρόεδρος διάβασε τα ονόματα των μαρτύρων του κατηγορητήριου. Κανένας μεγαλόσχημος δεν ήταν παρών (συγκρατήσαμε τα ονόματα του Βουλγαράκη και του Κόκκινου), ενώ ούτε πολιτική αγωγή δηλώθηκε (στα έδρανά της κάθησαν οι δημοσιογράφοι).

Μετά από ένα δεκάλεπτο διάλειμμα, ο πρόεδρος ανακοίνωσε ότι το δικαστήριο αποφάσισε τη διακοπή της δίκης για τη Δευτέρα 24 Οκτώβρη, στις 9 το πρωί. Ως προς το αίτημα των κατηγορούμενων να κάνουν δηλώσεις στα ΜΜΕ, είπε ότι –εκτός των αυστηρών διαδικαστικών συνθηκών– το δικαστήριο εκφράζει την άποψη και την ευχή να κάνουν οι κατηγορούμενοι δηλώσεις στο προαύλιο, καθώς θα οδηγούνται στο όχημα που θα τους μεταφέρει στις φυλακές απέναντι, «στον εύλογο χρόνο των 2-3 λεπτών» (έγινε προφανώς ότι συνεννοήθηκε με την αστυνομία, που έχει τον πρώτο λόγο).

Καθώς αποχωρούσαν οι φυλακισμένοι κατηγορούμενοι με τις χειροπέδες, ακούστηκε από το ακροατήριο κατʼ επανάληψη το σύνθημα «Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απʼ όλα τα κελιά». Στη συνέχεια και αφού περίμεναν νʼ αδειάσει όλος ο χώρος από όσους είχαν προσέλθει στη δίκη, πλην δημοσιογράφων και δικηγόρων, στο προαύλιο, πίσω από μια κλειστή καγκελόφραχτη πόρτα, η Πόλα Ρούπα διάβασε στους δημοσιογράφους (και στις τηλεοπτικές κάμερες) τη δήλωση που ακολουθεί. Με το που τελείωσε, πριν προλάβει να απαντήσει στα ερωτήματα που άρχισαν να διατυπώνονται, οι μπάτσοι την άρπαξαν και σχεδόν σηκωτή την οδήγησαν στην κλούβα. Πρόλαβε μόνο να φωνάξει, ότι έχει κάνει γραπτή καταγγελία για τις συνθήκες κράτησης, ειδικά για τις γυναίκες και τις μωρομάνες.

Δήλωση των μελών του Επαναστατικού Αγώνα

«Είναι καταγεγραμμένο ιστορικά (έχει διατυπωθεί και σε ΜΜΕ) ότι η επίθεση του κράτους εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα και οι συλλήψεις μας έχουν συνδεθεί με την επιβολή στην ελληνική κοινωνία της χούντας της τρόικας και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, έχουν συνδεθεί με την πρώτη μνημονιακή σύμβαση υποτέλειας της χώρας στην υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ, που υπέγραψαν πραξικοπηματικά οι σοσιαλφασίστες της κυβέρνησης.

Εκτοτε, αυτός ο τόπος έχει μπει σε μια σκοτεινή περίοδο πρωτοφανούς σε σκληρότητα επίθεσης από το κεφάλαιο και την πολιτική εξουσία που επιχειρεί την ανελέητη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου, την πιο άγρια εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και του μόχθου των μη προνομιούχων. Εν μέσω της μεγαλύτερης συστημικής κρίσης που έχει πλήξει μέχρι σήμερα τον καπιταλισμό και την οικονομία της αγοράς, που έχει αποσαθρώσει τις πολιτικές και κοινωνικές βάσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και έχει υπονομεύσει ανεπανόρθωτα τα κοινωνικά της ερείσματα, η επιβίωση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος προϋποθέτει την ευθανασία μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού.

Αυτό το βιώνουν σήμερα όλοι οι άνθρωποι και όπως γράφαμε στην Πολιτική Επιστολή προς την Κοινωνία, με την οποία αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, πρόκειται για μια κατοχή που συναγωνίζεται σε βιαιότητα την κατοχή των ναζί στον βʼ παγκόσμιο πόλεμο, γεγονός που έχει γίνει πλέον κοινή συνείδηση σʼ αυτήν την χώρα.

Σήμερα ενάμισυ χρόνο μετά, η δίκη αυτή, η δίκη εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα θα συνδεθεί ιστορικά με την επίσημη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Η εσωτερική στάση πληρωμών είναι ήδη γεγονός, η πορεία της πτώχευσης που βρίσκεται σε εξέλιξη θα ολοκληρωθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα και κατά την άποψή μας –άποψη που έχουμε καταθέσει σε προηγούμενο κείμενό μας– δεν θα είναι μέχρι τέλος ελεγχόμενη.

Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα, δράση επαναστατική με αυστηρά πολιτικά χαρακτηριστικά και με βαθιά κοινωνικά και ταξικά κριτήρια, σήμερα πλέον αντανακλά σε μεγάλο βαθμό μια πολιτική τάση που εξαπλώνεται κάθε μέρα και περισσότερο στην κοινωνία: της άμεσης και επιτακτικής ανάγκης για την οργάνωση της επίθεσης, ακόμα και ένοπλης, εναντίον της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.

Σήμερα η ανάγκη για ένοπλη προλεταριακή αντεπίθεση εναντίον του σάπιου συστήματος δεν βρίσκεται μόνο στα κείμενα του Επαναστατικού Αγώνα αλλά βρίσκεται στην σκέψη και τα χείλη όλο και περισσότερων ανθρώπων αφού αναγνωρίζεται πλέον ως ο μόνος τρόπος για να αποτινάξουμε από πάνω μας την σύγχρονη δικτατορία του κράτους και του κεφαλαίου, για να βγούμε οριστικά από την συστημική κρίση, για να μην αφανιστεί η ανθρωπότητα και ο πλανήτης από την στυγνή εκμετάλλευση της υπερεθνικής ελίτ.

Η δίκη αυτή για μας είναι μια ακόμη στιγμή του αγώνα μας, όπως εξάλλου ήταν και όλη η περίοδος της μέχρι τώρα αιχμαλωσίας μας στις φυλακές του καθεστώτος. Δεν σταματήσαμε ούτε στιγμή να μαχόμαστε ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, ενάντια στο σύστημα του καπιταλισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεν σταματήσαμε στιγμή να φωνάζουμε και μέσα από τα κελιά για την αναγκαιότητα της Κοινωνικής Επανάστασης.

Σʼ αυτή την δίκη δεν θα δικαστεί ο Επαναστατικός Αγώνας. Θα δικαστεί το σύστημα και τα ανδρείκελά του.

Θα αναδειχτεί η δράση της οργάνωσής μας και οι ενέργειές της ως μια αναγκαιότητα για να ανακοπεί η επίθεση που έχει εξαπολύσει το καθεστώς εναντίον των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, ως μια αναγκαιότητα για να προωθήσουμε την Κοινωνική Επανάσταση.

Σʼ αυτή την δίκη δεν θα δικαστεί ο Επαναστατικός Αγώνας ως τρομοκρατική οργάνωση.

Θα δικαστεί η σοσιαλφασιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η πολιτική εξουσία για την οργάνωση και πραγματοποίηση της πιο ωμής τρομοκρατικής επίθεσης εναντίον της κοινωνίας.

Θα δικαστεί η οικονομική ελίτ, η πιο στυγνή τρομοκρατική σπείρα που ζει από το αίμα των λαών και που πλουτίζει πραγματοποιώντας μαζικές δολοφονίες των πιο αδύναμων κοινωνικά στρωμάτων.

Θα δικαστεί το κράτος και οι εντολοδόχοι του.

Θα δικαστούν όσοι συνιστούν το υπηρετικό προσωπικό του υπερεθνικού κεφαλαίου.

Θα δικαστεί το οικονομικό και πολιτικό σύστημα για τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έχουν διαπραχτεί ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία.

Εμείς ενάμισυ χρόνο μετά τις συλλήψεις μας είμαστε εδώ όρθιοι, αμετανόητοι, υπερήφανοι για την οργάνωση και τις πολιτικές επιλογές αγώνα που έχουμε κάνει.

Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι ζωντανός και αποτελεί οργανικό κομμάτι όχι μόνο του ελληνικού αλλά και του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.

Δεν κατάφεραν να μας λυγίσουν, δεν θα καταφέρουν να μας λυγίσουν ποτέ.

Στο τέλος οι νικητές θα είμαστε εμείς.

Τιμή για πάντα στον σύντροφο μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρο Φούντα.

ΖΗΤΩ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης, Κώστας Γουρνάς».

HΧΗΤΙΚΟ: Η δήλωση των μελών του Επαναστατικού Αγώνα

 αναδημοσίευση από

1η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 05.10.2011

Posted on by
Reply
Εκτός δικαστικής αίθουσας βρισκόταν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην πρώτη συνεδρίαση του έκτακτου τρομοδικείου που άρχισε να εκδικάζει στην αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα. Αναφερόμαστε στην πολιτική δήλωση που διάβασε εκ μέρους των τριών μελών του Επαναστατικού Αγώνα η Πόλα Ρούπα, την οποία παραθέτουμε ολόκληρη παρακάτω. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.
Το σκηνικό έξω από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού έμοιαζε κάπως σουρεαλιστικό. Δεκάδες άνθρωποι περίμεναν τη σειρά τους για να μπουν στο χώρο της δικαστικής αίθουσας, όπου σε λίγο θα ξεκινούσε μια σημαντική πολιτική δίκη, ενώ μερικές δεκάδες μέτρα πιο πάνω, ακριβώς έξω από την πύλη των ανδρικών φυλακών, ήταν συγκεντρωμένοι με πανό και φωνάζοντας συνθήματα οι εξωτερικοί φύλακες. Προς στιγμήν νομίσαμε ότι ήταν διαδήλωση αλληλεγγύης!
Τα αστυνομικά μέτρα ήταν πιο σκληρά και από τη δίκη της 17Ν, κυρίως με τη διασπορά ένοπλων (κουκουλοφόρων και μη) στο χώρο έξω από τη δικαστική αίθουσα.
Με την έναρξη της διαδικασίας από τον πρόεδρο του τρομοδικείου Νικόλαο Δαύρο, οι κατηγορούμενοι ανακοίνωσαν τους συνηγόρους υπεράσπισής τους που είναι: για τους Νίκο Μαζιώτη και Πόλα Ρούπα, ο Σπύρος Φυτράκης και η Δάφνη Βαγιανού. Για τον Κώστα Γουρνά, τη Μαρία Μπεραχά και τον Βαγγέλη Σταθόπουλο, η Μαρίνα Δαλιάνη και η Δάφνη Βαγιανού. Για τον Χριστόφορο Κορτέση ο Γιάννης Ραχιώτης και η Παρασκευή Γιαννακοπούλου. Για τον Σαράντο Νικητόπουλο, ο Σπύρος Φυτράκης, η Αννυ Παπαρρούσου και ο Δημήτρης Κατσαρής. Για τον Κώστα Κάτσενο, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, ο Χάρης Λαδής και ο Φρειδερίκος Βέργαμος.
Αμέσως μετά, ο Σπύρος Φυτράκης δήλωσε εκ μέρους όλων των συνηγόρων υπεράσπισης, ότι συμμετέχουν στην αποχή που κήρυξε η ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας και πως παρίστανται μόνο για να μπορέσουν οι συνάδελφοί τους που υπερασπίζονται τον Κώστα Κάτσενο, ο οποίος διωκόταν και παραδόθηκε πριν μερικές μέρες ενόψει της δίκης, να ζητήσουν διακοπή για να μελετήσουν τη δικογραφία. Δήλωσε ακόμη, ότι όλοι οι κατηγορούμενοι επιθυμούν να είναι η δίκη ανοιχτή σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και ζήτησε από το δικαστήριο να επιτραπεί στα τηλεοπτικά συνεργεία να προσέλθουν στο χώρο του δικαστηρίου, προκειμένου οι κατηγορούμενοι να κάνουν πολιτικές δηλώσεις, να παρουσιάσουν την πολιτική τους άποψη. Η Πόλα Ρούπα διευκρίνισε στον πρόεδρο του δικαστήριου, που απαντώντας στον συνήγορο είχε πει ότι οι κάμερες δεν μπορούν να μπουν στη δίκη, ότι δεν τους ενδιαφέρει να είναι οι κάμερες στη δίκη, αλλά εκτός διαδικασίας να μπορούν να κάνουν δηλώσεις σε όλα τα ΜΜΕ. Μετά από το διάλογο με την Π. Ρούπα, ο πρόεδρος δήλωσε ότι οι κατηγορούμενοι «θα διευκολυνθούν, αλλά να μην γίνεται κατάχρηση»!
Οι Π. Ρουμελιώτης και Χ. Λαδής ζήτησαν να διακοπή η δίκη για 30 μέρες (το ανώτατο που επιτρέπει ο νόμος), προκειμένου να μελετήσουν την ογκωδέστατη δικογραφία, που αφορά 50-55 αδικήματα, δεδομένου  ότι ορίστηκαν συνήγοροι του Κάτσενου πριν ελάχιστες μέρες και δεν έχουν καμιά γνώση της δικογραφίας. Ο εισαγγελέας Αντώνιος Λιόγας πρότεινε η διακοπή να είναι 15 μέρες, χρόνο που ο ίδιος κρίνει ως επαρκή, δεδομένου ότι «τα στοιχεία είναι συγκεκριμένα»! Προφανώς, θεωρεί ότι πρέπει και οι συνήγοροι να συμφωνήσουν εκ των προτέρων με τη δική του άποψη περί «στοιχείων» και όχι να μελετήσουν τη δικογραφία, όπως οφείλουν. Σε ό,τι αφορά το αίτημα για τις δηλώσεις των κατηγορούμενων στα ΜΜΕ, είπε πως ο ίδιος δεν έχει αντίρρηση να δίνουν συνεντεύξεις οι κατηγορούμενοι, αλλά αυτό δεν είναι θέμα του δικαστήριου. Στη συνέχεια ο πρόεδρος διάβασε τα ονόματα των μαρτύρων του κατηγορητήριου. Κανένας μεγαλόσχημος δεν ήταν παρών (συγκρατήσαμε τα ονόματα του Βουλγαράκη και του Κόκκινου), ενώ ούτε πολιτική αγωγή δηλώθηκε (στα έδρανά της κάθησαν οι δημοσιογράφοι).
Μετά από ένα δεκάλεπτο διάλειμμα, ο πρόεδρος ανακοίνωσε ότι το δικαστήριο αποφάσισε τη διακοπή της δίκης για τη Δευτέρα 24 Οκτώβρη, στις 9 το πρωί.  Ως προς το αίτημα των κατηγορούμενων να κάνουν δηλώσεις στα ΜΜΕ, είπε ότι –εκτός των αυστηρών διαδικαστικών συνθηκών– το δικαστήριο εκφράζει την άποψη και την ευχή να κάνουν οι κατηγορούμενοι δηλώσεις στο προαύλιο, καθώς θα οδηγούνται στο όχημα που θα τους μεταφέρει στις φυλακές απέναντι, «στον εύλογο χρόνο των 2-3 λεπτών» (έγινε προφανώς ότι συνεννοήθηκε με την αστυνομία, που έχει τον πρώτο λόγο).
Καθώς αποχωρούσαν οι φυλακισμένοι κατηγορούμενοι με τις χειροπέδες, ακούστηκε από το ακροατήριο κατ’ επανάληψη το σύνθημα «Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά». Στη συνέχεια και αφού περίμεναν ν’ αδειάσει όλος ο χώρος από όσους είχαν προσέλθει στη δίκη, πλην δημοσιογράφων και δικηγόρων, στο προαύλιο, πίσω από μια κλειστή καγκελόφραχτη πόρτα, η Πόλα Ρούπα διάβασε στους δημοσιογράφους (και στις τηλεοπτικές κάμερες) τη δήλωση που ακολουθεί. Με το που τελείωσε, πριν προλάβει να απαντήσει στα ερωτήματα που άρχισαν να διατυπώνονται, οι μπάτσοι την άρπαξαν και σχεδόν σηκωτή την οδήγησαν στην κλούβα.  Πρόλαβε μόνο να φωνάξει, ότι έχει κάνει γραπτή καταγγελία για τις συνθήκες κράτησης, ειδικά για τις γυναίκες και τις μωρομάνες.
Δήλωση των μελών του Επαναστατικού Αγώνα
«Είναι καταγεγραμμένο ιστορικά (έχει διατυπωθεί και σε ΜΜΕ) ότι η επίθεση του κράτους εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα και οι συλλήψεις μας έχουν συνδεθεί με την επιβολή στην ελληνική κοινωνία της χούντας της τρόικας και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, έχουν συνδεθεί με την πρώτη μνημονιακή σύμβαση υποτέλειας της χώρας στην υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ, που υπέγραψαν πραξικοπηματικά οι σοσιαλφασίστες της κυβέρνησης.
Εκτοτε, αυτός ο τόπος έχει μπει σε μια σκοτεινή περίοδο πρωτοφανούς σε σκληρότητα επίθεσης από το κεφάλαιο και την πολιτική εξουσία που επιχειρεί την ανελέητη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου, την πιο άγρια εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και του μόχθου των μη προνομιούχων. Εν μέσω της μεγαλύτερης συστημικής κρίσης που έχει πλήξει μέχρι σήμερα τον καπιταλισμό και την οικονομία της αγοράς, που έχει αποσαθρώσει τις πολιτικές και κοινωνικές βάσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και έχει υπονομεύσει ανεπανόρθωτα τα κοινωνικά της ερείσματα, η επιβίωση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος προϋποθέτει την ευθανασία μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού.
Αυτό το βιώνουν σήμερα όλοι οι άνθρωποι και όπως γράφαμε στην Πολιτική Επιστολή προς την Κοινωνία, με την οποία αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, πρόκειται για μια κατοχή που συναγωνίζεται σε βιαιότητα την κατοχή των ναζί στον β’ παγκόσμιο πόλεμο, γεγονός που έχει γίνει πλέον κοινή συνείδηση σ’ αυτήν την χώρα.
Σήμερα ενάμισυ χρόνο μετά, η δίκη αυτή, η δίκη εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα θα συνδεθεί ιστορικά με την επίσημη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Η εσωτερική στάση πληρωμών είναι ήδη γεγονός, η πορεία της πτώχευσης που βρίσκεται σε εξέλιξη θα ολοκληρωθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα και κατά την άποψή μας –άποψη που έχουμε καταθέσει σε προηγούμενο κείμενό μας– δεν θα είναι μέχρι τέλος ελεγχόμενη.
Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα, δράση επαναστατική με αυστηρά πολιτικά χαρακτηριστικά και με βαθιά κοινωνικά και ταξικά κριτήρια, σήμερα πλέον αντανακλά σε μεγάλο βαθμό μια πολιτική τάση που εξαπλώνεται κάθε μέρα και περισσότερο στην κοινωνία: της άμεσης και επιτακτικής ανάγκης για την οργάνωση της επίθεσης, ακόμα και ένοπλης, εναντίον της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.
Σήμερα η ανάγκη για ένοπλη προλεταριακή αντεπίθεση εναντίον του σάπιου συστήματος δεν βρίσκεται μόνο στα κείμενα του Επαναστατικού Αγώνα αλλά βρίσκεται στην σκέψη και τα χείλη όλο και περισσότερων ανθρώπων αφού αναγνωρίζεται πλέον ως ο μόνος τρόπος για να αποτινάξουμε από πάνω μας την σύγχρονη δικτατορία του κράτους και του κεφαλαίου, για να βγούμε οριστικά από την συστημική κρίση, για να μην αφανιστεί η ανθρωπότητα και ο πλανήτης από την στυγνή εκμετάλλευση της υπερεθνικής ελίτ.
Η δίκη αυτή για μας είναι μια ακόμη στιγμή του αγώνα μας, όπως εξάλλου ήταν και όλη η περίοδος της μέχρι τώρα αιχμαλωσίας μας στις φυλακές του καθεστώτος. Δεν σταματήσαμε ούτε στιγμή να μαχόμαστε ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, ενάντια στο σύστημα του καπιταλισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεν σταματήσαμε στιγμή να φωνάζουμε και μέσα από τα κελιά για την αναγκαιότητα της Κοινωνικής Επανάστασης.
Σ’ αυτή την δίκη δεν θα δικαστεί ο Επαναστατικός Αγώνας. Θα δικαστεί το σύστημα και τα ανδρείκελά του.
Θα αναδειχτεί η δράση της οργάνωσής μας και οι ενέργειές της ως μια αναγκαιότητα για να ανακοπεί η επίθεση που έχει εξαπολύσει το καθεστώς εναντίον των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, ως μια αναγκαιότητα για να προωθήσουμε την Κοινωνική Επανάσταση.
Σ’ αυτή την δίκη δεν θα δικαστεί ο Επαναστατικός Αγώνας ως τρομοκρατική οργάνωση.
Θα δικαστεί η σοσιαλφασιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η πολιτική εξουσία για την οργάνωση και πραγματοποίηση της πιο ωμής τρομοκρατικής επίθεσης εναντίον της κοινωνίας.
Θα δικαστεί η οικονομική ελίτ, η πιο στυγνή τρομοκρατική σπείρα που ζει από το αίμα των λαών και που πλουτίζει πραγματοποιώντας μαζικές δολοφονίες των πιο αδύναμων κοινωνικά στρωμάτων.
Θα δικαστεί το κράτος και οι εντολοδόχοι του.
Θα δικαστούν όσοι συνιστούν το υπηρετικό προσωπικό του υπερεθνικού κεφαλαίου.
Θα δικαστεί το οικονομικό και πολιτικό σύστημα για τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έχουν διαπραχτεί ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία.
Εμείς ενάμισυ χρόνο μετά τις συλλήψεις μας είμαστε εδώ όρθιοι, αμετανόητοι, υπερήφανοι για την οργάνωση και τις πολιτικές επιλογές αγώνα που έχουμε κάνει.
Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι ζωντανός και αποτελεί οργανικό κομμάτι όχι μόνο του ελληνικού αλλά και του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.
Δεν κατάφεραν να μας λυγίσουν, δεν θα καταφέρουν να μας λυγίσουν ποτέ.
Στο τέλος οι νικητές θα είμαστε εμείς.
Τιμή για πάντα στον σύντροφο μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρο Φούντα.
ΖΗΤΩ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης, Κώστας Γουρνάς».

HΧΗΤΙΚΟ: Η δήλωση των μελών του Επαναστατικού Αγώνα

ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ (5.10.2011)

Posted on by
Reply
«Είναι καταγεγραμμένο ιστορικά (έχει διατυπωθεί και σε ΜΜΕ) ότι η επίθεση του κράτους εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα και οι συλλήψεις μας έχουν συνδεθεί με την επιβολή στην ελληνική κοινωνία της χούντας της τρόικας και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, έχουν συνδεθεί με την πρώτη μνημονιακή σύμβαση υποτέλειας της χώρας στην υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ, που υπέγραψαν πραξικοπηματικά οι σοσιαλφασίστες της κυβέρνησης.

Εκτοτε, αυτός ο τόπος έχει μπει σε μια σκοτεινή περίοδο πρωτοφανούς σε σκληρότητα επίθεσης από το κεφάλαιο και την πολιτική εξουσία που επιχειρεί την ανελέητη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου, την πιο άγρια εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και του μόχθου των μη προνομιούχων. Εν μέσω της μεγαλύτερης συστημικής κρίσης που έχει πλήξει μέχρι σήμερα τον καπιταλισμό και την οικονομία της αγοράς, που έχει αποσαθρώσει τις πολιτικές και κοινωνικές βάσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και έχει υπονομεύσει ανεπανόρθωτα τα κοινωνικά της ερείσματα, η επιβίωση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος προϋποθέτει την ευθανασία μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού.

Αυτό το βιώνουν σήμερα όλοι οι άνθρωποι και όπως γράφαμε στην Πολιτική Επιστολή προς την Κοινωνία, με την οποία αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, πρόκειται για μια κατοχή που συναγωνίζεται σε βιαιότητα την κατοχή των ναζί στον β’ παγκόσμιο πόλεμο, γεγονός που έχει γίνει πλέον κοινή συνείδηση σ’ αυτήν την χώρα.
Σήμερα ενάμισυ χρόνο μετά, η δίκη αυτή, η δίκη εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα θα συνδεθεί ιστορικά με την επίσημη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Η εσωτερική στάση πληρωμών είναι ήδη γεγονός, η πορεία της πτώχευσης που βρίσκεται σε εξέλιξη θα ολοκληρωθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα και κατά την άποψή μας –άποψη που έχουμε καταθέσει σε προηγούμενο κείμενό μας– δεν θα είναι μέχρι τέλος ελεγχόμενη.

Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα, δράση επαναστατική με αυστηρά πολιτικά χαρακτηριστικά και με βαθιά κοινωνικά και ταξικά κριτήρια, σήμερα πλέον αντανακλά σε μεγάλο βαθμό μια πολιτική τάση που εξαπλώνεται κάθε μέρα και περισσότερο στην κοινωνία: της άμεσης και επιτακτικής ανάγκης για την οργάνωση της επίθεσης, ακόμα και ένοπλης, εναντίον της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.

Σήμερα η ανάγκη για ένοπλη προλεταριακή αντεπίθεση εναντίον του σάπιου συστήματος δεν βρίσκεται μόνο στα κείμενα του Επαναστατικού Αγώνα αλλά βρίσκεται στην σκέψη και τα χείλη όλο και περισσότερων ανθρώπων αφού αναγνωρίζεται πλέον ως ο μόνος τρόπος για να αποτινάξουμε από πάνω μας την σύγχρονη δικτατορία του κράτους και του κεφαλαίου, για να βγούμε οριστικά από την συστημική κρίση, για να μην αφανιστεί η ανθρωπότητα και ο πλανήτης από την στυγνή εκμετάλλευση της υπερεθνικής ελίτ.

Η δίκη αυτή για μας είναι μια ακόμη στιγμή του αγώνα μας, όπως εξάλλου ήταν και όλη η περίοδος της μέχρι τώρα αιχμαλωσίας μας στις φυλακές του καθεστώτος. Δεν σταματήσαμε ούτε στιγμή να μαχόμαστε ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, ενάντια στο σύστημα του καπιταλισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεν σταματήσαμε στιγμή να φωνάζουμε και μέσα από τα κελιά για την αναγκαιότητα της Κοινωνικής Επανάστασης.
Σ’ αυτή την δίκη δεν θα δικαστεί ο Επαναστατικός Αγώνας. Θα δικαστεί το σύστημα και τα ανδρείκελά του.

Θα αναδειχτεί η δράση της οργάνωσής μας και οι ενέργειές της ως μια αναγκαιότητα για να ανακοπεί η επίθεση που έχει εξαπολύσει το καθεστώς εναντίον των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, ως μια αναγκαιότητα για να προωθήσουμε την Κοινωνική Επανάσταση.

Σ’ αυτή την δίκη δεν θα δικαστεί ο Επαναστατικός Αγώνας ως τρομοκρατική οργάνωση.

Θα δικαστεί η σοσιαλφασιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η πολιτική εξουσία για την οργάνωση και πραγματοποίηση της πιο ωμής τρομοκρατικής επίθεσης εναντίον της κοινωνίας.

Θα δικαστεί η οικονομική ελίτ, η πιο στυγνή τρομοκρατική σπείρα που ζει από το αίμα των λαών και που πλουτίζει πραγματοποιώντας μαζικές δολοφονίες των πιο αδύναμων κοινωνικά στρωμάτων.
Θα δικαστεί το κράτος και οι εντολοδόχοι του.

Θα δικαστούν όσοι συνιστούν το υπηρετικό προσωπικό του υπερεθνικού κεφαλαίου.

Θα δικαστεί το οικονομικό και πολιτικό σύστημα για τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έχουν διαπραχτεί ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία.

Εμείς ενάμισυ χρόνο μετά τις συλλήψεις μας είμαστε εδώ όρθιοι, αμετανόητοι, υπερήφανοι για την οργάνωση και τις πολιτικές επιλογές αγώνα που έχουμε κάνει.

Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι ζωντανός και αποτελεί οργανικό κομμάτι όχι μόνο του ελληνικού αλλά και του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.

Δεν κατάφεραν να μας λυγίσουν, δεν θα καταφέρουν να μας λυγίσουν ποτέ.

Στο τέλος οι νικητές θα είμαστε εμείς.

Τιμή για πάντα στον σύντροφο μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρο Φούντα.
ΖΗΤΩ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης, Κώστας Γουρνάς

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ 3 ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ

Posted on by
Reply
Αυτό το κείμενο γράφτηκε τον Σεπτέμβριο από τους κρατούμενους του Επαναστατικού Αγώνα μετά από πρόσκληση του διεθνούς τμήματος της Κόκκινης Βοήθειας, μιας δομής αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, για μια εκδήλωση που διοργανώθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου στην Ζυρίχη με θέμα την επαναστατική προοπτική στην Ευρώπη. Αυτή η εκδήλωση διοργανώθηκε με αφορμή την δίωξη μιας συντρόφισσας-μέλους της Κόκκινης Βοήθειας η οποία κατηγορείται για εμπρηστικές επιθέσεις στην Ελβετία.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ
Χαιρετίζουμε την εκδήλωση αυτή, η οποία πιστεύουμε πως μπορεί να σηματοδοτήσει την έναρξη μιας σειράς εκδηλώσεων και δράσεων σε πανευρωπαϊκό και, στο άμεσο μέλλον ελπίζουμε, σε διεθνές επίπεδο, που στόχο θα έχουν να προωθήσουν την κοινή υπόθεση της ανατροπής του οικονομικού και πολιτικού συστήματος για την Κοινωνική Επανάσταση σε κάθε χώρα στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη.Η διεθνής αλληλεγγύη μεταξύ των επαναστατών, όχι μόνο είναι επιθυμητή αλλά είναι και αναγκαία συνθήκη, είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη ενός πανευρωπαϊκού και διεθνούς επαναστατικού μετώπου, μετώπου που θα έχει ως στόχο όχι μόνο τη στήριξη των διωκόμενων και φυλακισμένων αγωνιστών αλλά τη ρήξη, τη σύγκρουση με το καθεστώς και με κάθε συστημική πολιτική τάση, θα έχει στόχο την Κοινωνική Επανάσταση.Η εποχή μας είναι μια εποχή μετάβασης που σηματοδοτείται από ιστορικής σημασίας αλλαγές σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο που θα επηρεάσουν άμεσα όχι μόνο τις ευρύτερες κοινωνικές συνθήκες αλλά θα καθορίσουν το ίδιο το επαναστατικό κίνημα και την εξέλιξή του.Την περίοδο που πραγματοποιείται αυτή η εκδήλωση, η Ευρώπη βυθίζεται στη βαθιά κρίση του χρέους που απειλεί την ίδια την ευρωπαϊκή δομή σε όλα τα επίπεδα και που αποτελεί μια εκδήλωση της μεγάλης κρίσης του συστήματος του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς. Η κρίση αυτή έχει τις αιτίες της στην ίδια την φύση του συστήματος που βασίζεται και προωθεί τις κοινωνικές ανισότητες και τους διαχωρισμούς ενώ οι ιστορικές της ρίζες βρίσκονται στη λεγόμενη «χρυσή εποχή» του καπιταλισμού τη δεκαετία του ΄60.Ήταν η εποχή που η ραγδαία μεταπολεμική καπιταλιστική ανάπτυξη βασιζόταν στον ταξικό συμβιβασμό μεταξύ κεφαλαίου-εργασίας, συμβιβασμό που διασφάλιζε μια λιγότερο άνιση κοινωνική ανακατανομή των κερδών και του παραγόμενου πλούτου στις χώρες του καπιταλιστικού κέντρου. Οι κοινωνικοί έλεγχοι πάνω στο κεφάλαιο και τις λειτουργίες του συστήματος και τα μειωμένα ποσοστά κέρδους που ήταν αποτέλεσμα των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, της πλήρους απασχόλησης κα των αυξήσεων στους μισθούς, υπήρξαν καθοριστικός παράγοντας για να αναζητήσουν τα «λιμνάζοντα» στους υπερεθνικούς τραπεζιτικούς ομίλους κέρδη των καπιταλιστών διέξοδο επενδυτική στην περιφέρεια.Οι επενδυτικές επιθέσεις του υπερεθνικού πλέον χρηματιστικού κεφάλαιου προς τις υπανάπτυκτες και αναπτυσσόμενες καπιταλιστικά χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, έγιναν με τη μορφή «αναπτυξιακών» δανείων, μέσω των οποίων καταστράφηκαν οικονομικά και κοινωνικά πολλές χώρες, όπως έχουμε αναλύσει στην προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα που δημοσιοποιήσαμε μετά την επίθεση στην τράπεζα Citibank της Ν. Ιωνίας και την απόπειρα εναντίον των κεντρικών γραφείων της ίδιας τράπεζας στην Ν. Κηφισιά.

Το συσσωρευμένο υπερεθνικό κεφάλαιο βρήκε μια πρόσκαιρη μεν ιδιαίτερα αποδοτική δε διέξοδο στο χρέος των χωρών της περιφέρειας των οποίων η οικονομική αφαίμαξη και η δεδομένη κατάρρευση σήμανε την αρχή του τέλους τόσο για την «χρυσή εποχή του καπιταλισμού», όσο και για την ταξική ειρήνη στο καπιταλιστικό κέντρο, αφού η αναζήτηση των νέων κερδών θα έκανε το κεφάλαιο να στραφεί προς τις αναπτυγμένες χώρες και η επίθεση εναντίον του συνδικαλιστικού εργατικού μετώπου που έβαζε ασφυκτικά όρια στα κέρδη των καπιταλιστών, θα γινόταν αναπόφευκτη.

Ο μονεταρισμός, η αυστηρή πειθαρχία στα ελλείμματα και η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική ήταν η πρώτη επίθεση στις κοινωνικές και εργατικές κατακτήσεις, επιβεβλημένη από τον αχαλίνωτο πληθωρισμό εκείνης της περιόδου που ροκάνιζε όχι μόνο τα κέρδη του κεφαλαίου αλλά και τα εισοδήματα και τους μισθούς των εργαζομένων. Ο μονεταρισμός ήταν τελικά ο πολιορκητικός κριός για την διάρρηξη του κοινωνικού και ταξικού μετώπου εναντίον του κεφαλαίου, αφού η αντιμετώπιση του πληθωρισμού και της μείωσης κερδών και μισθών μπήκε σε μία διαταξική διάσταση.

Ο στασιμοπληθωρισμός -δηλαδή, η παράλληλη μείωση των κερδών και της καπιταλιστικής ανάπτυξης και η ταυτόχρονη εκτίναξη του πληθωρισμού- αποτέλεσε την πρώτη σοβαρή εκδήλωση της κρίσης του συστήματος μεταπολεμικά, της οποίας την εξέλιξη βιώνουμε σήμερα.

Η αντιμετώπιση αυτής της κρίσης και η αναζήτηση της λύσης για την επιβίωση του συστήματος έγινε κοινή υπόθεση για το καθεστώς, τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα αριστερά καθεστωτικά πολιτικά κόμματα της εποχής που κατάφεραν να ανακόψουν την όποια ριζοσπαστική τάση στην κοινωνική βάση έβλεπε ως ευκαιρία την κρίση εκείνη για μια συνολική έφοδο εναντίον του κεφαλαίου και για την ανατροπή του καθεστώτος. Ο περιορισμός της ταξικής σύγκρουσης εκείνης της εποχής σε μια «μάχη χαρακωμάτων» για την διατήρηση κάποιων κεκτημένων και τη θυσία πολλών περισσοτέρων, προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιβίωση του συστήματος, υπήρξε καταστροφική για την έκβαση του ταξικού και κοινωνικού πολέμου και οι αρνητικές επιπτώσεις της φτάνουν ως τις μέρες μας.

Η κρίση του στασιμοπληθωρισμού έγινε η ταφόπλακα του, κατά πολλούς αριστερούς, «πετυχημένου» κεϋνσιανού οικονομικού μοντέλου και ο νεοφιλελευθερισμός υπήρξε η διέξοδος του υπό κρίση συστήματος.

Ήταν η ίδια η δυναμική του συστήματος του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς τελικά, που άνοιξε το δρόμο στο νεοφιλελευθερισμό, σε συνδυασμό βέβαια με σειρά πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων, και όχι κάποια πολιτική συνωμοσία στα χλιδάτα γραφεία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Δεν έγινε κάποιο πραξικόπημα, ούτε ο νεοφιλελευθερισμός ήρθε στο προσκήνιο της ιστορίας ως ένα ακραίο συστημικό τερατούργημα, δημιουργημένο μέσα σε πολιτικά εργαστήρια που επιβλήθηκε από κάποιους αδίστακτους κερδοσκόπους και εν αγνοία των «λογικών», «παραγωγικών» και «δίκαιων» πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων του συστήματος.

Ο κεϋνσιανισμός άφησε την τελευταία του πνοή την κρίσιμη δεκαετία του ΄70 και ο νεοφιλελευθερισμός υπήρξε η δυναμική απόπειρα υπέρβασης της συστημικής κρίσης, που τελικά, όχι μόνο δεν έδωσε λύση στο σύστημα αλλά, μέσω σύντομων διαλειμμάτων ανάπτυξης και άντλησης κερδών για το κεφάλαιο, μεγέθυνε το πρόβλημα της κρίσης, φέρνοντάς τη στη σημερινή ακραία και δύσκολα αντιμετωπίσιμη παγκόσμια και πολυδιάστατη μορφή. Η κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού πραγματοποιήθηκε δια πυρός και σιδήρου, σαρώνοντας τη μία μετά την άλλη κάθε εργασιακή και κοινωνική κατάκτηση, βυθίζοντας μεγάλα κοινωνικά στρώματα στη φτώχεια και την ανέχεια.

Παρά τη συνεχή συμπίεση του εργατικού κόστους τα κέρδη εξακολουθούσαν να μην είναι ικανοποιητικά για την ελίτ και για την διατήρηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης η οποία τελικά βασιζόταν όλο και περισσότερο στην αναζήτηση κερδών από το….μέλλον. Η διόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα, λόγω της όλο και μεγαλύτερης αναζήτησης «αποδοτικών επενδύσεων» σε κάθε είδους χρέος -ιδιωτικό ή δημόσιο-, ήρθε ως επακόλουθο της ανικανοποίητης δίψας των κεφαλαιοκρατών για κέρδη που αδυνατούσαν να αντλήσουν από την πραγματική οικονομία. Μία ατελείωτη γκάμα χρηματιστικών προϊόντων άρχισαν να παράγονται με τα οποία οι «γκουρού» των αγορών υπόσχονταν ασφαλείς τοποθετήσεις σε «σίγουρα» μελλοντικά κέρδη με ελαχιστοποιημένο ρίσκο για τα επενδυμένα κεφάλαια.

Η φούσκα της παγκόσμιας ανάπτυξης τη δεκαετία του ΄90 και της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα οφείλεται στην πρωτοφανή στην ιστορία του καπιταλισμού διόγκωση του πλασματικού κεφαλαίου, το οποίο μεγάλωνε όλο και περισσότερο όσο η κοινωνική βάση λύγιζε από το βάρος της όλο και πιο ωμής εκμετάλλευσης και αδυνατούσε να «απορροφήσει» την καπιταλιστική παραγωγή. Η φυγή από την πραγματική οικονομία του κεφαλαίου και η αναζήτηση διεξόδου στις χρηματιστηριακές αγορές δεν έλυσε το πρόβλημα. Οι κρίσεις στα χρηματιστήρια που διαδέχονται η μία την άλλη τις δεκαετίες του ΄80, του ΄90 και του 2000 και καταλήγουν στην κατάρρευση των χάρτινων αξιών, αναδεικνύουν την απουσία ουσιαστικής διεξόδου για το σύστημα από την βαθιά κρίση που το απειλούσε, γεγονός που αποκαλύφθηκε με την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.

Εν τω μεταξύ το πλασματικό κεφάλαιο που είχε διογκωθεί υπέρμετρα-μόνο τα παράγωγα του ΄08 αντιστοιχούσαν στο 976% του παγκόσμιου ΑΕΠ-, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να απαξιωθεί στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος του, γεγονός που θα σημάνει και την όξυνση των ενδοσυστημικών συγκρούσεων. Το αλληλοφάγωμα στο εσωτερικό της κυριαρχίας είναι ήδη σε εξέλιξη παρόλο που όσο και αν οξύνονται οι μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, ποτέ δεν διαρρηγνύεται το εξουσιαστικό μέτωπο εναντίον της κοινωνικής βάσης και των καταπιεσμένων. Όμως οι ενδοσυστημικές πολεμικές δεν είναι αμελητέος παράγοντας και δεν μπορούν παρά να απασχολούν τους επαναστάτες, στο βαθμό που αυτές μπορούν να αξιοποιηθούν για την υπονόμευση της συστημικής ισορροπίας και για την προώθηση της ανατροπής του οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος.

Η κρίση του χρέους στην Ευρώπη αλλά και ο τρόπος αντιμετώπισής του είναι ενδεικτικός αυτών των αντιθέσεων στο εσωτερικό του συστήματος.

Είναι γνωστό πλέον σε όλους πως η ραγδαία επιδείνωση της δημοσιονομικής κατάστασης των κρατών της Ευρώπης, όπως και των ΗΠΑ, ήρθε ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της προσπάθειας της οικονομικής και πολιτικής ελίτ να αποτρέψει την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του αιμοδότη του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς, όταν εκδηλώθηκε το ΄08 η χρηματοπιστωτική κρίση. Οι τεράστιες ποσότητες ρευστότητας που διοχετεύτηκαν στα μεγάλα τραπεζικά ιδρύματα αλλά και σε πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές βιομηχανίες στη συνέχεια, επιδείνωσαν επικίνδυνα τους ισολογισμούς όλων των χωρών της Ευρώπης, πολλές από τις οποίες ήταν ήδη βυθισμένες στα χρέη λόγω της θέσης τους στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας και του μακροχρόνιου ρόλου τους ως καταναλωτές των ευρωπαϊκών προϊόντων (π.χ. Ελλάδα).

Το αποτέλεσμα ήταν να γονατίσουν πρώτες οι οικονομίες αυτές που ήταν ήδη ελλειμματικές και είχαν ψηλά χρέη, όπως οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου, ενώ ακολουθούν και οι «εύρωστες» μέχρι πρότινος οικονομίες, ενώ και οι μηχανισμοί διάσωσης όπως το ΔΝΤ και το EFSF (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) δεν θα μπορούν να αντεπεξέλθει στην προσπάθεια διάσωσης των υπερχρεωμένων κρατών. Τις θέσεις αυτές τις είχαμε καταγράψει ήδη από τον Απρίλιο του 2010 στην πολιτική επιστολή προς την κοινωνία, με την οποία αναλαμβάναμε την ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα.

Η Ελλάδα ήταν η πρώτη που βρέθηκε σε αδιέξοδο λόγω του ανεξέλεγκτου και μη αντιμετωπίσιμου χρέους της, πράγμα που από την αρχή γνώριζαν οι πάντες στην οικονομική και πολιτική ελίτ. Το γεγονός ότι η Ελλάδα μπήκε υπό την εξουσία της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΕ ,ΕΚΤ) αφορούσε στην χρησιμοποίηση της χώρας και του λαού της ως πειραματόζωα από την ελίτ, καθώς θα γινόταν η πρώτη χώρα-παρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ δεν υπήρχε καμιά αυταπάτη για ουσιαστική δυνατότητα επίλυσης του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας, αφού ήταν από καιρό δεδομένο πως η ελληνική οικονομία θα κατέρρεε. Ζητούμενο ήταν μόνο η καθυστέρηση αυτής της εξέλιξης προκειμένου να διασωθούν όσοι είχαν επενδύσει στο ελληνικό χρέος.

Η πρωτοφανής σε αγριότητα επίθεση του υπερεθνικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, οι συντονισμένες κινήσεις από τις χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου (Γαλλία, Γερμανία κλπ) για την επιβολή «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» της χώρας και άλλων μελών της ευρωζώνης, όπως και η από καιρό σχεδιαζόμενη έξοδός της από το ευρώ και πρόσκαιρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να διασφαλιστεί η σταθερότητα της ευρωζώνης και του ενιαίου νομίσματος (θέση που έχουμε καταθέσει ξανά σε προηγούμενο κείμενό μας), ερμηνεύεται και ως εκδήλωση της κόντρας και των αντιθέσεων στο εσωτερικό της κυριαρχίας και της διαρκούς προσπάθειας των ισχυρότερων τμημάτων της ελίτ να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στους πιο αδύνατους του συστήματος.

Καθώς λόγω της κρίσης απειλείται η ίδια η συνοχή και η επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η «λύση» της δημιουργίας ενός σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα και μιας ευρωπαϊκής περιφέρειας που θα απαρτίζεται από χώρες-προτεκτοράτα, χωρίς καμιά αυτοδυναμία που θα έχουν εκχωρήσει πλήρως την εθνική τους κυριαρχία στα κράτη πιστωτές τους και στην υπερεθνική οικονομική ελίτ, είναι ένα πιθανό σενάριο για την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, δηλαδή για την δημιουργία ενός οικονομικού και πολιτικού οικοδομήματος με τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση εξουσίας.

Ο υπερσυγκεντρωτισμός οικονομικής και πολιτικής εξουσίας στα χέρια του ισχυρότερου τμήματος της υπερεθνικής ελίτ είναι εξάλλου το ζητούμενο και η «φυσική» συνέπεια της ίδιας της συστημικής κρίσης που μόνο μια γενικευμένη κοινωνική αντεπίθεση μπορεί να ανακόψει.

Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ 
ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΝΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Οι αντιπαραθέσεις και οι συγκρούσεις των ελίτ στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης μας αφορούν όπως είπαμε, μόνο στο βαθμό που μας βοηθούν να διεξάγουμε πιο καίρια και αποτελεσματικά χτυπήματα στο καθεστώς, όμως οφείλουμε να μην τις αφήνουμε να επηρεάζουν τις σχέσεις μεταξύ των καταπιεσμένων κάθε χώρας. Για παράδειγμα, η καλλιέργεια κλίματος εναντίον της Ελλάδας από μερίδα των ΜΜΕ στην Γερμανία που κατηγορούν τους Έλληνες ότι καταναλώνουν το παραγόμενο προϊόν του Γερμανού εργαζομένου, χωρίς να παράγουν οι ίδιοι (το μοντέλο του τεμπέλη Έλληνα), αφορά μια προπαγάνδα κατευθυνόμενη από την γερμανική ελίτ που πιέζει προς τη μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης με κάθε τρόπο της ελληνικής κοινωνικής βάσης αλλά και της ιδιοποίησης του πλούτου που κατέχει τμήμα της ελληνικής ελίτ. Αφορά δηλαδή και στην κόντρα στο εσωτερικό της Ε.Ε. και της ελίτ που βρίσκεται σε εξέλιξη και που αναμένεται να ενταθεί το επόμενο διάστημα.

Από την ελληνική μεριά, τμήμα των εδώ ΜΜΕ παρουσιάζουν τη Γερμανία ως Δ΄ Ράιχ, ανασύροντας μνήμες της κατοχής του Άξονα στην Ελλάδα. Στον βαθμό που οι αντιπαραθέσεις αυτές στο εσωτερικό του συστήματος βοηθούν την ανάπτυξη, την διεύρυνση και την ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα για την καθεστωτική ανατροπή και την κοινωνική απελευθέρωση τόσο στην Ελλάδα όσο και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, είναι θεμιτό και αναγκαίο να χρησιμοποιηθούν, προσέχοντας πάντα να μην καταλήξουν σε παγίδες της κυριαρχίας και σε διασπαστικά διλήμματα για τους προλετάριους και τους εξεγερμένους.

Ιδίως στο άμεσο μέλλον που αυτές οι αντιπαραθέσεις θα μετατραπούν σε ανελέητες συγκρούσεις, καθώς θα γίνεται όλο και πιο επιτακτική για την επιβίωση του συστήματος η μαζική καταστροφή κεφαλαίων, οι επαναστάτες σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και σε όλο τον πλανήτη οφείλουν να προωθήσουν ένα αγώνα ενωτικό και διεθνιστικό και να ενισχύσουν την διεθνή αλληλεγγύη των αντιστεκόμενων.

Εμείς από την μεριά μας ως επαναστάτες οφείλουμε να υπονομεύσουμε κάθε προσπάθεια διαφύλαξης των ισορροπιών στο σύστημα, να χτυπάμε στα πιο ευάλωτα σημεία του καθεστώτος, ν΄ αξιοποιούμε τις αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του και παράλληλα να πολεμάμε κάθε διασπαστική και πολωτική τάση που προωθεί η κυριαρχία μεταξύ των καταπιεσμένων στις ευρωπαϊκές χώρες.

Να πολεμήσουμε και να ματαιώσουμε την ανάπτυξη των ακροδεξιών πολιτικών και κοινωνικών τάσεων στην Ευρώπη οι οποίες βρίσκουν όλο και μεγαλύτερο έρεισμα σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες λόγω της κρίσης, λόγω των ιστορικών καταβολών της ακροδεξιάς και λόγω των ολοκληρωτικών χαρακτηριστικών που λαμβάνει το πολιτικό σύστημα. Από τον ρατσιστικό τρόπο αντιμετώπισης των μεταναστών (π.χ. διώξεις των Ρομά στην Γαλλία) έως την όξυνση της κρατικής καταστολής σε όλη την Ευρώπη, οι πολιτικές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων κάθε πολιτικής απόχρωσης αποκτούν όλο και πιο απροκάλυπτα φασιστικό χαρακτήρα.

Η καταστολή της εξέγερσης των αποκλεισμένων στην Αγγλία, η μετατροπή σε ιδιώνυμο της αναρχικής πολιτικής ταυτότητας στην ίδια χώρα, η υιοθέτηση όλο και πιο σκληρών «αντιτρομοκρατικών» νομοθεσιών σε όλες τις χώρες, όπως η Ελλάδα όπου στο άμεσο μέλλον θα διώκεται ως παρότρυνση σε «τρομοκρατική» δράση κάθε ριζοσπαστική θέση για το καθεστώς και κάθε ανατρεπτικό-επαναστατικό πρόταγμα, είναι στοιχεία του νέου ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού και του νεοφασιστικού κράτους που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια.

Σε αυτό το πεδίο του πολιτικού εκφασισμού που αναπτύσσεται εν μέσω της κρίσης και που επιχειρεί την διάχυσή του στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, η ανάδυση ακροδεξιών πολιτικών μορφωμάτων και η ισχυροποίησή τους, μόνο περίεργο και μη αναμενόμενο φαινόμενο δεν είναι. Είναι δηλαδή, το ίδιο το υπό κρίση σύστημα που χρειάζεται και καλλιεργεί αυτές τις τάσεις.

Χρέος δικό μας είναι να ανακόψουμε την ανάπτυξη αυτών των τάσεων στις κοινωνίες, γεγονός που προϋποθέτει τη διαμόρφωση αρχικά ενός επαναστατικού λόγου για την κρίση και το ξεπέρασμά της που δεν θα αφήνει περιθώρια σε οποιαδήποτε αντεπαναστατική ανάλυση και κριτική να κυριαρχήσει.

Εκτίμηση μας είναι πως οι περισσότερες ευκαιρίες συστημικής αποσταθεροποίησης θα δοθούν στο άμεσο μέλλον στις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Στην Ελλάδα πιστεύουμε, πως με την αναμενόμενη ανακοίνωση της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους μια μεγάλη κοινωνική έκρηξη είναι πολύ πιθανό να συμβεί. Η κοινωνική έκρηξη αυτή θα δώσει το έναυσμα για την επιδίωξη μιας επαναστατικής απόπειρας εναντίον του καθεστώτος, στο βαθμό φυσικά, που θα υπάρχει η βούληση και η ετοιμότητα από τους επαναστάτες και τους εξεγερμένους να την επιχειρήσουν.

Άποψή μας είναι εδώ και χρόνια -γεγονός που επισημαίνουμε σε κάθε ευκαιρία- πως η βαθιά και πολυδιάστατη συστημική κρίση που ζούμε αποτελεί μοναδική ευκαιρία για την επιδίωξη της ανατροπής και της Κοινωνικής Επανάστασης. Προϋπόθεση γι΄ αυτό, λέγαμε, είναι η δημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος που θα παίξει το ρόλο της πρωτοπορίας στις επικείμενες κοινωνικές αντιδράσεις. Αυτές οι κοινωνικές αντιδράσεις υπάρχουν και πληθαίνουν σε όλο τον κόσμο, όμως το επαναστατικό κίνημα δεν έχει, ακόμα τουλάχιστον, καταφέρει να συγκροτηθεί σε μια ισχυρή δύναμη πολιτική και κοινωνική, να γίνει το αντίπαλο δέος του καθεστώτος.

Παρά τις όποιες καθυστερήσεις, οφείλουμε να επιταχύνουμε από εδώ και στο εξής το βηματισμό μας, ώστε να καλύψουμε τα όποια κενά σε κινηματικό επίπεδο και να είμαστε όσο το δυνατό περισσότερο προετοιμασμένοι για τις επικείμενες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.

Αυτό που εμείς ως Επαναστατικός Αγώνας προπαγανδίζουμε εδώ και χρόνια είναι η απαλλοτρίωση του κοινωνικού πλούτου που κατέχει στα χέρια της η οικονομική ελίτ, η επίθεση στη μεγάλη ιδιοκτησία και το κράτος.

Πιστεύουμε πως όσο και αν οξυνθούν οι κοινωνικές αντιθέσεις, με όση σφοδρότητα και αν εκδηλωθεί η κοινωνική οργή, η Επανάσταση θα αρχίσει από την στιγμή που θα απαλλοτριωθούν οι περιουσίες των μεγάλων εταιριών, των τραπεζών και όλων των πολυεθνικών, το σύνολο της κρατικής και εκκλησιαστικής περιουσίας, που ειδικά εδώ στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Φυσικά τα μέσα παραγωγής, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, το σύνολο της γης που βρίσκεται στην κατοχή εταιριών, μεγαλοϊδιοκτητών, του κράτους και της εκκλησίας. Να απαλλοτριώσουμε τα πάντα.

Η προπαγάνδιση αυτής της προοπτικής για την νομιμοποίησ στις κοινωνικές συνειδήσεις μιας γενικευμένης κοινωνικής επίθεσης στην ιδιοκτησία -πρακτική που, όπως προαναφέραμε, θα διασφαλίσει το πέρασμα στην επαναστατική απόπειρα- είναι για εμάς επιβεβλημένη.

Εξάλλου το παράδειγμα της Παρισινής Κομμούνας όσο και της ισπανικής επανάστασης το ΄36, μας υπενθυμίζουν πως η ατολμία ή η αβλεψία στο ζήτημα της απαλλοτρίωσης του πλούτου των καπιταλιστών, και κυρίως των τραπεζών υπήρξε καθοριστική για την έκβαση των επαναστάσεων.

Ο πολύ πιθανός φόβος σε τμήμα των εξεγερμένων για τον κίνδυνο απονομιμοποίησης της επαναστατικής απόπειρας που υποτίθεται θα φέρει η επίθεση στην ιδιοκτησία, είναι στο χέρι των επαναστατών να διασκεδαστεί, καθώς αυτός ο φόβος θα κυριαρχήσει ως ζήτημα για την διατήρηση μιας αμφιβόλου προοπτικής κοινωνική συνοχή και θα γίνει καταλύτης για την οπισθοχώρηση και την ήττα. Εξάλλου, ό,τι έχουν οι καπιταλιστές μας ανήκει, ο πλούτος των πλουσίων είναι κλεμμένος πλούτος από την κοινωνία, τα χρυσά παλάτια είναι χτισμένα με το αίμα των προλεταρίων.

Σήμερα ειδικά και εν μέσω της συστημικής κρίσης που οι κοινωνικές πλειοψηφίες βιώνουν πλέον συνθήκες ευθανασίας, η συζήτηση γύρω από την νομιμοποίηση των εξεγερμένων να πάρουν πίσω ό,τι τους έχουν κλέψει, ό,τι τους ανήκει, οφείλουμε να προσπαθήσουμε να πάρει τη μορφή όχι μόνο αυτονόητου κοινωνικού δικαιώματος, αλλά και επιβεβλημένης συνθήκης για την επιβίωση της κοινωνίας και την έναρξη μιας νέας ζωής, μακριά από το κράτος και τον καπιταλισμό, μακριά από τις καταστροφικές για την ίδια την κοινωνία συστημικές κρίσεις.

Ένα επόμενο ζητούμενο για εμάς είναι η περιφρούρηση του αγώνα και των επαναστατικών εγχειρημάτων από πολιτικές που στοχεύουν στην ανάδυση νέων συγκεντρωτικών πολιτικών και οικονομικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης, νέων εξουσιαστικών δομών. Τέτοια μοντέλα οφείλουμε να τα απορρίπτουμε, αφού η εξουσιαστική και καταπιεστική τους φύση όχι μόνο είναι ηθικά καταδικαστέα από τους επαναστάτες αλλά και είναι αδιέξοδη όσον αφορά την ουσιαστική έξοδο από τις οικονομικές κρίσεις, τις οποίες δεν εξαλείφουν, αλλά απλώς τους αλλάζουν μορφή.

Για εμάς η μόνη εγγύηση ότι όχι μόνο μπορεί να επιχειρηθεί μια επαναστατική απόπειρα, αλλά και να γίνει με τρόπο βιώσιμο και διεξοδικό, είναι να υιοθετηθούν αμέσως οριζόντια σχήματα κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης. Η Κομμούνα, η Κοινότητα θα είναι ο πυρήνας της επαναστατημένης κοινωνίας και η σύσταση Συμβουλίων παντού, στους χώρους εργασίας, στα χωριά, στις πόλεις, στις γειτονιές, θα είναι τα συλλογικά όργανα λήψης αποφάσεων και οργάνωσης κάθε οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας.

Η πολύτιμη ιστορική εμπειρία των επαναστάσεων προσφέρει πλήθος παραδειγμάτων για μια σύγχρονη επαναστατική κοινωνική απόπειρα.

Αυτό που προέχει όμως για εμάς και που οφείλουμε να προωθήσουμε εδώ και τώρα είναι μια επαναστατική ανάλυση για την κρίση του συστήματος και μια επαναστατική προοπτική εξόδου από αυτήν που θα περιλαμβάνει και τις απαντήσεις στα φλέγοντα ζητήματα και ερωτήματα που απασχολούν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Στην Ελλάδα η δική μας απάντηση στα διλήμματα της εποχής είναι:

-Άμεση στάση πληρωμών για όλο το ελληνικό χρέος.

-Έξοδος από την ευρωζώνη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

-Άμεση κατάληψη των εταιριών κοινής ωφέλειας που είτε βρίσκονται στα χέρια του κράτους είτε έχουν ιδιωτικοποιηθεί.

-Άμεση κατάλυση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας. Η άμεση δημοκρατία είναι σήμερα εξάλλου καθολικό σχεδόν πρόταγμα σε κάθε χώρο αντίστασης στην Ελλάδα.

-Την οριστική έξοδο από την οικονομία της αγοράς και τον καπιταλισμό και την υιοθέτηση οριζόντιων μορφών οικονομικής οργάνωσης.

-Την κοινωνικοποίηση κάθε μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας, δημόσιας και ιδιωτικής.

Πιστεύουμε πως τόσο στην Ελλάδα και τις χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης όσο και σε όλο τον κόσμο, οι κοινωνικοί συνασπισμοί που θα στοχεύουν στην κατάργηση των υπερσυγκεντρωτικών δομών εξουσίας και των πολιτικών και οικονομικών μπλοκ όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι επιθυμητή και αναγκαία προϋπόθεση για την διάβρωση των ενδοσυστημικών συμμαχιών και την υπονόμευση της καθεστωτικής ισορροπίας. Τη συνέχεια όμως την δίνουν πάντα οι επαναστάτες, καθώς αυτή η στόχευση θα είναι μόνο η αρχή στη διαδικασία ανατροπής του συστήματος και προώθησης της Κοινωνικής Επανάστασης.

Μιας κοινωνικής Επανάστασης που θα προωθήσει και θα στηρίξει με κάθε κόστος και με κάθε μέσο τη δημιουργία οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών δομών, οι οποίες θα αποτρέπουν την οργάνωση ξανά οικονομικών και πολιτικών εξουσιών και θα αντιμετωπίζουν τις όποιες αυταρχικές τάσεις από τη γέννησή τους. Μιας Κοινωνικής Επανάστασης που θα αφήσει οριστικά πίσω της την αναζήτηση κέρδους στην παραγωγή και που θα καταργήσει τις σχέσεις εκμετάλλευσης του ανθρώπου και την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στην φύση. Που θα εγγυηθεί την επαναφορά σχέσεων ισορροπίας και αρμονίας του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον, που θα εγγυηθεί την επιβίωση του πλανήτη και της ανθρωπότητας πάνω σε αυτόν.

Μιας Κοινωνικής Επανάστασης που θα καταργήσει οριστικά κάθε ταξικό, κοινωνικό, εθνικό και φυλετικό διαχωρισμό, που θα εγγυηθεί την οικονομική ισότητα και την πολιτική ελευθερία για όλη την ανθρωπότητα.

Τα τρία φυλακισμένα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα

Πόλα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς, Νίκος Μαζιώτης