Αυτό το κείμενο γράφτηκε τον Σεπτέμβριο από τους κρατούμενους του Επαναστατικού Αγώνα μετά από πρόσκληση του διεθνούς τμήματος της Κόκκινης Βοήθειας, μιας δομής αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, για μια εκδήλωση που διοργανώθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου στην Ζυρίχη με θέμα την επαναστατική προοπτική στην Ευρώπη. Αυτή η εκδήλωση διοργανώθηκε με αφορμή την δίωξη μιας συντρόφισσας-μέλους της Κόκκινης Βοήθειας η οποία κατηγορείται για εμπρηστικές επιθέσεις στην Ελβετία.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ

Χαιρετίζουμε την εκδήλωση αυτή, η οποία πιστεύουμε πως μπορεί να σηματοδοτήσει την έναρξη μιας σειράς εκδηλώσεων και δράσεων σε πανευρωπαϊκό και, στο άμεσο μέλλον ελπίζουμε, σε διεθνές επίπεδο, που στόχο θα έχουν να προωθήσουν την κοινή υπόθεση της ανατροπής του οικονομικού και πολιτικού συστήματος για την Κοινωνική Επανάσταση σε κάθε χώρα στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη.Η διεθνής αλληλεγγύη μεταξύ των επαναστατών, όχι μόνο είναι επιθυμητή αλλά είναι και αναγκαία συνθήκη, είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη ενός πανευρωπαϊκού και διεθνούς επαναστατικού μετώπου, μετώπου που θα έχει ως στόχο όχι μόνο τη στήριξη των διωκόμενων και φυλακισμένων αγωνιστών αλλά τη ρήξη, τη σύγκρουση με το καθεστώς και με κάθε συστημική πολιτική τάση, θα έχει στόχο την Κοινωνική Επανάσταση.Η εποχή μας είναι μια εποχή μετάβασης που σηματοδοτείται από ιστορικής σημασίας αλλαγές σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο που θα επηρεάσουν άμεσα όχι μόνο τις ευρύτερες κοινωνικές συνθήκες αλλά θα καθορίσουν το ίδιο το επαναστατικό κίνημα και την εξέλιξή του.Την περίοδο που πραγματοποιείται αυτή η εκδήλωση, η Ευρώπη βυθίζεται στη βαθιά κρίση του χρέους που απειλεί την ίδια την ευρωπαϊκή δομή σε όλα τα επίπεδα και που αποτελεί μια εκδήλωση της μεγάλης κρίσης του συστήματος του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς. Η κρίση αυτή έχει τις αιτίες της στην ίδια την φύση του συστήματος που βασίζεται και προωθεί τις κοινωνικές ανισότητες και τους διαχωρισμούς ενώ οι ιστορικές της ρίζες βρίσκονται στη λεγόμενη «χρυσή εποχή» του καπιταλισμού τη δεκαετία του ΄60.Ήταν η εποχή που η ραγδαία μεταπολεμική καπιταλιστική ανάπτυξη βασιζόταν στον ταξικό συμβιβασμό μεταξύ κεφαλαίου-εργασίας, συμβιβασμό που διασφάλιζε μια λιγότερο άνιση κοινωνική ανακατανομή των κερδών και του παραγόμενου πλούτου στις χώρες του καπιταλιστικού κέντρου. Οι κοινωνικοί έλεγχοι πάνω στο κεφάλαιο και τις λειτουργίες του συστήματος και τα μειωμένα ποσοστά κέρδους που ήταν αποτέλεσμα των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, της πλήρους απασχόλησης κα των αυξήσεων στους μισθούς, υπήρξαν καθοριστικός παράγοντας για να αναζητήσουν τα «λιμνάζοντα» στους υπερεθνικούς τραπεζιτικούς ομίλους κέρδη των καπιταλιστών διέξοδο επενδυτική στην περιφέρεια.Οι επενδυτικές επιθέσεις του υπερεθνικού πλέον χρηματιστικού κεφάλαιου προς τις υπανάπτυκτες και αναπτυσσόμενες καπιταλιστικά χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, έγιναν με τη μορφή «αναπτυξιακών» δανείων, μέσω των οποίων καταστράφηκαν οικονομικά και κοινωνικά πολλές χώρες, όπως έχουμε αναλύσει στην προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα που δημοσιοποιήσαμε μετά την επίθεση στην τράπεζα Citibank της Ν. Ιωνίας και την απόπειρα εναντίον των κεντρικών γραφείων της ίδιας τράπεζας στην Ν. Κηφισιά.

Το συσσωρευμένο υπερεθνικό κεφάλαιο βρήκε μια πρόσκαιρη μεν ιδιαίτερα αποδοτική δε διέξοδο στο χρέος των χωρών της περιφέρειας των οποίων η οικονομική αφαίμαξη και η δεδομένη κατάρρευση σήμανε την αρχή του τέλους τόσο για την «χρυσή εποχή του καπιταλισμού», όσο και για την ταξική ειρήνη στο καπιταλιστικό κέντρο, αφού η αναζήτηση των νέων κερδών θα έκανε το κεφάλαιο να στραφεί προς τις αναπτυγμένες χώρες και η επίθεση εναντίον του συνδικαλιστικού εργατικού μετώπου που έβαζε ασφυκτικά όρια στα κέρδη των καπιταλιστών, θα γινόταν αναπόφευκτη.

Ο μονεταρισμός, η αυστηρή πειθαρχία στα ελλείμματα και η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική ήταν η πρώτη επίθεση στις κοινωνικές και εργατικές κατακτήσεις, επιβεβλημένη από τον αχαλίνωτο πληθωρισμό εκείνης της περιόδου που ροκάνιζε όχι μόνο τα κέρδη του κεφαλαίου αλλά και τα εισοδήματα και τους μισθούς των εργαζομένων. Ο μονεταρισμός ήταν τελικά ο πολιορκητικός κριός για την διάρρηξη του κοινωνικού και ταξικού μετώπου εναντίον του κεφαλαίου, αφού η αντιμετώπιση του πληθωρισμού και της μείωσης κερδών και μισθών μπήκε σε μία διαταξική διάσταση.

Ο στασιμοπληθωρισμός -δηλαδή, η παράλληλη μείωση των κερδών και της καπιταλιστικής ανάπτυξης και η ταυτόχρονη εκτίναξη του πληθωρισμού- αποτέλεσε την πρώτη σοβαρή εκδήλωση της κρίσης του συστήματος μεταπολεμικά, της οποίας την εξέλιξη βιώνουμε σήμερα.

Η αντιμετώπιση αυτής της κρίσης και η αναζήτηση της λύσης για την επιβίωση του συστήματος έγινε κοινή υπόθεση για το καθεστώς, τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα αριστερά καθεστωτικά πολιτικά κόμματα της εποχής που κατάφεραν να ανακόψουν την όποια ριζοσπαστική τάση στην κοινωνική βάση έβλεπε ως ευκαιρία την κρίση εκείνη για μια συνολική έφοδο εναντίον του κεφαλαίου και για την ανατροπή του καθεστώτος. Ο περιορισμός της ταξικής σύγκρουσης εκείνης της εποχής σε μια «μάχη χαρακωμάτων» για την διατήρηση κάποιων κεκτημένων και τη θυσία πολλών περισσοτέρων, προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιβίωση του συστήματος, υπήρξε καταστροφική για την έκβαση του ταξικού και κοινωνικού πολέμου και οι αρνητικές επιπτώσεις της φτάνουν ως τις μέρες μας.

Η κρίση του στασιμοπληθωρισμού έγινε η ταφόπλακα του, κατά πολλούς αριστερούς, «πετυχημένου» κεϋνσιανού οικονομικού μοντέλου και ο νεοφιλελευθερισμός υπήρξε η διέξοδος του υπό κρίση συστήματος.

Ήταν η ίδια η δυναμική του συστήματος του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς τελικά, που άνοιξε το δρόμο στο νεοφιλελευθερισμό, σε συνδυασμό βέβαια με σειρά πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων, και όχι κάποια πολιτική συνωμοσία στα χλιδάτα γραφεία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Δεν έγινε κάποιο πραξικόπημα, ούτε ο νεοφιλελευθερισμός ήρθε στο προσκήνιο της ιστορίας ως ένα ακραίο συστημικό τερατούργημα, δημιουργημένο μέσα σε πολιτικά εργαστήρια που επιβλήθηκε από κάποιους αδίστακτους κερδοσκόπους και εν αγνοία των «λογικών», «παραγωγικών» και «δίκαιων» πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων του συστήματος.

Ο κεϋνσιανισμός άφησε την τελευταία του πνοή την κρίσιμη δεκαετία του ΄70 και ο νεοφιλελευθερισμός υπήρξε η δυναμική απόπειρα υπέρβασης της συστημικής κρίσης, που τελικά, όχι μόνο δεν έδωσε λύση στο σύστημα αλλά, μέσω σύντομων διαλειμμάτων ανάπτυξης και άντλησης κερδών για το κεφάλαιο, μεγέθυνε το πρόβλημα της κρίσης, φέρνοντάς τη στη σημερινή ακραία και δύσκολα αντιμετωπίσιμη παγκόσμια και πολυδιάστατη μορφή. Η κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού πραγματοποιήθηκε δια πυρός και σιδήρου, σαρώνοντας τη μία μετά την άλλη κάθε εργασιακή και κοινωνική κατάκτηση, βυθίζοντας μεγάλα κοινωνικά στρώματα στη φτώχεια και την ανέχεια.

Παρά τη συνεχή συμπίεση του εργατικού κόστους τα κέρδη εξακολουθούσαν να μην είναι ικανοποιητικά για την ελίτ και για την διατήρηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης η οποία τελικά βασιζόταν όλο και περισσότερο στην αναζήτηση κερδών από το….μέλλον. Η διόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα, λόγω της όλο και μεγαλύτερης αναζήτησης «αποδοτικών επενδύσεων» σε κάθε είδους χρέος -ιδιωτικό ή δημόσιο-, ήρθε ως επακόλουθο της ανικανοποίητης δίψας των κεφαλαιοκρατών για κέρδη που αδυνατούσαν να αντλήσουν από την πραγματική οικονομία. Μία ατελείωτη γκάμα χρηματιστικών προϊόντων άρχισαν να παράγονται με τα οποία οι «γκουρού» των αγορών υπόσχονταν ασφαλείς τοποθετήσεις σε «σίγουρα» μελλοντικά κέρδη με ελαχιστοποιημένο ρίσκο για τα επενδυμένα κεφάλαια.

Η φούσκα της παγκόσμιας ανάπτυξης τη δεκαετία του ΄90 και της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα οφείλεται στην πρωτοφανή στην ιστορία του καπιταλισμού διόγκωση του πλασματικού κεφαλαίου, το οποίο μεγάλωνε όλο και περισσότερο όσο η κοινωνική βάση λύγιζε από το βάρος της όλο και πιο ωμής εκμετάλλευσης και αδυνατούσε να «απορροφήσει» την καπιταλιστική παραγωγή. Η φυγή από την πραγματική οικονομία του κεφαλαίου και η αναζήτηση διεξόδου στις χρηματιστηριακές αγορές δεν έλυσε το πρόβλημα. Οι κρίσεις στα χρηματιστήρια που διαδέχονται η μία την άλλη τις δεκαετίες του ΄80, του ΄90 και του 2000 και καταλήγουν στην κατάρρευση των χάρτινων αξιών, αναδεικνύουν την απουσία ουσιαστικής διεξόδου για το σύστημα από την βαθιά κρίση που το απειλούσε, γεγονός που αποκαλύφθηκε με την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.

Εν τω μεταξύ το πλασματικό κεφάλαιο που είχε διογκωθεί υπέρμετρα-μόνο τα παράγωγα του ΄08 αντιστοιχούσαν στο 976% του παγκόσμιου ΑΕΠ-, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να απαξιωθεί στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος του, γεγονός που θα σημάνει και την όξυνση των ενδοσυστημικών συγκρούσεων. Το αλληλοφάγωμα στο εσωτερικό της κυριαρχίας είναι ήδη σε εξέλιξη παρόλο που όσο και αν οξύνονται οι μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, ποτέ δεν διαρρηγνύεται το εξουσιαστικό μέτωπο εναντίον της κοινωνικής βάσης και των καταπιεσμένων. Όμως οι ενδοσυστημικές πολεμικές δεν είναι αμελητέος παράγοντας και δεν μπορούν παρά να απασχολούν τους επαναστάτες, στο βαθμό που αυτές μπορούν να αξιοποιηθούν για την υπονόμευση της συστημικής ισορροπίας και για την προώθηση της ανατροπής του οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος.

Η κρίση του χρέους στην Ευρώπη αλλά και ο τρόπος αντιμετώπισής του είναι ενδεικτικός αυτών των αντιθέσεων στο εσωτερικό του συστήματος.

Είναι γνωστό πλέον σε όλους πως η ραγδαία επιδείνωση της δημοσιονομικής κατάστασης των κρατών της Ευρώπης, όπως και των ΗΠΑ, ήρθε ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της προσπάθειας της οικονομικής και πολιτικής ελίτ να αποτρέψει την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του αιμοδότη του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς, όταν εκδηλώθηκε το ΄08 η χρηματοπιστωτική κρίση. Οι τεράστιες ποσότητες ρευστότητας που διοχετεύτηκαν στα μεγάλα τραπεζικά ιδρύματα αλλά και σε πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές βιομηχανίες στη συνέχεια, επιδείνωσαν επικίνδυνα τους ισολογισμούς όλων των χωρών της Ευρώπης, πολλές από τις οποίες ήταν ήδη βυθισμένες στα χρέη λόγω της θέσης τους στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας και του μακροχρόνιου ρόλου τους ως καταναλωτές των ευρωπαϊκών προϊόντων (π.χ. Ελλάδα).

Το αποτέλεσμα ήταν να γονατίσουν πρώτες οι οικονομίες αυτές που ήταν ήδη ελλειμματικές και είχαν ψηλά χρέη, όπως οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου, ενώ ακολουθούν και οι «εύρωστες» μέχρι πρότινος οικονομίες, ενώ και οι μηχανισμοί διάσωσης όπως το ΔΝΤ και το EFSF (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) δεν θα μπορούν να αντεπεξέλθει στην προσπάθεια διάσωσης των υπερχρεωμένων κρατών. Τις θέσεις αυτές τις είχαμε καταγράψει ήδη από τον Απρίλιο του 2010 στην πολιτική επιστολή προς την κοινωνία, με την οποία αναλαμβάναμε την ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα.

Η Ελλάδα ήταν η πρώτη που βρέθηκε σε αδιέξοδο λόγω του ανεξέλεγκτου και μη αντιμετωπίσιμου χρέους της, πράγμα που από την αρχή γνώριζαν οι πάντες στην οικονομική και πολιτική ελίτ. Το γεγονός ότι η Ελλάδα μπήκε υπό την εξουσία της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΕ ,ΕΚΤ) αφορούσε στην χρησιμοποίηση της χώρας και του λαού της ως πειραματόζωα από την ελίτ, καθώς θα γινόταν η πρώτη χώρα-παρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ δεν υπήρχε καμιά αυταπάτη για ουσιαστική δυνατότητα επίλυσης του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας, αφού ήταν από καιρό δεδομένο πως η ελληνική οικονομία θα κατέρρεε. Ζητούμενο ήταν μόνο η καθυστέρηση αυτής της εξέλιξης προκειμένου να διασωθούν όσοι είχαν επενδύσει στο ελληνικό χρέος.

Η πρωτοφανής σε αγριότητα επίθεση του υπερεθνικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, οι συντονισμένες κινήσεις από τις χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου (Γαλλία, Γερμανία κλπ) για την επιβολή «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» της χώρας και άλλων μελών της ευρωζώνης, όπως και η από καιρό σχεδιαζόμενη έξοδός της από το ευρώ και πρόσκαιρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να διασφαλιστεί η σταθερότητα της ευρωζώνης και του ενιαίου νομίσματος (θέση που έχουμε καταθέσει ξανά σε προηγούμενο κείμενό μας), ερμηνεύεται και ως εκδήλωση της κόντρας και των αντιθέσεων στο εσωτερικό της κυριαρχίας και της διαρκούς προσπάθειας των ισχυρότερων τμημάτων της ελίτ να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στους πιο αδύνατους του συστήματος.

Καθώς λόγω της κρίσης απειλείται η ίδια η συνοχή και η επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η «λύση» της δημιουργίας ενός σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα και μιας ευρωπαϊκής περιφέρειας που θα απαρτίζεται από χώρες-προτεκτοράτα, χωρίς καμιά αυτοδυναμία που θα έχουν εκχωρήσει πλήρως την εθνική τους κυριαρχία στα κράτη πιστωτές τους και στην υπερεθνική οικονομική ελίτ, είναι ένα πιθανό σενάριο για την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, δηλαδή για την δημιουργία ενός οικονομικού και πολιτικού οικοδομήματος με τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση εξουσίας.

Ο υπερσυγκεντρωτισμός οικονομικής και πολιτικής εξουσίας στα χέρια του ισχυρότερου τμήματος της υπερεθνικής ελίτ είναι εξάλλου το ζητούμενο και η «φυσική» συνέπεια της ίδιας της συστημικής κρίσης που μόνο μια γενικευμένη κοινωνική αντεπίθεση μπορεί να ανακόψει.

Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ 
ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΝΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Οι αντιπαραθέσεις και οι συγκρούσεις των ελίτ στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης μας αφορούν όπως είπαμε, μόνο στο βαθμό που μας βοηθούν να διεξάγουμε πιο καίρια και αποτελεσματικά χτυπήματα στο καθεστώς, όμως οφείλουμε να μην τις αφήνουμε να επηρεάζουν τις σχέσεις μεταξύ των καταπιεσμένων κάθε χώρας. Για παράδειγμα, η καλλιέργεια κλίματος εναντίον της Ελλάδας από μερίδα των ΜΜΕ στην Γερμανία που κατηγορούν τους Έλληνες ότι καταναλώνουν το παραγόμενο προϊόν του Γερμανού εργαζομένου, χωρίς να παράγουν οι ίδιοι (το μοντέλο του τεμπέλη Έλληνα), αφορά μια προπαγάνδα κατευθυνόμενη από την γερμανική ελίτ που πιέζει προς τη μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης με κάθε τρόπο της ελληνικής κοινωνικής βάσης αλλά και της ιδιοποίησης του πλούτου που κατέχει τμήμα της ελληνικής ελίτ. Αφορά δηλαδή και στην κόντρα στο εσωτερικό της Ε.Ε. και της ελίτ που βρίσκεται σε εξέλιξη και που αναμένεται να ενταθεί το επόμενο διάστημα.

Από την ελληνική μεριά, τμήμα των εδώ ΜΜΕ παρουσιάζουν τη Γερμανία ως Δ΄ Ράιχ, ανασύροντας μνήμες της κατοχής του Άξονα στην Ελλάδα. Στον βαθμό που οι αντιπαραθέσεις αυτές στο εσωτερικό του συστήματος βοηθούν την ανάπτυξη, την διεύρυνση και την ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα για την καθεστωτική ανατροπή και την κοινωνική απελευθέρωση τόσο στην Ελλάδα όσο και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, είναι θεμιτό και αναγκαίο να χρησιμοποιηθούν, προσέχοντας πάντα να μην καταλήξουν σε παγίδες της κυριαρχίας και σε διασπαστικά διλήμματα για τους προλετάριους και τους εξεγερμένους.

Ιδίως στο άμεσο μέλλον που αυτές οι αντιπαραθέσεις θα μετατραπούν σε ανελέητες συγκρούσεις, καθώς θα γίνεται όλο και πιο επιτακτική για την επιβίωση του συστήματος η μαζική καταστροφή κεφαλαίων, οι επαναστάτες σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και σε όλο τον πλανήτη οφείλουν να προωθήσουν ένα αγώνα ενωτικό και διεθνιστικό και να ενισχύσουν την διεθνή αλληλεγγύη των αντιστεκόμενων.

Εμείς από την μεριά μας ως επαναστάτες οφείλουμε να υπονομεύσουμε κάθε προσπάθεια διαφύλαξης των ισορροπιών στο σύστημα, να χτυπάμε στα πιο ευάλωτα σημεία του καθεστώτος, ν΄ αξιοποιούμε τις αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του και παράλληλα να πολεμάμε κάθε διασπαστική και πολωτική τάση που προωθεί η κυριαρχία μεταξύ των καταπιεσμένων στις ευρωπαϊκές χώρες.

Να πολεμήσουμε και να ματαιώσουμε την ανάπτυξη των ακροδεξιών πολιτικών και κοινωνικών τάσεων στην Ευρώπη οι οποίες βρίσκουν όλο και μεγαλύτερο έρεισμα σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες λόγω της κρίσης, λόγω των ιστορικών καταβολών της ακροδεξιάς και λόγω των ολοκληρωτικών χαρακτηριστικών που λαμβάνει το πολιτικό σύστημα. Από τον ρατσιστικό τρόπο αντιμετώπισης των μεταναστών (π.χ. διώξεις των Ρομά στην Γαλλία) έως την όξυνση της κρατικής καταστολής σε όλη την Ευρώπη, οι πολιτικές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων κάθε πολιτικής απόχρωσης αποκτούν όλο και πιο απροκάλυπτα φασιστικό χαρακτήρα.

Η καταστολή της εξέγερσης των αποκλεισμένων στην Αγγλία, η μετατροπή σε ιδιώνυμο της αναρχικής πολιτικής ταυτότητας στην ίδια χώρα, η υιοθέτηση όλο και πιο σκληρών «αντιτρομοκρατικών» νομοθεσιών σε όλες τις χώρες, όπως η Ελλάδα όπου στο άμεσο μέλλον θα διώκεται ως παρότρυνση σε «τρομοκρατική» δράση κάθε ριζοσπαστική θέση για το καθεστώς και κάθε ανατρεπτικό-επαναστατικό πρόταγμα, είναι στοιχεία του νέου ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού και του νεοφασιστικού κράτους που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια.

Σε αυτό το πεδίο του πολιτικού εκφασισμού που αναπτύσσεται εν μέσω της κρίσης και που επιχειρεί την διάχυσή του στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, η ανάδυση ακροδεξιών πολιτικών μορφωμάτων και η ισχυροποίησή τους, μόνο περίεργο και μη αναμενόμενο φαινόμενο δεν είναι. Είναι δηλαδή, το ίδιο το υπό κρίση σύστημα που χρειάζεται και καλλιεργεί αυτές τις τάσεις.

Χρέος δικό μας είναι να ανακόψουμε την ανάπτυξη αυτών των τάσεων στις κοινωνίες, γεγονός που προϋποθέτει τη διαμόρφωση αρχικά ενός επαναστατικού λόγου για την κρίση και το ξεπέρασμά της που δεν θα αφήνει περιθώρια σε οποιαδήποτε αντεπαναστατική ανάλυση και κριτική να κυριαρχήσει.

Εκτίμηση μας είναι πως οι περισσότερες ευκαιρίες συστημικής αποσταθεροποίησης θα δοθούν στο άμεσο μέλλον στις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Στην Ελλάδα πιστεύουμε, πως με την αναμενόμενη ανακοίνωση της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους μια μεγάλη κοινωνική έκρηξη είναι πολύ πιθανό να συμβεί. Η κοινωνική έκρηξη αυτή θα δώσει το έναυσμα για την επιδίωξη μιας επαναστατικής απόπειρας εναντίον του καθεστώτος, στο βαθμό φυσικά, που θα υπάρχει η βούληση και η ετοιμότητα από τους επαναστάτες και τους εξεγερμένους να την επιχειρήσουν.

Άποψή μας είναι εδώ και χρόνια -γεγονός που επισημαίνουμε σε κάθε ευκαιρία- πως η βαθιά και πολυδιάστατη συστημική κρίση που ζούμε αποτελεί μοναδική ευκαιρία για την επιδίωξη της ανατροπής και της Κοινωνικής Επανάστασης. Προϋπόθεση γι΄ αυτό, λέγαμε, είναι η δημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος που θα παίξει το ρόλο της πρωτοπορίας στις επικείμενες κοινωνικές αντιδράσεις. Αυτές οι κοινωνικές αντιδράσεις υπάρχουν και πληθαίνουν σε όλο τον κόσμο, όμως το επαναστατικό κίνημα δεν έχει, ακόμα τουλάχιστον, καταφέρει να συγκροτηθεί σε μια ισχυρή δύναμη πολιτική και κοινωνική, να γίνει το αντίπαλο δέος του καθεστώτος.

Παρά τις όποιες καθυστερήσεις, οφείλουμε να επιταχύνουμε από εδώ και στο εξής το βηματισμό μας, ώστε να καλύψουμε τα όποια κενά σε κινηματικό επίπεδο και να είμαστε όσο το δυνατό περισσότερο προετοιμασμένοι για τις επικείμενες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.

Αυτό που εμείς ως Επαναστατικός Αγώνας προπαγανδίζουμε εδώ και χρόνια είναι η απαλλοτρίωση του κοινωνικού πλούτου που κατέχει στα χέρια της η οικονομική ελίτ, η επίθεση στη μεγάλη ιδιοκτησία και το κράτος.

Πιστεύουμε πως όσο και αν οξυνθούν οι κοινωνικές αντιθέσεις, με όση σφοδρότητα και αν εκδηλωθεί η κοινωνική οργή, η Επανάσταση θα αρχίσει από την στιγμή που θα απαλλοτριωθούν οι περιουσίες των μεγάλων εταιριών, των τραπεζών και όλων των πολυεθνικών, το σύνολο της κρατικής και εκκλησιαστικής περιουσίας, που ειδικά εδώ στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Φυσικά τα μέσα παραγωγής, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, το σύνολο της γης που βρίσκεται στην κατοχή εταιριών, μεγαλοϊδιοκτητών, του κράτους και της εκκλησίας. Να απαλλοτριώσουμε τα πάντα.

Η προπαγάνδιση αυτής της προοπτικής για την νομιμοποίησ στις κοινωνικές συνειδήσεις μιας γενικευμένης κοινωνικής επίθεσης στην ιδιοκτησία -πρακτική που, όπως προαναφέραμε, θα διασφαλίσει το πέρασμα στην επαναστατική απόπειρα- είναι για εμάς επιβεβλημένη.

Εξάλλου το παράδειγμα της Παρισινής Κομμούνας όσο και της ισπανικής επανάστασης το ΄36, μας υπενθυμίζουν πως η ατολμία ή η αβλεψία στο ζήτημα της απαλλοτρίωσης του πλούτου των καπιταλιστών, και κυρίως των τραπεζών υπήρξε καθοριστική για την έκβαση των επαναστάσεων.

Ο πολύ πιθανός φόβος σε τμήμα των εξεγερμένων για τον κίνδυνο απονομιμοποίησης της επαναστατικής απόπειρας που υποτίθεται θα φέρει η επίθεση στην ιδιοκτησία, είναι στο χέρι των επαναστατών να διασκεδαστεί, καθώς αυτός ο φόβος θα κυριαρχήσει ως ζήτημα για την διατήρηση μιας αμφιβόλου προοπτικής κοινωνική συνοχή και θα γίνει καταλύτης για την οπισθοχώρηση και την ήττα. Εξάλλου, ό,τι έχουν οι καπιταλιστές μας ανήκει, ο πλούτος των πλουσίων είναι κλεμμένος πλούτος από την κοινωνία, τα χρυσά παλάτια είναι χτισμένα με το αίμα των προλεταρίων.

Σήμερα ειδικά και εν μέσω της συστημικής κρίσης που οι κοινωνικές πλειοψηφίες βιώνουν πλέον συνθήκες ευθανασίας, η συζήτηση γύρω από την νομιμοποίηση των εξεγερμένων να πάρουν πίσω ό,τι τους έχουν κλέψει, ό,τι τους ανήκει, οφείλουμε να προσπαθήσουμε να πάρει τη μορφή όχι μόνο αυτονόητου κοινωνικού δικαιώματος, αλλά και επιβεβλημένης συνθήκης για την επιβίωση της κοινωνίας και την έναρξη μιας νέας ζωής, μακριά από το κράτος και τον καπιταλισμό, μακριά από τις καταστροφικές για την ίδια την κοινωνία συστημικές κρίσεις.

Ένα επόμενο ζητούμενο για εμάς είναι η περιφρούρηση του αγώνα και των επαναστατικών εγχειρημάτων από πολιτικές που στοχεύουν στην ανάδυση νέων συγκεντρωτικών πολιτικών και οικονομικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης, νέων εξουσιαστικών δομών. Τέτοια μοντέλα οφείλουμε να τα απορρίπτουμε, αφού η εξουσιαστική και καταπιεστική τους φύση όχι μόνο είναι ηθικά καταδικαστέα από τους επαναστάτες αλλά και είναι αδιέξοδη όσον αφορά την ουσιαστική έξοδο από τις οικονομικές κρίσεις, τις οποίες δεν εξαλείφουν, αλλά απλώς τους αλλάζουν μορφή.

Για εμάς η μόνη εγγύηση ότι όχι μόνο μπορεί να επιχειρηθεί μια επαναστατική απόπειρα, αλλά και να γίνει με τρόπο βιώσιμο και διεξοδικό, είναι να υιοθετηθούν αμέσως οριζόντια σχήματα κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης. Η Κομμούνα, η Κοινότητα θα είναι ο πυρήνας της επαναστατημένης κοινωνίας και η σύσταση Συμβουλίων παντού, στους χώρους εργασίας, στα χωριά, στις πόλεις, στις γειτονιές, θα είναι τα συλλογικά όργανα λήψης αποφάσεων και οργάνωσης κάθε οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας.

Η πολύτιμη ιστορική εμπειρία των επαναστάσεων προσφέρει πλήθος παραδειγμάτων για μια σύγχρονη επαναστατική κοινωνική απόπειρα.

Αυτό που προέχει όμως για εμάς και που οφείλουμε να προωθήσουμε εδώ και τώρα είναι μια επαναστατική ανάλυση για την κρίση του συστήματος και μια επαναστατική προοπτική εξόδου από αυτήν που θα περιλαμβάνει και τις απαντήσεις στα φλέγοντα ζητήματα και ερωτήματα που απασχολούν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Στην Ελλάδα η δική μας απάντηση στα διλήμματα της εποχής είναι:

-Άμεση στάση πληρωμών για όλο το ελληνικό χρέος.

-Έξοδος από την ευρωζώνη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

-Άμεση κατάληψη των εταιριών κοινής ωφέλειας που είτε βρίσκονται στα χέρια του κράτους είτε έχουν ιδιωτικοποιηθεί.

-Άμεση κατάλυση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας. Η άμεση δημοκρατία είναι σήμερα εξάλλου καθολικό σχεδόν πρόταγμα σε κάθε χώρο αντίστασης στην Ελλάδα.

-Την οριστική έξοδο από την οικονομία της αγοράς και τον καπιταλισμό και την υιοθέτηση οριζόντιων μορφών οικονομικής οργάνωσης.

-Την κοινωνικοποίηση κάθε μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας, δημόσιας και ιδιωτικής.

Πιστεύουμε πως τόσο στην Ελλάδα και τις χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης όσο και σε όλο τον κόσμο, οι κοινωνικοί συνασπισμοί που θα στοχεύουν στην κατάργηση των υπερσυγκεντρωτικών δομών εξουσίας και των πολιτικών και οικονομικών μπλοκ όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι επιθυμητή και αναγκαία προϋπόθεση για την διάβρωση των ενδοσυστημικών συμμαχιών και την υπονόμευση της καθεστωτικής ισορροπίας. Τη συνέχεια όμως την δίνουν πάντα οι επαναστάτες, καθώς αυτή η στόχευση θα είναι μόνο η αρχή στη διαδικασία ανατροπής του συστήματος και προώθησης της Κοινωνικής Επανάστασης.

Μιας κοινωνικής Επανάστασης που θα προωθήσει και θα στηρίξει με κάθε κόστος και με κάθε μέσο τη δημιουργία οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών δομών, οι οποίες θα αποτρέπουν την οργάνωση ξανά οικονομικών και πολιτικών εξουσιών και θα αντιμετωπίζουν τις όποιες αυταρχικές τάσεις από τη γέννησή τους. Μιας Κοινωνικής Επανάστασης που θα αφήσει οριστικά πίσω της την αναζήτηση κέρδους στην παραγωγή και που θα καταργήσει τις σχέσεις εκμετάλλευσης του ανθρώπου και την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στην φύση. Που θα εγγυηθεί την επαναφορά σχέσεων ισορροπίας και αρμονίας του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον, που θα εγγυηθεί την επιβίωση του πλανήτη και της ανθρωπότητας πάνω σε αυτόν.

Μιας Κοινωνικής Επανάστασης που θα καταργήσει οριστικά κάθε ταξικό, κοινωνικό, εθνικό και φυλετικό διαχωρισμό, που θα εγγυηθεί την οικονομική ισότητα και την πολιτική ελευθερία για όλη την ανθρωπότητα.

Τα τρία φυλακισμένα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα

Πόλα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς, Νίκος Μαζιώτης